Op televisie legde kunsthistoricus Robert van Noorden eens fel en eigenzinnig uit wat mooi is, en waarom. Onmiddellijk werd hij overal gevraagd voor lezingen, presentaties en interviews. Razendsnel werd hij zo'n man die overal een mening over heeft, ongeacht het onderwerp. Als hij maar praat, met die eigenzinnigheid van hem. Zijn vak raakt op de achtergrond, Van Noorden is verslaafd aan zijn nieuwe status en het bestaan dat daarbij hoort. Maar er is iets aan de hand dat hem verontrust. Eerst is dat alleen maar voelbaar en dan ineens nadrukkelijk aanwezig. Er komt een vrouw in zijn leven die hem fascineert en die hij op afstand wil houden maar ook weer niet. Zij maakt iets in hem los waarmee hij geen raad weet, ontrafelt een geheim dat steeds dichterbij komt en gevaarlijk is. Het achtervolgt hem.
Thomas Verbogt (1952) debuteerde in 1981 met de verhalenbundel De feestavond. Sindsdien schreef hij vele romans, verhalenbundels en toneelstukken. Met zijn oeuvre groeide ook zijn publiek. Lange tijd was hij een zeer gewaardeerd auteur maar toch relatief onbekend, maar al een paar jaar behoort hij tot ‘de eredivisie van de Nederlandse literatuur’, aldus Pieter Steinz van NRC Handelsblad. Waar Verbogt vooral om geprezen wordt is zijn melancholieke en lichte toon en zijn filmische manier van vertellen. Ook met zijn humoristische korte verhalen bindt hij veel lezers aan zich.
Eigenlijk is de waardering wel 3 en een halve ster, net geen vier, denk ik... Het lijken in eerste instantie losse verhalen (en daar houd ik niet zo van) maar uiteindelijk vormen ze allemaal toch wel een verhaal over dezelfde persoon in verschillende situaties. De kijk op de dingen van deze hoofdpersoon is wel bijzonder en dat maakt het soms wat vervreemdend en soms juist herkenbaar of bijzonder... Ik moest een tijdje wennen aan de schrijfstijl, maar toch wel een aanrader.
Weer de spécialité de la maison van Verbogt: hoe ons moeilijk grijpbaar geheugen ons parten speelt. Zelfs de vlotste, oppervlakkigste TV-causeur heeft zo zijn diep verborgen geheimen. De dialogen zijn heel natuurlijk, met een elegante, lichte toets. De te zware ontknoping wringt daarmee, was voor mij onbevredigend.
ik lees niet vaak dit soort poetische titels, maar vond hem prachtig. En ook fijn dat de wat depressieve, passieve toon een goede reden blijkt te hebben aan het eind van het boek.
Mooi boek. Niet een boek wat ik zou kiezen, maar wel van genoten. Fijn om te lezen, niet te langen hoofdstukken. Het einde is niet wat ik verwacht had, maar klopt wel met de rest van het verhaal.