Ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον

by Γιώργος Σταφυλάς

Το Σπίτι: Το πτώμα μιας φριχτά δολοφονημένης γυναίκας ανακαλύπτεται σε μια ερημική τοποθεσία. Ο αστυνόμος Λάμπρου αναλαμβάνει την υπόθεση. Γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια σέχτα λάτρεων του Εωσφόρου που κινείται γύρω από ένα απόκοσμο σπίτι.
Η κόκκινη γραμμή: Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα κομμένο κεφάλι με μια συνωμοσία εναντίον της ίδιας της χώρας; Ύστερα από αυτή την ιστορία κανείς δεν θα μπορεί πια να μπει το ίδιο άνετα στο μετρό...
Το κέντρο των ψευδαισθήσεων: Ένας θρησκομανής δολοφόνος σκορπάει τον τρόμο στις πιάτσες των τρανσέξουαλ αφήνοντας πίσω του ένα σημείωμα με την υπογραφή του. Ο Λάμπρου θα έρθει απέναντι στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και στην συνείδηση του.
Ναοί του τρόμου, χαμένα βιβλία, τρομοκράτες, αναρχικοί, παρανοϊκοί δολοφόνοι. Τρεις ιστορίες γύρω από ένα κεντρικό ερώτημα. Ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον: Εκεί που ο Χ.Φ. Λάβκραφτ συναντάει τον Μίκη Σπηλαίην και το pulp fiction την ψυχεδέλεια.

508 pages, Paperback

First published December 1, 2022

Reviews

[Χρήστος Γιαννάκενας · Rating 4 out of 5]

Το 2022 ήταν μια πολύ δυνατή χρονιά για την ελληνική crime σκηνή. Πολλοί κι αγαπημένοι συγγραφείς επέστρεψαν με νέα συναρπαστικά βιβλία, ενώ την παρθενική τους εμφάνιση έκαναν και κάποια καινούργια πρόσωπα, φωτεινοί δείκτες για ένα καλό μέλλον. Θα προτιμήσω να μην αναφερθώ σε ονόματα όμως, καθώς θα ήθελα να μιλήσω για μια πραγματικά ξεχωριστή περίπτωση συγγραφέα-έργου, που δεν είναι άλλη από αυτή του Γιώργου Σταφυλά και του νέου του βιβλίου, "Ποιος Σκότωσε τον Τζων Λένον", καθώς και για το γεγονός πως δεν μιλάμε για ένα βιβλίο στο μέγεθος των τριών, παρά για τρία βιβλία στη μορφή του ενός!

Να εξηγηθώ: τα τελευταία χρόνια ο αριθμός σελίδων ενός μέσου αστυνομικού μυθιστορήματος φλερτάρει με τον “Οδυσσέα” του Τζόις, οπότε δεν είναι παράλογο να κυκλοφορήσει ένα μυθιστόρημα πεντακοσίων (500) σελίδων. Στην προκειμένη, όμως, ο Σταφυλάς δημιουργεί τρεις αντιδιαμετρικά διαφορετικές πλοκές για να τις εντάξει σε μια μεγαλύτερη ιστορία του πρωταγωνιστή του αστυνόμου Λάμπρου. Δεν λέω, μπορεί ο τίτλος να φανεί παραπλανητικός και να νομίσει κανείς πως πρόκειται για ένα συνωμοσιολογικό έργο για την ανακάλυψη του ενόχου μιας από τις γνωστότερες δολοφονίες του περασμένου αιώνα, όμως δεν μιλάμε για αυτή την περίπτωση, παρά για τρεις εντελώς διαφορετικές ιστορίες με μόνο συνδετικό κρίκο την λούμπεν ερώτηση “Ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον”.

