هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود

by احمدرضا احمدی (Poet)

Genres: Poetry

Paperback

First published January 1, 2000

About the author

احمدرضا احمدی در ساعت ۱۲ ظهر روز دوشنبه ۳۰ اردیبشهت ماه ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد. پدر وی کارمند وزارت دارایی بود و ۵ فرزند داشت که احمدرضا کوچکترین آنها بود. جد پدری وی ثقةالاسلام کرمانی، و جد مادری‌اش آقا شیخ محمود کرمانی است. سال اول دبستان را در مدرسه کاویانی کرمان گذراند و در سال ۱۳۲۶ با خانواده به تهران کوچ کرد. در دبستان ادب و صفوی تهران دوران ابتدایی را به پایان برد و دورهٔ دبیرستان را در دارالفنون تهران به پایان رساند. در سال ۱۳۴۵ دورهٔ خدمت سربازی را به عنوان سپاهی دانش در روستای ماهونک کرمان آموزگاری کرد.

Reviews

[ZaRi]

تو رفته‌ای
حال آینده می‌شود
برف آب می‌شود
غم گم می‌شود
در برف ترا به خانه آوردم
کتاب‌ها را که ممنوع بود
در برف سوختم
همه‌ی روز
در غم
سوختن کتاب‌ها
گذشت
غم داشتم
می‌دانستم
که مرا هیچ فرصت نیست
کتاب‌های ممنوع را
در عمرم بیابم
آن شاعری
که روزهای سوختن کتاب‌های ممنوع
در برف گم شد
یارم بود

[Gita · Rating 3 out of 5]

کتاب را در تاریخ بیست‌وهشت شهریور پارسال، از کتاب‌فروشی آفتاب خریدیم.

امشب دوباره شعرهایی که علامت زده بودم را خواندم تا یادداشتش را بنویسم. لابه‌لایش شعرهای بد/دوست‌نداشتنی زیاد داشت. راستش هنوز نمی‌دانم شعرهای احمدی واقعا خوب هستند یا نه. گاهی از یک شعرش خیلی زیاد خوشم می‌آید و آن را علامت می‌زنم؛ در خوانش بعدی که به سراغش می‌روم اصلا نمی‌فهمم چرا ازش خوشم آمده بود. بر عکس این موضوع هم برایم پیش آمده و نمی‌دانم چرا.
به هر حال خواندن کتاب در این روزهای تابستانی، با تمام گل‌برگ‌های صورتی‌ای که لابه‌لای صفحاتش خشک کرده بودم، یادآور تابستان پارسال بود. یک‌طورهایی برایم عجیب است که این تابستان هم دارد -این‌طور- تمام می‌شود.

《من نمی‌خواهم تو بروی.
چمدان‌های تو را نمی‌بندم.》
این دو خط از شعرِ یکی مانده به آخرِ کتاب است. شعر نسبتا بلندی‌ست. یاد دارم وقتی داشتم از سمت مترو به کتاب‌فروشی می‌رفتم آن را می‌خواندم. به این دو خط که رسیدم، قدم‌هایم را کند کردم و نهایتاً ایستادم. چندین بار خواندمش. هیچ صنعت ادبی‌ای در آن به کار نرفته. صرفاً یک‌جور اعتراف است. دو گزاره‌ی ساده؛ و با این‌حال اشک من را در آورد.

از شعرها:

《هیچ‌کس مرا در آفتاب نمی‌شناسد
باید شب باشد
تاریکی باشد
بوی نم و اندوه باشد
تا مرا به یاد آورند.》

《اگر آفتاب شود
امید نخواهم داشت
تمام روز
تمام حادثه
در مسیر عاطفه‌ی تو باشد
دوباره باید تاسف داشت
که صدای آب و سبزی درختان
آن‌قدر واقعی است
که باید سخن از مرگ گفت.

