Suzanne Vermeer is het pseudoniem van de in juni 2011 overleden auteur Paul Goeken. In 2002 debuteerde hij met zijn eerste thriller onder zijn eigen naam. Na vier titels ontstond het idee om daarnaast andere boeken onder pseudoniem uit te brengen. All-inclusive (2006) was het eerste boek op naam van Suzanne Vermeer en werd meteen een bestseller. Ook voor de volgende boeken waren de reisbranche en het toerisme het uitgangspunt en inmiddels is dat het unieke handelsmerk geworden voor deze ijzersterke vakantiethrillers.
Alle titels (All inclusive, De vlucht, Zomertijd, Cruise, Après-ski, De suite, Zwarte piste en Bella Italia ) zijn in de bestsellerlijst verschenen. De zomerthriller Cruise (2009) werd genomineerd voor de NS Publieksprijs 2010. Noorderlicht (verschijning januari 2012) is het laatste Suzanne Vermeer-boek dat Paul Goeken geschreven heeft.
Dit is zeker een leuk boek om buiten te lezen in de zon, het is echt zomerse ontspanning. Het begon verrassend goed en de proloog maakte me nieuwsgierig naar de rest van het verhaal. Het eerste deel las dan ook erg vlot en de sfeer was geweldig. Je leert de personages kennen en ik kon ook een goed beeld van de ruimte schetsen. Alles werd goed beschreven waardoor ik het gevoel had dat ik zelf op Corfu zat. Toen het tweede deel begon te lezen, merkte ik dat ik een tijdje afweek van het verhaal. Het duurde me iets te lang voor er terug spanning in kwam en ik moest eventjes wennen aan de nieuwe personages. Maar toen ik daar eenmaal aan gewend was, kon ik weer genieten van het boek. Wel vind ik dat er een paar kleine minpuntjes zijn: het verhaal was voorspelbaar en in mijn ogen een beetje onrealistisch. De korte inhoud van het boek heeft me ook een kleine verkeerde indruk gegeven. Spijtig! Toch vond ik het over het algemeen een aangenaam boek dat heerlijk wegleest op een zomeravond.
2*. Ik had dit boek nog liggen van de bibliotheek en toch maar besloten om het weer een kans te geven. Begin is wel oke. Daarna wordt het langdradig en tsja... Voor mijn gevoel gebeuren er net weer te toevallig dingen. Dus nee... Wederom niet echt een succes helaas.
Het verhaal is spannend, goed geschreven en leest makkelijk weg. Wat me in sommige stukjes tegenvalt is dat de situatie niet diep genoeg is uitgewerkt, waardoor het verhaal niet helemaal overtuigend is. Om die reden 3***.
Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor dit recensie-exemplaar.
Suzanne Vermeer was het schrijverspseudoniem van de Nederlandse auteur Paul Goeken, die overleed in 2011. Kenmerkend voor zijn boeken als Suzanne Vermeer was het thema vakantie. Na 2011 werd het schrijverspseudoniem verder gezet door de uitgeverij A.W. Bruna met een andere auteur, van wie de naam geheim gehouden wordt. Voor mij is dit de eerste keer dat ik een boek van Suzanne Vermeer las en meestal ben ik dan ook benieuwd naar de achtergrond van de auteur. Maar deze keer was er dus niets terug te vinden, wat mijn nieuwsgierigheid naar het boek nog meer prikkelde.
Korte samenvatting
Mark Roozenboom en zijn beste vriend Fedde verrichtten tijdens hun schoolvakantie vrijwilligerswerk in een van de vele vluchtelingenkampen op Corfu. Wat ze hebben gezien in de kampen raakte hen beiden, Fedde meer dan Mark. Na hun vrijwilligerswerk beslisten de twee vrienden om nog even op Corfu te blijven en te genieten van een welverdiende vakantie.
Liza Roozenboom, de moeder van Mark heeft een sterk band met haar zoon. Ze heeft hem alleen opgevoed wat hun band nog sterker maakt. Zij was dan ook enorm bezorgd wanneer Mark naar Corfu vertrok.
