What do you think?
Rate this book
The Promises of Dr. Sigmundus #3
The Resurrection Fields
“Keaney's concoction of sci-fi, horror, and fantasy is remarkably effective. Sigmundus is a villain who will haunt readers.” —The Bulletin
Beginning where Book 2, The Cracked Mirror, left off, this finale to the Promises of Dr. Sigmundus trilogy takes readers into bizarre realms with fanciful creatures, continuing its signature exploration of the price of freedom and self-determination. Focusing on the ongoing struggles of its teenaged protagonists, Dante and Bea, it is a journey at once thrilling and thoughtful, with plenty to offer for pure reading enjoyment and book discussion. This trilogy is satisfying for fantasy fans but also accessible to the less-than-hardcore genre enthusiast.
Beginning where Book 2, The Cracked Mirror, left off, this finale to the Promises of Dr. Sigmundus trilogy takes readers into bizarre realms with fanciful creatures, continuing its signature exploration of the price of freedom and self-determination. Focusing on the ongoing struggles of its teenaged protagonists, Dante and Bea, it is a journey at once thrilling and thoughtful, with plenty to offer for pure reading enjoyment and book discussion. This trilogy is satisfying for fantasy fans but also accessible to the less-than-hardcore genre enthusiast.
158 pages, Hardcover
First published January 1, 2008
8 people are currently reading
291 people want to read
About the author
Brian Keaney
50 books145 followersBrian writes novels for adults, young adults and children. HIs latest novel for adults is The Alphabet of Heart's Desire (Holland House Books), based on an incident in the life of the nineteenth century writer and opium addict, Thomas De Quincey
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
February 22, 2021
5.3/10
Well i am a little bit disappointed. First of with the whole Dante-bird thing and also with the action in the end. I had this feeling that Keany run out of ideas. In a trilogy like this one, you are expecting the action package in the end but here it all happened to fast.
From my review it seems like this is a bad book, not at all, it could be something really good and that's the reason im a little bit more tough with my rating.
Well i am a little bit disappointed. First of with the whole Dante-bird thing and also with the action in the end. I had this feeling that Keany run out of ideas. In a trilogy like this one, you are expecting the action package in the end but here it all happened to fast.
From my review it seems like this is a bad book, not at all, it could be something really good and that's the reason im a little bit more tough with my rating.
August 1, 2013
This book was MIND. BLOWING. I asked the author my questions about the book and he helped me understand what really happened and cleared up all of my confusion, so now I am pretty satisfied with it. The creativity of this storyline was just amazing and I absolutely loved it! Now that I understand what happened in the end, I am at so much more peace...thanks to Brian Keany for writing this wonderful trilogy!
Here was my review from before:
-August 10, 2012-
This book was MIND. BLOWING. But all I can say is "what the heck just happened?!" This ending let me down so bad! I was and AM STILL super confused about everything that happened...there were so many unanswered questions and I just don't know what to make of the ending! I wasn't expecting it at all if it is what I think it is but then I don't really know what it is so I have absolutely no resolution! I can't believe I stayed up to finish this book just to be more confused having read it than having NOT read it before! But nevertheless, the whole concept of the book was intriguing and I found it so different than anything I've ever read before...I really liked it for that reason and though I am completely boggled by the ending, I just can't give it less than a 4 star because of how fascinating I found it. And I think I'm just going to pretend that Brian Keaney left it up to my imagination to answer some of these questions, because that would make me feel better:)
Here was my review from before:
-August 10, 2012-
This book was MIND. BLOWING. But all I can say is "what the heck just happened?!" This ending let me down so bad! I was and AM STILL super confused about everything that happened...there were so many unanswered questions and I just don't know what to make of the ending! I wasn't expecting it at all if it is what I think it is but then I don't really know what it is so I have absolutely no resolution! I can't believe I stayed up to finish this book just to be more confused having read it than having NOT read it before! But nevertheless, the whole concept of the book was intriguing and I found it so different than anything I've ever read before...I really liked it for that reason and though I am completely boggled by the ending, I just can't give it less than a 4 star because of how fascinating I found it. And I think I'm just going to pretend that Brian Keaney left it up to my imagination to answer some of these questions, because that would make me feel better:)
May 20, 2022
Thus all the trilogy is recommended for teen-agers, i read it at pretty old age and i enjoyed it
February 9, 2021
A book where dreams are forbidden. Sounds so magical, right?
Unfortunately this series seem like a draft of a great book. I liked it, don’t get me wrong. The story is beautiful but at the same time is rushed and sloppy, when the characters have challenges it always seems that the answer appears out of nowhere, all character challenges are solved by chance.
Regardless of that, it’s an unusual story and worth reading.
Unfortunately this series seem like a draft of a great book. I liked it, don’t get me wrong. The story is beautiful but at the same time is rushed and sloppy, when the characters have challenges it always seems that the answer appears out of nowhere, all character challenges are solved by chance.
Regardless of that, it’s an unusual story and worth reading.
November 2, 2014
Λίγους μήνες πριν στο νησί Τάρναγκαρ της Γκεχένα η Μπία ετοιμάζονταν να γιορτάσει την ενηλικίωση της και να κάνει μια νέα αρχή στην υγιή κοινωνία που είχε δημιουργήσει ο ηγέτης Δόκτορας Σιγμούνδος. Μάθαινε απ’ έξω τις υποσχέσεις εναντίον της εγκληματικότητας και της κακίας που είχε αναγγείλει ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος όταν πήρε την εξουσία και έκανε συνεχείς πρόβες για το πως θα λάβει για πρώτη φορά το ιχώρ, το χάπι εκείνο που κάνει πιο παραγωγικούς ενεργητικούς και πειθαρχημένους τους ανθρώπους και τους κρατά μακριά από προβλήματα και μπελάδες. Η Μπία όμως όσο κι αν ήθελε να ενσωματωθεί στην υπέροχη αυτή κοινωνία δεν μπορούσε να σταματήσει το μυαλό και την καρδιά της που από το πρωί μέχρι το βράδυ αμφισβητούσαν τις υποσχέσεις του ηγέτη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στα όνειρά της έβλεπε μια κατεστραμμένη πόλη και ένιωθε ότι αυτή ήταν το σπίτι της. Και ξαφνικά στη ζωή της μπήκε ο Ντάντε το παιδί των μαγειρείων ένα κατώτερο κοινωνικά αγόρι που παίρνει ήδη το ιχώρ αλλά δεν τον πιάνει και που σκέφτεται σαν εκείνη. Και μετά ήρθε και ο Εζεκιήλ ένας άντρας που μπορεί να σταματά το χρόνο και ο οποίος της αποκάλυψε πως η κατεστραμμένη πόλη των ονείρων της υπάρχει και λέγεται Μοιτέερα. Και ύστερα οι τρεις του δραπέτευσαν από το Τάρναγκαρ. Πήγαν στην Μοιτέερα συνάντησαν τους Πούκα, τους εξεγερμένους κατοίκους της χώρας και η Μπία έμαθε ποιός πραγματικά είναι ο Σιγμούνδος, πως πήρε την εξουσία, τί συμβαίνει με το ιχώρ, ποιοί ήταν οι γονείς του φίλου της Ντάντε και τι ακριβώς σημαίνει οδυλλική ενέργεια και Οδύλλ. Η κοπέλα από εκεί και πέρα πέρασε πολλά αφού οι στρατιώτες του Σιγμούνδου την βρήκαν, της έδωσαν το ιχώρ και προσπάθησαν να προγραμματίσουν το μυαλό της από την αρχή και να την κάνουν ένα ακόμα στρατιωτάκι. Αλλά εκείνη με τη βοήθεια του Ντάντε κατάφερε να τους νικήσει και επέστρεψε στους Πούκα. Και τώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν γέρο άντρα που δεν είναι άλλος από τον Σιγμούνδο και δύο Ντάντε! Τον αγαπημένο της φίλο και έναν άλλο που την απήγαγε και μετά αυτοκτόνησε. Μπροστά της εξελίσσεται μια μάχη, ο Ντάντε νικά τον Σιγμούνδο που πέφτει στο έδαφος νεκρός. Όμως το αμέσως επόμενο λεπτό ο φίλος της δείχνει να πονά και να υποφέρει ενώ λίγο αργότερα της επιτίθεται και προσπαθεί να τη σκοτώσει! Αν δεν ήταν ένα πουλί να του επιτεθεί εκείνη δεν θα κατάφερνε να του ξεφύγει και να επιστρέψει στους Πούκα. Που την κοιτούν γεμάτη απορία και θλίψη με τα νέα που τους είπε για την προδοσία του Ντάντε. Ούτε εκείνη μπορεί να χωνέψει αυτό που έκανε ο φίλος της. Δεν μπορεί να καταλάβει πως εκείνος με τον οποίο μέχρι χθες πάλευαν μαζί της επιτέθηκε τόσο βάναυσα και προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της. Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;; Τί του συνέβη;; Τα νέα που φτάνουν τις επόμενες μέρες χειροτερεύουν την κατάσταση αφού ο Σιγμούνδος είναι νεκρός και ο νέος ηγέτης της Γκεχένα είναι ο Ντάντε Καζαμπόν που θέλει πλέον να αποκαλείται Σιγμούνδος ο δεύτερος!! Ναι ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας και οι πολίτες το δέχονται με χαρά και ανακούφιση αφού ο Σιγμούνδος τον διάλεξε και ο ηγέτης τους ήξερε τί έκανε. Ο Ντάντε έχει σκοπό να βρει τους Πούκα και να τους εξολοθρεύσει ενώ κάνει σχέδια κατάληψης της γειτονικής χώρας Τάβορ. Ζητά από τους πολίτες να στρατευθούν μαζί του στον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς βία και εγκληματικότητα και να καταταγούν στους Πιστούς ένα νέο στρατιωτικό σώμα που σκοπός του είναι η προστασία της χώρας και η ήττα των εχθρών της. Οι περισσότεροι πολίτες ως γνήσιοι πατριώτες ενθουσιάζονται και τρέχουν αμέσως να καταταγούν για χάρη της Γκεχένα και του Σιγμούνδου του δεύτερου. Οι Πούκα δεν μπορούν να πιστέψουν όλα όσα συμβαίνουν και την τρομακτική αλλαγή του Ντάντε. Κρυμμένοι σε ένα μέρος που κάποτε βρίσκονταν ένα από τα πιο σπουδαία μνημεία της χώρας προσπαθούν να δουν πως θα ξεφύγουν από την οργή και τα σχέδια του πρώην συμμάχου τους και νυν προδότη. Η Μπία όμως νιώθει ότι κάτι άλλο συμβαίνει στον Ντάντε. Επιπλέον ξέρει ότι δεν μπορεί να το βάλει τόσο εύκολα κάτω και να δεχτεί τόσο παθητικά τη μοίρα της. Πρέπει να πολεμήσει. Υπάρχει εξάλλου τρόπος όπως της λέει ο Τζαβινάχ ο αγγελιοφόρος του Οδύλλ απλώς πρέπει να τον βρει. Τί να συμβαίνει άραγε στον Ντάντε;; Γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη άλλαξε στρατόπεδο;; Τι συμβαίνει με αυτό το παράξενο πουλί που ακολουθεί την Μπία και της έσωσε τη ζωή;; Τι είναι το χαμένο έπος του Μεντίνι και πώς ακριβώς οι στίχοι του θα βοηθήσουν τη Μπία να σώσει τον κόσμο;; Μπορεί άραγε ένα μικρό κορίτσι να τον σώσει;; Τί γίνεται στον κόσμο του Οδύλλ και ποιός είναι ο στόχος μια γέφυρας που φτιάχνει εκεί ο Ντάντε;; Πώς ένα παιδί από την Τάβορ που ψάχνει να βρει τί συνέβη στον φίλο του θα βοηθήσει;; Η ώρα της τελικής κρίσης των σκληρών αποφάσεων και επιλογών έφτασε….
