The Expelled / The Calmative / The End & First Love

by Samuel Beckett

These four stories or 'nouvelles' date from 1945, though all were published much later, in French and subsequently in English. All make use of a first-person narrator, and relish its vagaries - the inability to remember facts, the uncertainty as to why he is speaking in the first place, the loss of heart when explanations seem called for... Above all, the stories crisply plot the narrator's plotless descent into vagrancy, the steeper as it approaches The End. Out of these short works and their patient procedures grew the large canvases of Molloy and Malone Dies.

My bench was still there. It was shaped to fit the curves of the seated body. It stood beside a watering trough, gift of a Mrs Maxwell to the city horses, according to the inscription. During the short time I rested there, several horses took advantage of the monument. The iron shoes approached and the jingle of the harness. Then silence. That was the horse looking at me. Then the noise of pebbles and mud that horses make when drinking. Then the silence again. That was the horse looking at me again. Then the pebbles again. Then the silence again. Till the horse had finished drinking or the driver deemed it had drunk its fill.

Edited by Christopher Ricks

Genres: Short Stories, Fiction, Classics, Irish Literature, Ireland, Literature, 20th Century

128 pages, Paperback

First published January 1, 1980

About the author

Novels of Samuel Barclay Beckett, Irish writer, include Murphy in 1938 and Malone Dies in 1951; a wider audience know his absurdist plays, such as Waiting for Godot in 1952 and Krapp's Last Tape in 1959, and he won the Nobel Prize of 1969 for literature.

Samuel Barclay Beckett, an avant-garde theater director and poet, lived in France for most of his adult life. He used English and French. His work offers a bleak, tragicomic outlook on human nature, often coupled with black gallows humor.

People regard most influence of Samuel Barclay Beckett of the 20th century. James Augustine Aloysius Joyce strongly influenced him, whom people consider as one modernist. People sometimes consider him as an inspiration to many later first postmodernists. He is one of the key in what Martin Esslin called the "theater of the absurd". His later career worked with increasing minimalism.

People awarded Samuel Barclay Beckett "for his writing, which—in new forms for the novel and drama—in the destitution of modern man acquires its elevation".

In 1984, people elected Samuel Barclay Bennett as Saoi of Aosdána.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Samuel Beckett populates his stories with strange individuals…
The hero of First Love likes death more than life… Excluding his own death, that is… 

Personally I have no bone to pick with graveyards, I take the air there willingly, perhaps more willingly than elsewhere, when take the air I must. The smell of corpses, distinctly perceptible under those of grass and humus mingled, I do not find unpleasant, a trifle on the sweet side perhaps, a trifle heady, but how infinitely preferable to what the living emit, their feet, teeth, armpits, arses, sticky foreskins and frustrated ovules.

Then one day… Or is it night? One night he meets a woman… Or does she meet him? Anyway, theirs is a strange union…   

It was in this byre, littered with dry and hollow cowclaps subsiding with a sigh at the poke of my finger, that for the first time in my life, and I would not hesitate to say the last if I had not to husband my cyanide, I had to contend with a feeling which gradually assumed, to my dismay, the dread name of love.

The Calmative and The End are no less surreal and absurd… And all the stories exude some mysterious, almost metaphysical existential aura… 
The Expelled is a tale of an evicted person… And this person seems to be quite a weirdo…

I looked up at the third and last floor and saw my window outrageously open. A thorough cleansing was in full swing. In a few hours they would close the window, draw the curtains and spray the whole place with disinfectant.

Behaviour of human beings is odd… And some human beings behave even odder.

[Helga · Rating 4 out of 5]

Dark. Poetic. Whimsical. Humorous.

I did not know where to begin nor where to end

This book contains four short stories:
The Expelled
The Calmative
The End
First Love

The memory came faint and cold of the story I might have told, a story in the likeness of my life, I mean without the courage to end or the strength to go on.

And as per Beckett, they all revolve around loss, pain, abandonment, death, absence of memory, uncertainty, bodily functions, old age, decay, indifference, disappointments…

Memories are killing. So you must not think of certain things, of those that are dear to you, or rather you must think of them, for if you don’t there is the danger of finding them, in your mind, little by little. that is to say, you must think of them for a while, a good while, every day several times a day, until they sink forever in the mud. That’s an order.

Or simply put, à la Helga, Beckett is like this:
-What a shitty world!
-Leave me alone!
-Give me your hat, I need to shit.
-Piss off!
-Am I dead yet?
-I would have ordered a coffin for myself, but I don’t have a farthing to spend.
-Who cares?
-Are you depressed yet?
-Oh, look at those birds. Too bad they’re dead.
-Have I died already?
-Too bad, I guess I would have to go on living after all.
-Piss off!

So I’ll tell myself a story, I’ll try and tell myself another story, to try and calm myself, and it’s there I feel I’ll be old, old, even older than the day I fell, calling for help, and it came. Or is it possible that in this story I have come back to life, after my death? No, it’s not like me to come back to life, after my death.

[Parthiban Sekar · Rating 5 out of 5]

Samuel Beckett is often mistaken as Existentialist, like Camus. These stories are few among the other existing proofs that he is not. This is not to argue who or which is better, but to find how he is different: His unnamed principle shows significant signs of desolation, destitution, dilemma, and drama but not completely void of will to survive in this calmative and troubleseome world.

“I didn't understand women at that period. I still don't for that matter. Nor men either. Nor animals either. What I understand best, which is not saying much, are my pains.” [First Love]

His characters are aware of worldly ignorance, earthly pains, societal disappointments, and moral dilemmas. But they don’t let these inhibitions imprison them in ever elusive ennui or unwholesomeness. Even if they are covered in the universal muck, they try to spring up from the ground like forgotten seeds. In The End (the first story in this book), the anonymous narrator, unable to move, clings to the udder of a cow which, on a chance visit, stumbles upon him in his filthy abode and let himself be dragged. Let not this dark visual dissuade you from exploring this work. But this painstakingly shows his willingless to carry on without yielding to the aging-misery wich befell him.

