What do you think?
Rate this book
Fantoompijn
Het leven dient in scène te worden gezet. En je leven in scène zetten, dat kun je niet aan anderen overlaten. Dat moet je zelf doen. Robert G. Mehlman wil de werkelijkheid produceren zoals anderen boeken, films en schilderijen produceren.
Mehlman, schrijver van 268 Op de wereldranglijst en werkend aan zijn magnum opus, ziet zichzelf als parasiet die naar verlossing zoekt. In plaats daarvan vindt hij roem met zijn internationale bestseller De Pools-joodse keuken in 69 recepten. Kookboekenschrijver was niet zijn eerste keus, en roem is een lek luchtbed, maar dat beseft hij pas als hij midden op zee zit.
Mehlman, schrijver van 268 Op de wereldranglijst en werkend aan zijn magnum opus, ziet zichzelf als parasiet die naar verlossing zoekt. In plaats daarvan vindt hij roem met zijn internationale bestseller De Pools-joodse keuken in 69 recepten. Kookboekenschrijver was niet zijn eerste keus, en roem is een lek luchtbed, maar dat beseft hij pas als hij midden op zee zit.
254 pages, Paperback
First published January 1, 2000
23 people are currently reading
521 people want to read
About the author
Arnon Grunberg
158 books422 followersArnon Yasha Yves (Arnon) Grunberg is a Dutch writer. Some of his books were written using the heteronym Marek van der Jagt.
In 1989 Grunberg made his acting debut in Maria's Cunt (de Kut van Maria); a short film by Dutch enfant terrible filmmaker Cyrus Frisch.
Grunberg made his literary debut in 1994 with the novel Blauwe maandagen (Blue Mondays), which won the Dutch prize for the best debut novel that year. In 2000, under the heteronym Marek van der Jagt, he won the best debut prize again for his novel De geschiedenis van mijn kaalheid (The History of My Baldness).
Grunberg publishes novels about once a year but also writes columns and essays in a wide variety of Dutch and international newspapers and magazines. He does not restrict himself only to the written media, but also reads a story for the radio every week and for some time he was host of a cultural television program. He also writes a blog for the literary Internet magazine Words Without Borders and his own site ArnonGrunberg.com.
His novel Tirza won the Dutch Golden Owl Prize for Literature and the Libris Prize.[1] His books have been translated into many languages, including English, German, Japanese and Georgian.
From 2006 Grunberg wrote various journalistic reports, for example about working undercover in a Bavarian hotel and his visit to Guantánamo Bay. Also he visited the Dutch troops in Afghanistan and the US Army in Iraq. In 2009 these reports were collected in the book Chambermaids and Soldiers.
In 1989 Grunberg made his acting debut in Maria's Cunt (de Kut van Maria); a short film by Dutch enfant terrible filmmaker Cyrus Frisch.
Grunberg made his literary debut in 1994 with the novel Blauwe maandagen (Blue Mondays), which won the Dutch prize for the best debut novel that year. In 2000, under the heteronym Marek van der Jagt, he won the best debut prize again for his novel De geschiedenis van mijn kaalheid (The History of My Baldness).
Grunberg publishes novels about once a year but also writes columns and essays in a wide variety of Dutch and international newspapers and magazines. He does not restrict himself only to the written media, but also reads a story for the radio every week and for some time he was host of a cultural television program. He also writes a blog for the literary Internet magazine Words Without Borders and his own site ArnonGrunberg.com.
His novel Tirza won the Dutch Golden Owl Prize for Literature and the Libris Prize.[1] His books have been translated into many languages, including English, German, Japanese and Georgian.
From 2006 Grunberg wrote various journalistic reports, for example about working undercover in a Bavarian hotel and his visit to Guantánamo Bay. Also he visited the Dutch troops in Afghanistan and the US Army in Iraq. In 2009 these reports were collected in the book Chambermaids and Soldiers.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 78 reviews
August 23, 2022
"Phantom Pain", a novel from 2000, Grunberg is no longer a novice, he has three books under his belt, including the Blue Mondays award for the best debut, a cheat campaign is ahead with the writing of another novel under a pseudonym, which independent experts also recognize as the best debut, and then a scandal will break out. Small and local, but still. During which the writer will convincingly prove that he is entitled to an award: "You did not evaluate a person, but his work!" Thyrza is ahead, but for now...
Grunberg is not for nothing recognized by the totality of his deeds as the best, his physiological prose, saturated with a lot of not the most appetizing details, gives rise to a lively response, if not in the mind and heart, then at the emotional level. And it's not even scary that this feeling is disharmonious, uncomfortable. No one promised to always stroke only the wool.
Grunberg, apparently, is really good and writes funny, but the charm and humor of his prose were lost in translation, leaving behind a phantom pain.
Духовно богатые душевнобольные
Писательство — это разновидность каннибализма. Вначале заглатываешь свою жизнь с потрохами, а затем изрыгаешь ее наружу.
Мне всегда казалось, что писательство - это немного другое. Сильно другое. Это поить кровью сердца того симбионта, который выбрал тебя носителем и служить ему со всем возможным усердием. А он за то поможет тебе создать нечто из ничто (если вы понимаете, о чем я). Ну это потому, что я не носитель писательского таланта. Ему, Арнону Грюнбергу, признанному лучшим писателем Нидерландов, виднее.