من آرامش را نمی‌خواهم
من حرف دارم
گوش کنید
خواهش می‌کنم
فقط تا طلوع آفتاب
گوش کنید.》

[Saman]

تو هنوز
راه خانه را می‌دانی
اگر آن‌ها
به خانه آمدند
از اتاق تو خواهم گفت
دوستت خواهم داشت
گل سرخ را به خیابان
خواهم انداخت

کم کم
همسایه‌ها برای ما
سخن از نیلوفر‌های آبی
می‌گویند
تو
کم کم
می‌توانی
آن‌ها را در مه بشناسی
و عطر آن‌ها را
در مسیر لیوان‌ها – شیر گرم
سرد کنی
تو باور می‌کنی
که هوای ابری
خیلی هم
غم ندارد

[Farnaz · Rating 1 out of 5]

این نقش من است
زنی با اندامی از اندوه
___________________________________________________________دیوار
__
ای گیسوان تو
مادر گندمزار
_____________________________________________________________
عظیم و گستاخ این رویای ما
بر دیوار است
دیواری که دیگر سفید نیست
فقط دیوار است
برای بقای گیاهان آن طرف
برگ بر دیوار مانده است
نه دوستی را حصارم
نه از شوق دریا به دیوار پناه می برم
در این طرف دیوار می مانم
برف است و سرما
گرماست و همه ی فصول سال
این دیوار در کنارش گرما نداریم
راز نداریم
فقط ارتفاعی است
که در کنارش
سایه داریم
____________________________________________________________
برگ بیداد می کرد
دلم تاب پاییز نداشت
شور از تو
یاران را پیغام بود
که بح دریا
با سبدی از گیلاس و اندوه می رسدبر خاک
____________________________________________________________
من در جست و جوی تو
از تجمل شاخه
به گل رفتم
شاخه مرده بود
و گل در گلدان مانده بود
____________________________________________________________
با من دمساز میشد
و ملال را به اتاق می آورد
____________________________________________________________
سیری خواب بود
گرسنگی بیدار بود
جنگ بود
____________________________________________________________
پایانیندارد این خانه
که من در آن پاییز را
آغاز کردم
نگاه کن، خانه ی مرا
که چگونه در فل آب می ود
تو می توانی
خانه را از باد
از تولد
از ستاره
از زبان مادری
رها کنی
می دانی
که سراسر روز شب است
تو دیده ای که آنان مرا به خانه آوردند
کودکان از من اطاعت می کردند
در بارن - باران - باران
عشق بود. - عشق - عشق
من در خانه ی ابدی بودم
من در کوچه بیگانه بودم
تو خانه را می دیدی
مرا فراموش می کردی
من ساکن خانه بودم
تو شب را می ساختی
____________________________________________________________
آفتاب می شود
من در آفتاب جوان می شوم
اما
نام پیری را از یاد نمی برم
____________________________________________________________
ما را دا کن
که در جامه و سپیدی
آواز و نام ترا
گم کردیم
____________________________________________________________
نقشی از یار دارم
قدیمی است
شکسته است
اما در باغچه ی خانه ی من
گل می دهد
____________________________________________________________
هزار اقاقیا
در چشمان تو هیچ بود
____________________________________________________________
هوا گذم نیست
که در نامه برای کسی بنویسم
هنوز
قلبم در سینه ام
می تپد
____________________________________________________________
بر بسترم
ردپایی از تنهایی است
گاهی عجله می کنم
بسترم را در باد و باران می برم
کفش های من
هنوز در آستانه ی خانه است
همه جا نرگس می روید
پس چگونه است
که خانه ام
در کنار باد جنوب
از هراس صدای پای عابران
می میرد

ناگهان یافتم
من مرده ام
____________________________________________________________
روزی بارانی
بدون چتر می خواهم
____________________________________________________________
ما فقط زخم را به خانه می بریم
که در خاک خانه
پنهان کنیم
تن ما
فراموش بهار
آسمان در قاب پنجره
عزیز من
برهنه نیست
____________________________________________________________
مردی که پرنده را می فروشد
به من می گوید:
اگر حرفی دارید بگویید
____________________________________________________________
من دچار ریحان بودم
____________________________________________________________
کلمات کال و نارس
در فرهنگ لغات مرده اند
ما به تشییع کلمات
به باران می رویم
____________________________________________________________
پوست ما در خنکی زمستان
بی حجم می شود
در پوست ما
زخم های هزارساله
سر باز می کنند
____________________________________________________________
بادها از چهره ی من
وف بهار را
می دانستند
در خانه باز بود
اما بادها
از پنجره به خانه آمدند
جهان را
در خانه
در آتش کبریت تو
خاموش کردم.

