คนอยู่วัด

by ไมตรี ลิมปิชาติ

พบกับเรื่องเล่าจากประสบการณ์ตรงของ “คนอยู่วัด” จากผู้เขียน “ไมตรี ลิมปิชาติ” ถ่ายทอดผ่านตัวอักษรที่งดงาม และตัวละครที่แสดงออกถึงทรรศนะคติที่ดีในการใช้ชีวิต การมองโลกในแง่ดี อ่านแล้วคุณจะยิ้มออก อารมณ์ดี มีความสุขไปกับพวกเขาเลยทีเดียว เนื้อหาในเล่มจะช่วยปลูกฝังทัศนคติการมองโลกในแง่บวกให้กับคุณผู้อ่านได้เป็นอย่างดี

Genres: Nonfiction

110 pages

First published January 1, 1976

About the author

ไมตรี ลิมปิชาติ นักเขียนไทยชาวจังหวัดนครศรีธรรมราช ได้เริ่มเข้าศึกษาในระดับประถมศึกษาที่โรงเรียนศรีธรรมราชวิทยา และต่อมาได้มาศึกษาต่อที่ วิทยาลัยเทคนิคกรุงเทพฯ สาขาช่างไฟฟ้า

เริ่มรับราชการครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2507 ในตำแหน่ง ช่างจัตวา สังกัดหน่วยงานเทศบาลกรุงเทพฯ เมื่อพ.ศ. 2541

ไมตรี ลิมปิชาติมีนิสัยชอบอ่านมาก และมีผลงานเขียนมากมายแต่ไม่กล้าตีพิมพ์ จนเมื่อได้สมรสกับภรรยา ได้ส่งต้นฉบับได้ไปส่งนิตยสารชื่อฟ้าเมืองไทย ปรากฏว่าเรื้องสั่นชื่อ “หล่อนต่ำเพราะอยากสูง” ได้รับการตีพิมพ์เมื่อ พ.ศ.2514 จากนั้นเป็นต้นมานั้นได้มี ผลงานชิ้นอื่นออกตามมามากมาย เช่น เรื่องสั้น"หักมุมจบ" ที่ได้รับรางวัลชมเชย ในงานสัปดาห์ดาหนังสือแห่งชาติ พ.ศ. 2520 และหนังสือเด็กเรื่อง "ฉันคือต้นไม้" ส่วนผลงานที่มีชื่อเสียงมาที่สุดคือเรื่อง "ทางออกที่ปิด" และรวมเรื่องสั้น "คนอยู่วัด" ที่ได้รับเลือกจากกระทรวงศึกษาธิการ ให้เป็นหนังสืออ่านนอกเวลา ในระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น รวมถึงนวนิยาย "ดร. ครก" ที่ได้รับรางวัลทางภาพยนต์ และนวนิยายเรื่อง "ความรักของคุณฉุย" ที่ได้สร้างเป็นละครทางโทรทัศน์

ปัจจุบันไมตรี ลิมปิชาติ ดำรงตำแหน่งนายกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย คนที่ 15

Reviews

[ดินสอ สีไม้ · Rating 5 out of 5]

ผู้เขียนเล่าเรื่องจริงผสมอารมณ์ขันของผู้คนร้อยพ่อพันแม่ที่ต้องมาอยู่รวมกัน
บ้างเอาเปรียบ บ้างเกื้อกูล ที่ประหลาดมนุษย์ก็มีไม่ใช่น้อย
(และเมื่อผ่านมุมมองของผู้เขียน ก็อ่านสนุกเสียด้วยสิ)
ทั้งหมดทั้งมวล ล้วนถูกเล่าด้วยภาษาง่ายๆ
กระชับ ได้น้ำได้เนื้อ ได้ใจความ
ได้เห็นภาพความลำบากของคนยุคก่อน ที่ลำบากกันจริงๆ
ไม่มีค่ารถคือเดิน ไม่มีค่ากินคืออด
มีเพียงความมุ่งมั่น พากเพียรเท่านั้น
ที่นำพาความสำเร็จในชีวิตมาให้
เล่มนี้สนุกดีค่ะ ชอบทั้งเรื่อง ชอบทั้งสำนวนผู้เขียนเลย

[top. · Rating 3 out of 5]

ในงานสัปดาห์หนังสือ หยิบเล่มนี้เปิดอ่าน เจอประโยคสนทนาที่ว่า 

"ทำไมถึงอยากบวช"
"เพราะบวชแล้วดี" 
"ดียังไง" 
"ดีกว่าติดคุก" 
"...." 

นี่แอบหลุดขำเบาๆ คิดว่าน่าจะดีที่ได้อ่านเล่มนี้ เลยหยิบมาจ่ายตังค์ ก็นะ อาจจะได้แรงบันดาลใจในการบวชที่ผลัดมาหลายปีแล้วก็ได้ใครจะรู้

สรุปคือคาดหวังเอาไว้พอสมควร แต่เรื่องจริงคือประหลาดใจ และชะงักงันกับวิถีเด็กวัดของเมืองกรุงเทพฯ ที่อยู่วัดกันเป็นร้อย หน้าที่ส่วนใหญ่คือเรียน แถมเรียนจบธรรมศาสตร์งี้ ทั้งยังมีเรื่องปัญหาการลักเล็กขโมยน้อยอันสามารถไปเกิดขึ้นในวัดได้อีกด้วย!

