What do you think?
Rate this book
السفير الحزين
Une romancière occidentale qui s’attache à un petit mendiant sale et pustuleux ; trois riches Américaines parties en Inde se consacrer à la charité ; la solitude d’une femme de maharaja ; les mésaventures d’un écrivain couvert de ridicule par une journaliste… On retrouve dans ce recueil de onze nouvelles les grandes thématiques d’Ananda Devi, telles que la place des femmes dans la société, la critique du regard occidental sur l’Inde, la présence du fantastique dans le quotidien ou le choc entre tradition et modernité. Ananda Devi développe dans chacun de ces récits des univers violents et sensuels, très réussis. Chaque nouvelle est nette, superbement menée, empreinte d’une ironie féroce et troublante.
192 pages, Paperback
First published March 5, 2015
200 people want to read
About the author
Ananda Devi
50 books105 followersAnanda Devi is a Mauritian writer. Her novel, Eve de ses décombres, won the Prix des cinq continents de la Francophonie in 2006, as well as several other prizes. It was adapted for the cinema by Sharvan Anenden and Harrikrisna Anenden. In 2007, Devi received the Certificat d'Honneur Maurice Cagnon du Conseil International d'Études Francophones.[1] She has since won other literary prizes, including the Prix du Rayonnement de la langue et de la littérature française of the Académie française. During 2010 she was bestowed with Chevalier des Arts et des Lettres by the French Government.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 22 of 22 reviews
September 14, 2020
Kolejna doskonała książka Anandy Devi, maurytyjskiej pisarki, którą do tej pory mogliśmy poznać dzięki dwóm wspaniałym powieściom skupionym wokół takich tematów jak przemoc wobec kobiet, czy konflikt międzykulturowy - “Zielone sari” i “Ewa ze swych zgliszcz”.
“Smutny ambasador” to zbiór jedenastu opowiadań eksplorujących naturę człowieka, który u Devi jest zawsze trochę śmieszny, przez co tragiczny, niezbyt mądry, raczej budzący współczucie ale i wprawiający w zażenowanie. Bohaterowie Devi są ułomni, a w przeciwieństwie do dwóch wcześniej wymienionych powieści, komiczni. Autorka bawi się z osobami czytającymi konstruując zbiór w taki sposób, że bohaterów jednego opowiadania odnajdziemy w epizodycznej scenie innego, a “Smutny ambasador” - może gdyby wyłączyć jedno, czy dwa opowiadania - wydawać się może powieścią o jednym miejscu i jednym czasie.
Chciałbym wam więcej opowiedzieć o tym, co odczytałem z tej książki i co w niej znalazłem, co mnie rozbawiło i zaskoczyło w tych międzytekstowych powiązaniach, ale tym razem już muszę zaprotestować przeciwko nadobecności w powieściach Devi Krzysztofa Jarosza. Nie podoba mi się to, że po przeczytaniu tomu kolejny raz dostaję wielostronicowe wyjaśnienie tłumacza, które nie odnosi się tylko do problemów translatorskich, biografii autorki czy pewnych trudnych do rozpoznania tropów kulturowych, ale też do bardzo szczegółowej interpretacji całej książki. Jarosz, czytany tuż po lekturze książki Devi, odbiera całą przyjemność myślenia, bo właściwie niewiele można innego wymyślić, tłumacz zna “Smutnego ambasadora” i inne dzieła pisarki tak doskonale, że nam przypada rola statystów. Już mnie to trochę drażniło w “Ewie…”, ale teraz doprowadziło do jakiejś rozpaczy, gdy zacząłem czytać takie zwroty jak “mniej uważny czytelnik uzna te nowelki za zbiór arbitralnie…”, “z kolei odbiorca bardziej wnikliwy”, “uważny czytelnik, zaczynający…” I kim teraz jesteś czytelniku? Czy w psychoteście wybrałeś opcję “uważny”, “wnikliwy” czy jednak “mniej uważny”? Normatywizująca, oceniająca postawa Jarosza, który w jakiś sposób swoją dołożoną do tych książek interpretacją zawłaszcza dzieło Devi zaczyna mi coraz bardziej przeszkadzać i budzić mój opór, czemu daję wyraz tym, że zamiast pisać o tym jak wspaniale bawiłem się czytając opowiadanie o ambasadorze pewnego nordyckiego państwa w Indiach, który zasadniczo był w wielkim smutku i depresji, ale czasem… no to trzeba przeczytać. Tylko może darujcie sobie Jarosza na zakończenie, bo psuje nastrój.