Wanneer Mark een tijdje niets meer van zich liet horen, begonnen bij Liza enkele alarmbellen te luiden. En wanneer bleek dat Fedde ook nog eens teruggekeerd was, zonder Mark, besloot Liza om zelf naar Corfu te gaan en daar haar zoon te zoeken. Ze kreeg er geen gehoor bij de politie, gezien Mark al 22 was en blijkbaar net een meisje had leren kennen, Thera, op wie hij tot over zijn oren verliefd was. Volgens de plaatselijke autoriteiten is Mark volwassen en wil hij gewoon van zijn vakantie genieten zonder zijn moeder. Doch, Liza zat nog met heel wat vragen, waarom was Fedde alleen teruggekeerd, dit is helemaal niets voor Mark. Hadden Fedde en Mark misschien ruzie gekregen, … . Ze voelde dat Fedde niet de volledige waarheid vertelde. Ze besliste dan ook om een privédetective in te huren die op zoek ging naar Mark. Uiteindelijk kreeg ze een verlossend e-mailberichtje van haar zoon. Hij was aan het backpacken met Thera in Turkije en ze hoefde zich geen zorgen meer te maken.
Een jaar later vindt men een voet op het strand in Corfu. Inspecteur Flavian wil onderzoek uit voeren: van wie is de voet? Hoe komt deze voet op het strand? … Zijn speurdersinstinct zegt hem dat er meer aan de hand is maar hij wordt tegengewerkt door zijn superieuren. Uiteindelijk contacteert hij Liza Roozenboom, hij denkt namelijk dat het Marks voet is. Liza beslist hierop om onmiddellijk terug te keren naar Corfu, om Flavian te helpen met zijn onderzoek. Samen komen ze terecht in een spel van macht en corruptie.
Conclusie
Het ritme en de toon van het boek worden onmiddellijk gezet vanaf de eerste pagina. Het boek begint onmiddellijk met een spannende proloog. Als lezer ben je geprikkeld om meer te weten en snel verder te lezen. Ook het eerste hoofdstuk, dat zich 24 jaar eerder afspeelt, zorgt dat je als lezer heel wat vragen hebt en je zo snel mogelijk wil weten hoe het afloopt. Jammer genoeg mist het boek af en toe een diepere uitwerking, waardoor het spannende ritme doorbroken wordt.
Het verhaal wordt geschreven vanuit het perspectief van Liza en in het laatste hoofdstuk wordt hier een bijzondere toets aan gegeven, wat ik bijzonder origineel vind. Suzanne Vermeer heeft een zeer vlotte schrijfstijl en het verhaal boeit van de eerste pagina tot de laatste. Alle Suzanne Vermeer elementen zijn aanwezig: vakantie, misdaad, en dat kleine vleugje romantiek. Opvallend vind ik ook hoe Suzanne inspeelt op de actualiteit: vluchtelingenkampen aan Griekse kusten, corruptie, backpacken bij jongeren, … .
Wat ik persoonlijk jammer vind, is dat er soms wat aan uitwerking ontbreekt, waardoor bepaalde stukken van het verhaal oppervlakkig zijn. Als je bij sommige passage stilstaat en erover nadenkt, zijn er toch zaken die niet echt lijken te kloppen. Dit is ook zo bij de personages, graag had ik hen beter leren kennen, nu komen ze soms wat oppervlakkig over. Mits een betere uitwerking zou dit voor mij een perfecte thriller zijn en meer sterren opleveren, want het verhaal zelf vind ik heel goed.
De cover valt op en is mooi uitgewerkt. Samen met de titel doet het je onmiddellijk aan een vakantiebestemming denken. Het boek is dan ook wat het belooft: een vakantieboek, een lekker ontspannend boek, waar je niet al te veel hoeft bij na te denken.
Hoewel het een thriller is, zou ik het niet direct aanraden aan fans van spannende misdaadromans, gezien het toch soms die diepgang mist en daardoor wat oppervlakkig is. Het is een ontspannend vakantieboek, om bij te relaxen zonder na te denken. Een ideaal boek om ergens op een tropisch strand te lezen.
