Een man werkt jarenlang aan het ontwerp van een fort, maar voordat het af is, hort hij dat zijn werk door de techniek is ingehaald. De uitvinding van de brisantgraaat maakt het fort onverdedigbaar. Het is een 'dood weermiddel' geworden.
Illusieloze verhalen in hoekig Nederlands. Retro, maar prachtig. En beklemmend. Vaak gesitueerd tegen de achtergrond van een dreigende, of net voorbije, oorlog. Een zekere weemoed bevat de vertellers als het gaat om zoiets als 'goedige pogingen van de mens, de wereld aanvaardbaarder te maken door metselwerk', maar voor het overige is er weinig geduld met flauwekul. Opvallend is de wrokkige verhouding tot vrouwen (iets wat we omgekeerd veel vaker zien).
Wederom vond ik het geniaal. Wat een schrijver. Bij velen nog onbekend, merk ik, net als bij mij tot voor kort, ondanks het winnen van de P.C.Hooftprijs in 1998.
Dit is zijn debuut. Behalve het titelverhaal zijn mijn favoriete verhalen uit deze bundel: ‘De demonstratie’, ‘Het jubileum’ en natuurlijk het bijzondere ‘De tramrace’.
Magnifieke verhalenbundel. Hotz weet een bijzondere sfeer op te roepen van nostalgie die nooit voluit nostalgisch is, maar evenzeer melancholisch of vreemd. Een boek dat niet vergeten mag worden.