Being Singular Plural

by Jean-Luc Nancy, Anne O'Byrne (Translation), Robert Richardson (translator)

This book, by one of the most innovative and challenging contemporary thinkers, consists of an extensive essay from which the book takes its title and five shorter essays that are internally related to “Being Singular Plural.” One of the strongest strands in Nancy’s philosophy is his attempt to rethink community and the very idea of the social in a way that does not ground these ideas in some individual subject or subjectivity. The fundamental argument of the book is that being is always “being with,” that “I” is not prior to “we,” that existence is essentially co-existence. Nancy thinks of this “being-with” not as a comfortable enclosure in a pre-existing group, but as a mutual abandonment and exposure to each other, one that would preserve the “I” and its freedom in a mode of imagining community as neither a “society of spectacle” nor via some form of authenticity. The five shorter essays impressively translate the philosophical insight of “Being Singular Plural” into sophisticated discussions of national sovereignty, war and technology, identity politics, the Gulf War, and the tragic plight of Sarajevo. The essay “Eulogy for the Mêlée,” in particular, is a brilliant discussion of identity and hybridism that resonates with many contemporary social concerns. As Nancy moves through the exposition of his central concern, being-with, he engages a number of other important issues, including current notions of the “other” and “self” that are relevant to psychoanalytic, political, and multicultural concepts. He also offers astonishingly original reinterpretations of major philosophical positions, such as Nietzsche’s doctrine of “eternal recurrence,” Descartes’s “cogito,” and the nature of language and meaning.

Genres: Philosophy, Nonfiction, Essays, Theory, France, Politics, Cultural

229 pages, Paperback

First published January 1, 1996

About the author

Jean-Luc Nancy is Emeritus Professor of Philosophy at the University of Strasbourg. Stanford has published English translations of a number of his works, including The Muses (1996), The Experience of Freedom (1993), The Birth to Presence (1993), Being Singular Plural (2000), The Speculative Remark (2001), and A Finite Thinking (2003).

Reviews

[Alex Lee · Rating 2 out of 5]

In many ways Jean-Luc Nancy is too clever. He sticks too closely with the philosophy of old and does not travel too far off the mark. His first essay is perhaps his most inspired of the bunch, in it he notes that Being is both plural and singular, a bridge notion used to cohere singular subjectivity and eusocial plurality. He does this a variety of ways but manages to take too long doing so. The second to last and third to last essays on Techne and Melee are perhaps the most grasping in that Nancy attempts to find new resonance by expressing new concepts. Yet in his characteristic way, he manages to talk around the issue never taking a concrete stab, only endlessly referencing. It's almost as if Nancy's style is to suggest a bunch of things and hope you'll make the connection for him. Obviously I am not a fan.

[Michael Dipietro · Rating 5 out of 5]

Nancy's title essay, the first section of this book, has stuck with me continually since I read it in Fall of '08, and I think it will for quite some time. It's extremely dense, though Nancy is deceptively simple and poetic in his use of language.

The essay sets forth a meditation on what it means to live in the world with other people, and its core idea is that there is no 'being', only 'being-with'. I especially enjoyed considering the aesthetic implications of his theory - what art should be and how it should function - particularly with the notion of 'presence' in performance art. Replacing it with co-presence gives an interesting perspective on the relationship between the performer and audience.

I found it helpful to explore texts by Guy Debord to decode parts of BSP (everyone should read him anyway). Nancy also references Nietsche, Heidegger, Lacan and Deleuze, who I haven't read yet, but I'm sure familiarity with them would make this book even richer.

