Dit is het laatste deel van de triologie van Wanda Reisel dat ik heb gelezen. Het is een zomer begin jaren '70. Dana is 17 en woont met haar ouders in een huis aan het Vondelpark. Het park dat gonst van muziek en wheet-rokende hippies. Dana is een meisje dat er graag bij wil horen, maar ook is ze graag alleen en filosofisch ingesteld. Zoals alle meisjes van die leeftijd is ze druk bezig met jongens, uitgaan en school. Ze gaat met haar vriendin Tessa, een grote flirt en mannenverslindster, drie weken naar Parijs, maar het gaat niet goed en Dana gaat alleen terug. Het huwelijk van haar ouders vertoont behoorlijke scheuren en ze maakt kennis met de minnares van haar vader. Haar moeder zit met haar jongste broertjes in Israël en heeft ook een minaar. Teruggekomen vanuit Parijs in Amsterdam heeft Dana allerlei ontmoetingen met een jongen van school, maar ook twee leraren op wie ze een oogje heeft en die zich allebei grensoverschrijdend gedragen. Dana is er nog niet aan toe om met iemand naar bed te gaan, tegelijkertijd hunkert ze er ontzettend naar. Dan krijgt ook nog haar lievelingsbroer een naar brommerongeluk. De vriendschap met Tessa is definitief ten einde en Dana is geschokt en jaloers als blijkt dat Tessa ook nog een relatie met haar broer heeft gehad. Ik heb ontzettend genoten van dit boek, de stijl, de humor en de aandoenlijkheid van Dana.
Vreselijk boek. Mijn leerlingen lezen dit boek vaak, dus daarom gelezen. Het verhaal moet zogenaamd sexy in de jaren ‘70 zijn, maar eigenlijk is het alleen maar vreemd. Jonge meisjes, seks, hasj, sigaretten en de vraag door wie Dana zich gaat laten ontmaagden: vriendje 1, de geschiedenisleraar, vriendje 2, de wiskundeleraar. Het is allemaal vrij heftig. Het hele idee van ‘vrije liefde’ komt matig naar vriend terwijl de tijdgeest wel zo neergezet is.
Geen aanrader. Niet lezen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Raar boek... Er worden veel vragen gesteld in het boek die op het einde niet zijn beantwoord. Toen ik het las kreeg ik het gevoel dat de schrijfster geen inspiratie meer had en telkens nieuwe onderwerpen had verzonnen. Ook ik snap het einde niet? Kan iemand dit uitleggen?
Er zat weinig spanning in het verhaal, dat maakte het voor mij best wel langdradig. Dat is ook de reden dat ik niet snel verder las en het duurde dus ook langer dan normaal voor ik het boek uit had.
Begon nog wel aardig als hedonistisch tijdsbeeld; de referentie naar Het leven is verrukkeluk kwam niet uit de lucht vallen (die naar Nooit meer slapen wel). Na Parijs ging het bergafwaarts. Plottechnisch had het boek weinig te bieden, karakters waren oninteressant en het was allemaal ook niet bijzonder beschreven. Een extreme overdaad aan seksuele spanningen maakten dit gegeven uiteindelijk juist bijzonder spanningsloos, voorspelbaar, ongeloofwaardig en saai.
Ik vond er weinig tot niets aan, kon me niet inleven, had geen samenhangend gevoel bij het lezen van "Die Zomer". Fragmentarisch en bij het haar gegrepen soms. Benno en Betty leken me eerder personages over wie ik een boek wou lezen.
Taak : Bibliografisch adres : W. REISEL, Die zomer, Querido, Amsterdam, 2008, 214 blz. BIOGRAFIE van Wanda Reisel Reisel : groeide op in Amsterdam in een anarcho-liberaal artsengezin met zes kinderen (vader internist, moeder verpleegster). Na het gymnasium (1968-1974) studeerde Reisel korte tijd geschiedenis, na anderhalf jaar schreef ze zich in voor de regieopleiding van de Theaterschool in Amsterdam.Ze wist van vroeg af aan dat ze schrijver wilde worden. Deze opleiding voltooide ze in 1981. Sindsdien heeft ze een tiental toneelstukken geschreven, gebundeld onder de titel Tien Stuks. Ze was erg succesvol. Reisel debuteerde in 1986 als prozaschrijver met Jacobi's tocht (twee novellen). Haar eerste roman Het blauwe uur verscheen in 1988. Ze werd in 1997 bij een breder publiek bekend dankzij de nominatie van Baby Storm (1996) voor de Libris literatuurprijs. Ook haar volgende roman, Een man een man (2000), stond op de shortlist van de Libris literatuurprijs, in 2001. De roman Witte Liefde werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In januari 2008 werd haar de Anna Bijns Prijs voor Witte liefde toegekend. Haar theaterstukken zijn opgevoerd door Toneelgroep Baal, en Discordia, Gerardjan Rijnders. Naast proza en toneel schrijft Reisel ook film- en televisiescenario's en hoorspelen.