Cartea soaptelor incepe intr-un registru pitoresc, pe o straduta armeneasca din Focsaniul anilor ’50 ai secolului trecut, printre aburii cafelei proaspat prajite si miresmele din camara bunicii Armenuhi, printre bucoavnele si fotografiile bunicului Garabet. „Batrinii armeni ai copilariei” lui Varujan Vosganian nu au de istorisit intimplari delectabile, ci fapte de-a dreptul nelinistitoare. Povestind, ei incearca sa se despovareze de o trauma – a lor si a predecesorilor. Istoria genocidului din 1915 impotriva armenilor, istoria convoaielor interminabile de surghiuniti in Cercurile Mortii, in desertul Deir-ez-Zor, istoria armenilor care au luat drumul exilului isi afla in paginile de fata o ilustrare cu adevarat ravasitoare.
Primele date din aceasta scurta biografie se regasesc chiar in Cartea soaptelor. Varujan Vosganian s-a nascut la Craiova, la 25 iulie 1958. Copilaria si adolescenta si le-a petrecut la Focsani. A absolvit Liceul „Alexandru Ioan Cuza” din Focsani, apoi Facultatea de Comert a Academiei de Studii Economice si Facultatea de Matematica a Universitatii Bucuresti. Este presedintele Uniunii Armenilor din Romania si prim-vicepresedinte al Uniunii Scriitorilor. Este senator de Iasi si intre decembrie 2006 si decembrie 2008 a fost ministru al Economiei si al Finantelor. Lucrarile sale includ trei volume de poezie – Samanul albastru (1994), Ochiul cel alb al reginei (2001), Iisus cu o mie de brate (2005) –, precum si volumul de nuvele Statuia comandorului (1994), pentru care a primit Premiul Asociatiei Scriitorilor din Bucuresti. Cartea soaptelor a primit Premiul „Ion Creanga“ al Academiei Romane (2009), Premiul „Cartea anului 2009” acordat de revista Romania literara, Premiul revistei Convorbiri literare, sectiunea proza (2009), Marele Premiu pentru Proza – Trofeul „Mihail Sebastian”, Premiul revistei Observator cultural, sectiunea proza (2009), si a fost nominalizat la Premiile Uniunii Scriitorilor din Romania. Romanul a fost tradus in spaniola, italiana, armeana si ebraica si urmeaza sa apara in germana, franceza, suedeza si bulgara.
O carte cutremurătoare despre genocidul comis de statul turc împotriva populației armenenești din Anatolia în secolul XX. Varujan Vosganian, altfel un om politic și ministru căruia i s-ar putea imputa multe, se dovedește un scriitor excelent, apreciat ca atare și de revista România literară, care a acordat acestui volum premiul "Cartea anului 2009". Un roman deopotrivă liric și șocant, așa cum sunt viața și moartea. Citiți și vă cutremurați! Pagini memorabile: asasinarea președintelui Kennedy comentată în cavoul negustorului Seferian de un grup de bătrânei armeni din Focșani; povestea repatrierii lui Simon Șeitanian în Armenia sovietică și scrisorile sale cu tâlc și complimente pentru domnul Staipelochian; povestea testamentului lui Hartin Fringhian; capitolele 11 și 12. Pagini zguduitoare: cele despre genocidul comis de turci împotriva populației armenești în perioda 1895-1922, proces de exterminare etnică ce a zdrobit nenumărate familii și destine (povestea lui Yusuf - o tragedie greu de lecturat; povestea lui Misak Torlakian); cele despre reprimarea sângeroasă cu tancuri și mitraliere, condusă personal de Nicolae Ceaușescu în noiembrie 1957, a răscoalei țăranilor din Vadu Roșcă împotriva colectivizării;
This fabulous novel about the Armenian soul in the 20th century is not only one of the best books that post-communist Romania has produced, but of one of the most extraordinary literary achievements born from the ashes of the communist Europe.
