Na vier afschuwelijke jaren ontkomt Maria Mosterd op zestienjarige leeftijd aan de greep van haar loverboy Manou. Ze gaat naar India om in een project voor loverboyslachtoffers haar onafhankelijkheid terug te vinden. Maar in haar hoofd reist Manou mee.
Als ze in India uit het vliegtuig stapt, schrikt ze zich dood. Ze ziet alleen maar lelijke mannen met snorren en het stinkt er als een dierentuin die een week niet is uitgemest. Ze gaat wonen in de stad Trichy, waar ze zich tot eigen verbazing meteen thuis voelt. Elke dag gaat ze naar een weeshuis om met de kinderen te dansen en als ze het moeilijk heeft praat ze met haar hondje Bindi. Ze wordt door haar begeleidster Liz voortdurend geconfronteerd met het gedrag dat Manou haar heeft aangeleerd. Veranderen is niet makkelijk, want die 'dikke zwarte pad' in haar hoofd laat zich niet zo maar wegjagen. En wat zijn de vooruitzichten als ze straks terug is in Nederland? Hoe voorkom je, als je geen toekomst hebt, dat je weer terugvalt in patronen van vroeger?
Dit boek was hem echt niet voor mij, ik voelde hem gewoon niet. Ik denk dat het een heel interessant boek had kunnen zijn. Aangezien dit boek gaat over hoe het is om jezelf weer terug te vinden en om van iemand af te komen. Helaas vond ik de schrijfstijl maar belabberd, waardoor ik soms moeite had om te begrijpen waar het nou écht over ging.
Dit is het tweede deel in de serie over Maria Mosterd. In het eerste deel Echte mannen eten geen kaas het je kunnen lezen hoe het 12 jarige meisje in handen van loverboys is gevallen en welke bizarre dingen ze allemaal heeft moeten doen.
In het tweede deel gaat Maria naar India en word je meegenomen is haar strijd om niet meer terug te gaan naar haar loverboy. En welke trajecten ze allemaal moet volgen.
Zelf vond ik dit deel wat minder dan het vorige deel. Het is wel de zelfde schrijfstijl daar moet je wel van houden. Zelf vond ik de schrijfstijl wel prettig.
Helaas ben ik het met vorige reviews eens, het boek is echt geschreven in kindertaal. Nu ben ik wel blij te lezen hoe het nu gaat, ik heb natuurlijk het eerste boek ook gelezen. Vreselijk om dergelijke dingen mee te maken!
Als je het boek ‘Echte mannen eten geen kaas’ hebt gelezen, is het wel interessant om te lezen hoe het verder ging met Maria. Toch vond ik het boek op zichzelf nogal saai. Er gebeurde weinig en het verhaal was vaak langdradig en hetzelfde.
Maria Mosterd heeft iets verschrikkelijks moeten meemaken. En haar eerste boek schokte mij echt. Ik was erg benieuwd naar hoe ze erover heen kwam, wat ze verder meegemaakt had in India. En haar avontuur en schrijfkunsten stelde mij niet teleur. Maria kan goed al har belevingen en gevoelens onder woorden brengen. En ik respecteer het dat ze haar verhaal heeft durven te vertellen. Een aanrader voor mensen die deel 1 ook gelezen hebben.
Niet zo ongeloofwaardig geschreven als zijn voorganger "Echte mannen eten geen kaas", waardoor het boek zelf beter is, maar direct ook minder interessant. Tegelijkertijd wel leuk om te lezen hoe het verder ging. Ik heb het dus wel met plezier gelezen, maar het is geen topper :-)