Не то, чтобы голландская литература такой уж маяк для мирового литературного процесса, но некоторое значение имеет, как любая другая национальная (албанская, намибийская). Сейчас для нас большее, потому что роман Грюнберга "Тирза" в коротком списке премии Ясная поляна, а это книга такого свойства, что кроме неприязни к героям на всем протяжении чтения мало что испытываешь, вдобавок в ней немыслимое количество вещей, которые в литинтернетах называют красивым словом "бесячие", но при этом книга неожиданно и крепко цепляет, заставляет думать о себе, делиться впечатлениями. Захотелось узнать об авторе больше.
"Фантомная боль" , роман 2000 года, Грюнберг уже не новичок, за плечами три книжке, в том числе отмеченные премией за лучший дебют "Синие понедельники", впереди читерская акция с написанием еще одного романа под псевдонимом, который независимые эксперты также признают лучшим дебютом, а потом разразится скандал. Небольшой и локальный, но все же. В ходе которого писатель убедительно докажет, что имеет право на награду: "Вы же не человека оценивали, а его труд!" Впереди Тирза, а пока...
История не самого адекватного человека, оглушенного ранним литературным успехом - его роман становится бестселлером, со всеми прилагающимися бонусами: деньги, уважение, кредит доверия (включающий и финансовые кредиты). Герой воспринимает происходящее как должное, живет не по средствам. Будучи женатым отцом маленького сына, путается со случайными женщинами, имеет любовницу и еще одну, производя впечатление полного мудака (простите мой французский).
Подобный образ жизни предсказуемо приводит его на край долговой ямы, для поправки бюджета Роберт Мельман решает написать кулинарную книгу (люди любят про еду), да не простую, а с холокост-подтекстом, "Польско-еврейская кухня. Кулинарное искусство после Аушвица". И новые потоки золотого дождя обрушиваются на него. Не то, чтобы это принесло в итоге много счастья ему и близким, все-таки психическая неадекватность и безответственность не те качества, которые способствуют.
Но Грюнберг не даром признан по совокупности деяний лучшим, его физиологичная, насыщенная множеством не самых аппетитных подробностей, проза рождает живой отклик если не в уме и сердце, то на эмоциональном уровне. И не страшно даже, что чувство это дисгармонично, дискомфортно. Никто не обещал гладить всегда только по шерсти. Я не люблю психов ни в жизни, ни в литературе, отношусь к ним с опаской, потому книга не моя.
Есть один нюанс, о котором не могу не сказать, парень из Нидерландов, которого я читаю на Гудридс, высоко оценил эту книгу и хорошо о ней отозвался. Грюнберг, видимо, вправду хорош и пишет смешно, но обаяние и юмор его прозы потерялись в переводе, оставив по себе фантомную боль.
Grunberg is not for nothing recognized by the totality of his deeds as the best, his physiological prose, saturated with a lot of not the most appetizing details, gives rise to a lively response, if not in the mind and heart, then at the emotional level. And it's not even scary that this feeling is disharmonious, uncomfortable. No one promised to always stroke only the wool.
Grunberg, apparently, is really good and writes funny, but the charm and humor of his prose were lost in translation, leaving behind a phantom pain.
Духовно богатые душевнобольные
Писательство — это разновидность каннибализма. Вначале заглатываешь свою жизнь с потрохами, а затем изрыгаешь ее наружу.
Мне всегда казалось, что писательство - это немного другое. Сильно другое. Это поить кровью сердца того симбионта, который выбрал тебя носителем и служить ему со всем возможным усердием. А он за то поможет тебе создать нечто из ничто (если вы понимаете, о чем я). Ну это потому, что я не носитель писательского таланта. Ему, Арнону Грюнбергу, признанному лучшим писателем Нидерландов, виднее.
Не то, чтобы голландская литература такой уж маяк для мирового литературного процесса, но некоторое значение имеет, как любая другая национальная (албанская, намибийская). Сейчас для нас большее, потому что роман Грюнберга "Тирза" в коротком списке премии Ясная поляна, а это книга такого свойства, что кроме неприязни к героям на всем протяжении чтения мало что испытываешь, вдобавок в ней немыслимое количество вещей, которые в литинтернетах называют красивым словом "бесячие", но при этом книга неожиданно и крепко цепляет, заставляет думать о себе, делиться впечатлениями. Захотелось узнать об авторе больше.
"Фантомная боль" , роман 2000 года, Грюнберг уже не новичок, за плечами три книжке, в том числе отмеченные премией за лучший дебют "Синие понедельники", впереди читерская акция с написанием еще одного романа под псевдонимом, который независимые эксперты также признают лучшим дебютом, а потом разразится скандал. Небольшой и локальный, но все же. В ходе которого писатель убедительно докажет, что имеет право на награду: "Вы же не человека оценивали, а его труд!" Впереди Тирза, а пока...
История не самого адекватного человека, оглушенного ранним литературным успехом - его роман становится бестселлером, со всеми прилагающимися бонусами: деньги, уважение, кредит доверия (включающий и финансовые кредиты). Герой воспринимает происходящее как должное, живет не по средствам. Будучи женатым отцом маленького сына, путается со случайными женщинами, имеет любовницу и еще одну, производя впечатление полного мудака (простите мой французский).
