What do you think?
Rate this book
De stille kracht
Alternative cover edition of ISBN 9789025306601
In Laboewangi op het eiland Java vindt een aantal onverklaarbare gebeurtenissen plaats. De inwoners wijzen die toe aan 'de stille kracht', een Indisch mysterie dat de mensen in zijn greep houdt. De resident Otto van Oudijck vindt de stille kracht maar onzin. Maar als hij een regent ontslaat omdat die zich op een feest onbeschoft gedragen heeft, vinden er plotseling vreemde dingen in zijn huis plaats. Het merendeel van de personages vlucht en Van Oudijck blijft alleen achter. Als hij zich zelf zwakker gaat voelen en ziek wordt, gaat hij steeds meer in de stille kracht geloven.
In Laboewangi op het eiland Java vindt een aantal onverklaarbare gebeurtenissen plaats. De inwoners wijzen die toe aan 'de stille kracht', een Indisch mysterie dat de mensen in zijn greep houdt. De resident Otto van Oudijck vindt de stille kracht maar onzin. Maar als hij een regent ontslaat omdat die zich op een feest onbeschoft gedragen heeft, vinden er plotseling vreemde dingen in zijn huis plaats. Het merendeel van de personages vlucht en Van Oudijck blijft alleen achter. Als hij zich zelf zwakker gaat voelen en ziek wordt, gaat hij steeds meer in de stille kracht geloven.
249 pages, Hardcover
First published January 1, 1900
107 people are currently reading
2107 people want to read
About the author
Louis Couperus
268 books127 followersLouis Marie-Anne Couperus (June 10, 1863 – July 16, 1923) was a Dutch novelist and poet of the late 19th and early 20th century. He is usually considered one of the foremost figures in Dutch literature.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 205 reviews
Read
November 3, 2013Na herlezing van De stille kracht – de eerste keer was 35 jaar geleden, toen Pleuni Touw nog beeldvormend was – komt pas écht de betekenis van deze magistrale roman naar boven. Louis Couperus schrijft met zijn wervelend-vileine pen, gedrenkt in mysterieuze romantiek, een keiharde apotheose op de koloniale wereld in 'ons Indië' in het jaar 1900. Niet zoals Multatuli, met een politieke aanklacht tegen de verborgen misstanden, maar met een langzaam postvattend besef dat onze aanwezigheid in die mystieke wereld geheel misplaatst is. Couperus schrijft over de afstand tussen de machtige Hollander en de knielende Javaan, die onnatuurlijke situatie die in stand wordt gehouden door het overwicht van de nuchtere overheerser maar tegelijk wordt ondermijnd door de onberekenbare krachten van de onderworpenen. De schrijver legt niets uit, neemt geen positie in, hij maakt slechts verhalend duidelijk 'dat wij daar niets te zoeken hebben' en dat ongeacht de koloniale overmacht er een 'stille kracht' is, de mystiek der zichtbare dingen, die uiteindelijk zal zorgen dat de blanda verdwijnt uit de wereld waar hij niets van begrijpt.
April 3, 2008
This is a story of a tragic life led by a Dutch colonial resident in Java (Indonesia), when the Western rationality and the hidden, mysterious Javanese mysticism collide. Being a non-Javanese Indonesian myself, I found this book as a very refreshing account of the culture which has been the context of my life since I was born. It also shed light about our colonial history, more on the personal side than the "official" one I learned from school.
In the spirit of learning more about my country's colonial history from the other source (the former colonialist itself), I found this book referred to by a nice lady of a charming bookstore in Amsterdam. I am looking forward to read similar books, essays, memoirs, which apparently abundantly available in Dutch.
Before reading this book, I always perceived the Dutch collonialists as invulnerable or at least immune to those superstitious forces that govern - sometimes haunt - the Javanese psyche. I always thought that you had to believe it before it could do you any harm. Couperus, who was born in the collonial family owning a coffee plantation in Java, managed to capture those "hidden forces", and depict a high-ranked Dutch official to be heavily affected and giving in to those forces.
The characters in the book are well-written. One thing that interests me most is the complicated feelings of a "foreigner" towards the foreign country he dwells or in this case colonizes. Living in a foreign country, I myself recognize the feeling of vulnerability over all the new things one must adapt. I know it is normal in normal situations, but colonization is not a "normal" thing. Apparently I was wrong. Anyone, including the superiorly perceived colonialists, can be somewhat vulnerable living in a foreign culture.
The description of the settings - places, cultural elements, etc - is fabulous and gives me a pleasant reminiscence. Many Indonesian words (written in the old way) appear all over the pages. I wonder what the non-Indonesian speaking readers would think about this.
In the spirit of learning more about my country's colonial history from the other source (the former colonialist itself), I found this book referred to by a nice lady of a charming bookstore in Amsterdam. I am looking forward to read similar books, essays, memoirs, which apparently abundantly available in Dutch.
Before reading this book, I always perceived the Dutch collonialists as invulnerable or at least immune to those superstitious forces that govern - sometimes haunt - the Javanese psyche. I always thought that you had to believe it before it could do you any harm. Couperus, who was born in the collonial family owning a coffee plantation in Java, managed to capture those "hidden forces", and depict a high-ranked Dutch official to be heavily affected and giving in to those forces.
The characters in the book are well-written. One thing that interests me most is the complicated feelings of a "foreigner" towards the foreign country he dwells or in this case colonizes. Living in a foreign country, I myself recognize the feeling of vulnerability over all the new things one must adapt. I know it is normal in normal situations, but colonization is not a "normal" thing. Apparently I was wrong. Anyone, including the superiorly perceived colonialists, can be somewhat vulnerable living in a foreign culture.