Το χαμένο έπος είναι το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Braian Keaney Οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου που για μένα ξεκίνησε αρκετά ωραία και φιλόδοξα αλλά τελείωσε με τον πιο απογοητευτικό τρόπο που μπορούσε να τελειώσει. Όπως είπα και στην κριτική του πρώτο βιβλίου εγώ δεν γνώριζα ούτε τον συγγραφέα ούτε και την τριλογία του. Δεν είχα ιδέα για τη συγκεκριμένη ιστορία ούτε είχα δει κάποιο φίλος μου αναγνώστη να τη διαβάζει. Την αγόρασα μόνο και μόνο επειδή η Πολιτεία την είχε σε τιμή ευκαιρίας. Δεν περίμενα και πολλά ούτε είχα ψηλές προσδοκίες το πρώτο βιβλίο όμως ανέβασε αρκετά τον πήχη ενώ το δεύτερο μπορεί να μην το βρήκα τόσο ενδιαφέρον αλλά υπήρχαν αρκετά στοιχεία του που με κράτησαν και μου δημιούργησαν την περιέργεια και τη διάθεση να θέλω να διαβάσω αμέσως το τρίτο και τελευταίο μέρος. Και το διάβασα. Και η καλή εικόνα που είχαν δημιουργήσει τα δύο πρώτα μέρη γκρεμίστηκε με αυτό εδώ. Καταστράφηκε. Ένα μικρό της μέρος έμεινε μόνο όρθιο και για αυτό δεν έβαλα ένα αστεράκι. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μεγαλύτερο των άλλων δύο έχει μόλις 207 σελίδες και κάποιος αναγνώστης με άπλετο χρόνο στη διάθεση του μπορεί να το ολοκληρώσει σε μία το πολύ δύο μέρες. Ο συγγραφέας ξεκινά την ιστορία από εκεί που τελείωσε το δεύτερο μέρος και μας περιγράφει την τελευταία πράξη του δράματος στη Γκεχένα σε 23 μικρά κεφάλαια. Τα οποία έχουν ως αφηγητές τη Μπία, τον Ντάντε και τον Νίρο. Η δράση συνεχίζει να εξελίσσεται σε τρία μέρη ταυτόχρονα. Τα γεγονότα στη Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω δύο προσώπων. Από τη μια έχουμε τον Ντάντε ο οποίος έχει πια χάσει το σώμα του αφού το έχει καταλάβει ο Όρομπας αλλά η ψυχή του έχει διασωθεί, βρίσκει καταφύγιο στο σώμα ενός πουλιού και προσπαθεί να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τους φίλους του για όσα επρόκειτο να συμβούν ενώ παράλληλα αναλαμβάνει και μία ακόμα παράξενη αποστολή. Από την άλλη έχουμε την Μπία που ��άχνει να βρει μια λογική εξήγηση για την προδοσία του Ντάντε ενώ η ευθύνη για το σώσιμο του κόσμου πέφτει πλέον σε εκείνη. Τα όσα συμβαίνουν στην Τάβορ τη γειτονική χώρα της Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω του Νίρο του νεαρού εκείνου που ψάχνει απεγνωσμένα απαντήσεις για το τι συνέβη στον καλύτερο του φίλο Λούθερ και βρίσκει στο πρόσωπο του καθηγητή και ερευνητή Οσμάν ένα μεγάλο σύμμαχο, βοηθό και φίλο. Το κοινό των τριών αυτών χαρακτήρων είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνουν να εισβάλλουν στο Οδύλλ και μάλιστα στο πιο σκοτεινό και απάνθρωπο μέρος του την Νακάρα. Και οι τρεις σπάνε τον καθρέφτη αυτής της πραγματικότητας και μπαίνουν σε έναν άλλο κόσμο για να παίξουν ο καθένας έναν σημαντικό ρόλο. Δεν είχα πρόβλημα με τον τρόπο που επέλεξε ο συγγραφέας να διηγηθεί το τελευταίο μέρος της ιστορίας ίσα ίσα που τον Νίρο και την Μπία τους αγαπώ ως χαρακτήρες και διάβαζα πάντα με ενδιαφέρον τις περιπέτειες τους. Το μεγάλο πρόβλημα μου ήταν η εξέλιξη που αποφάσισε να δώσει ο συγγραφέας στην ιστορία και το τέλος….
Ομολογώ ότι διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο είχα εξαπατηθεί και είχα πιστέψει ότι διάβαζα μια ακόμα δυστοπία. Ότι οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου ήταν μια ακόμα ιστορία με πρωταγωνιστές δύο εφήβους, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στο μακρινό ή κοντινό μέλλον σε μια χώρα οι κάτοικοι της οποίας έχουν επιβιώσει από έναν μακροχρόνιο πόλεμο και που τώρα οι συνθήκες λειτουργίας της δεν είναι και οι ιδανικότερες. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο δεν ήταν δυστοπικό, πολιτεύματα σαν του Σιγμούνδου και ηγέτες-ο θεός να τους κάνει!-σαν αυτόν υπάρχουν δυστυχώς και στις μέρες μας αλλά η ιστορία συνέχισε να μου αρέσει αφού ήθελα να μάθω περισσότερα για την τρομακτική αυτή κοινωνία. Προς το τέλος του πρώτου μέρους και διαβάζοντας το δεύτερο είχα πλέον καταλάβει ότι επρόκειτο για μια κατ εξοχήν φανταστική ιστορία, ο συγγραφέας έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στο φανταστικό κομμάτι της υπόθεσης και όχι στο ρεαλιστικό. Τον ενδιέφερε περισσότερο να αναφερθεί, να ασχοληθεί, να περιγράψει και να κάνει και τους αναγνώστες του να ενδιαφερθούν για τον κόσμο ή τους κόσμους που υπάρχουν πίσω από τον δικό μας και εμείς δεν είμαστε ικανοί να τους δούμε. Δεν πέταξα από τη χαρά μου με αυτή τη συνειδητοποίηση αλλά δεν τα έβαψα και μαύρα. Δεν είμαι τρελή φαν της φαντασίας ούτε όμως την αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι. Υπάρχουν φανταστικές ιστορίες που με ξετρέλαναν και τις αγαπώ πολύ και υπάρχουν και άλλες που μου ήταν αδιάφορες. Στην περίπτωση αυτή η φανταστική ιστορία του Keaney δεν μου ήταν αδιάφορη δεν την λάτρεψα όμως. Μέχρι να ξεκινήσω το τρίτο βιβλίο ήμουν κάπου στη μέση. Ναι μεν είχε αρκετά ωραία στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα εκπληκτικό, δυνατό και ανατρεπτικό φινάλε είχε όμως και άλλα στοιχεία στα οποία κλοτσούσα, παραπονιόμουν και γενικά δεν τα έβλεπα με καλό μάτι. Παραδέχομαι τη μεγάλη φαντασία του συγγραφέα- εκείνος δεν το θεωρεί όλο αυτό με τους κόσμους φαντασία αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα αυτό γιατί είναι μεγάλη κουβέντα- αλλά πολλά σημεία της το δικό μου το μυαλό αρνούνταν να τα αποδεχτεί. Ξεκινώντας το τρίτο βιβλίο κατάλαβα ότι και εδώ η φαντασία θα έπαιζε τον πρώτο ρόλο. Ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα και ο Keaney δεν ενδιαφέρονταν να αναπτύξει περισσότερο την δικτατορική κοινωνία του Σιγμούνδου, ότι είχε να πει για αυτή το είχε πει στο πρώτο βιβλίο. Το δέχτηκα λοιπόν και βυθίστηκα στην φαντασία του προσπαθώντας να δω που θα το πήγαινε. Τα μονοπάτια λοιπόν στα οποία την οδήγησε έμενα δεν μου άρεσαν και με άφησαν παγερά αδιάφορη.
