What do you think?
Rate this book
The Political Philosophy of Poststructuralist Anarchism
The political writings of the French poststructuralists have eluded articulation in the broader framework of general political philosophy primarily because of the pervasive tendency to define politics along a single the balance between state power and individual rights in liberalism and the focus on economic justice as a goal in Marxism. What poststructuralists like Michel Foucault, Gilles Deleuze, and Jean-François Lyotard offer instead is a political philosophy that can be called it emphasizes that power emerges from many different sources and operates along many different registers. This approach has roots in traditional anarchist thought, which sees the social and political field as a network of intertwined practices with overlapping political effects. The poststructuralist approach, however, eschews two questionable assumptions of anarchism, that human beings have an (essentially benign) essence and that power is always repressive, never productive. After positioning poststructuralist political thought against the background of Marxism and the traditional anarchism of Bakunin, Kropotkin, and Proudhon, Todd May shows what a tactical political philosophy like anarchism looks like shorn of its humanist commitments―namely, a poststructuralist anarchism. The book concludes with a defense, contra Habermas and Critical Theory, of poststructuralist political thought as having a metaethical structure allowing for positive ethical commitments.
176 pages, Paperback
First published January 1, 1994
17 people are currently reading
510 people want to read
About the author
Todd May
28 books206 followersTodd May was born in New York City. He is the author of 18 books of philosophy. He was philosophical advisor to NBC's hit sit-com The Good Place and one of the original contributors to the New York Times philosophy blog The Stone. Todd teaches philosophy at Warren Wilson College.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
April 30, 2021
✰ 4.5 stars
This is an excellent book, and while I'm not walking away from it as an advocate for poststructuralist anarchism, I am more well-informed about the history of Marxism and its relationship with anarchism, the political philosophy of Foucault, Deleuze, and Lyotard, and the possibility of a poststructuralist ethics.
Basically, poststructuralist anarchism is a tactical political philosophy, which argues that there is no central struggle or conflict to which all societal problems can be reduced, and which (as a political philosophy) is neither simply descriptive (what are the problems) nor prescriptive (what ought to be the solutions)-- in fact, it explores the tension between the is-ought distinction. Thus, tactical political philosophy resonates with the poststructuralist critique of representation, because representation reduces a plethora of entities (e.g. members of a specific nationality, class, gender, etc.) to a singular identity. This irreducibility of a given plethora of entities is central to poststructural political thought, and coheres with May's critique of Marxism in chapter two. What is called "The Failure of Marxism" is actually a very careful mapping of the inability of Marxist political revolutions to succeed, and the tendency of Marxist political thought towards increasingly resembling anarchism. The issue being still that Marxism privileges the economic substructure, which makes Marxist thought in the end not tactical (i.e. Marxists tend to reduce multiple struggles to be subservient to a singular, economic class struggle).
On the other hand, there is a resonance between anarchism and poststructuralist thought, in their critiques of representation; for anarchism, the critique of representation is a continuation of the critique of making other people's decisions for them. However, what poststructuralism wants to eschew from traditional anarchist thought is its reliance on the existence of a human essence (and the idea that this essence is benevolent), and its picture of power as generally repressive (i.e. top-down).
This is done excellently in the fourth chapter with a detailed description of the philosophy of the three poststructuralists focused on in this book: Foucault's empirical work, Deleuze's metaphysics, and Lyotard's early metaphysics and his later, more epistemological work on genres. This chapter brings to the surface the concept of "practices":
Finally, May outlines a poststructuralist ethics: how it can be arrived at, and how such an ethics can defend against the claim that a poststructuralist ethics is impossible. The two central ethical principles are:
This is an excellent book, and while I'm not walking away from it as an advocate for poststructuralist anarchism, I am more well-informed about the history of Marxism and its relationship with anarchism, the political philosophy of Foucault, Deleuze, and Lyotard, and the possibility of a poststructuralist ethics.
Basically, poststructuralist anarchism is a tactical political philosophy, which argues that there is no central struggle or conflict to which all societal problems can be reduced, and which (as a political philosophy) is neither simply descriptive (what are the problems) nor prescriptive (what ought to be the solutions)-- in fact, it explores the tension between the is-ought distinction. Thus, tactical political philosophy resonates with the poststructuralist critique of representation, because representation reduces a plethora of entities (e.g. members of a specific nationality, class, gender, etc.) to a singular identity. This irreducibility of a given plethora of entities is central to poststructural political thought, and coheres with May's critique of Marxism in chapter two. What is called "The Failure of Marxism" is actually a very careful mapping of the inability of Marxist political revolutions to succeed, and the tendency of Marxist political thought towards increasingly resembling anarchism. The issue being still that Marxism privileges the economic substructure, which makes Marxist thought in the end not tactical (i.e. Marxists tend to reduce multiple struggles to be subservient to a singular, economic class struggle).