[John Kameas · Rating 2 out of 5]

Thoughts on the actual titular essay: I think it's very damning that even the positive reviews here can only seem to reduce the essay to its blurb. That is, being-with precedes being. If I cock my head, and squint my eyes, I can see it — but Nancy's tortured prose makes it a nightmare to pull out why this is ground-breaking or even needed. More specifically, he thinks Heidegger errs when he makes dasein central and not masein — which, to those not privy with the dumbass lingo, is just me reformulating the blurb. But a concern I had the entire time is the following: dasein already is *inherently* social. To me (and the fuck do I know, I'm not the famous philosopher who closely read Heidegger) dasein already encaspulates being-with, not as derivative and an off-shoot, but in its literal definition: dasein is a social and historic way of life — at least according to myself and Haugeland. This sociality bakes in the fact that dasein is literally incomprehensible if there are no others, and that others do not make sense without dasein — this is what is explicated in the fundamental structure of dasein as being-in-the-world. Nancy seems to do the classic (mis)interpretation of reducing dasein to man — and only then could a case be made for this shedding light on the being question. Yet, if you don't think this is what Heidegger meant by dasein, then this all feels gratuitous and otiose. And, once again, I seriously cannot stress this enough, Nancy's prose is lurid. The French have an obsession with peppering you with paradoxical statements and going "ooo you see what I did there, you see that shit, do you get it, do you get it mfer??". And no, Nancy, I don't understand. Stop doing it. It really hurts my brain and I don't want to sit here studying your text. Just let me casually read it please.

[Paul · Rating 4 out of 5]

Essential book to understanding the larger divide between the individual and groups. Somehow this book singlehandedly resolves the artificial divide between psychology, and the false importance of the self, and sociology, and the false importance of the group, by making a shared place for both.

[Attasit Sittidumrong · Rating 5 out of 5]

สิ่งที่นองซีนำเสนอผ่านหนังสือเล่มนี้ คือการเสนอให้เริ่มต้นความเข้าใจต่อรากฐานของปรัชญาเสียใหม่ ผ่านการรื้อสร้างแนวคิดสำคัญของมาร์ติน ไฮเด็กเกอร์ผู้เป็นนักปรัชญาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในศตวรรษก่อนอย่างแนวคิดเรื่องการอยู่-ร่วม หรือ being-with กล่าวคือแม้ไฮเด็กเกอร์จะกล่าวถึงความสำคัญของแนวคิดเรื่อง being-with แต่แนวคิดดังกล่าวก็กลับเป็นเพียงแค่ mode หนึ่งของ Dasein หรือ Being of being อันเป็นภาวะของการตระหนักรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเราในฐานะ being ซึ่งไฮเด็กเกอร์ถือเป็นภววิทยารากฐานในการดำรงอยู่ของมนุษย์ ในแง่นี้ การอยู่-ร่วมหรือ being-with จึงเป็นเพียงทางผ่านของ Dasien เท่านั้น การ "ร่วม" หรือ 'with' จึงไม่เคยสำคัญเท่ากับการ "อยู่" (และการตระหนักถึงการมีอยู่) หรือ 'Being' การ"ร่วม" เป็นเพียงองค์ประกอบ-- ไม่ใช่แก่นสาร--ของภววิทยา

ทว่า สำหรับนองซีแล้ว เวลาพูดถึง Being หรือการตระหนักถึงการมีอยู่นั้น เอาเข้าจริงก็แยกไม่ขาดจากสิ่งที่เรียกว่า meaning of Being หรือความหมายของการอยู่ เพราะการตระหนักนั้นก็คือการรับความหมายที่ประทับลงบนประสบการณ์ที่ตัวเรา (being) ได้ตระหนักถึงการมีอยู่ของตัวเรา (Being) ดังนั้น Being จึงเป็นเรื่อง meaning ซึ่งการเทียบให้ Being เท่ากับ meaning ย่อมหมายถึงการยอมรับว่าจะต้องมีการดำรงอยู่ร่วมกับคนอื่น/สิ่งอื่นเสมอ เพราะการดำรงอยู่ของความหมายนั้นก็คือการดำรงอยู่ของการสื่อสารที่ฝ่ายหนึ่งจะต้องสื่อสารให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายในสารที่ตนสื่อ พูดอีกแบบก็คือการดำรงอยู่ของความหมายนั้นย่อมหมายถึงการดำรงอยู่ของการแตก การแยก การขาดของสิ่งที่เป็นหนึ่งจนทำให้การสื่อสารและสร้างความหมายกลายเป็นสิ่งจำเป็น ในแง่นี้ Being จึงไม่เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยวและแยกขาดจาก Being-with หรือก็คือ การอยู่โดยตัวมันเองคือการอยู่ร่วมเสมอ with จึงเป็นสิ่งที่มาก่อน Being หรือถ้าพูดอีกแบบก็คือ the 'with' is the condition of the possibility of Being

