พี่เลี้ยง

by ทมยันตี

เรื่องราวของสองหนุ่มและหนึ่งสาว ที่เติบโตรักใคร่ผูกพันกันมาแต่เยาว์วัย เกิดเป็นความห่วงใยอาทรระหว่างพี่กับน้อง เป็นความรู้ใจของเพื่อนต่อเพื่อน…และเป็นความผูกพันลึกซึ้งระหว่างชายสองคน ต่อหญิงสาวคนเดียวกัน

392 pages, Paperback

About the author

ทมยันตี เป็นนามปากกาของ คุณหญิงวิมล เจียมเจริญ เกิดที่กรุงเทพมหานคร บิดาเป็นทหารเรือ ส่วนเชื้อสายทางมารดาเคยเป็นชาววัง วิมลศึกษาชั้นประถมปีที่ 1 ถึงมัธยมปีที่ 8 ที่โรงเรียนเขมะสิริอนุสสรณ์ จากนั้นเข้าศึกษาต่อคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ภายหลังเปลี่ยนมาเรียนคณะพณิชยศาสตร์และการบัญชี จนจบอนุปริญญา วิมลสมรสครั้งแรกกับ นายสมัคร กล่ำเสถียร และได้หย่าขาดจากกัน ต่อมาสมรสกับ ร.ต.ท.ศรีวิทย์ เจียมเจริญ (ยศขณะนั้น) มีบุตรด้วยกัน 3 คน และต่อมาได้เลิกร้างกัน และวิมลได้ฟ้อง พ้นตำรวจเอกศรีวิทย์ เรียกค่าอุปการะเลี้ยงดูบุตรเป็นคดีความยืดเยื้อกันไปถึงสามศาล

ขณะเรียนในชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ไปสมัครเป็นครูสอนวิชาภาษาไทยโรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนแวนต์ เมื่อโรงเรียนรับสมัครเข้าเป็นอาจารย์ จึงลาออกจากธรรมศาสตร์ โดยระหว่างสอนหนังสือก็ได้เขียนหนังสือไปพร้อมกันด้วย

หลังจากเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้านโจมตีขบวนการนักศึกษาในเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลได้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน และต่อมาในปี พ.ศ. 2520 ได้เป็นสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, ปี พ.ศ. 2522 เป็นสมาชิกวุฒิสภา, และปี พ.ศ. 2527 ได้เป็นผู้อำนวยการองค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ

นอกจากจะมีความสามารถในการเขียนแล้ว ทมยันตียังเคยมีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่นิยมอย่างสูงในฐานะนักพูด แนวการพูดของทมยันตี คือโน้มนำให้ประชาชนรักชาติ เสียสละเพื่อชาติ และมีความยึดมั่นในชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ ในช่วงเหตุการณ์ 6 ตุลา พ.ศ. 2519 วิมลมีบทบาทเป็นแกนนำสำคัญของชมรมแม่บ้าน ซึ่งเป็นการรวมกลุ่มของภรรยาข้าราชการ ภรรยานายพล และแม่บ้าน มีบทบาทโจมตีขบวนการนักศึกษาว่าเป็นผู้บ่อนทำลายมิตรประเทศ (สหรัฐอเมริกา) [1] ภายหลังเหตุการณ์ดังกล่าว วิมลได้รับแต่งตั้งให้เป็นสมาชิกสภาปฏิรูปการปกครองแผ่นดิน

งานเขียนครั้งแรก

วิมลเริ่มเขียนเรื่องสั้นเป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 14 ปี ขณะเรียนอยู่ชั้นม. 4 ได้ตีพิมพ์ลงในนิตยสาร ศรีสัปดาห์ และได้เขียนเรื่องสั้นต่อเนื่องอยู่ถึง 11 ปี ขณะที่เริ่มเขียนเรื่องยาวเรื่องแรกคือเรื่อง ในฝัน เมื่ออายุ 19 ปี ใช้นามปากกา โรสลาเรน ตีพิมพ์ในนิตยสารศรีสัปดาห์ วิมลเขียนเรื่องสั้นและนวนิยายจนอายุ 70 ปีจึงเลิกเขียน

นามปากกา 5 ชื่อ ได้แก่

1. โรสลาเรน
เป็นนามปากกาแรก เทียบคำในภาษาฝรั่งเศสแปลว่า "กุหลาบราชินี" ใช้เขียนเรื่องรักพาฝันหรือจินตนิยาย

2. ลักษณวดี
ใช้สำหรับเขียนนวนิยายรัก ส่วนใหญ่เป็นเนื้อหาของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชาย

3. กนกเรขา
ใช้สำหรับแต่งเรื่องตลกเบาสมอง แต่ที่สร้างชื่อเสียงให้มากที่สุดคือ

4. ทมยันตี
นามปากกาที่ใช้แต่งเรื่องราวที่สะท้อนชีวิตและสังคม รวมทั้งแต่งเรื่องแนวจิตวิญญาณ