Πέρα από διαφορετικές πλοκές, όμως, οι τρεις ιστορίες ανήκουν και σε διαφορετικά είδη. Η πρώτη, το “Σπίτι”, είναι στο βάθος μια ιστορία κοσμικού τρόμου στα πλαίσια του Λάβκραφτ, όπου μια σειρά τελετουργικών φόνων οδηγεί τον Λάμπρου να ερευνήσει μια αίρεση, καθώς και να αμφισβητήσει τα όρια μεταξύ λογικής και φαντασίας. Η δεύτερη, η “Κόκκινη Γραμμή”, ακροβατεί στα όρια της κατασκοπικής περιπέτειας δράσης και των θεωριών συνωμοσίας όπου ερευνάται η πιθανότητα ενός ισλαμικού τρομοκρατικού πυρήνα εντός της Αθήνας, όπου οι ανατροπές ακολουθούν η μια την άλλη και η αγωνία τινάζεται στα ύψη. Και τέλος, στο “Κέντρο των Ψευδαισθήσεων” συναντάμε την πρώτη ουσιαστικά whodunnit ιστορία του Σταφυλά, όπου ένας θρησκόληπτος δολοφόνος στοχεύει τρανσέξουαλ πόρνες και ο Λάμπρου καλείται να αφήσει στην άκρη τις όποιες προκαταλήψεις του και να βρει τον δολοφόνο πάσι θυσία προτού ξαναχτυπήσει.

Αν έχετε διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία του Σταφυλά τότε ξέρετε πως περιμένετε μια σκληροτράχηλη αφήγηση και σφικτή πλοκή, άρρηκτα αλληλένδετες με την ωμή βία και την καυστική κοινωνική κριτική, όμως η χρήση των τριών ειδών δρα καταλυτικά στο να βλέπουμε ανά ιστορία κι ένα ξεχωριστό βιβλίο, το καθένα υπόλογο στους κανόνες του είδους που εκπροσωπεί. Αυτό το στοίχημα σίγουρα ο συγγραφέας το κερδίζει κατά την άποψη μου, ειδικά αν υπολογίσουμε πως κάθε ιστορία έχει έκταση μεταξύ 150-200 σελίδων, όση σχεδόν κάθε προηγούμενη έκδοση του συγγραφέα, και είναι απολαυστικές και πλήρεις όσο θα ήταν ένα μεγαλύτερο σε μέγεθος έργο.

Υπάρχει, σίγουρα, ένας παράγοντας που μπορεί να ξενίσει το κοινό, που δεν είναι άλλος από την έλλειψη πολιτικής ορθότητας που χαρακτηρίζει τον συγγραφέα, η οποία όμως δεν στερεί από κανέναν χαρακτήρα την ανθρωπιά του. Είναι σίγουρο πως κάποιος θα αντιδράσει διαβάζοντας την αντιμετώπιση ενός ισλαμιστή ή μιας τρανς πόρνης από τα όργανα του νόμου και τον υπόλοιπο κόσμο, όμως δεν μπορείς παρά να ξεχωρίσεις τις στιγμές που παίρνουν τον λόγο και μιλούν για τα συναισθήματα τους και τα όνειρά τους, με αποτέλεσμα να ξεφεύουν από το μονόπλευρο χαρτί και γίνονται τρισδιάστατοι στα μάτια συγγραφέα και αναγνώστη, ξεφεύγοντας επομένως από την αποστειρωμένη απλότητα του άσπρου-μαύρου και καταλήγοντας στο λιγότερο ιδανικό μα αυθεντικότερο γκρι.

Κλείνοντας, το “Ποιος Σκότωσε τον Τζων Λένον” είναι ένα βιβλίο που θα πρότεινα σε κάποιον να διαβάσει όμως σίγουρα δεν είναι για όλους. Αν το πιάσεις θα έρθεις αντιμέτωπος με τρεις διαφορετικές καταιγιστικές ιστορίες που δεν θα σε αφήσουν να βαρεθείς στιγμή. Είναι ένα βήμα μπροστά για τον συγγραφέα και σίγουρα περιμένω το επόμενο βήμα του!