Подобный образ жизни предсказуемо приводит его на край долговой ямы, для поправки бюджета Роберт Мельман решает написать кулинарную книгу (люди любят про еду), да не простую, а с холокост-подтекстом, "Польско-еврейская кухня. Кулинарное искусство после Аушвица". И новые потоки золотого дождя обрушиваются на него. Не то, чтобы это принесло в итоге много счастья ему и близким, все-таки психическая неадекватность и безответственность не те качества, которые способствуют.
Но Грюнберг не даром признан по совокупности деяний лучшим, его физиологичная, насыщенная множеством не самых аппетитных подробностей, проза рождает живой отклик если не в уме и сердце, то на эмоциональном уровне. И не страшно даже, что чувство это дисгармонично, дискомфортно. Никто не обещал гладить всегда только по шерсти. Я не люблю психов ни в жизни, ни в литературе, отношусь к ним с опаской, потому книга не моя.
Есть один нюанс, о котором не могу не сказать, парень из Нидерландов, которого я читаю на Гудридс, высоко оценил эту книгу и хорошо о ней отозвался. Грюнберг, видимо, вправду хорош и пишет смешно, но обаяние и юмор его прозы потерялись в переводе, оставив по себе фантомную боль.
August 11, 2014
Worth a read, if only for this one phrase:
“Nu nog lenzenspul,” zei ik, “dan zijn we weer het heertje.”
“Nu nog lenzenspul,” zei ik, “dan zijn we weer het heertje.”
December 10, 2023
Αν σας αρέσει το μαύρο χιούμορ, αν λατρεύετε τον Woody Allen που μπορεί και αποδομεί τον εαυτό του αυτοσαρκαζόμενος, αν απολαμβάνετε τις περιγραφές των σεξουαλικών και συγγραφικών νευρώσεων του Philip Roth, αν αντιλαμβάνεστε τη ζωή ως ένα χοντροκομμένο αστείο που χρειάζεται την κατάλληλη λεκτική διατύπωση για να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να προκαλέσει άφθονο γέλιο, τότε αυτό το βιβλίο είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας. Σας εύχομαι απολαυστική ανάγνωση.
Υ.Γ. Αν δεν ανήκετε στις παραπάνω κατηγορίες, μην τυχόν και το ανοίξετε! Εγώ σας προειδοποίησα πάντως...
Υ.Γ. Αν δεν ανήκετε στις παραπάνω κατηγορίες, μην τυχόν και το ανοίξετε! Εγώ σας προειδοποίησα πάντως...
January 13, 2025
Arnon Grunberg heeft een rijke fantasie. Zijn hoofdpersonage, de romanschrijver Robert G. Mehlman, gaat met zijn eigen fantasie op de loop, zwalkend tussen zijn vrouw en enkele maitresses in scenes die zich vooral in New York afspelen. Wat in officiële recensies tragikomische verwikkelingen heten te zijn, heeft mij echter nauwelijks tot enkele glimlachen weten te brengen. Wel is zo ongeveer elke scene zwanger van tragiek. De verlichting die vervolgens een opbeurende opmerking zou moeten bewerkstelligen, blijft voor mijn gevoel vaak uit. Daardoor komt dan wel de eenzaamheid van de mislukkeling des te schrijnender naar voren. Want hoewel men uit het verloop op het laatst iets anders zou kunnen opmaken, gaat het daar om een boek dat Mehlman eigenlijk niet had willen schrijven. Het boek zit verbazend vol met oneliners. Het is vlot geschreven. Voor mij ‘raakt het nog net aan de drie sterren’. JM
February 28, 2016
This really was not my kind of book, I did not enjoy it so much. It was a little scattered in terms of the prose, so following it was really hard when it jumped back and forth in time.
The protagonist was very eccentric and a little crazy, he was not a likeable person.
The actual point to the novel, I'm not really sure. Admittedly odd points I found humorous, but overall I found the novel disturbing and not very enjoyable.
The only real reason I picked this up, was for class, so hopefully the next book I read will be much more enjoyable!
The protagonist was very eccentric and a little crazy, he was not a likeable person.
The actual point to the novel, I'm not really sure. Admittedly odd points I found humorous, but overall I found the novel disturbing and not very enjoyable.
The only real reason I picked this up, was for class, so hopefully the next book I read will be much more enjoyable!
May 20, 2024
Bolo to veľmi zaujímavé čítanie a dosť som sa aj bavil. Hrdina je cynický, neužitočný, otvorene otravný a odporný a sem-tam treskne parádny bonmot, ktorý by som si určite zapísal, ak by som si zvykol vypisovať citáty. Je to nevšedná knižka - aj vďaka negatívnej hlavnej postave. Holanďania píšu originálne knižky! To už viem dávno.
December 6, 2025
Las dit tegelijk met De consequenties van Niña Weijers en dacht toen: die zouden elkaar wel mogen. Kom er nu achter dat het een stel is
December 15, 2017
Een goed grappig, hilarisch, bij momenten waanzinnig verhaal en tegelijkertijd triestig en meelijwekkend.