The description of the settings - places, cultural elements, etc - is fabulous and gives me a pleasant reminiscence. Many Indonesian words (written in the old way) appear all over the pages. I wonder what the non-Indonesian speaking readers would think about this.
March 1, 2023
Een reis op Java vormde voor mij de aanleiding om de grote Indiëklassiekers te (her)lezen en De Stille Kracht stak er met kop en schouders bovenuit. Couperus’ Hollands vergt gewenning en een beetje doorzettingsvermogen. Maar vergeet die oude spelling en je ontdekt een parel.
De Stille Kracht past in de traditie van expatliteratuur, van Conrad tot Lowry, over blanke zielen die in den vreemde willens nillens de confrontatie aangaan met de ander en uiteindelijk vooral zichzelf tegenkomen.
In een mooi uitgewerkte ensemble cast is er naast de oude resident een glansrol weggelegd voor de secretarisvrouw die zich mateloos verveelt en op Java het Hollandse societyleventje probeert te recreëren.
De confrontatie tussen Hollandse nuchterheid en inheemse passie is een klassiek thema, maar er zit nuance in de schemering. Bloedstollend krijgt het onderhuids sluimerende onheil van drift en oermacht grip op de soberheid van de kolonisator.
Uiteindelijk gaat De Stille kracht over het fundamentele falen van rede en begrip, en dit visionaire boek behoort wat mij betreft tot de top van de wereldliteratuur. Als dit Engels was, zou het naast of zelfs boven Heart of Darkness staan, want Couperus’ roman is genuanceerder, rijker en uiteindelijk ook krachtiger dan de klassieker van Conrad.
De Stille Kracht past in de traditie van expatliteratuur, van Conrad tot Lowry, over blanke zielen die in den vreemde willens nillens de confrontatie aangaan met de ander en uiteindelijk vooral zichzelf tegenkomen.
In een mooi uitgewerkte ensemble cast is er naast de oude resident een glansrol weggelegd voor de secretarisvrouw die zich mateloos verveelt en op Java het Hollandse societyleventje probeert te recreëren.
De confrontatie tussen Hollandse nuchterheid en inheemse passie is een klassiek thema, maar er zit nuance in de schemering. Bloedstollend krijgt het onderhuids sluimerende onheil van drift en oermacht grip op de soberheid van de kolonisator.
Uiteindelijk gaat De Stille kracht over het fundamentele falen van rede en begrip, en dit visionaire boek behoort wat mij betreft tot de top van de wereldliteratuur. Als dit Engels was, zou het naast of zelfs boven Heart of Darkness staan, want Couperus’ roman is genuanceerder, rijker en uiteindelijk ook krachtiger dan de klassieker van Conrad.
June 12, 2024
Louis Couperus mastered the art of creating atmosphere and exposing underlying tensions. In The Hidden Force (1900, original title: De stille kracht), strains are palpable between the colonial rulers of the Dutch East Indies (present-day Indonesia) and the indigenous population of Java, and within the family of Otto van Oudijck, resident of the fictional town Laboewangi. Although an ambitious man of integrity, Otto is blind to what he does not understand and deaf to what he does not want to hear. Decisive action is not infrequently based on misjudgment, leading to a wider gap with his subjects, all of whom he thinks respect him. After he sacks the regent of Ngadjiwa, a dysfunctional native noble, local forces intensify to break him without revealing their true nature.
Meanwhile, those around him struggle to find their place in an environment that for some keeps the middle between a permanent holiday and imprisonment. Take Otto’s second wife Léonie, for example. Ostensibly impeccable, she spends her time fooling around with her son-in-law Theo and with the beautiful Addie, her daughter-in-law’s secret lover.
The Hidden Force is a breathtaking dance on the volcano, full of appearances that seem to fool only those who benefit from the system. I look forward to reading more by Couperus in the future; for now, I will continue with Maria Dermoût’s The Ten Thousand Things .
Maar onder al dit vertoon schuilt de stille kracht, en sluimert nu, en wil niet strijden. Onder al dien schijn der zichtbare dingen, dreigt het wezen der stille mystiek, als smeulend vuur in den grond en als haat en mysterie in het hart.
Meanwhile, those around him struggle to find their place in an environment that for some keeps the middle between a permanent holiday and imprisonment. Take Otto’s second wife Léonie, for example. Ostensibly impeccable, she spends her time fooling around with her son-in-law Theo and with the beautiful Addie, her daughter-in-law’s secret lover.
The Hidden Force is a breathtaking dance on the volcano, full of appearances that seem to fool only those who benefit from the system. I look forward to reading more by Couperus in the future; for now, I will continue with Maria Dermoût’s The Ten Thousand Things .
December 2, 2023
Het weerbericht: 'Zon met kans op een buitje'.
Couperus: 'de zon, hooger stijgende, ontgloeide uit haar
waas van maagdelijkheid, de zon bralde op en stak-uit haar trotschen aureool van priemende
stralen, goot neêr haar brandenden goudschijn, godetrotsch te heerschen haar oogenblik
van dien dag, want de wolken tasten zich al te samen, kwamen grauw aangevaren als
strijdhorden van donkere geesten, aanspokende en blauwig diepzwart en dikzwaar loodgrijs,
en overwonnen de zon en verpletterden dan de aarde onder blanke stortvallen van regen.'
Mooi boek, 4 sterren.
Couperus: 'de zon, hooger stijgende, ontgloeide uit haar
waas van maagdelijkheid, de zon bralde op en stak-uit haar trotschen aureool van priemende
stralen, goot neêr haar brandenden goudschijn, godetrotsch te heerschen haar oogenblik
van dien dag, want de wolken tasten zich al te samen, kwamen grauw aangevaren als
strijdhorden van donkere geesten, aanspokende en blauwig diepzwart en dikzwaar loodgrijs,
en overwonnen de zon en verpletterden dan de aarde onder blanke stortvallen van regen.'