[Γιώργος-Νεκτάριος Παναγιωτίδης · Rating 4 out of 5]

Ένα σύνολο από τρεις διαφορετικές αστυνομικές ιστορίες.
Η μία ρέπει προς τον γοτθικό τρόμο ("Το σπίτι"), η δεύτερη προς το κατασκοπευτικό μυθιστόρημα ("Η κόκκινη γραμμή"), η δε τρίτη προς το whodunnit με σειριακές δολοφονίες ("Το κέντρο των ψευδαισθήσεων").
Θεωρώ πως το βιβλίο έχει κάποια πάρα πολύ δυνατά σημεία που το τραβάνε συνολικά προς τα πάνω.
Ένα από αυτά είναι η εξαιρετική του γλώσσα. Σε αυτό το σημείο ειλικρινά με εξέπληξε: περίμενα να διαβάσω κάτι σαν Lee Child ή αστυνόμο Κάλαχαν σε γραπτό κείμενο και τελικά βρήκα τον εαυτό μου να εντυπωσιάζεται από το λεξιλόγιο και να "σημειώνει" φράσεις με φοβερά ελληνικά- κάτι ΠΟΛΎ σπάνιο στην εγχώρια αστυνομική λογοτεχνία.
Ένα δεύτερο δυνατό σημείο είναι η έρευνα που έχει κάνει ο συγγραφέας, ιδιαίτερα στην πρώτη ιστορία, που και μου άρεσε περισσότερο από όλες. Φαίνεται σαφώς πως ρέπει προς Λάβκραφτ, αλλά μου μοιάζει πολύ φιλόδοξη -με την καλή έννοια- ως προς αυτό που θέλει να δώσει ως "ρεζουμέ", αφού έχει λυθεί ο βασικός αστυνομικός γρίφος. Η αρχή της μάλιστα βρίσκεται στους ύστερους Μέσους Χρόνους (14ος αιώνα). Θυμίζει και κάτι από τη σειρά "Outlander"...
Ένα τρίτο θετικό είναι ότι το βιβλίο έχει ψυχή σε όλες του τις πτυχές. Ενώ θα περίμενες ίσως π.χ. να διαβάσεις σεξουαλικές σκηνές που ρέπουν προς την πορνογραφία, ο κύριος χαρακτήρας -και ο αφηγητής- δείχνει ότι διαθέτει συναίσθημα και "καρδιά". Περιττό να πω πως και εδώ με εξέπληξε αρκετά.
Γενικά, συνολικά, μια ενδιαφέρουσα και καλή δουλειά. Θα ακολουθήσει και εκτενέστερη κριτική.

[Fotis Roubos · Rating 5 out of 5]

Σκοτεινοί δρόμοι, υπόκοσμος, καταγώγια, πορνεία, στέκια αναρχικών και λαθρομεταναστών, επαύλεις του τρόμου και ένας σκληρός αστυνόμος Λάμπρου να καταδιώκει μανιακούς serial killers, παρανοϊκούς σατανιστές και αδίστακτους διεθνείς τρομοκράτες, που απειλούν να μετατρέψουν την Αθήνα σε σφαγείο...
Στο πλάι του το δεξί του χέρι, ο ευφυής υπαστυνόμος Δρακάκος και στη δεξιά του τσέπη μονίμως το αγαπημένο του 38άρι Σμιθ και Γουέσον, που τον έχει ξελασπώσει τόσες φορές...
Ο Σταφυλάς αυτή την φορά ξεπερνά τον εαυτό του και σκηνοθετεί τρεις συναρπαστικές αστυνομικές ιστορίες σε μια σκοτεινή Αθήνα, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Sin City και τις αμερικανικές μητροπόλεις του εγκλήματος... 500 χορταστικές σελίδες με κινηματογραφική δράση, κοφτούς διαλόγους, γρήγορη εναλλαγή σκηνών και αιχμηρά κοινωνικά σχόλια για μια πόλη βρώμικη και μεταλλαγμένη, που βυθίζεται καθημερινά στην παρακμή, τη βία, την ανασφάλεια και τα ψυχολογικά αδιέξοδα...
Ο αστυνόμος Λάμπρου απεχθάνεται την πολιτική ορθότητα, δεν χαρίζεται σε κανέναν, αφοσιωμένος στο καθήκον χτυπά το οργανωμένο έγκλημα αμείλικτα, ακροβατώντας στα όρια της νομιμότητας, την ίδια ώρα που παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες και προσπαθεί να επιτρέψει στον εαυτό του να ονειρευτεί στιγμές μιας ήσυχης οικογενειακής ζωής, μακριά από τη διαφθορά και τη σαπίλα μιας ασφυκτικής καθημερινότητας.
Καθίστε αναπαυτικά, χαμηλώστε τα φώτα, βάλτε ένα ποτό και απολαύστε νουάρ αστυνομική λογοτεχνία, που θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη!

