What do you think?
Rate this book
Dzieła #1
Droga donikąd
... Droga donikad tylko na powierzchni jest powiescia polityczna... Mackiewicz napisal powiesc o dreczacych go kwestiach etycznych... I oto okazuje sie, ze mozna wskoczyc w najsplczesniejsza wsplczesnosc noszac granatowa czapke z kozyrkiem - i znacznie skuteczniej niz przez pisanie awangardowych wierszy. Kto nie dostrzega filozoficznego wezla tej powiesci, krzywdzi Mackiewicza.Czeslaw Milosz
Hardcover
First published January 1, 1955
11 people are currently reading
398 people want to read
About the author
Józef Mackiewicz
30 books34 followersMackiewicz's prose is extremely realistic: he believed there were no untouchable subjects. In 1957, he published Kontra, a narrative account of the particularly brutal and treacherous handover of thousands of anti-Soviet Cossacks by British soldiers in Austria back to Soviets. His other works include Droga donikąd (The Road to Nowhere) - an account of life under Soviet occupation, Zwycięstwo prowokacji (Victory of provocation) - on communism, W cieniu krzyża (In the shadow of the cross) - on Catholicism.
His voluminous output as a writer of fiction and a publicist has been undergoing an unusual revival after many years of underground publishing and later marginal interest. His books are however hardly available in Poland due to legal issues.
Life:
Jozef Mackiewicz was born in Saint Petersburg, Russian Empire on 1 April 1902 to a Polish family from Polish-Lithuanian gentry. In 1907 his family moved back to Vilnius (Wilno) (from 1918 till 1945 in Poland, now in Lithuania).
Mackiewicz studied natural sciences and before World War II he worked as a journalist for Słowo (The Word), a newspaper published in Vilnius, then within Poland's borders. On 17 of September 1939 Soviet troops invaded eastern Poland (Kresy) and gave Wilno to independent Lithuania. Between October 1939 and May 1940 he was a publisher and editor-in-chief of the Gazeta Codzienna, a Polish language daily in Lithuanian-controlled Vilnius. In his articles Mackiewicz attempted to initiate a dialogue between Lithuanians and Poles. After the annexation of Lithuania by the Soviet Union, he worked as a labourer. In 1942, he witnessed a of massacre of Jews by the Germans in Ponary, which he described in his book Nie trzeba głośno mówić (“One Is Not Supposed to Speak Aloud”[1]). At the end of 1942 / beginning of 1943 he was sentenced to death by the Home Army for his work at Gazeta Codzienna and Goniec Codzienny (see below). Sentence was then cancelled by the Home Army .[2] In June 1943, with consent of the Polish government-in-exile, he assisted in the first excavations of the mass graves of the Polish soldiers killed by Soviet NKVD in Katyn in 1940. Mackiewicz left Poland with his wife in 1945, never to return, and died in exile in Munich, in 1985.
His brother, Stanisław Mackiewicz, was a political publicist and Prime Minister of the Government of Poland in exile from 1954 to 1955.
His voluminous output as a writer of fiction and a publicist has been undergoing an unusual revival after many years of underground publishing and later marginal interest. His books are however hardly available in Poland due to legal issues.
Life:
Jozef Mackiewicz was born in Saint Petersburg, Russian Empire on 1 April 1902 to a Polish family from Polish-Lithuanian gentry. In 1907 his family moved back to Vilnius (Wilno) (from 1918 till 1945 in Poland, now in Lithuania).
Mackiewicz studied natural sciences and before World War II he worked as a journalist for Słowo (The Word), a newspaper published in Vilnius, then within Poland's borders. On 17 of September 1939 Soviet troops invaded eastern Poland (Kresy) and gave Wilno to independent Lithuania. Between October 1939 and May 1940 he was a publisher and editor-in-chief of the Gazeta Codzienna, a Polish language daily in Lithuanian-controlled Vilnius. In his articles Mackiewicz attempted to initiate a dialogue between Lithuanians and Poles. After the annexation of Lithuania by the Soviet Union, he worked as a labourer. In 1942, he witnessed a of massacre of Jews by the Germans in Ponary, which he described in his book Nie trzeba głośno mówić (“One Is Not Supposed to Speak Aloud”[1]). At the end of 1942 / beginning of 1943 he was sentenced to death by the Home Army for his work at Gazeta Codzienna and Goniec Codzienny (see below). Sentence was then cancelled by the Home Army .[2] In June 1943, with consent of the Polish government-in-exile, he assisted in the first excavations of the mass graves of the Polish soldiers killed by Soviet NKVD in Katyn in 1940. Mackiewicz left Poland with his wife in 1945, never to return, and died in exile in Munich, in 1985.
His brother, Stanisław Mackiewicz, was a political publicist and Prime Minister of the Government of Poland in exile from 1954 to 1955.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 21 of 21 reviews
December 16, 2019
Droga jest czymś dla człowieka, bez czego życie jego byłoby wegetacją tylko.
Z każdą kolejną stroną „Drogi donikąd” wzmacnia się poczucie, iż obcujemy z czymś więcej niż tylko doskonale napisaną prozą. Oto fikcja literacka, w której sercu skrywa się reportaż – Mackiewicz operuje na własnych wspomnieniach, spostrzeżeniach, spotkaniach, operuje sztuką, którą przez lata pielęgnował jako reporter wileńskiego „Słowa”. Przedstawia historyczne świadectwo, które pozostaje jednym z najbardziej przejmujących aktów oskarżycielskich wobec systemu sowieckiego.