It was already translated in Italian, Spanish and French, and hopefully we'll also see it in English in the near future.
nu stiam aproape nimic despre genocidul armenilor inainte sa citesc cartea asta. si nu e de mirare. in scoala ni s-au predat la ora de istorie crampeie atent "alese"! de cand cu democratia, asa schioapa cum e ea, ar trebui sa se vorbeasca mult despre soarta armenilor, despre soarta multor pribegi din acele vremuri, despre soarta colectivizati cu forta, samd. mi-ar placea sa aflu ca se va traduce si publica si in engleza, franceza, germana, (turca???). Bravo Domnule Vosganian!
Koliko pojedinačnih priča koje čine zajedničku patnju jednog naroda! Roman koji je s jedne strane (manjim dijelom) poetičan i nostalgičan, a s druge strane tragičan i šokantan, gotovo dokumentaran. Sve je obojano strahom, smrću, patnjom, ali ne i mržnjom. Priča se prenosi šapatom, jer tko zna tko je sve neprijatelj i gdje vreba na taj mali, ispaćeni narod. Najgore je što je to sve istinito. Nakon pojedinih dijelova morala sam napraviti stanku jer me je doslovno bolio želudac. Ovo je izuzetno djelo koje treba obići cijeli svijet i trebaju ga pročitati svi ljudi. To je to kada kažem, da je kroz povijest bilo puno genocida, a ima ih i danas.
"Księga szeptów" to potężna i przepiękna epopeja, zapierający dech w piersi zapis dziejów dwudziestowiecznych Ormian. Vosganian poetyzuje, mityzuje i konserwuje losy swojej rodziny naznaczone okrutną historią, a posługuje się przy tym językiem obezwładniająco magicznym, wrażliwym, spokojnym, rytmicznym. Przekracza realizm, autotematyzuje, przywraca minione aktem pisania. To bardzo wymagająca książka, niekiedy żmudna w lekturze, tak jak żmudna bywała historia Ormian, dlatego przedzierałam się przez tę prozę niespiesznie, czasem przytłoczona. Ale to potrzebne i bardzo ważne doświadczenie. Wspaniała rzecz.
O carte scrisă cu multă sensibilitate, din care afli multe despre armeni și despre istoria secolului XX în Balcani. Autorul are cu siguranță talent și nu degeaba a fost propus de Uniunea Scriitorilor din Armenia pentru premiul Nobel pentru literatură în anul apariției acestei cărți, în condiții grafice deosebite. Nu pot totuși să nu remarc cu privire la autor faptul că pe cât este de valoros ca scriitor, pe atât este de detestabil ca politician aflat mereu în tabăra celor mai corupți. Poate doar postum va fi mai mult apreciat ca om de litere decât este pus la stâlpul infamiei ca om politic.
I shamefully admit my initial reluctance to reading this book. In fact, my only expectation was to get more insight into the troubled history of the Armenian people. But the book did so much more than that, it got me fully immersed into their micro-world, the scents and flavours, the fears and suffering, the whispered stories of defeat and vengeance so skillfully portrayed by Vosganian. His sensible, often metaphoric writing made an unexpected impression on me. It is a well-documented book, with multiple plots and sub-plots, depicting almost a century of life in exile. A must, though definitely not an easy read.
Hay muchas cosas que contar, muchas cosas por ser contadas, muchas cosas de las que liberarse. Hay tanto que escribir. Pero igual no todo puede ser gritado, ni tan siquiera hablado, no siempre podemos escribir sobre aquello que forma parte de nosotros como algo recibido. Tal vez solo seamos un eslabón más en una cadena, un eslabón más en una historia personal de la Historia. La Historia es precisamente eso que suele ser contado a gritos y, por tanto, incomprensible. Porque hay cosas que solo pueden ser susurradas. La muerte de casi dos millones de armenios, de la que ahora se cumplen cien años, mientras el mundo parecía tener la cabeza en otro lado, en esa primera guerra mundial. Eso solo puede ser susurrado. Aquellos medio vivos (o medio muertos) que sobrevivieron, escapando o, simplemente, no muriendo (la única cosa que se esperaba de ellos), solo podían ser contados a media voz, bajo la sombra de un albaricoquero, sentados en círculo. Cuando hablamos de genocidios, cuando hablamos de millones de muertos, cuando a nuestra cabeza le resulta imposible entender esas cifras, hay que volver a los números pequeños. Las historias individuales que contienen la tragedia colectiva.