“The memory came faint and cold of the story I might have told, a story in the likeness of my life, I mean without the courage to end or the strength to go on.” [The End]

Expelled from his home (for elderlies), exhausted of all strength, and having nothing else to do, the man resorts to extend his hands for pity-pennies exposing himself in the mercy of others, but only to be ridiculed by a commie. Still he moves on. Begging is all he can possibly do with his failing body. He won’t give up and the end may approach him!

“I knew it would soon be the end, so I played the part, you know, the part of — how shall I say, I don’t know.” [The End]

The First Love opens up with an interesting Epitaph that the protagonist chooses for him:

“Hereunder lies the above who up below
So hourly died that he lived on till now.”
[First Love]

Mourning over his father’s grave, contemplating his future epitaph, and wondering his existence in this very graveyard stands the man who is bereft of everything but the hat which was given by his deceased father. He thinks that he can really live there with his father under the ground, him over the ground, and nothing else to hinder their surreal coexistence among angels and crosses. Like an angel from heaven, she comes to him. But he doesn’t need her. Cupid has no effect on him for which his emotions are hardened and his faith is broken. However all the love is not lost…

“I could have done with other loves perhaps. But there it is, either you love or you don’t.”
[First Love]

There are two other stories which are inexorably beautiful, containing nameless characters, relentless meditations, and helpless lives. There is also a trace of connection between these four stories which author might not approve of, but we can’t help noticing it. This may not be (These are not!) his greatest works but definitely worth reading once as many times as it pleases you. Welcome to the world of Beckett Effect!

[Sawsan · Rating 3 out of 5]

شخصيات بيكيت فيها الكثير من الغموض واللاعقلانية
لكن هناك أفكار ومعاني حقيقية مُبعثرة خلال السرد
قصة الحب الأول.. حالة عجيبة من العزلة والهذيان واللامبالاة
الراوي يحكي عن حياته بدون ترابط أو اهتمام
مجرد سرد متواصل لأي شيء ولا شيء
أما قصة الصُحبة.. فالراوي فيها ممدد على ظهره في الظلام
يبحث عن الصحبة في حديثه مع نفسه عن الخيال والذكريات
لكنه حتى النهاية يظل في صحبة الوحدة

[Luís · Rating 3 out of 5]

A short text of less than 90 short pages. Someone alone in the dark on their back. A voice reaches to. Memories come back.
It is difficult to qualify this text; the name novel or short story seems inappropriate to this prose, as dense, poetic, and strange. There's no story, maybe bits and pieces, incomprehensible like scattered memories of someone other than yourself, but at the same time familiar enough for you to find something of yourself there, something that appeals like the voice calls out to the person lying in the dark.
It is a beautiful, strange text I am not sure I fully understood. It makes me strangely desire to hear it read by someone as if the voice were to materialize and give a rhythm, a breath to the sentence, to thought.

[Gaurav Sagar · Rating 4 out of 5]

Mystifying !!

[Aggeliki · Rating 5 out of 5]

Ο θείος Σαμ δεν είναι για μέτριες καταστάσεις. Διαβάζοντάς τον είτε θα τον μισήσεις, είτε θα τον λατρέψεις. Διαλέγω την κουρτίνα 2.
Ο μονόλογός του μοιάζει με εκείνο το παιχνίδι στο λούνα παρκ που σε στέλνει στον ουρανό και μετά σου δίνει μια και σε στέλνει στον πάτο κι εγώ έχω υψοφοβία, εντάξει; Ο λόγος του απλός, προσιτός που καταφέρνει έντεχνα να σου δημιουργήσει ιδιαίτερα έντονα συναισθήματα. Κι αυτή η απότομη εναλλαγή μεταξύ αισιόδοξου και σκοτεινού μοιάζει με χάδι που γίνεται απροειδοποίητο χαστούκι.
Ουδεμία άλλη επιλογή παρά αστεράκια πέντε για τον κύριο Μπέκετ.

[B. Faye · Rating 5 out of 5]

Μικρό στριφνό βιβλιαράκι μόλις 100 σελίδων έξοχο δείγμα μοντερνισμού που καμία σχέση δεν έχει ο τίτλος του με την υπόθεση Ο Μπέκετ ήταν ένας καλλιτέχνης ο οποίος στιγματίστηκε πολύ από τον πόλεμο, πολύ βασανισμένος, ο οποίος κατηγορήθηκε από πολλούς για μισανθρωπισμό Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ακρως αυτοαναφορικό Εδώ στον ήρωα του βιβλίου βλέπουμε πολλά κοινά στοιχεία τόσο στις συνήθειες όσο και από τη ζωή του συγγραφέα Ο Μπέκετ όντας βοηθός του Τζόυς στο Παρίσι είχε συνάψει σχέσεις με την κόρη του Λουτσία (Λούλου στο βιβλίο ) η οποία έπασχε από στραβισμό όπως και ο πατέρας της , ένα ελάττωμα που ο Τζόυς προσπάθησε να διορθώσει χωρίς αποτέλεσμα Μετά από μια σύντομη σχέση ο Μπέκετ τη χώρισε και η Λουτσία έχασε τα λογικά της Καθώς υπέφερε από τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα με τον πατέρα της, αργότερα διαγνώστηκε και με σχιζοφρένεια. Μετά από διάφορες σχέσεις χρόνια αργότερα κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου και πέθανε.
Ο ήρωας μας συχνάζει σε νεκροταφεία αποφεύγει τους ανθρώπους εκδιώχνεται από την πατρική εστία ως βάρος και τελικά συνάπτει σχέσεις με μια πόρνη για να φύγει και από εκεί τρέχοντας αφού μάλλον μας περιγράφει περισσότερο έναν «αντί-έρωτα»
Ωμό , γκροτέσκο, αντισυμβατικό, γλυκόπικρο ξεγυμνώνει όλες τις αυταπάτες που έχουμε τα ανθρώπινα όντα για τον έρωτα αφού αυτό που εν τέλη ερωτευόμαστε είναι περισσότερο οι προσδοκίες μας απέναντι στο αντικείμενο του έρωτα μας παρά στο έτερον ήμισυ αυτό καθεαυτό
Αν σας αρέσει ο μοντερνισμός και αντέχετε διαβάστε το
Αν θέλετε ένα βιβλίο για έρωτες με αγάπες και λουλούδια μην το διαβάζετε
Εγώ προειδοποίησα :)