Ik ben benieuwd naar meer van Suzanne Vermeer en geef het boek dan ook 3 sterren.
Ik hoopte dat ik het een goed boek zou vinden zodat ik nog heel wat thrillers van dezelfde schrijver te gaan zou hebben, een nieuw voorraadje. Maar helaas. Wat is dit slecht. Het verhaal op zich niet eens, qua ontknoping dan. Maar de schijnbare toevalligheid waarmee de gebeurtenissen elkaar opvolgen die leiden tot de ontdekking van de daders is zo ontzettend ongeloofwaardig!
Voorbeeld. Liza heeft 24 jaar geleden onder invloed één wilde nacht gehad met een onbekende man op een Grieks strand waarna ze totaal geen aandacht meer heeft besteed aan deze man, de vader van haar enige kind. Nu is ze op een Grieks eiland in het hoogseizoen op zoek naar iemand die haar zoon een jaar geleden daar in de buurt heeft gezien. Ze botst in één van de vele tavernes tegen een man op. Deze man valt en zijn medaillon barst open. Ze ziet dit en herkent zijn zoon, de vader van haar kind. Pfffffff really?!
Toen ik aan dit boek begon, wist ik niet dat deze door een andere schrijver is geschreven dan degene die eerst achter het pseudoniem van Suzanne Vermeer zat. Dat is maar goed ook, want dan had ik dit boek waarschijnlijk niet gelezen. Ik hou er namelijk niet van als anderen van iemands succes profiteren. Ik ben blij dat ik dit boek gelezen heb. Het is net als de ‘oude’ Suzanne Vermeers wel voorspelbaar, maar toch zat het verhaal beter in elkaar. Daarom een dikke drie sterren. Ik denk dat ik andere ‘nieuwe’ Suzanne Vermeers ook maar een kans ga geven. Tip: Dit boek is nog tot eind van de maand gratis te lezen via de Vakantiebieb.
Het paradijs leest, zoals de meeste boeken van Suzanne Vermeer, lekker vlot weg. Ideaal voor tussendoor. Toch vond ik dit verhaal wat voorspelbaar en cliché, met een ontknoping die mij niet echt wist te verrassen. Op sommige momenten voelde het ook wat onrealistisch, waardoor de spanning minder goed werkte. Vergeleken met bijvoorbeeld Strandfeest, waar dit iets meer aanwezig was, vond ik deze net iets minder sterk.
3,5 *** Prima boek! Snel doorheen te komen en goed te volgen verhaal. Dit boek speelt zich op Corfu, waar ik ooit ook zelf ben geweest dus dat was leuk! Wel veel Griekse namen die veel op elkaar lijken, waardoor je soms even moet nadenken wie wie ook alweer is. Al met al een leuk boek!
Ik zag door alle Griekse namen het bos niet meer. Verder zat er niet echt een spannende plottwist in en daardoor was de gehele verhaallijn wat monotoon. Daarnaast vond ik de emoties van een moeder die haar zoon kwijt is super vlak en daar had ik wat meer van verwacht.
Wederom geen score want ook dit is niet mijn genre. Oppervlakkig. Onrealistisch, vooral hoe vlak de moeder reageert op de vermissing en overlijden van haar zoon. Kennelijk toch spannend genoeg om uit te lezen.
Lekker boek om even tussendoor snel te lezen, maar erg voorspelbaar. Ook moest het merk van Liza's concealer steeds herhaald worden wat mij erg overbodig lijkt. Fijn zomervakantie boekje, maar je moet er niet teveel van verwachten
Dit boek vond ik in de boekenkast van ons vakantieappartement. Suzanne Vermeer. Ik had die naam al enkele keren in boekwinkels gezien, op boeken die in grote stapels uitgestald lagen. Dat kan een goed teken zijn, of een slecht. Achteraf een slecht teken dus. Oftewel: hoge verkoopcijfers zijn niet per se een teken van kwaliteit. (Lage trouwens ook niet.) Maar goed, ik heb toch eens kunnen kennismaken met deze auteur.
