Een liefde

by Lodewijk van Deyssel

Dutch

Genres: Dutch Literature, School, 19th Century, Literature

425 pages, Paperback

First published January 1, 1887

Reviews

[Matthieu Wegh · Rating 5 out of 5]

? Ik was nieuwsgierig naar dit boek dat me nog iets zei van mijn middelbare schooltijd, maar ik toen niet gelezen had en nu kon lenen bij mijn bieb...
🤔Heel mooi boek, mooie zinnen, over gevoelens, gedachten en ook over de natuur. Een naturalistisch boek uit de periode dat van Deyssel aanhanger was van Emile Zola.
=> Misschien ga ik het later nog eens overlezen...
De buit ligt al erg lang ongelezen in mijn boekenkast, misschien ooit...
MW 25/8/20

[Marja · Rating 3 out of 5]

Baanbrekend voor die tijd (1886) maar nu een saai verhaal. Wel interessant: de opsomming van de gecensureerde stukken en de toegevoegde discussies over wel of niet aanstootgevend. Daarom 3 sterren in plaats van 2.

[Gabri · Rating 3 out of 5]

3.5/5

I was seriously planning on giving this book 4 stars, but the ending was such an anti-climax that it didn't deserve it in my opinion.

But man, in spite of what I'd thought, I actually liked the story and it really made me think for some reason.

Minor issue: TOO MANY PAGES. The book could have been half of the pages, hadn't it been for all the endless descriptions of how everything looked, and this made it really hard to continue reading because it was somewhat boring.

But for a book that I had to read for school and that has been written in the 19th century, this book was surprisingly okay!

[Jorien · Rating 4 out of 5]

I have read this book in highschool and even did a book report on it.
My teacher was raving, because nobody ever read the book. I wasn't too fond of it at the time, I choose it because I liked the title.
I reread it 10 years later and much more appreciated the beginning of the century style of writing, the impressionistic picture painted with words.
So maybe better not to read this one when you're too young.

[Anne Veenstra · Rating 4 out of 5]

Natuurlijk zijn de eindeloze naturalistische details, de impressionistische natuurbeschrijvingen en de wereldvreemde gedachtekronkels te veel, te overdreven, te archaïsch, maar los daarvan, wat een creatieve bom van taal!

[Joanne Hakkert · Rating 2 out of 5]

Baanbrekend voor zijn tijd, maar voor mij te traag en wollig geschreven. Vooral het befaamde 13e hoofdstuk was een worsteling. En dan ook nog dat einde. Anticlimax tot en met.

[Angelique · Rating 3 out of 5]

Een roman uit zijn tijd. Veel lange gedetailleerde, uitvoerige beschrijvingen en daardoor is het een traag verhaal waarin weinig tot niets gebeurt. Je leert de personages slechts oppervlakkig kennen (je kan ze niet echt doorgronden), omdat ze ook wel een beetje tegenstrijdig en onverklaarbaar zijn in hun gedrag. Houdt Jozef wel of niet van Mathilde? Is hij echt zo seksbelust of gewoon een man? Wat wil Mathilde met haar leven? Wat wil ze met Jozef? Daarnaast ontkom je er niet aan om met een bril van nu naar een verhaal van 1887 te kijken en dat wringt per definitie. Zo is Mathilde een typische 'naturalistische vrouw', die op momenten heel erg gelukkig is maar over het algemeen redelijk labiel, in de war en ongelukkig.
Dan was er destijds veel te doen om het orgasme-fragment van Mathilde en dat is ook wel bijzonder te noemen. Eén aangezien ze al lange tijd ziek is en opeens heeft ze lustgevoelens; ze is dus opeens weer beter of komen deze gevoelens juist door haar ziekte. Het komt hoe dan ook een beetje uit de lucht vallen. Twee, heel hoofdstuk 13 is een aaneenschakeling van naturalistische, zweverige beschrijvingen met veel vergelijkingen en personificaties; anderen noemen het woordkunst, niet rechttoe rechtaan maar slingerend en overdadig. Maar hoezo opeens deze expliciete schrijfstijl in dit hoofdstuk en het ook zo lang doorzetten? Is dat gedaan om het 'hoogtepunt' in te leiden? Drie, het is niet alleen een superlang hoofdstuk op zich maar vooral ook in vergelijking met de lengte van het laatste hoofdstuk 14. Het verhaal is daarmee met grote stappen snel thuis opeens klaar. In maar anderhalf pagina lezen we dat Mathilde en Jozef nog steeds samen zijn, een tweede kind (een dochter) hebben gekregen maar toch vooral een platonische relatie lijken te hebben. Een ietwat abrupt einde, jammer. Gelukkig geeft het nawoord nog wel wat voer voor discussie.
Kortom, een 'klassieker' en daarom alleen al de moeite waard om te lezen, maar echt genieten en uitdagend is het verhaal helaas niet.

[Carolien · Rating 5 out of 5]

Wat een genot (plezier, sorry) om de eerste naturalistische roman in de Nederlandse literatuur te lezen. Natuurlijk las ik de niet gekuiste versie met verfijnde zintuigelijke beschrijvingen, invoelbaar drama en de niet te versmaden wijzigingen in het nawoord.

Van Deyssel zwichtte in 1909 voor maatschappelijke druk. (Net als Mathilde zelf.) Hij schrapte in de tweede druk van Een liefde de meest aanstootgevende passages. Sensitivity reading avant la lettre, zeg maar. Pas in 1975 werd de roman in de originele versie herdrukt, met de genoemde wijzigingen erin opgenomen.