[Hristos Dagres · Rating 4 out of 5]

Ο επιθεωρητής Λάμπρου - με τη γνωστή παρέα δευτερευόντων ήρωων απ'τα προηγούμενα βιβλία - επιστρέφει με ένα χορταστικό βιβλίο 3 διαδοχικών ιστοριών που όμως διατηρεί η καθεμιά το δικό της χαρακτήρα. Δεν θα αναφερθώ στην πλοκή γιατί αφενός η σύνοψη του βιβλίου αποκαλύπτει όσα πρέπει να ειπωθούν, αφετέρου σχολιάζεται και από προηγούμενους σχολιαστές.

Η πρώτη ιστορία με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος αλλά και επιρροές Λάβκραφτ (όπως εύστοχα είπε άλλος reviewer) κινείται στο χώρο του αλλόκοτου και του παραφυσικού, χτίζοντας με υπομονή μια υπόθεση που στηρίζεται περισσότερο σε όσα υπονοούνται παρά σε όσα διαδραματίζονται. Η αφηγηματική τεχνική του συγγραφέα δείχνει πιο ώριμη από το παρελθόν, αφήνοντας στην άκρη τις άμεσες περιγραφές της βίας του κοινού εγκλήματος - χωρίς να απουσιάζουν βέβαια κάποιες ειδεχθείς δολοφονίες, απαραίτητες για να χτιστεί γύρω τους η υπόθεση. Κι ο ίδιος ο ήρωας δείχνει πιο ώριμος και κατασταλαγμένος, ίσως και λίγο κουρασμένος, σε μία υπόθεση που φαίνεται να υπερβαίνει το σκληρό πυρήνα αστυνομικής λογικής του Λάμπρου.
Θα μπορούσα δε να πω ότι ο κ��νούν νους στην επίλυση του γρίφου αλλά και, γενικότερα, στην οικοδόμηση του ιστορικογνωστικού πλαισίου για να κατανοηθεί η ιστορία , είναι ο καθηγητής Μάρκου που λειτουργεί ως "ακαδημαϊκό" alter-ego του Λάμπρου. Δεν ξέρω πόσο επιδίωξε κάτι τέτοιο ο συγγραφέας, θεωρώ όμως ότι είναι ένα "ντουέτο" που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί γόνιμα στο μέλλον σε νέες ιστορίες. Νομίζω ότι ήταν ότι καλύτερο διάβασα ως τώρα απ'τις περιπέτειες του Λάμπρου.

Η δεύτερη ιστορία έρχεται κατά κάποιο τρόπο σε διάλογο με την προηγούμενη καθώς και οι δύο παρουσιάζουν τη σύγκρουση δύο κόσμων. Μόνο που από την αντίστιξη υλικού και υπερφυσικού κόσμου, περνάμε στη σύγκρουση δυτικού (παρηκμασμένου) και ισλαμικού (γεμάτου ζωική τραχύτητα) κόσμου. Η ιστορία αυτή είναι η πιο ρεαλιστική καθώς το σκηνικό πάνω στο οποίο ξεδιπλώνεται έχει πολλές ομοιότητες με πρόσωπα, κτίρια και καταστάσεις από την πραγματικότητα του ισλαμικού φέουδου του Εξαρχιστάν. Όπως και στην προηγούμενη ιστορία έτσι και σ'αυτήν ο Λάμπρου θα έρθει αντιμέτωπος με βεβαιότητες και αγκυλώσεις του, φτάνοντας στο σημείο να δεχτεί να συνεργαστεί με μία ηγετική, ιδεολογική φιγούρα των Εξαρχείων. Η ισλαμική βαρβαρότητα και ο άμεσος κίνδυνος που φαίνεται να αποτελεί φέρνει τους δύο δομικά αντίπαλους πόλους των αθηναϊκών γειτονιών σε επαφή.