Vaart De plot is nog niet eens zo beroerd, ook al zie je de clou lang van tevoren aankomen. Maar wat duurt het lang voordat er eindelijk eens vaart in het verhaal komt! Moeder Liza maakt zich ongerust over haar zoon, met wie zij een nauwe band heeft. De zoon is op vakantie in Griekenland, maar heeft al lang niets van zich laten horen. Nou ja, hoe erg is dat? Hij is oud genoeg om niet in zeven sloten tegelijk te lopen en hij heeft kennelijk een leuk meisje ontmoet, dus goede kans dat hij het daar nu even druk mee heeft. Bovendien was Liza zelf vroeger een behoorlijke losbol, die maanden wegbleef zonder haar ouders iets te laten weten. Oké, so far, so good. Maar dit gegeven wordt oeverloos uitgemolken in het eerste deel van het verhaal. Mark is toch oud genoeg, hij heeft toch een meisje leren kennen, je maakt je vast zorgen om niets … dit moeten we keer op keer aanhoren. Eerst in een interne dialoog die Liza met zichzelf voert, en dan in gesprek met achtereenvolgens: de moeder van Liza, de vriend van de zoon, de moeder van de vriend van de zoon, een politieagent in Alkmaar, de moeder van Liza (ja, nog een keer), de commissaris op Corfu en de Griekse detective Stavros Kafes. Het gaat maar door.
Taalgebruik Een andere makke is het taalgebruik. Ten eerste worden er nogal wat woorden en uitdrukkingen gebruikt die gewoon niet in een serieus boek thuishoren: een bak herrie, tig keer, hij baalde als een stekker, een vorkje meeprikken (oef!), ook een bakkie, ‘het is een troost voor me dat je zo goed bent opgedroogd’. Dit kan gewoon niet. Ook al is dit zogenaamd de eerste roman van de hoofdpersoon, een redacteur hoort dit niet te laten passeren.
Ook in de sfeertekening gaat het mis. Zodra het gaat over de lokale omgeving – een belangrijk sfeerelement in spannende verhalen – komt de informatie regelrecht uit reclamefolders. We krijgen allerlei niet ter zake doende gegevens over historische gebouwen op Corfu voorgeschoteld via Liza, die daar kennelijk ineens aandacht voor heeft. Maar de sfeer komt niet tot leven, want het gaat niet om het effect van de omgeving op deze ongeruste moeder, het gaat alleen om die zouteloze reclamefolder.
Ten slotte treffen we in de dialogen soms raar, gekunsteld taalgebruik aan. Zo zegt de moeder van Liza over haar eigen ouders: “Onze ouders bepaalden grotendeels de toekomst van hun kinderen en zonder hun toestemming ondernam je niets.” Zo praat een moeder niet tegen haar dochter. En als Liza in het ziekenhuis herstellende is van een zeer zwaar ongeluk, horen we haar in een gesprek zeggen: “Ik ben nog snel moe en mijn concentratievermogen in nog niet op het oude niveau, maar in vergelijking met de dag dat ik in dit ziekenhuis wakker werd, is het al een stuk verbeterd.” Zo praat een herstellende patiënt niet.
Baantjer Ik moest tijdens het lezen af en toe aan de boeken van Baantjer denken. Net als bij Suzanne Vermeer is ook die reeks na het overlijden van de oorspronkelijke auteur overgenomen door ghostwriters. Het resultaat is erbarmelijk. Maar misschien waren de oorspronkelijke boeken van Paul Goeken (de echte naam van Vermeer) wel net zo beroerd. Ik heb de moed niet om het uit te gaan vinden.
Dit boek heb ik gelezen als onderdeel van de Vakantiebieb. Vorig jaar heb ik ook een Suzanne Vermeer gelezen en dat boek vond ik best aardig. Dus, toen ik dit boek zag, greep ik mijn kans en voegde het toe aan mijn boekenkast.
Het verhaal gaat over een vrouw die een zoon heeft die naar Griekenland gaat en verdwijnt. Ze loopt vast in het bureaucratische systeem dat de Nederlandse politie is, en besluit om zelf naar Griekenland te gaan en uit te zoeken wat er gebeurd is.