ΥΓ Extra credits και ευχαριστίες για τις πληροφορίες στην συντονίστρια της λέσχης ανάγνωσης του βιβλιοπωλείου Κωνσταντινίδης Θέδα Καιδόγλου

[Nahed.E · Rating 3 out of 5]

النوفيلات الأولي التي أقرأها لصمويل بيكيت، فكل ما قرأته أو شاهدته له حتي الان مسرحيات، ولو لم أكن اعلم أن هذه النوفيلات لبيكيت، لكنت ظننت بلا مبالغة أنها مثلا لخوسيه مياس، أو خابيير مارياس، أو ربما حتي لموراكامي هذا لو أقنعت نفسي حقا أنها لهذا الأخير، فربما أجد بعض الأسباب التي تجعلني اقتنع بهذا ... ولكن لتخبرني أنها لبيكيت فهذا ما لا أقتنع به حتي الآن
!!
لا أعلم بالضبط متي كتب بيكيت هذه النوفيلات، قبل مسرحياته الشهيرة جودو، ونهاية اللعبة، وكراب، والكارثة أم لا؟ .. وحقيقة لم أبحث عن إجابة! وعلي أية حال، العامل المشترك بين النوفيلات وهذه المسرحيات، هو العبثية نفسها، واللاطائل الذي يسكننا ونسكنه من وجهة نظر بيكيت بالطبع، لكن عن الإسلوب الروائي، فدعني أخبرك أنه بيكيت أخر لم أعرفه من قبل، وجميل أنني عرفته، فنوفيلا بقلم بيكيت شيئا لا أقابله كل يوم
...

[Marjan Ghp · Rating 3 out of 5]

..در این حالت‌ها آدم دیگر خودش نیست و این که آدم خودش نباشد دردناک است و از آن دردناک‌تر این است که آدم خودش باشد، حالا هر اسمی می‌خواهند رویش بگذارند. چون وقتی که آدم خودش باشد می‌داند که چه باید بکند تا کم‌تر خودش باشد، در صورتی که وقتی آدم خودش نباشد، می‌شود هرکس و ناکسی باشد، احتمال محو شدنش بیش‌تر می‌رود.

آن چه عشق می‌خوانند نوعی تبعید است که در آن گه‌گاه کارت پستالی هم از وطن می‌رسد، این را من آن روز غروب احساس کردم..

[Pooriya · Rating 3 out of 5]

آن‌وقت‌ها خیلی کم زن‌ها را می‌شناختم، مردها را هم همچنین، حیوانات را نیز، با تنها چیزی که یک کمی آشنا بودم رنج‌هایم بود. همیشه و هر روز به آنها فکر می‌کردم، همه چیز چه سریع اتفاق افتاد، فکر آدم چه سریع پیش می‌تازد، اما همه‌ی رنج‌ها به ذهن آدمی خطور نمی‌کنند. آری، ساعتها به‌خصوص بعدازظهرها من مثل «رینهولد» احساسی روحانی داشتم. عجب تعادلی است. از طرف دیگر من رنج‌ها، رنج‌های خودم را هم خوب نمی‌شناختم. شاید به این خاطر که جز رنج هیچ نداشتم.‏

[S̶e̶a̶n̶ · Rating 4 out of 5]

Personally I have nothing against graveyards, I take the air there willingly, perhaps more willingly than elsewhere, when take the air I must. The smell of corpses, distinctly perceptible under those of grass and humus mingled, I do not find unpleasant, a trifle on the sweet side perhaps, a trifle heady, but how infinitely preferable to what the living emit, their feet, teeth, armpits, arses, sticky foreskins and frustrated ovules.

('First Love')

Oh, I know I too shall cease and be as when I was not yet, only all over instead of in store, that makes me happy, often now my murmur falters and dies and I weep for happiness as I go along and for love of this old earth that has carried me so long and whose uncomplainingness will soon be mine. Just under the surface I shall be, all together at first, then separate and drift, through all the earth and perhaps in the end through a cliff into the sea, something of me.

('From an Abandoned Work')

[Ehsan'Shokraie' · Rating 3 out of 5]