Η τρίτη ιστορία είναι η λιγότερο αγαπημένη μου. Πρόκειται για έναν serial killer μόνο που αναζητεί τα θηράματα του σε μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ομάδα τραβεστί, οι οποίοι συνδιάζουν απαραίτητα δύο χαρακτηριστικά τόσο σπάνια από μόνα τους που ο συνδυασμός τους σε 4 διαφορετικά θύματα κινείται στα όρια της απιθανότητας - ειδικά η ιδιότητα του φοιτητή σε συγκεκριμένη σχολή και καθηγητή.

Γενικά πάντως οι περιπέτειες του Λάμπρου κινούνται στο ίδιο πλαίσιο με τις προηγούμενες. Αν και ο εντυπωσιασμός της ωμής βίας περνά σε δεύτερο πλάνο προς όφελος της μεστότητας της αφήγησης, ο συγγραφέας παραμένει αμετανόητος εχθρός της πολιτικής ορθότητας, προσεγγίζει τις ιστορίες του μέσα από την οπτική του αστυνομικού δελτίου και της άμεσης ενέργειας (ενίοτε, βίας) του αστυνομικού, ενώ οι τεχνικές/τεχνολογικές βοήθειες έχουν ρόλο υποβοήθησης αλλά ποτέ πρωταγωνιστικό. Και όπως και στο παρελθόν, έτσι και οι ιστορίες αυτές γράφονται με "κινηματογραφικό" τρόπο. Όταν τις διαβάζεις παράλληλα παίζει το "βίντεο" στο πίσω μέρος του μυαλού σου, εικονοποιώντας το κείμενο. Είναι το αστυνομικό σήριαλ που δεν θα δείξει ποτέ κανένα Νέτφλιξ.

[Panos Prog · Rating 3 out of 5]

Αν και δεν συνηθίζω να γράφω κριτικές σε ταινίες, βιβλία, μουσικές και να αιτιολογώ (ή μου αρέσει κάτι ή δεν μου αρέσει), έχοντας διαβάσει και τα προηγούμενα βιβλία του Γιώργου Σταφυλά, κάνω μια εξαίρεση.
Με την πρώτη ματιά το βιβλίο με ξένισε ! Ξεκινάει σαν ιστορικό μυθιστόρημα, περνάει σε τρόμο, αποκρυφισμό, τρομοκρατία, serial killer (πάντα με κοινωνικό σχολιασμό, για τον οποίο ο συγγραφέας έχει πολλές φορές παρεξηγηθεί). Σίγουρα είναι το πιο ντελιριακό / πολύχρωμο βιβλίο του, με πάμπολλες αναφορές σε ταινίες, βιβλία και συγγραφείς. Ο Σταφυλάς αποτίει φόρο τιμής σε πράγματα που του αρέσουν. Ακόμη και ο αστυνόμος Λάμπρου πιστεύω ότι θα αισθάνεται περίεργα μέσα σε όλα αυτά που τον έχει ρίξει ο δημιουργός του. Κακά τα ψέματα, τα προηγούμενα βιβλία με ήρωα τον αστυνόμο Λάμπρου ήταν πιο μονόχνωτα - μονοκόμματα, με έμφαση στο ρεαλισμό, την ωμότητα, την πολιτική και κοινωνική σαπίλα. Εδώ έχουμε διαφορές. Η πρώτη ιστορία -κατά τη γνώμη μου - ίσως να λειτουργούσε καλύτερα αν εκτυλισσόταν σε μία προηγούμενη δεκαετία (30s - 50s). Θα της προσέδιδε μεγαλύτερη ατμοσφαιρικότητα και σίγουρα μαζί με τον Λάμπρου ή ακόμη καλύτερα αντί για τον Λάμπρου, να χρειαζόταν ένας ήρωας σε στυλ «Τανάγρα» (χα, χα) ! Η δεύτερη ιστορία είναι πιο ρεαλιστική και με ένα εκπληκτικό και ατμοσφαιρικό για εμένα κεφάλαιο, το κεφάλαιο 10 (Στη Φλώρινα), όπου βλέπουμε το Λάμπρου εκτός Αττικής. Τέλος, η τρίτη ιστορία είναι η πιο εκκεντρική. Έχει δύο φοβερά κεφάλαια. Το 16 με τις κοινωνιολογικές παρατηρήσεις κατά την παράλληλη παρακολούθηση του υπόπτου και το κεφάλαιο 12 στο νεκροταφείο (οδός Αναπαύσεως), ανάλογης ατμόσφαιρας. Ολοκληρώνοντας, ο Σταφυλάς σε αυτό το βιβλίο γράφει τελείως απελευθερωμένα σε βαθμό που ίσως ξενίσει τον αναγνώστη, ανακατεύει είδη και τάσεις φέρνοντάς μου στο νου από Μαρή και Spillane, Hitchcok και Vertigo (πίνακας στην πρώτη ιστορία) noir, τρόμο, giallo, Carpenter (“Χαμό στην Chinatown” ), Samuel Fuller, Abel Ferarra, “Nip Tuck”, “Άγγελο”, “Γαλάζιο φόρεμα”, “Στρέλλα”, Καραγιάννη, Φώσκολο, Δαλιανίδη (“Στο αστερισμό της Παρθένου”).
Σταφυλάς under the influence of sahlep (;) που έλεγαν και οι Aphrodite’s Child στο “666” ; Όσοι πιστοί, προσέλθετε, μέχρι το επόμενο…