El libro de los susurros empieza décadas después, pero en realidad lleva escribiéndose desde décadas antes y acabará por escribirse mucho tiempo más tarde. Acabar es una palabra, porque dice: mientras exista el miedo en el mundo, no concluirá. En 1915, durante los tiempos de un Imperio Otomano decadente, se inicia la deportación, la travesía de siete círculos, de los armenios que habitan en sus tierras. Unos serán más afortunados y se olvidarán de ellos, otros no serán olvidados. Poblaciones enteras emprenden una larga marcha hacia el desierto, hacia Deir-ez-Zor. Cada círculo será un intento más de que mueran, como sea, de cualquier manera. Entregándolos a bandas, entregándolos a las bestias, o, simplemente, dejando que mueran por inercia, porque no pueden hacer otra cosa. Los cadáveres se quedarán en los caminos o recorrerán los ríos; luego se organizará cómo hacerlos desaparecer.
Sentir la responsabilidad de contar. Prepararse durante toda una vida para ello. Y luego contar. Escribir. No la Historia, dice, sino los estados de conciencia. Y en ese casi silencio de lo susurrado, tal vez podamos entender algo, llegar a una levedad. A que las cosas no pesen y también a que sean transparentes. Y nos revelen todo el sufrimiento y también toda la esperanza. La esperanza. Una palabra que se lleva mal con las aves carroñeras y el hedor de la muerte, pero sin la cual es imposible vivir. Decía Leonardo Sciascia: sin esperanza no se pueden plantar olivos. Tal vez tampoco ser armenio. Ni persona.
La palabra es frágil, un material que se quiebra como el papel que la acoge. Y sin embargo, también en esta historia el primer muerto fue un poeta. Cuando el Imperio Otomano quiso acabar con los armenios empezó por un poeta. La palabra es el material del que están hechos los hombres, por eso, también, es importante que estos sean nombrados. El libro de los susurros será una sucesión de nombres y apellidos, porque la palabra es aquello que nos da un cuerpo, un sentido, una presencia. Cuando ni tan siquiera hay imágenes es necesario sobrevivir, conservar esas palabras para poder contarlas y esperar. Esperar hasta que alguien llegue y las escriba y entonces sean invencibles. Al tiempo, a los propios hombres.
Varujan Vosganian será aquel que escriba. Aquel testigo silencioso, apenas un crío, que irá recogiendo las historias de sus mayores, en especial de su abuelo paterno, Garabet Vosgonian, y la comunidad armenia en Rumanía, a la que llegaron no pocos supervivientes de aquella matanza. No se trata de reconstruir lo que ocurrió aunque también esa reconstrucción esté, sino más bien de encontrar aquella tragedia en los vivos, medio vivos. Encontrar como cada uno de ellos guardaba una parte, un fragmento, una piedra, como todos ellos llevaban algo por lo que tenían que sobrevivir hasta encontrar esa voz.
Y sobrevivir en Rumanía tampoco fue fácil. Esa Rumanía alineada a la Alemania nazi durante la Segunda Guerra Mundial, y más tarde parte convertida al comunismo por los tratados que dividieron el mundo en trozos, como si todo fuera una cuestión de mapas y líneas que cruzan esos mapas. Las viejas historias conviven con las nuevas, pero ya es demasiado peso para muchos de ellos, que caen doblegados por su tiempo. Derrotados dos veces, tres, muchas. No habrá gritos tampoco esta vez. En El libro de los susurros unas palabras no son más altas que otras porque todas forman parte de una misma experiencia, de un mismo destino. Todo está construido con arena, nada con piedra, y en esa fragilidad debemos volver sobre nuestros propios recuerdos para asegurarnos de que fueron así y no de otro modo, aunque los falsos recuerdos sean tan ciertos como aquello que sucedió.