هر زمان که از بکت می خوانم گویی انسانی در برابر خود می بینم که با دهانی دوخته شده و چشمانی رنج مند و وحشت زده می کوشد هر آنچه که میداندهر آنچه را که میخواهد به من بگوید،بکت کلمات را یارای انتقال معانی نمی بیند،چرا که شاید همانگونه که در عصرگاهی زمستانی زمانی با دیگران سخن می گوییم می پنداریم که آنچه که می خواهیم را گفته ایم اما آنچه آنان می شنوند،در می یابند یا بخاطر می سپارند بسیار متفاوت ست به گونه ای که اگر به ما بازگویش کنند آن را  همانند غریبه ای  در خیابانی بس تاریک که با تنگ کردن چشمانمان نیز اندکی آشناتر نمی شود نسبت به کلمات خود می پنداریم
شاید از این رو بکت برای ظرف معنای خود به سوی درد می رود،احساسی مشترک،تحمل ناپذیر،احساسی که در آسودگی خاطره روشنی از آن ندادیم،حتی پس از سرگذاشتنش نیز نمی توان توصیفش کرد در زمان درد کشیدن اما فراموشی ندارد و تا عمق وجودمان احساسش می کنیم..
درد نمی تواند اشتباه کند،برای  بکت کلمات در بیان مفاهیم و آگاهی شکست خورده اند.
و آنان را با درد جایگزین ساخته شخصیت های بکت همه درد می کشند و یا سبب رنج دیگران می گردند.
ناگزیر می خواهیم که در این هنگامه درد ورود کنیم و خود را جزئی از جهان بکت ببینیم اما بزرگ دربی آهنین و سخت گاه در میان ما قرار می گیرد..گویی که در رویایی یا خاطره ای دور دست راه ورودش را دیده ایم،اما هر زمان به خاطرمان می آید همان هنگام از برابر چشمانمان می گریزد،همچو پندار خشکی در دریایی طوفانی..

انسان های بکت اغلب تنها و به دور از دیگران،محروم از آنچه اجتماع می تواند به انسان دهد،اغلب دوستی ندارند،عشقی در زندگی شان وجود ندارد،اغلب اما از خلا نا مفهومی که پندارند حاصل از همین کمبود هاست رنج می برند اما زمانی که قدم به جهان انسان ها برای رفع آن می گذارند،نا امید شده،عشق و روابط انسانی را رنجی بزرگ می یابند و گریزان به آغوش سرد اما آشنای تنهایی خود بازمیگردند

روایت بکت همانند بازگویی خاطرات است،نه آن زمان که برای دیگران به نقل می نشینیم بلکه آن هنگام که خود در دریای مشوش خاطراتمان بارقه های گذرا از تصاویر رنگ ها و نور ها را به یاد می آوریم،تصاویری که گاه آنچنان نا متناجس به ذهنمان می آیند که کلمات همانند رشته نخ باریک و ضعیفی نمی توانند  آنان را به هم نزدیک کنند هر چند که در ذهن مان شفاف و همگون آیند برای دیگران تنها هنگامه ای شلخته از صحنه هایی توصیف نا شدنی اند

[Katia N · Rating 4 out of 5]

Those stories are precursors of The Trilogy. I've read them almost straight after and I think it was a mistake as I recognised the shadows The Trilogy in them more than I've read them on their own merit. However the Beckettian sense of humour and absurd is shimmering through them.

[Dessislava · Rating 5 out of 5]

Четеше ми се Бекет. Хванах единствената налична негова книга вкъщи. И просто се размазах от смях и кеф.

Това е кратка книга, а изданието е френски, английски и български, към което нямам кой знае какви коментари, макар да ми беше безкрайно забавно да хвърлям едно око на френския текст в моментите, когато се споменаваха думи като „запек“ и „диария“.

Разказ от Аз-форма на мъж, който е останал на улицата след смъртта на баща си и който среща в парка едно момиче, с което завърта някаква любов (ако съдим по заглавието на книгата - първа), и за което впоследствие разбира, че е кривогледо, което най-вероятно има известно значение, тъй като се споменава нееднократно. Бекет е очарователен циник, ама това го знаете, а ако не го знаете, се сетете за Годо, ако и за Годо не се сетите, съжалявам.

„Първа любов“ е иронична, черна, пряма и абсолютно брилянтна история за тоталното безсмислие на доста неща. Смях се много. Конкретно на тези моменти:

„...а също и поради други причини, за които е безсмислено да се говори на тъпанари като вас..."
(не мога да се съглася повече, тъпанари сме)

„Спомням си само, че се говореше за лимонови или портокалови дръвчета, не се сещам какво точно, за мен е постижение, дето съм запаметил, че се е говорело за лимонови или портокалови дръвчета, понеже другите песни, които съм чувал в живота си - а такива съм чувал, защото е материално невъзможно да се живее, дори както живеех аз, без да чуеш да се пее, освен ако не си глух, - не съм запомнил нищичко, ни дума, ни нота, или тъй малко думи, тъй малко ноти, че, че какво, че нищо, това изречение достатъчно се проточи.“

(Верно се проточи, но пък е велико.)

„Тя започна да се съблича. Когато се чудят какво да правят, събличат се и сигурно това е най-доброто, на което са способни. Тя смъкна всичко, тъй бавно, че би вбесила и слон, освен чорапите, вероятно предназначени да ме възбудят до краен предел. Тогава установих, че е кривогледа.“
(Плача от смях)

„На сутринта се събудих като пребит, дрехите ми бяха в безпорядък, а до мен Анна, гола естествено. Колко ли зор си беше дала! Все тъй стисках в ръка тенджерата. Погледнах вътре. Не бях я използвал.“
(не питайте)

[Ρένα Λούνα · Rating 4 out of 5]

Άγριος ο Μπέκετ πολύ.

Εδώ μαθαίνω πως δανείστηκε (βούτηξε) τον τίτλο από ένα μυθιστόρημα του Τουργκένιεφ, αλλά δεν το έκανε για ρομαντικό λόγο. Πρόκειται για παραλογισμούς, απαισιοδοξία και καμία απολύτως παρηγοριά, κάπως μίνιμαλ με γκροτέσκο χιούμορ.