[Dimitrios Karap · Rating 5 out of 5]

Ενα εξαιρετικο βιβλιο , αποτελουμενο απο 3 ξεχωριστες περιπετειες του αστυνομου Λαμπρου, που κερδιζει καθε απαιτητικο βιβλιοφιλο. Καλογραμμενο και ευφανταστο, κρατα τον αναγνωστη μεχρι την τελευταια σελιδα!

[Louk · Rating 4 out of 5]

Ένα πολύ ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα με τρεις ανεξάρτητες ιστορίες που έχουν σαν ήρωα τον Αστυνόμο Λάμπρου και συνδέονται μεταξύ τους με την φράση ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον.Αξίζει να διαβαστεί.

[Ιωάννης Μιχαλάκης · Rating 5 out of 5]

Ένα εξαιρετικό βιβλίο με τρεις υπέροχες ιστορίες. Αξίζει να διαβαστεί, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα έργα του. Ευχάριστη έκπληξη ότι στις μέρες μας υπάρχουν τέτοια ταλέντα.

[Dimitris · Rating 5 out of 5]

Δυνατό pageturner, συναρπαστικό και νευρώδες, απολύτως πειστικός ήρωας, σφιχτοδεμένο γράψιμο, αδιάπτωτος ρυθμός και πλοκή, γεμάτο δράση από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα! Ο Γιώργος αποδεικνύει πως έχει όλα όσα χρειάζονται για να τον κατατάσσουν στην ελίτ του αστυνομικού μυθιστορήματος. Ο Λάμπρου έγινε πλέον ο αγαπημένος μου ήρωας!

[Παρασκευή Σ. · Rating 5 out of 5]