ด้วยเหตุนี้ บนการพิจารณาของนองซีที่เสนอว่าภววิทยาของมนุษย์นั้นแท้ที่จริงแล้วก็คือภววิทยาร่วมหรือ coontology เสมอ จึงเป็นการกลับมา reconsider แนวคิดเรื่อง Being เสียใหม่ ว่าจะไม่ใช่เรื่องของการตระหนักรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเองโดยแยกขาดจากคนอื่น/สิ่งอื่น แต่คือการการตระหนักว่าทุกๆ beings หรือการอยู่คือการอยู่ร่วมหรือ being-with กับผู้อื่นเสมอ นั่นก็คือการตระหนักว่ามีบางสิ่งอยู่ร่วมกับ "ฉัน" และทำให้ "ฉัน" เป็น "ฉัน" ในแง่ที่สิ่งนั้นเองเป็นสิ่งที่แตกต่างไปจาก "ฉัน" ซึ่งด้วยการความแตกต่างดังกล่าวก็ทำให้สิ่งนั้นมีความเฉพาะในแบบของมันที่ย่อมสะท้อนกลับมาหาฉันในฐานะของผู้ที่มีความเฉพาะไม่เหมือนสิ่งอื่น/คนอื่นเช่นกัน การดำรงอยู่ของ "เรา" ซึ่งก็คือ การอยู่ร่วมหรือ being-with จึงย่อมเป็นการดำรงอยู่ในฐานะของ Being Singular Plural เราอยู่ร่วมกันซึ่งการอยู่ร่วมกันทำให้แต่ละคนใน "เรา" มีความเฉพาะของตัวเอง เป็นเอกพจน์หรือ singular บนตวามหลากหลายอันเป็นพหุหรือ plural พูดอีกแบบก็คือ การดำรงอยู่ของ "เรา" คือการดำรงอยู่อันเป็นพหูพจน์ เป็น plural ที่ประกอบด้วยความเฉพาะอันเป็นเอกพจน์หรือ singular ของแต่ละส่วน Being จึงเป็นสิ่งที่ทั้ง Plural Singular และ Singular Plural นั่นก็คือ เป็นเอกพจน์ในพหูพจน์ และเป็นพหูพจน์บนเอกพจน์เสมอ

[Kion You · Rating 5 out of 5]

Didn’t understand anything….loved it

[Shulamith Farhi · Rating 4 out of 5]

Nancy is difficult to stay mad at. One of the few left-Heideggereans that actually makes me smile. My favorite point in the text is Nancy's decisive intervention on the question of technology: "There is no such thing as the 'question of technology,' properly speaking, so long as the technology is considered as a means to end." Nancy's argument is refreshingly Kantian; we will only have started thinking about technology properly when we no longer treat machines as our servants.

Nancy's reflections on situationism are especially compelling. The distinction between good and bad spectacle rings true; after all, anti-representationalism still produces its own spectacle. The bad spectacle is nothing more than "the exteriority of interests and appetites, of egotistic passions and the false glory of ostentation." What makes a spectacle "good" (note the scare quotes) is its relation to itself. The good spectacle "presents its proper inferiority to itself." Nancy is onto something: we oppose the bad spectacle since it falsifies art. Badiou, known for his frequent and scathing critiques of deconstruction, notes at the end of LoW that "At the beginning of this new phase in our relations, Derrida told me ‘In any case, we have the same enemies’. And we all saw those enemies,
especially in the United States, scurrying out of their rat-holes on the occasion of his death." Along similar lines, Nancy has succeeded in convincing me that we have the same enemies. I too hate the falsification of art and wish to destroy it. Nancy gives us resources for resisting this falsification.

