What do you think?
Rate this book
Ανάλαφρες ιστορίες
"OΛOI ΣXEΔON OI HPΩEΣ TOY TATΣOΠOYΛOY MAΣ ΓINONTAI ΣYMΠAΘEIΣ KAI OIKEIOI, EΠEIΔH AKPIBΩΣ EINAI KAΘHMEPINA KAI ANAΓNΩPIΣIMA ΠPOΣΩΠA. KATΩ AΠO TIΣ ΦAINOMENIKA AΣHMANTEΣ KAI ANAΛAΦPEΣ IΣTOPIEΣ TOYΣ EΛΛOXEYEI TO BAPOΣ THΣ KAΘHMEPINOTHTAΣ, ME TIΣ ΔIKEΣ TOY AΠPOΣΔOKHTEΣ KAI AΠPOΣΔIOPIΣTEΣ ΔIAΣTAΣEIΣ".(Δ.
167 pages, Paperback
First published January 1, 1995
3 people want to read
About the author
Πέτρος Τατσόπουλος
31 books38 followersΟ Πέτρος Τατσόπουλος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο τον Δεκέμβριο του 1959. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός, συν-σεναριογράφος (Οι απέναντι [1981] του Γιώργου Πανουσόπουλου, Υπόγεια διαδρομή [1983] του Απόστολου Δοξιάδη), δημοσιογράφος, σύμβουλος εκδόσεων και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση: Πνεύμα αντιλογίας (ΕΤ-1, 1999-2000), Μεγάλοι Έλληνες (Ελ. Βενιζέλος, ΣΚΑΪ, 2009), 1821 (ΣΚΑΪ, 2011), Μπρα Ντε Φερ (Action24, 2014).
Μαζί με τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των τεσσάρων (1998).
Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Κινούμενα σχέδια (1984), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Ανάλαφρες ιστορίες (1995), Κομεντί (1999), Πιπέρι στη γλώσσα (2000), Το ραβδί και το καρότο (2004), Ο ουρανός στο κεφάλι μας (2004), Τιμής ένεκεν (2004), Πικάντικες ιστορίες (2005), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), O Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010), Ήμουν κι εγώ εκεί (2016), Γκαγκάριν (2016), Τα διηγήματα (2018), Η κυρία που λυπάται (2018).
Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων της περίοδο 2001-3, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού, και βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010.
Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από τον Ιανουάριο του 2014 ως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής.
Μαζί με τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των τεσσάρων (1998).
Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Κινούμενα σχέδια (1984), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Ανάλαφρες ιστορίες (1995), Κομεντί (1999), Πιπέρι στη γλώσσα (2000), Το ραβδί και το καρότο (2004), Ο ουρανός στο κεφάλι μας (2004), Τιμής ένεκεν (2004), Πικάντικες ιστορίες (2005), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), O Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010), Ήμουν κι εγώ εκεί (2016), Γκαγκάριν (2016), Τα διηγήματα (2018), Η κυρία που λυπάται (2018).
Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων της περίοδο 2001-3, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού, και βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010.
Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από τον Ιανουάριο του 2014 ως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 of 1 review
Read
January 19, 2025Το «Αγόρι της πρωινής συγγνώμης» είναι ένα διήγημα τολμηρό και ευθύ. Ο Πέτρος Τατσόπουλος παίρνει τη θέση της νεαρής κοπέλας στο νεανικό φλερτ και περιγράφει τη γυναικεία ψυχοσύνθεση της φίλης που πολιορκείται από τον φίλο με κίνδυνο τη φιλία τους. Όλοι το αδιέξοδο, ο θυμός, η συγχώρεση, ο φαύλος κύκλος, περιγράφονται έξοχα!