On the other hand, there is a resonance between anarchism and poststructuralist thought, in their critiques of representation; for anarchism, the critique of representation is a continuation of the critique of making other people's decisions for them. However, what poststructuralism wants to eschew from traditional anarchist thought is its reliance on the existence of a human essence (and the idea that this essence is benevolent), and its picture of power as generally repressive (i.e. top-down).
This is done excellently in the fourth chapter with a detailed description of the philosophy of the three poststructuralists focused on in this book: Foucault's empirical work, Deleuze's metaphysics, and Lyotard's early metaphysics and his later, more epistemological work on genres. This chapter brings to the surface the concept of "practices":
Rather than subsuming the subject under the structure as structuralism does (inverting the existential-phenomenological subsumption of structure under subject), poststructuralism dissolves the subject/structure dichotomy altogether by substituting for both a concept that might be called “practices.” What is of interest to the poststructuralists is neither the constituting interiority of the subject nor the constituting exteriority of structures, but instead the interlocking network of contingent practices that produces both “subjects” and “structures.” (p. 53)The fifth chapter then analyzes these practices, showing how the micro- practices cannot be subsumed into the macro- practices, and how the macro- cannot be reduced to the micro-, and its convergence with anarchism.
Finally, May outlines a poststructuralist ethics: how it can be arrived at, and how such an ethics can defend against the claim that a poststructuralist ethics is impossible. The two central ethical principles are:
1. The practice of representing who others are or what others want to themselves must be avoided as much as possible.My understanding is that this was one of the pioneering works on poststructuralist anarchism, and it is certainly a thorough explanation of the confluences. However, what this work seems to be primarily (outside of being an excellent exegetical work) is an explanation on the way that poststructuralism can serve anarchism—which makes sense given the Preface—and the way that poststructuralism presupposes an ethics, even if its thinkers rejected such a programme.
2. Alternative practices, all things being equal, ought to be allowed to flourish and even promoted.
September 9, 2007
This seemed to be more about poststructuralism than anarchism, and I must say that I found the conclusion on ethics rather anticlimactic and, indeed, disappointing.
July 25, 2019
Essential reading for anyone interested in Anarchism, Ethics, or Postmodern and/or Poststructuralist thought. Amazing book.
November 20, 2019
Todd May is an academic whose expertise is on post-structuralism and, especially on folks like Foucault, Lyotard and Deleuze. He is also very interested in the political thought of Anarchism. His book, 'The political Philosophy of Poststructuralist Anarchism' attempts to bring those two together. When I first read this book, I was studying and writing about Foucault and was enamored with the effort to bring these two currents together. Upon the second reading, I am slightly less impressed, although I think May should be commended for his effort and their are some useful insights to be pulled from the book.
On the positive side, May has an incredible grasp of the French poststructuralist thought and is able to convey their ideas very clearly and accessibly. In other words, I would recommend this work for folks looking for a crash course into some of the thinkers mentioned above and a glimpse into the debates surrounding their thoughts. Another strength is that May is offering a novel account of these thinkers attempting to render them relevant, rather than as obscure (despite or in spite of the way these French thinkers write). However, this strength becomes a con when looking at his understanding and presentation of Anarchism.
May's understating of Anarchism--its political history as well as individual thinkers--is quite lacking. At first, I chalked this up to anarchism being outside of May's expertise. However, upon a second reading, it is clear that May, although obviously sympathetic to anarchism, is simply using anarchism in a token way to create his 'new' theory of (poststructural)anarchism. In a more charitable interpretation, I think he fails to show that there is such a think as poststructuralist anarchism, although I think he is successful in showing related tendencies or affinity's between the two--anarchism and poststructuralism.
If you are looking to understand poststructuralism and its relation to anarchism this is a relatively interesting introduction. If you are looking to understand anarchism I do not recommend this text. Just go read the Anarchists themselves.
On the positive side, May has an incredible grasp of the French poststructuralist thought and is able to convey their ideas very clearly and accessibly. In other words, I would recommend this work for folks looking for a crash course into some of the thinkers mentioned above and a glimpse into the debates surrounding their thoughts. Another strength is that May is offering a novel account of these thinkers attempting to render them relevant, rather than as obscure (despite or in spite of the way these French thinkers write). However, this strength becomes a con when looking at his understanding and presentation of Anarchism.