Het deed me heel erg denken aan De Opwindvogelkronieken van Huraki Murakami. Dezelfde absurdheid en geestigheid.
Ondanks een goed en sterk verhaal dat vlot weg leest, ben je het ook zo weer vergeten. Het blijft niet echt plakken....
Drie welverdiende sterren en ik ga zeker nog een boek lezen van Meneer Grunberg!
Het deed me heel erg denken aan De Opwindvogelkronieken van Huraki Murakami. Dezelfde absurdheid en geestigheid.
Ondanks een goed en sterk verhaal dat vlot weg leest, ben je het ook zo weer vergeten. Het blijft niet echt plakken....
Drie welverdiende sterren en ik ga zeker nog een boek lezen van Meneer Grunberg!
March 31, 2023
De Nederlands joodse schrijver Arnon Grunberg (geb. 1971 te Amsterdam) was amper drieëntwintig toen hij debuteerde met zijn roman Blauwe maandagen. Het boek sloeg enorm aan bij publiek en critici. Ook zijn opvolger Figuranten ( 1997) kende een groot succes en werd zelfs genomineerd voor de Gouden Uil 1998. Hij was zowat de jongste schrijver uit de geschiedenis die het Nederlandse boekenweekgeschenk mocht schrijven en met met zijn polemiserende essays en columns voor diverse kranten en tijdschriften heeft hij zich zowat tot het 'enfant terrible' van de Nederlandse literatuur gemaakt.
Met Liefde is Business (een een vreemdsoortige novelle in dichtvorm) uit 1999 riep hij heel wat gemengde gevoelens op en dat zelfde geldt heel waarschijnlijk ook voor zijn nieuwste roman Fantoompijn.
Arnon Grunberg woont al enkele jaren in New- York maar vliegt over naar Nederland wanneer dat nodig is. Dat leven in New-York heeft zijn schrijven duidelijk beïnvloed maar zijn grimmige humor blijft op en top Europees net zoals dat bij zoveel Europeanen het geval is die over de grote plas wonen.
In Fantoompijn is de schrijverRobert G. Mehlman het hoofdpersonage. De man waant zich een groot schrijver omdat hij ooit een matig succes had maar de aandacht blijft niet duren, zijn boeken worden verramsjt en het grote publiek weet niet eens meer dat Robert G. Mehlman bestaat. De uitgevers weten dat wel en dringen aan op boeken waarvoor ze al een voorschot hebben verleend. De banken herinneren zich zijn naam nog beter want de schulden beginnen zich op te stapelen.Toch loopt de man rond met het idee dat hij op een dag zijn opus magnum gaat schrijven. Want hij wil in alles zijn vader overtreffen. Zijn vader was een middelmatig competitietennisser die op nummer 268 van de wereldranglijst stond en voor het leven geschorst werd toen hij zijn tegenstander een beet in de fraai gevormde kuiten gaf. Zijn moeder die Auschwitz nauwelijks overleefd heeft maakte van zijn vader een mytische held die hij in het geheel niet was.
Robert G. Mehlman emigreerde van Nederland naar de Verenigde Staten. Het was geen verplichte emigratie maar toch voelt hij zich altijd en overal ontheemd. Hij voelt zich ook nooit ongelukkig op het ogenblik dat hij ongelukkig zou moeten zijn. Dat gevoel komt pas later als een fantoompijn opdagen als hij iets of iemand kwijt is.
Hij is ook altijd naar zichzelf op zoek en ontmoet tijdens deze zoektocht mensen die een deel van leven gaan uitmaken zoals zijn vrouw en enkele minnaressen. Zijn vrouw die hij de sprookjesprinses noemt is een psychiater die mensen met suïcide neigingen moet begeleiden. Hun relatie is ook als een soort therapie begonnen en geëindigd in een huwelijk dat misschien wel gelukkig had kunnen zijn als Robert G. Mehlman er van meet af aan niet van overtuigd geweest was dat geluk niet bestaat. Deze fanatieke houding schrikt vrouwen niet af maar blijkt ze wel aan te trekken. Seks buiten het huwelijk is voor Mehlman net uit als voor heel wat personages uit de romans van Nobelprijswinnaar Isaac Bashevis Singer een noodzaak. Toch dreigt telkens het gevaar dat hij voor de vrouwen met wie hij enkel buitenhuwelijkse seks wil hebben iets wat je liefde kan noemen gaat voelen.Maar dat kan niet want die liefde is enkel voor de wettige echtgenote bestemd waar hij minder seks mee heeft dan met zijn minnaressen.
Tijdens een langdurige afwezigheid van zijn vrouw, ze moest voor een psychiaterscongres naar Europa, leert hij een vrouw kennen in wier gezelschap hij eindelijk dé langverwachte bestseller gaat schrijven. Maar het is niet het grote literaire werk waar hij van droomde maar wel een kookboek dat hij uit geldnood en onder druk van zijn uitgever in een mum van tijd ineen flanst en dat de welsprekende titel De Pools-joodse keuken in 69 recepten. Koken na Auschwitz draagt. Dit boek veroorzaakt een wereldhype, maakt van hem een miljonair maar drijft hem tevens ook tot waanzin.