5. มายาวดี
ใช้เขียนเรื่องเกี่ยวกับศาสตร์แห่งเทวะ หรือเรื่องเล่าจากตำนาน

แม้ไม่ปรากฏว่างานเขียนของทมยันตีเคยได้รับรางวัลสำคัญ แต่เป็นที่ยอมรับทั่วไปว่าทมยันตีถือเป็นนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ มีผลงานได้รับความนิยมอย่างสูงเป็นจำนวนมาก เหตุผลที่ไม่มีผลงานของทมยันตีได้รับรางวัลทางวรรณกรรมใด ๆ นั้น เป็นเพราะทมยันตีไม่ประสงค์ให้นำผลงานของตนไปส่งประกวด และปฏิเสธการรับรางวัลทั้งปวง ทมยันตีได้เคยให้สัมภาษณ์ไว้ว่า “ฉันเคยได้รับรางวัลจากพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯ มาแล้ว นั่นคือรางวัลสูงสุดในชีวิต จากนั้นไม่เคยอยากได้รางวัลใด ๆ อีกเลย” และในขณะนี้ ทมยันตีได้เริ่มลงมือเขียนเรื่อง 'จอมศาสดา' ซึ่งจะเป็นเรื่องสุดท้ายที่ทมยันตีจะเขียนแล้ว จากนั้นทมยันตีจะหันหน้าเข้าสู่ความสงบใต้ร่มพระศาสนา

เกียรติยศที่ได้รับ

เครื่องราชอิสริยาภรณ์ วิมลได้รับเครื่องราชอิสริยาภาณ์ตริตาภรณ์มงกุฎไทย ตริตาภรณ์ช้างเผือกและ ทุติยาภรณ์มงกุฎไทย ต่อมาได้รับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ จุตถจุลจอมเกล้า เป็น “คุณหญิง” เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคม พ.ศ. 2548

ผลงานรวมเล่ม

ในนามปากกา "ทมยันตี"

คู่กรรม, กษัตริยา, เถ้ากุหลาบ, กฤตยา, ใยเสน่หา, แม่ดอกสวะ, เมียน้อย, เวียงกุมกาม, ร่มฉัตร, รอยลิขิต, ยอดอนงค์, รักลวง, รักที่ต้องมนตรา, ราชาวดี, แก้วกัลยาของแผ่นดิน, แก้วกลางดง, มงกุฎหนาม, เจ้าแม่, โซ่สังคม, มณีร้าว, เทพบุตรสุดแสบ, แนวสุดท้าย, ใบไม้ที่ปลิดปลิว, แผลหัวใจ, เพลงชีวิต, วันที่รอคอย, สะพานดาว, สองชีวิต, สายรุ้ง, สำรองรัก, ศิวาลัย, สตรีหมายเลขหนึ่ง, สุริยวรรมัน, สุดหัวใจ, อย่าลืมฉัน, อันธการ, อตีตา, อธิราชา, ล่า, ไวษณวี, คำมั่นสัญญา, คู่กรรมภาคสอง, คุณหญิงนอกทำเนียบ, จิตา, จดหมายถึงลูกผู้ชาย, ชามี, ฌาน, ดาวเรือง, ดาวนภา, ตราบาป, ตะวันลา, ถนนสายหัวใจ, ทิพย์, นายกหญิง, นางเอก, บาป, ประกาศิตเงินตรา, พิเธีย, พี่เลี้ยง, พิษสวาท, ทวิภพ, คลื่นชีวิต, รายากุนิง

ในนามปากกา "โร

Reviews

[Lily 百合花 · Rating 5 out of 5]

พี่เลี้ยง / ทมยันตี
25/2548


ตัวละคร
เรไร (คุณเร)
สัตยา

[ดินสอ สีไม้ · Rating 3 out of 5]

พี่เลี้ยง เป็นนิยายที่ไม่มีตัวร้าย ..
เป็นเรื่องราวความรักในอุดมคติ
ที่คงต้องอ่านโดยเข้าไปนั่งในโลกแห่งอุดมคตินั้นด้วย
อย่ายืดถือจับต้องหาเหตุผลอะไรมากมาย
อ่านเพื่อซาบซึ้งในรักแห่งอุดมคติ .. เพียงเท่านั้น

ทั้งๆ ที่ตรรกะการตัดสินใจเลือกหนทางเดินของชีวิต
มันน่าหมั่นไส้ทั้งคุณเร ทั้งสัตยา
แต่ด้วยฝีมือการเล่าเรื่องชั้นบรมครูแล้ว
เนื้อเรื่องที่ดูน่าขัดอกขัดใจทั้งหลายแหล่
ยังมิวายทำให้เราเสียน้ำตาเข้าจนได้ในฉากก่อนจบ

