Time

by ชาติ กอบจิตติ, Chart Korbjitti

A Thai film director goes to the theatre to see what has been billed as Bangkok’s most boring play of the year, in which half a dozen elderly women live their usual uneventful day in a care home for the aged. That may sound like a very dull premise for a novel, and perhaps it is, but deliberately so. Time earned Korbjitti his second SEA Write Award, and to find out why means ploughing through two hundred pages of rather mundane dialogue mixed with some minor personal crises. There are some winning passages in which Korbjitti gets people to look at their own lives in relation to what’s being acted out on the stage; these are the novel’s most interesting aspects as the sheer dullness of these ladies’ existence – as people essentially discarded from Thai society – makes for tough reading because there is so little in what they do that will engage a reader. We often don’t expect to encounter such uninteresting everyday activity in a novel let alone on a stage, so it’s only the varieties of circumstantial self-reflection and analysis that Korbjitti puts a few of his characters through that will give Time any value. Does he succeed? Within such a deliberately uneventful book it’s the journey’s end here that matters, and I doubt I will read a book this year that has a better ending. Its conclusion was so unexpectedly moving, as well as being downright clever, that it left me speechless, making me pause for five minutes before I could do anything else. Time may have an empty vacuum at its heart, but it’s a worthwhile and rewarding experience and – after some further introspection – only a superficially hard journey getting there.

Genres: Fiction, Asia, The World, Asian Literature

245 pages, Paperback

First published October 1, 1993

About the author

See also Chart Korbjitti


เรื่องสั้นเรื่องแรก "นักเรียนนักเลง" ตีพิมพ์ในหนังสือ อนุสรณ์ ของโรงเรียนปทุมคงคา เมื่อพ.ศ. 2512 เรื่อง "ผู้แพ้" ได้รับรางวัลช่อการะเกด (2522) เคยประจำกองบรรณาธิการหนังสือ "ถนนหนังสือ" และใช้ชีวิตอยู่ในอเมริกาชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะกลับเมืองไทย ผลงานบางส่วนได้จัดแปลเป็นภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่นเช่น "คำพิพากษา" "พันธุ์หมาบ้า" และ "เวลา" มีผลงานอาทิเช่น "ทางชนะ" (พ.ศ. 2522) "มีดประจำตัว" (พศ. 2527) "นครไม่เป็นไร" (พ.ศ. 2532) นวนิยายเรื่อง "คำพิพากษา" ได้รับรางวัลซีไรต์ ประจำปี 2525 นิยายเรื่อง "เวลา" ได้รับรางวัลซีไรต์ประจำปี 2536 ปัจจุบันพำนักในไร่ รอยต่อระหว่างจังหวัดสระบุรี-นครราชสีมา สมรสแล้วแต่ยังไม่มีบุตร

นวนิยายของ ชาติ กอบจิตติ แสดงถึงพัฒนาการของนวนิยายไทยที่มีลักษณะร่วมกับวรรณกรรมสากล นับตั้งแต่การนำเสนอนวนิยายเรื่องคำพิพากษา โศกนาฏกรรมสามัญชน ซึ่งมีนักวิชาการวรรณกรรมนำไปศึกษาเปรียบเทียบกับผลงานของ กุนเทอร์ กราสส์ นักเขียนชาวเยอรมันซึ่งได้รับ รางวัลโนเบล สาขาวรรณกรรม และ เคน ซาบุโรโอเอะ นักเขียนญี่ปุ่นผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมเช่นกัน

นักวิจารณ์บางคนชี้ให้เห็นว่านิยายเรื่องนี้มีลักษณะเช่นเดียวกับโศกนาฏกรรม (Tragedy) ของกรีก นักวิจารณ์บางท่านเห็นว่าชาตินำเอาปรัชญาเอกซิสเทนเชียลลิสม (Existentialism) ของ ฌอง ปอล ซาร์ต (Jean-Paul Sartre) มาประยุกต์ใช้ใหม่อย่างน่าชมเชย นอกจากนี้นักวิจารณ์บางท่านเห็นว่า นวนิยายเรื่องเวลาเป็นพัฒนาการของนวนิยายไทยที่มีลักษณะเป็น “นว-นวนิยาย”(nouveau roman) ซึ่งมีลักษณะร่วมกับวรรณกรรมสากล จึงกล่าวได้ว่าผลงานของ ชาติ กอบจิตติ มีความสำคัญต่อพัฒนาการนวนิยายไทยและต่อการนำวร

Reviews

[Pawarut Jongsirirag · Rating 5 out of 5]

เมื่อจบหน้าสุดท้าย ให้ความรู้สึกเหมือนปลงทุกสิ่งอย่าง ชีวิตก็เท่านี้ เเม้เกิดจะต่างกัน ชีวิตจะต่างกันเเต่บั้นปลายก็จบเหมือนๆกัน สมดังประโยคยอดฮิตในเรื่องที่ว่า

“ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ”

[Pairash Pleanmalai · Rating 4 out of 5]