Καταρχήν είχα θέμα με το μέρος του Ντάντε στην ιστορία. Ο Ντάντε στα βιβλία 1 και 2 είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στους δικούς του ώμους στηρίζεται όχι μόνο η τύχη της Γκεχένα αλλά και όλου του κόσμου. Εκείνος είναι που έχει δυνάμεις και μπορεί να ελέγξει τον κόσμο του Οδύλλ να νικήσει τον Όρομπας και να φέρει ένα καλύτερο αύριο .Αυτός είναι η ελπίδα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τα δύο πρώτα μέρη. Και ξαφνικά στο τρίτο ο Keaney κάνει στροφή 360 μοιρών και ο βασικός πρωταγωνιστής και ήρωας της ιστορίας περνά σε δεύτερη μην πω σε τρίτη μοίρα και από πρωταγωνιστής γίνεται κομπάρσος. Έχει αρκετά κεφάλαια αλλά τί να το κάνω αυτό όταν η ιστορία του είναι βαρετή και στάσιμη και όταν ο ρόλος του είναι τόσο υποβαθμισμένος! Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν ήταν ποτέ αγαπημένος μου, δεν με είχε συγκινήσει αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήλπιζα να μετατραπεί σε έναν παθητικό παρατηρητή, να κολλήσει στο σώμα ενός πουλιού και να βλέπουμε τους βαρετούς διαλόγους μαζί του. Η ιστορία Ντάντε και Κίντου- έτσι λέγεται το πουλί- και η εξέλιξη της δεν ήταν του γούστου μου. Μου φάνηκε υπερβολική, κακογραμμένη, βαρετή. Χασμουριόμουν κάθε φορά που διάβαζα τις δήθεν περιπέτειες τους και μέτραγα τις σελίδες να δω πότε θα τελειώσει το κεφάλαιο για να πάμε παρακάτω. Το δεύτερο μέρος είχε τελειώσει με ένα φινάλε ανατρεπτικό γεμάτο αναπάντητα ερωτηματικά. Ο Όρομπας κατέλαβε το σώμα του Ντάντε και εγώ είχα μείνει κάγκελο να αναρωτιέμαι τί θα γίνει τώρα. Μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα του διαχωρισμού ψυχής σώματος-έχουμε δει και πέντε ταινίες, ξέρουμε κάποια πράγματα-αλλά φανταζόμουν ότι οι δυνάμεις του μικρού αυτού ήταν τόσο ισχυρές που αργά ή γρήγορα θα ξαναέπαιρνε το σώμα του πίσω. Επίσης φανταζόμουν ότι όποιο σώμα κι αν καταλάμβανε παροδικά η Μπία κι οι φίλοι του αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαιναν και θα τον βοηθούσαν να νικήσει το κακό. Φανταζόμουν μια συμμαχία όλων των καλών εναντίον των κακών με τον Ντάντε αρχηγό. Και τί έγινε τελικά;; Τίποτα από τα παραπάνω. Ο Ντάντε κόλλησε στο σώμα του πουλιού στην αρχή τσακώνονταν και το πουλί ήθελε να τον διώξει, μετά του είπε την ιστορία της δημιουργίας του κόσμου και του μίλησε για το κρυφό μονοπάτι που οδηγεί στον παράδεισο των πουλιών και από εκεί που ο Ντάντε ήταν η μοναδική ελπίδα να σωθεί αυτός ο κόσμος έγινε ο σωτήρας των πουλιών, αυτός που θα τους δείξει το δρόμο για τον δικό τους παράδεισο και θα εκπληρώσει μια αρχαία προφητεία!! Σοβαρά τώρα;;; Η συγκεκριμένη ανατροπή δεν μου άρεσε καθόλου ούτε και την ευχαριστήθηκα. Ίσα ίσα που ξενέρωσα.. Εγώ περίμενα να δω έναν Ντάντε γενναίο να τα κάνει όλα λίμπα, να τα βάζει με το απόλυτο κακό και να το νικά, να κλείνει τα στόματα όλων όσων τον κορόιδευαν και τον κακομεταχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, περίμενα κάτι επικό από τη μεριά του και τελικά αυτός έγινε ο σωτήρας των πουλιών κι άφησε την Μπία να σώσει τον κόσμο.. Εντάξει τώρα!! Όλος αυτός ο χαμός στα δύο πρώτα βιβλία για την χαζή αυτή ανατροπή;; Δεν ήταν του γούστου μου λυπάμαι..
Γονείς Ντάντε… μια ακόμα απογοήτευση. Οι γονείς του υποτίθεται ότι ήταν δύο πανίσχυροι άνθρωποι. Η μανά του έλεγχε τις δυνάμεις του Οδύλλ ο πατέρας του αποδεικνύεται ότι ήταν προφήτη ή μελλοντολόγος. Είχε γράψει ένα έπος για το τέλος του κόσμου που πια μεγάλο μέρος του έχει χαθεί στίχοι του οποίου θα βοηθήσουν τους ήρωες να σώσουν τον κόσμο.. ή να τον καταστρέψουν. Στα δύο πρώτα βιβλία πολλές φορές αναρωτήθηκα για τους γονείς του Ντάντε. Επιπλέον ο Ντάντε είχε και έναν δίδυμο αδερφό τον Λούθερ που αυτοκτόνησε. Ήθελα να μου πει περισσότερα για την οικογένεια αυτή, ήθελα να αφιερώσει δύο ή τρία κεφάλαια και να μου εξηγήσει καλύτερα το πόσο σημαντικοί και ιδιαίτεροι ήταν και να μου πει που βρίσκονται τώρα στο Οδύλλ και τι κάνουν. Οι λίγες γραμμές που αφιέρωσε στην τόσο σημαντική αυτή οικογένεια με άφησαν ανικανοποίητη.. Περίμενα μια συνάντηση των τεσσάρων στο Οδύλλ περίμενα έστω και μία μόνο φορά να συναντηθεί όλη η οικογένεια εκεί αφού μπορούσαν. Δεν μου το έδωσε όμως ο συγγραφέας. Προτίμησε να κρατήσει τον Ντάντε στο σώμα ενός πουλιού, τον Λούθερ μέσα σε ένα δέντρο στη Νακάρα ενώ οι ψυχές των γονιών περιφέρονται κάπου στο Οδύλλ. Απογοητεύτηκα…
Μπία και Νίρο.. Οι δύο λόγοι που δίνω δύο αστεράκια στο βιβλίο είναι αυτοί οι δύο. Χαρακτήρες δυναμικοί αλλά όχι τέλειοι. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και αντιήρωες. Η Μπία είναι πολύ πιο σημαντική από τον Νίρο και είναι αυτή που τελικά κάνει τη διαφορά και την ανατροπή και αναλαμβάνει να σώσει τον κόσμο Είναι αυτή που παλεύει με το κακό. Την αγαπούσα τη Μπια, από το δεύτερο βιβλίο τη θαύμαζα και διάβαζα με ενδιαφέρον τα κεφάλαια της. Εδώ δεν με απογοήτευσε αν και θα ήθελα να καταλάβει ότι ο Ντάντε βρίσκεται στο πουλί. Θα ήθελα να μπορούσε να συνδέσει λίγο καλύτερα τα πράγματα και να συνειδητοποιήσει ότι κάτι παίζει με τον Ντάντε, το σώμα του και τον Όρομπας. Ούτε αυτό όμως θέλησε συγγραφέας να μου το δώσει. Παρόλα αυτά χαιρόμουν να διαβάζω τα κεφάλαια της και απολάμβανα τη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα της. Όσον αφορά τον Νίρο εδώ έχει μεγαλύτερο ρόλο, ζει τη δική του προσωπική περιπέτεια με παρέα τον Οσμάν και τα κεφάλαια του ήταν τα πιο ενδιαφέροντα για μένα. Ο συγγραφέας φρόντισε και εδώ να με δυσαρεστήσει με την εξέλιξη της ιστορίας αφού τη στιγμή που ενώνεται το μέρος του με εκείνο της Μπία οι δυο τους δεν μιλούν, δεν γνωρίζονται και με το τέλος που έδωσε ούτε πρόκειται να γνωριστούν. Περίμενα με ανυπομονησία Ντάντε-Μπια και Νίρο να συναντηθούν, να μιλήσουν και ναι γιατί όχι να γίνουν φίλοι, ήθελα οι τρεις αυτές ιστορίες να γίνουν ένα αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα. Και εδώ μετράμε μια ακόμα απογοήτευση. Τα προσωπικά ταξίδια Μπια - Νίρο είναι ο λόγος των δύο αστερίων αλλά όσο κι αν μου άρεσαν δεν τα ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Μου φάνηκαν ανολοκλήρωτα..
Το τέλος.. Η μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση. Τί έγινε ακριβώς; Χτύπησε την καμπάνα η Μπία και τί;; Ξανάρχισε ο κόσμος από την αρχή;; Βρέθηκε στον παράδεισο;; Που είναι ο Νίρο;; Ξαναγεννήθηκαν όλοι;; Ακόμα και ο Λούθερ που είχε πεθάνει;; Τί έγινε με τον κόσμο του Οδύλλ;; Υπάρχει ή χάθηκε;; Εξαφανίστηκε η Νακάρα;; Μπορούν τα πλάσματα του να περάσουν στον δικό μας κόσμο;; Ποιά ήταν τα δύο άτομα που είδε η Μπία λίγο πριν αρχίσει να ξεχνά;; Που πήγαιναν;; Τί έγινε ακριβώς;; Το Έπος του Μεντίνι μίλαγε για το τέλος του κόσμου. Ότι όποιος χτυπήσει την καμπάνα και πέσει θα ξυπνήσει τον κοιμισμένο γίγαντα και θα έρθει το τέλος. Από τον επίλογο αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ο κόσμος τελείωσε και ξανάρχισε από την αρχή. Είναι αυτό που λέμε κάθε τέλος σημαίνει μια νέα αρχή. Όλοι οι χαρακτήρες αναγεννήθηκαν και ζουν σε έναν καλύτερο, πιο ελπιδοφόρο κόσμο. Δεν θυμούνται φυσικά τίποτα αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που τους κάνουν να πιστεύουν ότι ίσως να έχουν ξαναζήσει σε αυτόν τον κόσμο. Κάτι σαν το deja-vu δηλαδή. Και φυσικά αυτοί που ήταν γραμμένο να συναντηθούν θα ξανασυναντηθούν. Η Μπία και ο Ντάντε δηλαδή σε όποιον κόσμο κι αν ζουν όσες φορές κι αν αυτός αναγεννηθεί θα ξανασυναντηθούν. Και αυτό ακριβώς έγινε στον επίλογο. Κάτι τελείωσε και κάτι καινούριο άρχισε. Μπία και Ντάντε έζησαν κάποτε σε μια πραγματικότητα τη μάχη καλού κακού, νίκησαν, ξαναγεννήθηκαν και τώρα σε μια άλλη πραγματικότητα, σε έναν καινούριο κόσμο ξανασυναντιούνται για να ζήσουν μια νέα περιπέτεια. Κάπως έτσι σκέφτομαι εγώ το φινάλε του βιβλίου. Αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις αφού ο συγγραφέας θεώρησε σωστό να μην εξηγήσει τίποτα, να αφήσει τη δική μας φαντασία να αποφασίσει για το τί πιστεύει εκείνη ότι σημαίνει ο επίλογος. Υπάρχουν φορές που εκτιμώ κάτι τέτοιες κινήσεις δεν ισχύει όμως στην περίπτωση αυτή. Σε μια τόσο μπερδεμένη ιστορία ήθελα μια κατανοητή εξήγηση, ένα φινάλε χωρίς περισσότερα ερωτηματικά..
Το Χαμένο Έπος ήταν ένα βιβλίο που δεν με ικανοποίησε. Με απογοήτευσε σε πολλά σημεία του. Ήταν παρατραβηγμένη η ιστορία και η εξέλιξη της πολύ περίπλοκη οι δε χαρακτήρες με εξαίρεση τους Μπια και Νίρο ήταν αδιάφοροι ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής έγινε κομπάρσος. Δεν μπορώ επίσης να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του συγγραφέα. Οι διάλογοι ήταν απλοϊκοί και παιδικοί. Είχε καλές προθέσεις όταν ξεκίνησε την ιστόρα αυτή κάπου όμως το έχασε. Συνολικά στην τριλογία βάζω δύο αστεράκια. Δεν μετάνιωσα που έδωσα εννέα ευρώ περίπου για να την πάρω έχω κάνει και χειρότερα λάθη αλλά δεν πρόκειται να την ξαναδιαβάσω κι αν βρεθεί κάποιος γνωστός που να θέλει να του τη δανείσω ή και να του την δώσω χωρίς λεφτά δεν θα έχω πρόβλημα να το κάνω. Άλλα βιβλία τα φυλώ σαν κόρη οφθαλμού αυτά εδώ όμως δεν έχω πρόβλημα να τα δανείσω χωρίς επιστροφή. Δεν τη συστήνω την τριλογία αυτή είναι για πολύ ψαγμένους με τη φαντασία αναγνώστες και ακόμα και αυτοί πιστεύω πως στο τέλος θα ξενερώσουν και θα απογοητευθούν…. Διαβάστε κάτι άλλο...