De personages zijn dun, het verhaal hangt vast met toevalligheden en is vrij onrealistisch. Ik merkte dat ik ontzettend ergerde aan de schrijfstijl. Waarschijnlijk is dat de reden waarom het zo lang duurde voordat ik het boek uithad.
Misschien ben ik gewoon niet een persoon voor chicklit/thrillers.
Mark Roozenboom gaat samen met zijn beste vriend Fedde op vakantie naar het Griekse eiland Corfu, maar eerst doen ze vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp op Lesbos. Hier ontmoeten ze medehulpverlener Thera. Tijdens de overtocht per zeilboot naar Corfu is de sfeer tussen Mark en Fedde verandert omdat Fedde jaloers is op de relatie die Mark met Thera heeft.
Als Liza, de moeder van Mark, lange tijd niets van haar zoon verneemt, begint ze zich zorgen te maken omdat het niets voor Mark is om niet te reageren op haar berichtjes.
Liza weet contact te krijgen met Fedde, waarin hij haar vertelt dat Mark is gaan backpacken met Thera. De ongerustheid bij Liza neemt echter toe enuiteindelijk vertrekt ze naar Corfu om zelf op zoek naar haar zoon te gaan.
De zomerse cover en de titel roepen meteen een vakantiegevoel op.
De proloog eindigt met een gevonden witte sportschoen waarvan de zwarte Nike-logo flink is aangetast. Aansluitend beland je als lezer in een gebeurtenis van vierentwintig jaar geleden, waarna het eigenlijke verhaal begint. De vraag is wat dit met het verhaal te maken heeft, waar je gaandeweg antwoord op krijgt..Je wordt getrakteerd op een goed in elkaar stekend verhaal met prachtige wendingen en onthullingen.
Het verhaal is opgesplitst in twee delen. In het eerste deel is Liza de hoofdpersoon met haar bezorgdheid wat zich uit in de wanhoop van een zeer ongeruste moeder.
In het tweede deel is de rol van Liza meer naar de achtergrond verdwenen en schittert de politie-inspecteur Flavian. Hij is een van de weinige politiemannen die zijn eigen gevoel volgt en onaantastbaar is voor corruptie.
Tijdens de zoektocht van Liza ondervindt ze de nodige tegenwerking en merkt ze dat commissaris Nikoloupolus wel heel veel macht heeft . Met hem valt niet te spotten. . Flavian volgt zijn eigen gevoel en gaat zelfstandig op onderzoek uit. Het gevolg is dat Liza wordt geconfronteerd met haar verleden waar ze eigenlijk niet op zit te wachten.
Suzanne Vermeer heeft het actuele vluchtelingenprobleem opgepakt en dit op een prachtige wijze in deze thriller verweven. Het verhaal heeft meer in zich dan ik in eerste instantie dacht.
Even waande ik mij op het Griekse eiland Corfu waar Het Paradijs van Suzanne Vermeer zich afspeelt. Wederom een heerlijk verhaal om te lezen!
De zoon van Liza Roozenboom, Mark is met zijn vriend Fedde op reis naar Griekenland. Ze beginnen hun reis met het redden van vluchtelingen en zijn van plan daarna nog echt even vakantie te vieren. In het vluchtelingenkamp leren de vrienden Thera kennen. Beide jongens vinden haar leuk, maar zij blijkt vooral interesse in Mark te hebben. Liza en Mark hebben een goede band met elkaar en dat maakt dat ze vaak contact hebben. Tot Mark ineens niet meer reageert op de mailtjes van Liza. Volgens Fedde zijn Mark en Thera gaan backpacken. Liza maakt zich zorgen. Waarom hoort ze niets van Mark?
Er spoelt op het strand een schoen aan met daarin de resten van een voet. De politie komt kijken, maar doet verder geen onderzoek. Sterker nog... het bewijsmateriaal mag vernietigd worden. Flavian is agent en laat het er niet bij zitten. Hij wil onderzoek doen en zijn collega Delia gaat hem hierbij helpen. Wat speelt er allemaal op het eiland waardoor het bewijsmateriaal vernietigd moest worden?