De vrouw van Robert G.Mehlman wou nog net voor hij haar ging verlaten een kind van hem. Hij willigt deze wens in en verwekt een zoon bij haar die de naam Harpo Saul meekreeg. Het is deze zoon, die volgens zijn moeder veel op vader lijkt, die de story van Robert G Mehlman vertelt.
Fantoompijn is een tragikomedie die echter bij vele lezers zal overkomen als een slapstick. Somige scènes zijn zo absurd dat je niettegenstaande de tragische achtergronden de slappe lach krijgt. Het is een boek dat Woody Allen met succes zou kunnen verfilmen al wals het maar om de manier waarop Arnon Grunberg de joodse identiteit op de korrel neemt.
Ook in dit boek maken we andermaal kennis met de voorliefde van de auteur voor seks zonder emoties waar toch ongewild liefde komt bij kijken.
Persoonlijk vind ik Fantoompijn een geslaagd boek dat het vooral van zijn grimmige humor moet hebben. Alhoewel het hoofdpersonage Robert G. Mehlman schitterend geportretteerd wordt vind ik Figuranten toch nog altijd een tikkeltje sterker en origineler.
Dat maakt wel dat ik na de lezing van dit boek een beetje aan fantoompijn leed want hij had Elvira (een vrouwelijk personage uit Figuranten) ijskoud uit het boek geämputeerd!
Met Liefde is Business (een een vreemdsoortige novelle in dichtvorm) uit 1999 riep hij heel wat gemengde gevoelens op en dat zelfde geldt heel waarschijnlijk ook voor zijn nieuwste roman Fantoompijn.
Arnon Grunberg woont al enkele jaren in New- York maar vliegt over naar Nederland wanneer dat nodig is. Dat leven in New-York heeft zijn schrijven duidelijk beïnvloed maar zijn grimmige humor blijft op en top Europees net zoals dat bij zoveel Europeanen het geval is die over de grote plas wonen.
In Fantoompijn is de schrijverRobert G. Mehlman het hoofdpersonage. De man waant zich een groot schrijver omdat hij ooit een matig succes had maar de aandacht blijft niet duren, zijn boeken worden verramsjt en het grote publiek weet niet eens meer dat Robert G. Mehlman bestaat. De uitgevers weten dat wel en dringen aan op boeken waarvoor ze al een voorschot hebben verleend. De banken herinneren zich zijn naam nog beter want de schulden beginnen zich op te stapelen.Toch loopt de man rond met het idee dat hij op een dag zijn opus magnum gaat schrijven. Want hij wil in alles zijn vader overtreffen. Zijn vader was een middelmatig competitietennisser die op nummer 268 van de wereldranglijst stond en voor het leven geschorst werd toen hij zijn tegenstander een beet in de fraai gevormde kuiten gaf. Zijn moeder die Auschwitz nauwelijks overleefd heeft maakte van zijn vader een mytische held die hij in het geheel niet was.
Robert G. Mehlman emigreerde van Nederland naar de Verenigde Staten. Het was geen verplichte emigratie maar toch voelt hij zich altijd en overal ontheemd. Hij voelt zich ook nooit ongelukkig op het ogenblik dat hij ongelukkig zou moeten zijn. Dat gevoel komt pas later als een fantoompijn opdagen als hij iets of iemand kwijt is.
Hij is ook altijd naar zichzelf op zoek en ontmoet tijdens deze zoektocht mensen die een deel van leven gaan uitmaken zoals zijn vrouw en enkele minnaressen. Zijn vrouw die hij de sprookjesprinses noemt is een psychiater die mensen met suïcide neigingen moet begeleiden. Hun relatie is ook als een soort therapie begonnen en geëindigd in een huwelijk dat misschien wel gelukkig had kunnen zijn als Robert G. Mehlman er van meet af aan niet van overtuigd geweest was dat geluk niet bestaat. Deze fanatieke houding schrikt vrouwen niet af maar blijkt ze wel aan te trekken. Seks buiten het huwelijk is voor Mehlman net uit als voor heel wat personages uit de romans van Nobelprijswinnaar Isaac Bashevis Singer een noodzaak. Toch dreigt telkens het gevaar dat hij voor de vrouwen met wie hij enkel buitenhuwelijkse seks wil hebben iets wat je liefde kan noemen gaat voelen.Maar dat kan niet want die liefde is enkel voor de wettige echtgenote bestemd waar hij minder seks mee heeft dan met zijn minnaressen.
Tijdens een langdurige afwezigheid van zijn vrouw, ze moest voor een psychiaterscongres naar Europa, leert hij een vrouw kennen in wier gezelschap hij eindelijk dé langverwachte bestseller gaat schrijven. Maar het is niet het grote literaire werk waar hij van droomde maar wel een kookboek dat hij uit geldnood en onder druk van zijn uitgever in een mum van tijd ineen flanst en dat de welsprekende titel De Pools-joodse keuken in 69 recepten. Koken na Auschwitz draagt. Dit boek veroorzaakt een wereldhype, maakt van hem een miljonair maar drijft hem tevens ook tot waanzin.