Το χαμένο έπος είναι το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας του Braian Keaney Οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου που για μένα ξεκίνησε αρκετά ωραία και φιλόδοξα αλλά τελείωσε με τον πιο απογοητευτικό τρόπο που μπορούσε να τελειώσει. Όπως είπα και στην κριτική του πρώτο βιβλίου εγώ δεν γνώριζα ούτε τον συγγραφέα ούτε και την τριλογία του. Δεν είχα ιδέα για τη συγκεκριμένη ιστορία ούτε είχα δει κάποιο φίλος μου αναγνώστη να τη διαβάζει. Την αγόρασα μόνο και μόνο επειδή η Πολιτεία την είχε σε τιμή ευκαιρίας. Δεν περίμενα και πολλά ούτε είχα ψηλές προσδοκίες το πρώτο βιβλίο όμως ανέβασε αρκετά τον πήχη ενώ το δεύτερο μπορεί να μην το βρήκα τόσο ενδιαφέρον αλλά υπήρχαν αρκετά στοιχεία του που με κράτησαν και μου δημιούργησαν την περιέργεια και τη διάθεση να θέλω να διαβάσω αμέσως το τρίτο και τελευταίο μέρος. Και το διάβασα. Και η καλή εικόνα που είχαν δημιουργήσει τα δύο πρώτα μέρη γκρεμίστηκε με αυτό εδώ. Καταστράφηκε. Ένα μικρό της μέρος έμεινε μόνο όρθιο και για αυτό δεν έβαλα ένα αστεράκι. Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν είναι μεγαλύτερο των άλλων δύο έχει μόλις 207 σελίδες και κάποιος αναγνώστης με άπλετο χρόνο στη διάθεση του μπορεί να το ολοκληρώσει σε μία το πολύ δύο μέρες. Ο συγγραφέας ξεκινά την ιστορία από εκεί που τελείωσε το δεύτερο μέρος και μας περιγράφει την τελευταία πράξη του δράματος στη Γκεχένα σε 23 μικρά κεφάλαια. Τα οποία έχουν ως αφηγητές τη Μπία, τον Ντάντε και τον Νίρο. Η δράση συνεχίζει να εξελίσσεται σε τρία μέρη ταυτόχρονα. Τα γεγονότα στη Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω δύο προσώπων. Από τη μια έχουμε τον Ντάντε ο οποίος έχει πια χάσει το σώμα του αφού το έχει καταλάβει ο Όρομπας αλλά η ψυχή του έχει διασωθεί, βρίσκει καταφύγιο στο σώμα ενός πουλιού και προσπαθεί να βρει τρόπο να ειδοποιήσει τους φίλους του για όσα επρόκειτο να συμβούν ενώ παράλληλα αναλαμβάνει και μία ακόμα παράξενη αποστολή. Από την άλλη έχουμε την Μπία που ��άχνει να βρει μια λογική εξήγηση για την προδοσία του Ντάντε ενώ η ευθύνη για το σώσιμο του κόσμου πέφτει πλέον σε εκείνη. Τα όσα συμβαίνουν στην Τάβορ τη γειτονική χώρα της Γκεχένα τα παρακολουθούμε μέσω του Νίρο του νεαρού εκείνου που ψάχνει απεγνωσμένα απαντήσεις για το τι συνέβη στον καλύτερο του φίλο Λούθερ και βρίσκει στο πρόσωπο του καθηγητή και ερευνητή Οσμάν ένα μεγάλο σύμμαχο, βοηθό και φίλο. Το κοινό των τριών αυτών χαρακτήρων είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καταφέρνουν να εισβάλλουν στο Οδύλλ και μάλιστα στο πιο σκοτεινό και απάνθρωπο μέρος του την Νακάρα. Και οι τρεις σπάνε τον καθρέφτη αυτής της πραγματικότητας και μπαίνουν σε έναν άλλο κόσμο για να παίξουν ο καθένας έναν σημαντικό ρόλο. Δεν είχα πρόβλημα με τον τρόπο που επέλεξε ο συγγραφέας να διηγηθεί το τελευταίο μέρος της ιστορίας ίσα ίσα που τον Νίρο και την Μπία τους αγαπώ ως χαρακτήρες και διάβαζα πάντα με ενδιαφέρον τις περιπέτειες τους. Το μεγάλο πρόβλημα μου ήταν η εξέλιξη που αποφάσισε να δώσει ο συγγραφέας στην ιστορία και το τέλος….
Ομολογώ ότι διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο είχα εξαπατηθεί και είχα πιστέψει ότι διάβαζα μια ακόμα δυστοπία. Ότι οι υποσχέσεις του δόκτορα Σιγμούνδου ήταν μια ακόμα ιστορία με πρωταγωνιστές δύο εφήβους, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στο μακρινό ή κοντινό μέλλον σε μια χώρα οι κάτοικοι της οποίας έχουν επιβιώσει από έναν μακροχρόνιο πόλεμο και που τώρα οι συνθήκες λειτουργίας της δεν είναι και οι ιδανικότερες. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι το βιβλίο δεν ήταν δυστοπικό, πολιτεύματα σαν του Σιγμούνδου και ηγέτες-ο θεός να τους κάνει!-σαν αυτόν υπάρχουν δυστυχώς και στις μέρες μας αλλά η ιστορία συνέχισε να μου αρέσει αφού ήθελα να μάθω περισσότερα για την τρομακτική αυτή κοινωνία. Προς το τέλος του πρώτου μέρους και διαβάζοντας το δεύτερο είχα πλέον καταλάβει ότι επρόκειτο για μια κατ εξοχήν φανταστική ιστορία, ο συγγραφέας έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στο φανταστικό κομμάτι της υπόθεσης και όχι στο ρεαλιστικό. Τον ενδιέφερε περισσότερο να αναφερθεί, να ασχοληθεί, να περιγράψει και να κάνει και τους αναγνώστες του να ενδιαφερθούν για τον κόσμο ή τους κόσμους που υπάρχουν πίσω από τον δικό μας και εμείς δεν είμαστε ικανοί να τους δούμε. Δεν πέταξα από τη χαρά μου με αυτή τη συνειδητοποίηση αλλά δεν τα έβαψα και μαύρα. Δεν είμαι τρελή φαν της φαντασίας ούτε όμως την αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι. Υπάρχουν φανταστικές ιστορίες που με ξετρέλαναν και τις αγαπώ πολύ και υπάρχουν και άλλες που μου ήταν αδιάφορες. Στην περίπτωση αυτή η φανταστική ιστορία του Keaney δεν μου ήταν αδιάφορη δεν την λάτρεψα όμως. Μέχρι να ξεκινήσω το τρίτο βιβλίο ήμουν κάπου στη μέση. Ναι μεν είχε αρκετά ωραία στοιχεία που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα εκπληκτικό, δυνατό και ανατρεπτικό φινάλε είχε όμως και άλλα στοιχεία στα οποία κλοτσούσα, παραπονιόμουν και γενικά δεν τα έβλεπα με καλό μάτι. Παραδέχομαι τη μεγάλη φαντασία του συγγραφέα- εκείνος δεν το θεωρεί όλο αυτό με τους κόσμους φαντασία αλλά δεν θα το αναλύσουμε τώρα αυτό γιατί είναι μεγάλη κουβέντα- αλλά πολλά σημεία της το δικό μου το μυαλό αρνούνταν να τα αποδεχτεί. Ξεκινώντας το τρίτο βιβλίο κατάλαβα ότι και εδώ η φαντασία θα έπαιζε τον πρώτο ρόλο. Ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα και ο Keaney δεν ενδιαφέρονταν να αναπτύξει περισσότερο την δικτατορική κοινωνία του Σιγμούνδου, ότι είχε να πει για αυτή το είχε πει στο πρώτο βιβλίο. Το δέχτηκα λοιπόν και βυθίστηκα στην φαντασία του προσπαθώντας να δω που θα το πήγαινε. Τα μονοπάτια λοιπόν στα οποία την οδήγησε έμενα δεν μου άρεσαν και με άφησαν παγερά αδιάφορη.
Καταρχήν είχα θέμα με το μέρος του Ντάντε στην ιστορία. Ο Ντάντε στα βιβλία 1 και 2 είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Στους δικούς του ώμους στηρίζεται όχι μόνο η τύχη της Γκεχένα αλλά και όλου του κόσμου. Εκείνος είναι που έχει δυνάμεις και μπορεί να ελέγξει τον κόσμο του Οδύλλ να νικήσει τον Όρομπας και να φέρει ένα καλύτερο αύριο .Αυτός είναι η ελπίδα. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνει κανείς διαβάζοντας τα δύο πρώτα μέρη. Και ξαφνικά στο τρίτο ο Keaney κάνει στροφή 360 μοιρών και ο βασικός πρωταγωνιστής και ήρωας της ιστορίας περνά σε δεύτερη μην πω σε τρίτη μοίρα και από πρωταγωνιστής γίνεται κομπάρσος. Έχει αρκετά κεφάλαια αλλά τί να το κάνω αυτό όταν η ιστορία του είναι βαρετή και στάσιμη και όταν ο ρόλος του είναι τόσο υποβαθμισμένος! Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας δεν ήταν ποτέ αγαπημένος μου, δεν με είχε συγκινήσει αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι ήλπιζα να μετατραπεί σε έναν παθητικό παρατηρητή, να κολλήσει στο σώμα ενός πουλιού και να βλέπουμε τους βαρετούς διαλόγους μαζί του. Η ιστορία Ντάντε και Κίντου- έτσι λέγεται το πουλί- και η εξέλιξη της δεν ήταν του γούστου μου. Μου φάνηκε υπερβολική, κακογραμμένη, βαρετή. Χασμουριόμουν κάθε φορά που διάβαζα τις δήθεν περιπέτειες τους και μέτραγα τις σελίδες να δω πότε θα τελειώσει το κεφάλαιο για να πάμε παρακάτω. Το δεύτερο μέρος είχε τελειώσει με ένα φινάλε ανατρεπτικό γεμάτο αναπάντητα ερωτηματικά. Ο Όρομπας κατέλαβε το σώμα του Ντάντε και εγώ είχα μείνει κάγκελο να αναρωτιέμαι τί θα γίνει τώρα. Μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα του διαχωρισμού ψυχής σώματος-έχουμε δει και πέντε ταινίες, ξέρουμε κάποια πράγματα-αλλά φανταζόμουν ότι οι δυνάμεις του μικρού αυτού ήταν τόσο ισχυρές που αργά ή γρήγορα θα ξαναέπαιρνε το σώμα του πίσω. Επίσης φανταζόμουν ότι όποιο σώμα κι αν καταλάμβανε παροδικά η Μπία κι οι φίλοι του αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαιναν και θα τον βοηθούσαν να νικήσει το κακό. Φανταζόμουν μια συμμαχία όλων των καλών εναντίον των κακών με τον Ντάντε αρχηγό. Και τί έγινε τελικά;; Τίποτα από τα παραπάνω. Ο Ντάντε κόλλησε στο σώμα του πουλιού στην αρχή τσακώνονταν και το πουλί ήθελε να τον διώξει, μετά του είπε την ιστορία της δημιουργίας του κόσμου και του μίλησε για το κρυφό μονοπάτι που οδηγεί στον παράδεισο των πουλιών και από εκεί που ο Ντάντε ήταν η μοναδική ελπίδα να σωθεί αυτός ο κόσμος έγινε ο σωτήρας των πουλιών, αυτός που θα τους δείξει το δρόμο για τον δικό τους παράδεισο και θα εκπληρώσει μια αρχαία προφητεία!! Σοβαρά τώρα;;; Η συγκεκριμένη ανατροπή δεν μου άρεσε καθόλου ούτε και την ευχαριστήθηκα. Ίσα ίσα που ξενέρωσα.. Εγώ περίμενα να δω έναν Ντάντε γενναίο να τα κάνει όλα λίμπα, να τα βάζει με το απόλυτο κακό και να το νικά, να κλείνει τα στόματα όλων όσων τον κορόιδευαν και τον κακομεταχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, περίμενα κάτι επικό από τη μεριά του και τελικά αυτός έγινε ο σωτήρας των πουλιών κι άφησε την Μπία να σώσει τον κόσμο.. Εντάξει τώρα!! Όλος αυτός ο χαμός στα δύο πρώτα βιβλία για την χαζή αυτή ανατροπή;; Δεν ήταν του γούστου μου λυπάμαι..