Een vlot geschreven verhaal wat ik bleef lezen. Ik werd nieuwsgierig gemaakt. Er kwamen veel personen naar voren, maar deze zijn goed uit elkaar te houden. Mooie cover, wat past bij het boek. Goed doordacht alles wat er op het eiland speelt. Toch ook een vleugje romantiek. Een heerlijk verhaal voor als je wat spanning in je boek wilt. Zeker een aanrader om te lezen! ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
*yes there are spoilers but it won't affect your reading* I really liked and loved this book! Even if I was hoping that her son Mark was alive and just kidnapped, this book still didn't disappoint me. Again a 5star rating for a book from Suzanne Vermeer. That the story started years ago when everything started with Mark being born, was really cool maybe it wasn't necessary but it definitely gave another dimension to the book. The only thing I didn;t 100% like was that Liza roozenboom wrote her first book about her son's story I would have liked it better if it was just based on it. But then I came to the last few chapters and my opinion changed because what Vermeer did was so new and awesome. I never saw that before and thought it was epic.
The central character in the first part of the book is not a very likeable character. That made it hard to enjoy that section. Once I got past that and the other, more positive, characters began to play their role then it got better. In parts, I found the necessary suspension of disbelief difficult. A policeman comes from a non-corrupt police force on the mainland and discovers that the island police are corrupt. This was apparently totally unknown to the mainland police and it doesn't seem to occur to him to report the whole thing to senior officers who were his previous colleagues there. Having said that, the main section of the book made enjoyable reading and the plot carries you along. The text is well-written with a good turn of phrase and not too much use of cliches.
This is the second book I read by Suzanne Vermeer, and I liked it. It tells the story of a mother who's son seems to be lost after taking a holiday on a Greek island. Nobody takes her fears seriously and when she tries to solve the mistery itself, she gets into a lot of trouble. I loved the way the book was written and liked the main characters a lot. Might read some more work of this author (who apparantly is actually a man, I read somewhere...).
2.5 sterren Zoals ik wel vaker bij deze boeken heb, wekte de hoofdpersoon meerdere malen irritatie op en werden er dingen gedaan en gezegd op een manier die wat gemaakt overkwamen. Verder een lekker boek om tussendoor naar te luisteren als je je niet teveel wilt inspannen. Helaas wederom voorgelezen door Beatrice van der Poel (2.5 sterren), op 1.5 snelheid is het net te doen (sneller kan ook, maar dan kan ik niet met een half oor luisteren lol).
Wat ben ik teleurgesteld door dit boek. Ik had er echt moeite mee om doorheen te komen. De eerdere boeken van Suzanne Vermeer had ik binnen een dag uit, maar dit was echt niet te doen. Ik kon totaal niet meevoelen met de hoofdpersonen en er zat totaal geen vaart in. En dat epiloog, tenenkrommend gewoon. Nee, ik had er hoge verwachtingen van. Maar deze zijn absoluut niet waargemaakt. Helaas.
Op zich een goed boek met een verhaal waarop je al de eerste bladzijde wil weten wat er op de laatste bladzijde gebeurt. Maar hoe verder je komt, hoe voorspelbaarder het boek wordt. Sommige dingen zijn daarbij ook zo "toevallig" dat het minder realistisch wordt, heel jammer. Er zat namelijk veel potentie in dit boek.
Nou, dit is niet je van het. Het verhaal schijnt ook nog eens echt gebeurd te zijn - of althans, gebaseerd op een waargebeurd verhaal - maar ik vind het helemaal niet op de waarheid lijken. Veel te veel gekke dingen!
Eigenlijk 2,5 ster. Het boek las lekker weg, maar het verhaal vond ik hier en daar wat vergezocht en de dialogen soms ronduit onwaarschijnlijk. Dat er op een van de laatste pagina's van het boek wordt geschreven dat de hoofdpersoon "stijl achterover viel" vond ik bovendien erg slordig.