What do you think?
Rate this book
Το λάθος
Το Καθεστώς είναι ο τέλειος μηχανισμός εξόντωσης του ανθρώπου. Όπλο του οι πράκτορες της Ασφάλειας, και η αμείλικτα τετράγωνη λογική τους. Όπλο του, επίσης, η επίμονη διάκριση μόνο ανάμεσα σε οπαδούς και εχθρούς.
Ο πολίτης που είναι ύποπτος για συνωμοσία ενάντια στο Καθεστώς πρέπει να βγει από τη μέση. Κι αφού ο μόνος μάρτυρας κατηγορίας (ή υπεράσπισης) είναι δολοφονημένος από τους ίδιους τους πράκτορες, τίθεται σε εφαρμογή το Σχέδιο: ο πολίτης θα αντιμετωπιστεί με μια δήθεν φιλική ανθρώπινη συμπεριφορά για να σπάσει ή να αποδράσει κατά τη μεταφορά του για ανάκριση προκειμένου να αποδειχθεί η ενοχή του και να εξοντωθεί δικαιολογημένα από την Ασφάλεια.
Στη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, ο απάνθρωπος ορθολογισμός και η μαθηματική αντίληψη του Καθεστώτος και της Ασφάλειας θα βρεθούν απέναντι σε ένα απρόοπτο∙ σε ένα λάθος. Ο πολίτης και ο ένας από τους πράκτορες προλαβαίνουν ακούσια να μοιραστούν στιγμές απροσποίητα ανθρώπινες∙ μια βόλτα, η πλαζ, μια μπάλα, το λούνα παρκ.
Αρκεί ένας κόκκος ανθρωπιάς για να βραχυκυκλώσει την αμείλικτη τελειότητα του καθεστωτικού Σχεδίου και του μηχανισμού της εξόντωσης;
Το αριστούργημα του Αντώνη Σαμαράκη, με καταβολές καφκικές και οργουελικές, μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες, σε 114 ξένες εκδόσεις, αγαπήθηκε εξίσου από κριτική και αναγνωστικό κοινό, τιμήθηκε με το Βραβείο των «12» στην Ελλάδα και το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία, όπου και γυρίστηκε ταινία με τίτλο La Faille.
Ο πολίτης που είναι ύποπτος για συνωμοσία ενάντια στο Καθεστώς πρέπει να βγει από τη μέση. Κι αφού ο μόνος μάρτυρας κατηγορίας (ή υπεράσπισης) είναι δολοφονημένος από τους ίδιους τους πράκτορες, τίθεται σε εφαρμογή το Σχέδιο: ο πολίτης θα αντιμετωπιστεί με μια δήθεν φιλική ανθρώπινη συμπεριφορά για να σπάσει ή να αποδράσει κατά τη μεταφορά του για ανάκριση προκειμένου να αποδειχθεί η ενοχή του και να εξοντωθεί δικαιολογημένα από την Ασφάλεια.
Στη διάρκεια του ταξιδιού, όμως, ο απάνθρωπος ορθολογισμός και η μαθηματική αντίληψη του Καθεστώτος και της Ασφάλειας θα βρεθούν απέναντι σε ένα απρόοπτο∙ σε ένα λάθος. Ο πολίτης και ο ένας από τους πράκτορες προλαβαίνουν ακούσια να μοιραστούν στιγμές απροσποίητα ανθρώπινες∙ μια βόλτα, η πλαζ, μια μπάλα, το λούνα παρκ.
Αρκεί ένας κόκκος ανθρωπιάς για να βραχυκυκλώσει την αμείλικτη τελειότητα του καθεστωτικού Σχεδίου και του μηχανισμού της εξόντωσης;
Το αριστούργημα του Αντώνη Σαμαράκη, με καταβολές καφκικές και οργουελικές, μεταφράστηκε σε 33 γλώσσες, σε 114 ξένες εκδόσεις, αγαπήθηκε εξίσου από κριτική και αναγνωστικό κοινό, τιμήθηκε με το Βραβείο των «12» στην Ελλάδα και το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία, όπου και γυρίστηκε ταινία με τίτλο La Faille.
231 pages, Paperback
First published January 1, 1965
94 people are currently reading
3570 people want to read
About the author
Antonis Samarakis
23 books8 followersAntonis Samarakis (Greek: Αντώνης Σαμαράκης) was a Greek writer of the post-war generation, whose work is internationally recognized.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 337 reviews
July 13, 2017
•••Διότι δε συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις•••
Το πιο επίκαιρο και σωστό "λάθος" που θα μπορούσε να περάσει στο μυαλό και την ψυχή του κόσμου.
Κυρίως στην δική μας χρονική περίοδο όπου όλα είναι ένα δημοκρατικό και λαοφιλές "λάθος".
Τι λάθος;
Λάθος άνθρωποι.
Λάθος λόγια.
Λάθος σκέψεις.
Λάθος συνήθειες.
Λάθος πράξεις.
Λάθος χαρακτήρες.
Λάθος επιλογές.
Λάθος δρόμος.....
Στην επόμενη λάθος στροφή, φτάνει και το Λάθος τέλος.
Σε αυτό το βιβλίο με άγγιξε περισσότερο το πως αντιμετωπίζεται το ίδιο γεγονός απο διαφορετικούς ανθρώπους.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται,αισθάνεται και βιώνει την πραγματικότητα απο διαφορετική οπτική γωνία.
Έτσι,μπορούμε να δούμε τις αιτίες και τα αποτελέσματα του "λάθους"πολυπρισματικά. Άλλο φαίνεται,άλλο δείχνει,άλλο είναι.
Μπορούμε να δούμε και με τα μάτια κρυμμένα στην "κουκούλα" και χωρίς αυτή.
Εναλλάσσεται το σκηνικό και οι περιγραφές.
ΠΡΟΣΩΠΟ - ΚΟΥΚΟΥΛΑ
και εναλλάξ.
Θαυμαστή αυτή η πολυεστιακή αφήγηση του Σαμαράκη.
Το "λάθος" είναι κυρίως ατομικό-ψυχολογικό και συνδυαστικά
πολιτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα.
Δυο στελέχη της Ειδικής Υπηρεσίας του καθεστώτος (του εκάστοτε καθεστώτος) συλλαμβάνουν έναν ύποπτο αντικαθεστωτικό- ίσως επικίνδυνο για την τάξη και την ασφάλεια του κράτους- πολίτη.
Αφού τηρούνται κάποιες τυπικές διαδικασίες απο την πλευρά της έννομης τάξης με κάποιες μικρό απώλειες
-τίποτα το επιλήψιμο...χάνεται απλώς μια ανθρώπινη ζωή-
το καθεστώς συνεχίζει το έργο του ακάθεκτο και με διακριτική μυστικότητα κανονίζεται η μεταφορά του υπόπτου πολίτη στα Κεντρικά. Εκεί όπου θα διαλευκανθεί με κάθε τρόπο η κατάσταση.
Θα εξακριβωθεί εάν πρόκειται για κάποια συνομωτική οργάνωση που κινείται εναντίον της εξουσίας.
Μέχρι να φτάσουν στο στρατηγείο όπου αναγκαστικά θα ομολογήσει ή θα εξοντωθεί ο ύποπτος, μπαίνει σε εφαρμογή ένα ευφυέστατο •σχέδιο•.
Σύμφωνα με το •σχέδιο• ο πολίτης θα αντιμετωπιστεί με δήθεν φιλική συμπεριφορά,ώστε ή θα ομολογήσει μόλις αντιληφθεί ότι δεν είχε δει την "κουκούλα" στο πρόσωπο του φίλου, ή θα προσπαθήσει να δραπετεύσει και θα δικαιώσει την αμείλικτη τιμωρία απο πλευράς καθεστώτος.
Κατα τη διάρκεια του ταξιδιού προς το στρατηγείο θα συμβεί το μοιραίο "ΛΑΘΟΣ".
Νομίζω -δεν είμαι σίγουρη- το λάθος αυτό το λένε...
Ανθρωπιά; Ενσυναίσθηση; Μοιρασμένες σκηνές της καθημερινής ζωής; Συναίσθημα; Φιλία; Δικαίωμα; Στιγμή; Ελευθερία; Συντροφικότητα; Λόγια;
Σκέψεις; Βλέμματα; Αδυναμία; Πίστη; Ανδρεία;
Μπέσα; Τιμή; Κουράγιο; Θέληση; Αγώνα;
Δεν ξέρω..
Απαρίθμησα πολλά "λάθη".
Όποιο θέλετε κρατάτε.
Πάντως, ένα ή και περισσότερα απο αυτά τα λάθη θα οδηγήσουν στο απρόοπτο φιάσκο του "σχεδίου".
Και κάποιος..Άνθρωπος -λέγεται- μπορεί να νικήσει ακόμα κι όταν πεθαίνει.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Το πιο επίκαιρο και σωστό "λάθος" που θα μπορούσε να περάσει στο μυαλό και την ψυχή του κόσμου.
Κυρίως στην δική μας χρονική περίοδο όπου όλα είναι ένα δημοκρατικό και λαοφιλές "λάθος".
Τι λάθος;
Λάθος άνθρωποι.
Λάθος λόγια.
Λάθος σκέψεις.
Λάθος συνήθειες.
Λάθος πράξεις.
Λάθος χαρακτήρες.
Λάθος επιλογές.
Λάθος δρόμος.....
Στην επόμενη λάθος στροφή, φτάνει και το Λάθος τέλος.
Σε αυτό το βιβλίο με άγγιξε περισσότερο το πως αντιμετωπίζεται το ίδιο γεγονός απο διαφορετικούς ανθρώπους.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται,αισθάνεται και βιώνει την πραγματικότητα απο διαφορετική οπτική γωνία.
Έτσι,μπορούμε να δούμε τις αιτίες και τα αποτελέσματα του "λάθους"πολυπρισματικά. Άλλο φαίνεται,άλλο δείχνει,άλλο είναι.
Μπορούμε να δούμε και με τα μάτια κρυμμένα στην "κουκούλα" και χωρίς αυτή.
Εναλλάσσεται το σκηνικό και οι περιγραφές.
ΠΡΟΣΩΠΟ - ΚΟΥΚΟΥΛΑ
και εναλλάξ.
Θαυμαστή αυτή η πολυεστιακή αφήγηση του Σαμαράκη.
Το "λάθος" είναι κυρίως ατομικό-ψυχολογικό και συνδυαστικά
πολιτικό-αστυνομικό μυθιστόρημα.
Δυο στελέχη της Ειδικής Υπηρεσίας του καθεστώτος (του εκάστοτε καθεστώτος) συλλαμβάνουν έναν ύποπτο αντικαθεστωτικό- ίσως επικίνδυνο για την τάξη και την ασφάλεια του κράτους- πολίτη.
Αφού τηρούνται κάποιες τυπικές διαδικασίες απο την πλευρά της έννομης τάξης με κάποιες μικρό απώλειες
-τίποτα το επιλήψιμο...χάνεται απλώς μια ανθρώπινη ζωή-
το καθεστώς συνεχίζει το έργο του ακάθεκτο και με διακριτική μυστικότητα κανονίζεται η μεταφορά του υπόπτου πολίτη στα Κεντρικά. Εκεί όπου θα διαλευκανθεί με κάθε τρόπο η κατάσταση.
Θα εξακριβωθεί εάν πρόκειται για κάποια συνομωτική οργάνωση που κινείται εναντίον της εξουσίας.
Μέχρι να φτάσουν στο στρατηγείο όπου αναγκαστικά θα ομολογήσει ή θα εξοντωθεί ο ύποπτος, μπαίνει σε εφαρμογή ένα ευφυέστατο •σχέδιο•.