Devi napisała książkę o konflikcie kulturowym - większość jej bohaterów to ludzie zderzający się z Indiami i tamtejszą kulturą, traktujący miejscowych jak kogoś komu na siłę trzeba pomóc czy wykorzystać. Fascynujące jest to, że ważnym wątkiem, powracającym w tych opowiadaniach są targi książki czy spotkania autorskie oraz podróże taksówkami - po kilku tygodniach jeżdżenia z własną książką doskonale rozumiem autorkę, że jest to materiał na osobną opowieść. Jestem wielkim fanem opowiadania “Great America”, w którym Ananda Devi obnaża w przekomiczny sposób hipokryzję pomocy charytatywnej, tkwiącej w niej przemocowości i kolonializmu. Bardzo podoba mi się gdy autorka pisze w formie męskoosobowej, a “Kari Disan”, opowieść o kucharzu, którego zupa - być może - wpłynęła na wybuch strajku, to skrzący się erudycją i poezją niezwykły tekst o gotowaniu, potrawach i kulturze kulinarnej. Devi równie silnie jak w literaturę wierzy w moc dobrze dobranych przypraw. Czytałem z pasją i głośnym burczeniem w żołądku.
Jeśli dawno nie zakochaliście się w jakimś pisarzu czy pisarce i nie przeżywacie aktualnie jakiejś nowej miłości do nowopoznanego twórcy albo twórczyni, to wam szczerze polecam Anandę Devi - po polsku można pogłębiać swoją miłość w trzech książkach, a jestem pewien, że będzie to dla was wielkie odkrycie literackie.
“Smutny ambasador” to zbiór jedenastu opowiadań eksplorujących naturę człowieka, który u Devi jest zawsze trochę śmieszny, przez co tragiczny, niezbyt mądry, raczej budzący współczucie ale i wprawiający w zażenowanie. Bohaterowie Devi są ułomni, a w przeciwieństwie do dwóch wcześniej wymienionych powieści, komiczni. Autorka bawi się z osobami czytającymi konstruując zbiór w taki sposób, że bohaterów jednego opowiadania odnajdziemy w epizodycznej scenie innego, a “Smutny ambasador” - może gdyby wyłączyć jedno, czy dwa opowiadania - wydawać się może powieścią o jednym miejscu i jednym czasie.
Chciałbym wam więcej opowiedzieć o tym, co odczytałem z tej książki i co w niej znalazłem, co mnie rozbawiło i zaskoczyło w tych międzytekstowych powiązaniach, ale tym razem już muszę zaprotestować przeciwko nadobecności w powieściach Devi Krzysztofa Jarosza. Nie podoba mi się to, że po przeczytaniu tomu kolejny raz dostaję wielostronicowe wyjaśnienie tłumacza, które nie odnosi się tylko do problemów translatorskich, biografii autorki czy pewnych trudnych do rozpoznania tropów kulturowych, ale też do bardzo szczegółowej interpretacji całej książki. Jarosz, czytany tuż po lekturze książki Devi, odbiera całą przyjemność myślenia, bo właściwie niewiele można innego wymyślić, tłumacz zna “Smutnego ambasadora” i inne dzieła pisarki tak doskonale, że nam przypada rola statystów. Już mnie to trochę drażniło w “Ewie…”, ale teraz doprowadziło do jakiejś rozpaczy, gdy zacząłem czytać takie zwroty jak “mniej uważny czytelnik uzna te nowelki za zbiór arbitralnie…”, “z kolei odbiorca bardziej wnikliwy”, “uważny czytelnik, zaczynający…” I kim teraz jesteś czytelniku? Czy w psychoteście wybrałeś opcję “uważny”, “wnikliwy” czy jednak “mniej uważny”? Normatywizująca, oceniająca postawa Jarosza, który w jakiś sposób swoją dołożoną do tych książek interpretacją zawłaszcza dzieło Devi zaczyna mi coraz bardziej przeszkadzać i budzić mój opór, czemu daję wyraz tym, że zamiast pisać o tym jak wspaniale bawiłem się czytając opowiadanie o ambasadorze pewnego nordyckiego państwa w Indiach, który zasadniczo był w wielkim smutku i depresji, ale czasem… no to trzeba przeczytać. Tylko może darujcie sobie Jarosza na zakończenie, bo psuje nastrój.
Devi napisała książkę o konflikcie kulturowym - większość jej bohaterów to ludzie zderzający się z Indiami i tamtejszą kulturą, traktujący miejscowych jak kogoś komu na siłę trzeba pomóc czy wykorzystać. Fascynujące jest to, że ważnym wątkiem, powracającym w tych opowiadaniach są targi książki czy spotkania autorskie oraz podróże taksówkami - po kilku tygodniach jeżdżenia z własną książką doskonale rozumiem autorkę, że jest to materiał na osobną opowieść. Jestem wielkim fanem opowiadania “Great America”, w którym Ananda Devi obnaża w przekomiczny sposób hipokryzję pomocy charytatywnej, tkwiącej w niej przemocowości i kolonializmu. Bardzo podoba mi się gdy autorka pisze w formie męskoosobowej, a “Kari Disan”, opowieść o kucharzu, którego zupa - być może - wpłynęła na wybuch strajku, to skrzący się erudycją i poezją niezwykły tekst o gotowaniu, potrawach i kulturze kulinarnej. Devi równie silnie jak w literaturę wierzy w moc dobrze dobranych przypraw. Czytałem z pasją i głośnym burczeniem w żołądku.