May's understating of Anarchism--its political history as well as individual thinkers--is quite lacking. At first, I chalked this up to anarchism being outside of May's expertise. However, upon a second reading, it is clear that May, although obviously sympathetic to anarchism, is simply using anarchism in a token way to create his 'new' theory of (poststructural)anarchism. In a more charitable interpretation, I think he fails to show that there is such a think as poststructuralist anarchism, although I think he is successful in showing related tendencies or affinity's between the two--anarchism and poststructuralism.
If you are looking to understand poststructuralism and its relation to anarchism this is a relatively interesting introduction. If you are looking to understand anarchism I do not recommend this text. Just go read the Anarchists themselves.
October 4, 2015
Ενδιαφέρον βιβλίο που κάνει μια καλή περίληψη των βασικών εκπροσώπων του μεταδομισμού (Ντελέζ, Φουκώ, Λυοτάρ) και προσπαθεί να τους συνδέσει με τον αναρχισμό (αν και δεν το κάνει πάντα επιτυχημένα). Το πρώτο κείμενο μου φάνηκε αδιάφορο και μου έδωσε την εντύπωση ότι προσπαθούσε με το στανιό να βγάλει αυτούς τους τύπους αναρχικούς. Το δεύτερο μου φάνηκε πάρα πολύ καλό, αν και για εισαγωγικό βιβλίο μάλλον το βρήκα απαιτητικό. Είχε την καλύτερη μετάφραση από τα τρία. Τέλος, το τρίτο κείμενο αν και με ξένισε στην αρχή και αν και βρήκα διάφορα πράγματα για να διαφωνίσω, εν τέλει κατέληγε στην ουσία, του πως μπορούν οι μεταδομιστικές θεωρίες να επηρεάσουν την αναρχική θεωρία, σκέψη και πράξη και αντίστοιχα το κίνημα. Κατά τ'άλλα, η έκδοση είναι προσεγμένη, θα ήθελα όμως και περιεχόμενα.
July 9, 2020
Η γαλλική θεωρία συναντά τον αναρχισμό. Το βιβλίο αυτό αποτελείται από τρια μικρής έκτασης κείμενα, ωστόσο είναι περιεκτικό και δίνει μια ευσύνοπτη παρουσίαση των κεντρικών θέσεων του αναρχισμού στην μεταμοντέρνα εποχή.
Βασικός πυλώνας των κειμένων αυτών είναι η εσωτερική αντίφαση του παραδοσιακού αναρχισμού, όπως αναδείχθηκε από τη μεταδομιστική προσέγγιση. Συγκεκριμένα, η κριτική εστιάζει στην δογματική θεώρηση της ανθρώπινης φύσης, η οποία για τους εμπνευστές της ιδεολογίας (Μπακούνιν, Κροπότκιν, Στίρνερ κλπ) ανάγεται σε ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά (από την ύπαρξη του ορθού λόγου μέχρι και την εσωτερική ικανότητα για προσωπική βελτίωση) που αντιτίθενται εγγενώς στον αποχαυνωτικό μηχανισμό του κράτους. Ο μεταδομισμός απορρίπτει αυτές τις αντιλήψεις ως σαθρά κατασκευάσματα του ανθρωπισμού, ο οποίος συνιστά, ειδικά από την εποχή του Διαφωτισμού και έπειτα, ένα είδος κυρίαρχης δομής, ασυμβίβαστης με τις μεταδομιστικές θέσεις περί ενδεχομενικότητας της ιστορίας (και, ταυτόχρονα, της άρνησης οποιασδήποτε πλατωνικής, εγελιανής ή μαρξιστικής τελεολογίας της), καθώς και της απόρριψης οποιουδήποτε χαρακτηριστικού ή ιδιότητας που συνδέεται εγγενώς με την κοινωνική διάσταση του ανθρώπινου όντος. Εάν, λοιπόν, η ανθρωπιστική ερμηνεία του κόσμου συνιστά από μόνη της ένα προϊόν εξουσίας, τότε ο αναρχισμός δεν μπορεί παρά να απορρίψει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μετα-αναρχισμός, όμως, παρουσιάζεται ως ανανέωση του αναρχικού ιδεώδους και όχι ως απεμπόλησή του, με τη διαφορά ότι μετατοπίζει το φιλοσοφικό ερώτημα από το προγενέστερο "τι είναι ο άνθρωπος;" στο σύγχρονο "από πού προέρχονται οι απόψεις μας για το τι είναι ο άνθρωπος;". Αυτή η σκέψη είχε διατυπωθεί και προγενέστερα (βλέπε Γενεαλογία της Ηθικής του Νίτσε), ωστόσο στη Γαλλία υπέστη συστηματική και αναλυτική επεξεργασία σε πολλαπλούς τομείς, ξεσκεπάζοντας μια πληθώρα κυριαρχικών δομών που διαμορφώνουν το άτομο ως κοινωνικό υποκέιμενο. Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι οι μηχανισμοί αντίστασης ενάντια στις κυρίαρχες δομές. Στο παρελθόν, αυτοί είχαν ως επί το πλείστον την μορφή δομή vs αντιδομή, υπό την έννοια ότι οι καταπιεζόμενοι ήθελαν να αντικαταστήσουν την εκάστοτε κυρίαρχη δομή με μία άλλη . Ο μετα-αναρχισμός, όμως, είναι καχύποπτος απέναντι σε αυτή τη σχηματοποίηση. Το αίτημά του δεν είναι να μεταπηδούμε συνεχώς από δόγμα σε δόγμα, παγιδευμένοι σε μια ατέρμονη αλυσίδα διανοητικών αγκυλώσεων, αλλά να εξοβελίσουμε τις κοινωνικές δομές γενικώς και απαρεγκλίτως. Εφόσον, στον σύγχρονο κόσμο, καμία κοσμοθεωρία δεν γίνεται αποδεκτή ως απόλυτη, στο άτομο αφήνονται ανοιχτά τα εργαλεία της συζήτησης, του ελέγχου, της αντίστασης, ακόμα και απόρριψης.
Πώς θα καταφέρει μια κοινωνία να λειτουργήσει, αν δεν της δίνεται ένα σταθερό έδαφος, ένα θεωρητικό υπόβαθρο με αίτημα καθολικής ισχύος; Δεν θεωρώ ότι το ερώτημα απαντάται ικανοποιητικά. Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων πως η κοινωνία στηρίζεται σε πολλαπλές δομές, συχνα αντιτιθέμενες μεταξύ τους, θα οδηγήσει σε συλλογική αναμόρφωση. Σύμφωνοι. Από εκεί και πέρα όμως τι ακολουθεί; Αν, στη λογική επέκταση αυτού του συλλογισμού, φτάσουμε στο σημείο όπου καμία δ��μή δεν είναι σταθερή, τότε ο καθένας θα ζει σύμφωνα με τη δική του αντίληψη περί δικαίου, ελευθερίας και ηθικής. Σε μια τέτοια "κοινωνία ποικιλομορφίας", ακόμα και το αίτημα του Mill περί του σεβασμού της ελευθερίας των άλλων σχετικοποιείται ως "ανθρωπιστικό κατασκεύασμα", θέτοντας εν αμφιβόλω οποιοδήποτε κανονιστικό πλαίσιο πάνω στο οποίο οι άνθρωποι να μπορούν να συμφωνήσουν, πόσω μάλλον την αρμονική συμβίωση αναμεταξύ τους. Το αίτημα, λοιπόν, περιορίζεται.
Η πιο πειστική θέση είναι εκείνη που θέλει τον μετα-αναρχισμό να λειτουργεί ως μια αποκεντρωμένη αντιδραστική δύναμη, με αξιώσεις αποσπασματικής φύσεως. Ο σκοπός του δεν είναι ο μηδενισμός ή η αφελής ιδέα της "απελευθέρωσης" (ο άνθρωπος πάντα θα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εξουσίας, ακόμα και ως αντιδραστικό ον) αλλά η ανάδειξη νέων δρόμων μέσα από μια διεισδυτική άσκηση κριτικής στις κυρίαρχες δομές. Αντίπαλος δεν είναι το απρόσωπο κράτος γενικά αλλά εξειδικευμένες τριχοειδείς εκφάνσεις του, με συνέπεια να αποσκοπείται η θεσμική τους αναμόρφωση, όπου εντοπίζεται η άσκηση βιοπολιτικής (ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο, αν λάβουμε υπόψη τον μεταδομιστικό φεμινισμό ή την αποδόμηση της αποικικρατικής ερμηνείας της ιστορίας). Έτσι, με συνεχή επαγρύπνηση μπορούμε να αντιδρούμε αποτελεσματικά ενάντια στις δογματικές προεκτάσεις των εκάστοτε δομών (ας μη παραβλεπουμε, εξάλλου, πως οι αντιδραστικές δομές του σήμερα μπορούν να μετατραπούν σε κυρίαρχες δομές του αύριο), και να αντιστεκόμαστε στην επαπειλούμενη εσωτερίκευση της καθολικευμένης αλήθειας τους. Με αυτό τον τρόπο, διασφαλίζουμε και έμπρακτα την ελευθερία μας.