I will limit myself to one area that I think Nancy's work helpfully clarifies: sovereignty. Nancy is right: the primary struggle is no longer between competing claims for sovereignty but between what Nancy calls ecotechnics (tasked with pacifying and eliminating any remaining traces of sovereignty) and those still persisting in defending sovereignty. To join the battle on the side of sovereignty appears perverse, but in the final analysis Nancy's conclusion remains true: "there is nothing on the horizon except for an unheard of, inconceivable task-or war. All thinking that still wants to conceive of an 'order,' a 'world' a 'communication,' a 'peace' is absolutely naive-when it is not simply hypocritical."

The only bit of the book which annoyed me was Nancy's discussion of the "two sexes in each one of us." Dimorphism is a bummer even when it's phrased in progressive terms. Kind of weird to see the binary in an otherwise sensitive text. Probably a generational issue.

[jose coimbra · Rating 5 out of 5]

Este livro de Jean-Luc Nancy estabelece um estreito diálogo com outro trabalho seu: The Inoperative Community.
Esse diálogo, como destacado na apresentação, tem por eixo a redefinição dos conceitos de comunidade e social, distanciando-os de qualquer prevalência do individual ou da subjetividade: ser é sempre ‘ser com’; o ‘eu’ não preexiste ao ‘nós’, “existência é coexistência”.
As linhas seguidas por Nancy não nos permitem entender suas análises desse tema como associando o eu ou a subjetividade a algum grupo preexistente. Antes, ressalta a constituição mútua que traduz certo abandono e apagamento de si em função da abertura para o outro, tal como escreve:
[...] singularidade não é individualidade; ela é, a cada vez, a prontidão do ‘com’ que estabelece uma certa origem de sentido e a conecta com uma infinidade de outras origens possíveis (p. 85).
Nancy percorre em seu trabalho uma série de questões relativas à ‘comunicação’, ao ‘eu’, ao ‘outro’, à ‘subjetividade’ que colocam em cena análises sobre situações de impacto na esfera mundial como a Guerra do Golfo, as migrações, e a atenção a conceitos de autores como Bataille, Freud e Nietzsche.

[Penny · Rating 5 out of 5]

I have a feeling I'll be reading this one for a long time.

[Liz · Rating 5 out of 5]

very important book (for me anyways...)

[Jules · Rating 4 out of 5]

A collection of essays from a left-Hegelian perspective which I originally picked up after reading Derrida's "On Touching." Very wordy and sometimes difficult to parse, but containing plenty of moments of profundity and interest. I particularly enjoyed the essay on melenge and melee, expanding on the notion of being as singular plural into a an intermixture without fusion. Lots of delightful quotes about this too, but here is one of my favourites:

"Nothing exists that is "pure," that does not come into contact with the other, not because it has to border on something, as if this were a simple accidental condition, but because touch alone exposes the limits at which identities or ipseities can distinguish themselves.... it is the mêlée of Hermes, a mêlée of messages and paths, bifurcations, substitutions, concurrences of codes, configurations of space, frontiers made to be passed through, so that there can be passages, but ones that are shared—because there is never any identity that is not shared: that is, divided, mixed up, distinguished, entrenched, common, substitutable, insubstitutable, withdrawn, exposed."

The reflections on general current events (ie: war and globalisation) felt a bit more dated and better done by other theorists, but the titular essay was compelling enough to make up for this.