Jeśli dawno nie zakochaliście się w jakimś pisarzu czy pisarce i nie przeżywacie aktualnie jakiejś nowej miłości do nowopoznanego twórcy albo twórczyni, to wam szczerze polecam Anandę Devi - po polsku można pogłębiać swoją miłość w trzech książkach, a jestem pewien, że będzie to dla was wielkie odkrycie literackie.
March 19, 2023
تدعونا الروائية والشاعرة أناندا ديفي إلى مهرجان من الحكايات العجيبة والألوان ، والروائح والنكهات الغريبة التى تزخر بها الهند عامة ومورشيوس خاصة .
January 7, 2023
" بالطبع، مثل كل الأحلام، تبدأ تتآكل بمجرد الانتقال إلى التنفيذ."
تجربتي الأولى مع الكاتبة، و مع هذا النوع من الكتب (القصص القصيرة).
الكتاب عبارة عن ١١ قصة قصيرة، ربما لم أشعر بارتباط -أو بأي نوع من المشاعر من الأساس- إلا مع قصة واحدة.
كتاب لا بأس به كفاصل بين كتابين دسمين.
تجربتي الأولى مع الكاتبة، و مع هذا النوع من الكتب (القصص القصيرة).
الكتاب عبارة عن ١١ قصة قصيرة، ربما لم أشعر بارتباط -أو بأي نوع من المشاعر من الأساس- إلا مع قصة واحدة.
كتاب لا بأس به كفاصل بين كتابين دسمين.
August 8, 2024
Gdybym miał tworzyć swoje topki książkowe na dany rok, czego akurat nie robię, to zbiór opowiadań Devi znalazłby się w rzeczonej topce.
Wyję trochę z zachwytu, jak te krótkie historie zagrały na moich rejestrach, jak relacje intertekstualne i intratekstualne obejmują całą gamę mniej lub bardziej czytelych odniesień.
To co niezmiennie zachwyca w prozie Devi to jej wizja świata, stosunek do cielesności, niestabuizowana zmysłowość, motyw kobiecego buntu przeciw męskiej dominacji, dojrzała areligijność czy w końcu nieustanny konflikt tożsamościowy pomiędzy Wschodem a Zachodem.
Wspaniała literatura
Wyję trochę z zachwytu, jak te krótkie historie zagrały na moich rejestrach, jak relacje intertekstualne i intratekstualne obejmują całą gamę mniej lub bardziej czytelych odniesień.
To co niezmiennie zachwyca w prozie Devi to jej wizja świata, stosunek do cielesności, niestabuizowana zmysłowość, motyw kobiecego buntu przeciw męskiej dominacji, dojrzała areligijność czy w końcu nieustanny konflikt tożsamościowy pomiędzy Wschodem a Zachodem.
Wspaniała literatura
December 6, 2022
WSPA-NIA-ŁE
Ananda Devi zabiera nas w podróż do Indii, które opowiada nam z wielu różnych, często nieoczywistych perspektyw. Jej opowiadania grają głównie kontrastami - kulturowymi, płciowymi, obyczajowymi, klasowymi, klimatycznymi, międzygatunkowymi - często trącając czułe nuty dyskomfortu, ale też demaskując wszystkie fałsze stereotypowego myślenia o tym kraju. Akordy falują pomiędzy tonacją dur i mol: od śmiechu do smutku, od zachwytu do tragedii, od szczęścia do cierpienia. Bywają poruszające, bywają zatrważające i bywają doskonale zabawne, przy czym nie wiadomo, w który rejestr Devi za chwilę uderzy.
Naprawdę doceniam kunszt jaki musi mieć pisarska, która umie w te raczej przykre losy bohaterów wkomponować melodię ironii. Te wszystkie moje muzyczne porównania są bardzo na miejscu, bo ta książka płynie jak koncert fortepianowy, z różną intensywnością, zmieniającym się rytmem i napięciem, ale tworzący spójną i niezwykłą całość. Do tego przepiękną, bo Devi jest mistrzynią słowa posługującą się bogatym, malarskim i zaskakującym językiem.
Ja się zakochałam i w ciągu kilku najbliższych miesięcy czytam kolejne książki autorki, bo czuję, że wskoczyła do grona moich ulubienic.
Ps 1. TW: w dwóch opowiadaniach opisane są brutalnie sceny zabijania zwierząt w celach spożywczych i przemysłowych, raz są to jelenie, raz foki i przyznam, że mój wegetariański organizm na nie reagował. Okropne.
Ps 2. Tłumacz Krzysztof Jarosz wykonał wspaniałą robotę, ale jeśli chcecie zostać ze swoimi myślami po tej książce, a nie znaleźć się na lekcji polskiego, gdzie pani narzuca swoją jedyną słuszną interpretację i dzieli uczniów na głupszych i mądrzejszych ze względu na to ile zrozumieli, możecie sobie darować jego posłowie. Bardzo solidne, ale trochę zbyt paternalistyczne.