Mooi boek, 4 sterren.
July 27, 2019
Eindelijk heb ik de roman ‘De stille kracht’ van Louis Couperus gelezen. Decennia geleden had ik al van de inhoud kennis genomen, door de Nederlandse tv-serie die aan deze roman is gewijd.
Ik ben wel gecharmeerd geraakt van de impressionistische taal van Couperus, vooral door lezing van ‘De berg van licht’, die grote indruk op mij heeft gemaakt.
Couperus heeft van zijn 9e tot zijn 14e jaar in Nederlands Indië gewoond en in 1898-1899 is hij daar opnieuw geweest. De kennis van het land en de mensen, die hij daar heeft opgedaan, heeft onmiskenbaar zijn weerslag op zijn roman ‘De stille kracht’ gehad. De Indiërs, in ieder geval de Javanen, worden voorgesteld als verheven dragers van een oude, rijke en speciale cultuur. Daarop krijgt de westerling geen vat, daardoor geen begrip. En daardoor valt te begrijpen dat de Nederlandse bestuursambtenaar Otto van Oudijck wat stijfjes, ongemakkelijk maar met overtuiging, de Hollandse waarden uitoefende en verdedigde, terwijl hij besefte dat de inlandse bestuurders, met officiële eigen zeggenschap, in de praktijk meer invloed hadden op de bevolking. Zij lieten zich inspireren en leiden door ondefinieerbare krachten, de ‘stille kracht’ (goenagoena). Dit conflict heeft Couperus fantastisch in fictie gevat, met groot inlevingsvermogen voor de onheilszwangere sfeer. Hoe anders dan Multatuli in diens Max Havelaar, maar evenzeer doordrenkt van de idee dat men met principieel meer respect dient om te gaan met de lokale bevolking en situatie.
Toen ik de tv-serie onlangs weer bekeek, viel mij de muziek op als zeer toepasselijk. Dat blijkt genomen te zijn uit het tweede deel van ‘Sinfonia’ van Berio (uitgevoerd door de New York Philharmonic met de Swingle Singers onder leiding van Berio zelf). De Sinfonia als geheel vind ik een prachtig stuk. Ik heb er drie uitvoeringen van bijgewoond, onder meer door het Concertgebouw orkest met Electric Phoenix onder leiding van Riccardo Chailly in 1989 – meesterlijk. JM
Ik ben wel gecharmeerd geraakt van de impressionistische taal van Couperus, vooral door lezing van ‘De berg van licht’, die grote indruk op mij heeft gemaakt.
Couperus heeft van zijn 9e tot zijn 14e jaar in Nederlands Indië gewoond en in 1898-1899 is hij daar opnieuw geweest. De kennis van het land en de mensen, die hij daar heeft opgedaan, heeft onmiskenbaar zijn weerslag op zijn roman ‘De stille kracht’ gehad. De Indiërs, in ieder geval de Javanen, worden voorgesteld als verheven dragers van een oude, rijke en speciale cultuur. Daarop krijgt de westerling geen vat, daardoor geen begrip. En daardoor valt te begrijpen dat de Nederlandse bestuursambtenaar Otto van Oudijck wat stijfjes, ongemakkelijk maar met overtuiging, de Hollandse waarden uitoefende en verdedigde, terwijl hij besefte dat de inlandse bestuurders, met officiële eigen zeggenschap, in de praktijk meer invloed hadden op de bevolking. Zij lieten zich inspireren en leiden door ondefinieerbare krachten, de ‘stille kracht’ (goenagoena). Dit conflict heeft Couperus fantastisch in fictie gevat, met groot inlevingsvermogen voor de onheilszwangere sfeer. Hoe anders dan Multatuli in diens Max Havelaar, maar evenzeer doordrenkt van de idee dat men met principieel meer respect dient om te gaan met de lokale bevolking en situatie.
Toen ik de tv-serie onlangs weer bekeek, viel mij de muziek op als zeer toepasselijk. Dat blijkt genomen te zijn uit het tweede deel van ‘Sinfonia’ van Berio (uitgevoerd door de New York Philharmonic met de Swingle Singers onder leiding van Berio zelf). De Sinfonia als geheel vind ik een prachtig stuk. Ik heb er drie uitvoeringen van bijgewoond, onder meer door het Concertgebouw orkest met Electric Phoenix onder leiding van Riccardo Chailly in 1989 – meesterlijk. JM
October 27, 2015
Bij een vak dat ik volgde genaamd 'Cultuur en Macht' werd geschiedenis gecombineerd met literatuurwetenschap. In het licht van 'uitsluiting en representatie' werden ook passages uit 'De stille kracht' behandeld. We gingen op zoek naar zogenaamde 'othering strategies' waarvan Couperus gebruik maakt. Strategieën om de ander te representeren in contrast met het zelf, waardoor beide groepen een identiteit krijgen. Alhoewel het analyseren van de othering strategies niet oninteressant was, was dat niet de reden dat ik, na het aflopen van de cursus, het boek toch uit heb gelezen.