Σύμφωνα με το •σχέδιο• ο πολίτης θα αντιμετωπιστεί με δήθεν φιλική συμπεριφορά,ώστε ή θα ομολογήσει μόλις αντιληφθεί ότι δεν είχε δει την "κουκούλα" στο πρόσωπο του φίλου, ή θα προσπαθήσει να δραπετεύσει και θα δικαιώσει την αμείλικτη τιμωρία απο πλευράς καθεστώτος.
Κατα τη διάρκεια του ταξιδιού προς το στρατηγείο θα συμβεί το μοιραίο "ΛΑΘΟΣ".
Νομίζω -δεν είμαι σίγουρη- το λάθος αυτό το λένε...
Ανθρωπιά; Ενσυναίσθηση; Μοιρασμένες σκηνές της καθημερινής ζωής; Συναίσθημα; Φιλία; Δικαίωμα; Στιγμή; Ελευθερία; Συντροφικότητα; Λόγια;
Σκέψεις; Βλέμματα; Αδυναμία; Πίστη; Ανδρεία;
Μπέσα; Τιμή; Κουράγιο; Θέληση; Αγώνα;
Δεν ξέρω..
Απαρίθμησα πολλά "λάθη".
Όποιο θέλετε κρατάτε.
Πάντως, ένα ή και περισσότερα απο αυτά τα λάθη θα οδηγήσουν στο απρόοπτο φιάσκο του "σχεδίου".
Και κάποιος..Άνθρωπος -λέγεται- μπορεί να νικήσει ακόμα κι όταν πεθαίνει.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
September 18, 2018
Στο Λάθος του Αντώνη Σαμαράκη, ούτε η χώρα κατονομάζεται [ο ολοκληρωτισμός δεν έχει πατρίδα], ούτε ο χρόνος προσδιορίζεται [ο ολοκληρωτισμός «ήταν πάντα εδώ και είναι και σήμερα»]. Ονόματα δεν έχουν ούτε καν οι ήρωες της ιστορίας, και για να διακρίνονται μεταξύ τους, άλλοτε χρησιμοποιείται η επαγγελματική τους ιδιότητα, κι άλλοτε μια προσιδιάζουσα κατάσταση: ‘ο άνθρωπος του Καφέ Σπορ’, ‘ο ανακριτής’, ‘ο μάνατζερ’.
Αυτό που ξεχωρίζει, παραγκωνίζοντας τελικά τα πρόσωπα και υποβαθμίζοντας τον τόπο και τον χρόνο του δράματος, είναι το Καθεστώς. Είναι η εξουσία που περιφρονεί τον πολίτη και τις ατομικές του ελευθερίες, που, μέσω ειδικών, κατασκότεινων υπηρεσιών της, διεισδύει, σαν το παράσιτο, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργίας. Σε ένα τέτοιο καθεστώς δεν υπάρχει εγώ, δεν υπάρχει εσύ, δεν υπάρχει εμείς. Υπάρχουν εκείνοι που είναι με το Καθεστώς κι εκείνοι που είναι απέναντι. «Το Καθεστώς είναι η διαχωριστική γραμμή που τέμνει εμάς και τους άλλους. Όποιος είναι με το Καθεστώς, παίρνει θέση εδώ – όποιος δεν είναι με το Καθεστώς, παίρνει θέση εκεί» .
Μνημειώδες, εμβληματικό, αλληγορικό και βαθιά φιλοσοφικό, το λάθος είναι βιβλίο – σταθμός για τα ελληνικά γράμματα.
Αυτό που ξεχωρίζει, παραγκωνίζοντας τελικά τα πρόσωπα και υποβαθμίζοντας τον τόπο και τον χρόνο του δράματος, είναι το Καθεστώς. Είναι η εξουσία που περιφρονεί τον πολίτη και τις ατομικές του ελευθερίες, που, μέσω ειδικών, κατασκότεινων υπηρεσιών της, διεισδύει, σαν το παράσιτο, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης και δημιουργίας. Σε ένα τέτοιο καθεστώς δεν υπάρχει εγώ, δεν υπάρχει εσύ, δεν υπάρχει εμείς. Υπάρχουν εκείνοι που είναι με το Καθεστώς κι εκείνοι που είναι απέναντι. «Το Καθεστώς είναι η διαχωριστική γραμμή που τέμνει εμάς και τους άλλους. Όποιος είναι με το Καθεστώς, παίρνει θέση εδώ – όποιος δεν είναι με το Καθεστώς, παίρνει θέση εκεί» .
Μνημειώδες, εμβληματικό, αλληγορικό και βαθιά φιλοσοφικό, το λάθος είναι βιβλίο – σταθμός για τα ελληνικά γράμματα.
October 24, 2016
Η κριτική αυτή γράφτηκε για το Style Rive Gauche και μπορείτε να την διαβάσετε και εδώ
Το Λάθος είναι ένα από αυτά τα βιβλία που, μόλις γυρίσεις και την τελευταία σελίδα, χρειάζεσαι απλά να κοιτάξεις για λίγη (ή πολλή) ώρα το λευκό που συνοδεύει τη λέξη Τέλος. Ή τον τοίχο. Κάτι κενό, εν πάση περιπτώσει. Κάτι άδειο από οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει άχρηστη περίσπαση στο μυαλό σου. Το να προσπαθήσεις να βάλεις σε σειρά όσα διάβασες, τα νοήματά (φανερά και κρυμμένα), τα υπονοούμενα, την εξέλιξη της πλοκής, αποβαίνει άκαρπο, γιατί Το Λάθος παρακάμπτει το μέρος του εγκεφάλου που εκλογικεύει και αναλύει και χτυπάει κατευθείαν εκεί που πρέπει. Κέντρο.
Η ανάπτυξη της ιστορίας γίνεται από διαφορετικές οπτικές γωνίες και μη γραμμικά. Οι χαρακτήρες δεν έχουν όνομα. Είναι όλοι μας. Ο τόπος δεν προσδιορίζεται. Είναι παντού. Το έτος δεν δίδεται. Είναι πάντα. Το Καθεστώς δεν διευκρινίζεται. Είναι όλα τα Καθεστώτα. Η Ειδική Υπηρεσία συλλαμβάνει έναν ύποπτο σαν πιθανό μέλος αντικαθεστωτικής οργάνωσης και αναθέτει σε δύο πράκτορές της να τον μεταφέρουν στα Κεντρικά. Το να πω περισσότερα δεν θα ήταν πολύ σοφό εκ μέρους μου, καθώς οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα αστραπής και νεα δεδομένα μπαίνουν συνεχώς στο παιχνίδι από αρκετά νωρίς. Μέχρι και την τελευταία λέξη, ήμουν σίγουρος ότι ο Σαμαράκης μου επιφυλάσσει ακόμα μία έκπληξη. Τόσο καταιγιστικές είναι οι αλλαγές των δεδομένων. Και δεν είχα άδικο.
Επηρεασμένος φανερά από συγγραφείς σαν τον Όργουελ, ο Σαμαράκης μας δίνει ένα μυθιστόρημα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πολλά διεθνούς φήμης αντίστοιχα. Όχι μόνο διαβάζεται απνευστί, αλλά έχει τόση δύναμη το έργο αυτό, τόση ενέργεια και τόσο ηλεκτρισμό, που κατατάσσεται με ευκολία στα βιβλία που μπορούν να χαράξουν σημάδια στην επιφάνεια όχι μόνο της ψυχής, αλλά της ίδιας της πραγματικότητας. Γραμμένο το 1965, μας θυμίζει ότι η παγίδα του Κράτους καραδοκεί να παγιδεύσει ψυχές και συνειδήσεις σε ένα παιχνίδι που θυμίζει έντονα μία παρτίδα σκάκι. Το σκάκι στο Λάθος έχει περισσότερους από έναν ρόλους. Το ίδιο και ένα σκίτσο με δυο κύκλους. Το ίδιο και οι έννοιες όπως Συντροφικότητα, Φιλία, Δέσιμο. Είναι αρκετά για να κάνουν τη διαφορά; Οι σταθμοί αρκετοί και σημαίνοντες. Το κουρείο "Ειλικρίνεια", το καφέ "Η Πρόοδος", μία αλάνα με παιδιά, το Σπίτι του Μυστηρίου (όπου ένα απροσδόκητο μυστήριο τελικά εκτυλίσσεται και δεν είναι η δήθεν κατάρρευση του κτιρίου) και πάνω απ' όλα το ξενοδοχείο "Το Μέγα Εθνικόν", όπου εκτυλίσσεται το ύστατο τρικ που, αν δεν ήταν τραγικό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστείο. Όχι, καθόλου τυχαία τα ονόματα. Καθόλου τυχαία η σειρά.
Το Λάθος είναι ο τίτλος που επέλεξε να δώσει ο Σαμαράκης, όμως εγώ διέκρινα πολλά Λάθη. Πολλά Λάθη και ένα Σωστό που τελικά ίσως και να μην είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά. Ή μήπως είναι;
Το Λάθος είναι ένα από αυτά τα βιβλία που, μόλις γυρίσεις και την τελευταία σελίδα, χρειάζεσαι απλά να κοιτάξεις για λίγη (ή πολλή) ώρα το λευκό που συνοδεύει τη λέξη Τέλος. Ή τον τοίχο. Κάτι κενό, εν πάση περιπτώσει. Κάτι άδειο από οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει άχρηστη περίσπαση στο μυαλό σου. Το να προσπαθήσεις να βάλεις σε σειρά όσα διάβασες, τα νοήματά (φανερά και κρυμμένα), τα υπονοούμενα, την εξέλιξη της πλοκής, αποβαίνει άκαρπο, γιατί Το Λάθος παρακάμπτει το μέρος του εγκεφάλου που εκλογικεύει και αναλύει και χτυπάει κατευθείαν εκεί που πρέπει. Κέντρο.
Η ανάπτυξη της ιστορίας γίνεται από διαφορετικές οπτικές γωνίες και μη γραμμικά. Οι χαρακτήρες δεν έχουν όνομα. Είναι όλοι μας. Ο τόπος δεν προσδιορίζεται. Είναι παντού. Το έτος δεν δίδεται. Είναι πάντα. Το Καθεστώς δεν διευκρινίζεται. Είναι όλα τα Καθεστώτα. Η Ειδική Υπηρεσία συλλαμβάνει έναν ύποπτο σαν πιθανό μέλος αντικαθεστωτικής οργάνωσης και αναθέτει σε δύο πράκτορές της να τον μεταφέρουν στα Κεντρικά. Το να πω περισσότερα δεν θα ήταν πολύ σοφό εκ μέρους μου, καθώς οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη με ταχύτητα αστραπής και νεα δεδομένα μπαίνουν συνεχώς στο παιχνίδι από αρκετά νωρίς. Μέχρι και την τελευταία λέξη, ήμουν σίγουρος ότι ο Σαμαράκης μου επιφυλάσσει ακόμα μία έκπληξη. Τόσο καταιγιστικές είναι οι αλλαγές των δεδομένων. Και δεν είχα άδικο.
Επηρεασμένος φανερά από συγγραφείς σαν τον Όργουελ, ο Σαμαράκης μας δίνει ένα μυθιστόρημα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από πολλά διεθνούς φήμης αντίστοιχα. Όχι μόνο διαβάζεται απνευστί, αλλά έχει τόση δύναμη το έργο αυτό, τόση ενέργεια και τόσο ηλεκτρισμό, που κατατάσσεται με ευκολία στα βιβλία που μπορούν να χαράξουν σημάδια στην επιφάνεια όχι μόνο της ψυχής, αλλά της ίδιας της πραγματικότητας. Γραμμένο το 1965, μας θυμίζει ότι η παγίδα του Κράτους καραδοκεί να παγιδεύσει ψυχές και συνειδήσεις σε ένα παιχνίδι που θυμίζει έντονα μία παρτίδα σκάκι. Το σκάκι στο Λάθος έχει περισσότερους από έναν ρόλους. Το ίδιο και ένα σκίτσο με δυο κύκλους. Το ίδιο και οι έννοιες όπως Συντροφικότητα, Φιλία, Δέσιμο. Είναι αρκετά για να κάνουν τη διαφορά; Οι σταθμοί αρκετοί και σημαίνοντες. Το κουρείο "Ειλικρίνεια", το καφέ "Η Πρόοδος", μία αλάνα με παιδιά, το Σπίτι του Μυστηρίου (όπου ένα απροσδόκητο μυστήριο τελικά εκτυλίσσεται και δεν είναι η δήθεν κατάρρευση του κτιρίου) και πάνω απ' όλα το ξενοδοχείο "Το Μέγα Εθνικόν", όπου εκτυλίσσεται το ύστατο τρικ που, αν δεν ήταν τραγικό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστείο. Όχι, καθόλου τυχαία τα ονόματα. Καθόλου τυχαία η σειρά.