เนื่องจากเป็นเรื่องสั้นที่ลงเป็นตอนๆ ต่างกรรมต่างวาระกันมาก่อน เนื้อหาจึงไม่ต่อเนื่องกันเท่าที่ควร คิดว่าถ้าเขียนเพิ่มสักเรื่อง อธิบายเกี่ยวกับการตัดสินใจมาอยู่วัด เป้าหมาย อุปสรรค จนถึงตัวละครคร่าวๆ ก่อนสักในบทแรกน่าจะทำให้เรื่องราวโดยรวมดูไหลลื่นขึ้น และผู้อ่านน่าจะรู้สึกเอาใจช่วยตัวละครมากกว่านี้ 

ถึงแม้รู้สึกผิดหวังหน่อยๆ แต่ก็ได้รสชาติแปลกใหม่ด้านข้อมูล และรูปแบบการเขียนดี โดยเฉพาะย่อหน้าสุดท้ายของแต่ละตอน ที่มักจะลงท้ายเรียบๆ แต่อ่านแล้วชวนให้อมยิ้มแกมหมั่นเขี้ยวชะมัด

[Look A Breathe · Rating 5 out of 5]

#302 คนอยู่วัด


ณ ที่แห่งหนึ่งที่ทำให้เราได้รู้จักกับคนในหลากหลายรูปแบบ ที่มีทั้งดีและไม่ดี ซึ่งคนเหล่านั้นมักจะถูกสังคมเรียกว่า

“เด็กวัด”

บีท: ผมถูกเชิญกลับมาครับ เพื่อให้มาวาดอะไรมีสาระ แต่ผมอยากบอกพี่ผมว่า ผมอดเขินไม่ได้เลย
เรา: เขินอะไร เจ้าหมีบีท
บีท: ผมเพิ่งค้นพบล่ะสิครับว่า ผมเหมาะกับทำอะไรแบบนี้ ผมวาดรูปสวยมากนะ ถ้าใครไม่ชม ผมงอน
เรา: จ้าๆๆ งามมากเลย งามจนหาอะไรดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว
บีท: ผมงอนที่พี่ประชดด้วย แงๆ ผมจะไปฟ้อง (นั้นดิ เราจะ ไปฟ้องใครดี อ้าวขอฟ้องคนอ่านล่ะกัน) ไม่คุยด้วยแล้ว

พอเราง้อมันเนี่ย ก็กลายเป็นว่า มันไม่ยอมให้อภัยแล้ว เพื่อนๆค่ะ ช่วยง้อเจ้าหมีบีทแทนเราหน่อยสิค่ะ ดูสิ หมีบีทโกรธจนก้นสะบัดไปเรียบร้อยแล้ว

“เด็กวัด เป็นทั้งคำพูดที่ถูกกล่าว
ในทางที่ดีและไม่ดี”

เมื่อตอนสมัยเด็กที่คุณไมตรีตัดสินใจประหยัดเงิน และไปอาศัยอยู่ในวัดที่กรุงเทพมหานคร ซึ่งเด็กที่อยู่วัดส่วนใหญ่ เมื่อออกจากวัดไปแล้ว ก็มีทั้งคนที่เป็นใหญ่เป็นโต คนเจริญก้าวหน้าในชีวิต คนที่ชีวิตทั้งดีและไม่ดี ซึ่งคุณไมตรี เล่าเรื่องความทรงจำของตัวเอง เพื่อให้ทุกคนได้เรียนรู้ว่า สิ่งใดควรทำและสิ่งใดไม่ควรทำ


สนั่นที่เป็นคนยากจน ขอพ่อแม่ไปเรียนจิตรกรรม ซึ่งครั้งแรกพ่อแม่ไม่ให้ แต่สุดท้ายพ่อแม่ก็ยอม วันหนึ่ง ด้วยความตั้งใจมั่นและความเพียรพยายามของสนั่น ทำให้งานของสนั่นชนะเลิศและเขานำเงินที่ได้มาไปซื้อพวกเครื่องมือวาดภาพต่อไป

นึกเป็นคนที่เราเห็นได้เดี๋ยวนี้โดยมาก ทั้งหลอกลวง ต้มตุ๋น ไม่ว่าจะไปทำเนียนกินอาหารงานศพ ซื้อสูทเพื่อทำเนียนไปกินอาหารงานแต่ง ยืมเงินเพื่อนโดยไม่อาย และกว่าจะคืนก็นาน แต่ชีวิตของนึกมันทำให้มองได้สองด้านคือ ในมุมเขาอาจจะคิดว่า ถ้าไม่จนก็คงไม่ทำแบบนี้ แต่ถ้าในมุมของเรา กลับมองว่า มีหลายคนที่จนก็ไม่เห็นต้องทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอย่างประหยัดในเรื่องที่ยอมทนประหยัด อดออม เพื่อชีวิตที่ดีขึ้น

