Giorgos Heimonas is widely recognized in Greece and abroad as a major force in post-modern Greek writing. While a few of his works have hitherto appeared translated into several European languages, the publication of the full range of his work in Robert Crist’s English translation is a pioneering event. Heimonas’s narratives are famous for their dynamic appeal – their amazing originality, unique style, psychological depth, and poetic power, as well as their impact on readers' feelings and challenge their interpretive capacity. Heimonas’s unique, emotionally-charged narratives reach full development in the major phase from Doctor Ineotis to The Builders. While his early and last writings (Pisistratus, My Journeys & The Enemy of the Poet) contain strong elements of realism, the major period turns to a new mode of language. The style of the texts is neither fiction or poetry in a traditional sense. It is a disrupted language with elements of dream and myth, the lyrical, the philosophical, and depth psychology. It is an original language in every sense of the word – a search for origins, for revisions and new beginnings. Above all, the writer inspires readers to discover renewed resources of insight and feeling in themselves, in literary art, and in in the larger world of human experience.
Διάβασα τον εχθρό του ποιητή δύο φορές αυτές τις δύο μέρες. Και μέχρι την τελευταία στιγμή αμφιταλαντευόμουν αν θα έπρεπε να δώσω 2 ή 5 αστέρια. Φυσικά η λογοτεχνική αξία του βιβλίου είναι αδιαμφισβήτητη. Αλλά είχε κάποιο νόημα όλο αυτό? Και στην τελική, "τι ήθελε να πει ο ποιητής?" Και μετά κατάλαβα. Τον Χειμωνά δεν τον κατανοείς. Τον Χειμωνά δεν τον ερμηνεύεις. Ο Χειμωνάς ξεπερνάει το νου και μιλάει κατευθείαν μέσα στην καρδιά σου. Γιατί τελικά: "Δεν είχε άλλη ζωή από την τέχνη κανέναν άλλον τρόπο να ζει."
Μαζί με τον Παπαγιώργη, οι μεγαλύτεροι ελληνες συγγραφείς που εμφανίστηκαν ποτέ, και καλά ο Παπαγιώργης, ας πούμε ο,τι δικαιώθηκε εν ζωή, αλλά ο χειμωνάς οχι, με τίποτα. Το συγκεκριμένο βιβλίο παρ ολα αυτά θεωρώ ο,τι είναι το αριστούργημα του. Κάθε φορά που το διαβάζω νομίζω ο,τι είναι η πρώτη φορά, σαν να μην το χα διαβάσει πότε, σαν να το ανακαλύπτω για πρωτη φορά. Λατρεία Ανυπέρβλητη.
Ποτέ δεν θα ξεπεράσω τη γραφή του Γιώργου Χειμωνά.Ποτέ!Όλο επανέρχομαι σ'αυτή.Αυτό σημαίνει καλή λογοτεχνία.. <<Να λυπάσαι τους φόβους σου.Ποτέ μην τους ξεσκεπάσεις,λυπήσου τους,αγάπη μου.Άκουέ τους πως κλαιν όλη τη νύχτα κι ολόκληρο το όνειρο τραντάζεται από το κλάμα τους>>.
Περιμένω το τέλος σου. Σε λίγα χρόνια θα πεθάνεις κι ο θάνατός σου θα έχει οικτρή αιτία. Θα αρρωστήσεις από μελαγχολία και θα αυτοκτονήσεις. Ίσως επειδή θα έχεις καταλάβει πως δεν ήσουν άξιος της ψυχής σου. Γιατί η ψυχή μας είναι το παν κι ο νους μια κούφια βέβηλη τάξη. Η ψυχή κι όχι ο νους έκλεισε την γωνία και φαντάσθηκε το τρίγωνο. Γιατί η ψυχή φροντίζει για ό,τι είναι ανοιχτό και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει να τα χωρέσει μέσα της για να τα προστατεύσει...
[...]Γιατί εχθρός του ποιητή δεν μπορεί να είναι ο θάνατος. Ο ποιητής δεν φοβάται τον θάνατο το λέει. Ο θάνατος είναι φυσικός η ποίηση είναι υπερφυσική.[...]
[...]Ήμουν μαζί ο ποιητής και ο εχθρός. Μονάχα μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει πως είναι δυνατό μέσα σε μια ψυχή ανθρώπου να υπάρχουν μαζί ο θάνατος και η στοργή.[...]
[...]Αγαπάω σημαίνει κάνω ένδοξο έναν άνθρωπο. Είναι η μοναδική δόξα που θα γνωρίσει ο άνθρωπος αυτός σ΄ολόκληρη τη ζωή του.[...]