Ananda Devi zabiera nas w podróż do Indii, które opowiada nam z wielu różnych, często nieoczywistych perspektyw. Jej opowiadania grają głównie kontrastami - kulturowymi, płciowymi, obyczajowymi, klasowymi, klimatycznymi, międzygatunkowymi - często trącając czułe nuty dyskomfortu, ale też demaskując wszystkie fałsze stereotypowego myślenia o tym kraju. Akordy falują pomiędzy tonacją dur i mol: od śmiechu do smutku, od zachwytu do tragedii, od szczęścia do cierpienia. Bywają poruszające, bywają zatrważające i bywają doskonale zabawne, przy czym nie wiadomo, w który rejestr Devi za chwilę uderzy.
Naprawdę doceniam kunszt jaki musi mieć pisarska, która umie w te raczej przykre losy bohaterów wkomponować melodię ironii. Te wszystkie moje muzyczne porównania są bardzo na miejscu, bo ta książka płynie jak koncert fortepianowy, z różną intensywnością, zmieniającym się rytmem i napięciem, ale tworzący spójną i niezwykłą całość. Do tego przepiękną, bo Devi jest mistrzynią słowa posługującą się bogatym, malarskim i zaskakującym językiem.
Ja się zakochałam i w ciągu kilku najbliższych miesięcy czytam kolejne książki autorki, bo czuję, że wskoczyła do grona moich ulubienic.
Ps 1. TW: w dwóch opowiadaniach opisane są brutalnie sceny zabijania zwierząt w celach spożywczych i przemysłowych, raz są to jelenie, raz foki i przyznam, że mój wegetariański organizm na nie reagował. Okropne.
Ps 2. Tłumacz Krzysztof Jarosz wykonał wspaniałą robotę, ale jeśli chcecie zostać ze swoimi myślami po tej książce, a nie znaleźć się na lekcji polskiego, gdzie pani narzuca swoją jedyną słuszną interpretację i dzieli uczniów na głupszych i mądrzejszych ze względu na to ile zrozumieli, możecie sobie darować jego posłowie. Bardzo solidne, ale trochę zbyt paternalistyczne.
February 16, 2023
السفير الحزين - أناندا ديفي
هنا إحدى عشرة قصة متنوعة، طافت بي -معظمها- في الهند، هند الطبقات الأكثر فقرًا، وهند السفراء والنبلاء وحقائب السفر، حتى تكاد تكون مجموعة من أدب الرحلات.
1. السفير الحزين: قصة السفير الذي يذبل في تربة لا تعرف ماء بلاده، وبلاده التي لا تجلب أمواجها سوى المراهقين الطائشين ورجال الأعمال عديمي المسؤولية.
2. إلى المغامرة: عن امرأة أوروبية تضيع وسط المطر.
3. أمريكا العظمى: ثلاث سيدات أميركيات محترمات، يرين الحياة جمعية خيرية كبيرة هن القائمات عليها.
4. غمامات هوا محل: عن إحدى زوجات المهراجا التي قررت وأخيرا الخروج من قصر الرياح، لتتعلم الدرس الأول في الحرية؛ ألا تتوقع المشي على أرضيات منظفة بعناية!
5. مذاق: كاتب يريد توقيع روايته في بلد غريب عنه.
6. إلهة: حيث بنت مغرية وأمها الحريصة يَجُبنَ شوارع الهند ومعابدها بحثًا عن شيء مقدس.
7. بين سماء وأرض: كيف لسائق رافعة لا تصل أحلامه إلى السقف أن يهدد ليلة زفاف أرقى الهنود؟!
8. المطر الأخير: عن إنجاب طفلة ملعونة لأب متعلق بحبل الإيمان، وأم مخنوقة بالحبل من زوجها.
9. الأوركيدا: أم لعشرة أطفال تحكي تجربتها مع طفلها المفضل.
10. كاري الدم: المكونات طفل يتيم، وطريقة التحضير مطعم للمجانين.
11. جليد أزرق: رجل على الجانب البارد من العالم، حيث الليالي مزكمة برائحة الفقمات.
.
أحببت أسلوب الكاتبة الساخر وضحكت في مواضع كثيرة، كما أن نصّيّ المفضلين هما (إلى المغامرة) حيث علاقة سائحة أجنبية بالشحاذ الهندي الصغير، قبل أن يتشعبط برقبتها بإلحاحه:"سيدتي، خذيني معك إلى أوروبا"!
وقصة (الأوركيدا) التي أجدها من أبدع النصوص في وصف فكرة "الابن المفضل" والأمومة عموما، وذكرتني برواية (امرأة من طهران) لفريبا وفي.
.
لم أحب الطريقة التي خُتِمت بها أغلب القصص (خصوصا أمريكا العظمى)، وشعرت بأنها تنتهي بشيء من الإقحام.
ورغم حرص الكاتبة على التنويع في المجموعة من حيث الأماكن والشخوص (وهو ما نجحت فيه)، إلا أن ثيمة "محاولة الاندماج" تكررت كثيرا، كما أن الرواة في بعض القصص موجودون بلا مبرر.
أكثر نصين لم يعجباني هما الجليد الأزرق؛ إذ أخرجني من جو المجموعة، ومذاق؛ أحسسته نسخة باهتة من قصة "موت موظف" لأنطون تشيخوف.