ต้องยอมรับกับรางวัลที่ได้ เรื่องนี้มีพลังในการเล่าเรื่อง และรูปแบบที่แปลกดี
หนังสือเล่าถึงชีวิตคนชราที่นอนติดเตียง และที่กำลังพักฟื้นอยู่ในสถานที่ที่เป็นเหมือนโรงพยาบาล(เหมือนบ้านพักคนชราด้วย)
แต่ไปๆมาๆ มันเป็นเรื่องราวบนละครเวที
โดยที่มีผู้กำกับหนังเข้าไปนั่งชมละครบนเวที (ที่ว่ากันว่าเรื่องน่าเบื่อที่สุด) สิ่งที่หนังสือเขียนจึงเป็นสิ่งที่เล่าต่อมาจากปากและความรู้สึกของผู้กำกับคนนี้ รวมทั้งสิ่งที่ผู้กำกับจินตนาการใส่ลงไปขณะนั่งชมละคร และนำไปเทียบเคียงถ้ามันเป็นภาพยนตร์ของเขาจะทำแบบนี้
(อันนี้ยังไม่ได้สปอยล์เลยนะครับ แค่สิบหน้าแรกก็จะทราบเรื่องประมาณนี้แล้ว)

[Taweepong Santipattanakul · Rating 4 out of 5]

ถ้อยคำเรียบง่าย ลุ่มลึก หนักแน่น เนื้อเรื่องเหมือนจะไม่มีอะไรเลย แต่มันมีทุกอย่าง เรื่องธรรมดาแต่จริงแท้ ผ่านสายตาชายชราในชีวิตเรียบง่ายกับภรรยา สะท้อนความรัก ความตาย ความไม่แน่นอน อบอวลด้วยบทสนทนาเงียบ ๆ และการยอมรับสัจธรรมอย่างงดงาม

[Andrew]

Chart Korbjitti-- supposedly one of Thailand's greatest modern novelists, and highly recommended to me by a Thai man trying to get in my pants at a Bangkok dive bar. While he didn't persuade me to switch teams, he did persuade me to read Time, so he at least scored one win.

And I was duly impressed. This is Thailand's answer to Samuel Beckett, a decrepit room full of decrepit people, some of whom are screaming about stolen money and monks and mentally retarded children and lost golden youths and the silver shadow of a lotus. The ending is one great question mark/joke-y something, and I still have no fucking clue what it means, but I know that I like it.

[Bunny · Rating 5 out of 5]

พออ่านหนังสือเล่มนี้แล้วทำให้คิดถึงคนแก่ในบ้าน อยากจะกลับไปกอด จริงๆ เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ค่อนข้างหดหู่ อ่านแล้วเศร้า แต่ก็ทำให้เราได้เห็นอีกมุมมองของชีวิต เห็นโลกจากสายตาคนแก่ ซึ่งความจริงแล้วไม่ได้ไกลจากตัวเราเลย เพราะวันหนึ่งเราก็ต้องแก่ตัวลง แล้วก็อาจจะได้เจอชะตาชีวิตเดียวกันกับตัวละคร

[Simona · Rating 4 out of 5]

The story with an interesting structure - we watch a theater performance about one day in the lives of older people, who are placed in a hospital ward, and for various reasons forgotten by their relatives. The story is told by unnamed film director, who - while watching performances, goes back in his memories to some of the key moments of his life, and he thinks about death, aging and what it means to be a parent. Uneventful, mundane life is reduced on the moments from the past, and ... on waiting for a death.
The narrative style is almost simple, purified, without excessive pathos and melodrama, but still, the story hits with full power and provokes readers' feelings and thoughts about their relationship to the parents and children, about the transience of life.
An interesting idea, solid executed and absolutely worthy of attention.

[Tanan · Rating 4 out of 5]

งานเขียนมีลายเซ็นผู้เขียนจาง ๆ คือสะท้อนสังคมอย่างดิบเถื่อน
ผสมผสานกับรูปแบบการเล่าเรื่องที่ค่อนข้างใหม่และแปลกตาในสมัยนั้น

แต่นี่น่าจะผ่านไปเกือบยี่สิบปีหลังจากอ่านครั้งล่าสุด
สิ่งที่ยังเหลืออยู่ในความทรงจำคือละครเวทีสะท้อนชีวิตผู้สูงวัย

และกลิ่นตอนต้นเรื่อง

[Nattawat Supachawarote · Rating 4 out of 5]

เล่มนี้เป็นผลกรรมต่อเนื่องมาจากหนังสือเรื่องเล่าแบรนด์ (ของผม) ของคุณชาติ ด้วยความที่ติดใจเรื่องเล่าฯ เลยอยากรู้ว่านิยายที่แกเขียนจะมีอารมณ์อย่างไร จะสนุกมั้ย ซึ่งไหนๆ จะอ่านแล้วก็เอาเล่มเด็ดของแกสองเล่มมันซะเลยคือ เล่มนี้ (เวลา) และ คำพิพากษา ซึ่งได้รางวัลซีไรต์มาทั้งคู่