'De stille kracht' kan beschouwd worden als een van de eerste anti-koloniale romans. Op meesterlijke wijze geeft Couperus de stille kracht van Indië weer, 'het Javaanse gegoochel', zoals hoofdpersoon resident van Otto van Oudijck het zelf noemt. De stille kracht is een raadselachtig, onverklaarbaar gebeuren van mysterie dat voor de Europeaan onbegrijpelijk is. De poging van de Hollander om vat te krijgen op Indië mislukt totaal door het onvermogen het land, de mensen en de cultuur te begrijpen, of te willen begrijpen. Deze kracht die uitgaat van het land zelf vernietigt langzaamaan het bestaan van de resident en maakt zijn leven miserabel. Hij kwijnt weg. De benaming de stille kracht is eenvoudigweg geniaal - en overigens foutief vertaald in het Engels met 'The Hidden Force'. Wanneer je het boek leest voel je de stille kracht bijna zelf, het resultaat van de uiterst verbeeldende wijze van vertellen door Couperus.
Het taalgebruik is even wennen, maar leest algauw heel fijn. De goedgekozen grammaticale constructies helpen mee aan het beeldende karakter van het verhaal. Tot slot nog de mooiste zin die ik in het boek gevonden heb, en deel zonder verdere context:
'Prachtig subliem in zijn ondergang, verheerlijkte hij zich in de krankzinnigheid zijner tragedie.'
'De stille kracht' kan beschouwd worden als een van de eerste anti-koloniale romans. Op meesterlijke wijze geeft Couperus de stille kracht van Indië weer, 'het Javaanse gegoochel', zoals hoofdpersoon resident van Otto van Oudijck het zelf noemt. De stille kracht is een raadselachtig, onverklaarbaar gebeuren van mysterie dat voor de Europeaan onbegrijpelijk is. De poging van de Hollander om vat te krijgen op Indië mislukt totaal door het onvermogen het land, de mensen en de cultuur te begrijpen, of te willen begrijpen. Deze kracht die uitgaat van het land zelf vernietigt langzaamaan het bestaan van de resident en maakt zijn leven miserabel. Hij kwijnt weg. De benaming de stille kracht is eenvoudigweg geniaal - en overigens foutief vertaald in het Engels met 'The Hidden Force'. Wanneer je het boek leest voel je de stille kracht bijna zelf, het resultaat van de uiterst verbeeldende wijze van vertellen door Couperus.
Het taalgebruik is even wennen, maar leest algauw heel fijn. De goedgekozen grammaticale constructies helpen mee aan het beeldende karakter van het verhaal. Tot slot nog de mooiste zin die ik in het boek gevonden heb, en deel zonder verdere context:
'Prachtig subliem in zijn ondergang, verheerlijkte hij zich in de krankzinnigheid zijner tragedie.'
July 15, 2023
****1/2
October 29, 2025
Couperus schetst in dit boek een scherp en helder beeld van het koloniale leven op Java. Ondanks het taalgebruik voelt het boek modern aan. De personages zijn psychologisch overtuigend en de thematiek, het onvermogen van de Europeaan om de wereld die hij probeert te beheersen echt te begrijpen, blijft actueel.
De “stille kracht” zelf wordt nooit uitgelegd maar is overal aanwezig. Ze staat voor de tegenkracht van het land en zijn mensen, voor wat zich niet laat koloniseren. Couperus laat zien hoe de Nederlandse beschaving in Indië oppervlakkig blijft. De culturele bijeenkomsten, het theater en de sociale omgangsvormen ogen wereldvreemd in de tropische context.
Het verval is overal aanwezig. De huizen, kleren en meubels raken aangetast door vocht en schimmel. Dat fysieke verval weerspiegelt het morele en culturele verval van de kolonie. Van Oudijck verliest zijn gezag en raakt uiteindelijk ontheemd, zowel in Indië als in Europa.
Couperus schrijft afstandelijk maar met veel observatievermogen. Hij veroordeelt niet, hij beschrijft. Dat maakt het boek sterker dan een pamflet.
4,5 ster
De “stille kracht” zelf wordt nooit uitgelegd maar is overal aanwezig. Ze staat voor de tegenkracht van het land en zijn mensen, voor wat zich niet laat koloniseren. Couperus laat zien hoe de Nederlandse beschaving in Indië oppervlakkig blijft. De culturele bijeenkomsten, het theater en de sociale omgangsvormen ogen wereldvreemd in de tropische context.
Het verval is overal aanwezig. De huizen, kleren en meubels raken aangetast door vocht en schimmel. Dat fysieke verval weerspiegelt het morele en culturele verval van de kolonie. Van Oudijck verliest zijn gezag en raakt uiteindelijk ontheemd, zowel in Indië als in Europa.
Couperus schrijft afstandelijk maar met veel observatievermogen. Hij veroordeelt niet, hij beschrijft. Dat maakt het boek sterker dan een pamflet.
4,5 ster
November 7, 2013
Even wennen aan de 'donzende geluideloosheid' en 'zonneblakende dag' om vervolgens een verhaal onder ogen te krijgen dat je doet beseffen dat er in 113 jaar weinig is veranderd: de mensen (lees: Nederlanders) in Indië werken keihard, ongeveer de klok rond. Oog voor hun omgeving hebben ze dus niet. Ze raken overspannen, weten niet echt met wie ze nu getrouwd zijn, ze besteden hun kinderen uit en ze behandelen de Javanen als voetvegen. Dat die laatsten dat steeds minder pikken, dringt uiteraard ook niet tot hen door.
Maar, zegt Couperus, je moet juist wel oog hebben voor je omgeving. Dan zie je dat je een land uitbuit, dat je niet je eigen, Nederlandse wetten en regels kunt opleggen aan een ander volk, dat je uiteindelijk het onderspit delft als je je niet aanpast, als je geen respect toont voor de ander.
Op een veel subtielere manier dan Multatuli maakt Couperus hier de lezer duidelijk dat het koloniale systeem zijn langste tijd heeft gehad. Als de Nederlanders daar alleen maar zitten om zo snel mogelijk rijk te worden om daarna nog sneller terug te keren naar Europa om daar als een pensionado te wachten op het einde, dan gaat dat onherroepelijk mis. Als je alleen maar oog hebt voor je werk, dan gaat het mis. Kijk maar om je heen.