وللصدق فقد أحببت جدا (خصوصية المكان) في كل قصة، كما لفتني وصف الكاتبة البارع -الذي لا يخلو من مشاكسة- وهنا اختيارات منه:
.
"كانت نظراتهم بلون الأفق؛ لأن الترحال كان مسجلا في جيناتهم"
"لا وجود ليمين ولا ليسار بالنسبة إلى السائقين الهنود، إنما المهم فقط وجود الطريق"
"وبما أنه كان يستطيع أن يروي قصصا لزوجته، ويرى أجنحة أحلامه ترفرف في عينيها، كان في إمكانه أن يواسي نفسه على هذا العمل المضني الذي كان يقطّع عظامه وعضلاته وأمله إربًا إربًا، وأن ينظر إلى النجوم بتحدٍّ من دون تمتمة أي صلاة"
"وجاء واحد آخر وآخر، مثل تعاقب ساعة حائط"
.
في النهاية علي الإشادة بترجمة سعيد بوكرامي، والإعراب عن رغبتي بقراءة رواية طويلة للمؤلفة، والتساؤل عن شكل الغلاف الذي قد يكون معبرًا عن هذه المجموعة الخصبة!
هنا إحدى عشرة قصة متنوعة، طافت بي -معظمها- في الهند، هند الطبقات الأكثر فقرًا، وهند السفراء والنبلاء وحقائب السفر، حتى تكاد تكون مجموعة من أدب الرحلات.
1. السفير الحزين: قصة السفير الذي يذبل في تربة لا تعرف ماء بلاده، وبلاده التي لا تجلب أمواجها سوى المراهقين الطائشين ورجال الأعمال عديمي المسؤولية.
2. إلى المغامرة: عن امرأة أوروبية تضيع وسط المطر.
3. أمريكا العظمى: ثلاث سيدات أميركيات محترمات، يرين الحياة جمعية خيرية كبيرة هن القائمات عليها.
4. غمامات هوا محل: عن إحدى زوجات المهراجا التي قررت وأخيرا الخروج من قصر الرياح، لتتعلم الدرس الأول في الحرية؛ ألا تتوقع المشي على أرضيات منظفة بعناية!
5. مذاق: كاتب يريد توقيع روايته في بلد غريب عنه.
6. إلهة: حيث بنت مغرية وأمها الحريصة يَجُبنَ شوارع الهند ومعابدها بحثًا عن شيء مقدس.
7. بين سماء وأرض: كيف لسائق رافعة لا تصل أحلامه إلى السقف أن يهدد ليلة زفاف أرقى الهنود؟!
8. المطر الأخير: عن إنجاب طفلة ملعونة لأب متعلق بحبل الإيمان، وأم مخنوقة بالحبل من زوجها.
9. الأوركيدا: أم لعشرة أطفال تحكي تجربتها مع طفلها المفضل.
10. كاري الدم: المكونات طفل يتيم، وطريقة التحضير مطعم للمجانين.
11. جليد أزرق: رجل على الجانب البارد من العالم، حيث الليالي مزكمة برائحة الفقمات.
.
أحببت أسلوب الكاتبة الساخر وضحكت في مواضع كثيرة، كما أن نصّيّ المفضلين هما (إلى المغامرة) حيث علاقة سائحة أجنبية بالشحاذ الهندي الصغير، قبل أن يتشعبط برقبتها بإلحاحه:"سيدتي، خذيني معك إلى أوروبا"!
وقصة (الأوركيدا) التي أجدها من أبدع النصوص في وصف فكرة "الابن المفضل" والأمومة عموما، وذكرتني برواية (امرأة من طهران) لفريبا وفي.
.
لم أحب الطريقة التي خُتِمت بها أغلب القصص (خصوصا أمريكا العظمى)، وشعرت بأنها تنتهي بشيء من الإقحام.
ورغم حرص الكاتبة على التنويع في المجموعة من حيث الأماكن والشخوص (وهو ما نجحت فيه)، إلا أن ثيمة "محاولة الاندماج" تكررت كثيرا، كما أن الرواة في بعض القصص موجودون بلا مبرر.
أكثر نصين لم يعجباني هما الجليد الأزرق؛ إذ أخرجني من جو المجموعة، ومذاق؛ أحسسته نسخة باهتة من قصة "موت موظف" لأنطون تشيخوف.
وللصدق فقد أحببت جدا (خصوصية المكان) في كل قصة، كما لفتني وصف الكاتبة البارع -الذي لا يخلو من مشاكسة- وهنا اختيارات منه:
.
"كانت نظراتهم بلون الأفق؛ لأن الترحال كان مسجلا في جيناتهم"
"لا وجود ليمين ولا ليسار بالنسبة إلى السائقين الهنود، إنما المهم فقط وجود الطريق"
"وبما أنه كان يستطيع أن يروي قصصا لزوجته، ويرى أجنحة أحلامه ترفرف في عينيها، كان في إمكانه أن يواسي نفسه على هذا العمل المضني الذي كان يقطّع عظامه وعضلاته وأمله إربًا إربًا، وأن ينظر إلى النجوم بتحدٍّ من دون تمتمة أي صلاة"
"وجاء واحد آخر وآخر، مثل تعاقب ساعة حائط"
.