Το Λάθος είναι ο τίτλος που επέλεξε να δώσει ο Σαμαράκης, όμως εγώ διέκρινα πολλά Λάθη. Πολλά Λάθη και ένα Σωστό που τελικά ίσως και να μην είναι αρκετό για να κάνει τη διαφορά. Ή μήπως είναι;
July 10, 2021
Το Λάθος με τράβηξε να το διαβάσω για δύο λόγους. Τα διθυραμβικά σχόλια και τις ομοιότητες που άκουγα πως έχει με το 1984 του Όργουελ. Αν και φανατικός οπαδός του 1984, δε βρήκα και πάρα πολλές ομοιότητες. Η γενική ιδέα και το ύφος μοιάζει, αλλά κατά τα άλλα τα θεωρώ πολύ διαφορετικά έργα και έτσι πρέπει να θεωρούνται για να αποφεύγονται οι άδικες συγκρίσεις. Το έργο του Σαμαράκη εκτυλίσσεται σε άγνωστη τοποθεσία, σε άγνωστη χρονική περίοδος (ένα μόνο hint δίνεται προς το τέλος, το οποίο και εγώ δε θα το αποκαλύψω), οι χαρακτήρες δεν έχουν ονόματα και γενικά οι πληροφορίες που μας δίνονται είναι μηδενικές. Αυτή η ιδιαίτερη επιλογή του συγγραφέα με έκανε εξ αρχής να διαβάσω το βιβλίο διαφορετικά. Σαν ημερολόγιο θα έλεγα. Δυσκολεύτηκα στην αρχή να προσαρμοστώ στον τρόπο γραφής, αλλά μόλις ξεπέρασα αυτό τον σκόπελο, από εκεί και πέρα όλα κύλησαν χωρίς την παραμικρή κόπωση.
Ο τίτλος του βιβλίου δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία και είναι ένα πραγματικό μήνυμα προς τον αναγνώστη πως κάθε σκέψη, κάθε πλάνο, κάθε διαδικασία, όλα μπορούν να διαταραχθούν από ένα λάθος. Τι λάθος μπορεί να είναι αυτό; Ένα οποιοδήποτε λάθος. Γιατί λάθος τελικά, είναι να θεωρείς πως έχεις τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων. Μην είσαι ποτέ τόσο σίγουρος…
Πάντως σε αυτό που συμφωνούν και ο Όργουελ και ο Σαμαράκης μέσα από τα έργα τους είναι ότι η ελεύθερη σκέψη και η βούληση των ανθρώπων μπορεί να περιοριστούν ή ακόμα και να υποταχθούν σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά υπάρχει πάντα ένας αστάθμητος παράγοντας που δύσκολα υποτάσσεται απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης, απέναντι σε κάθε φόβο, απέναντι σε οποιοδήποτε Καθεστώς. Το συναίσθημα!!!
9/10
Ο τίτλος του βιβλίου δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία και είναι ένα πραγματικό μήνυμα προς τον αναγνώστη πως κάθε σκέψη, κάθε πλάνο, κάθε διαδικασία, όλα μπορούν να διαταραχθούν από ένα λάθος. Τι λάθος μπορεί να είναι αυτό; Ένα οποιοδήποτε λάθος. Γιατί λάθος τελικά, είναι να θεωρείς πως έχεις τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων. Μην είσαι ποτέ τόσο σίγουρος…
Πάντως σε αυτό που συμφωνούν και ο Όργουελ και ο Σαμαράκης μέσα από τα έργα τους είναι ότι η ελεύθερη σκέψη και η βούληση των ανθρώπων μπορεί να περιοριστούν ή ακόμα και να υποταχθούν σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά υπάρχει πάντα ένας αστάθμητος παράγοντας που δύσκολα υποτάσσεται απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης, απέναντι σε κάθε φόβο, απέναντι σε οποιοδήποτε Καθεστώς. Το συναίσθημα!!!
9/10
September 15, 2021
کتاب نقطه ی ضعف نوشته آنتونیس ساماراکیس نویسنده یونانی را می توان یک اثر هیجان انگیز ، جذاب و البته غافل گیرکننده و عمیق دانست ، نویسنده با استادی و مهارت جهانی بی نام و بی زمان آفریده که افرادی بی هویت در شهرهایی بی نام ، پوچ و تحت سیطره سازمان یا ارگان گویی در آن گیر افتاده اند .
فضای داستان ، گفتگوهای بسیار هوشمندانه ، کلماتی مانند مامور ، مامور ویژه و سازمان مرکزی بی درنگ خواننده را به فضای جنگ سرد و به یکی از کشورهای اروپای شرقی می برد اگر چه که هوش نویسنده دنیایی جهان شمول و فراگیر و گسترده را خلق کرده است .
ساماراکیس ایده کلی حکومت های توتالیتر را در یک جمله بیان کرده ، کاری بر خلاف منافع رژیم انجام ندادن ، فرد را از نگاه سیستم از گناه تبرئه نمی کند ، تا زمانی که کسی را لو نداده یا کاری داوطلبانه به نفع رژیم انجام نداده باشد اوهمواره یک فرد مظنون است .
ساماراکیس در پایان کتاب روزنه کوچکی را باز نگه داشته است ، در دنیای او که انسانها همواره نقاب بر چهره دارند و نقش بازی می کنند ،گویا در لحظه ای کوتاه احساسات انسانی آنها بر نقشی که سازمان یا حزب برای آنها تعیین کرده چیره می شود . نویسنده از طریق همین روزنه ، امید را به انسان و جامعه تزریق کرده است .
فضای داستان ، گفتگوهای بسیار هوشمندانه ، کلماتی مانند مامور ، مامور ویژه و سازمان مرکزی بی درنگ خواننده را به فضای جنگ سرد و به یکی از کشورهای اروپای شرقی می برد اگر چه که هوش نویسنده دنیایی جهان شمول و فراگیر و گسترده را خلق کرده است .
ساماراکیس ایده کلی حکومت های توتالیتر را در یک جمله بیان کرده ، کاری بر خلاف منافع رژیم انجام ندادن ، فرد را از نگاه سیستم از گناه تبرئه نمی کند ، تا زمانی که کسی را لو نداده یا کاری داوطلبانه به نفع رژیم انجام نداده باشد اوهمواره یک فرد مظنون است .
ساماراکیس در پایان کتاب روزنه کوچکی را باز نگه داشته است ، در دنیای او که انسانها همواره نقاب بر چهره دارند و نقش بازی می کنند ،گویا در لحظه ای کوتاه احساسات انسانی آنها بر نقشی که سازمان یا حزب برای آنها تعیین کرده چیره می شود . نویسنده از طریق همین روزنه ، امید را به انسان و جامعه تزریق کرده است .
August 29, 2019
Κακώς δεν το είχα διαβάσει τόσο καιρό.
Ωραία πλοκή και μηνύματα, ενώ η απλή - αλλά όχι απλοϊκή! - γραφή του Σαμαράκη εδώ κάνει θαύματα.
Σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς.
Ωραία πλοκή και μηνύματα, ενώ η απλή - αλλά όχι απλοϊκή! - γραφή του Σαμαράκη εδώ κάνει θαύματα.
Σίγουρα ένα ξεχωριστό βιβλίο που αξίζει να διαβάσει κανείς.
September 24, 2020
نام اصلی کتاب «اشتباه» است
(The flaw = Το λάθος)
که «نقطه ضعف» ترجمه شده است. دو فیلم هم از آن اقتباس شده که یکی از آنها ایرانی است و «نقطه ضعف» (1362) نام دارد که محمدرضا اعلامی آن را کارگردانی کرده است و آن را ندیدهام. دیگری را هم نتوانستم به دست بیاورم.
Weak spot (1975) 6.6
********************************************************************************
گفت: « من به سیاست کاری ندارم». در آن لحظه بود که من از کوره در رفتم: «برای رژیم، «من به سیاست کاری ندارم»، ابدا معنی و مفهومی ندارد. از نظر ما افراد دو گروه هستند، آنهایی که طرفدار رژیم هستند و آنهایی که دشمن رژیم هستند، حتما لازم نیست که کاری علیه رژیم انجام داده باشند. کافی است که طرفدار رژیم نباشند، یا نتوانند دلیلی بیاورند که که کاری به نفع رژیم انجام دادهاند. بله دربارهی رژیم هم، قانون: «آنکس که با من نیست ضد من است»، صادق است.» ص 54 کتاب
آدمها یا طرفدار رژیم هستند یا مخالف رژیم. این برداشت سهل و ساده، هم برای سازمان ویژه و هم مخصوصا برای فرد فرد شما، بسیار گرانبهاست. راز بقا، کلید موفقیت و آرامش درونی، برای رژیم و برای افراد در همین طبقه بندی سهل و ساده است. هر قدر کمتر فکر کنید، بیشتر موفق میشوید و سرسپردهی رژیم خواهید شد. دشمن شمارهی یک شما تفکر است. ذرهای تسلیم آن نشوید، و هرگز با درونتان تبادل نظر نکنید. صفحات 61 و 62 کتاب
در هر صورت تو باید بدانی که در عشق و بازی شطرنج هیچ چیز را نمیشود پیش بینی کرد. در آخرین لحظه انسان در آن موفق میشود یا شکست میخورد. ص 90 کتاب
(The flaw = Το λάθος)
که «نقطه ضعف» ترجمه شده است. دو فیلم هم از آن اقتباس شده که یکی از آنها ایرانی است و «نقطه ضعف» (1362) نام دارد که محمدرضا اعلامی آن را کارگردانی کرده است و آن را ندیدهام. دیگری را هم نتوانستم به دست بیاورم.
Weak spot (1975) 6.6
********************************************************************************
گفت: « من به سیاست کاری ندارم». در آن لحظه بود که من از کوره در رفتم: «برای رژیم، «من به سیاست کاری ندارم»، ابدا معنی و مفهومی ندارد. از نظر ما افراد دو گروه هستند، آنهایی که طرفدار رژیم هستند و آنهایی که دشمن رژیم هستند، حتما لازم نیست که کاری علیه رژیم انجام داده باشند. کافی است که طرفدار رژیم نباشند، یا نتوانند دلیلی بیاورند که که کاری به نفع رژیم انجام دادهاند. بله دربارهی رژیم هم، قانون: «آنکس که با من نیست ضد من است»، صادق است.» ص 54 کتاب
آدمها یا طرفدار رژیم هستند یا مخالف رژیم. این برداشت سهل و ساده، هم برای سازمان ویژه و هم مخصوصا برای فرد فرد شما، بسیار گرانبهاست. راز بقا، کلید موفقیت و آرامش درونی، برای رژیم و برای افراد در همین طبقه بندی سهل و ساده است. هر قدر کمتر فکر کنید، بیشتر موفق میشوید و سرسپردهی رژیم خواهید شد. دشمن شمارهی یک شما تفکر است. ذرهای تسلیم آن نشوید، و هرگز با درونتان تبادل نظر نکنید. صفحات 61 و 62 کتاب
در هر صورت تو باید بدانی که در عشق و بازی شطرنج هیچ چیز را نمیشود پیش بینی کرد. در آخرین لحظه انسان در آن موفق میشود یا شکست میخورد. ص 90 کتاب
May 29, 2016
Ένα βιβλίο δυναμίτης, που η αλήθεια είναι, δεν του φαίνεται αρχικά. Ξεκινάει ήρεμα, φιλικά, χαλαρά και ανθρώπινα -χαρακτηριστικό του Σαμαράκη να φτιάχνει εξολοκλήρου ρεαλιστικούς χαρακτήρες-, για να ξεδιπλωθεί στην συνέχεια -πολύ επιδέξια πραγματικά- σε ένα πολύπλοκο θέμα και αρκετά βαρύ.