Βασικός πυλώνας των κειμένων αυτών είναι η εσωτερική αντίφαση του παραδοσιακού αναρχισμού, όπως αναδείχθηκε από τη μεταδομιστική προσέγγιση. Συγκεκριμένα, η κριτική εστιάζει στην δογματική θεώρηση της ανθρώπινης φύσης, η οποία για τους εμπνευστές της ιδεολογίας (Μπακούνιν, Κροπότκιν, Στίρνερ κλπ) ανάγεται σε ορισμένα θεμελιώδη χαρακτηριστικά (από την ύπαρξη του ορθού λόγου μέχρι και την εσωτερική ικανότητα για προσωπική βελτίωση) που αντιτίθενται εγγενώς στον αποχαυνωτικό μηχανισμό του κράτους. Ο μεταδομισμός απορρίπτει αυτές τις αντιλήψεις ως σαθρά κατασκευάσματα του ανθρωπισμού, ο οποίος συνιστά, ειδικά από την εποχή του Διαφωτισμού και έπειτα, ένα είδος κυρίαρχης δομής, ασυμβίβαστης με τις μεταδομιστικές θέσεις περί ενδεχομενικότητας της ιστορίας (και, ταυτόχρονα, της άρνησης οποιασδήποτε πλατωνικής, εγελιανής ή μαρξιστικής τελεολογίας της), καθώς και της απόρριψης οποιουδήποτε χαρακτηριστικού ή ιδιότητας που συνδέεται εγγενώς με την κοινωνική διάσταση του ανθρώπινου όντος. Εάν, λοιπόν, η ανθρωπιστική ερμηνεία του κόσμου συνιστά από μόνη της ένα προϊόν εξουσίας, τότε ο αναρχισμός δεν μπορεί παρά να απορρίψει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μετα-αναρχισμός, όμως, παρουσιάζεται ως ανανέωση του αναρχικού ιδεώδους και όχι ως απεμπόλησή του, με τη διαφορά ότι μετατοπίζει το φιλοσοφικό ερώτημα από το προγενέστερο "τι είναι ο άνθρωπος;" στο σύγχρονο "από πού προέρχονται οι απόψεις μας για το τι είναι ο άνθρωπος;". Αυτή η σκέψη είχε διατυπωθεί και προγενέστερα (βλέπε Γενεαλογία της Ηθικής του Νίτσε), ωστόσο στη Γαλλία υπέστη συστηματική και αναλυτική επεξεργασία σε πολλαπλούς τομείς, ξεσκεπάζοντας μια πληθώρα κυριαρχικών δομών που διαμορφώνουν το άτομο ως κοινωνικό υποκέιμενο. Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι οι μηχανισμοί αντίστασης ενάντια στις κυρίαρχες δομές. Στο παρελθόν, αυτοί είχαν ως επί το πλείστον την μορφή δομή vs αντιδομή, υπό την έννοια ότι οι καταπιεζόμενοι ήθελαν να αντικαταστήσουν την εκάστοτε κυρίαρχη δομή με μία άλλη . Ο μετα-αναρχισμός, όμως, είναι καχύποπτος απέναντι σε αυτή τη σχηματοποίηση. Το αίτημά του δεν είναι να μεταπηδούμε συνεχώς από δόγμα σε δόγμα, παγιδευμένοι σε μια ατέρμονη αλυσίδα διανοητικών αγκυλώσεων, αλλά να εξοβελίσουμε τις κοινωνικές δομές γενικώς και απαρεγκλίτως. Εφόσον, στον σύγχρονο κόσμο, καμία κοσμοθεωρία δεν γίνεται αποδεκτή ως απόλυτη, στο άτομο αφήνονται ανοιχτά τα εργαλεία της συζήτησης, του ελέγχου, της αντίστασης, ακόμα και απόρριψης.