De vrouw van Robert G.Mehlman wou nog net voor hij haar ging verlaten een kind van hem. Hij willigt deze wens in en verwekt een zoon bij haar die de naam Harpo Saul meekreeg. Het is deze zoon, die volgens zijn moeder veel op vader lijkt, die de story van Robert G Mehlman vertelt.
Fantoompijn is een tragikomedie die echter bij vele lezers zal overkomen als een slapstick. Somige scènes zijn zo absurd dat je niettegenstaande de tragische achtergronden de slappe lach krijgt. Het is een boek dat Woody Allen met succes zou kunnen verfilmen al wals het maar om de manier waarop Arnon Grunberg de joodse identiteit op de korrel neemt.
Ook in dit boek maken we andermaal kennis met de voorliefde van de auteur voor seks zonder emoties waar toch ongewild liefde komt bij kijken.
Persoonlijk vind ik Fantoompijn een geslaagd boek dat het vooral van zijn grimmige humor moet hebben. Alhoewel het hoofdpersonage Robert G. Mehlman schitterend geportretteerd wordt vind ik Figuranten toch nog altijd een tikkeltje sterker en origineler.
Dat maakt wel dat ik na de lezing van dit boek een beetje aan fantoompijn leed want hij had Elvira (een vrouwelijk personage uit Figuranten) ijskoud uit het boek geämputeerd!
July 17, 2023
Bizar en absurd verhaal, grappig, maar ook triest. Ik hou ervan. Het liefst geef ik 10 sterren.
February 18, 2024
"Het volmaakte stoot af ... Het volmaakte is absoluut waardoor het eigenlijk al dood is."
July 27, 2021
Dit ging werkelijk helemaal nergens over maar vermakelijk was het wel.
March 16, 2025
Dit is het tweede boek van Grunberg dat ik heb gelezen, het eerste was 'Tirza'. Net zoals 'Tirza' gaat het over een man met twijfelachtige morele waardes. Altijd interessant om over te lezen 😌
Erg prettige schrijfstijl, ik kwam er makkelijk doorheen, in één dag uit.
Het verhaal springt steeds sneller door de tijd naarmate het boek vordert, soms een beetje lastig te volgen maar een goede manier om de parallellen tussen relaties te laten zien. Er zijn wel een aantal open eindes (Waarom belde Evelyn zo vaak? Wat zat er in het pakket van Rebecca? Vanwaar de titel?), wat ik wel jammer vind, maar genoeg om over na te denken iig
Erg prettige schrijfstijl, ik kwam er makkelijk doorheen, in één dag uit.
Het verhaal springt steeds sneller door de tijd naarmate het boek vordert, soms een beetje lastig te volgen maar een goede manier om de parallellen tussen relaties te laten zien. Er zijn wel een aantal open eindes (Waarom belde Evelyn zo vaak? Wat zat er in het pakket van Rebecca? Vanwaar de titel?), wat ik wel jammer vind, maar genoeg om over na te denken iig
March 25, 2009
Randomly drawn to the cover in the library; here's another one about writers and ego. About a dozen brief moments of awesome insight dotted through an otherwise dull book, short on plot and description, long on endless call-backs to mindless cruft ... I kept reading hoping something might gel ... nope.
November 26, 2023
Focking saai. Geen touw aan vast te knopen.
January 13, 2025
Net zoals bij de rest van de boeken van Grunberg vraag ik me wel af wat hij nu wil zeggen, maar wel weer een geweldig, absurdistisch boek van hem.
August 20, 2023
net iets te donker boek om te lezen tijdens de mooiste dagen van de zomer. desondanks intens genoten. laatste 100 pagina’s liepen als een trein (die ik trouwens ook las in een trein). humor en absurdistische passages namen tegen het eind toe.
December 1, 2021
Ongelofelijk grappig en deprimerend
November 8, 2023
Fantoompijn: een klootzak zoekend naar roem, absurdisme en een zwervend plot. Lekker. 3 sterren.
April 23, 2024
Ik ga wel goed op dit verzonnen realiteitsverhaal
October 7, 2024
Schrijfstijl:4,5
Verhaal:3
Opbouw/Uitwerking:3
Verhaal:3
Opbouw/Uitwerking:3
December 23, 2024
Τελικά βραβευμένο με Μπούκερ είναι ρεντ φλαγκ (αν και εδώ αφορά το "ολλανδικό μπουκερ" AKO)
June 16, 2025
3.5.
De algemene vibe en zin om verder te lezen was zo rond de 3 sterren. Toch zaten er regelmatig 5-sterren-zinnen tussen waarvan ik intens genoot of waarom ik moest lachen. Humor heeft ‘ie zeker.
De algemene vibe en zin om verder te lezen was zo rond de 3 sterren. Toch zaten er regelmatig 5-sterren-zinnen tussen waarvan ik intens genoot of waarom ik moest lachen. Humor heeft ‘ie zeker.
August 15, 2019
Gek meeslepend boek met grappige situaties maar naar het einde toe verloor ik mijn aandacht wat. Toch blij het te hebben gelezen.
April 1, 2023
Ik vond Robert echt een naar mannetje maar dat is het hele punt denk ik.
October 5, 2025
3,5/5 sterren
geweldig taalgebruik weer, zoals te verwachten is van Grunberg.