Με το Λάθος έκανα και εγώ ένα λάθος. Δεν κρατήθηκα και διάβασα νωρίτερα το τέλος. Έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια ήμουν υπό τη επήρεια αυτού του συγκλονιστικού επιλόγου. Ναι το ξέρω, δεν τα κάνουν αυτά οι συχνοί αναγνώστες (υποτίθεται οτι ξέρουν... ναι καλά...). Το έκανα και το λούστηκα…
Με συγκίνησε, με βάρυνε και με έκανε να σκεφτώ. Απλή γλώσσα αλλά μεγάλο βιβλίο! Ο Σαμαράκης σε ένα κατά τα άλλα δραματικό ανάγνωσμα έρχεται να μας δώσει την ελπίδα. Όσα ολοκληρωτικά καθεστώτα και να δημιουργηθούν, όσο και αυτά να καταπιέσουνε, όση πλύση εγκεφάλων να υποστεί η ανθρωπότητα, πάντα θα υπάρχει αυτό το λάθος, «αυτό το λάθος που θα κυκλοφορεί παράνομα», η ανθρωπιά.
«…ένα λάθος, κρίσιμο λάθος έχουμε κάνει, το Καθεστώς είναι διάτρητο από το ένα τούτο λάθος, ένα λάθος-δυναμίτη που θα μας τινάξει στον αέρα (…) ένα λάθος κυκλοφορεί παράνομα σε ότι θεωρούσαμε σίγουρο και απαρασάλευτο, ένα λάθος είναι κάπου γύρο μας, μέσα μας ένα λάθος.»
σελ. 239.
Με το Λάθος έκανα και εγώ ένα λάθος. Δεν κρατήθηκα και διάβασα νωρίτερα το τέλος. Έτσι καθ’ όλη τη διάρκεια ήμουν υπό τη επήρεια αυτού του συγκλονιστικού επιλόγου. Ναι το ξέρω, δεν τα κάνουν αυτά οι συχνοί αναγνώστες (υποτίθεται οτι ξέρουν... ναι καλά...). Το έκανα και το λούστηκα…
Με συγκίνησε, με βάρυνε και με έκανε να σκεφτώ. Απλή γλώσσα αλλά μεγάλο βιβλίο! Ο Σαμαράκης σε ένα κατά τα άλλα δραματικό ανάγνωσμα έρχεται να μας δώσει την ελπίδα. Όσα ολοκληρωτικά καθεστώτα και να δημιουργηθούν, όσο και αυτά να καταπιέσουνε, όση πλύση εγκεφάλων να υποστεί η ανθρωπότητα, πάντα θα υπάρχει αυτό το λάθος, «αυτό το λάθος που θα κυκλοφορεί παράνομα», η ανθρωπιά.
«…ένα λάθος, κρίσιμο λάθος έχουμε κάνει, το Καθεστώς είναι διάτρητο από το ένα τούτο λάθος, ένα λάθος-δυναμίτη που θα μας τινάξει στον αέρα (…) ένα λάθος κυκλοφορεί παράνομα σε ότι θεωρούσαμε σίγουρο και απαρασάλευτο, ένα λάθος είναι κάπου γύρο μας, μέσα μας ένα λάθος.»
σελ. 239.
February 3, 2019
Αλλη μια ακρως επιτυχημενη επαφη μου με ελληνικη λογοτεχνια..ενα υπεροχο βιβλιο που μιλα για τοσα πολλα χωρις να λεει σχεδον τιποτα συγκεκριμενο: οι χαρακτηρες, ο τοπος και ο χρονος που εξελισσεται η ιστορια, ολα αοριστα και ανωνυμα.ακομη και η ιδια η υποθεση δε μας δινει πολλα στοιχεια: 2 ατομα, μελη του "Καθεστωτος" συνοδευουν ενα τριτο σε μια τοποθεσια που τους εχουν υποδειξει οι υπευθυνοι του Καθεστωτος για να ανακριθει και να δικαστει.γιατι? Γιατι οπως λεγεται ειτε εισαι ΜΕ το Καθεστως, ειτε απεναντι του.κι ενω αυτο το συγκεντρωτικο καθεστως εχει προβλεψει θεωρητικα τα παντα και εχει ετοιμασει ενα επισης θεωρητικα αψεγαδιαστο σχεδιο, εχει κανει ενα μεγαλο λαθος : δεν εχει υπολογισει τον ανθρωπινο παραγοντα και την ελευθερη βουληση που ακομη και αν αρχικα φαινονται να καταπατούνται, στο τελος βγαινουν μπροστα και δινουν ενα αναπαντεχο τελος στην ιστορια..ενα βιβλιο αλληγορικο και ιδιαιτερα βαθυ που πραγματικα αξιζει να διαβαστει.
#ΦετοςΘαΔιαβασωΕλληνικηΛογοτεχνια
#Προσπαθεια7
#ΦετοςΘαΔιαβασωΕλληνικηΛογοτεχνια
#Προσπαθεια7
June 30, 2018
Το λάθος του Σαμαράκη είναι η πρώτη μου επαφή με τον συγγραφέα, όμως είχε τεράστιο αντίκτυπο. Το έργο που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό και όχι χωρίς λόγο. Ένα έργο για την ελευθερία και την αντιμετώπιση του ανθρώπου μέσα σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που εκτυλίσσεται σαν ψυχολογικό θρίλερ.
September 1, 2021
امتیاز واقعی ۴/۵
شخصیتهای اصلی این داستان در یک بازی روانشناختی گیر افتادهاند و همانطور که داستان به آرامی در حال شکل گرفتن است شخصیتهای اصلی نیز کم کم خود را آشکار میکنند... داستانی مهیج، سیاسی و طنز
این کتاب غافلگیرم کرد! اصلا فکر نمیکردم اینقدر خوب باشه 😍 اولین دلیلی که جذب این کتاب شدم مترجمش جناب مرتضی کلانتریان بود که تا الان دو تا کتاب دیگه که با ترجمه ایشون خوندم عالی بودن و خیلی دوستشون داشتم : "وجدان زنو" و "دیدار به قیامت". دومین دلیل هم امتیاز خوبش در گودریدز بود که حقشه 🤩
شخصیتهای اصلی این داستان در یک بازی روانشناختی گیر افتادهاند و همانطور که داستان به آرامی در حال شکل گرفتن است شخصیتهای اصلی نیز کم کم خود را آشکار میکنند... داستانی مهیج، سیاسی و طنز
این کتاب غافلگیرم کرد! اصلا فکر نمیکردم اینقدر خوب باشه 😍 اولین دلیلی که جذب این کتاب شدم مترجمش جناب مرتضی کلانتریان بود که تا الان دو تا کتاب دیگه که با ترجمه ایشون خوندم عالی بودن و خیلی دوستشون داشتم : "وجدان زنو" و "دیدار به قیامت". دومین دلیل هم امتیاز خوبش در گودریدز بود که حقشه 🤩
December 15, 2024
داستان از اونجایی شروع میشه که مرد کافهی ورزشکاران توسط نیروهای سازمان ویژه دستگیر میشه. رئیس سازمان ویژه به دو شخص یعنی مربی و مامور تحقیق ماموریت میده که با ماشین به سمت فرودگاه حرکت کنند و از اونجا با هواپیما به پایتخت برند و مرد کافهی ورزشکاران رو تحویل سازمان مرکزی بدند. در ادامه مخاطب همراه این سه نفر میشه تا ببینه سرانجام این سفر و این سه نفر چه میشه و اساسا چرا این فرد بازداشت شده و جرمش چه بوده.
همانطور که متوجه شدید شخصیت های داستان بدون نام هستند و از القاب و عناوین استفاده شده. موقعیت جغرافیایی مشخصی در داستان ذکر نشده. یک حکومت دیکتاتوری که اساس تفکر سازمان ویژه اش اینه که یا ما بایی یا بر مایی و حالت سومی وجود نداره. داستان بسیار جذاب و خوش خوان و پرکشش شروع میشه و تا انتها با یک ریتم مناسب ادامه پیدا میکنه. معماهایی که در خلال داستان ایجاد شدند، انگیزهی زیادی به مخاطب میده برای دنبال کردن داستان. روایت داستان به صورت غیر خطی است و راویان هم به تبع اون تغییر میکنند. راوی اول شخص، دانای کل. ما ماجراها رو از زاویهی دید سه شخصیت اصلی داستان میخوانیم. گاهی تفکرات درونی شخصیتها رو میخوانیم. گاهی اوقات یک واقعه رو از زاویه دید دو نفر میخونیم. مثلا اتفاقی در داستان میفته و ابتدا روایت مامور تحقیق رو میخونیم و پس از اون روایت مرد بازداشت شده که همه این تغییر راوی ها و به طور کلی شیوهی روایت داستان بسیار جذاب از آب در آمده و نویسنده ماهرانه از این شیوه استفاده کرده. به هیچ وجه این مسائل باعث پیچیدگی اثر نشده و بر عکس باعث شده جذابیت شکل روایت بیشتر بشه. شاید اگر کسی بخواد کتابی با روایت غیر خطی بخونه که تا به حال تجربه چنین خوانشی نداشته، این کتاب میتونه شروع مناسبی برای این قضیه باشه. به نظرم شیوه روایت اثر بزرگترین نقطه مثبت اثر بود..
من در طول داستان ریشخند نویسنده به سیاست و بالاخص حکومت های دیکتاتوری رو دیدم. شاید به همین دلیل هم نویسنده نه اسمی برای شخصیت هاش گذاشته و نه جغرافیای خاصی رو در داستان معین کرده. این داستان یک ماجرای فرا مرزی است و اساسا نمیشه در یک کشور خاص محصورش کرد.شیوه حکومتهای به این شکل همین گونه است..در حین خواندن کتاب یاد دو فیلم افتادم. ابتدا فیلم ماهی و گربه شهرام مکری. به دلیل شکل روایت داستان و همون مساله ای که گفتم،یعنی نشان دادن یک ماجرا از زاویه دید دو نفر. و فیلم دیگه ای که یادش افتادم فیلم معروف زندگی دیگران به کارگردانی دونرسمارک. پایان داستان هم خوب و منطقی بود و متناسب با چیزی بود که نویسنده میخواست بگه اما میتونست پخته تر هم بیان بشه .اگر کاشت های بهتری رو در طول داستان میدیدیم ، این برداشت نهایی هم با همدلی بیشتری برای من همراه میشد. در نهایت نقطهی ضعف داستان جذاب و مهیجی بود که از خوندنش کاملا راضیم.