Ο ήρωας εμφανίζεται από το πουθενά, δίπλα στον τάφο του πατέρα του αναπολώντας πρώτα τον πατέρα και μετά την Λούλου ή αλλιώς Άννα, όπως την βάπτισε το μυαλό του, το οποίο δεν τα θυμάται και τόσο καθαρά. Φαίνεται πως συνδύασε εκείνη την εποχή, τον χαμό του πατέρα με την γνωριμία του με την Άννα, έγιναν αυτά τα δύο κοντά και λίγο τα έμπλεξε, όπως εγώ μπλέκω τις μικρές ιστορίες του Πόε και του Μωπασσάν. Αναρωτιόταν λίγο πως τον βλέπει ο πατέρας του, όπως έκανε και ο Κάφκα και λοιπά, αλλά μετά από λίγο σαν να το ξεχνάει και ξαναπιάνει την Άννα με τρόπο κυρίως ενοχλητικό και υποτιμητικό. Η Άννα εργαζόταν σε αυτό το παγκάκι και έτσι έγινε και γνωρίστηκαν.

Κάπου στην πορεία την εκτιμάει, καθώς του έφερε τον υάκινθο που της ζήτησε (να είναι ζωντανός), ακόμα και εάν απέτυχε στο χρώμα. Συμπληρωματικά, δεν γέλασε στη μούρη του όταν εκείνος επέμενε να του δώσει να φάει άγρια καρότα εκτός εποχής τους και ακόμα και εάν είχε γελάσει, δεν θα την αδικούσε κανείς.
Μας την περιγράφει ιδιαίτερα ωμά και παγωμένα, τονίζοντας πως το ένα μάτι της φεύγει, ειδικά όταν είναι γυμνή (ίσως όταν είναι γυμνή εκείνος υποφέρει από αμηχανία και στέκεται περισσότερο στα μάτια;), σε σημείο που απορούμε τι θέλει και μας τα λέει, δεν έχει καμία άλλη δουλειά να κάνει καλύτερα; Όσοι θεωρούν πως ο ρομαντισμός βλάπτει, ας το διαβάσουν και ίσως αλλάξουν γνώμη, γιατί σίγουρα ο Μπέκετ θα τους υπερχειλίσει και θα τους καπακώσει επί του θέματος.

«Ώστε λοιπόν, ζείτε από την πορνεία;», λέω.
«Ζούμε από την πορνεία», απάντησε αυτή.

[Pooya Kiani · Rating 2 out of 5]

بیشتر کتابی بود برای بازخوانی ساختار ادبی کارهای بکت، تا اثری برای التذاذ ادبی‌.

برای بکت بستگی‌اش، دلبستگی، به درد انسانی جانشین سبُک‌سنگین مدام و بی‌نتیجه‌ی بیان‌پذیری، خواستِ بیان و منجلاب کارکرد ارتباطی زبان است. من درد دارم، و این درد هستی من را معنا می‌دهد. من درد دارم، و این درد من را ساقط می‌کند. پس، من درد را دارم و دیگر مهم نیست که هستم یا نه. حال می‌توانم با خیال آسوده و -تن دردمند- باشم، یا از میان بروم.

برای بکت اشیا انتخاب ارجحند، نسبت به مواجهه با فرد بعدی... آدم بعدی... آدم دیگر. ریشخندی به خودمرکزبینیِ سوژه‌.

برای بکت ریاضیات فیثاغورثی جانشین امن‌تری است، برای قوه‌ی خلاقه، و برای انتزاعات هوشمندانه و هوش احمقانه‌ی بشری. تمهیدی برای ساخت هوشی اخته، به جای مواجهه با اختگی هوش خود. هوشی تازه از دل تاریخ، که توان ذهن را زمینگیر بازی ناتمام انتزاعات از پیش‌ساخته می‌کند و امکانی برای پا گرفتن تصورات تازه‌تر باقی نمی‌گذارد. بیایید بازی کنیم. به جای بازی خوردن می‌شود بازی کرد، آگاه به اینکه جز بازی چیزی در کار نیست، آنوقت می‌شود آگاهانه طلف شد.

[Paradoxe · Rating 4 out of 5]

Αυτό που μου άρεσε στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως γράφει τελείως ακομπλεξάριστα σα να βρίσκεται μέσα σε ένα ασανσέρ που οδηγεί απ' το ναδίρ του σαρκικού πόθου στο ζενίθ των ψυχαναλυτικών και φιλοσοφικών τοποθετήσεων δικών του ή δανεισμένων και μετά γυρνάει όλο αυτό σαν την κλεψύδρα και το ζενίθ γίνεται ναδίρ, ενώ παράλληλα δεν παύει διαρκώς να διατυμπανίζει τον αμοραλιστικό εγωισμό του έρωτα, ότι σε νοιάζεις ΕΣΥ όχι να μην πονέσεις αλλά να πονέσεις τον άλλο, αντλείς πόνο και χαρά μαζί απ' αυτό, αγκάθια βουτηγμένα σε καυτή σοκολάτα. Να σε τρυπά το αγκάθι καθώς σε ολοκληρώνει η γεύση της σοκολάτας ενώ καίγεσαι απ' τη θερμοκρασία της. Με ένα απλό τρόπο, το βιβλίο σκοτώνει. Γιατί; Γιατί δεν προσπαθεί να σου εξηγήσει τον έρωτα, αφού ξέρεις. Σου αναλύει όμως πως αποκλείεται να τον αποφύγεις όπως παράλληλα κι ότι είναι αδύνατον να τον παραγγείλεις ή να τον εξαναγκάσεις να μείνει.

[Ja'net · Rating 2 out of 5]

I think I would have enjoyed this more had I been in grad school still, searching for a paper topic. At this point in my life though, I just don't have the patience.

I know--it's Beckett; it's not exactly pleasure reading. But surely, some pleasure should be derived from reading this book, from its beautifully rhythmic language. My experience was quite the contrary; each beautifully rhythmic line erased the one before it, ultimately leaving me with the sense of having read something beautifully rhythmic but having no mental evidence of such, begging the questions: Did I really read this book? Does it even exist?