Κι οι «Άδειες Μπαταρίες» εντυπωσιακά καλό διήγημα. Μόνο που εδώ, το τραγανό περιεχόμενο σχετιζόταν με την ίδια τη συγγραφή! Ο Τατσόπουλος γράφει για τον χώρο της συγγραφής με την εμπειρία ενός περπατημένου ανθρώπου στον χώρο αυτόν. Και το αποτέλεσμα στο διήγημα αυτό, στη συγγραφή για τη συγγραφή, δεν απογοητεύει. Το αντίθετο!
Το διήγημα «Κανείς δεν τρομάζει πια», αν και έδειχνε πιο φιλόδοξο από τα προηγούμενα και είχε περισσότερη πλοκή, δε με άγγιξε αρκετά. Ή ίσως να μην ήμουν εγώ έτοιμος.
«Το Πείσμα» ήταν ένα δισέλιδο διαμαντάκι για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το διήγημα «Η δύναμη του πνεύματος» μπορεί να διαβαστεί απλώς σαν μια ακόμη ιστορία απιστίας, από την οπτική γωνία του απατηθέντος συζύγου. Μπορεί όμως και να ιδωθεί σαν μια παρωδία της ανθρώπινης φύσης, με τα χρόνια, την αδυναμία και το καθισιό να αποδιώχνουν την έλξη και να γίνονται μια θλιβερή μάζα, ανίσχυρη και αχρείαστη. Τέλος, μπορεί να διαβαστεί σαν μια σύγκριση του σωματικού προτύπου με το πνευματικό...
«Το ήμισυ του παντός» είναι ένα διήγημα που φανερώνει πόσο καλά ξέρει ο συγγραφέας του εκδοτικό χώρο και τη μικρή κοινωνία που ζει μέσα του. Μέσα από το συνεχές ζήτημα του ανδρικού πόθου δημιουργείται ένα μπλέξιμο, αρχικώς εσωτερικό και μετέπειτα εξωτερικό, που οδηγεί σε μια απόφαση...
Στο «Όδοντα αντί οδόντος» κάποιος Ζαφειρόπουλος ακούει τα εξ αμάξης σε β ενικό, παρακαλώ. Ο γράφων του τα χώνει για τα αιχμηρά αλλά αστεία του άρθρα, για τη δασκάλα με την οποία έμπλεξε και τις τιποτένιες του πράξεις. Πλάκα είχε, αν και για τον συγγραφέα πρέπει να ήταν ιερή αποστολή ετούτη η χολή.
Στο διήγημα «Ο Μπάμπουρας κι Εγώ» αναφέρεται 97 φορές η λέξη Μπάμπουρας (ως κύριο όνομα, ακόμα θα ήταν γλωσσοδέτης κι όχι κείμενο) κι έτσι είναι ένα παιγνιώδες, αστείο σε σημεία κείμενο, με ψήγματα σοβαρότητας. Ε, αυτά.
«Η παλιά φρουρά», ένα διήγημα για το πανεπιστήμιο της ζωής, καλογραμμένο και με ωραία ροή. Αργεί να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, αλλά όταν το κάνει όλα βγάζουν νόημα. Τιμιότατο.
Το διήγημα «Το λεπτό είναι ιερό», που κλείνει τη συλλογή, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση και το πιο βαθύ σε σχέση με την ελληνική νοοτροπία. Μιλάει για πολιτική χωρίς να μιλάει για πολιτική, για τις συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα και την αναξιοκρατία, καθώς και για τον χώρο της τηλεόρασης, τον οποίο ο συγγραφέας γνωρίζει καλά.
Συνολικά, η συλλογή αυτή είχε όντως ανάλαφρες ιστορίες, πολλές από τον χώρο της συγγραφής, τον οποίο φαίνεται πως ο Πέτρος Τατσόπουλος έχει περπατήσει, και το μεγαλύτερο ατού της είναι τα πολύ καλά ελληνικά του, διανθισμένα με πρωτότυπες εκφράσεις και χειμαρρώδη ροή λόγου.