Γονείς Ντάντε… μια ακόμα απογοήτευση. Οι γονείς του υποτίθεται ότι ήταν δύο πανίσχυροι άνθρωποι. Η μανά του έλεγχε τις δυνάμεις του Οδύλλ ο πατέρας του αποδεικνύεται ότι ήταν προφήτη ή μελλοντολόγος. Είχε γράψει ένα έπος για το τέλος του κόσμου που πια μεγάλο μέρος του έχει χαθεί στίχοι του οποίου θα βοηθήσουν τους ήρωες να σώσουν τον κόσμο.. ή να τον καταστρέψουν. Στα δύο πρώτα βιβλία πολλές φορές αναρωτήθηκα για τους γονείς του Ντάντε. Επιπλέον ο Ντάντε είχε και έναν δίδυμο αδερφό τον Λούθερ που αυτοκτόνησε. Ήθελα να μου πει περισσότερα για την οικογένεια αυτή, ήθελα να αφιερώσει δύο ή τρία κεφάλαια και να μου εξηγήσει καλύτερα το πόσο σημαντικοί και ιδιαίτεροι ήταν και να μου πει που βρίσκονται τώρα στο Οδύλλ και τι κάνουν. Οι λίγες γραμμές που αφιέρωσε στην τόσο σημαντική αυτή οικογένεια με άφησαν ανικανοποίητη.. Περίμενα μια συνάντηση των τεσσάρων στο Οδύλλ περίμενα έστω και μία μόνο φορά να συναντηθεί όλη η οικογένεια εκεί αφού μπορούσαν. Δεν μου το έδωσε όμως ο συγγραφέας. Προτίμησε να κρατήσει τον Ντάντε στο σώμα ενός πουλιού, τον Λούθερ μέσα σε ένα δέντρο στη Νακάρα ενώ οι ψυχές των γονιών περιφέρονται κάπου στο Οδύλλ. Απογοητεύτηκα…
Μπία και Νίρο.. Οι δύο λόγοι που δίνω δύο αστεράκια στο βιβλίο είναι αυτοί οι δύο. Χαρακτήρες δυναμικοί αλλά όχι τέλειοι. Θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και αντιήρωες. Η Μπία είναι πολύ πιο σημαντική από τον Νίρο και είναι αυτή που τελικά κάνει τη διαφορά και την ανατροπή και αναλαμβάνει να σώσει τον κόσμο Είναι αυτή που παλεύει με το κακό. Την αγαπούσα τη Μπια, από το δεύτερο βιβλίο τη θαύμαζα και διάβαζα με ενδιαφέρον τα κεφάλαια της. Εδώ δεν με απογοήτευσε αν και θα ήθελα να καταλάβει ότι ο Ντάντε βρίσκεται στο πουλί. Θα ήθελα να μπορούσε να συνδέσει λίγο καλύτερα τα πράγματα και να συνειδητοποιήσει ότι κάτι παίζει με τον Ντάντε, το σώμα του και τον Όρομπας. Ούτε αυτό όμως θέλησε συγγραφέας να μου το δώσει. Παρόλα αυτά χαιρόμουν να διαβάζω τα κεφάλαια της και απολάμβανα τη μαχητικότητα και αποφασιστικότητα της. Όσον αφορά τον Νίρο εδώ έχει μεγαλύτερο ρόλο, ζει τη δική του προσωπική περιπέτεια με παρέα τον Οσμάν και τα κεφάλαια του ήταν τα πιο ενδιαφέροντα για μένα. Ο συγγραφέας φρόντισε και εδώ να με δυσαρεστήσει με την εξέλιξη της ιστορίας αφού τη στιγμή που ενώνεται το μέρος του με εκείνο της Μπία οι δυο τους δεν μιλούν, δεν γνωρίζονται και με το τέλος που έδωσε ούτε πρόκειται να γνωριστούν. Περίμενα με ανυπομονησία Ντάντε-Μπια και Νίρο να συναντηθούν, να μιλήσουν και ναι γιατί όχι να γίνουν φίλοι, ήθελα οι τρεις αυτές ιστορίες να γίνουν ένα αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα. Και εδώ μετράμε μια ακόμα απογοήτευση. Τα προσωπικά ταξίδια Μπια - Νίρο είναι ο λόγος των δύο αστερίων αλλά όσο κι αν μου άρεσαν δεν τα ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Μου φάνηκαν ανολοκλήρωτα..
Το τέλος.. Η μεγαλύτερη ίσως απογοήτευση. Τί έγινε ακριβώς; Χτύπησε την καμπάνα η Μπία και τί;; Ξανάρχισε ο κόσμος από την αρχή;; Βρέθηκε στον παράδεισο;; Που είναι ο Νίρο;; Ξαναγεννήθηκαν όλοι;; Ακόμα και ο Λούθερ που είχε πεθάνει;; Τί έγινε με τον κόσμο του Οδύλλ;; Υπάρχει ή χάθηκε;; Εξαφανίστηκε η Νακάρα;; Μπορούν τα πλάσματα του να περάσουν στον δικό μας κόσμο;; Ποιά ήταν τα δύο άτομα που είδε η Μπία λίγο πριν αρχίσει να ξεχνά;; Που πήγαιναν;; Τί έγινε ακριβώς;; Το Έπος του Μεντίνι μίλαγε για το τέλος του κόσμου. Ότι όποιος χτυπήσει την καμπάνα και πέσει θα ξυπνήσει τον κοιμισμένο γίγαντα και θα έρθει το τέλος. Από τον επίλογο αυτό που καταλαβαίνω είναι πως ο κόσμος τελείωσε και ξανάρχισε από την αρχή. Είναι αυτό που λέμε κάθε τέλος σημαίνει μια νέα αρχή. Όλοι οι χαρακτήρες αναγεννήθηκαν και ζουν σε έναν καλύτερο, πιο ελπιδοφόρο κόσμο. Δεν θυμούνται φυσικά τίποτα αλλά υπάρχουν κάποια στοιχεία που τους κάνουν να πιστεύουν ότι ίσως να έχουν ξαναζήσει σε αυτόν τον κόσμο. Κάτι σαν το deja-vu δηλαδή. Και φυσικά αυτοί που ήταν γραμμένο να συναντηθούν θα ξανασυναντηθούν. Η Μπία και ο Ντάντε δηλαδή σε όποιον κόσμο κι αν ζουν όσες φορές κι αν αυτός αναγεννηθεί θα ξανασυναντηθούν. Και αυτό ακριβώς έγινε στον επίλογο. Κάτι τελείωσε και κάτι καινούριο άρχισε. Μπία και Ντάντε έζησαν κάποτε σε μια πραγματικότητα τη μάχη καλού κακού, νίκησαν, ξαναγεννήθηκαν και τώρα σε μια άλλη πραγματικότητα, σε έναν καινούριο κόσμο ξανασυναντιούνται για να ζήσουν μια νέα περιπέτεια. Κάπως έτσι σκέφτομαι εγώ το φινάλε του βιβλίου. Αλλά όλα αυτά είναι υποθέσεις αφού ο συγγραφέας θεώρησε σωστό να μην εξηγήσει τίποτα, να αφήσει τη δική μας φαντασία να αποφασίσει για το τί πιστεύει εκείνη ότι σημαίνει ο επίλογος. Υπάρχουν φορές που εκτιμώ κάτι τέτοιες κινήσεις δεν ισχύει όμως στην περίπτωση αυτή. Σε μια τόσο μπερδεμένη ιστορία ήθελα μια κατανοητή εξήγηση, ένα φινάλε χωρίς περισσότερα ερωτηματικά..
Το Χαμένο Έπος ήταν ένα βιβλίο που δεν με ικανοποίησε. Με απογοήτευσε σε πολλά σημεία του. Ήταν παρατραβηγμένη η ιστορία και η εξέλιξη της πολύ περίπλοκη οι δε χαρακτήρες με εξαίρεση τους Μπια και Νίρο ήταν αδιάφοροι ενώ ο βασικός πρωταγωνιστής έγινε κομπάρσος. Δεν μπορώ επίσης να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του συγγραφέα. Οι διάλογοι ήταν απλοϊκοί και παιδικοί. Είχε καλές προθέσεις όταν ξεκίνησε την ιστόρα αυτή κάπου όμως το έχασε. Συνολικά στην τριλογία βάζω δύο αστεράκια. Δεν μετάνιωσα που έδωσα εννέα ευρώ περίπου για να την πάρω έχω κάνει και χειρότερα λάθη αλλά δεν πρόκειται να την ξαναδιαβάσω κι αν βρεθεί κάποιος γνωστός που να θέλει να του τη δανείσω ή και να του την δώσω χωρίς λεφτά δεν θα έχω πρόβλημα να το κάνω. Άλλα βιβλία τα φυλώ σαν κόρη οφθαλμού αυτά εδώ όμως δεν έχω πρόβλημα να τα δανείσω χωρίς επιστροφή. Δεν τη συστήνω την τριλογία αυτή είναι για πολύ ψαγμένους με τη φαντασία αναγνώστες και ακόμα και αυτοί πιστεύω πως στο τέλος θα ξενερώσουν και θα απογοητευθούν…. Διαβάστε κάτι άλλο...