Πώς θα καταφέρει μια κοινωνία να λειτουργήσει, αν δεν της δίνεται ένα σταθερό έδαφος, ένα θεωρητικό υπόβαθρο με αίτημα καθολικής ισχύος; Δεν θεωρώ ότι το ερώτημα απαντάται ικανοποιητικά. Η συνειδητοποίηση των ανθρώπων πως η κοινωνία στηρίζεται σε πολλαπλές δομές, συχνα αντιτιθέμενες μεταξύ τους, θα οδηγήσει σε συλλογική αναμόρφωση. Σύμφωνοι. Από εκεί και πέρα όμως τι ακολουθεί; Αν, στη λογική επέκταση αυτού του συλλογισμού, φτάσουμε στο σημείο όπου καμία δ��μή δεν είναι σταθερή, τότε ο καθένας θα ζει σύμφωνα με τη δική του αντίληψη περί δικαίου, ελευθερίας και ηθικής. Σε μια τέτοια "κοινωνία ποικιλομορφίας", ακόμα και το αίτημα του Mill περί του σεβασμού της ελευθερίας των άλλων σχετικοποιείται ως "ανθρωπιστικό κατασκεύασμα", θέτοντας εν αμφιβόλω οποιοδήποτε κανονιστικό πλαίσιο πάνω στο οποίο οι άνθρωποι να μπορούν να συμφωνήσουν, πόσω μάλλον την αρμονική συμβίωση αναμεταξύ τους. Το αίτημα, λοιπόν, περιορίζεται.
Η πιο πειστική θέση είναι εκείνη που θέλει τον μετα-αναρχισμό να λειτουργεί ως μια αποκεντρωμένη αντιδραστική δύναμη, με αξιώσεις αποσπασματικής φύσεως. Ο σκοπός του δεν είναι ο μηδενισμός ή η αφελής ιδέα της "απελευθέρωσης" (ο άνθρωπος πάντα θα εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο εξουσίας, ακόμα και ως αντιδραστικό ον) αλλά η ανάδειξη νέων δρόμων μέσα από μια διεισδυτική άσκηση κριτικής στις κυρίαρχες δομές. Αντίπαλος δεν είναι το απρόσωπο κράτος γενικά αλλά εξειδικευμένες τριχοειδείς εκφάνσεις του, με συνέπεια να αποσκοπείται η θεσμική τους αναμόρφωση, όπου εντοπίζεται η άσκηση βιοπολιτικής (ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο, αν λάβουμε υπόψη τον μεταδομιστικό φεμινισμό ή την αποδόμηση της αποικικρατικής ερμηνείας της ιστορίας). Έτσι, με συνεχή επαγρύπνηση μπορούμε να αντιδρούμε αποτελεσματικά ενάντια στις δογματικές προεκτάσεις των εκάστοτε δομών (ας μη παραβλεπουμε, εξάλλου, πως οι αντιδραστικές δομές του σήμερα μπορούν να μετατραπούν σε κυρίαρχες δομές του αύριο), και να αντιστεκόμαστε στην επαπειλούμενη εσωτερίκευση της καθολικευμένης αλήθειας τους. Με αυτό τον τρόπο, διασφαλίζουμε και έμπρακτα την ελευθερία μας.
July 15, 2024
In line with other reviewers, I'd say that they're correct that this work largely differentiates post-structuralism from structuralism rather than discuss at length anarchist political philosophy. If one philosophical task is accomplished here, it is the illustration of exactly why post-structuralist positions do (or ought to) suggest a particular political philosophy. The section on ethics was to me deeply underwhelming, however; the most disappointing part being the author summarizing and dismissing virtue ethics as solely concerned with the qualities of the individual. Professor May has written more extensively on moral philosophy (A Significant Life (2015), A Decent Life (2019)), but I now find myself unsure of what he has to offer in this area.
June 3, 2021
Günümüzde anarşizmin neye dönüştüğünü anlamak açısından önemli. 20. ve 21. yüzyılda anarşizm etiğe politikadan daha fazla değer vermiş ve etiği merkezine almıştır. Todd May ise politikayı tekrardan merkeze alan bir bakış açısı sunar.
February 2, 2009
I don't think this book is very groundbreaking, nor interesting. If you are familiar with his source material (Foucault, Deleuze, Lyotard, Nietzsche) he doesnt have much new insight to offer.
If you are not too familiar with the post-structuralist/postmodernist authors and into "anarchist theory" this MIGHT be a good read.
If you are not too familiar with the post-structuralist/postmodernist authors and into "anarchist theory" this MIGHT be a good read.
April 13, 2010
Rubbish. Not about anarchism at all.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews