در جستجوی آن لغت تنها

by یدالله رؤیایی

Genres: Poetry

152 pages

First published January 1, 2008

About the author

یدالله رؤیایی در ۱۷ اردیبهشت سال ۱۳۱۱ در دامغان به دنیا آمد. آموزش‌های دبستانی و دبیرستانی خود را در زادگاهش آغاز کرد و در تهران در دانشسرای شبانه‌روزی تربیت معلم به پایان رساند. چندسالی به کار تدریس و سرپرستی امور اوقاف دامغان اشتغال داشت. نوجوانی و جوانی او به تمایلات مارکسیستی و مبارزه در حزب توده ایران گذشت. در سال ۱۳۳۲ به دنبال کودتای ۲۸ مرداد و فرار از دامغان، چندی به زندگی مخفی، و ترک و گریز گذرانید و سرانجام در اسفند ماه همان سال دستگیرشده و به زندان افتاد. زندان‌های او: زندان باغشاه، زندان زیرطاقی (زیرزمین مخوف پلیس تهران)، زندان موقت، و یک بار دیگر در سال ۱۳۳۶، زندان لشکر ۲ زرهی سلطنت‌آباد

رؤیائی پس از خروج از زندان اولین شعرهای خود را در ۲۲ سالگی نوشت و در مجلات آن زمان با نام مستعار «رؤیا» منتشر کرد، و هم‌زمان به تحصیلات خود در رشته حقوق سیاسی در دانشکدهٔ حقوق دانشگاه تهران تا اخذ درجه دکترای حقوق بین‌الملل عمومی ادامه داد؛ و از آن پس، در وزارت دارایی به استخدام درآمد و به عنوان ذی‌حساب و سرپرست امور مالی در ادارات و دیگر مراکز دولتی، از جمله وزارت آب و برق، سازمان تلویزیون ملی ایران و… به کار پرداخت

او از مؤسسان شرکت انتشاراتی روزن بود. رؤیایی با چند شاعر دیگر، مانیفست «اسپاسمانتالیسم» را منتشر کردند که بعدها به خلق نگرش تازه شعری با عنوان «شعر حجم» منجر شد

Reviews

[مهسا · Rating 5 out of 5]

ـ چه ماهِ تنهايی!

[Sadjad Abedi · Rating 1 out of 5]

"-ینی رویایی شعر خوب نداره؟
سایه: به حضرت عباس نه!"
از کتاب "پیر پرنیان‌اندیش"

به حضرت عباس نه!
به حضرت عباس نه!
به حضرت عباس نه!
به حضرت عباس نه!
به حضرت عباس نه!

[Golfa · Rating 3 out of 5]

«جان چیزی از تن است
حالا که جان
جز چیزی از تن نیست
حالا که جان تن است
ای حذفِ جای من، ای جا،
در سینه در تمام سینه‌ی تو
جا آنچنان می‌مانم انگار
دنیا در تن تو به آخر رسیده است.»

[HM · Rating 3 out of 5]

سبزه در علامت خود می ماند
معنای ماندن اما
در سبزه نیست
که خود سبزه
شکل ظریف رفتن دارد
وقتی که سر به سبزه دیگر خم می کند
...

[Mahdie panahian · Rating 5 out of 5]

آنچه زبان میخورد
همیشه همان چیزی‌ست
که زبان را میخورد
امید آمدن لغتی
لغتی که نمی‌آید

تو آنسوتر آنجاتر
در برابر من ایستاده‌ای
برابر با من
و چهره‌ام
چیزی به آینه از من نمی‌دهد
چیزی از آینه در من میکاهد
و انتظار صخره سرخ-نوک زبان تو-
امید امدن لغتی‌ست
لغتی که نمی‌آید