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 15, 2023
The last book of the trilogy really took a disappointing turn, even bigger than that of the second book. It finalized the change in thematic since it is clearly a fantasy/pg horror novel in contrast to the first book of the series. If i could rank the books from first to last i would day the first book is far superior than the other two followed up (not that closely) by the second book and then the last book that was really far off the first one. Even the writing in the first book was better and the plot/character development was fuller and more complete than in the other two novels. The writing was still good but it felt like Brian Keaney wanted to be done with this trilogy as fast as he could, which is kind of sad due to all the prospects the first novel had. I couldn't stop thinking out loud throughout reading the final two books that had Brian Keaney wanted to make this 5 or 6 book series he could have and honestly i think that would have given the characters and the plot more time and space to expand and be disected by the readers. Even down this weird and different plot hole by making this series longer a lot of holes could have been plugged making this a much more enjoyable read. Also the end was very confusing and open to interpretation which is not the kind of end you expect from a dystopian or even fantast novel. 2.5 stars at most but since only integers are allowed i round down to 2.
January 18, 2025
Desilusão... fonix. Ou antes, quando comecei este livro pareceu-me o melhor dos 3. Havia uma breve explicação do que se passou, mas sem exagerar, a história parecia fluir para um grande final... e depois.... que raio de final foi aquele? Houve personagens que ganharam relevo e não faço ideia do que lhes aconteceu, não percebi se derrotaram o inimigo ou voltaram a um novo inicio, o Dante e o Kidu tb não sei como se separaram... tanta, mas tanta coisa que ficou perdido. Parece que o autor ficou sem ideias e decidiu acabar às três pancadas. A luta final entre o bem e o mal resumiu-se a um aceno (ok tiveram o discernimento de dizer que a força era igual e que não valia a pena andarem a trocar faíscas, mas foi tão simples que parece que foi mesmo um: não vale a pena, vou acabar o livro aqui e pronto).
Vai ser lindo... em fevereiro quando for debater as minhas leituras, só tenho queixas ahahaahha
Vai ser lindo... em fevereiro quando for debater as minhas leituras, só tenho queixas ahahaahha
June 4, 2011
Right so I'll be honest right now: I had read the first two books in this series about 2 to 3 years ago so when I started reading this book I was completely confused mainly because I could hardly remember what had happened in the past two books. I remember enjoying them and thinking they had a different feel to them and always had me interested so that's why I wanted to continue reading this series.
About half-way into this book things from the past books were coming back to me (but I am convinced I will have to at this point go back and re-read them so that I can remember clearly)so the book started making more sense. This book also had the same strange hold over me that I recalled from the past books: the world that Keaney has created is so interesting that I cannot grasp it all, and at the same time I am so fascinated by it, so I had trouble putting this book down at many points.
Style-wise because I don't recall how the other two books were I will only speak of the problems I had with this book. Mainly I felt that there was an issue with switching points of view. We would be mid-way into a chapter that was third person but from Bea's POV (I don't know how else to phrase that) then we'd switch to Nyro's point of view with no break in the page or any indication of this happening besides suddenly being aware of the things only Nyro would be aware of. (there was one part where it did this and first -since Nyro didn't know Bea- he referred to her as 'the girl' which was appropriate. But then he switch and called her 'Bea' which annoyed me since he didn't know who Bea was!) It seemed like Keaney didn't know how to transition from one POV to another. Sometimes he'd have a nice break in the page and some **** to show this, sometimes there was just a break in the page, and sometimes there was absolutely no indication of this at all... which confused me greatly at times.
Character-wise I love the characters in this book, I love Bea for being a strong female character, and I especially love Dante. Though in this book I had issues with him being stuck in a bird's (Kidu's) body for the entire book. I was hoping that when the dog, Moon, came into the picture and Bea mentioned she felt that Moon had a big part in everything that maybe Dante would transfer to Moon's body... I kinda wanted him to be transferring to different bodies just to try to communicate better with Bea. (Not that I hated Kidu I just got tired of his ramblings about how he wanted Dante out and Dante just kept saying sorry)
Can't say I liked Nyro and Osman... I had trouble identifying what their purpose was in the story and in the end we really don't know what happened to them... do we? When Bea was standing the Resurrection Fields at the end (I'll rant more about the ending in a bit) I had a feeling that the man and boy she saw could have been Nyro and Osman, but that wouldn't make much sense in my mind since they had been at the other end of the bridge when we last saw them. I will say they helped the reader in gathering more information about the events taking place but at the same time I felt other characters such as Bea or Dante could have done this as well.
Though I can't remember Set much from the previous books I will say I liked his small parts in this book, he truly was an interesting antagonist. I liked his riddle of the 'Feather's filling the sky and the moon in a basket' but... really? Was that the only role the dog 'Moon' played in that whole book? Was to sleep in a basket? That doesn't seem as important as Bea made his role sound... and wouldn't she want the dog gone then? If he was only going to cause trouble for her with Set? It really made little sense to me.
As for the ending of the book: I just stared at the book dumbfounded after I finished. All that could race through my head is: there has to be a sequel! But there isn't... is there? I searched and it seems there isn't! I am truly confused as to what took place!Dante was (I assume) among the birds killing the soldiers... Nyro and Osman were... where? What happened to them? Set and his brother were... just standing there? And then Bea rings the bell that awakens the Odyll and supposedly that would end the world and destroy the Resurrection Fields, according to Set. But instead somehow Bea ends up in the Resurrection Fields... then starts forgetting... then appears sitting in a tree... reading? She sees Dante... and he asks what she is reading and she's reading 'The Promises of Dr. Sigmundus'.
Now I am going to have to go back and read the previous books obviously because I vaguely recall this was how they met? But... at the same time... WHAT JUST HAPPENED?! Did the world reset itself to the moment they met? Was Bea reading the book I just finished reading? I am so confused! And there was so much that just never got resolved! There was no final fight between Dante and Orobas (I'm pretty sure his mom told him he'd be able to defeat Orobas eventually), Dante never got his body back, we don't know what happened to the bridge, we don't know if Set was correct in the world ending... we really don't know much!
I have to say this book's ending let me down greatly. If there was a sequel maybe I wouldn't be as harsh but there were too many unanswered questions! Ones that I felt needed answering.
About half-way into this book things from the past books were coming back to me (but I am convinced I will have to at this point go back and re-read them so that I can remember clearly)so the book started making more sense. This book also had the same strange hold over me that I recalled from the past books: the world that Keaney has created is so interesting that I cannot grasp it all, and at the same time I am so fascinated by it, so I had trouble putting this book down at many points.
Style-wise because I don't recall how the other two books were I will only speak of the problems I had with this book. Mainly I felt that there was an issue with switching points of view. We would be mid-way into a chapter that was third person but from Bea's POV (I don't know how else to phrase that) then we'd switch to Nyro's point of view with no break in the page or any indication of this happening besides suddenly being aware of the things only Nyro would be aware of. (there was one part where it did this and first -since Nyro didn't know Bea- he referred to her as 'the girl' which was appropriate. But then he switch and called her 'Bea' which annoyed me since he didn't know who Bea was!) It seemed like Keaney didn't know how to transition from one POV to another. Sometimes he'd have a nice break in the page and some **** to show this, sometimes there was just a break in the page, and sometimes there was absolutely no indication of this at all... which confused me greatly at times.
Character-wise I love the characters in this book, I love Bea for being a strong female character, and I especially love Dante. Though in this book I had issues with him being stuck in a bird's (Kidu's) body for the entire book. I was hoping that when the dog, Moon, came into the picture and Bea mentioned she felt that Moon had a big part in everything that maybe Dante would transfer to Moon's body... I kinda wanted him to be transferring to different bodies just to try to communicate better with Bea. (Not that I hated Kidu I just got tired of his ramblings about how he wanted Dante out and Dante just kept saying sorry)
Can't say I liked Nyro and Osman... I had trouble identifying what their purpose was in the story and in the end we really don't know what happened to them... do we? When Bea was standing the Resurrection Fields at the end (I'll rant more about the ending in a bit) I had a feeling that the man and boy she saw could have been Nyro and Osman, but that wouldn't make much sense in my mind since they had been at the other end of the bridge when we last saw them. I will say they helped the reader in gathering more information about the events taking place but at the same time I felt other characters such as Bea or Dante could have done this as well.
Though I can't remember Set much from the previous books I will say I liked his small parts in this book, he truly was an interesting antagonist. I liked his riddle of the 'Feather's filling the sky and the moon in a basket' but... really? Was that the only role the dog 'Moon' played in that whole book? Was to sleep in a basket? That doesn't seem as important as Bea made his role sound... and wouldn't she want the dog gone then? If he was only going to cause trouble for her with Set? It really made little sense to me.
As for the ending of the book: I just stared at the book dumbfounded after I finished. All that could race through my head is: there has to be a sequel! But there isn't... is there? I searched and it seems there isn't! I am truly confused as to what took place!Dante was (I assume) among the birds killing the soldiers... Nyro and Osman were... where? What happened to them? Set and his brother were... just standing there? And then Bea rings the bell that awakens the Odyll and supposedly that would end the world and destroy the Resurrection Fields, according to Set. But instead somehow Bea ends up in the Resurrection Fields... then starts forgetting... then appears sitting in a tree... reading? She sees Dante... and he asks what she is reading and she's reading 'The Promises of Dr. Sigmundus'.
Now I am going to have to go back and read the previous books obviously because I vaguely recall this was how they met? But... at the same time... WHAT JUST HAPPENED?! Did the world reset itself to the moment they met? Was Bea reading the book I just finished reading? I am so confused! And there was so much that just never got resolved! There was no final fight between Dante and Orobas (I'm pretty sure his mom told him he'd be able to defeat Orobas eventually), Dante never got his body back, we don't know what happened to the bridge, we don't know if Set was correct in the world ending... we really don't know much!
I have to say this book's ending let me down greatly. If there was a sequel maybe I wouldn't be as harsh but there were too many unanswered questions! Ones that I felt needed answering.
November 16, 2019
I loves the book, I couldn’t put it down. The end ruined the whole book
October 24, 2022
The ending made no sense and the epilogue made it even more confusing. Pretty disappointed.
November 27, 2023
Honestly as I continued the series I slowly lost interest. I will probably revisit this later to finish the last bit.
August 10, 2024
Αχταρμάς έγινε...