[Baktash · Rating 1 out of 5]

با اینکه حجم کمی داشت کتاب ولی گمونم دوسه تا نخ موهام سفید شد تا تمومش کردم. چقدر کسل کننده و خسته کننده بود.

[Sofia · Rating 4 out of 5]

” Δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου, κάτω από αυτές τις συνθήκες, και είναι οδυνηρό να μην είσαι πλέον ο εαυτός σου, ακόμη πιο οδυνηρό από το να είσαι, ο, τι κι αν λένε γι’ αυτό. Γιατί όταν είσαι ο εαυτός σου, ξέρεις αυτό που έχεις να κάνεις για να είσαι λιγότερο, ενώ όταν δεν είσαι πλέον ο εαυτός σου, γίνεσαι ο οποιοσδήποτε, δεν υπάρχει τρόπος να καλυφθείς. Αυτό που ονομάζουμε έρωτα είναι η εξορία, με μία καρτ ποστάλ απ’ την πατρίδα πότε πότε, να πώς αισθάνομαι τούτο το βράδυ”
Ο Πρώτος Έρωτας του Samuel Beckett, είναι ένα μικρό βιβλιαράκι 50 σελίδων, που γράφτηκε το 1964. Ο ήρωας μιλάει για την πρώτη του αγάπη, τον θάνατο του πατέρα του και την επικείμενη γέννα του πρώτου του παιδιού. Όλα αυτά τον βαραίνουν,τον στοιχειώνουν και τελικά βρίσκει την ηρεμία του μόνο μέσα από την συγγραφή. Πρόκειται για μία αρκετά στενάχωρη νουβέλα η οποία όμως, κατά την γνώμη μου, συμπυκνώνει την πιο σκοτεινή πλευρά του έρωτα στις παραπάνω γραμμές.

[Apubakr · Rating 4 out of 5]

كان صمويل بيكت رياضيا رشيق القوام يعشق لعبة الكريكيت ويعد من نجومها اللامعين في فريق كلية " ترنيستي " . لكن حب العزلة والصمت وميوله الإنطوائية صرفته عن الرياضة إلى الملاهي والمقاهي يقضي فيها سهراته بين السكارى .. وفي أحد تلك اليالي وبينما كان خارجا من المقهى صدمه أحد المارة وتبادل معه السباب ، وسرعان ما تلقى صامويل بيكت ضربه في صدره لم يكترث لها جسده الرياضي . لكن لم تمض ثوان حتى إكتشف فجأة أن قميصه ملطخ بالدم إذ طعنه الرجل المجهول بسكين وسرعان ما نقلوه للمشفى ..
إتضح أن السكين قد مزق ألياف القفص الصدري .. المزق سرعان ما التأم ، لكن صامويل بيكت لم ينس ذلك الرجل المتشرد الذي طعنه وكاد يودي بحياته بدون أي سبب واضح . ظلت في نظره على الدوام حركة غير منطقية ولا معقولة.
ولذلك نجد أن أعمال بيكت اللامعقولة مليئة بهؤلاء المشردين المتسكعين بلا هدف المعروفين في باريس بإسم الكلوشار مزيج من الفقر والتشرد والفلسفة وهو ما نجده هنا في هذه الرواية وفي كل أعمال بيكت تقريبا .

[Shi2chi · Rating 5 out of 5]

یه جاهایی واقعا حالم داشت بهم میخورد
یه جاهایی میخواستم کتابو بندازم تو سطل
درآخر ولی راضیم کرد.
توصیف کتاب که این بالا توی گودریدز نوشته واقعا دقیقه به خصوص :
Unnerving cruel humour

خیلی از نمادسازی و تشبیهات به خوبی استفاده شده
ترتیب داستان ها هم توی این نسخه به نظر هوشمندانست.فقط تنها چیزی که باید بگم اینه که وسطاش دراپ نکنید چن روزی وقفه بندازید بتونید تحمل کنید.

[شیدا · Rating 2 out of 5]

◇ مهم‌ترین نوشته‌ همونطور که میشه حدس زد، عشق اول هست و یکی از مقدمه‌های کتاب هم به همین نوشته اختصاص داره.

◇عشق‌ اول، اولین مواجهه راوی با عشق رو بازگو می‌کنه، چیزی که تابحال تجربه نکرده و به همین دلیل هیچ معیاری برای مقایسه در دست نداره. حتی مطمئن نیست که واقعا عشق باشه [ اصلا این واقعا چه معنی می‌ده؟:) ] ؛ ولی به ناچار نام عشق رو بر اون می‌ذاره. این تجربه بسیار مبهمه، انگار فقط تجربه‌ست، حتی حس می‌کنم راوی خیلی منفعل از کنارش رد می‌شه و درگیری زیادی باهاش پیدا نمی‌کنه.
چیز‌ی که جالبه اینه که عاشق در عین اینکه به دیگری تمایل داره، دوست داره دنیای خودش رو حفظ کنه و به حریم امنش برگرده و به محضِ رسیدن، از معشوقش فاصله بگیره.

◇و اما دیگر‌نوشته‌ها:
دیگرنوشته‌ها شامل ۸ تا نوشته تحت‌ عنوان فروکش و ۷ تا متن کوتاه دیگه‌ست.

◇ترجمه و ویرایش افتضاحه! تا فروکشِ ۴ می‌شه هرجایی که قابل فهم نبود رو گذاشت به پای پیچیدگیِ ذاتیِ قلمِ نویسنده؛ اما از فروکشِ ۴ به بعد، بجز چند استثنا، خوندن متن غیرممکن می‌شه، چه برسه به فهمیدنش!

خودتون ملاحظه کنید (‌جملات ابتدایی فروکش ۸)👇🏻

برای پایان دادن دوباره جمجمه تنها در مکانی تاریک و محصور خمیده بر تخته‌ای برای شروع. بنابراین تا شروع مدتی طولانی تا آن مکان محو شود و از پی آن مدت‌ها بعد آن تخته. برای پایانی دوباره جمجمه تنها در تاریکی خلا نه گردن نه صورت فقط جعبه آخرین جای ممکن در تاریکی خلا.