La escritura de Varujan Vosganian debe, entonces, conservar esas historias por las que aún corre la sangre, esa sangre que obsesionaba a su abuelo materno, Setrak. Y debe conservarlas en un tono apenas más alto que el silencio, en esa voz baja a la que se acostumbró el pueblo armenio, transformar el horror en poesía, que es lo mismo que ordenar el caos del mundo en un precario equilibro, quizás orden. Frente a la necesidad de no olvidar nada de lo que contaban aquellos ancianos, está esa búsqueda permanente de las palabras capaces de conservar esos estados de ánimo. El espíritu frente a la materia. Porque cuando no quedan los cuerpos, cuando apenas quedan unas pocas imágenes, cuando solo quedan las palabras, es el tiempo para los poetas.
Prekrasna, duboka, dirljiva, potresna knjiga. Napisana s toliko ljubavi da izbija iz svake pore priče. Pričâ. Bravo, Varujan Vosganian. Zaslužio je zagrljaj do sunca.
Varujan Vosganian reconstituie, în Cartea şoaptelor, destinul tragic al armenilor, dezrădăcinaţi, debusolaţi, în permanentă căutare a unei a doua patrii. Povestirile poporului armean prind glas în după-amiezile din grădina bunicilor, la o cafea proaspăt măcinată, ceremonial la care participa şi copilul „bătrân de zile”.
Cartea şoaptelor are eroi, tragedii, războaie, iubiri, dar mai ales morţi. Fiecare dintre eroi are propria poveste, care se contopeşte cu cea a unui popor întreg: povestea repatrierii lui Simion Şeitanian, povestea armelor generalului Dro, povestea încăpăţânării lui Harutin Khântirian, povestea testamentului lui Harin Fringhian; dar, mai ales, „drumul Golgotei”, „de la Marmura până la Deir-ez-Zor,pe o distanţă de peste trei sute de kilometri, un popor întreg a parcurs cele şapte cercuri, adică drumul iniţierii pentru moarte”.
Pentru a ne aminti, avem nevoie de ceilalţi, căci, în lipsa unui sprijin exterior, propria noastră memorie se pierde.
I bought this book only by curiosity and it proves that sometimes being curious and making new experiments is not bad. It was not bad at all. Honestly I'm not a fan of this politician, but it turns out that he is a skilled and wonderful story teller. This was a biography of Armenians in Romania, the history of the 1915 genocide and also the life stories of those who chose exile and of those who chose to stay. It was a bit of a slow read for me because there are many parts very strong and powerful.
Superbă incursiune în istoria unei etnii mult încercate, de care avem norocul ca istoria să ne fi legat de-a lungul vremurilor. Neașteptat talent și sensibilitate, o fațã a lui vosganian - creator și prozator pe care am dori-o mult mai pregnanta decât cea de politician! Pentru mine una dintre cele mai surprinzătoare și reușite romane românești contemporane.
Fluisteringen...Fluisteringen van een verdrukt volk. Vosganian vertelt het verschrikkelijk verhaal van de Armenen in de 20ste eeuw. De genocide die startte in 1915 en de deportatie naar Syrië vanuit Turkije loopt als een rode draad door het boek. De Armenen verspreidden zich over de wereld. Velen, net als de familie van de auteur gingen naar Roemenië. Ze bouwden er hun leven terug op, dreven handel en werden rijk. Rijkdom dat ze onder het communistische regime weer verloren. Vosganian vertelt over de trauma's bij de overlevenden, de angst en maar ook de strijdvaardigheid. Het is een rijk boek, rijk aan geschiedenis en rijk aan personages. Het laat je stil worden.
The language of this book is simply stunning. It is poetry. It is music that flows over your soul through your eyes. This brings to mind one of the most important lessons I ever learned in my life: the way you say something can have tremendous power, either positive or negative. So much of the time we diminish our words to practically nothing - slang, emojis, text shorthand. There is no power in the things we say this way. That is function without form, though it does get the job done. There is most certainly a place in our lives for the shorthand version of speaking. I think we have gone too far in forgetting the depth and breadth of our words.
The Book of Whispers does not just hand you dry information on a page. This book gently takes you by the hand, draws you into another world, voicing promises that you will see wonderful and horrible things but that you will be safe. This is one of those magical books that consumes you so completely that you forget you are reading, forget you are turning pages, and you simply live in the story.
In addition to being beautifully written, The Book of Whispers is full of truths. Simple truths, such as "People often talk to their thoughts," to profound truths that you really must read the book for.