เล่ม 'เวลา' นี้อ่านไปช่วงแรกค่อนข้างเนือยๆ ออกจะน่าเบื่อเสียด้วยซ้ำ แต่พออ่านไปสักพักกลายเป็นว่าเราโดนคุณชาติแกตกเอาซะดื้อๆ ไม่ใช่ว่าเนื้อหาในหนังสือมันสนุกชวนให้ติดตาม เอาเข้าจริงมันตรงข้ามทีเดียว ไม่มีจุดหักมุม (แบบหวือหวา) ไม่มีจุดพีค (มีให้ลุ้นบ้างเล็กน้อย) คือมันเรื่อยๆ เหมือนอย่างที่บอกไว้ตอนแรกนั่นแหละ

แต่สิ่งที่ทำให้เราถูกสะกดไว้กับหนังสือคือ มิติของตัวละครที่แกสามารถทำให้เรารู้สึกอินไปกับตัวละครแต่ละตัวของแกได้ พูดง่ายคืออ่านไปแล้วเราจะรู้สึกเกิด empathy กับตัวละครของแกแทบทุกตัว ซึ่งหลายๆ ครั้ง มันทำให้เราน้ำตาซึมเลยทีเดียว

-----

ส่วนตัวผมคิดว่านิยายนี้ไม่ใช่นิยายแบบอ่านเอาเพลินๆ แต่เป็นนิยายที่เรียกร้องเอาจากผู้อ่านพอสมควร ประการแรก วิธีการนำเสนอ บางช่วงมีการนำเสนอผ่านมุมมองของตัวละครตัวหนึ่งซึ่งทำหน้าที่เสมือนผู้อ่าน ตัวละครนี้จะคอยจินตนาการ 'ฉาก' ในแบบของตัวเอง ทำให้สมองเราต้องคิดตาม นึกภาพตามตลอดเวลา

ประการที่สอง การใช้ฉากในการดำเนินเรื่องเพียงฉากเดียว แต่ใส่วัตถุเข้าไปในฉากเยอะ แล้วค่อยๆ บรรยายความสัมพันธ์ระหว่างวัตถุต่างๆ ทีละนิดๆ ระหว่างที่เรื่องราวดำเนินไป ทำให้เราต้องพยายามจดจำรายละเอียดเหล่านั้น เพื่อให้เห็นภาพรวมของฉาก (สารภาพว่าต้องมานั่งจดเลยทีเดียว และสารภาพอีกว่าจนจบเรื่องก็ยังไม่มั่นใจว่าเข้าใจถูกร้อยเปอร์เซ็นต์)

ถามว่าถ้าเราไม่เข้าใจองค์ประกอบฉากทั้งหมด จะไม่เข้าใจเนื้อหาโดยภาพรวมหรือไม่ ขอตอบว่าไม่ได้เป็นปัญหาครับ แต่สำหรับผมมันเสียอรรถรสในการอ่านไปพอสมควร

ประการสุดท้ายคือ ตัวละคร เนื่องจากในเรื่องมีตัวละครหลากหลาย ทุกตัวมีบท เรียกว่าแทบจะไม่มีใครเป็นตัวประกอบ ทุกคนคือตัวเอก ซึ่งหนังสือเลือก intro ตัวละครแต่ละตัวไว้ตั้งแต่ต้นเรื่อง แล้วค่อยมาลงลึกทีละตัวๆ ซึ่งทำให้เราต้องพลิกกลับไปดูว่า คนๆ นี้ตอนแรกมันมีนิสัยใจคอยังไงน้า แต่จริงๆ จุดนี้ไม่ได้ที่กินเนื้อที่สมองเรามากเท่าไหร่ครับ

-----

ผมชอบความที่นิยายเล่มนี้แม้มันจะมีลักษณะ narrative คือบรรยายไปเรื่อยๆ แต่คุณชาติแกก็ชอบแกล้งคนอ่านเป็นระยะๆ หลายครั้งแกชอบทำให้เราคิดไปอย่างหนึ่ง ต่อเมื่อแกมาเฉลยก็ทำให้เรารู้สึกว่า เออ นี่เรามันเป็นคนชอบด่วนสรุปเหมือนกันนะเนี่ย

อีกส่วนที่ชอบคือการร้อยเรียงเรื่องราวระหว่างตัวละคร การโยนบทจากตัวละครหนึ่งไปสู่อีกตัวละครหนึ่งแกทำได้เนี้ยบ ลื่นไหล ไม่มีสะดุด แต่ในส่วนที่ขัดใจพวก realist แบบผมคือ ความไม่สมจริงในบางจุด ซึ่งเอาเข้าจริงก็มองข้ามไปก็ได้ครับ และจะเป็นการดีถ้าข้ามไปได้ เพราะคุณจะอินกับเนื้อหาได้ดีกว่าครับ