همانطور که متوجه شدید شخصیت های داستان بدون نام هستند و از القاب و عناوین استفاده شده. موقعیت جغرافیایی مشخصی در داستان ذکر نشده. یک حکومت دیکتاتوری که اساس تفکر سازمان ویژه اش اینه که یا ما بایی یا بر مایی و حالت سومی وجود نداره. داستان بسیار جذاب و خوش خوان و پرکشش شروع میشه و تا انتها با یک ریتم مناسب ادامه پیدا میکنه. معماهایی که در خلال داستان ایجاد شدند، انگیزهی زیادی به مخاطب میده برای دنبال کردن داستان. روایت داستان به صورت غیر خطی است و راویان هم به تبع اون تغییر میکنند. راوی اول شخص، دانای کل. ما ماجراها رو از زاویهی دید سه شخصیت اصلی داستان میخوانیم. گاهی تفکرات درونی شخصیتها رو میخوانیم. گاهی اوقات یک واقعه رو از زاویه دید دو نفر میخونیم. مثلا اتفاقی در داستان میفته و ابتدا روایت مامور تحقیق رو میخونیم و پس از اون روایت مرد بازداشت شده که همه این تغییر راوی ها و به طور کلی شیوهی روایت داستان بسیار جذاب از آب در آمده و نویسنده ماهرانه از این شیوه استفاده کرده. به هیچ وجه این مسائل باعث پیچیدگی اثر نشده و بر عکس باعث شده جذابیت شکل روایت بیشتر بشه. شاید اگر کسی بخواد کتابی با روایت غیر خطی بخونه که تا به حال تجربه چنین خوانشی نداشته، این کتاب میتونه شروع مناسبی برای این قضیه باشه. به نظرم شیوه روایت اثر بزرگترین نقطه مثبت اثر بود..
من در طول داستان ریشخند نویسنده به سیاست و بالاخص حکومت های دیکتاتوری رو دیدم. شاید به همین دلیل هم نویسنده نه اسمی برای شخصیت هاش گذاشته و نه جغرافیای خاصی رو در داستان معین کرده. این داستان یک ماجرای فرا مرزی است و اساسا نمیشه در یک کشور خاص محصورش کرد.شیوه حکومتهای به این شکل همین گونه است..در حین خواندن کتاب یاد دو فیلم افتادم. ابتدا فیلم ماهی و گربه شهرام مکری. به دلیل شکل روایت داستان و همون مساله ای که گفتم،یعنی نشان دادن یک ماجرا از زاویه دید دو نفر. و فیلم دیگه ای که یادش افتادم فیلم معروف زندگی دیگران به کارگردانی دونرسمارک. پایان داستان هم خوب و منطقی بود و متناسب با چیزی بود که نویسنده میخواست بگه اما میتونست پخته تر هم بیان بشه .اگر کاشت های بهتری رو در طول داستان میدیدیم ، این برداشت نهایی هم با همدلی بیشتری برای من همراه میشد. در نهایت نقطهی ضعف داستان جذاب و مهیجی بود که از خوندنش کاملا راضیم.
July 5, 2018
"...κάτι που δεν το είχαμε στην Ειδική Υπηρεσία προϋπολογίσει, στο Σχέδιο υπάρχει ένα λάθος, στο Καθεστώς υπάρχει ενα λάθος, όχι, οι άνθρωποι δεν χωρίζονται σ΄ εκείνους που είναι με το Καθεστώς και σ΄εκείνους που δεν είναι με το Καθεστώς, ενα λάθος, κρίσιμο λάθος έχουμε κάνει, το Καθεστώς ειναι διάτρητο από το ένα τούτο λάθος, ένα λάθος-δυναμίτη που θα μας τινάξει στον αέρα [...] ένα λάθος κυκλοφορεί παράνομα σε ό,τι θεωρούσαμε σίγουρο κι απαρασάλευτο, ένα λάθος είναι κάπου εδώ γύρω μας, μέσα μας, ένα λάθος
-Φύγε "
Έντονα συμβολικό, οικουμενικά δυσοίωνο, καφκικό εως και οργουελικό.
Το αγάπησα τόσο.
Και λυπάμαι που άργησα τόσο να το γνωρίσω, το Λάθος.
-Φύγε "
Έντονα συμβολικό, οικουμενικά δυσοίωνο, καφκικό εως και οργουελικό.
Το αγάπησα τόσο.
Και λυπάμαι που άργησα τόσο να το γνωρίσω, το Λάθος.
July 15, 2024
‘El fallo’ es una novela adictiva, muy intrigante y profunda; donde nada es lo que parece o donde todo es mucho más de lo que parece.
No es que sea un libro difícil, pero si juega al desconcierto, a mantener al lector intrigado, con necesidad de saber qué está pasando. ¿Cómo lo hace? Dando la información a cuenta gotas, desde diferentes puntos de vista y yendo atrás y adelante en el tiempo. Esto hace que a veces te desorientes y no sepas quién habla o cuándo está pasando la acción.
Un libro donde sientes incomodidad perpetua y te mantiene en estado de alerta a pesar de que el estilo es sencillo, incluso deliberadamente plano, podríamos decir, tienes la constante sensación “me estoy perdiendo algo”. De hecho, según avanzaba, he ido releyendo partes anteriores, pues lo leído cobra nuevo sentido cada vez que se te aporta una nueva clave.
El desconcierto parte ya de la primera página, donde todo empieza de golpe, con una conversación en un coche y no tienes ni idea de quienes están hablando. No sabes quiénes son, ni dónde están, ni a dónde van, ni la relación que les une. Es decir, solo incógnitas que poco a poco se irán resolviendo. Solo diré que estamos ante un sumiso detenido y dos sospechosamente amables agentes que le llevan a declarar.
No voy a adelantar nada más de la trama porque es fascinante entrar sin saber nada.
La novela está ambientada en un lugar indeterminado en un tiempo que tampoco se define. Esto le confiere un aire atemporal, global y también distópico. Además, existe una gran deshumanización del individuo, nadie tiene nombre en esta novela. Existe un Régimen que no acepta disidencias (y que considera “pensar el enemigo número 1”), un cuerpo de control especial, ciudadanos indefensos ante acusaciones y la libertad parece haber desaparecido. Todo distópico y al mismo tiempo, terriblemente real y actual.
Hay un montón de detalles que te harán volverte loca tratando de desentrañar sus significados ocultos o simbólicos según el caso: números que se repiten, nombres de establecimientos, repetición constante de los términos derecha e izquierda, dolores que sufren los personajes… y ¡un misterioso dibujo! Ah, claro… ¡y el título! Un momento genial cuando entiendes su significado.
Samarakis construye a través de una historia aparentemente sencilla, con una prosa simple, una novela de lo más compleja, con muchos puntos abiertos a distintas interpretaciones, con diferentes niveles de lectura. A mi parecer, brillante. Una novela crítica sobre los totalitarismos (aún más fuerte si la pones en relación con la vida del autor), psicológica y polifónica, que funciona como un puzzle, con flashbacks, un montón de elementos simbólicos y alegóricos y al mismo tiempo… una obra muy minimalista: pocos personajes, apenas descripciones y escenarios simples. Con un final de 10.
Perfecta para clubs de lectura. Necesitas hablar de ella durante y después de la lectura.
No es que sea un libro difícil, pero si juega al desconcierto, a mantener al lector intrigado, con necesidad de saber qué está pasando. ¿Cómo lo hace? Dando la información a cuenta gotas, desde diferentes puntos de vista y yendo atrás y adelante en el tiempo. Esto hace que a veces te desorientes y no sepas quién habla o cuándo está pasando la acción.
Un libro donde sientes incomodidad perpetua y te mantiene en estado de alerta a pesar de que el estilo es sencillo, incluso deliberadamente plano, podríamos decir, tienes la constante sensación “me estoy perdiendo algo”. De hecho, según avanzaba, he ido releyendo partes anteriores, pues lo leído cobra nuevo sentido cada vez que se te aporta una nueva clave.
El desconcierto parte ya de la primera página, donde todo empieza de golpe, con una conversación en un coche y no tienes ni idea de quienes están hablando. No sabes quiénes son, ni dónde están, ni a dónde van, ni la relación que les une. Es decir, solo incógnitas que poco a poco se irán resolviendo. Solo diré que estamos ante un sumiso detenido y dos sospechosamente amables agentes que le llevan a declarar.
No voy a adelantar nada más de la trama porque es fascinante entrar sin saber nada.
La novela está ambientada en un lugar indeterminado en un tiempo que tampoco se define. Esto le confiere un aire atemporal, global y también distópico. Además, existe una gran deshumanización del individuo, nadie tiene nombre en esta novela. Existe un Régimen que no acepta disidencias (y que considera “pensar el enemigo número 1”), un cuerpo de control especial, ciudadanos indefensos ante acusaciones y la libertad parece haber desaparecido. Todo distópico y al mismo tiempo, terriblemente real y actual.
Hay un montón de detalles que te harán volverte loca tratando de desentrañar sus significados ocultos o simbólicos según el caso: números que se repiten, nombres de establecimientos, repetición constante de los términos derecha e izquierda, dolores que sufren los personajes… y ¡un misterioso dibujo! Ah, claro… ¡y el título! Un momento genial cuando entiendes su significado.
Samarakis construye a través de una historia aparentemente sencilla, con una prosa simple, una novela de lo más compleja, con muchos puntos abiertos a distintas interpretaciones, con diferentes niveles de lectura. A mi parecer, brillante. Una novela crítica sobre los totalitarismos (aún más fuerte si la pones en relación con la vida del autor), psicológica y polifónica, que funciona como un puzzle, con flashbacks, un montón de elementos simbólicos y alegóricos y al mismo tiempo… una obra muy minimalista: pocos personajes, apenas descripciones y escenarios simples. Con un final de 10.
Perfecta para clubs de lectura. Necesitas hablar de ella durante y después de la lectura.
September 6, 2017
Τι να πεις γι αυτο το βιβλιο;; Δικαιολογημενα ο Σαμαρακης τιμηθηκε για αυτο το αριστουργημα. Οταν απο πισω διαβαζω για Καφκικες κ Οργουελικες καταβολες δε γινεται να μην αγαπησω το βιβλιο. Ενας ακομα δεξιοτεχνης της λογοτεχνιας. Τα τελευταια βιβλια που επιασα στα χερια μου με εκαναν να πω το εξης: 《Μεγαλος συγγραφεας ειναι αυτος που χρησιμοποιει συνεχως διαφορετικες αφηγηματικες τεχνικες αλλα δεν υπαρχει περιπτωση να ειναι δυσνοητος, ουτε κουραστικος》!!
September 26, 2016
Πάντα διδακτικά και επίκαιρα τα βιβλία του. Γλώσσα ρέουσα και καθημερινή, χαρακτήρες αριστοτεχνικά δομημένοι και πλοκή που χτίζεται σταδιακά μέσα από καθημερινές καταστάσεις ανθρώπων. Αξίες και ιδανικά μιας ζωής που θα έπρεπε να ζούμε και οχι μόνο να διαβάζουμε.
February 15, 2020
3,5/5
Διαβάστε την άποψή μου στο blog μου.
Διαβάστε την άποψή μου στο blog μου.
January 26, 2021
باز هم شاهكاري از يونان...
ساماراكيس در عين خلاقيت و قدرت در نويسندگي به زيبايي و به شكل فوق هنرمندانه اي روايتي از نقش بازي كردنِ دو نفر در غالب دو دوست در دو حزب متفاوت ، بيان ميكنه.
داستاني كه هنرمندانه در هر فصل راوي رو عوض ميكنه ، از راوي داناي كل به راوي اول شخص ميره ، به شكل اپيزوديك از فلاشبكهاي هنرمندانه براي تفهميم موضوع به مخاطب استفاده ميكنه.
پوزخندي از اين زيباتر به سياست نميشد زد.
به پوچي احزاب ، به كثافتي كه عقايد حذبي رو در بر گرفته.
اون هم از زبان نويسنده اي كه در جريان جنگ جهاني دوم به نهضت مقاومت يونان پيوسته بوده و از طرف نازي ها دستگير و محكوم به مرگ شده ، كه موفق ميشه از زندان فرار كنه.
كسي كه پوچي عقايد حزبي رو با پوست و گوشت و استخونش لمس كرده.
اما در اين بين چيزي متفاوت در بين تمام اين نقش بازي كردن ها القا ميشه ، و اون نقش قويِ عنصر احساسه
اثر در عين جذابيت داستاني و روايت چند وجهي از زبان چند راوي ، طنز خوبي هم داشت ، بهتره بگم پوزخند خوبي بود كه "ساماراكيس" به سياست زده بود.