في النهاية علي الإشادة بترجمة سعيد بوكرامي، والإعراب عن رغبتي بقراءة رواية طويلة للمؤلفة، والتساؤل عن شكل الغلاف الذي قد يكون معبرًا عن هذه المجموعة الخصبة!
January 14, 2023
السفير الحزين - مجموعة قصصية للكاتبة أناندا ديفي
ترجمة: سعيد بوكرامي
مراجعة: د. إلياس البراج
من إصدارات المجلس الوطني للثقافة والفنون والآداب - سلسلة إبداعات عالمية - العدد 445
مجموعة القصص تضم:
-السفير الحزين
- إلى المغامرة
- أمريكا العظمى
- غمامات (هوا محل)
- مذاق
- إلهة
- بين سماء وأرض
- المطر الأخير
- الأوركيديا
- كاري ديسان
- جليد أزرق
الكتاب يضم خليطا رائعا من قصص تتطرق لمواضيع متنوعة تتعلق بالهند والعوالم الموازية التي تعيش في الهند، سواء كان ذلك بين الهنود أنفسهم أو بالكيفية التي يرى فيها الغرب الهند.
أعجبتني الطريقة التي وضعت فيها أشخاصا يعيشون في دول العالم الأول بمواجهة مباشرة مع أشخاص آخرين يعيشون في قاع الفقر في دولة تعتبر ديمقراطية وغنية بالموارد، لكن نسبة كبيرة من مواطنيها يعيشون حياة صعبة لدرجة لا يمكن أن يتصورها مواطن من الطرف الآخر من العالم.
تقييمي للكتاب ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
#إبداعات_عالمية #كتب #كتاب #الهند #السفير_الحزين #قصص #قصص_قصيرة #الكتابة #قراءة #القراءة #اقرأ #المجلس_الوطني_للثقافة_والفنون_والآداب #مراجعة_كتاب
ترجمة: سعيد بوكرامي
مراجعة: د. إلياس البراج
من إصدارات المجلس الوطني للثقافة والفنون والآداب - سلسلة إبداعات عالمية - العدد 445
مجموعة القصص تضم:
-السفير الحزين
- إلى المغامرة
- أمريكا العظمى
- غمامات (هوا محل)
- مذاق
- إلهة
- بين سماء وأرض
- المطر الأخير
- الأوركيديا
- كاري ديسان
- جليد أزرق
الكتاب يضم خليطا رائعا من قصص تتطرق لمواضيع متنوعة تتعلق بالهند والعوالم الموازية التي تعيش في الهند، سواء كان ذلك بين الهنود أنفسهم أو بالكيفية التي يرى فيها الغرب الهند.
أعجبتني الطريقة التي وضعت فيها أشخاصا يعيشون في دول العالم الأول بمواجهة مباشرة مع أشخاص آخرين يعيشون في قاع الفقر في دولة تعتبر ديمقراطية وغنية بالموارد، لكن نسبة كبيرة من مواطنيها يعيشون حياة صعبة لدرجة لا يمكن أن يتصورها مواطن من الطرف الآخر من العالم.
تقييمي للكتاب ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
#إبداعات_عالمية #كتب #كتاب #الهند #السفير_الحزين #قصص #قصص_قصيرة #الكتابة #قراءة #القراءة #اقرأ #المجلس_الوطني_للثقافة_والفنون_والآداب #مراجعة_كتاب
August 26, 2025
cette dame me déçoit pas pour le moment
August 11, 2025
Elle est tellement folle j'aime trop
February 18, 2024
تزكم أنفك الروائح المنبعثة من هذه المجموعة القصصية: رائحة الأجساد المتعرقة تحت شمس الهند الحارقة في كالكوتا، مزيج بهارات الغارامسالا مع أوراق الحلبة و اليانسون النجمي و الكمون، بخور المعابد الهندوسية عند تمثالي شيڤا و بارفاتي وهما يرقصان رقصتهما الكونية، رائحة مقبلات الكانبه الفرنسية في حفلات الدبلوماسيين و الأدباء، رائحة طبق الكسكسي مع اليقطين ، و حلوى كعب الغزال المغربية، قيء الأطفال الرضع حين تصحبه رائحة برازهم في ساعات الفجر الأولى.
رحلة قرائية من الهند و موريشيوس، و القطب الشمالي، و فرنسا و شمال افريقيا.
رحلة في الاديان والمعابد و اللغات و اللهجات و الرغبات و الثقافات.
دفعتني هذه المجموعة لاتساءل: هل تختلف كتابة النساء من منطلقاتها و قضاياها، و ما تصوره عن كتابة الرجال؟
لا يحمل السؤال معنى المفاضلة، أو اثبات الافتراق الحدي و التعميمي بين كتابة النساء و الرجال.
لكن هي محاولة لتلمس بعض الاختلافات، فالمرأة كما في هذه المجموعة القصصية للكاتبة أناندا ديفي، يحضر الجسد كثيمة تتأمل من خلالها المرأة علاقتها بالحياة، ففي كل ولادة يعاد تشميل الجسد و النظرة للعالم ايضا.
