Vardges Petrosyan, a prominent novelist, playwright and essayist was born in 1932 in the village of Ashtarak in the Ararat Valley, where he spent his childhood years, finished school and began writing his first verses.
In 1954 he graduated from the Yerevan University and started writing for several youth newpapers. As a newspaper correspondent he travelled all over his native Armenia and throughout the entire Soviet Union—from 'Yakutia in Eastern Siberia to Karelia in the northwest of the country.
His first collection of poems, "The Ballad of Man", came out in 1958, to be followed by collections of essays, feature stories and tales.
Vardges Petrosyan is best known for his novels "The Last Teacher", "Letters from the Small Stations of Childhood", "The Ani Drugstore", "The Armenian Sketches" and also for his play "The Heavy Weight of Hippocrates' Hat". Petrosyan is a winner of the Armenian Republic's State Prize and Komsomol Prize.
In 1966 he became the editor-in-chief of an Armenian youth monthly "Garon" (Spring) where he worked till 1975 when he was elected the First Secretary of the Board of Writers' Union of Armenia.
Ես սիրուն ու գրագետ հայերենով գեղարվեստական տեքստեր էնքան հազվադեպ եմ կարդում, որ Վարդգես Պետրոսյանի գործերը թերթելիս մի պահ դժվարությամբ եմ հավատում, որ սա թարգմանություն չի, բնօրինակն ա։
Հայերեն հումորն էլ Պետրոսյանի մոտ բարձր մակարդակի վրա ա։ Հաճույք ա նմանատիպ գործեր կարդալը։
Հեքիաթներ ունեցեք հոգում, սիրուն, տաքուկ հեքիաթներ, որ, երբ կյանքը դառնություն հրամցնի, պաշպանիչ ռեակցիա ունենաք, որ, երբ ինքդ քեզնից հոգնես, ձանձրանաս, հիասթափվես, հիշես հեքիաթնեդի հավատացող քեզ ու սթափվես, գժուկ ջան, ինչպես կասեր դասականը 😊 Վարդան Պետրոսյանը 20-րդ դարի մեր լավագույն ռոմանիստներից է, պարզ ու ճշմարիտ բարություն է գրում, որ բոլոր ժամանակներում արդիական ու պահանջված են։
Շատ բարի ա գրում Վարդգես Պետրոսյանը, մի շնչով կարդացվում են բոլոր գրքերը, մյուս կողմից էլ մեծ տխրությսւն կա, որը կարծես գրողի հոգեվիճակն է նկարագրում։ Մի պահ թվում էր թե Մամյանի կերպարը ինքն իրենից էր կերտել…
9րդ դասարանում տնօրենս դասղեկիս ազատեց աշխատանքից իրեն հակաճառելու համար։ Մի քանի օր լաց էի լինում, մինչև մամաս էս գիրքը տվեց, որ կարդամ, ու ես գտա իրան էս գրքի մեջ
Սովորական քյութ պատմություն, եթե ուզում եք ուղղակի կտրվել ծանր գրքերից ու իրականությունից, մի քիչ հանգստանալ, հանգիստ կարդացեք: Դե իհարկե, սեքսիզմ-բան կար, բայց չգիտեմ էդ թվերից ու էդ Հայաստանից կարելի՞ է այլ բան սպասել, երեւի չէ: Մնում ա ուղղակի արձանագրենք ու անցնենք առաջ: Վիճահարույց ա էն հարցը, թե ինչքանով ա իրատեսական մանավանդ ավարտը, բայց ընդհանուր առամամբ օքեյ էր, իմաստ չեմ գտնում խոր վերլուծության: Մենակ, այո, կուզեի իմ կյանքում նման ուսուցիչ ունենալ, ով երեխեքին կվերաբերվեր որպես անհատականության, կկարեւորեր նրանց հույզերը, ապրումները, ոչ թե մեր միջին վիճակագրական դասատուների նման վերեւ կնայեր ու կծաղրեր՝ ասելով, թե դուք ինչ եք հասկանում կյանքից: Եսիմ: Այսքանը երեւի:
Կարդում ես ու ուզում ես չվերջանա գիրքը, կարդում ես մի շնչով, կարդում ես ամեն մի բառը շնչելով և վախենում ես արտաշնչել, որ ոչինչ բաց չթողնես։ Այնքա՜ն իրական, այնքա՜ն արդիական է ստեղծագործությունը...
երբ կարդում էի, մասնագիտական ուղու ընտրությունն էի կատարում ու ուղղակի կերպով էս պատմությունն ազդեց ընտրության վրա, գնացի մանկավարժական/բանասեր։ կեցցե՛ պահի ռոմանտիզմը..
الكاتب أرمني، وهي رواية عن الشباب ووطنهم أرمينيا وعن معلم استمع لطلابه. الرواية حسنة وفصاحتها جيدة جدا لكن المشكلة فيها بالتعريب فالأسلوب أخل من جمالية الرواية ومن فصاحة الجمل، كان هناك خلل في توازن الجمل، لكني أكملت قراءتها على أيّ حال فالفكرة جميلة واستمتعت بقراءة عن ثقافة مختلفة