اوج اين پوزخند ، دو دايره اي بود كه توسط "مرد كافه ورزشكاران" روي كاغذ سيگار كشيده شده بود :)
براي كشف اين موضوع كه اون دو دايره چي بودن ، توصيه ميكنم كتاب رو بخونيد ، و شما هم به سياست بخنديد ، به نظامي بخنديد كه گاها توسط همين دوتا دايره به لرزه ميوفته ؛)
ترجمه "مرتضي كلانتريان" هم فوق العاده بود
ساماراكيس در عين خلاقيت و قدرت در نويسندگي به زيبايي و به شكل فوق هنرمندانه اي روايتي از نقش بازي كردنِ دو نفر در غالب دو دوست در دو حزب متفاوت ، بيان ميكنه.
داستاني كه هنرمندانه در هر فصل راوي رو عوض ميكنه ، از راوي داناي كل به راوي اول شخص ميره ، به شكل اپيزوديك از فلاشبكهاي هنرمندانه براي تفهميم موضوع به مخاطب استفاده ميكنه.
پوزخندي از اين زيباتر به سياست نميشد زد.
به پوچي احزاب ، به كثافتي كه عقايد حذبي رو در بر گرفته.
اون هم از زبان نويسنده اي كه در جريان جنگ جهاني دوم به نهضت مقاومت يونان پيوسته بوده و از طرف نازي ها دستگير و محكوم به مرگ شده ، كه موفق ميشه از زندان فرار كنه.
كسي كه پوچي عقايد حزبي رو با پوست و گوشت و استخونش لمس كرده.
اما در اين بين چيزي متفاوت در بين تمام اين نقش بازي كردن ها القا ميشه ، و اون نقش قويِ عنصر احساسه
اثر در عين جذابيت داستاني و روايت چند وجهي از زبان چند راوي ، طنز خوبي هم داشت ، بهتره بگم پوزخند خوبي بود كه "ساماراكيس" به سياست زده بود.
اوج اين پوزخند ، دو دايره اي بود كه توسط "مرد كافه ورزشكاران" روي كاغذ سيگار كشيده شده بود :)
براي كشف اين موضوع كه اون دو دايره چي بودن ، توصيه ميكنم كتاب رو بخونيد ، و شما هم به سياست بخنديد ، به نظامي بخنديد كه گاها توسط همين دوتا دايره به لرزه ميوفته ؛)
ترجمه "مرتضي كلانتريان" هم فوق العاده بود
January 29, 2024
Es un tres alto, redondeado a 4.
Relato fragmentado a base de textos sueltos que son el punto de vista y el ángulo de distintos narradores; hay que ir componiendo la historia con paciencia, ya que no se identifica, no ya solo al narrador de turno, sino que tampoco tienen nombres propios ninguno de los protagonistas: nos dan alguna pista sobre algún mote, o defecto físico, pero la información va con cuenta gotas… tampoco se identifican ciudades o zonas, se refiere a ellas como la capital o con descripciones inespecificas de donde discurre la acción.
El punto cómico e irónico es otro de los puntos que pone originalidad a esta novela. Es complejo lograr ese punto sin hacer algo ridículo, y lo consigue el autor.
Independientemente del estilo novedoso y el puzle que comentaba antes que hay que ir componiendo en función de la escasa información que nos da Samarakis, el mensaje me ha parecido persistente pero sutil:
"Debéis saber que para el Servicio Especial y para cuantos están a sus órdenes , sólo tiene validez una filosofía muy peculiar, según la cual los hombres no se dividen en buenos y malos, honrados y no honrados, ni en tantas otras clasificaciones inútiles a día de hoy carentes de solidez, que no son más que reliquias del pasado. Para un inspector del Servicio Especial, no hay peros que valgan: o se está con el Régimen o no se está con el Régimen. Simplificar las cosas resulta de gran valor para todos, ese es el secreto y la llave del éxito de la paz interior "
Sin embargo, vemos que con el discurrir de la novela, y en concreto con ese final fantástico que tiene, esa máxima de arriba nunca resulta tan sencilla, habiendo seres humanos de por medio.
Resulta clarividente que el autor esté criticando un sistema que está a punto de llegar a su país al momento de escribir la novela, en concreto al cabo de dos años de la publicación, el Régimen de los Coroneles. Lo que de inicio me pareció una simple crítica política a los regímenes autoritarios, poco a poco se transforma en una crítica ácida y que desde el humor ridiculiza y hace más escarnio, que si empleara una serie de calificativos duros: hace del Régimen un absurdo, un esperpento que diríamos por aquí.
Como decía antes, el final es lo que redondea la novela, que en algún momento se me hizo previsible.
Relato fragmentado a base de textos sueltos que son el punto de vista y el ángulo de distintos narradores; hay que ir componiendo la historia con paciencia, ya que no se identifica, no ya solo al narrador de turno, sino que tampoco tienen nombres propios ninguno de los protagonistas: nos dan alguna pista sobre algún mote, o defecto físico, pero la información va con cuenta gotas… tampoco se identifican ciudades o zonas, se refiere a ellas como la capital o con descripciones inespecificas de donde discurre la acción.
El punto cómico e irónico es otro de los puntos que pone originalidad a esta novela. Es complejo lograr ese punto sin hacer algo ridículo, y lo consigue el autor.
Independientemente del estilo novedoso y el puzle que comentaba antes que hay que ir componiendo en función de la escasa información que nos da Samarakis, el mensaje me ha parecido persistente pero sutil:
"Debéis saber que para el Servicio Especial y para cuantos están a sus órdenes , sólo tiene validez una filosofía muy peculiar, según la cual los hombres no se dividen en buenos y malos, honrados y no honrados, ni en tantas otras clasificaciones inútiles a día de hoy carentes de solidez, que no son más que reliquias del pasado. Para un inspector del Servicio Especial, no hay peros que valgan: o se está con el Régimen o no se está con el Régimen. Simplificar las cosas resulta de gran valor para todos, ese es el secreto y la llave del éxito de la paz interior "
Sin embargo, vemos que con el discurrir de la novela, y en concreto con ese final fantástico que tiene, esa máxima de arriba nunca resulta tan sencilla, habiendo seres humanos de por medio.
Resulta clarividente que el autor esté criticando un sistema que está a punto de llegar a su país al momento de escribir la novela, en concreto al cabo de dos años de la publicación, el Régimen de los Coroneles. Lo que de inicio me pareció una simple crítica política a los regímenes autoritarios, poco a poco se transforma en una crítica ácida y que desde el humor ridiculiza y hace más escarnio, que si empleara una serie de calificativos duros: hace del Régimen un absurdo, un esperpento que diríamos por aquí.
Como decía antes, el final es lo que redondea la novela, que en algún momento se me hizo previsible.
July 31, 2020
Μήνες τώρα σκέφτομαι τι να γράψω γι αυτό το βιβλίο. Δεν το αγάπησα αμέσως. Δεν μπορούσα και να το αφήσω όμως απ τα χέρια μου. Ούσα αρκετά δεσποτική, είχα σχηματίσει μια εικόνα για την ιστορία και συνέχιζα την ανάγνωση απλά για να επιβεβαιωθώ. Στο πρώτο γύρισμα της πλοκής όλα άλλαξαν.
Κάθε λέξη, κάθε σελίδα, νέες σκέψεις, συνδέσεις και συναισθήματα.
Ένα βιβλίο πάντα επίκαιρο, καθώς το καθεστώς πλανάται από πάντα γύρω μας σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης εξουσίας ή διαπροσωπικής. Ένα βιβλίο αληθινά ανθρώπινο. Ένα τέλος που δεν μπορείς να το χωνέψεις, μα είναι τόσο σωστό.
Κάθε λέξη, κάθε σελίδα, νέες σκέψεις, συνδέσεις και συναισθήματα.
Ένα βιβλίο πάντα επίκαιρο, καθώς το καθεστώς πλανάται από πάντα γύρω μας σε οποιαδήποτε μορφή σχέσης εξουσίας ή διαπροσωπικής. Ένα βιβλίο αληθινά ανθρώπινο. Ένα τέλος που δεν μπορείς να το χωνέψεις, μα είναι τόσο σωστό.
January 12, 2022
ریشخند به زیست سیاسی دوران مدرن:
خب قبل از هرچیز باید اذعان داشت که کتاب در یک قدمی شاهکار است ولی به آن نمیرسد. عمدهی دلیلم برای توضیح این جمله، جمعبندی شتابزدهی پایان داستان و تا حدی فیلمفارسی بودن بخشی از داستان است. ولی در کل، رمانی بود درخور تأمل، با فضایی سیاسی-کافکایی ولی نه چندان پلیسی یا معمایی. کتاب نیشخندی بود انواع ایدئولوژی سیاسی که بشریت را منفک کرده و بار روانی-فکری که تفاوت دیدگاههای سیاسی بر جامعهی کنونی سایه افکنده. کتابی پر از اضطراب و انزوا با پایانی کمتر قابل پیشبینی.
دی هزار و چهارصد
خب قبل از هرچیز باید اذعان داشت که کتاب در یک قدمی شاهکار است ولی به آن نمیرسد. عمدهی دلیلم برای توضیح این جمله، جمعبندی شتابزدهی پایان داستان و تا حدی فیلمفارسی بودن بخشی از داستان است. ولی در کل، رمانی بود درخور تأمل، با فضایی سیاسی-کافکایی ولی نه چندان پلیسی یا معمایی. کتاب نیشخندی بود انواع ایدئولوژی سیاسی که بشریت را منفک کرده و بار روانی-فکری که تفاوت دیدگاههای سیاسی بر جامعهی کنونی سایه افکنده. کتابی پر از اضطراب و انزوا با پایانی کمتر قابل پیشبینی.
دی هزار و چهارصد
February 19, 2020
Για το Καθεστώς φιλήσυχος πολίτης δε σημαίνει τίποτα. Τίποτα! Οι άνθρωποι χωρίζονται μόνο σ' εκείνους που είναι με το Καθεστώς και σ' εκείνους που δεν είναι. Για να είσαι εχθρός του Καθεστώτος, δε χρειάζεται να έχεις πράξει κάτι αντίθετο προς το Καθεστώς. Φτάνει να μην είσαι με το Καθεστώς, να μην έχεις εμφανίσει δράση θετική υπέρ του Καθεστώτος. Ναι, για το Καθεστώς ισχύει ο νόμος: "ο μη ων μετ' εμού κατ' εμού εστί".
(...)
Το να είσαι απλώς ένας φιλήσυχος πολίτης, όχι μόνο δεν έχει καμία σημασία, αντίθετα, καταλήγει επιχείρημα εις βάρος σου. Θα πρέπει το ταχύτερο να υπάρξει νόμος που να ορίζει και να τιμωρεί σαν ιδιώνυμο έγκλημα το να είναι ένας "ένας φιλήσυχος πολίτης".
Η σύλληψη είναι ευφυής: δεν αναφέρεται για ποιο Καθεστώς μιλάει το βιβλίο, δεν αναφέρεται πουθενά πόλη, χώρα, εθνικότητα κλπ. Τα τοπωνύμια είναι χαρακτηριστικά των Καθεστώτων και όποιο θιχθεί, σημαίνει ότι μυγιάστηκε: οδός Παλαιών Πολεμιστών, Πλατεία Νίκης κα. Έχει δημιουργηθεί ένα οργουελικό σύμπαν, δοσμένο με ένα μάλλον επιτηδευμένα αστείο τρόπο και δεν μπορεί να του πει κανείς τίποτα.
Αν και η πλοκή δεν με ενθουσίασε τόσο και το τέλος ήταν μάλλον προβλέψιμο, καταλαβαίνω γιατί μεταφράστηκε σε τόσες γλώσσες και έγινε ακόμη και ταινία (!) στη Γαλλία.