چنتا نوشته رو به همین دلیل نصفه رها کردم؛ چون واقعا نمی‌فهمیدمشون 😅

◇نوشته‌هایی که بیشتر دوست داشتم:
- عشق اول
- یکی از هزار( داستان مواجهه پزشک جوانی با دایه‌ی پیرش در بیمارستان )
- یک روز غروب ( داستان زن بیوه‌ای که در سالگرد فوت شوهرش برای چیدن گل به دشت میره و با جسد مرد تنهایی مواجه میشه )

◇در کل برای آشنایی‌ با خط فکری ساموئل بکت کتاب بدی نیست. ولی مطمئنا از کتابای قوی‌تر با ترجمه‌های بهتری می‌شه شروع کرد.

[Jim · Rating 5 out of 5]

The basic story here is simple enough. Following the death of his father, the only member of his family who seems to have had any feelings for him, a man is evicted from the family home. He ends up moving in with a prostitute whereupon he immediately makes himself comfortable in his own Spartan way, emptying his room of all but a sofa on which he lies facing the wall doing nothing. For some reason the woman puts up with this but, when she falls pregnant, insisting that the child is his, he leaves literally while she is in the throes of childbirth, the sound of which haunts him for years.

All the man wants is to be left alone. Because he exists in the real world his aloneness has to be relative and he does show himself willing to make some small compromises if only moving his feet so the prostitute, Lulu, can sit on a bench with him. The theme of the book hinges on the role of the father, the man's relationship with his own father and the prospect of becoming a father himself. He is ill-equipped to function in a relationship, the notion of them exists in his head but he has no practical use for them. Nor love it seems of any kind which he "understands" through books. He is willing to take and to allow things to be taken from him (e.g. the sex with woman is at her instigation) but enjoys little of a physical nature although wandering through graveyards does entertain him; he talks at length about them.

The little book is full of word play (e.g. Personally I have no bone to pick with graveyards…) and Beckett's dark humour and, in many respects, is his quintessential work albeit not his greatest. It is the perfect introduction to his world. It is easy to see Molloy, and Murphy in particular, in the unnamed protagonist but many of the themes he develops in later works are touched upon here.

Like many of his works Beckett has made the text "vague" by removing personal details but it is the first of the works written between 1946 and 1950 that can be grouped under the general heading "the siege in the room", an expression Beckett coined to explain the shift in focus his writing took paring things down to the essential, the minimal, the unadorned, a world where the man in the story would feel completely at home.

[Μαρία · Rating 4 out of 5]

"Βάλθηκα να παίζω με τις κραυγές όπως περίπου είχα παίξει με το τραγούδι, προχωρώντας, σταματώντας, προχωρώντας, σταματώντας, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό παιχνίδι. Όσο προχωρούσα δεν τις άκουγα, χάρη στο θόρυβο των βημάτων μου. Αλλά μόλις σταματούσα τις άκουγα ξανά, σίγουρα κάθε φορά πιο χαμηλές, αλλά τι κι αν μια κραυγή είναι χαμηλή ή δυνατή; Αυτό που χρειάζεται είναι να σταματήσει. Για χρόνια πίστευα πως θα σταματούσαν. Τώρα πια δεν το πιστεύω. Θα μου χρειάζονταν κι άλλοι έρωτες, ίσως. Αλλά τον έρωτα, δεν τον παραγγέλνει κανείς."

[Maryam · Rating 3 out of 5]

آن دوران زن ها را خوب نمی شناختم. هنوز هم خوب نمی شناسم. مردها را هم همینطور. چیزی را که تا حدودی بهتر می شناسم، دردهایم هستند. هر روز به آن ها فکر می کنم، خیلی طول‌نمی کشد، افکار با سرعت می گذرند، اما آن ها صرفا در ذهنم نیستند، نه اصلا. بله لحظاتی هستند، بخصوص عصرها، که احساس می کنم مانند رین هولد التقاطی شده ام. چه موازنه ای! اما‌ حتی آن ها را، دردهایم را هم خوب نمی شناسم. احتمالا دلیلش این است که من چیزی به جز درد نیستم. موضوع همین است

[Preetam Chatterjee · Rating 5 out of 5]

I first read First Love and Other Novellas in 2009. It was monsoon, if memory serves me right. The kind of week when everything is damp—the air, the walls, even your sense of self.

I was reading Beckett for the first time outside of the classroom, away from Godot and Endgame, which had already taught me that dialogue could mean nothing and still echo forever. But First Love? That was different. That wasn’t a play—it was a quiet, skeletal scream dressed as prose. And I was hooked.

This collection isn't for the faint-hearted. It isn’t for those who read to be uplifted. It’s for those who stare too long into the cracks in the ceiling and suspect the cracks are staring back. First Love and Other Novellas isn't really about plot; it's about drift. About characters so reduced, so pulverized by circumstance, that even calling them “characters” feels presumptuous. They're more like shreds of humanity, narrating from some purgatorial waiting room between life and non-existence.

Take First Love, the titular novella. A love story, sure—but told by a man who has about as much interest in love as a snail has in jazz. The narrator falls into a relationship not through desire, but inertia. It's one of the most brilliant anti-romantic narratives I’ve read, grotesquely funny in parts, with lines that stick like splinters. Love, here, is not connection but invasion. The woman, Lulu (or Anna? Names, like logic, are optional in Beckett’s world), offers some semblance of domesticity, and the narrator recoils like he’s been served his own shoe for dinner. I remember laughing out loud—then catching myself. What was I laughing at? The absurdity? The honesty? The bleakness so dry it blistered?

