Jannie Regnerus verbleef een jaar in Japan en raakte gefascineerd door dit land en zijn bewoners.Jannie Regnerus verbleef een jaar in Japan en raakte gefascineerd door dit land en zijn bewoners, die de modernste technologie‘n als vanzelfsprekend omarmen, maar wier dagelijkse bestaan tegelijkertijd doordrenkt is van goden, geesten en rituelen. Haar Japanse vriendin Etsuko laat haar kennismaken met deze kant van het Japanse leven, die is gebaseerd op het geloof dat alles een ziel heeft, van bomen en rivieren tot brillen en fotocameraÕs. Samen bezoeken ze een ceremonie waar afgedankte fototoestellen ritueel worden verbrand opdat de zielen vredig vrijkomen. Tijdens het jaarlijkse maanfeest wordt hun een kom maanwater geserveerd, een drankje om het geweten te zuiveren. In zentuinen leert Etsuko haar te luisteren naar het geluid van vallende sneeuw. Ze gaat naar een zomers vuurvliegjesfestival en maakt de nationale opwinding mee over het ontluiken van de kersenbloesem. Terwijl ze probeert zich staande te houden in een provinciale miljoenenstad, ontmoet ze een galeriehouder die haar een verblijf in een gesoleerd bergpension opdringt om eenzaamheid te ervaren.
Ik las het andere werk van Jannie Regnerus al en ook dit stelt niet teleur een reisverslag van een jaar in Japan in kader van een uitwisseling een bevreemdende ervaring, het lezen, het je onderdompelen in, het niet begrijpen van, het verwonderd staan over, het ondoordringbare van de cultuur het contrast ook tussen het hypertechnische, nieuwe en het spirituele, oude de andere waarden die ervoor zorgen dat je 'jij' ahw telkens instaat voor de ander en tot wat dit leidt in beleving, grenzen, uitzicht, manieren van zijn prachtig boek liet mij wat 'verweesd' achter https://www.antwerpenleest.be/leestip...
Zijn twee boeken, de eerste over Japan, de tweede over een verblijf van twee jaar in Mongolië. Dat boek heet De Volle Maan als Beste Vriend. Het zijn fascinerende verslagen. Van Mongolië heb ik een paar keer korte stukken over dierenleed en dierenmishandeling overgeslagen. De verschillen met de westerse wereld zijn groot. Was een tip van Maarten van Rossem.
Goed geschreven reisverslag van haar eigen kunstreis naar Japan. Een land vol tegenstrijdigheden, die mooi worden verwoord in dit boek. Ook eenzaamheid is een relevant thema, iets waar Regnerus zelf mee worstelt in dit wonderbaarlijke land.
Het leest op zich wel makkelijk door met af en toe mooie verhalen over Japan maar wel beetje eentonig en meer als dagboek over kunstenaar dan over Japan zelf.
Citaat : “Van bovenaf gezien leek Japan alle beloftes in te lossen. In de verte doemde een eiland met groene bergkammen op en in de diepte onder me voeren talloze vissersboten, die elk een witte streep op het azuurblauwe water achterlieten. De zee als weerspiegeling van de hemel. Doorgaans bekeek ik dit mikadospel van witte lijnen van de andere kant: ruggelings liggend in het gras, kijkend naar de vliegtuigensporen die zich als stokjes kruiselings op elkaar stapelden om vervolgens in willekeurige volgorde op te lossen.” Review : Jannie Regnerus, in Nederland vooral bekend als beeldend kunstenaar, schreef een verslag over haar ervaringen in Kitakyushu - een naar haar eigen zeggen 'muisgrijze' stad in het zuiden van Japan. Jannie Regnerus kon middels een beurs een jaar lang leven en werken in Japan. Ze besloot haar ervaringen met een ruimer publiek te delen. Je voelt haar fascinatie voor dit land en zijn bewoners. Het land dat de modernste technologie als vanzelfsprekend omarmt, maar waar het dagelijks leven doordrenkt is van goden, geesten en magische rituelen. Haar Japanse vriendin Etsuko begeleidt haar in haar eerste kennismaking met het land en de gecompliceerde beleving van esthetiek en cultuur. Alles is ook zo tegenstrijdig: de muzikale WC-brillen, de verering van de kersenbloesems, het eindeloze vermogen tot afzien (buigen maar niet breken), karaoke, de onbekende codes, …. Ze bezoekt een ceremonie waar afgedankte fototoestellen ritueel worden verbrand, ze zuivert haar geweten door maanwater te drinken tijdens de maanceremonie en ze leert in een zentuin luisteren naar het geluid van vallende sneeuw. Jannie Regnerus is een fascinerend goed observator. Met haar liefdevolle aandacht voor details (Etsuko herkent in haar kunstwerken meteen het Japanse begrip ‘Mono no aware‘) en haar niet aflatende verwondering beschrijft ze Japan heel zintuiglijk. Het boek werd dan ook bekroond met de VPRO Bob den Uyl Prijs 2007 voor beste literaire reisboek. Regnerus schrijft zo soepel en beeldend, dat de beelden en situaties in het boek, als in een arthousefilm tot leven komen.