(...)
Το να είσαι απλώς ένας φιλήσυχος πολίτης, όχι μόνο δεν έχει καμία σημασία, αντίθετα, καταλήγει επιχείρημα εις βάρος σου. Θα πρέπει το ταχύτερο να υπάρξει νόμος που να ορίζει και να τιμωρεί σαν ιδιώνυμο έγκλημα το να είναι ένας "ένας φιλήσυχος πολίτης".
Η σύλληψη είναι ευφυής: δεν αναφέρεται για ποιο Καθεστώς μιλάει το βιβλίο, δεν αναφέρεται πουθενά πόλη, χώρα, εθνικότητα κλπ. Τα τοπωνύμια είναι χαρακτηριστικά των Καθεστώτων και όποιο θιχθεί, σημαίνει ότι μυγιάστηκε: οδός Παλαιών Πολεμιστών, Πλατεία Νίκης κα. Έχει δημιουργηθεί ένα οργουελικό σύμπαν, δοσμένο με ένα μάλλον επιτηδευμένα αστείο τρόπο και δεν μπορεί να του πει κανείς τίποτα.
Αν και η πλοκή δεν με ενθουσίασε τόσο και το τέλος ήταν μάλλον προβλέψιμο, καταλαβαίνω γιατί μεταφράστηκε σε τόσες γλώσσες και έγινε ακόμη και ταινία (!) στη Γαλλία.
August 5, 2020
Είναι από τα βιβλία που δε νομίζω ότι έχεις να πεις κ πολλά. Το διάβασα μικρός, το Ξαναδιαβασα μεγάλος, τώρα βέβαια το κατάλαβα καλύτερα και αν το καλοσκεφτείς, πάντα θα υπάρχει ένα ψεγάδι σε οποιοδήποτε τέλειο Σχέδιο. Κανένας φονος ποτέ δε θα είναι ο τέλειος. Το προσωπείο του "ανθρώπου" έγινε πραγματικότητα, η ανθρωπιά υπερίσχυσε του καθήκοντος και τελικά αυτό είναι ίσως ότι αφήνει αυτό το εκπληκτικό μυθιστόρημα. Δε θα ασχοληθώ καθόλου με τον κρατικό μηχανισμό, νομίζω ότι δεκάδες /εκατοντάδες άλλοι το έκαναν πριν από μένα κ σίγουρα το εξέφρασαν κ καλύτερα
February 15, 2021
خیلی سختمه براش ریویو بنویسم. چون نمیتونم خودم رو از پایان کتاب جدا کنم. که بینظیر بود.
احساس میکنم نمیتونم بدون لو دادن داستان ازش حرف بزنم. پس برای معرفی کردنش باید به مردم چی بگم تو شهرکتاب؟ :)) وقتی اینقدر کتاب خوبیه؟
احساس میکنم نمیتونم بدون لو دادن داستان ازش حرف بزنم. پس برای معرفی کردنش باید به مردم چی بگم تو شهرکتاب؟ :)) وقتی اینقدر کتاب خوبیه؟
October 8, 2018
Το κλασικό βιβλίο του συγγραφέα. Διαβασμένο σε νεαρή ηλικία άνοιξε τις πόρτες για τα επόμενα βιβλία....
February 5, 2025
در سرزمینی بی نام و نشان با شخصیتهایی بی نام و نشان هستیم. دو مامور سازمانی اطلاعاتی و خوفناک که با مخالفین حکومت برخورد میکنند در حال انتقال متهمی به مقر مرکزی سازمان ویژه در پایتخت هستند.
این انتقال دو مرحله خواهد داشت: با خودرو به نزدیکترین شهر دارای فرودگاه و در نهایت با استفاده از هواپیما به مقصد.
نقطه شروع داستان از خودرو در حال حرکت با حداکثر سرعت به سمت فرودگاه هست. ظاهراً هیچ نکته مهمی در این سفر نیست اما، کمی بعد خودرو با ناباوری دچار نقص میشه و تمام برنامههای معین هم در حالت تعلیق قرار میگیرند.
یقیناً به پرواز امروز نخواهند رسید و باید به سرعت به فکر چاره وضع موجود باشند تا به اولین پرواز بعدی برسند، یعنی شش صبح فردا.
حالا در بین راه با یک خودرو خراب و یک متهم امنیتی چه باید کرد؟
هر لحظه امکان فرار متهم وجود داره و حتماً باید در سلامت کامل به مقر مرکزی برسه پس احتیاط مضاعفی میطلبه و مأمورین انتخاب شده برای این مورد افرادی هستند که حساسیت و دقت کافی دارند، البته به گواه روزمه درخشان اونها.
اما اوضاع برای این جمع سه نفره به خوبی و طبق پیشبینیها نخواهد بود همینطور که در شروع مسیر با چالش عظیمی مواجه شد، در ادامه هم باید منتظر پیچش وقایع باشیم.
داستان بهطور موازی روایتهایی از زمان حال و گذشته رو در پیش داره. گذشتهای نه چندان دور و متمرکز بر دستگیری و بازجویی متهم با روایت اول شخص.
تمام شخصیتها به تنهایی راوی هستند و تفکرات و مشاهدات خودشون رو با خواننده به اشتراک میذارن. زمان روایتها مرتب بین گذشته و حال در نوسان هست ولی با توالی غیرخطی. به طوری که با مطالعه وقایع قبل به دلایل شرایط حاضر نزدیک میشیم اما کاملا بهش نمیرسیم. همیشه بخش کوچکی از روایت که برخلاف کوچک بودن اهمیت بسزائی داره پنهان شده. هیچ علامت و سرنخی برای خواننده نیست تا حدس بزنه جایی نکتهای ازش پنهان شده و فقط با ادامه داستان باید به این موارد پیبرد.
داستان بطور کاملاً واضح نقدی به تفکرات سیاسی هست و در این فضا که طرف مقابل خارج از دو حالت نیست: یا با ماست یا بر خلاف ما. هیچ حالت بینابینی وجود نداره. اگر با ما نیستی و کاری برای پیشرفت حکومت نکردی پس چیزی جز دشمن نیستی!
جملاتی از این دست که «من سیاسی نیستم» و امثالش برای فرار از اتهام راه مناسبی نیست و چیزی در حدود دست و پا زدن در مرداب هست.
مهمترین نقطهی ضعف کتاب پایان نامعقول و باعجله است. نویسنده به خوبی تا بخشهای پایانی در حال فضاسازی مناسب و شخصیت پردازی بی نقص خودش هست. اما دورخیز مناسبی برای پرش نهایی فراهم نکرد. شاید پایان داستان اعجاب انگیز و جالب باشه و خواننده رو به فکر فرو ببره اما هیچ تناسبی با کیفیت درخشان بخش های ابتدایی نداره.
پایان غافلگیر کننده است ولی مطلقا راضی کننده نیست. حداقل منو راضی نکرد.
هفده بهمن صفر سه
این انتقال دو مرحله خواهد داشت: با خودرو به نزدیکترین شهر دارای فرودگاه و در نهایت با استفاده از هواپیما به مقصد.
نقطه شروع داستان از خودرو در حال حرکت با حداکثر سرعت به سمت فرودگاه هست. ظاهراً هیچ نکته مهمی در این سفر نیست اما، کمی بعد خودرو با ناباوری دچار نقص میشه و تمام برنامههای معین هم در حالت تعلیق قرار میگیرند.
یقیناً به پرواز امروز نخواهند رسید و باید به سرعت به فکر چاره وضع موجود باشند تا به اولین پرواز بعدی برسند، یعنی شش صبح فردا.
حالا در بین راه با یک خودرو خراب و یک متهم امنیتی چه باید کرد؟
هر لحظه امکان فرار متهم وجود داره و حتماً باید در سلامت کامل به مقر مرکزی برسه پس احتیاط مضاعفی میطلبه و مأمورین انتخاب شده برای این مورد افرادی هستند که حساسیت و دقت کافی دارند، البته به گواه روزمه درخشان اونها.
اما اوضاع برای این جمع سه نفره به خوبی و طبق پیشبینیها نخواهد بود همینطور که در شروع مسیر با چالش عظیمی مواجه شد، در ادامه هم باید منتظر پیچش وقایع باشیم.
داستان بهطور موازی روایتهایی از زمان حال و گذشته رو در پیش داره. گذشتهای نه چندان دور و متمرکز بر دستگیری و بازجویی متهم با روایت اول شخص.
تمام شخصیتها به تنهایی راوی هستند و تفکرات و مشاهدات خودشون رو با خواننده به اشتراک میذارن. زمان روایتها مرتب بین گذشته و حال در نوسان هست ولی با توالی غیرخطی. به طوری که با مطالعه وقایع قبل به دلایل شرایط حاضر نزدیک میشیم اما کاملا بهش نمیرسیم. همیشه بخش کوچکی از روایت که برخلاف کوچک بودن اهمیت بسزائی داره پنهان شده. هیچ علامت و سرنخی برای خواننده نیست تا حدس بزنه جایی نکتهای ازش پنهان شده و فقط با ادامه داستان باید به این موارد پیبرد.
داستان بطور کاملاً واضح نقدی به تفکرات سیاسی هست و در این فضا که طرف مقابل خارج از دو حالت نیست: یا با ماست یا بر خلاف ما. هیچ حالت بینابینی وجود نداره. اگر با ما نیستی و کاری برای پیشرفت حکومت نکردی پس چیزی جز دشمن نیستی!
جملاتی از این دست که «من سیاسی نیستم» و امثالش برای فرار از اتهام راه مناسبی نیست و چیزی در حدود دست و پا زدن در مرداب هست.
مهمترین نقطهی ضعف کتاب پایان نامعقول و باعجله است. نویسنده به خوبی تا بخشهای پایانی در حال فضاسازی مناسب و شخصیت پردازی بی نقص خودش هست. اما دورخیز مناسبی برای پرش نهایی فراهم نکرد. شاید پایان داستان اعجاب انگیز و جالب باشه و خواننده رو به فکر فرو ببره اما هیچ تناسبی با کیفیت درخشان بخش های ابتدایی نداره.
پایان غافلگیر کننده است ولی مطلقا راضی کننده نیست. حداقل منو راضی نکرد.
هفده بهمن صفر سه
September 23, 2020
Antonis Samarakis. KLAIDA.
Malonus netikėtas atradimas - Antonis Samarakis. Paskaičiau daugiau apie patį autorių, prisisliesti anksčiau prie graikų literatūros neturėjau jokios progos. Jis laikomas vienas geriausių ir garsiausių Graikijos prozininkų. Autorius gimė 1919 metais, tai galime sakyti, kad yra matęs tikrai nemažai pasaulio įvykių. Jis, pasirodo, buvo nuteistas mirties bausme, tačiau dėl atsitiktinumo sulaukė karo pabaigos. 2020 metai yra paskelbti jo metais.
Knygos KLAIDA scenarijus labai paprastas. Didysis Brolis, konspiracija, nutikimas, kelionė, vaidyba, atomazga. Kas čia galėtų būti neaišku?
“Neužtenka būti “lojaliu piliečiu”. Režimas remiasi ne “lojaliais piliečiais”, o tais, kurie darbuojasi Režimo labui. <…> Specialioji tarnyba dalina žmones į dvi kategorijas be jokių išlygų: į tuos, kurie palaiko Režimą, ir tuos, kurie nepalaiko Režimo. Žmogus nebūtinai turi būti atviras Režimo priešas, gana to, kad nepalaiko Režimo, ir tada automatiškai, natūraliai yra jo priešas. Specialiosios tarnybos filosofija - paprasta ir nepermaldaujama: “Kas ne su manimi, tas prieš mane.”
Sistema yra didinga. Sistema yra korumpuota. Sistema yra tiesa. Sistema griauna, naikina. Sistema nori valdyti viską ir visus. Be sistemos nebus tvarkos.
