Διηγήματα που φωτίζουν την ταραγμένη ιστορικά τετραετία μεταξύ 1941-45, τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής.
"Το βιβλίο αυτό βγήκε μέσα από μια τετραετία που η ανθρωπότητα άγγιξε όσο ποτέ άλλοτε το σημείο του εκμηδενισμού της, όταν η καταχνιά, το αίμα και οι οιμωγές κατακάλυψαν το χώρο της ζωής, σαν ζοφερό σάβανο".
Menelaos Lountemis (Greek: Μενέλαος Λουντέμης) was the pen name one of the most important essayists in the Greek interwar period and post-World War II era. His pen name was inspired by his later homeland's river Loudias.
"Μα το κάτασπρο τούτο το χιόνι είναι το μόνο άσπρο που 'μεινε σ' αυτόν τον κατάμαυρο κόσμο. Πρωτοχρονιά κι ο κόσμος σβηστός και βουβός. Δεν τον φωτίζει ούτε ένα κεράκι. Τα κεριά, τα πήραν όλα οι πεθαμένοι κι όσα περίσσεψαν τα φάγανε οι ζωντανοί. Πείνα!"
Αυτό το βιβλίο είναι μια σοκαριστική μαρτυρία για τα εγκλήματα του ναζισμού. Είναι ένα πολιτικό βιβλίο, αλλά πως θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Υπάρχει μια διάθεση ηρωοποίησης των αγωνιστών, αλλά και πάλι, ίσως οι άνθρωποι αυτοί να ήταν ακόμα πιο μεγάλοι στην πραγματικότητα. Η γλώσσα είναι δύσκολη αλλά συνηθίζεται. Το διήγημα "Παραδίδοντας μαθήματα θανάτου" (από την εισαγωγή του οποίου είναι το παραπάνω απόσπασμα), μου έκανε ουλή - θα το θυμάμαι όσο ζω...
Μικρές (ανεξάρτητες-αυτοτελείς) ιστορίες βγαλμένες από την περίοδο της Κατοχής. Αρκετές εμφανώς δοσμένες από την οπτική της Αριστεράς, στην οποία ανήκε ο συγγραφέας. Αν εξαιρέσεις 2-3 από τις ιστορίες του βιβλίου δεν είναι και ότι πιο αντιπροσωπευτικό έχει γράψει ο Λουντέμης. Κάπου κοινότοπο και κάπου κουραστικό δεν προσθέτει διόλου στην αξία ενός -κατά τα άλλα- καταξιωμένου συγγραφέα.