از انتهای چهره ی تو
رانده شدم
به خانه آمدم
درِ خانه بسته بود
ماه
پاره پاره در آسمان
از خانه ی ما گریخت
خانه را به که بسپارم
که آسمان ابر است
____________________________________________________________
پرنده
شب را به جان ما
می سپرد
ما
به درختی تکیه داده ایم
میان لخته های خون
که در بدن های فقیر ما
سماجت به ماندن در زمین داشت
شرح مرگ را گفتیم
____________________________________________________________
در خوردن صبحانه ام
توقف می کنم
همیشه به یاد دارم
من از شهرستان آمده ام
دیوارهای اتاقم در پایتخت
نرا به نان و رویا
آشتی نداد
____________________________________________________________
من از بیچارگانی بودم
که جهان را با دو چشم
می دیدممباران حرکت
می کرد
فقط یک پرنده
در قطار آواز می خواند
سوزنبان می گفت:
گل های آفتابگردان
کنار ایستگاه را ببینید

بمب به کنار ایستگاه
اصابت کرد
____________________________________________________________
قلبم گرم
دستم گرم
اما هوا سرد بود
در دست گرمم
در قلب گرمم
سقوط بوسه های ما
در شب
____________________________________________________________
در کنار دیوار باغ
مردی از تلفن عمومی
به زنی تلفن می کند
که آن زن خود را در خانه
حلق آویز کرده است
پس تا ابد
تلفن زنگ می زند
و تا ابد
کسی گوشی را بر نمی دارد
____________________________________________________________
نام یکدیگر را در سرما می گویند
این
ابتدای نجات من است
که سایه ی من
آرام
از بح
به روی تو
پاک و برهنه می ریزد
____________________________________________________________
کلمات خسته
در زبان مادری می مردند
____________________________________________________________
تو هنوز
راه خانه را می دانی
اگر آنها
به خانه آمدند
از اتاق تو خواهم گفت
دوستت خواهم داشت
گل سرخ را به خیابان
خواهم انداخت
کم کم
همسایه ها برای ما
سخن از نیلوفرهای آبی
می گویند
تو
کم کم
می توانی
آنها را در مه بشناسی
و عطر آنها را
در مسیر لیوان ها - شیر گرم را
سرد کنی
تو باور می کنی
که هوای ابری
خیلی هم
غم ندارد
اما کسی که خواهد مرد
اما کسی که خواهد مرد
____________________________________________________________
قربانی شدم
در این جهان زاده شدم
____________________________________________________________
آمدی تکه ای از آفتاب
من می نویسم
تو نوشتی
من بودم
تو نبودی
تو گذشته هم نبودی
من سبزی ها را دوست داشتم
نشستم
حرف از چشم تو می گفتم
غروب شد
غروب خانه ی من نه
غروب خیابان بود
نام تو
برای ادامه ی روز بود
من صدای زنگ در را دوست نداشتم
می خواستند تو را
در آن ثانیه
از من جدا کنند
من می خواستم
از حرف های روزی
آن روز
راستی
چه روزی بود؟
بگویم
من فقط به تو گفتم:
آسمان گرم است
لیوان از آب
و زمین از پدرم خالی است