كما في قصة الاوركيديا.
في قصة ( كاري ديسان) ( كاري الدم) يعاد تأمل الحياة الاجتماعية و تراتبيتها ، من خلال الطعام ، اعداده، طبخه، انتقاء اجزاء منبوذة من الجدي لطهيه، الاحشاء التي تنفر منها النفوس، تصبح مقصد الطبقات الكادحة، التي تضطر الى تناول طعام يكفي احتياجاتها من السعرات الحرارية، بسعر مناسب، مع كثير من الشراب المسكر، الذي ينسيها تعبها في الموانئ.
في المقابل، توصم بالعار و الاستحقار هذه الطبقات و من يعد لها هذا الطعام من قبل الطبقات الاعلى شأنا، و تصطرع في نفس الطفل الراوي مشاعر الكراهية تجاه والده الذي قاده الى هذا المصير.
القصة تبدأ بوصفة اعداد مفصل لوجبة كاري الدم، انواع التوابل، و خطوات الطهي.
كم رجل لديه هذه القدرة على تضمين نصه وصفات طبخ بهذه القصة؟ اذكر انني قرات احداها في رواية ( مقبرة براغ) لامبرتو ايكو، لكن عند النسوة فالوصفة ليست مجرد سرد انشائي لمعرفة مطبخية ، بقدر ما هي طريقة لفهم الحياة، فانثروبولوجية الطعام، تناوله و اعداده و الممارسات الاجتماعية المرافقة له( الولائم، المناسبات، التراتبية الاجتماعية) هي بعض مما يشار اليه.
اما القصة التي تركت في قلبي اثر لا يمحى فهي القصة الأقوى التي حملت المجموعة اسمها( السفير الحزين) هل يمكن ان تبنى سعادتنا على تعاسة الاخرين؟
رحلة قرائية من الهند و موريشيوس، و القطب الشمالي، و فرنسا و شمال افريقيا.
رحلة في الاديان والمعابد و اللغات و اللهجات و الرغبات و الثقافات.
دفعتني هذه المجموعة لاتساءل: هل تختلف كتابة النساء من منطلقاتها و قضاياها، و ما تصوره عن كتابة الرجال؟
لا يحمل السؤال معنى المفاضلة، أو اثبات الافتراق الحدي و التعميمي بين كتابة النساء و الرجال.
لكن هي محاولة لتلمس بعض الاختلافات، فالمرأة كما في هذه المجموعة القصصية للكاتبة أناندا ديفي، يحضر الجسد كثيمة تتأمل من خلالها المرأة علاقتها بالحياة، ففي كل ولادة يعاد تشميل الجسد و النظرة للعالم ايضا.
كما في قصة الاوركيديا.
في قصة ( كاري ديسان) ( كاري الدم) يعاد تأمل الحياة الاجتماعية و تراتبيتها ، من خلال الطعام ، اعداده، طبخه، انتقاء اجزاء منبوذة من الجدي لطهيه، الاحشاء التي تنفر منها النفوس، تصبح مقصد الطبقات الكادحة، التي تضطر الى تناول طعام يكفي احتياجاتها من السعرات الحرارية، بسعر مناسب، مع كثير من الشراب المسكر، الذي ينسيها تعبها في الموانئ.
في المقابل، توصم بالعار و الاستحقار هذه الطبقات و من يعد لها هذا الطعام من قبل الطبقات الاعلى شأنا، و تصطرع في نفس الطفل الراوي مشاعر الكراهية تجاه والده الذي قاده الى هذا المصير.
القصة تبدأ بوصفة اعداد مفصل لوجبة كاري الدم، انواع التوابل، و خطوات الطهي.
كم رجل لديه هذه القدرة على تضمين نصه وصفات طبخ بهذه القصة؟ اذكر انني قرات احداها في رواية ( مقبرة براغ) لامبرتو ايكو، لكن عند النسوة فالوصفة ليست مجرد سرد انشائي لمعرفة مطبخية ، بقدر ما هي طريقة لفهم الحياة، فانثروبولوجية الطعام، تناوله و اعداده و الممارسات الاجتماعية المرافقة له( الولائم، المناسبات، التراتبية الاجتماعية) هي بعض مما يشار اليه.
اما القصة التي تركت في قلبي اثر لا يمحى فهي القصة الأقوى التي حملت المجموعة اسمها( السفير الحزين) هل يمكن ان تبنى سعادتنا على تعاسة الاخرين؟
July 13, 2022
Słowem najtrafniej opisującym ten zbiór nowel jest "pomiędzy" (i przysięgam, że wpadłam na to, zanim przeczytałam posłowie Krzysztofa Jarosza..). Ananda Devi pokazuje bowiem światy z pogranicza znajdujące się między Wschodem i Zachodem, poszczególnymi grupami społecznymi, a także tym, co ludzkie i pierwotne, zwierzęce. To również zawoalowany komentarz na temat kondycji współczesnego świata. Bohaterowie nowelek zmagają się z samymi sobą, z otaczającą ich rzeczywistością, walcząc ze swoimi instynktami lub przeciwnie - ulegając im. Autorka odsłania przed nami zhierarchizowany, często brutalny świat, w którym rządzi siła, a dla słabe jednostki nie mają szans na przetrwanie. Z tego powodu "Smutny ambasador" z założenia jest bardzo naturalistyczny.