Maar, zegt Couperus, je moet juist wel oog hebben voor je omgeving. Dan zie je dat je een land uitbuit, dat je niet je eigen, Nederlandse wetten en regels kunt opleggen aan een ander volk, dat je uiteindelijk het onderspit delft als je je niet aanpast, als je geen respect toont voor de ander.
Op een veel subtielere manier dan Multatuli maakt Couperus hier de lezer duidelijk dat het koloniale systeem zijn langste tijd heeft gehad. Als de Nederlanders daar alleen maar zitten om zo snel mogelijk rijk te worden om daarna nog sneller terug te keren naar Europa om daar als een pensionado te wachten op het einde, dan gaat dat onherroepelijk mis. Als je alleen maar oog hebt voor je werk, dan gaat het mis. Kijk maar om je heen.
June 8, 2017
Knap verhaal over de Nederlandse kolonisatie in Java (Indonesië), waarin het contrast van de Nederlandse nuchterheid met het inheemse bijgeloof scherpgesteld wordt. Het doet nadenken, over de onzin van kolonisering -het einde vertelt dit heel mooi- en de kracht van een eigen cultuur die zich niet laat onderdrukken.
Het boek is geschreven in 1900 en het valt op dat de Nederlandse taal sinds die tijd meer geëvolueerd is dan de Franse of Engelse. Naast de talrijke dubbele “oo”'s en “sch”-klanken, valt vooral de vreemde woordvolgorde op: in 1900 maakte het precies niet erg uit waar het werkwoord precies stond in de zin. Louis Couperus hanteert een mooi taalgebruik, al is het soms wat repetitief, met een heleboel gedons en gegons. Dit boek lezen vergt dus wel wat inspanning, maar het is het zeker waard.
Het boek is geschreven in 1900 en het valt op dat de Nederlandse taal sinds die tijd meer geëvolueerd is dan de Franse of Engelse. Naast de talrijke dubbele “oo”'s en “sch”-klanken, valt vooral de vreemde woordvolgorde op: in 1900 maakte het precies niet erg uit waar het werkwoord precies stond in de zin. Louis Couperus hanteert een mooi taalgebruik, al is het soms wat repetitief, met een heleboel gedons en gegons. Dit boek lezen vergt dus wel wat inspanning, maar het is het zeker waard.
March 31, 2013
Waarschijnlijk het beste boek dat ooit over Nederlandsch-Indië is geschreven. Je voelt de drukkende warmte, ruikt de groene donkere jungle en de overdaad aan tropische vruchten en specerijen bij elke bladzijde die je omslaat. Eén van de weinige boeken die ik in de toekomst nog wel een keer wil lezen.
Want to read
November 25, 2014Free at Project Gutenberg - http://www.gutenberg.org/ebooks/34725
January 16, 2023
4 sterren- Nederlandse hardcover
Bibliotheek boek. Een van de leeslijst. En de schrijver woonde en werkte in Den Haag, mijn geboortestad. Verdere recensie volgt later.
Bibliotheek boek. Een van de leeslijst. En de schrijver woonde en werkte in Den Haag, mijn geboortestad. Verdere recensie volgt later.
April 25, 2019
A story about the dutch colonial gouvernement on Indonesia. It describes how one of the administrators slowly is overpowered by a silent force. This mystic force, invisible, yet very real to the ones involved takes over their mental and physical health.
The description of the characters and the athmosphere is very convincing and shapes a mystical world, thus conrapositioning the world of the rational Dutch and the local Indonesian inhabitants. In a world that was never meant to be their home, the Dutch become victims of a silent power.
The novel gives in a subtle way criticism on the practice of colonialism. It is excellently written, a little bit outdated but still very powerful.
The description of the characters and the athmosphere is very convincing and shapes a mystical world, thus conrapositioning the world of the rational Dutch and the local Indonesian inhabitants. In a world that was never meant to be their home, the Dutch become victims of a silent power.
The novel gives in a subtle way criticism on the practice of colonialism. It is excellently written, a little bit outdated but still very powerful.
August 10, 2023
Quote:
“De volle maan, tragisch dien avond, was reeds vroeg, nog in den laatsten dagschemer opgerezen als een immense, bloedroze bol, vlamde als een zonsondergang laag achter de tamarindeboomen der Lange Laan en steeg, langzaam zich louterende van hare tragische tint, in een vagen hemel op.
…
Over de stad, wier wit gepilaarde villa-huizen laag wegscholen in het geboomte der lanen en tuinen, hing een donzende geluidloosheid, in de windstille benauwdheid der avondlucht, als was de matte avond moê van den zonneblakenden dag der Oostmoesson.”
“De volle maan, tragisch dien avond, was reeds vroeg, nog in den laatsten dagschemer opgerezen als een immense, bloedroze bol, vlamde als een zonsondergang laag achter de tamarindeboomen der Lange Laan en steeg, langzaam zich louterende van hare tragische tint, in een vagen hemel op.
…
Over de stad, wier wit gepilaarde villa-huizen laag wegscholen in het geboomte der lanen en tuinen, hing een donzende geluidloosheid, in de windstille benauwdheid der avondlucht, als was de matte avond moê van den zonneblakenden dag der Oostmoesson.”
September 15, 2023
I'm not really a fan, but this book is much more readable than "Eline Vere". It has a compact structure, but in the end the story becomes a bit chaotic. The basic theme, - the mystical, hidden force of the Javanese people -, did not really resonate with me. Rating 2.5 stars.