I studied Japanese myself and lived near Kyoto for a couple of months back in 1996. I so much enjoy reading about how she slowly discovered the Japanese way of life. Some might find it strange how she deals with all that is happening around her, but I guess you have to know a bit of Japan to fully enjoy it. On the other hand, 'clashing' cultures is always a great topic to write about.
Heerlijk boekje dat met veel humor en een oog voor treffend detail vertelt over de soms buitenissige ontmoetingen tijdens een artistieke residentie in een grijze metropool in het zuiden van Japan. Zonder meer aanbevolen voor iedereen die de neiging heeft om vanuit zijn luie zetel te gaan dwepen met het land van de rijzende zon.
I enjoyed reading another person's experience of being in Japan while being in Japan myself, however the author did have an experience very different from me, which was kind of jarring. Obviously everyone has different perspectives, but I didn't like how negative this one was. I was falling in love with Japan and here I was reading about a woman who felt isolated by their society.
Geweldig reisboek voor als je naar Japan gaat. Het beschrijft heel goed de discrepantie tussen de hyper hightech maatschappij aan de ene kant en de fanatieke beleving van de animistische religie, het shintoïsme, aan de andere kant. Met mooie sprekende voorbeelden. Verwondering.
Een jonge kunstenares gaat voor een jaar in Japan wonen. Als lezer zie en ervaar je dit bijzondere land door haar ogen en via haar bevindingen. Dit boekje leest heel fijn. En is leuk beschrijvend.
Beeldend geschreven reisverslag met interessante beschrijvingen van Japanse natuur, cultuur en omgangsvormen. Zeker lezen als je (voor langere tijd) naar Japan reist!
In less than four months, during the last weeks of September and the first week of October, I’ll be traveling through the southern half of Japan. Some people prepare for such a trip by digging through the related Lonely Planet-guide, marking out the planned route on a roadmap or pouring over the details they’ve received from their travel-company. I usually make a wild, eclectic trip through novels, movies, music and Youtube-flicks which don’t necessarily have anything to do with the journey I’m about to make, but which gives me a first impression of the country and how it presents itself to the rest of the world. I’m suddenly listening to koto-music, need to see every Kurosawa-movie made, and I read Jannie Regnerus’ “Het geluid van vallende sneeuw”, which also deals with a Dutch person learning about Japan.
In 2001, Regnerus, a young photographer and artist who just finished her study at the art academy, was selected for an international art program. Together with a group of other international artists, she was flown to Kitakyushu, where she would live and work for one whole year. She is fascinated by the culture which surrounds her; the deep love and respect for nature and spirits, the extremes of hi-tech and ancient superstition going hand-in-hand, and the alienating distance she feels with most of the Japanese whom she meets.
What distances Regnerus’ account from most other travelogues, is her distinct feeling for visuals. Her ability to describe sights, come up with interesting comparisons and her attention to detail make this a book which really lets the reader see what she’s been seeing. Her style is delicate in the Japanese tradition, but precise; I’ve read few travel books which made me see the things the author was describing, but Regnerus pulls it off effortlessly.
“Het geluid van vallende sneeuw” is a pretty, delicate little book; a series of studies which don’t judge or compare the Japanese culture with that of Europe, but rather observes thoroughly from a respectful distance.