تو هرگز باران را ندیدی
آن باران مشهور را
که در اداره
نبود
وقتی تو از خانه
ببه سوی لباس می رفتی
بارانی بود
که من می گویم: باران مشهور
باران را فراموش کردن
ترا جانشین باران دانستن
ظهور ستاره را کنار سفره ی
نان دیدن
ترا صدا کردن.
ترا دیدن.
غروب بود
من به تو اعتماد داشتم
که لیوان آب گرم را
در تابستان
به تو تعارف کردم
من به تو اعتماد داشتم
آوازی را خواندم
که مهنی کلمات آن را نمی دانستم
روزی از کنار شیشه های مات
گذشتم
دو سه گلدان شمعدانی را
در آفتاب مات دیدیم
تو مات می رفتی
اما من
حرف از من نگویم
اما تو
حرف از تو بگویم
غروب شد
اما من به همسایه ها گفتم
که ترا دوست دارم
همسایه ها
کنار چمن بودند
از پشت شیشه ی مات
به من لبخند مات می زدند
اما تو
بگذریم
____________________________________________________________
اشک تا امتداد اتاق تو
خانه را پر کرد
____________________________________________________________
خواب خوب
زن با گیسوان آشفته
اندوهم که پایان ندارد
مدت هاست
که مرا مددی نیست
سال ها بود
که از پوستم
دور بودم
همیشه
همان شب های آویخته
از پنجره
از پنجره می دیدم
که پیرمردان
برای مرگ رقت داشتند
دختران سعی داشتند
از گریه بگریزند
اما
هرشب
تا سپیده می گریستند
تو بدون خیرگی به روز
به خانه آمدی
تکه نانی
در دست داشتی
نشسته بودم
نان خشک را می خوردم
____________________________________________________________
در کوچه جمع می شویم
برای گرما نیست
تابستان برای چشمان توست
که باید تا صبح بپاید
باور داشتم
که همه ی روز فقط خودم را تقلید کردم
من بودم - تشییع و درد
تشییع جنازه هایی
که خیلی هم مقوایی نبودند
می ترسم از پیام - می ترسم از درد دندان
که ناگهان فرو می ریزد
عسل و ابر را می شکند
مرا شکست
____________________________________________________________
همیشه گفته ام
بستنی در پارک آب میشد
نیمکت های پارک
سبز - زرد - بنفش
همه ی رنگ های دروغ
هنگامی که ترا از نیمکت های پارک
جدا می کنند
بر بسترهای بیماستان
مرگ ترا صدا می کند
اندکی بعد روز فرا می رسد
ترا صدا می کند
تو خواب
جواب مرگ می دهی
بسترهای بیمارستان
پس از تو
رنگ نیمکت های پارک را دارند
شبز - زرد - بنفش
____________________________________________________________هیچکس مرا در آفتاب نمی شناسد
باید شب باشد
تاریکی باشد
بوی نم و اندوه باشد
تا مرا به یاد آورند
____________________________________________________________
حرف های تو امید می دهد
اما تو همه ی هفته ساکت بودی
____________________________________________________________
همه ی عمر در این ایستگاه بارانی
در انتظار آمدن قطار ماندن
ماندن
ماندن
این لیوان یخ می خواهد
این کودک نان می خواهد
آن پیرمرد چتر می خواهد
در برف زمستان اگر بودیم
در سپیدی برف پنهان می شدیم

اما
اکنون در این تابستان
کجا جای فراموشی و تنهایی است

[Sama · Rating 4 out of 5]

من حل چهره‌ی ترا

نمی‌دانم

امّا

در این روز عادت

به روز دارم.

چشمانم باز است

دیوانگی می‌کنم

ترا

از دیوار که خاشاک دارد

ترا صدا می‌کنم

هوا گرم است

آتش‌ها

در بهانه‌های خواب من

شعله‌ور می‌شود

من بیدار، مضطرب

ترا

برای گذشته‌ی جویبار

شرح می‌دهم.



راستی

دل من کو

زنبق را بسپارم

به آن زمین

که قدم‌های مرا

از قدیم می‌شناخت.

[Liloofar · Rating 2 out of 5]

دومین کتاب شعری بود که از احمدرضا احمدی میخوندم.
کتاب قبلی، زنی در کنار ویترین ها، رو خیلی بیشتر از این یکی دوست داشتم.

[IvIohammad Danesh · Rating 4 out of 5]

اکنون دیر است، کلمات کال و نارس، در فرهنگ لغات مرده‌اند، ما به تشییع کلمات، به باران می‌رویم

[Shakiba]

من به تو اعتماد داشتم
آوازی را خواندم
که معنی کلمات آن را نمی‌دانستم

[Mohadese p · Rating 3 out of 5]

.
بی برگ بودم
درختان از بهار باز آمدند
گفتم:
ای دل
راهی نیست
باید خویش را
بر دستان و آسمان آویخت.
از صدای تو
از خواب برخواستم
گفتم:
چه کسی است
که آینه را به میل خویش
صیقل می دهد
که من صورتم را در آینه ی
صورت تو ببینم.