Metalepsis

by Gérard Genette

En la retórica clásica, la metalepsis era definida como la designación figurada de un efecto por su causa o viceversa. Ahora, Genette traslada al autor el uso de esta figura, observando que la metalepsis de autor consiste en transformar a los poetas en héroes de las hazañas que celebran.

133 pages, Paperback

First published February 1, 2004

About the author

Genette was largely responsible for the reintroduction of a rhetorical vocabulary into literary criticism, for example such terms as trope and metonymy. Additionally his work on narrative, best known in English through the selection Narrative Discourse: An Essay in Method, has been of importance.[2] His major work is the multi-part Figures series, of which Narrative Discourse is a section. His trilogy on textual transcendence, which has also been quite influential, is composed of Introduction à l'architexte (1979), Palimpsests: Literature in the Second Degree (1982), and Paratexts. Thresholds of interpretation (1997).[3]
His international influence is not as great as that of some others identified with structuralism, such as Roland Barthes and Claude Lévi-Strauss; his work is more often included in selections or discussed in secondary works than studied in its own right. Terms and techniques originating in his vocabulary and systems have, however, become widespread, such as the term paratext for prefaces, introductions, illustrations or other material accompanying the text, or hypotext for the sources of the text.

Reviews

[Ⰰⱃⰿⰰⱀⰴ Ⱆⰾⰴⰵⱃⰻⰽⱁ Ⱅⰵⱄⰾⰰ · Rating 5 out of 5]

Disput
Zagreb, 2006.
S francuskoga prevela Ivana Franić
Genette je jedan tipični veseli francuski humanistički znanstvenik druge polovice prošlog stoljeća. Čitajući francuske filozofe i humaniste sve više mi se čini da su oni često skupina veselih fantazofa radi svoje žive i bujne kreativnosti. Deleuze, Guattari, Genette, Debray, Debord i drugi kojih se sad ne mogu sjetiti, jedna uplata na moj račun bi poboljšala moja sjećanje, su u biti grupa TNT humanistike, i ovo navodim ne kao nešto loše ili pejorativno.
Jezik je živ, skucan sa žestinom i oštrinom.
Tekst obiluje postmodernističkim navodima drugih autora, izravnim citatnostima, referencama na romane, drame i filmove. Postmodernizam u svom najboljem i najkvalitetnijem izdanju.
Metalepsa je uistinu jedna zajebana figura i koliko sam skužio guglanjem Genette ju na jedinstveni način doživljava kao način prelaženja dijagetičkih razina u naraciji.
Metalepsa je jednostavno igranje s dijegetičkim razinama, Genette ne prestaje kroz cijelo djelo bacati primjere navedenog igranja.
Genette sveudilj dovodi metalepsu u vezu s definiranjem same fikcije, svaka fikcija posjeduje jednu ili više dijegetičkih razina, ovaj veseli autor čak ustanovljuje da su dijegetičke razine prisutne i u slikarstvu; banalan primjer bi bio ako je na jednoj slici prisutna slika ili ako neki lik sa slike komunicira s fakcijom (stvarnim svijetom), ako na neki način neki lik izlazi iz slike. S time da je komuniciranje lika sa slike s gledateljem već samo po sebi izlaženje iz slike.
Genette ukratko pronalazi metalepsu u svakom vidu umjetnosti i time ostvaruje na neki način interdisciplinarni pristup u ovom svom uratku.
Trebao sam davno prije pročitati ovu knjigu, ali bolje ikad nego nikad.
¡Hasta luego!
P.S.
Opraštam se s vama u obliku jedne metalepse čiji su likovi umnogome doprinijeli ovim osvrtima i Vatroslaviji općenito. Prihodi ovog dobrotvornog showa se izravno ulijevaju u budžet Vatroslavije...
https://www.youtube.com/watch?v=Pd9Z0...

[Pablo Del · Rating 3 out of 5]

Se trata de un ensayo que, como el propio autor indica, se elaboró con intenciones de carácter más lúdicas que instructivas -que también-. En ‘Metalepsis’ Gérard Genette repasa esta figura entendida como la manipulación figural o ficcional que supone la relación de un autor con su obra, o en sentido más amplio la del productor de una representación con esta.