November 5, 2023
Wat is het toch heerlijk om Nederlanders aan hun eigen decadentie en wereldvreemdheid ten onder te zien gaan.
December 2, 2023
Verplichte literatuur is nooit leuk
April 27, 2014
I just could not appreciate this book and I really wanted to. The writing was so repetitive...every characteristic of each character was drummed into your head a thousand times...extremely claustrophobic. I was (hair pulling)frustrated, because Couperus is perceptive and objective. I just don't think he found the pulse he was looking for with this book.
The insipid, racist, husks that colonialism made of these characters!
Couperus does an excellent job of describing sexual repression and the lack of sexual restraint. Also how destructive it is to ignore the "Hidden Force", or what I would think is The Obvious, in any close and wider relationship with others.
The insipid, racist, husks that colonialism made of these characters!
Couperus does an excellent job of describing sexual repression and the lack of sexual restraint. Also how destructive it is to ignore the "Hidden Force", or what I would think is The Obvious, in any close and wider relationship with others.
January 16, 2024
Zeer interessant boek ook al leest het langzaam. Daarnaast was het in het begin moeilijk om in het verhaal te komen.
May 8, 2021
Dit boek vind ik geweldig. Zeker vijf sterren waard. Wil je weten waarom? Ga dan naar De piepende meerkoet.nl.
September 4, 2022
Sterke klassieker waar Couperus zijn geheel eigen plastisch taalgebruik ten volle kan etaleren. Genoten van de koloniale klanken en geuren.
September 24, 2023
"En zij was onrechtvaardig geworden, als een ieder - echt Hollands, echt baar - het wordt voor het mooie land, dat hij zien wil volgens zijn voorbedachte visie van literatuur, en dat hem het eerst treft in zijn belachelijke kantjes van kolonialisme. En zij vergat, dat het land zelve, het zo oorspronkelijk heel mooie land geen schuld had aan die belachelijkheid."
December 13, 2025
Gedurende het gehele lezen van wat is deze literaire verzameling ervaringen der neederlansche Indiërs dien mij was aangeraden door enkelen kameraden wiens opinie ik hoog acht, was er een ontzettende verveling over mij. Niettegenstaande het feit dat de auteur zoû gedragen worden op handen, neigde hij tot in den treure denzelfden liedelijke opmerkingen aan te halen. Zichzelve herhalende, zonder veel vermaak of het bouwen van den personages. Ene langzaame verhaallijn die slechts begon, na maanden, bij het passeren van het derde kwart der dikke bladzijden, waarlijk interessant te worden.
Als je dit in een keer kon lezen. Veel plezier met dit boek. Anders, lekker laten liggen.
Als je dit in een keer kon lezen. Veel plezier met dit boek. Anders, lekker laten liggen.
September 22, 2015
De titel, de taal, het verhaal, het kader... vormen een krachtig geheel dat de broeierige, mysterieuze, bijna hysterische atmosfeer voelbaar maakt. De virtuoze beschrijving van de ondergang van Van Oudijck (en zijn finale loutering) en zijn familie ten gevolge 'de stille kracht' bezit op zichzelf een stille kracht, die verschillende lagen (historisch, spiritueel, religieus, amoureus, politiek, psychologisch...) in evenwicht houdt in een meeslepende schets van de koloniale cultuur in het Java van eind 19de eeuw.
Couperus doet me soms denken aan Streuvels, beide hadden hun eigen idioom dat de regels van de taal overtrad. Niet toevallig -zo leerde ik net- zaten beide bij uitgeverij L.J. Veen en waren daar de belangrijkste auteurs. Ondere andere dankzij deze uitgever zijn verschillende boeken van beide schrijvers uitgegeven met prachtige boekbanden. Verder gebruikte Couperus vele jaren voor Céline er beroemd om zou worden "..." om de tekst een heel eigen dynamiek te geven.
Voor mij genoeg redenen om fan te zijn van dit boek en zijn schrijver.
Van Oudijck en de stille kracht, p.97:
"Die altijd blijft als het onleesbare boek, in de onbekende, onvertaalbare taal, waarin wel de woorden dezelfde zijn, maar verschillend de tinten dier woorden, en anders regenbogend de schakeringen der twee gedachten: prisma's, waarin de kleuren verschillen, als brekende uit twee zonnen: stralingen uit twee werelden. En nooit is er de harmonie, die begrijpt; nooit bloeit er de liefde, die eender voelt, en altijd is er tussen de kloof, de diepte, de afgrond, het verre, het wijde, waaruit aandonst het mysterie, waarin als in een wolk, de stille kracht eens zal openbliksemen.
Zo voelde Van Oudijck niet de mystiek der zichtbare dingen.
En onvoorbereid en zwak kon het goddelijk rustige leven hem vinden."
Gebruik van "..." , p. 141:
"Honderden belangen van Europeanen en Javanen behartigen wij... De kultuur is hier zo krachtig beoefend als maar kan... De bevolking neemt toe, neemt altijd toe... Vervallen, een kolonie, waar zoveel omgaat...? Dat zijn van die idiote ideeën van Van Helderen. Ideeën van bespiegeling, uit de lucht gegrepen, en die jij nabespiegelt... Ik begrijp niet zoals je Indië ziet, tegenwoordig... Er is een tijd geweest, dat je oog had voor het mooie en interessante hier... Dat schijnt nu helemaal voorbij... Je moest eigenlijk maar naar Holland... "
Gelijkenis met Streuvels, p. 145:
"Maar de illusie van dit ochtendkrieken duurde maar een enkel ogenblik, nauwlijks enkele minuten: de zon, hoger stijgende, ontgloeide uit haar waas van maagdelijkheid, de zon bralde op en stak-uit haar trotse aureool van priemende stralen, goot neer haar brandende goudschijn, godetrots te heersen haar ogenblik van die dag, want de wolken tastten zich al te samen, kwamen grauw aangevaren als strijdhorden van donkere geesten, aanspokende en blauwig diepzwart en dikzwaar loodgrijs, en overwonnen de zon en verpletterden dan de aarde onder blanke stortvallen van regen."