อ่านเล่มนี้จบแล้วบอกตามตรงว่าอารมณ์ค้าง เอาจริงๆ คุณชาติแกแอบใจร้ายกับคนอ่านอยู่พอสมควรที่จบแบบนี้ ผมไม่แน่ใจว่าสุดท้ายคุณชาติแกอยากให้เราปลง หรืออยากให้เราเข้าใจเพื่อนมนุษย์มากขึ้นกันแน่หลังอ่านจบ แต่ผมคิดว่านิยายเล่มนี้ให้ได้ทั้งสองแง่มุม

ก่อนจบขอฝากประโยคที่ผมชอบเป็นพิเศษสักประโยคนะครับ '...เอ็งก็เป็นทาส ยายก็เป็นทาส พ่อแม่เอ็งก็เป็นทาส ทุกคนเป็นทาสทั้งนั้นน่ะ...' คำพูดที่ยายสอน คุยกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งเพื่อจะสื่อว่า 'เราไม่ได้มีชีวิตอิสระกันจริงๆ หรอก เราเกิดมาก็เพื่อผูกตัวเองไว้กับอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชื่อ เสียง เงิน ทอง สุขภาพ หรือความสัมพันธ์'

สมกับที่ได้รางวัลซีไรต์ครับ ให้เกือบเต็มหักเอาความไม่สมจริงบางจุด และกับการที่แกใจร้ายกับคนอ่านอย่างผมนี่แหละครับ

23 พฤศจิกายน 2563

[Desca Ang · Rating 3 out of 5]

The review is taken from my bookstagram account @descanto2

"𝙋𝙚𝙤𝙥𝙡𝙚 𝙩𝙝𝙚𝙨𝙚 𝙙𝙖𝙮𝙨, 𝙩𝙝𝙚𝙮 𝙖𝙞𝙣'𝙩 𝙖𝙛𝙧𝙖𝙞𝙙 𝙤𝙛 𝙨𝙞𝙣𝙨, 𝙩𝙝𝙚𝙮 𝙖𝙞𝙣'𝙩 𝙖𝙛𝙧𝙖𝙞𝙙 𝙤𝙛 𝙛𝙖𝙩𝙚. 𝙄 𝙙𝙤𝙣'𝙩 𝙠𝙣𝙤𝙬 𝙬𝙝𝙖𝙩 𝙞𝙩 𝙞𝙨 𝙩𝙝𝙚𝙞𝙧 𝙝𝙚𝙖𝙧𝙩𝙨 𝙖𝙧𝙚 𝙢𝙖𝙙𝙚 𝙤𝙛 𝙩𝙝𝙚𝙨𝙚 𝙙𝙖𝙮𝙨. 𝙈𝙖𝙮 𝙚𝙩𝙚𝙧𝙣𝙖𝙡 𝙛𝙞𝙧𝙚 𝙘𝙤𝙢𝙚 𝙩𝙤 𝙘𝙡𝙚𝙖𝙣𝙨𝙚 𝙩𝙝𝙚 𝙬𝙤𝙧𝙡𝙙 𝙤𝙣𝙘𝙚 𝙛𝙤𝙧 𝙖𝙡𝙡."

A Thai filmmaker attends the performance of a play about the inner feeling of the elderly in his 60s. This play sets in the ward of an old people's home. Sheesh... kindda gloomy, ey?

I get a mixed feeling when I read the first pages. Those pages remind me of Beckett's Waiting for the Godot! They started out of no where and lead no where too. The only exception is that Korbjitti's characters show their feeling and pour their hearts out vividly.

The desperate old woman on stage which is voiced by a man in a cell who keeps shouting at intervals "There's nothing. There's absolutely nothing," is the example.

What I like the most from Korbjitti is clarity in conveying his message to the audience - which people may not see at the first glance in Beckett's Waiting for the Godot. His message is clear and loud: most part society turns a blind eye on these senior citizens who lost their youth, health, families, happiness, while waiting for their time to leave this world.

The book starts with the rise of the curtain and ends when the curtain falls. A perfect ending to complete the gloomy story and the uneasiness. Like what Korbjitti philosophically says;

"𝙐𝙣𝙚𝙖𝙨𝙞𝙣𝙚𝙨𝙨 𝙖𝙩 𝙩𝙞𝙢𝙚𝙨 𝙢𝙖𝙠𝙚𝙨 𝙛𝙤𝙧 𝙗𝙤𝙧𝙚𝙙𝙤𝙢 𝙗𝙪𝙩 𝙨𝙪𝙧𝙚𝙡𝙮 𝙗𝙤𝙧𝙚𝙙𝙤𝙢 𝙞𝙨 𝙚𝙣𝙩𝙞𝙧𝙚𝙡𝙮 𝙙𝙞𝙛𝙛𝙚𝙧𝙚𝙣𝙩 𝙛𝙧𝙤𝙢 𝙪𝙣𝙚𝙖𝙨𝙞𝙣𝙚𝙨𝙨."