There is a very straight-forward explanation for why funerals are full of pomp and ceremony - doing so serves as a distraction of the mind from one's grief. Having just lost my grandmother, this passage struck me deeply as so very true. There is nothing much that can console a person from their grief when they are physically prevented from taking part in the ceremony of letting go of the one who has passed.
The Book of Whispers takes you by the hand and leads you on a journey through the author's memories. Like a true trip down Memory Lane, the thoughts jump hither and thither and yon. For me, this added to the realness of the story. My own memories rarely travel in a straight line as identified by outside persons. They all feel quite connected to me, of course, but for an observer, I can only imagine one of my trains of thought would just seem a jumbled mess.
I confess, I did get lost a few times in the book, but quickly fell back on a tried and true method that, I have found, works brilliantly when reading a work of non-fiction - I kept a notepad handy. One page was for a tree, where I drew the connections of the persons listed, and the rest of the notebook was for my thoughts, impressions, questions, and hopes. You see, with a work of non-fiction, you simply do not get the same kind of hand-fed character understanding as you get with fiction. The author is trying to show you their world, one that they lived. The best way to do that, naturally, is to put one's unfiltered thoughts onto the page. I feel that is precisely what Varujan Vosganian has done.
The journey The Book of Whispers takes you on is incredible and heart-wrenching. I have learned a great many things about a people and a culture that I never knew, and I feel I am much better for having read this remarkable work.
La historia del pueblo armenio comenzando desde el genocidio hasta el final de los años 60s a través de los muertos, los vivos y los sobrevivientes. Un libro casi poético en su forma de contar, en que se une la imaginación, los sueños con la dura realidad de la barbarie humana. El autor nos cuenta a través de los Susurros contados por sus abuelos lo que fue la primera mitad de siglo para este pueblo que sufrió tanto en la historia de la humanidad. Libro muy recomendado. Sin embargo, al parecer las ediciones originales son más completas al tener un prólogo del autor junto con una recopilación de fotografías. Lástima no poder tener acceso a este complemento.
Cred ca destul timp am incercat sa gasesc o carte de istorie care sa ma atraga si prin felul in care este scrisa si in sfarsit am descoperit formula ideala in Cartea Soaptelor, desi este un roman presaratbindeosebi cu amintiri ce s-au transmis din generatie in generatie, dar cum de altfel sa se afle istoria adevarata decat prin amintirile celor ce au trait-o. Cartea soaptelor este un roman deosebit cu povesti ce trebuiau sa iasa la lumina, din care trebuie sa invatam la fel de multe precum din povestile ce sunt spuse cu glas tare.
Щоб трохи краще зрозуміти вірмен, їхню ментальність і світогляд, я повернувся до книжки, яка мене надзвичайно вразила кілька років тому. Мова про «Книгу шепотів» Варужана Восґаняна; цей роман отримав Центральноєвропейську літературну премію «Angelus» і саме в польському перекладі я його прочитав. Як не дивно, оригінал написано румунською, бо пан Восґанян – нащадок вірменів, які сто років тому втекли з Османської імперії, рятуючись від геноциду. З того часу вони осіли в Румунії, а сам Варужан навіть зробив блискучу кар’єру і став свого часу румунським міністром фінансів. Парадоксально, але фінансист і політик зміг написати без перебільшень видатну книгу, яка допомагає зрозуміти його народ і пройнятися до вірмен щирою симпатією.
No era lo que esperaba. El libro es un volumen de más de 500 páginas autobiográficas y de la familia armenia del autor desde el momento de su expulsión de Constantinopla y su periplo hasta asentarse en la Rumania comunista.
Lectura con muchos personajes, detallada al máximo y lenta. Por momentos tiene detalles interesantes, como el arte y cultura de moler el café con sus molinillos artesanos. Libro muy íntimo que cuesta leer, aunque le tenía ganas, quizá pensando que sería una novela y su épica del periplo armenio.
