What do you think?
Rate this book


224 pages, Paperback
First published January 1, 2009
رقص را در نظر بگیرید. طرفها حرکات همدیگر را تکمیل میکنند، پیشبینی میکنند، با حرکاتشان یکدیگر را راهنمایی میکنند. رقص فریاد میزند «ما هماهنگیم!» و حیوانات میلیونها سال است از این راه با هم پیوند پیدا کردهاند.
دوال نخستیشناس بود و عمده مطالعاتش معطوف به شامپانزهها و بونوبوها میشد، اما در واقع رویکردی رو دنبال میکرد که دروازه جدیدی به درک رفتار و ویژگیهای انسان باز میکنه.
اینکه شاید اگه به جای جدال روی کاغذ در مورد "ذات آدمی"، تو طبیعت سراغ پسرعموهایی بریم که تا ۹۹ درصد به ما شباهت ژنی دارن بتونیم بهتر بفهمیم کی هستیم.
یکی از اون مواردی که همیشه در موردش بحث و اختلافنظر بوده، موضوع همدلی و دیگردوستیه. اینکه چقدر این صفات اختصاصی انسانن، چقدر در روند تکامل متاخر و جدیدن و از همه مهمتر آیا اصلا در بقای ما نقش مثبتی ایفا میکنن؟
دوال به طور مفصل اما در عین حال گیرا، با مثالهایی از نخستیان و سایر پستانداران نشون میده چطور همدلی در دل طبیعت شکل پیدا کرده و به تدریج فرمهای پیچیدهتری به خودش گرفته.
داستانهایی که از شکلگیری جامعه طبقاتی و سلسله مراتبی در نخستیان، میل اونها به عدالتخواهی و درکشون از موضوعاتی اخلاقی مثل انصاف نقل میشه، در قدم اول سرگرمکننده و هیجانانگیزه اما نهایتا دستاوردی که بعد از پایان کتاب بهجا میمونه امید به گونه انسانه.
امید به اینکه شاید هابز اشتباه میکرد و "انسان گرگ انسان نیست"
در دههٔ ۱۹۶۰ روانپزشکان آمریکایی گزارش دادند میمونهای رِسوس از کشیدن زنجیری که غذا به آنها میداد، وقتیکه به رفیقشان شوک وارد میکرد، خودداری میکردند. به این ترتیب میمونها از موشها که فقط مدت کوتاهی رفتارشان را متوقف میکردند سبقت میگرفتند. بعد از دیدن تأثیر رفتارشان روی رفیقشان، میمونی پنج روز دست به زنجیر نزد و میمون دیگری دوازده روز. این میمونها واقعاً به خودشان گرسنگی میدادند تا رفیقشان درد نکشد.