The book was available to purchase for an affordable price at Dasa Books @dasabooks

[MT · Rating 5 out of 5]

- กราบตีน หดหู่มากๆ พลังมากๆแบบสิทธาระ แต่เป็นสิทที่ไม่ทะเยอะทะยานหรือสปริตริชัวนะ
- เหมือนนิยายจับสารัตถะของslow cinemaได้ดีมากๆ

[Nuttawat Kalapat · Rating 4 out of 5]

รีวิวหนังสือ เล่ม ที่ 47
เวลา
by ชาติ กอบจิตติ
จำนวนหน้า: 256 หน้า
.
นวนิยายรางวัลซีไรท์ ปี 2537
.
หนังสือที่ดี สำหรับผม คือหนังสือ ที่อ่านจบ แล้วมันมีสิ่งอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เราต้องมานั่งคิดต่อ แบบอัติโนมัติ หรือ ทำให้เราอยากเข้าใจสิ่งที่หนังสือต้องการจะสื่อ ได้อย่างทันที นี่คือ หนึ่งในหนังสือ ประเภทนั้นครับ
และ ผู้เขียน ค่อนข้าง อธิบาย คอนเซปท์ แบบ ศาสนาพุทธ แบบชัดเจน ผ่านบทพูดต่างๆ
.
.
หนังสือ เล่าเรื่องราวของอดีตผู้กำกับชายวัยดึก ที่ได้สูญเสียครอบครัว ของตัวเองไป ทั้งหมด โดยไม่คาดคิด อยู่มาวันหนึ่งก็ได้เข้ามานั่งดูละครเวทีน่าเบื่อเรื่องหนึ่ง ของนักศึกษาที่ใกล้จบ มหาลัย และ ระหว่างที่ดูก็วิจารณ์ ละครเรื่อยๆ อยู่ในหัวตนเอง
.
และ ในละครเรื่องนี้ เหตุการณ์เกิดขึ้นใน โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานพยาบาลคนสูงอายุที่มี พนักงานชายหญิงคอยดูแล และ ตัวละครเด่นๆสุด ก็คือแก๊ง คุณยายวัยดึก แต่ละคน ซึ่งมีหลายคนมาก แต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกันเลย มีตัวละครแปลกๆ โผล่มาบ้าง และ ความสนุกอยู่ที่ตัวละครแปลก นี่แหละ ไม่ว่าจะเป็น หลานที่มาเยี่ยม เด็กขายน้ำอัดลม คนขายหวย และอีกมากมาย
.
หนังสือ มีสไตล์การเล่าที่ตั้งใจให้เราเห็นภาพ ละครเวที แบบเหมือนดูละครจริงๆ ซึ่งค่อนข้างแหวก และ ยาก 55 ต้องใช้จินตนาการและ ใช้เวลาเพิ่มมากขึ้นหน่อย เพราะ ฉากที่เล่า หนังสือ จะบังคับ เรามองจากหลายๆ มุม ไม่ว่า จะมุม ไกล ใกล้ มุม กลาง มุม บน ของเวที แถมยังมี ไดอะล็อค แบบ ใส่ชื่อคนไว้ข้างหน้าบทพูด ประมาณนี้ค่อนข้างเยอะ

A : 123
B : 456
ประมาณนี้
.
เกร็ดเล็กน้อย
- หนังสือตีพิมพ์ ครั้งแรกเมื่อปี 2537 เป็นปีที่ผมเกิดพอดีครับ
- ผู้เขียนตั้งใจให้ช่วงครึ่งแรกมันน่าเบื่อจริงๆ และ ความเจ๋ง จะไปอยู่ช่วง ท้ายๆ
.
ความเห็น
- หนังสือ เล่าสัจธรรม ชีวิต ของมนุษย์ อย่าง ชัดเจน เห็นภาพ ตรงไปตรงมา เพราะ ตัวละครหลักๆ มีแต่คนแก่ ที่ชีวิต ใกล้ดับสูญทั้งสิ้น
- มันมีความ จุกอก และ ปลงๆ เล็กน้อย แถมเศร้าๆ ด้วย
- คือ อ่านไปเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ความจริง มันต้องตีความในระดับนึง เพราะพฤติกรรม ความลึกซึ้ง ของแต่ละตัวละคร มันบอกอะไรบางอย่าง เช่น ยายคนนี้ยึดติดกับตระกูลในอดีต ยายอีกคน ยึดติดกับลูกมากๆ ยายอีกคนหวงทรัพย์สมบัติมาก เป็นต้น
- ผู้เขียนบรรยาย "คน "ได้ เป็น คน ได้สมจริง จนคิดว่านี่คือเรื่องแต่งหรือนี่
นี่คือจุดแข็งเลย
.
คะแนน 8.5/10
ส่วนตัวคิดว่า ต้องอ่านซ้ำ เพราะมันต้องตีความจริงๆครับ
อ่านเอาบันเทิงไหม ไม่ใช่ขนาดนั้น
นี่คือ หนังสือต้องตีความ และใช้สมอง 55

[Xandra · Rating 3 out of 5]

This is a pretty good book about a Thai filmmaker in his 60s who attends the performance of a play about “the inner feelings of the elderly” set in the ward for ailing people of an old people’s home. The book starts with the rise of the curtain and ends when the curtain falls and alternates between a detailed presentation of what happens on stage, the movie director’s reflections on his own life and his ideas of how the scenes on stage would translate into a movie.

Summed up by critics as “the most boring play of the year”, the performance conveys a feeling of desolation through long moments of inaction, mundane activities like washing, feeding, sleeping, the upsetting smell of urine, the irritating tictacking of a clock. The hidden desperation of the old women on stage is voiced by a man in a cell who shouts at intervals “There’s nothing! There’s absolutely nothing!”. Sometimes a relative pops in and breaks the monotony, but for the most part society turns a blind eye on these people who lost their youth, health, families, happiness, and all they’ve got left is time.

Not a book that reaches the greatest heights of psychological exploration of old age, but far from a wasted effort.

[Kat Sira · Rating 5 out of 5]

ชอบวิธีการเขียนของเล่มนี้มาก น่าติดตามดี

แต่ไม่เข้าใจตอนจบค่ะ ใครใจดีฝากสปอยทีนะคะ 😅

[Klin กลินท์ · Rating 4 out of 5]

พ.ศ. 2531

“-กูก็เป็นศพ แล้วจะมายืนดูศพกันอีกทำไมเล่า” , หน้า 229

“-ไม่มีอะไรใช่ไหมวะ ใช่ไหม ?” ยายสอนถามตัวเอง
“-มันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวเลย นางคิด ให้รู้สึกอิจฉาเพื่อนที่พ้นไปได้ พ้นไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แย้มรับความสุข
นางไม่รู้ว่าเพื่อน ๆ ของนางที่ยืนรายรอบอยู่นี้จะมีใครคิดเศร้าเสียใจบ้าง แต่สำหรับนาง นางรู้สึกดี��จที่เพื่อนพ้นไปได้”
“- มันคงสุขสินะ ไม่เช่นนั้นแม่คงไม่ยิ้มหรอก ? นางนึกถามร่างนั้น แต่ไม่มีเสียงตอบ”, หน้า 228

อ่านอีกครั้งในงานของชาติ กอบจิตติ เรื่อง “เวลา” โดยเฉพาะเวลาของคนแก่ ทั้งหลาย นอกเหนือไปจากความเงียบเหงา ว้าเหว่ รันทดท้อ ขมขื่น...ของเหล่าคนทั้งแก่ทั้งหลายที่ต่างมีเวลา เรื่องราวชีวิตในแบบฉบับของตนเองแล้วนั้น สิ่งที่ชื่นชอบเป็นพิเศษสำหรับงานเขียนชิ้นนี้คือเทคนิคการเล่าเรื่องแบบละครเวที ที่สามารถทำให้ผู้อ่านอย่างข้าพเจ้ากำลังนั่งดูละครเวลา รู้สึก รับรู้จากการแสดงที่สมจริงที่ส่งมาถึงข้าพเจ้าแม้นจะนั่งอยู่ในที่นั่งโซนแถวหลังก็ตาม

“เวลา” ของใครก็ของคนนั้น สุดแท้แล้วแต่ว่าใครจะกำหนดเอาเวลาสั้นยาวเท่าไหร่โปรดเลือกเอาเถิด ข้าพเจ้านั่งดูละครเวทีเรื่องนี้อย่างเงียบ ๆ อยู่แถวหลังสุด ม่านค่อย ๆ โรยตัวปิดลง เหลือเพียงความว่างปล่าวของชีวิต “ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไรจริง ๆ!” ข้าพเจ้ายิ้มกับตนเอง

อ่านในใจ ลองหาอ่านดูครับ :) #เวลา #ชาติกอบจิตติ สำนักพิมพ์: #หอน #อ่านชาติกอบจิตติ #อ่าน #อ่านไปเรื่อยๆ #อ่านไปฟังไป #IntoTheBook #อ่านแล้วอ่านเล่า #อ่านอีก #หนังสือ #ReadAgain #อ่านอีกครั้ง #BooksBAR #AtTheReader #กลินท์แลนด์ #KlinLand #กลินท์และหนังสือ #KlinAndBooks #อ่านในใจ #อ่านเพลิน #ณอ่านTheReaderTheKlinLibrary

[Peng · Rating 4 out of 5]

At the core, this book is a play performance about a nursing home full of aging women, so there is already some built-in possibility of obvious didactism on mortality and life regrets. But the writer conjures up quite an audacious, engaging, productively unmooring structure of three point-of-views to tell it: 1) first-person pov of a midlife film-director watching from the audience and trying to relate to this play (with reminiscence of his own life), 2) film screenplay, from that director imagining how he might direct this play as a film himself, including camera movement instructions, and 3) third-person omniscient pov inside the play's story, plunging in depth the characterization and conflicts of the people in that nursing home. The whiplash between intimate pov and distancing effect from this structure proves very effective. Coupled with recurring cryptic but intuitive bits throughout (a son's rambling; an unseen male patient in his own safety cage alongsides the women's beds, who keeps yelling out at intervals), it builds to quite a haunting conclusion of both structural playfulness and bleak inevitability. 4.5/5