ถ้าให้เลือกเรื่องใดเรื่องหนึ่ง ระหว่างพี่เลี้ยง กับคำมั่นสัญญา
เราแนะนำคำมั่นสัญญามากกว่าค่ะ ^^"

[Muchi Muchima · Rating 3 out of 5]

อารมณ์ประมาณว่า ต่างคนต่างผลักไสอีกคนไปให้คนอื่นดูแล
ผู้ชายก็คิดว่าเราไม่คู่ควรกับเขา จึงทำหน้าที่เลือกคนที่คิดว่าเหมาะสมให้กับน้อง

เกือบจะรำคาญแล้วนะ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นนั้น ก็รู้สึกเรื่องมันละมุมดี

ความรักของสองคนพี่น้องก็เหมือนกัน ความรักลงรากฝังลึก

ได้เห็นอีกสักนิดเถิดจอมขวัญ
ให้สมวันที่คะนึงด้วยแหนหวง
จะเก็บรักเก็บอาลัยไว้ในทรวง
ไม่ให้ใครได้ล่วงได้รู้เลย

[T. · Rating 3 out of 5]

อ่านจบเมื่อคืน รีวิวค่า

นิยายเรื่องนี้ของคุณทมยันตี ภาษาก็จะเก่าหน่อยตามปีที่แต่งซึ่งก็ไม่รู้ว่าแต่งปีไหน ขอโทษค่ะ 55555 ดังนั้น คนรุ่นเราที่อ่านบางคนอาจจะรู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อยกับภาษา แต่สำหรับเราไม่ได้เป็นปัญหาค่ะ

รวม ๆ แล้วมันเป็นเรื่องที่พูดเกี่ยวกับคนสองคนคือสัตยา และเรไร ที่โตด้วยกันมา คนหนึ่งเป็นเหมือนคุณหนู ส่วนอีกคนเป็นลูกของเพื่อนสนิทแม่ที่เป็นบ่าว สัตยาเนี่ยขเาจะเหมือนเป็นพี่เลี้ยง คอยเล่น คอยดูแลเรไรมาตลอด ทีนี้มันก็เกิดความผูกพัน ตอนแรกเราไม่เก็ทนะคะว่าสัตยาเนี่ยรักเรไรรึเปล่า แล้วรักตอนไหน หรืออาจจะรักนานแล้วแต่ไม่รู้ตัว แต่ด้วยความที่ตัวเอองศักดิ์ต่ำกว่า สัตยาก็เลยคิดว่าตัวเองรักเรไรไม่ได้ ประมาณนั้นค่ะ

สิ่งที่เราชอบ คือเนื้อเรื่องเรื่องนี้มันเรื่อย ๆ มากค่ะ ไม่ได้มีอะไรหวือหวา ไม่ได้มีตัวร้าย ไม่ได้ดราม่าหนัก มีดราม่าแค่เรื่องความสัมพันธ์ของคนสี่คนอย่างเดียวเลย แต่คุณทมยันตีเขาก็เล่าเรื่องได้แบบที่ทำให้เราไม่เบื่อจนวางไปก่อน มีการใส่กลอนมาหยอดนิดหน่อยพอให้หวานเป็นพิธี น่ารักดีค่ะ

แต่สิ่งที่เราไมชออบ สอดคล้องกับการเป็นงานเขียนเก่าค่ะ
เรารู้สึกหงุดหงิดกับทุกตัวละคร สัตยาเองก็กดตัวเองเกิน แต่รายนี้เข้าใจได้ค่ะว่ามีปูมหลัง

[NB23 · Rating 4 out of 5]

งานเขียนชั้นครูจริงๆ เรื่องเดินไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้มีอุปสรรคอะไรนอกจากพระเอกกับนางเอกเอง ตัวละครไม่เยอะ แต่ไม่น่าเบื่อ รู้สึกผูกพันกับทุกตัวละคร
รักคุณโชติมากเป็นพิเศษ เธอสดใสน่าเอ็นดู เหมาะกับการเป็นที่รักจริง

”พรุ่งนี้อาจจะเป็นวันที่เราไม่ชอบเลย แต่พรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ ของวันต่อๆไป ก็อาจจะชอบก็ได้ คนเราถ้าไม่เริ่มย่างก้าวจำไม่รู้จักชีวิต ไม่มีใครหยุดยั้งวันพรุ่งนี้ได้หรอก เราทำได้ก็แต่เพียงว่าพยายามให้พรุ่งนี้ของทุกๆวันเป็นวันที่ดีที่สุดเสมอ“

[Tunyatuang · Rating 4 out of 5]

น่ารักมากค่ะ

[Maneechan · Rating 5 out of 5]

อ่านเล่มนี้หลังจากอ่านคำมั่นสัญญาจบ ค่อยหายเศร้าหน่อย