Para ello irá describiendo diferentes tipologías de metalepsis, no solo en el campo narrativo, sino también cinematográfico, dramático o incluso plástico, a partir de exposiciones justificadas con diáfanos ejemplos que vienen del cine, las series televisivas, la literatura, etc.. Para ello tomará como punto de partida la metalepsis clásica de la intromisión del narrador en la diégesis llegando en ocasiones a hacer copartícipe al lector de esta, para seguir con aquellas otras donde se representa una obra dentro de otra obra (en abismo); donde un actor se interpreta a sí mismo en una aparición ocasional de una película (de presencia real), metalepsis pictóricas como la del cuadro dentro del cuadro que podemos ver en ‘Las meninas’ de Velázquez, etc. Hay multitud y cada una explicada con ejemplos, si bien, en ocasiones el autor peca de entusiasta e incluso admite hallarse en los límites del fenómeno metaléptico.

Sea como fuere este ensayo que por otro lado sirve para poner en solfa los gustos melómanos de Genette -como cuando analiza el serial ochentero de Dallas-, resulta lo bastante exhaustivo ―pese a que se afirme lo contrario― como diáfano para satisfacer a un lectorado especialista en teoría de la narración, y también a otro más generalista interesado en el propio fenómeno de la representación artística.

[Raquelis · Rating 3 out of 5]

sinceramente, solo me leí las páginas necesarias para el trabajo

[Samuel · Rating 4 out of 5]

Outra obra que calquera persoa de calquera filoloxía debería ler (e aínda calquera persoa de hogano que queira entende-la arte con xeito).
Necesitaba volver ler esta monografía, que no seu momento lin case sen experiencia e nun estado psíquico cuestionable. Agora, que teño unha formación filolóxica moito máis sólida, estou en disposición de avaliar ben a contribución de Genette. Con todo, recoñezo que algúns exemplos resístenseme. Non sei o suficiente de literatura francesa como pra poder recibilos coa claridade coa que recibo referencias ó Quijote, o Lazarillo, a Ilíada e a Odisea (cuxo protagonista Genette insiste en chamar Ulises; vicio do que é plenamente consciente pero que a estas alturas deberíamos desterrar do discurso teórico-crítico se non estamos a falar das versións romanas).
A monografía en si era algo moi necesario, unha aportación moi importante que lle pon nome a algo moi común e moi necesitado de estudo, coa xenialidade teórico-crítica coa que se manexaba Genette. Son quen de aceptar algunhas das propostas máis atrevidas, pero hai algunha outra que me escama e me parece extrema-lo argumento até puntos que, ben mirados, poden desvirtua-lo concepto de metalepse. Refírome, sobre todo, ás seccións dedicadas á evidentia (que Genette denomina hipotipose, co termo grego). Irónico, tendo en conta que este é un dos perigos que el mesmo advirte ó comeza-lo texto. Aínda que estou en desacordo con algunhas das súas posturas, creo que tamén hai cousas verdadeiramente proveitosas nos tramos da hipotipose.
Aínda que non son onomaturxia deste libro, si que creo que é preciso ter coidado coas ideas de relato factual e ficcional; pra Genette isto non sería tan problemático, pero pra a maior parte do gremio académico pode ser fatalmente anacrónico, como outros conceptos estruturalistas tan perigosos como o de catálise.
Non poido non mencionar, porén, o molestas que resultan as referencias a Woody Allen, pero descoñezo se se coñecían os seus crimes no momento de publicación desta monografía.
Vista dende hoxe, 21 anos despois, algúns exemplos poden parecer demasiado evidentes ou reiterativos, pero iso é mostra calidade da tese do autor.
Pra rematar, véxome na necesidade de apuntar algo que o mesmo Genette recoñece. Máis ca unha análise compacta e organizada como Cicerón manda, atopamos un conxunto un chisco caótico de notas apresuradas (e moi meditadas, iso si que se aprecia). E a isto non axuda a sobriedade onomatúrxica de Genette, que polo xeral destaca neste ámbito. Poucos termos se acuñan aquí: metalepse (figural e ficcional), metalepse autorial, metalepse lectorial (suxestionada meramente), metaleptóxeno e antimetalepse. Coido que eses termos (co efecto de presencia; quedo pendente de ler a Barthes e o seu efecto de realidade, que sen dúbida me será de utilidade pra aborda-la novela realista do XIX) son os únicos instaurados. Son uns cantos, si, pero nada en comparación coa plétora copiosa de modalidades que se nos presentan, algunhas das cales de boa gana aceptaban un nome específico pra podermos ponderar debidamente o seu funcionamento.