Couperus doet me soms denken aan Streuvels, beide hadden hun eigen idioom dat de regels van de taal overtrad. Niet toevallig -zo leerde ik net- zaten beide bij uitgeverij L.J. Veen en waren daar de belangrijkste auteurs. Ondere andere dankzij deze uitgever zijn verschillende boeken van beide schrijvers uitgegeven met prachtige boekbanden. Verder gebruikte Couperus vele jaren voor Céline er beroemd om zou worden "..." om de tekst een heel eigen dynamiek te geven.
Voor mij genoeg redenen om fan te zijn van dit boek en zijn schrijver.
Van Oudijck en de stille kracht, p.97:
"Die altijd blijft als het onleesbare boek, in de onbekende, onvertaalbare taal, waarin wel de woorden dezelfde zijn, maar verschillend de tinten dier woorden, en anders regenbogend de schakeringen der twee gedachten: prisma's, waarin de kleuren verschillen, als brekende uit twee zonnen: stralingen uit twee werelden. En nooit is er de harmonie, die begrijpt; nooit bloeit er de liefde, die eender voelt, en altijd is er tussen de kloof, de diepte, de afgrond, het verre, het wijde, waaruit aandonst het mysterie, waarin als in een wolk, de stille kracht eens zal openbliksemen.
Zo voelde Van Oudijck niet de mystiek der zichtbare dingen.
En onvoorbereid en zwak kon het goddelijk rustige leven hem vinden."
Gebruik van "..." , p. 141:
"Honderden belangen van Europeanen en Javanen behartigen wij... De kultuur is hier zo krachtig beoefend als maar kan... De bevolking neemt toe, neemt altijd toe... Vervallen, een kolonie, waar zoveel omgaat...? Dat zijn van die idiote ideeën van Van Helderen. Ideeën van bespiegeling, uit de lucht gegrepen, en die jij nabespiegelt... Ik begrijp niet zoals je Indië ziet, tegenwoordig... Er is een tijd geweest, dat je oog had voor het mooie en interessante hier... Dat schijnt nu helemaal voorbij... Je moest eigenlijk maar naar Holland... "
Gelijkenis met Streuvels, p. 145:
"Maar de illusie van dit ochtendkrieken duurde maar een enkel ogenblik, nauwlijks enkele minuten: de zon, hoger stijgende, ontgloeide uit haar waas van maagdelijkheid, de zon bralde op en stak-uit haar trotse aureool van priemende stralen, goot neer haar brandende goudschijn, godetrots te heersen haar ogenblik van die dag, want de wolken tastten zich al te samen, kwamen grauw aangevaren als strijdhorden van donkere geesten, aanspokende en blauwig diepzwart en dikzwaar loodgrijs, en overwonnen de zon en verpletterden dan de aarde onder blanke stortvallen van regen."
July 24, 2017
Ik vrees dat Couperus de dupe is geworden van de leesdip waar ik me momenteel in bevind. Het heeft me ruim een maand gekost om hier doorheen te komen en zelfs toen ik al ver over de helft was, vond ik dat het verhaal maar moeizaam op gang kwam. Maar zoals gezegd, ik denk dat dat eerder aan mij ligt dan aan Couperus. Wat ik wel heel mooi vond, waren de sfeervolle beschrijvingen van de natuur en het drukkende klimaat (in twee betekenissen).
Een paar citaten:
Zij ging terug naar de middengalerij en speelde uit Parzifal. Hij, voor, bleef zitten en luisterde. De regen raasde neêr. De tuin stond blank. Een heftige donderslag scheen de wereld uit een te doen kraken. De natuur was oppermachtig en in haar reuze-openbaring waren de twee mensen in dit vochtige huis klein, was zijne liefde niets, hare weemoed niets, en de mystieke muziek van de Graal was als een kinderwijsje in de daverende mystiek van die donderslag, waarmeê het noodlot zelve met goddelijke cymbalen scheen te varen over de in de zondvloed verdronkene mensen. (p. 151-152)
Men zag elkaâr alleen op de receptie's, en verder besprak men elkaâr door de telefoon. Het misbruik van de telefoon voor huiselijk gebruik doodde alle gezelligheid tussen kennissen. Men zag elkaâr niet meer, men hoefde zich niet meer te kleden en het rijtuig — de wagen — te laten inspannen, want men cauzeerde door de telefoon, in sarong en kabaai, in nachtbroek en kabaai, en zonder zich bijna te bewegen. De telefoon was vlak bij de hand en door de achtergalerij tjingelde telkens het belletje. Men belde elkaâr op om niets, alleen om het pleizier te bellen. De jonge mevrouw De Harteman had een intieme vriendin, die zij nooit zag en iedere dag, gedurende een half uur lang, besprak door de telefoon. Zij ging er bij zitten, zo vermoeide het haar niet. En zij lachte en schertste met haar vriendin, zonder zich behoeven te kleden en zonder zich te bewegen. Zo deed zij met andere kennissen ook: zij maakte hare visite's door de telefoon. (p. 225)
Een paar citaten:
Zij ging terug naar de middengalerij en speelde uit Parzifal. Hij, voor, bleef zitten en luisterde. De regen raasde neêr. De tuin stond blank. Een heftige donderslag scheen de wereld uit een te doen kraken. De natuur was oppermachtig en in haar reuze-openbaring waren de twee mensen in dit vochtige huis klein, was zijne liefde niets, hare weemoed niets, en de mystieke muziek van de Graal was als een kinderwijsje in de daverende mystiek van die donderslag, waarmeê het noodlot zelve met goddelijke cymbalen scheen te varen over de in de zondvloed verdronkene mensen. (p. 151-152)