Κι οι «Άδειες Μπαταρίες» εντυπωσιακά καλό διήγημα. Μόνο που εδώ, το τραγανό περιεχόμενο σχετιζόταν με την ίδια τη συγγραφή! Ο Τατσόπουλος γράφει για τον χώρο της συγγραφής με την εμπειρία ενός περπατημένου ανθρώπου στον χώρο αυτόν. Και το αποτέλεσμα στο διήγημα αυτό, στη συγγραφή για τη συγγραφή, δεν απογοητεύει. Το αντίθετο!
Το διήγημα «Κανείς δεν τρομάζει πια», αν και έδειχνε πιο φιλόδοξο από τα προηγούμενα και είχε περισσότερη πλοκή, δε με άγγιξε αρκετά. Ή ίσως να μην ήμουν εγώ έτοιμος.
«Το Πείσμα» ήταν ένα δισέλιδο διαμαντάκι για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Το διήγημα «Η δύναμη του πνεύματος» μπορεί να διαβαστεί απλώς σαν μια ακόμη ιστορία απιστίας, από την οπτική γωνία του απατηθέντος συζύγου. Μπορεί όμως και να ιδωθεί σαν μια παρωδία της ανθρώπινης φύσης, με τα χρόνια, την αδυναμία και το καθισιό να αποδιώχνουν την έλξη και να γίνονται μια θλιβερή μάζα, ανίσχυρη και αχρείαστη. Τέλος, μπορεί να διαβαστεί σαν μια σύγκριση του σωματικού προτύπου με το πνευματικό...
«Το ήμισυ του παντός» είναι ένα διήγημα που φανερώνει πόσο καλά ξέρει ο συγγραφέας του εκδοτικό χώρο και τη μικρή κοινωνία που ζει μέσα του. Μέσα από το συνεχές ζήτημα του ανδρικού πόθου δημιουργείται ένα μπλέξιμο, αρχικώς εσωτερικό και μετέπειτα εξωτερικό, που οδηγεί σε μια απόφαση...
Στο «Όδοντα αντί οδόντος» κάποιος Ζαφειρόπουλος ακούει τα εξ αμάξης σε β ενικό, παρακαλώ. Ο γράφων του τα χώνει για τα αιχμηρά αλλά αστεία του άρθρα, για τη δασκάλα με την οποία έμπλεξε και τις τιποτένιες του πράξεις. Πλάκα είχε, αν και για τον συγγραφέα πρέπει να ήταν ιερή αποστολή ετούτη η χολή.
Στο διήγημα «Ο Μπάμπουρας κι Εγώ» αναφέρεται 97 φορές η λέξη Μπάμπουρας (ως κύριο όνομα, ακόμα θα ήταν γλωσσοδέτης κι όχι κείμενο) κι έτσι είναι ένα παιγνιώδες, αστείο σε σημεία κείμενο, με ψήγματα σοβαρότητας. Ε, αυτά.
«Η παλιά φρουρά», ένα διήγημα για το πανεπιστήμιο της ζωής, καλογραμμένο και με ωραία ροή. Αργεί να δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, αλλά όταν το κάνει όλα βγάζουν νόημα. Τιμιότατο.
Το διήγημα «Το λεπτό είναι ιερό», που κλείνει τη συλλογή, είναι το μεγαλύτερο σε έκταση και το πιο βαθύ σε σχέση με την ελληνική νοοτροπία. Μιλάει για πολιτική χωρίς να μιλάει για πολιτική, για τις συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα και την αναξιοκρατία, καθώς και για τον χώρο της τηλεόρασης, τον οποίο ο συγγραφέας γνωρίζει καλά.
Συνολικά, η συλλογή αυτή είχε όντως ανάλαφρες ιστορίες, πολλές από τον χώρο της συγγραφής, τον οποίο φαίνεται πως ο Πέτρος Τατσόπουλος έχει περπατήσει, και το μεγαλύτερο ατού της είναι τα πολύ καλά ελληνικά του, διανθισμένα με πρωτότυπες εκφράσεις και χειμαρρώδη ροή λόγου.
Displaying 1 of 1 review