Pasakojime stebime, kaip sistemą veikia tris individus. Rodos, kad bet koks sprendimas yra neteisingas, šiukštu nuklysti nuo Plano. Tikimasi, kad robotizuotas (galimai mašinos sukurtas) planas yra geriausias sprendimas. Niekas negali būti kvestionuojama, kadangi viršesnis žino geriausiai (primena ir Lietuvoje šiuo metu esančius biurokratinius aparatus). Žmogiškumui vietos šiame pasaulyje nėra, abejoti draudžiama, netikėti neatleistina. Kaltais ir sąmokslininkais gali tapti kiekvienas - kaip pati sistema įsigeis.
“Per pasivaikščiojimą tau savo vaidmenį reikės vaidinti itin nepriekaištingai. Turėsi apsimesti, kad ir tu turi jausmus, vaidinti žmogaus vaidmenį.”
Sistema pati bijo. Suirutė ne tik tarp gyventojų, bet ir pačiame aparate. Režimą nori sunaikinti visi. Režimu niekas netiki. Režimas yra blogai. Režimas = paranoja.
Įsitraukiau į tai, kaip veikia žmogaus protas. Kas vyksta individų galvose, kaip viskas yra grumuliojama, apsvarstoma, apmąstomą, kuriami scenarijai, jie vaidinami, atrenkami teisingi ir neteisingi sprendimai. Eilinį kartą įsitikinu, koks uniklaus ir nuostabus yra žmogaus protas - jis gali būti tavo geriausias draugas arba didžiausias priešas.
“Bet užsidėti kaukę, vaidinti žmogaus vaidmenį buvo visiškai nauja, nepažįstama sritis, kurioje jis neturėjo patirties.”
Istorija apnuogina asmenį, kuris gali vaidinti tam tikrus vaidmenis, nes taip yra paranku. Dėl tikslo, kurio dažnai pats gali nesuvokti. Arba vaidinti yra patogu - ne taip skaudu būti savimi. Vis tik gal yra ir kitų priežasčių?
“O dėl Plano nėriausi iš kailio ir užsidėjęs kaukę vaidinau šią komediją.”
Pasakojimas ir asmenys palaipsniui apnuoginami tarsi svogūnas - sluoksnis po sluoksnio. Skyrius po skyriaus, pastraipa po pastraipos mes vis labiau suprantame, kad absoliučiai nieko nesuprantame. O vėliau - tyki tuštuma. Pasakojimas buvo tarsi katės ir pelės žaidimas kas kurį pergudraus.
Kodėl būtent toks, tas knygos viršelis? Baigus skaityti istoriją sušukau Eureka!. Dabar žinau. Pabaiga, šioje knygoje, tai triumfas. Įskilimas idealiam plane, bet kokiam scenarijuje.
Rekomenduoju. KLAIDA yra skirtas pažvelgti į save. Veidrodis, kuriame gali pasisveikinti (arba ne) su savo žmogiškumu. Atgimęs, apdujęs ar kitokios formos žmogiškumas - tai klaida bet kokioje sistemoje, bet kokiam tobulam planui.
“Literatūra ir menas” skiltyje radau palyginimą, kad knyga KLAIDA turi panašumų su mūsu autoriaus Ričardo Gavelio kūryba. Nesutikti tikrai negaliu! Nuo savęs dar pridėčiau, kad atradau panašumų su Sauliumi Šalteniu. Ir kas be ko - Orwellu.
Malonus netikėtas atradimas - Antonis Samarakis. Paskaičiau daugiau apie patį autorių, prisisliesti anksčiau prie graikų literatūros neturėjau jokios progos. Jis laikomas vienas geriausių ir garsiausių Graikijos prozininkų. Autorius gimė 1919 metais, tai galime sakyti, kad yra matęs tikrai nemažai pasaulio įvykių. Jis, pasirodo, buvo nuteistas mirties bausme, tačiau dėl atsitiktinumo sulaukė karo pabaigos. 2020 metai yra paskelbti jo metais.
Knygos KLAIDA scenarijus labai paprastas. Didysis Brolis, konspiracija, nutikimas, kelionė, vaidyba, atomazga. Kas čia galėtų būti neaišku?
“Neužtenka būti “lojaliu piliečiu”. Režimas remiasi ne “lojaliais piliečiais”, o tais, kurie darbuojasi Režimo labui. <…> Specialioji tarnyba dalina žmones į dvi kategorijas be jokių išlygų: į tuos, kurie palaiko Režimą, ir tuos, kurie nepalaiko Režimo. Žmogus nebūtinai turi būti atviras Režimo priešas, gana to, kad nepalaiko Režimo, ir tada automatiškai, natūraliai yra jo priešas. Specialiosios tarnybos filosofija - paprasta ir nepermaldaujama: “Kas ne su manimi, tas prieš mane.”
Sistema yra didinga. Sistema yra korumpuota. Sistema yra tiesa. Sistema griauna, naikina. Sistema nori valdyti viską ir visus. Be sistemos nebus tvarkos.
Pasakojime stebime, kaip sistemą veikia tris individus. Rodos, kad bet koks sprendimas yra neteisingas, šiukštu nuklysti nuo Plano. Tikimasi, kad robotizuotas (galimai mašinos sukurtas) planas yra geriausias sprendimas. Niekas negali būti kvestionuojama, kadangi viršesnis žino geriausiai (primena ir Lietuvoje šiuo metu esančius biurokratinius aparatus). Žmogiškumui vietos šiame pasaulyje nėra, abejoti draudžiama, netikėti neatleistina. Kaltais ir sąmokslininkais gali tapti kiekvienas - kaip pati sistema įsigeis.
“Per pasivaikščiojimą tau savo vaidmenį reikės vaidinti itin nepriekaištingai. Turėsi apsimesti, kad ir tu turi jausmus, vaidinti žmogaus vaidmenį.”
Sistema pati bijo. Suirutė ne tik tarp gyventojų, bet ir pačiame aparate. Režimą nori sunaikinti visi. Režimu niekas netiki. Režimas yra blogai. Režimas = paranoja.
Įsitraukiau į tai, kaip veikia žmogaus protas. Kas vyksta individų galvose, kaip viskas yra grumuliojama, apsvarstoma, apmąstomą, kuriami scenarijai, jie vaidinami, atrenkami teisingi ir neteisingi sprendimai. Eilinį kartą įsitikinu, koks uniklaus ir nuostabus yra žmogaus protas - jis gali būti tavo geriausias draugas arba didžiausias priešas.
“Bet užsidėti kaukę, vaidinti žmogaus vaidmenį buvo visiškai nauja, nepažįstama sritis, kurioje jis neturėjo patirties.”
Istorija apnuogina asmenį, kuris gali vaidinti tam tikrus vaidmenis, nes taip yra paranku. Dėl tikslo, kurio dažnai pats gali nesuvokti. Arba vaidinti yra patogu - ne taip skaudu būti savimi. Vis tik gal yra ir kitų priežasčių?
“O dėl Plano nėriausi iš kailio ir užsidėjęs kaukę vaidinau šią komediją.”
Pasakojimas ir asmenys palaipsniui apnuoginami tarsi svogūnas - sluoksnis po sluoksnio. Skyrius po skyriaus, pastraipa po pastraipos mes vis labiau suprantame, kad absoliučiai nieko nesuprantame. O vėliau - tyki tuštuma. Pasakojimas buvo tarsi katės ir pelės žaidimas kas kurį pergudraus.
Kodėl būtent toks, tas knygos viršelis? Baigus skaityti istoriją sušukau Eureka!. Dabar žinau. Pabaiga, šioje knygoje, tai triumfas. Įskilimas idealiam plane, bet kokiam scenarijuje.
Rekomenduoju. KLAIDA yra skirtas pažvelgti į save. Veidrodis, kuriame gali pasisveikinti (arba ne) su savo žmogiškumu. Atgimęs, apdujęs ar kitokios formos žmogiškumas - tai klaida bet kokioje sistemoje, bet kokiam tobulam planui.
“Literatūra ir menas” skiltyje radau palyginimą, kad knyga KLAIDA turi panašumų su mūsu autoriaus Ričardo Gavelio kūryba. Nesutikti tikrai negaliu! Nuo savęs dar pridėčiau, kad atradau panašumų su Sauliumi Šalteniu. Ir kas be ko - Orwellu.
May 4, 2016
Καθηλωτικό! Απρόβλεπτο! Όπως πάντα η γραφή του Σαμαράκη έξοχη!
Όπως έγραψαν και κάποιοι άλλοι, σου παίρνει αρκετές σελίδες μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται. Όσο προχωράει όμως, τόσο πιο πολύ σε εθίζει και τόσο πιο πολύ σε εντυπωσιάζει.
Κάποιοι το συνέκριναν με το 1984. Για μένα ήταν καλύτερο από το 1984, παρόλο που δεν υπήρχαν αυτές οι περιγραφές των συνθηκών του καθεστώτος. Εκτυλίσσεται σε άγνωστη εποχή, σε άγνωστο χώρο και οι ήρωες δεν έχουν ονόματα και ειναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά που με γοήτευσαν. Το 1984 με σόκαρε, με ταρακούνησε, αλλά μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.
Σνόμπαρα μέχρι τώρα τους Έλληνες συγγραφείς, επειδή θέλω, διαβάζοντας, να ταξιδεύω αλλού, σε μέρη που δεν έχω γνωρίσει(και που δεν πρόκειται να γνωρίσω),αλλά ο Σαμαράκης μου έχει αποδείξει πόσο λάθος κάνω και χαίρομαι γι αυτό.
Όπως έγραψαν και κάποιοι άλλοι, σου παίρνει αρκετές σελίδες μέχρι να καταλάβεις τι γίνεται. Όσο προχωράει όμως, τόσο πιο πολύ σε εθίζει και τόσο πιο πολύ σε εντυπωσιάζει.
Κάποιοι το συνέκριναν με το 1984. Για μένα ήταν καλύτερο από το 1984, παρόλο που δεν υπήρχαν αυτές οι περιγραφές των συνθηκών του καθεστώτος. Εκτυλίσσεται σε άγνωστη εποχή, σε άγνωστο χώρο και οι ήρωες δεν έχουν ονόματα και ειναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά που με γοήτευσαν. Το 1984 με σόκαρε, με ταρακούνησε, αλλά μου άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω το γιατί.
Σνόμπαρα μέχρι τώρα τους Έλληνες συγγραφείς, επειδή θέλω, διαβάζοντας, να ταξιδεύω αλλού, σε μέρη που δεν έχω γνωρίσει(και που δεν πρόκειται να γνωρίσω),αλλά ο Σαμαράκης μου έχει αποδείξει πόσο λάθος κάνω και χαίρομαι γι αυτό.
September 13, 2016
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μεγαλειώδες. Η υπόθεση τόσο 'απλή',που σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να φανταστείς τι μέλλει γενέσθαι,πόσο ανατρεπτικό θα γίνει. Γροθιά στο στομάχι σου δίνει ο Σαμαράκης με αυτό το βιβλίο! Πόσο επίκαιρο! Άπειρα τα μηνύματα που αποκομίζεις! Δεν θα έλεγα πως είναι ένα αμιγές πολιτικό βιβλίο. Θα το έλεγες ένα ανάγνωσμα,που η βάση του είναι πολιτική,αλλά όσο εξελίσσεται η ιστορία,γίνεται ένα κορυφαίο κοινωνικό-ψυχολογικό μυθιστόρημα. Περί της υπόθεσης δεν θέλω να πω κάτι πομπώδες,γιατί νομίζω πως θα χαθεί η μαγεία. Ουσιαστικά,με δεξιοτεχνικό τρόπο,γίνεται στηλίτευση των απολυταρχικών καθεστώτων με τους χαφιέδες και την καταπίεση.
Displaying 1 - 30 of 337 reviews