[Rowan Sully Sully · Rating 4 out of 5]

3.5 stars, so rounding up to 4 :)

This book is innovative in how its written. It's largely from the perspective of a film director watching a play which has been described as 'the most boring play ever written'. He gives his opinion on what is happening in the play and even offers insights into how he would shoot it if he were in charge of converting it to the big screen. But it also fully immerses you in the unseen thoughts of the characters on stage as well to add a couple of narrative layers.

The play itself is about a group of old women in a terminally ill ward at the old people's home. It's mostly just them and 3 workers in the entire novel. It is interesting to get a view of an environment that most of us don't see (at least until we are older) and live a day in their daily lives. However, as the most boring play ever written, nothing much happens in the entire play and novel.

Read this book for the unique narrative layers, if you're afraid of death and old age, and to become aware of the inescapable hands of time.

[jer · Rating 5 out of 5]

สุดยอด เป็นเรื่องที่หยิบมาอ่านแบบบังเอิญเพราะเห็นหนังสือในห้องสมุดมีเรื่องนี้วางเรียงกันอยู่ราว5เล่ม คิดว่ามันคงดีถึงมีติดไว้เยอะขนาดนี้ ด้วยความที่เล่มมันเก่ามาก ๆ จึงไม่รู้อะไรเลยนอกจากว่าชื่อเรื่อง คงไม่คิดจะเปิดอ่านแน่ ๆ ถ้ารู้ว่ามันเขียนเกี่ยวกับชีวิตคนแก่ 5555

เป็นเรื่องที่เขียนออกมาอ่านง่ายสุด ๆ แต่ต้องใช้เวลาตอนต้นเพ่งจินตนาการให้เห็นภาพหน่อยถึงจะไปสนุกตอนท้ายได้ ส่วนตัวไม่ค่อยชอบเรื่องครอบครัวเท่าไหร่ตอนอ่านเลยทรมานหน่อย ๆ แต่เป็นเล่มที่วางมันไม่ลงจริง ๆ ไม่ว่าใครจะให้เท่าไหร่แต่ฉันให้มันเต็ม สุดยอดจริง ๆ คิดว่าอยากกลับมาอ่านอีกรอบในเวลาที่โตกว่านี้ จะกลับมาอ่านมันแน่ ๆ

ป.ล.ไม่เหมาะกับคนสุขภาพจิตไม่ดีสักเท่าไหร่

[Adam Preston · Rating 1 out of 5]

I guess no one reads Thai literature (in English) because its the most outstanding in the world. We read because of an interest in Thai culture and society. This is a tedious story and the insights into Thai society are few and far between. Fascinating when you find them - but still few and far between. Similar to Chart's other book The Judgement (and similar to so much of modern day Thai attempts at story telling in the movies and TV) - the interesting themes are buried deep in unnecessary repetition, obscure dialogue and divergent unconnected themes.

[Chris Lee-Francis · Rating 4 out of 5]

Read in Thailand 🇹🇭

This is a blow by blow account of "the most boring play ever written," itself detailing the minutiae of the lives of a group of dejected old ladies and the staff who look after them. The narrator is a film director, and the account is interspersed with his reflections on life, death, tragedy, loneliness, and his thoughts on how he would shoot the play as a movie.

Somehow, the ingredients above make a very compelling novel. I really enjoyed it.

[Meanmeenar · Rating 4 out of 5]

เหมือนคนละคนเขียน (ถ้าเทียบกับคำพิพากษา) ช่วงแรก ๆ งงกับรูปแบบ แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ ก็ชินและอ่านได้เพลิน ๆ ไม่ต้องใช้สมาธิขนาดนั้น ชอบประมาณ 60-70 หน้าสุดท้าย ทำให้เข้าใจทั้งหมดที่อ่านแบบงง ๆ มาตอนแรกเลย เอาจริง ๆ เล่มนี้ไม่ซับซ้อน แต่ซ่อนอะไรบางอย่างไว้ คือ หนังสือมันมี threshold อยู่ ต้องข้ามจุดนั้นไปให้ได้ ก็น่าจะเข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อ ซึ่งเข้าใจง่ายนะ (ถ้าเข้าใจ)

[Kritsana Nuansri · Rating 4 out of 5]

อ่านในวัย 24 แล้วก็ได้คิดว่า ในความรู้สึกที่เราคิดว่ากำลังใช้ชีวิตพุ่งทะยานเติบโตไปข้างหน้า แท้จริงแล้วเรากำลังมุ่งไปสู่ความเสื่อมถอยของชีวิตเสียตั้งหาก ทำให้รู้สึกทั้ง "ปลง" และ "ปลุก" สติ ความคิด และแผนการดำเนินชีวิตของตัวเองมากขึ้น