หลวงตาเป็นเจ้าอาวาสที่อยู่ในวัด ท่านทั้งอายุมาก แต่ก็ไม่เคยลืมกิจของพระ โดยการที่ท่านบอกว่า ท่านจะต้องออกบิณฑบาตรทุกวัน ถึงแม้วันไหน ท่านไม่สบาย ถ้าท่านทนไว้ก็จะออก วันหนึ่ง ท่านไม่สบายจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่ท่านก็ยังอดห่วงเด็กวัดไม่ได้


หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสืออ่านนอกเวลาสมัยมัธยมต้น และเป็นหนังสือที่สื่อให้เราเห็นถึงเรื่องราวรอบด้าน ถึงหลายอย่างที่หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นหรืออยู่ในสถานการณ์ไหน เราต้องใช้สติในการแก้ไขปัญหา และเราต้องพึ่งพาตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยเราต้องรู้เท่าทันอารมณ์และความคิดของตัวเอง เพราะอย่าลืมว่า ทุกคนก็เป็นมนุษย์เดินดินคนหนึ่งเหมือนกัน ซึ่งคำถามเดียวในข้อสอบสำหรับเล่มนี้คือ

“ชีวิตคืออะไร”

“หากมีใครเรียกผมว่าหมีวัด
ผมยอมรับและภูมิใจเสมอ
ผมจะใช้มือของผมทั้งสองมือ
พร้อมสติถือไว้ไม่ร้างลา
ชีวิตหมีที่น่ารักทุกวันนี้
เพราะหมีรักในพุทธศาสนา
หมีตั้งใจทำความดีทุกเวลา
ลับมีดมาลับสติให้คม”

“อย่าว่าผมมีสาระ เพราะสาระอยู่ที่ผมจะบอก เข้าใจ”
หมีบีท

ผมพูดบ้าอะไรหว่าเนี่ย แต่ผมก็อดไม่ได้นี่ครับ ที่ผมอยากเป็นหมีวัดเหมือนเขาบ้าง ผมอ่านแล้ว ก็ดูดีอยู่ ทั้งชีวิตที่อดทน ผมเป็นหมีมีแต่ความทนอดครับ (ทนอดอะไร ผมยังเง็ง) แถมยังประหยัด แต่ประหยัดนี่ คืออะไรหว่าเนี่ย ผมคงต้องกลับไปคืนดีกับพี่เพื่อถามหน่อยดีกว่า


“ไม่มีใครกำหนดเราว่า
เราเป็นเด็กวัด แล้วเด็กวัดเป็นเด็กดีหรือไม่ดี
นอกเสียจาก การกระทำที่เกิดจากตัวของเราเองทั้งนั้น
ที่ทำให้เราเป็นคนดีหรือไม่ดี”
Look a Breathe

[Boon · Rating 4 out of 5]

เคยอ่านเล่มนี้ตอนเด็กเด็ก พอตอนนี้ได้กลับมาอ่านอีกทียังรู้สึกดีเหมือนเดิมครับ

ชีวิตของเด็กวัดอาจจะไม่สบายแต่ก็ได้สอนให้คนเรียนรู้ว่าความยากลำบากเป็นอย่างไร ผมชอบสไตล์การเขียนของคุณไมตรี เขียนเรื่องสั้นเป็นตอนตอนได้สนุกและน่าติดตามมากครับ

[TGIFD · Rating 5 out of 5]

หนังสืออ่านนอกเวลาสมัยยังเล็ก หยิบมาอ่านเมื่อไหร่ก็เหมือนโดนสะกด อ่านรวดเดียวจบได้เลย
หนังสือนี้ดีอยู่ด้วยตัวมันเองอย่างไม่ต้องพิสูจน์อะไรแล้ว แต่ตัวหนังสือไม่ได้แค่บอกเล่าเรื่องราวของมัน ���ต่มันทำให้ความทรงจำ ภาพ และบรรยากาศสมัยเล็กๆ ปรากฏขึ้นมา

[Chayakorn Jaikunya · Rating 5 out of 5]

เป็นนิยายเล่มแรกที่ได้อ่าน และก็ดีใจที่วันนั้นได้ลองให้โอกาสตัวเองหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่าน ส่วนตัวชอบสำนวนของคนเขียน เป็นหนังสือที่หยิบมาอ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ

[ณัฎฐาปกรณ์ ปัญญาธิ · Rating 4 out of 5]

อ่านตรงไหนอ่ะ

[เจ้าน้องหนามจี · Rating 4 out of 5]

ชอบมากๆเลย อ่านเพลินมากๆวิถีชีวิตน่ารักมากๆ บางบทอ่านแล้วดูเศร้าๆแต่ก็จบด้วยความน่ารักปนขำนิดๆตลอดเลย อ่านแล้วใจฟู’

[Katie Kittikhun · Rating 5 out of 5]

the first and one of the best book in my childhood years. it is fun to read. recommended !!!

[Sumas Kaewjai]

...