[A YOGAM · Rating 4 out of 5]

Singulär Plural: Die philosophische Unmöglichkeit des Alleinseins
Jean-Luc Nancys (1940 - 2021) Buch ist eine zugespitzte logische Abhandlung über die Unmöglichkeit der Einsamkeit, denn es zeigt überzeugend, dass jede Existenz immer schon eine komplizierte Wohngemeinschaft ist. Die philosophische Mission beginnt bei der fundamentalen Frage „Dass wir der Sinn sind“ (Kapitel 1) und gipfelt in der „ko-existenzialen Analytik“ (Kapitel 13) – eine beunruhigende Nachricht für alle, die dachten, sie könnten ihre philosophischen Probleme unbehelligt im stillen Kämmerlein lösen.
Das Hauptproblem ist, dass das Subjekt ständig durch die Anforderung, „singulär plural“ zu sein (Kapitel 6), in einen existenziellen Zirkelschluss gerät: Man ist einzigartig, aber nur, weil man die Existenz mit den „sonderbaren anderen“ (Kapitel 2) teilen muss. Der Autor entlarvt, dass das „Mit-sein des Da-seins“ (Anhang) nicht etwa eine angenehme Option ist, sondern eine unvermeidliche Notwendigkeit.
Am Ende lernen wir, dass unser Körper und unsere Sprache (Kapitel 12) nichts anderes sind als die materialisierte „Mit-Erscheinung“ (Kapitel 9) der anderen, die unaufhörlich das „Maß des Mit“ (Kapitel 11) bestimmen.

[Cristina Chițu · Rating 4 out of 5]

3.5

Es gibt keinen Sinn, wenn der Sinn nicht geteilt wird, nicht, weil es eine - letzte oder erste - Bedeutung gäbe, die allen gemein wäre, sondern weil der Sinn selbst als Teilen [partage] des Seins ist. Der Sinn beginnt dort, wo die Präsenz nicht reine Präsenz ist, sondern sich verzweigt und als solche sie selbst ist.

Das Sein kann nur als ein Mit-ein-ander-seiend sein, wobei es im Mit und als das Mit dieser singulär-pluralen Ko-Existenz zirkuliert.

Die Zirkulation dringt in alle Sinne: Das ist das Nietzsche’sche Denken der „ewigen Wiederkehr”, die Affirmation des Sinns als die Wiederholung des Augenblicks, nichts als diese Wiederholung, und folglich nichts (da es sich um die Wiederholung dessen handelt, was wesentlich nicht wiederkommt), aber diese Wiederholung als schon inbegriffen in der Affirmation des Augenblicks, in dieser Affirmations-Frage (re-petitio), die gefasst wird im Entgleiten des Augenblicks.

Alles spielt sich also unter bzw. zwischen uns [entre nous] ab.

Ursprung ist Affirmation; Wiederholung ist Bedingung der Affirmation.

[Mariam Rawwas · Rating 3 out of 5]

I feel like if an entire text can be boiled down to an obvious, single-line thesis, it has failed as a text. Being-with as ontologically prior to Being is banally true, but has been troped to death by this point. Accusing the Lacanian edifice of bottoming out in a Heideggerian ontology was perhaps telling on themselves more than Nancy and Lacoue-Labarthe had realized. Baudrillard has more interesting things to say about the Gulf War. I feel like I really just need to read Simondon on individuation.

[Tim · Rating 2 out of 5]

Viele interessante Ansätze, die in einem immer wiederholendem Modus variiert, weiterentwickelt und hinterfragt werden. Nancy mäandert und schwafelt stellenweise, was sein ohnehin nicht leichtes Arbeiten mit den Begriffen Heideggers nicht verständlicher werden lässt. In Auszügen gehaltvoll, in Gänze eher anstrengend.

[Yasmeen · Rating 2 out of 5]

the core problem of 20th century philosophy is that half these books exist because their authors are arguing against assumptions they inherited, not assumptions you ever believed; which somehow makes the experience more banal than it should be, and makes the book more like corrections to a believed and swallowed conception

[CL Chu · Rating 3 out of 5]

Repeating TLP 6.44, each time slightly differently.

[David Pagnanelli · Rating 5 out of 5]

L’essere con è precedente all’essere è sicuramente ciò di cui abbiamo bisogno per la nostra società che fa comunità solo per il bisogno di sicurezza.

[Jack · Rating 3 out of 5]

Pedantic and repetitive, but insightful

[Doug]

via Megan