Jedną z największych zalet tego zbioru bezsprzecznie jest styl, jakim operuje Devi - erudycyjny, piękny, wysublimowany, a przy tym wszystkim niezwykle trafny, daleki od patosu. Doskonale sprawdza się również technika niedopowiedzeń i celowo wykorzystanych "miejsc niedookreślenia", pozostawiających szerokie pole dla domysłów i interpretacji czytelnika. Subtelnie pojawiające się powiązania między poszczególnymi nowelami są kolejnym dowodem na to, że autorka wiedziała, co robi.
Nie sposób nie wspomnieć też o Krzysztofie Jaroszu, czyli tłumaczu twórczości Devi na język polski. To nie tylko świetny tłumacz, lecz także bardzo wnikliwy czytelnik, którego obserwacje zawarte w posłowiu zdecydowanie wzbogacają lekturę.
Jedną z największych zalet tego zbioru bezsprzecznie jest styl, jakim operuje Devi - erudycyjny, piękny, wysublimowany, a przy tym wszystkim niezwykle trafny, daleki od patosu. Doskonale sprawdza się również technika niedopowiedzeń i celowo wykorzystanych "miejsc niedookreślenia", pozostawiających szerokie pole dla domysłów i interpretacji czytelnika. Subtelnie pojawiające się powiązania między poszczególnymi nowelami są kolejnym dowodem na to, że autorka wiedziała, co robi.
Nie sposób nie wspomnieć też o Krzysztofie Jaroszu, czyli tłumaczu twórczości Devi na język polski. To nie tylko świetny tłumacz, lecz także bardzo wnikliwy czytelnik, którego obserwacje zawarte w posłowiu zdecydowanie wzbogacają lekturę.
January 13, 2021
Son once "nouvelles", ese género entre cuento largo o novela breve, que tratan los temas que la autora suele desarrollar: "el lugar de la mujer en la sociedad, la crítica de la mirada occidental sobre la India, la presencia de lo fantástico en el día a día, el choque entre tradición y modernidad". Me gustó el estilo, las historias, algunas con final abierto. Muy recomendable. No está disponible en español, tengo entendido, yo lo leí en francés.
June 21, 2023
القصة القصيرة خمس صفحات، أكثر من كده صعب أني استمتع بها، أن تكون القصة عشرين مثلا الأمر يصبح ممل
الاستعداد النفسي مع القصص مهم، لأني بالأساس ألجأ إلي القصة القصيرة عندما أمل من القراءة
القص أغلبها طويل، وتدور أحداثها عن المجتمع الهندي من وجهات نظر لشخصيات مختلفة
الاستعداد النفسي مع القصص مهم، لأني بالأساس ألجأ إلي القصة القصيرة عندما أمل من القراءة
القص أغلبها طويل، وتدور أحداثها عن المجتمع الهندي من وجهات نظر لشخصيات مختلفة
December 11, 2020
Rewelacyjne!
November 18, 2021
Ten zbiór mnie rozczarował. Nie czułam tego poziomu, który był w innych powieściach autorki.
August 2, 2024
J'adore les recueils de nouvelles.
Alors quand ceux ci me font voyager c'est encore mieux
Alors quand ceux ci me font voyager c'est encore mieux
April 8, 2025
Read for French class, liked the style of writing, liked the language but just not a huge fan of short stories
January 19, 2023
و أنت تقرأ تغرق في الوصف و ياخدك التفصيل في متاهات اليقين،. تتحسس كل شيء، تدرك المعاني الثابتة و المحبوسة داخل الكلمات، تستوعب الوصف و المعاني الشاردة المنفلثة من عقال الوصف. و عندما تشرف على انتهاء قصة تشتاق ألى التحرر و الانعتاق من شساعة المعاني و ضيق القصة......
January 19, 2023
جميل جدا الصراحة بجد خاصة قصتين السفير الحزين والمطر
October 31, 2020
Ces nouvelles sont de véritables petites perles. J'ai lu ce livre un peu par hasard, et l'auteur m'a rapidement fait accroché a cette Inde aussi fascinante que bouleversante. J'ai particulièrement apprécié les rapports sociaux entre les individus (de classe, de castes, de sexe, de religion différente) et l'immersion au cœur des enjeux qui vont avec. Le langage est à la fois percutant et poétique et ce fût pour moi un vrai coup cœur.
Si je n'ai pas accroché a toutes les nouvelles, la plupart m'ont touché en plein cœur.
Si je n'ai pas accroché a toutes les nouvelles, la plupart m'ont touché en plein cœur.
August 10, 2025
مجموعَة قِصصٍ تُسافر بِحواسنا الخمس. قصصٌ لَن تُنسَى.
Displaying 1 - 22 of 22 reviews