In The Expelled, we find a narrator who has been thrown out of somewhere—possibly a hospital, possibly life itself—and spends the story furiously, bitterly recounting his exile. It’s like listening to someone describe being born as a bureaucratic error. He’s angry, lonely, cold, and utterly devoid of sentiment. And yet there’s humor—a kind of gallows wit. Reading this reminded me of Kafka’s The Trial if Josef K. had given up on finding the court and instead wandered into a used bookstore to sulk forever.

Then there’s The Calmative, which reads like a ghost narrating its own death—slow, somnambulant, riddled with spectral confusion. The narrator walks through a city that may or may not be real, encountering others who may or may not exist. It's Beckett’s idea of a lullaby: low, haunted, and drenched in existential dread. I read this one late at night, and the world outside my window felt like it had shifted an inch to the left—just enough to be off.

The End is exactly what it sounds like. A dying man—or a dead one?—expelled again from a place of shelter. He seeks refuge in caves, among beggars, in fleeting human contact. All of it fails him. What remains is the slow degradation of the body and the mind, narrated with that distinctly Beckettian calm. It’s a kind of peace, sure, but the peace of a candle that’s finally run out of wax. When I first read this, I remember thinking of Camus’ The Plague—except in Beckett, there is no doctor, no duty, no townspeople to save. Just the slow leak of breath into nothing.

And finally, in some editions, there’s The Lost Ones—a claustrophobic fever dream set inside a cylinder, where humans shuffle endlessly, searching for their “loved ones” in dim, limited space. It’s dystopian, clinical, and, quite possibly, the most viscerally unsettling piece in the collection. The setting reminded me of Dante’s Inferno, but drained of religious urgency—this is hell not as punishment, but as architecture. A room full of people doing what people do: looking, longing, failing.

What ties all these pieces together is Beckett’s language—spare, precise, often hilarious in its refusal to console. He writes like someone trying to subtract meaning from every sentence. And somehow, what’s left behind is more powerful for its hollowness.

Comparing Beckett to Kafka and Camus feels inevitable—and essential. Kafka’s characters still seek meaning, still write to their trial judges, still show up for work. Camus’ characters rebel: Meursault embraces the sun and his death; Dr. Rieux keeps treating patients even when death knocks twice. Beckett’s people, on the other hand, don’t even knock. They stand outside the door and mutter about how knocking wouldn’t change a damn thing.

Kafka’s Metamorphosis turns the body into a grotesque symbol of alienation; Beckett turns the body into a slow, failing machine—something between a punchline and a punishment. Camus, despite the absurd, still finds dignity in revolt. But Beckett? He strips away even that. His narrators are beyond dignity. They continue not out of principle, but out of a failure to fully stop.

I’ve often wondered why this book affected me the way it did in 2009. I was just out of college, reading in cafes and rain-wet verandas, convinced literature had answers. Beckett didn’t give me answers—he gave me permission. Permission to question whether questions mattered. Permission to sit with discomfort, with fragmentation, with silence that didn’t need to be filled. Reading him felt like peeling away the layers of my own illusions. Not in a melodramatic, “everything is meaningless” way—but in a quiet, relieved way. As if someone had finally said, “You don’t have to pretend it all makes sense.”

And that’s the thing about First Love and Other Novellas. It's not a comfort read. It’s not a guidebook or a manifesto. It’s a mirror, held up to the face of modernity, and it doesn’t blink. Beckett refuses to lie to us. There is no redemption arc. No grand resolution. Just the body failing, the mind unraveling, and a voice—always a voice—trying to remember, to narrate, to explain. Even if it doesn’t know why.

So why read it? Because it prepares you. Not for tragedy, but for the long, absurd quiet that follows. Because Beckett shows you that even when the structure collapses, you can still speak from inside the ruins. That there's art in disintegration. That sometimes, the funniest thing you can do is describe how your shoe doesn’t fit anymore while the ceiling leaks on your head.

I've read these novellas many times since 2009. Not out of masochism, but because Beckett’s particular kind of despair is oddly bracing. It clears the palate. It reminds you that you’re not the only one who’s ever sat on a park bench and thought, “What now?” His work offers no hope, but also no lies. And in that, there is a strange, skeletal kind of beauty.

[Shiva · Rating 4 out of 5]

این چهار ستاره را صرفا به داستان عشق اول میدهم. بقیه داستان های چاپ شده در این مجموعه به هیچ‌عنوان قابل دفاع نیستند. تحلیل آقای سمی را هم دوست نداشتم. اما‌ داستان عشق اول برای من بسیار زیبا بود، حس تعلیق و عدم اطمینان و نداشتن یقین مطلق‌، گمگشتگی، به هیچ چیز تعلق نداشتن و این قدر‌ در ذهن خود محصور‌ بودن را عالی توصیف کرده بود
شخصیت نسبت به روال‌ عادی کاملا برای خواننده نامانوس هست اما در عین حال تا حد زیادی باهاش همذات پنداری می‌کنیم و برامون قابل درک هست

[Heliya Naji · Rating 4 out of 5]

عشق اول و دیگر نوشته‌ها اولین تجربه‌ی من در خوندن آثار بکت بود و با مقدمه‌‌ای که سهیل سمی برای کتاب نوشته بود بیشتر با دنیای بکت آشنا شدم. از بین داستان‌ها، عشق اول رو بیشتر دوست داشتم.
[آثار داستانی بکت در نوع خود منحصربه‌فردند. گنجاندن این آثار در گروه آثار مدرن گویای تمام ابعاد کار او نیست. بکت در چنگال هیچ ایسمی مقید و محصور نمیشود. -سهیل سمی]

(اما چه فرقی دارد، فریاد چه بلند باشد چه کوتاه باز هم فریاد است، تنها مسئله مهم این است که خاموش باشد.)