June 15, 2017
I just cannot get into this trilogy. I read all three books but none of them did anything for me. I don't know what exactly is missing because they are written well enough, I just found myself bored very quickly.
October 14, 2024
Έφτασε η στιγμή να παραθέσω την άποψή μου για το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς, "Οι Υποσχέσεις Του Δόκτορα Σιγμούνδου". Η αλήθεια είναι πως το κείμενο αυτό καθυστέρησε, όχι γιατί άργησα να τελειώσω την ανάγνωσή του αλλά, γιατί τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια απίστευτη τεμπελιά, όχι πως αυτό είναι το θέμα μας στην προκειμένη περίπτωση ή θα έπρεπε να μας απασχολεί. Αν κάποιος έχει διαβάσει τις προηγούμενες κριτικές μου θα είναι σε θέση να καταλάβει ότι το πρώτο βιβλίο μου άρεσε ιδιαίτερα ενώ το δεύτερο, συγκριτικά τουλάχιστον με τον προκάτοχό του, δεν κέρδισε εφάμιλλες εντυπώσεις. Παράλληλα, θα είσαστε σε θέση να καταλάβετε ότι από τις πρώτες κι όλας σελίδες του, το συγκεκριμένο μέρος έδωσε την εντύπωση ότι τα πηγαίνει καλύτερα ως προς το να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη έστω κι αν, και έχοντας πλέον ολοκληρωμένη άποψη, είναι μεν ανώτερο του δεύτερου αλλά επίσης κατώτερο του πρώτου.
Η δύναμη που είχε κυριεύσει το σώμα του Σιγμούνδου το έχει πλέον εγκαταλείψει έχοντας βρει ένα νέο, πιο δυνατό και ισχυρό, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει το σατανικό του σχέδιο που δεν περιλαμβάνει την κατάκτηση μιας και μόνο χώρας αλλά, ολόκληρου του κόσμου. Το σώμα αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του Ντάντε η ψυχή του οποίου όμως, αποκολλήθηκε τελευταία στιγμή και ενσωματώθηκε σε ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, ένα πουλί το οποίο, μπορεί να μην του επιτρέπει να κάνει πολλά προκειμένου να εμποδίσει την δράση του Όρομπας είναι ωστόσο, ότι καλύτερο έχει στη διάθεσή του προκειμένου να μείνει ζωντανός. Από την άλλη έχουμε τη Μπία η οποία συνειδητοποιεί ότι ο ρόλος της στην ιστορία αυτή είναι πολύ πιο σημαντικός και ότι οι δικές της αποφάσεις είναι αυτές που θα καθορίσουν την τελική κατάληξη των πραγμάτων. Η μάχη βρίσκεται πλέον στην τελική της φάση και από το αποτέλεσμα αυτής εξαρτάται αν το καλό ή το κακό θα κυριαρχήσει τελικά.
Ο Keaney, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας του, αποφασίζει να κρατήσει γρήγορους μεν, πιο σταθερούς ρυθμούς δε. Αυτό σημαίνει ότι η δράση βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, οι εξελίξεις έχουν μια συνεχή ροή ωστόσο, δεν είναι αποπνικτική ή κουραστική. Εντάσσει νέους χαρακτήρες στην ιστορία ή δίνει μεγαλύτερους ρόλους σε ήδη υπάρχοντες το οποίο, ναι μεν μας επιτρέπει να ερευνήσουμε καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος τις διαφορές ανάμεσα στο καλό και το κακό, στην υποταγή και την ελευθερία της ανθρωπότητας παρ' όλα ταύτα, υποβιβάζει μέχρι ενός σημείου την σημαντικότητα ορισμένων άλλων χαρακτήρων. Μεγαλύτερο πλήγμα θα λέγαμε ότι δέχεται ο ρόλος του Ντάντε που από πρωταγωνιστής του δράματος, όπως υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι, μεταμορφώνεται σε παρατηρητή, για να μην πω πιο χονδροειδές, κομπάρσο, του δικού του καθήκοντος και πεπρωμένου.
Αν θα το πρότεινα εύκολα σε κάποιον; Χμ... μάλλον όχι! Μπορεί ως σύνολο να είναι μια ενδιαφέρουσα, φουτουριστική ιστορία με ανατριχιαστικές προεκτάσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεκινάνε από το δικό μας παρόν ωστόσο, δεν θα το χαρακτήριζα σε καμία των περιπτώσεων βιβλίο για όλα τα γούστα. Κατ' εμέ, ο Keaney είχε μια πάρα πολλή καλή και δυνατή ιδέα στην διάθεσή του την οποία ωστόσο δεν αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα ήθελα να είχε αναπτύξει καλύτερα την κεντρική του ιδέα, να έχει εξηγήσει σε μεγαλύτερο βαθμό την σκέψη πίσω από αυτήν και τελικά, να μας έχει βυθίσει σε ένα δυστοπικό μέλλον που θα μπορούσε να μας μείνει αλησμόνητο, ιδιαίτερα αν είχε προχωρήσει σε μια σύμπτυξη ή έστω, σε καλύτερη ανάλυση και διεύρυνση του εκάστοτε βιβλίου δίνοντάς μας τελικά μια αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα στα τρία αυτά μέρη που τελικά μοιάζουν άνισα.
Η δύναμη που είχε κυριεύσει το σώμα του Σιγμούνδου το έχει πλέον εγκαταλείψει έχοντας βρει ένα νέο, πιο δυνατό και ισχυρό, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει το σατανικό του σχέδιο που δεν περιλαμβάνει την κατάκτηση μιας και μόνο χώρας αλλά, ολόκληρου του κόσμου. Το σώμα αυτό δεν είναι άλλο από αυτό του Ντάντε η ψυχή του οποίου όμως, αποκολλήθηκε τελευταία στιγμή και ενσωματώθηκε σε ένα άλλο ζωντανό πλάσμα, ένα πουλί το οποίο, μπορεί να μην του επιτρέπει να κάνει πολλά προκειμένου να εμποδίσει την δράση του Όρομπας είναι ωστόσο, ότι καλύτερο έχει στη διάθεσή του προκειμένου να μείνει ζωντανός. Από την άλλη έχουμε τη Μπία η οποία συνειδητοποιεί ότι ο ρόλος της στην ιστορία αυτή είναι πολύ πιο σημαντικός και ότι οι δικές της αποφάσεις είναι αυτές που θα καθορίσουν την τελική κατάληξη των πραγμάτων. Η μάχη βρίσκεται πλέον στην τελική της φάση και από το αποτέλεσμα αυτής εξαρτάται αν το καλό ή το κακό θα κυριαρχήσει τελικά.
Ο Keaney, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της ιστορίας του, αποφασίζει να κρατήσει γρήγορους μεν, πιο σταθερούς ρυθμούς δε. Αυτό σημαίνει ότι η δράση βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα, οι εξελίξεις έχουν μια συνεχή ροή ωστόσο, δεν είναι αποπνικτική ή κουραστική. Εντάσσει νέους χαρακτήρες στην ιστορία ή δίνει μεγαλύτερους ρόλους σε ήδη υπάρχοντες το οποίο, ναι μεν μας επιτρέπει να ερευνήσουμε καλύτερα και σε μεγαλύτερο βάθος τις διαφορές ανάμεσα στο καλό και το κακό, στην υποταγή και την ελευθερία της ανθρωπότητας παρ' όλα ταύτα, υποβιβάζει μέχρι ενός σημείου την σημαντικότητα ορισμένων άλλων χαρακτήρων. Μεγαλύτερο πλήγμα θα λέγαμε ότι δέχεται ο ρόλος του Ντάντε που από πρωταγωνιστής του δράματος, όπως υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι, μεταμορφώνεται σε παρατηρητή, για να μην πω πιο χονδροειδές, κομπάρσο, του δικού του καθήκοντος και πεπρωμένου.
Αν θα το πρότεινα εύκολα σε κάποιον; Χμ... μάλλον όχι! Μπορεί ως σύνολο να είναι μια ενδιαφέρουσα, φουτουριστική ιστορία με ανατριχιαστικές προεκτάσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να ξεκινάνε από το δικό μας παρόν ωστόσο, δεν θα το χαρακτήριζα σε καμία των περιπτώσεων βιβλίο για όλα τα γούστα. Κατ' εμέ, ο Keaney είχε μια πάρα πολλή καλή και δυνατή ιδέα στην διάθεσή του την οποία ωστόσο δεν αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θα ήθελα να είχε αναπτύξει καλύτερα την κεντρική του ιδέα, να έχει εξηγήσει σε μεγαλύτερο βαθμό την σκέψη πίσω από αυτήν και τελικά, να μας έχει βυθίσει σε ένα δυστοπικό μέλλον που θα μπορούσε να μας μείνει αλησμόνητο, ιδιαίτερα αν είχε προχωρήσει σε μια σύμπτυξη ή έστω, σε καλύτερη ανάλυση και διεύρυνση του εκάστοτε βιβλίου δίνοντάς μας τελικά μια αίσθηση ισορροπίας ανάμεσα στα τρία αυτά μέρη που τελικά μοιάζουν άνισα.
November 6, 2015
I was so disappointed in this book! The series began with The Hollow People, which I thoroughly enjoyed, but with the second and third book the series tanked.
Part of the appeal for me with the first book was the archaic dystopian society. The asylum setting of the first book was eerie and fascinating, but once the characters escaped from the controlling society the book took a weird turn that spoiled the whole series. While the second book was bearable, this one was a hot mess and a chore to finish.
The Odylic force that became a prominent focus in the books seemed like a weird mix of science fiction and magic that was poorly thought out and used. The authors explanation of the force was very wishy-washy and confusing. It is treated like this amazing holy grail of science/magic and only the lost son of the famous scientist that discovered it can save everyone. Think Luke Skywalker and the Force, but badly done. I found myself skipping over parts when characters talk about meditating to enter the Odylic field.
The most annoying part of the book was when Dante's soul is transferred to that of a bird and they have conversations. The bird speaks broken English with annoying made up words referring to people and random mythology that is injected into the third book (more on that later). These conversations are extremely frustrating to read with the made up bird language and the dumbed down speech of the bird "Kidu". I found these parts cheesy, but the worst was when all the birds of the world gathered to discuss if Kidu was still a 'zimbar' because he had a 'giddim' inside of him. Did I mention this counsel was lead by three old buzzards? And when proving he isn't evil, Dante almost forgets himself to be one with the flock of birds. Just... stupid.
Then there is the random mythology that was never mentioned in any of the other books, things about bells and sleeping giants, that makes no sense. I can't begin to critique it because I can't understand what it had to do with the story! But Bea runs to the top of a tower with little bell, when she rings it- the story starts over with her and Dante meeting in a world without Ichor?
The ending, oh the ending. I have no problem with authors leaving an ending open for the reader to interpret- but that doesn't mean you can write an ending that is incohesive and call it interpretive.