De voor die tijd zinnenprikkelende taal is niet alleen voor de lezer van toen even wennen. Lees hoe Josef als een potloodventer aan het einde van de zin staat:

"Haar gezicht kreeg zo een bizonder waas, een geur van weemoed en verlangen in het onder de parasol verzachte licht, in het door de doorschijnende voering licht groen geverfde half-donker, dat Josef zat te geilen als een gek."

Later werd het opgekuist met: 'haar met verlangen zat te bekijken'.

[Johannes Vriend · Rating 4 out of 5]

Prachtig woordspel, veel neologismen. Een boek waar de welhaast sprookjesachtige omschrijving van de innerlijke roerselen van de hoofdpersoon centraal staan. Het boek slaagt in zijn opzet: het beschrijven van Een Liefde. Meer pretendeert het niet te zijn. In feite vind ik dat reeds heel wat. Ik bedoel, probeer het maar eens.

Voor wie belangstelling heeft in de geschiedenis van de Nederlandse literatuur en taal is dit boek zeer geschikt!

[Basil · Rating 4 out of 5]

Een Liefde is niet voor iedereen: klikt het niet met je bij de eerste 50 pagina's, dan is het een verloren zaak.

Gelukkig voor mij was dat niet het geval. Ik weet dat Van Deyssel soms het wat rustiger aan kan doen met zijn omschrijvingen en dat het verhaal niet heel bijzonder is, maar toch heb ik het lief.

Er zijn passages waarbij de gedachte "ik wou dat ik dat had geschreven" te binnen schiet, op andere momenten voelde het alsof Van Deyssel zelf niet wist wat hij verder moest doen. Dit leidde tot melodrama, wat soms te veel van het goede was.

[Valerie · Rating 2 out of 5]

Shocking for the 19th century reader, but a bit boring for the 21st century reader. The pace of the story was too slow for me. I struggled through the notorious 13th
chapter. The ending was a complete letdown for me.

[janine · Rating 3 out of 5]

Wat in 1888 schokte, maakt nu eerder aan het lachen doordat taal en onderwerp uit twee verschillende werelden lijken te komen. Bij al die nette mensen uit de negentiende eeuw draaide het eigenlijk allemaal om seks, al werd het vaak bedolven onder heel wat lagen aan conventies, pianospel en glacéhandschoenen.

Een paar pareltjes:

Hij bestudeerde haar, om uit te vorsen waar wel in haar wezen de wellust-magneet zoû te vinden zijn, hij zocht die als een verborgen kleinood in de hoekjes van haar kleed, tussen de donkere plekjes van haar haar. Hij wilde dat als haar lok over zijn schoenen ging er een tinteling door zijn dijen zoû gaan, dat, als haar mouw over de zijne streek, er een vuur door zijn arm zoû gloeien. Maar, wat hij ook in 't werk stelde, het kwam niet. Hij voelde bij voorbeeld nooit zelfs trek om haar te naayen.

Haar gezicht kreeg zo een bizonder waas, een geur van weemoed en verlangen in het onder de parasol verzachte licht groen geverfde half-donker, dat Jozef zat te geilen als een gek.

Om nog niet te spreken van Mathildes onanie in de tuin.

De tweede druk was behoorlijk opgekuisd. Wellust werd begeerte, het naayen werd ondanks de prachtige spelling geschrapt, 'zat te geilen als een gek' werd 'haar met verlangen zat te bekijken' en mentinees en maitressen veranderden in nette aanstaandes en weduwes.

[Johanneke · Rating 3 out of 5]

Bijzonder. Niet bijzonder goed, naar moderne maatstaven, veel gezwabber en vage beschrijvingen, maar toch bijzonder. Ik heb genoten van de gedetailleerdheid van de 1880-alledaagse dingen, zoals kleding, woninginrichting, de ontbijttafel en de tocht naar het platteland in de landauer. Ook de verveling in het leven van de gegoede burgerij.

Naturalisme zoals Lodewijk van Deyssel het fabriceert, is misschien niet echt mijn ding, toch. 'De luchtgrijsheid kilde over de paden en over het gras en flenste door de boomen.' Om wat te noemen. Ik kan me voorstellen dat men zoiets vroeger helemaal prachtig vond, maar nu... Iets vermoeiend, pagina na pagina.

[Jacob Boorsma · Rating 3 out of 5]

Mmmh. Oke.
Het was goed om eens een keer een Naturalistische roman te hebben gelezen. En het oud nederlands was af en toe ook best mooi. En het is zeker weten een goed boek. Maar god, wat langdradig. Dit boek beschrijft gevoelens zo diep en uitgebreid, dat je soms het gevoel intens meekrijgt, en soms het compleet het tegenovergestelde opwekt en je helemaal niet meer volgt wat er aan de hand is.
Toch is het een goed boek. Moet ik toch zeggen. Maar niet aan te raden, zou ik zeggen. Tenzij je hier de tijd vrij voor wil maken...

[Wilfried · Rating 2 out of 5]

De liefde van een Hollands burgermeisje in de 19e eeuw. Toen heeft deze eerste naturalistische (?) roman nogal wat stof doen opwaaien. Wel, als dát de reden zou zijn om het boek ter hand te nemen moet ik je teleurstellen. Tenzij het later nog veel verandert is daar in de eerste hoofdstukken niet zoveel van te merken. Van de rest kan ik niet meespreken, want het verhaal blinkt niet bepaald uit met veel vaart! Ik heb het opgegeven na een 75 bladzijden.

[Marije · Rating 5 out of 5]

Chapeau voor Van Deyssel. Nooit eerder heb ik dergelijke treffende uiteenzettingen gelezen over het gevoelsleven van een vrouw en nooit eerder heb ik mij zo gewaand in de ruimte waar het boek zich afspeelde.