Men zag elkaâr alleen op de receptie's, en verder besprak men elkaâr door de telefoon. Het misbruik van de telefoon voor huiselijk gebruik doodde alle gezelligheid tussen kennissen. Men zag elkaâr niet meer, men hoefde zich niet meer te kleden en het rijtuig — de wagen — te laten inspannen, want men cauzeerde door de telefoon, in sarong en kabaai, in nachtbroek en kabaai, en zonder zich bijna te bewegen. De telefoon was vlak bij de hand en door de achtergalerij tjingelde telkens het belletje. Men belde elkaâr op om niets, alleen om het pleizier te bellen. De jonge mevrouw De Harteman had een intieme vriendin, die zij nooit zag en iedere dag, gedurende een half uur lang, besprak door de telefoon. Zij ging er bij zitten, zo vermoeide het haar niet. En zij lachte en schertste met haar vriendin, zonder zich behoeven te kleden en zonder zich te bewegen. Zo deed zij met andere kennissen ook: zij maakte hare visite's door de telefoon. (p. 225)
October 21, 2015
Wow! Wat een prachtige zinnen, wat een heerlijk oriëntalistische sfeer ademt dit boek. De laatste keer dat ik een boek van Couperus heb gelezen was op de middelbare school. Ik was vergeten dat ik altijd een aantal hoofdstukken nodig heb om aan de schrijfstijl van Couperus te wennen, maar het is altijd de moeite waard gebleken. Er zijn drie aspecten aan dit boek die mij enorm fascineren.
Ten eerste het antikoloniale sentiment, geheel anders van karakter dan Multatuli's Max Havelaar. Couperus praat over de op winst berekende Hollandse overheersers, maar de nadruk ligt subtiel op de onderdrukte Javaan, gebogen, maar trots en nooit verslagen dankzij de stille kracht die door Indië wasemt. De kracht die voor de overheerser onzichtbaar blijft, maar wel aangevoeld wordt en het hoofdthema vormt van het boek. Een stille kracht die als vergif in de lichamen van de overheersers binnen dringt en haar uiteindelijke einde zal betekenen. In Max Havelaar ligt de focus op de wijze van overheersing door de Raad van Indië en de heersende machtsstructuur en is daarmee een stuk minder romantisch. Hoe Couperus het voor elkaar heeft gekregen om een antikoloniaal sentiment romantisch te maken is even raadselachtig als de stille kracht zelf.
Ten tweede de vooruitziende blik van Couperus. Het is bijna niet te geloven dat dit boek in 1900 is geschreven. Het is alsof hij het verloop van de dekolonisatie voorziet, 50 jaar voor dato, wanneer hij praat over de stille kracht.
Ten derde de manier waarop Couperus in staat is geweest het Indische accent naar het papier te vertalen. Het getuigt van een enorm taalkundig talent om de specifieke zins opbouw en karakteristieke woordkeuze en uitspraak van een accent te doorgronden, zodat deze door de lezer dadelijk wordt herkent.
Aanrader; achterin de editie die ik heb gelezen staat een Indische woordenlijst die mij enorm van dienst is geweest.
Ten eerste het antikoloniale sentiment, geheel anders van karakter dan Multatuli's Max Havelaar. Couperus praat over de op winst berekende Hollandse overheersers, maar de nadruk ligt subtiel op de onderdrukte Javaan, gebogen, maar trots en nooit verslagen dankzij de stille kracht die door Indië wasemt. De kracht die voor de overheerser onzichtbaar blijft, maar wel aangevoeld wordt en het hoofdthema vormt van het boek. Een stille kracht die als vergif in de lichamen van de overheersers binnen dringt en haar uiteindelijke einde zal betekenen. In Max Havelaar ligt de focus op de wijze van overheersing door de Raad van Indië en de heersende machtsstructuur en is daarmee een stuk minder romantisch. Hoe Couperus het voor elkaar heeft gekregen om een antikoloniaal sentiment romantisch te maken is even raadselachtig als de stille kracht zelf.
Ten tweede de vooruitziende blik van Couperus. Het is bijna niet te geloven dat dit boek in 1900 is geschreven. Het is alsof hij het verloop van de dekolonisatie voorziet, 50 jaar voor dato, wanneer hij praat over de stille kracht.
Ten derde de manier waarop Couperus in staat is geweest het Indische accent naar het papier te vertalen. Het getuigt van een enorm taalkundig talent om de specifieke zins opbouw en karakteristieke woordkeuze en uitspraak van een accent te doorgronden, zodat deze door de lezer dadelijk wordt herkent.
Aanrader; achterin de editie die ik heb gelezen staat een Indische woordenlijst die mij enorm van dienst is geweest.
March 24, 2014
I read this in an English translation (it is called "The Hidden Force") published by a wonderful independent publisher of forgotten classics, called the Pushkin Press. I don't know why they aren't on Goodreads. Pushkin Press books are small and easy to hold, with beautiful paper covers and pages. Couperus is considered one of the great Dutch authors of the late 19th/early 20th century, in the decadent style of Wilde and Huysmans. In this book he writes about colonial Java (Indonesia), an engrossing story of a failing marriage, and of the greater failure of the Dutch to understand the culture and people they have colonized. Remarkably modern in its sentiments.
Want to read
February 18, 2016Free download available at Project Gutenberg.
Displaying 1 - 30 of 205 reviews