[กำพล สนธิเณร · Rating 3 out of 5]

เรื่องชายผู้เป็นผู้กำกับหนัง ที่เลือกมานั่งดูละครเวที ที่คนดูแล้วต่างวิจารณ์ว่าน่าเบื่อ ละครดั่งกล่าวเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นภายในเรือนพยายาบาลของบ้านพักคนชรา ที่เปรียบเสมือนสถานีสุดท้ายของชีวิต

สะท้อนสังคม ชวนให้หยุดคิดเกี่ยวกับชีวิต แม้จะเขียนไว้เมื่อ 28ปี ที่แล้ว แต่เรื่องราวยังร่วมสมัย

[Pusachat Satchathai · Rating 4 out of 5]

งานเล่าเรื่องที่ใช้เครื่องมือในการเล่าเรื่องทั้งวรรณกรรม ภาพยนตร์ และละครเวที ผสมผสานได้อย่างลงตัว เรื่องที่หยิบยกมาเล่าก็หวนให้นึกถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่ นึกถึงความโหดร้ายขอเวลาที่ไม่เคยผ่านไปโดยไม่ได้ฉุดกระชากเราตามไปด้วย และหยุดลงในเวลายามเย็นของช่วงชีวิต

[Tata Tui · Rating 4 out of 5]

ไม่ผิดหวังจริงๆ ตอนจบน้ำตาคลอกับบทบาทแม่ เนื้อเรื่องเล่ามาเรื่อยๆ แต่ให้แง่คิดมากมาย หนังสือเล่มนี้ทำให้คิดว่าเราควรจะทำอะไรบ้างก่อนจะแก่นอนติดเตียง ทำให้เตรียมใจรับกับบางเรื่องที่พอเราแก่เราอาจจะเจอเหมือนกัน ปลงจริงๆ

[Pasit Kongderm · Rating 5 out of 5]

เหมือนจะน่าเบื่อ จนอ่านใกล้จบเหมือนได้เข้าใจย่าของตัวเองมากขึ้น ความคิดและการมองโลกของผู้สูงวัยที่ไร้ญาติหรือไม่ไร้ก็ตาม น่าเห็นใจมากๆ ควรใส่ใจกับผู้สูงวัยมากกว่านี้ หลายๆคนคงเหงาจนใกล้ตายก็ไร้คนที่พูดคุยด้วย

[Tk Omega · Rating 5 out of 5]

ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ

[Watcharapong Suekamnurt · Rating 4 out of 5]

งานเขียนสะท้อนสังคม ที่ถ่ายทอดมาได้อย่างลงตัวและน่าสนใจ อ่านตั้งแต่สมัยวัยรุ่น จนโตแล้วก็ย้อนกลับไปซ้ำ:)

[Nararit · Rating 5 out of 5]

เวลายังคงเดินตามหน้าที่ของมัน เวลาเดินไป เดินไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ติ๊ก-ต็อก ติ๊ก-ต็อก
ติ๊ก-ต็อก ติ๊ก-ต็อก
แล้ว...
ไม่มีอะไร! ไม่มีอะไรจริง ๆ!

[Phattaraporn Kongcharoen · Rating 4 out of 5]

อ่านแล้วรู้สึกหดหู่ใจ รู้สึกถึงบั้นปลายชีวิตของมนุษย์ ทำให้ได้แง่คิดต่างๆของคนแต่ละคน อาจจะทำให้เราเข้าใจว่าสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ตอนนี้ ทำให้ตัวเองมีคุณค่ากับการดำเนินชีวิตอยู่ในทุกๆวันไหน

[Pete Young · Rating 4 out of 5]

A Thai film director goes to the theatre to see what has been billed as Bangkok’s most boring play of the year, in which half a dozen elderly women live their usual uneventful day in a care home for the aged. That may sound like a very dull premise for a novel, and perhaps it is, but deliberately so. Time earned Korbjitti his second SEA Write Award, and to find out why means ploughing through two hundred pages of rather mundane dialogue mixed with some minor personal crises. There are some winning passages in which Korbjitti gets people to look at their own lives in relation to what’s being acted out on the stage; these are the novel’s most interesting aspects as the sheer dullness of these ladies’ existence – as people essentially discarded from Thai society – makes for tough reading because there is so little in what they do that will engage a reader. We often don’t expect to encounter such uninteresting everyday activity in a novel let alone on a stage, so it’s only the varieties of circumstantial self-reflection and analysis that Korbjitti puts a few of his characters through that will give Time any value. Does he succeed? Within such a deliberately uneventful book it’s the journey’s end here that matters, and I doubt I will read a book this year that has a better ending. Its conclusion was so unexpectedly moving, as well as being downright clever, that it left me speechless, making me pause for five minutes before I could do anything else. Time may have an empty vacuum at its heart, but it’s a worthwhile and rewarding experience and – after some further introspection – only a superficially hard journey getting there.