Σειρά τριών αστυνομικών επεισοδίων του αστυνόμου Λάμπρου, σε ένα βιβλίο.
Στην πρώτη, ο αστυνόμος Λάμπρου έρχεται αντιμέτωπος με τον χώρο του μεταφυσικού.
Στη δεύτερη, τρομοκράτες, πολιτική σκηνή.
Στην τρίτη, φόνοι στις πιάτσες των τρανσέξουαλ.
Η γλώσσα του Σταφυλά εκπληκτική! Αστυνομικό που ρέει, δεν πλατιάζει, δεν κουράζει με περιττά, χρησιμοποιώντας ταυτοχρόνως λογοτεχνικό λυρισμό, φράσεις ποιητικές, ταξιδιάρικες, κυρίως στην πρώτη ιστορία. Αυτό δεν το έχω ξανά συναντήσει σε ελληνικό αστυνομικό!
Πίσω από τις ιστορίες, καταλαβαίνει κανείς πως ο συγγραφέας έχει κάνει δυνατή έρευνα, προκειμένου να συνθέσει το κείμενό του.
Από τις 3 ιστορίες, η αγαπημένη μου, προς έκπληξή μου (περίμενα πως θα είναι η πρώτη) είναι η τρίτη. Πρόκειται για μία βαθειά, ανθρώπινη ιστορία, η οποία μέσα από εξαιρετική αστυνομική πλοκή, καταθέτει κομμάτια της ψυχής μίας μερίδας ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο, των τρανσέξουαλ.
Το μόνο πρόβλημα που εντόπισα στο σύνολο του έργου, ήταν τα σημεία στίξης, αυτό όμως είναι κάτι που διορθώνεται!
Τελικά, ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον; Η απάντηση, στην προ τελευταία σελίδα!

[Teodoros Zoubos · Rating 5 out of 5]

Η πρώτη μου συνάντηση με τον ντετέκτιβ Λάμπρου ήταν αξέχαστη. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί έναν αστυνομικό βγαλμένο από τα όνειρά μας, ντόμπρο, αντισυμβατικό και συνάμα προσκολλημένο στις αδιαπραγμάτευτες αρχές του. Από την άλλη η σπονδυλωτή πλοκή του βιβλίου και άμεση συνάφεια με την καθημερινότητα δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Το ερώτημα "ποιος σκότωσε τον Τζων Λένον" διαχέεται σε ολόκληρο το βιβλίο και η απάντηση είναι αναπάντεχη και λυτρωτική. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, αστυνομικοί και εγκληματίες, είναι επίσης καλογραμμένοι. Καθένας με τα πάθη του και την κρυφή του αλήθεια. Προτείνω σε κάθε φίλο του crime fiction να διαβάσει το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου και το μόνο σίγουρό είναι ότι θα το απολαύσει. Προσωπικά η επόμενη κίνηση μου είναι να διαβάσω τα πρώτα βήματα του ντετέκτιβ Λάμπρου για να ανακαλύψω πώς γεννήθηκε και εξελίχθηκε αυτός ο απίθανος τύπος!

[Δήμος Καραχάλιος · Rating 4 out of 5]

Ο Γιώργος έχει κάνει μεγάλη πρόοδο σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία του. Ξέρει σίγουρα να φτιάχνει στρωτές ιστορίες που να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον. Απέφυγε επίσης και κάποιες εμμονές του (π.χ η μειωτική αντιμετώπιση των γυναικών σε προηγούμενα βιβλία). Γενικά, 3 ιστορίες με τον επιθεωρητή Λάμπρου με επιρροές από λογοτεχνία τρόμου και από το κλασικό hard-boiled. Στα αξιοσημείωτα ότι ο Λάμπρου νοικοκυρεύτηκε! Αναλυτική κριτική προσεχώς. Στα μείον του βιβλίου τα αρκετά γραμματικά- συντακτικά λάθη που παρατήρησα λόγω επαγγελματικής διαστροφής(φιλόλογος γαρ) που βέβαια δεν βαρύνουν τον συγγραφέα.

[Armen Vergas · Rating 5 out of 5]

Συναρπαστικό! Εγκλήματα, τρομοκράτες, υπόκοσμος, συνωμοσίες, αποκρυφισμός, σήψη και παρακμή της κοινωνίας και πρωταγωνιστής ένας σκληροτράχηλος αστυνομικός στα πρότυπα του "βρώμικου Χάρυ". Η γραφή κρατάει το ενδιαφέρον σου αμείωτο. Οι ιστορίες του αστυνόμου Λάμπρου θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν πολύ καλές ταινίες.