“Il libro dei sussurri non è un manuale di storia, ma un libro di stati di coscienza” Leggendo questo libro si diviene consapevoli della tragedia di un popolo, ma soprattutto si prende coscienza della enorme quantità di morti che il secolo scorso ci ha lasciato. Il tema degli armeni e il genocidio sono raccontati da un bambino destinato a diventare adulto con questi ricordi. Un romanzo fuori dal comune con personaggi indimenticabili come indimenticabile è la storia. Il libro dei sussurri è la storia di una famiglia e allo stesso tempo quella di un popolo- gli armeni- alla ricerca dell’autonomia e della libertà. Un popolo vittima di raggiri e intrighi sociali economici e politici. Nel libro si parla di morte ma oltre alle lacrime c’è anche l’amore per le proprie radici, per il passato. E’ un libro sulla sopravvivenza. Unica pecca troppo lungo e a tratti pesante ma è davvero un libro molto bello.
Ako ste spori čitatelj, ako vas zanima povijest genocida nad Jermenima, besciljno lutanje prognanih porodica, sudbina svakog Jermena kojeg je pisac lično ili preko nekoga poznavao, more političkih detalja i imena od 1895. do skoro danas - ovo je knjiga za vas. Jako detaljno su opisani i brojni vjerski i narodni običaji jermenskog naroda nastanjenog u različitim područjima Europe i Azije. U biti, ova knjiga je fenomenalna, prepuna mašte, boja, zvukova, mirisa i osjećaja, AKO ste ljubitelj bombardovanja informacijama, imenima i detaljima.
"Voleo sam da budem pored dede dok kuva kafu. Tada mi je govorio najneobičnije stvari. "Dok kuvaš kafu", rekao bi, "možeš da kažeš sve ono što ti prolazi kroz glavu. Sve se oprašta. Ljudi koji se okupljaju oko kafe nemaju pravo da se svađaju."
"Vrijeme teče istovremeno sa krvlju. Svijet bez krvi je svijet bez vremena."
"Ime je prva mana čovjekova, čini da se razlikuje od drugih."
(Trzy najlepsze książki jakie czytałem w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy zostały napisane po rumuńsku.) To szczególna powieść. Błyskotliwa literacko - bardzo jestem ciekaw, jakich VV pisarzy ceni najbardziej. Bardzo ciekawie, niebywale misternie, skonstruowana. Jest czytelniczym wyzwaniem. To niezwykle mocny głos za przywróceniem pamięci i godności zamordowanym przez Turków Ormianom. A w tych dniach o tym samym mówi przebywający w Armenii ten niezwykły papież Franciszek. Ale Turcy też mają zakodowany gen Wielkiej Krzywdy, i jeszcze kilku pokoleń trzeba, by tę bolesną prawdę do siebie przyjęli. To też szczególna historia, a raczej jeden z rozdziałów, Ormiańskiej epopei XX wieku. Jednego z najbardziej sponiewieranych przez los narodów. Wybitna, piękna opowieść.
"in dit verhaal van ons dat is opgebouwd uit veel andere verhalen, als een touw dat is gemaakt van aan elkaar geknoopte zakdoeken, sterven mensen met hun ogen open. " Er gaan inderdaad veel mensen dood in dit boek op een vreselijke manier. Het erge is dat het geen fictie is en dat de taal prachtig is, maar de werkelijkheid zeker niet. Schitterend geschreven, maar het boek ligt wel zwaar op de maag.
رمان بسیار زیبایی که تلاش یک ملت را برای بقا نشان می دهد... ملتی که اگرچه از نظر نظامی ضعیف و وابسته به کشورهای قدرتمند است اما از نظر فرهنگی قوی و کاملا وفادار به ملیت خود می باشد. پچپچه نامه رمانی است که زندگی ارامنه را که بعد از قتل عام سال 1915 مجبور به ترک وطن شده و در سراسر جهان پراکنده شدند نشان می دهد. اگرچه رمان، ارامنه رومانی را به نصویر کشیده اما ارامنه سراسر جهان به همین شکل برای بقای خود تلاش کرده و می کنند.
O poveste in care intra ba pe rand, cuminti, ba de-a valma, tumultuoase, soaptele unei generatii care a tacut multe povesti. O carte rascolitoare (pentru sufletul meu, cel putin), la care stiu ca ma voi intoarce, pentru ca povestile ei sunt ca imaginile in oglinda, fiecare unghi nou iti reveleaza alt sens.