This series had so much promise; an interesting concept, characters that could have been really interesting, dark and twisting plot. I would not recommend the first book, which I did like, because the rest of the series does not deliver and honestly ruins everything the first book had going for it.
Part of the appeal for me with the first book was the archaic dystopian society. The asylum setting of the first book was eerie and fascinating, but once the characters escaped from the controlling society the book took a weird turn that spoiled the whole series. While the second book was bearable, this one was a hot mess and a chore to finish.
The Odylic force that became a prominent focus in the books seemed like a weird mix of science fiction and magic that was poorly thought out and used. The authors explanation of the force was very wishy-washy and confusing. It is treated like this amazing holy grail of science/magic and only the lost son of the famous scientist that discovered it can save everyone. Think Luke Skywalker and the Force, but badly done. I found myself skipping over parts when characters talk about meditating to enter the Odylic field.
The most annoying part of the book was when Dante's soul is transferred to that of a bird and they have conversations. The bird speaks broken English with annoying made up words referring to people and random mythology that is injected into the third book (more on that later). These conversations are extremely frustrating to read with the made up bird language and the dumbed down speech of the bird "Kidu". I found these parts cheesy, but the worst was when all the birds of the world gathered to discuss if Kidu was still a 'zimbar' because he had a 'giddim' inside of him. Did I mention this counsel was lead by three old buzzards? And when proving he isn't evil, Dante almost forgets himself to be one with the flock of birds. Just... stupid.
Then there is the random mythology that was never mentioned in any of the other books, things about bells and sleeping giants, that makes no sense. I can't begin to critique it because I can't understand what it had to do with the story! But Bea runs to the top of a tower with little bell, when she rings it- the story starts over with her and Dante meeting in a world without Ichor?
The ending, oh the ending. I have no problem with authors leaving an ending open for the reader to interpret- but that doesn't mean you can write an ending that is incohesive and call it interpretive.
This series had so much promise; an interesting concept, characters that could have been really interesting, dark and twisting plot. I would not recommend the first book, which I did like, because the rest of the series does not deliver and honestly ruins everything the first book had going for it.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 13, 2014
#30 - O Cântico dos Mendini - Brian Keaney
Finalmente. Finalmente acabei a trilogia de «As Promessas de Dr. Sigmundus». Fi-lo mais por despeito e teimosia do que por outra coisa qualquer, mas preserverei e sobrevivi.
E não, não escolhi o verbo ao acaso. Ler este pedaço de lixo literário é uma luta que não desejo ao meu pior inimigo.
Seguindo a história dos livros anteriores (review de «Gente Vazia» aqui, e de «O Espelho Quebrado» aqui), Dante e Bea estão de novo em apuros, e as suas aventuras e desventuras são tão ridículas e aleatórias como de costume.
Não há palavras para descrever a falta de talento de Brian Keaney. A sério, não estou a exagerar. Para ser sincera, durante a leitura deste «O Cântico dos Mendini», dei por mim a pensar que, dos três, era capaz de ser o mais engraçado: a acção é mais rápida e há mais movimento - sem nunca, é claro, deixar de lado a randomness, a parvoíce completa e as explicações terríveis.
Mas estava enganada. O final é tão terrível, tão terrível que eu fiquei em choque a olhar para a página. Até voltei para trás para ver se, por caso, tinha saltado uma folha por engano.
Fica, por isso, o meu apelo: NÃO LEIAM ESTES LIVROS, a não ser que masoquismo seja a vossa onda ou tenham um death wish descomunal.
Finalmente. Finalmente acabei a trilogia de «As Promessas de Dr. Sigmundus». Fi-lo mais por despeito e teimosia do que por outra coisa qualquer, mas preserverei e sobrevivi.
E não, não escolhi o verbo ao acaso. Ler este pedaço de lixo literário é uma luta que não desejo ao meu pior inimigo.
Seguindo a história dos livros anteriores (review de «Gente Vazia» aqui, e de «O Espelho Quebrado» aqui), Dante e Bea estão de novo em apuros, e as suas aventuras e desventuras são tão ridículas e aleatórias como de costume.
Não há palavras para descrever a falta de talento de Brian Keaney. A sério, não estou a exagerar. Para ser sincera, durante a leitura deste «O Cântico dos Mendini», dei por mim a pensar que, dos três, era capaz de ser o mais engraçado: a acção é mais rápida e há mais movimento - sem nunca, é claro, deixar de lado a randomness, a parvoíce completa e as explicações terríveis.
Mas estava enganada. O final é tão terrível, tão terrível que eu fiquei em choque a olhar para a página. Até voltei para trás para ver se, por caso, tinha saltado uma folha por engano.
Fica, por isso, o meu apelo: NÃO LEIAM ESTES LIVROS, a não ser que masoquismo seja a vossa onda ou tenham um death wish descomunal.
January 21, 2014
Opinião no blog http://howtoliveathousandlives.blogsp...
Após a completa desilusão com que me deparei na leitura do segundo volume da trilogia, confesso que as expectativas não eram altas para o terceiro. No entanto, esta foi uma experiência melhor do que esperava, apesar das óbvias falhas na estória.
Gostei da introdução de diferentes mitologias, potenciando a complexidade do universo apresentado. O desfecho é talvez demasiado apressado, mas apreciei a forma etérea e metafórica como o autor encerra a trilogia. Alguns acontecimentos encontram finalmente a sua completa explicação, enquanto outros ficam por justificar.
Porém, as personagens mantêm-se unidimensionais e faltou-me a empatia com os protagonistas, Dante e Bea, algo tão crucial para o envolvimento na narrativa.
Brian Keaney mantém a sua escrita demasiado monótona, carecendo profundidade, emoção, entusiasmo! No final, fiquei com a sensação que esta até é uma excelente estória, que merecia ter sido contada de uma forma mais eficaz.
Após a completa desilusão com que me deparei na leitura do segundo volume da trilogia, confesso que as expectativas não eram altas para o terceiro. No entanto, esta foi uma experiência melhor do que esperava, apesar das óbvias falhas na estória.
Gostei da introdução de diferentes mitologias, potenciando a complexidade do universo apresentado. O desfecho é talvez demasiado apressado, mas apreciei a forma etérea e metafórica como o autor encerra a trilogia. Alguns acontecimentos encontram finalmente a sua completa explicação, enquanto outros ficam por justificar.
Porém, as personagens mantêm-se unidimensionais e faltou-me a empatia com os protagonistas, Dante e Bea, algo tão crucial para o envolvimento na narrativa.
Brian Keaney mantém a sua escrita demasiado monótona, carecendo profundidade, emoção, entusiasmo! No final, fiquei com a sensação que esta até é uma excelente estória, que merecia ter sido contada de uma forma mais eficaz.
November 10, 2013
Li este livro porque o tinha, e por fazer parte da trilogia que tinha iniciado e, sinceramente, foi um livro que li por ler, pois não me cativou.
O escritor manteve a sua escrita monótona, sem entusiasmo, sem nos conseguir transmitir o que as personagens sentem, sem nos conseguir "viver" realmente a história!
Falta vida!
A história é realmente boa, e está realmente bem pensada, mas deveria ter sido mais aprofundada e melhor escrita, com uma escrita que nos fizesse viver aquilo que as personagens estão a viver, transportar-nos para a história, fazer sentir aquilo que eles estão a sentir.
Irei terminar a trilogia, mas sem grande motivação.
O escritor manteve a sua escrita monótona, sem entusiasmo, sem nos conseguir transmitir o que as personagens sentem, sem nos conseguir "viver" realmente a história!
Falta vida!
A história é realmente boa, e está realmente bem pensada, mas deveria ter sido mais aprofundada e melhor escrita, com uma escrita que nos fizesse viver aquilo que as personagens estão a viver, transportar-nos para a história, fazer sentir aquilo que eles estão a sentir.
Irei terminar a trilogia, mas sem grande motivação.
July 11, 2015
Note that this was written a couple of years after I actually read the book,so some things might be off.
Perfect example of a trilogy slowly deteriorating.
I really enjoyed Hollow People and slightly less but still quite a lot The Cracked Mirror.But I honestly can't say the same for this one.
The events were badly connected;everything seemed to happen too coincidentally.And the character development died in the second book I guess.I must admit I was rather disappointed,sine Hollow People seemed so promising and still has a special in my heart.
Don't get me wrong,the books was fairly decent.It was bad compared to the first two (one and a half actually) books.But yeah.
Perfect example of a trilogy slowly deteriorating.
I really enjoyed Hollow People and slightly less but still quite a lot The Cracked Mirror.But I honestly can't say the same for this one.
The events were badly connected;everything seemed to happen too coincidentally.And the character development died in the second book I guess.I must admit I was rather disappointed,sine Hollow People seemed so promising and still has a special in my heart.
Don't get me wrong,the books was fairly decent.It was bad compared to the first two (one and a half actually) books.But yeah.
February 22, 2012
It's totally different from the previous books! I liked it, but the end was a bit confusing.
December 8, 2019
To τρίτο μέρος το βρήκα λιγάκι κουραστικό σε σχέση με τα προηγούμενα δυο. Σε αρκετά σημεία πλάτιαζε χωρίς λόγο. Ο πρωταγωνιστής γίνεται κομπάρσος και άλλοι δευτερεύοντες χαρακτήρες αρχίζουν να πρωταγωνιστούν. Το φινάλε είναι πολύ μπερδεμένο και πραγματικά δεν ξέρεις το τι και το πως.
Παρόλα αυτά ήταν μια πολύ όμορφη τριλογία που αξίζει να διαβαστεί !
Παρόλα αυτά ήταν μια πολύ όμορφη τριλογία που αξίζει να διαβαστεί !
March 1, 2011
Not at all what I was imagining. Based on the first book, I was figuring fairly straightforward dystopia. Actually, this is much more complex and fascinating and brings together a number of realms of existence. Occasionally a bit confusing, but very intriguing, and with a beautiful ending.
June 5, 2013
I enjoyed this series a lot, as I've stated in my previous reviews for the first two books. However, the ending (like literally the end) I did not like. I would have liked something different, was not expecting what happened (but in a bad way).
March 1, 2015
I cannot believe that this trilogy is over and the ending is very satisfying. But at first I was confused but I messaged the author who so kindly explained it to me. I wish there were more books I will miss these characters and this world Brian Keaney has created.
October 8, 2011
Ok. Very much good vs. Evil story with hints of holocaust rolled in. Will recommend to 7th and 8th grade after looking at rating again.
September 9, 2010
A little disappointed...
October 1, 2010
This book is much darker than the previous books in the series.
September 23, 2012
The ending was a big spoiler.
May 6, 2013
It's over but I'm not sure what happened in the end... It's a great story for those who love pure fantasy.
July 2, 2013
Gostei da história no seu todo. Gostei do desfecho, das personagens e da história.
Displaying 1 - 30 of 37 reviews