Ik ben sowieso vrij gefascineerd door de werelden die Grunberg in elkaar zet; een hel gebouwd door menselijk gedrag, het ene karakter nog erger dan de andere, en het oneindige lijden wat daar uit voort stroomt. Een vaste wereld waar hij naar terug gaat voor al zijn boeken.
Dit verhaal verloopt nogal zweverig, het gaat zo ongeveer nergens heen en er is ook geen urgentie, ondanks dit is het boek wel voortdurend interessant. En je krijgt een ruime dagelijkse dosis aan vreemdgaan en existentiële crisissen.
De laatste 40 pagina's waren spontaan geniaal. Maar de 210 pagina's daarvoor vielen uiteindelijk een beetje in herhaling (misschien was dat Grunbergs plan ook).
Uiteindelijk een vrij gemakkelijk te lezen en geniaal boek. 4/5 sterren.
geweldig taalgebruik weer, zoals te verwachten is van Grunberg.
Ik ben sowieso vrij gefascineerd door de werelden die Grunberg in elkaar zet; een hel gebouwd door menselijk gedrag, het ene karakter nog erger dan de andere, en het oneindige lijden wat daar uit voort stroomt. Een vaste wereld waar hij naar terug gaat voor al zijn boeken.
Dit verhaal verloopt nogal zweverig, het gaat zo ongeveer nergens heen en er is ook geen urgentie, ondanks dit is het boek wel voortdurend interessant. En je krijgt een ruime dagelijkse dosis aan vreemdgaan en existentiële crisissen.
De laatste 40 pagina's waren spontaan geniaal. Maar de 210 pagina's daarvoor vielen uiteindelijk een beetje in herhaling (misschien was dat Grunbergs plan ook).
Uiteindelijk een vrij gemakkelijk te lezen en geniaal boek. 4/5 sterren.
November 25, 2023
Mij is niet duidelijk waarom dit boek zo heet. Fantoompijn is toch pijn die je voelt in een lichaamsdeel dat niet langer deel uitmaakt van je lichaam?
57. Ze is dus zonder onderbroekje en op hoge hakken naar het ziekenhuis vertrokken om een practicum bij te wonen. Wat een merkwaardige psychotherapeut zal dat worden, dacht ik nog. 107. Ik beleefde de mooiste avonturen, terwijl ik in werkelijkheid op een hotelkamer aan het neuken was. 140. 'Dat uw boeken goed verkopen,' schreef een meneer, 'doet mij twijfelen aan de intelligentie van de mensheid.' 215. Twee
57. Ze is dus zonder onderbroekje en op hoge hakken naar het ziekenhuis vertrokken om een practicum bij te wonen. Wat een merkwaardige psychotherapeut zal dat worden, dacht ik nog. 107. Ik beleefde de mooiste avonturen, terwijl ik in werkelijkheid op een hotelkamer aan het neuken was. 140. 'Dat uw boeken goed verkopen,' schreef een meneer, 'doet mij twijfelen aan de intelligentie van de mensheid.' 215. Twee
January 14, 2011
»Sommige mensen lijden omdat ze niet hoeven te leven. Ze hebben alles. Hun natje, hun droogje, een dak boven het hoofd. Maar ze hoeven niet te leven, want ze hebben alles. Als ze een boek waren geweest, zou een recensent vast schrijven: 'Aardig, maar de noodzak ontbreekt'.«
I really enjoyed reading this book. It is humorous and full of expressions to remember!
I really enjoyed reading this book. It is humorous and full of expressions to remember!
December 5, 2012
Niet mijn meest favoriete Grunberg, al zaten er wel weer een paar prachtige vindingen in. Daarom toch net geen vier sterretjes.
June 22, 2025
Volgens diverse loglines gaat dit boek over je eigen leven in scène zetten. Ik had hierbij de verwachting dat een figuur zijn leven bewust wilde laten lijken op dat van een fictief personage om zo een stil en absurd universum te kunnen vullen met een zelfgemaakte betekenis. Natuurlijk zou deze persoon dan op grenzen stuiten, en zou hij moeite hebben om een waarachtig persoon te zijn als hij tegelijkertijd moest geloven in zelfverzonnen ficties (zie ook het drama van de schrijvers uit de vroege Romantiek). Maar Fantoompijn gaat meer over de angst van de net gevestigde schrijver Grunberg die worstelt met zijn toekomstbeeld: een schrijver die door zijn enscenering zich vervreemdt van zijn omgeving en niet meer werkelijk leeft.
Schrijvers verzinnen de werkelijkheid en betalen daarvoor een prijs. In het boek wordt alles voor Robert Mehlman ‘materiaal’, brabbelt hij continue over nieuwe teksten zonder iets te publiceren en is hij geen fijn persoon in de omgang. Ontmoetingen en ontwikkelingen moeten in woorden worden gevat maar voor echte emoties is in het persoonlijke leven is geen plaats.
Functionerend als spanningsboog zijn de woorden die Mehlman níet zegt. De lezer voelt aan dat de ruzies met zijn echtgenote, ‘prinses sprookje’ moeten leiden tot het uitspreken van de ruzies, het opbiechtten van affaires of een mogelijke scheiding. Maar de personages blijven goed weer spelen en weten dat ook. Ze haten elkaar vanwege die leugen maar lijken niets meer te hebben dan dat. Buiten het samenzijn lijkt immers een volledige betekenisloosheid zich af te tekenen. Dit pijnlijke nihilistische thema wordt goed uitgewerkt en kwam nog beter tot bloei in Tirza.
Ik vraag me af wat Grunberg heeft met personages die nooit eerlijk durven te zijn. Zoals veel bekende schrijvers lijkt hij zich publiekelijk ook te verschuilen achter zachte, eloquente zinnen. De onmiddellijkheid van het moment ontgaat hem.
Dat verschuilen heeft ook zijn weerslag op de humor in dit boek. Vaak wordt gezegd dat Grunberg erg grappig is. Ik zie dat niet zo terug. Humor komt bij mij neer op een zekere openheid, een vanzelfsprekendheid waarmee een grappenmaker iets brengt om een hiërarchie of beschrijving om te keren. Bij Grunberg zijn die beschrijvingen dermate ingegraven in zijn taal dat er van die openheid weinig sprake is. De grappen krijgen hierdoor een cynische ondertoon en versterken het tragische element van het boek.
Opvallend is dan weer hoe vlot dit boek wegleest, ondanks de conflicten die op elke pagina terugkomen.
Ik dacht nog na over de titel, en de pijn in een lichaamsdeel dat er niet meer is. Dit zou in dit boek moeten slaan op de emotionele wereld van Robert Mehlman, omdat hij pijn ondervindt in een deel waarvan hij zich distantieerde. Ook de psychiatrie (die in dit boek parallel aan het schrijverschap wordt geplaatst) kan hem niet helpen, noch zijn vrienden of de eenzaamheid die hij verkiest. Bij een tragisch levenspad blijft dan alleen de gekte over, hoewel de climax in dit boek wat gekunsteld aandoet.
Veel motieven kende ik al uit Tirza en Fantoompijn komt minder hard binnen. Toch maken de cynische omgangsvormen tussen de personages het boek het lezen waard en blijft de narigheid wel hangen. Het valt nog te bezien hoe Grunbergs ambivalente boodschappen zich over een paar maanden hebben weten te nestelen.
Schrijvers verzinnen de werkelijkheid en betalen daarvoor een prijs. In het boek wordt alles voor Robert Mehlman ‘materiaal’, brabbelt hij continue over nieuwe teksten zonder iets te publiceren en is hij geen fijn persoon in de omgang. Ontmoetingen en ontwikkelingen moeten in woorden worden gevat maar voor echte emoties is in het persoonlijke leven is geen plaats.
Functionerend als spanningsboog zijn de woorden die Mehlman níet zegt. De lezer voelt aan dat de ruzies met zijn echtgenote, ‘prinses sprookje’ moeten leiden tot het uitspreken van de ruzies, het opbiechtten van affaires of een mogelijke scheiding. Maar de personages blijven goed weer spelen en weten dat ook. Ze haten elkaar vanwege die leugen maar lijken niets meer te hebben dan dat. Buiten het samenzijn lijkt immers een volledige betekenisloosheid zich af te tekenen. Dit pijnlijke nihilistische thema wordt goed uitgewerkt en kwam nog beter tot bloei in Tirza.
Ik vraag me af wat Grunberg heeft met personages die nooit eerlijk durven te zijn. Zoals veel bekende schrijvers lijkt hij zich publiekelijk ook te verschuilen achter zachte, eloquente zinnen. De onmiddellijkheid van het moment ontgaat hem.
Dat verschuilen heeft ook zijn weerslag op de humor in dit boek. Vaak wordt gezegd dat Grunberg erg grappig is. Ik zie dat niet zo terug. Humor komt bij mij neer op een zekere openheid, een vanzelfsprekendheid waarmee een grappenmaker iets brengt om een hiërarchie of beschrijving om te keren. Bij Grunberg zijn die beschrijvingen dermate ingegraven in zijn taal dat er van die openheid weinig sprake is. De grappen krijgen hierdoor een cynische ondertoon en versterken het tragische element van het boek.
Opvallend is dan weer hoe vlot dit boek wegleest, ondanks de conflicten die op elke pagina terugkomen.
Ik dacht nog na over de titel, en de pijn in een lichaamsdeel dat er niet meer is. Dit zou in dit boek moeten slaan op de emotionele wereld van Robert Mehlman, omdat hij pijn ondervindt in een deel waarvan hij zich distantieerde. Ook de psychiatrie (die in dit boek parallel aan het schrijverschap wordt geplaatst) kan hem niet helpen, noch zijn vrienden of de eenzaamheid die hij verkiest. Bij een tragisch levenspad blijft dan alleen de gekte over, hoewel de climax in dit boek wat gekunsteld aandoet.
Veel motieven kende ik al uit Tirza en Fantoompijn komt minder hard binnen. Toch maken de cynische omgangsvormen tussen de personages het boek het lezen waard en blijft de narigheid wel hangen. Het valt nog te bezien hoe Grunbergs ambivalente boodschappen zich over een paar maanden hebben weten te nestelen.
Displaying 1 - 30 of 78 reviews