A jednak znaczenie tej książki wykracza poza antykomunistyczne „J’accuse!”. Mackiewicz poszukuje tu prawdy (jak sam twierdzi, tylko ona jest ciekawa!): prawdy o niezwykłych zdarzeniach i uwikłanych w nie zwykłych ludziach; o wielkiej historii, odbierającej jednostkom podmiotowość; prawdy o tłumie i o człowieku. O tym, co straci, gdy ktoś spęta go więzami kłamstw i bezruchu.
„Droga donikąd” pozostaje we współczesnym dyskursie kulturowym nieobecna i nie zapowiada się, by ten stan rzeczy miał się w najbliższym czasie zmienić. Nie będzie wymieniana jednym tchem z twórczością Sołżenicyna, choć na to zasługuje. Pozostanie na listach „literatury kresowej” i w biblioteczkach nielicznych, szczęśliwych wybrańców, którym udało się natrafić na jej ślad.
Z każdą kolejną stroną „Drogi donikąd” wzmacnia się poczucie, iż obcujemy z czymś więcej niż tylko doskonale napisaną prozą. Oto fikcja literacka, w której sercu skrywa się reportaż – Mackiewicz operuje na własnych wspomnieniach, spostrzeżeniach, spotkaniach, operuje sztuką, którą przez lata pielęgnował jako reporter wileńskiego „Słowa”. Przedstawia historyczne świadectwo, które pozostaje jednym z najbardziej przejmujących aktów oskarżycielskich wobec systemu sowieckiego.
A jednak znaczenie tej książki wykracza poza antykomunistyczne „J’accuse!”. Mackiewicz poszukuje tu prawdy (jak sam twierdzi, tylko ona jest ciekawa!): prawdy o niezwykłych zdarzeniach i uwikłanych w nie zwykłych ludziach; o wielkiej historii, odbierającej jednostkom podmiotowość; prawdy o tłumie i o człowieku. O tym, co straci, gdy ktoś spęta go więzami kłamstw i bezruchu.
„Droga donikąd” pozostaje we współczesnym dyskursie kulturowym nieobecna i nie zapowiada się, by ten stan rzeczy miał się w najbliższym czasie zmienić. Nie będzie wymieniana jednym tchem z twórczością Sołżenicyna, choć na to zasługuje. Pozostanie na listach „literatury kresowej” i w biblioteczkach nielicznych, szczęśliwych wybrańców, którym udało się natrafić na jej ślad.
September 19, 2020
Norėčiau, kad ši knyga atsidurtų privalomos literatūros sąraše. Pirmiausia dėl įtaigiai aprašytos baimės gyventi, kai nebežinai, kaip beturi elgtis, kad išliktum saugus, nes ir rašytos, ir neberašytos taisyklės visiškai nebeaiškios - vienas ne tas žodis ar poelgis ir tavo likimas aiškus ir nulemtas. Skaitant dažnai kilo mintis, kad iš viso to jovalo ir atsirado savicenzūra ir nuobodulys, kai labiausiai norisi tiesiog nieko nedaryti, kad niekam neužkliūtum.
Antriausia, dėl tarp eilučių vis skambančio klausimo, kodėl žmonės nesipriešino net ir tose situacijose, kur jų buvo daugiau. Kodėl nekėlė triukšmo, nemaištavo, nediskutavo, sutiko, prisitaikė ir t.t., ir pan. Už viso to slypi dar vienas klausimas - kaip čia išėjo, kad svetimai jėgai taip pavyko supriešinti žmones tarpusavyje, kad net ir pamatę, jog visi bolševikų pažadai tebuvo melas jie ir toliau pjovėsi tarpusavyje.
Trečiausia dėl to, kad čia apie mus ir mūsų kaimynus. Apie tai, kaip viskas galėjo būti arba buvo.
Antriausia, dėl tarp eilučių vis skambančio klausimo, kodėl žmonės nesipriešino net ir tose situacijose, kur jų buvo daugiau. Kodėl nekėlė triukšmo, nemaištavo, nediskutavo, sutiko, prisitaikė ir t.t., ir pan. Už viso to slypi dar vienas klausimas - kaip čia išėjo, kad svetimai jėgai taip pavyko supriešinti žmones tarpusavyje, kad net ir pamatę, jog visi bolševikų pažadai tebuvo melas jie ir toliau pjovėsi tarpusavyje.
Trečiausia dėl to, kad čia apie mus ir mūsų kaimynus. Apie tai, kaip viskas galėjo būti arba buvo.
November 4, 2019
W czasach gdy człowiek człowiekowi wilkiem.
Droga Donikąd to powieść wprost wyjątkowa. Autor opisując w niej swoje wspomnienia z sowietyzacji polskich Kresów po agresji ZSRR w 1939 r., stworzył panoramiczny obraz kształtowania się homo sovietus - człowieka, któremu "nie zależy by jemu było lepiej, ale by innym było gorzej". Doskonale oddana została atmosfera zaszczucia i beznadziei tamtych czasów - gdzie każde zachowanie jak niewywieszenie flagi w święto pracy, czy brak bicia braw na apelu na cześć Stalina kończyło się donosem i łagrem. Obserwujemy z głównym bohaterem Pawłem ten upadek dotychczasowej cywilizacji i powstanie na jej miejscu skrajnie opresyjnego systemu, od którego w żaden sposób nie można uciec.
Doskonała lektura uzmysławiająca dobitnie czym w rzeczywistości była bratnia pomoc radziecka. Zdecydowanie w panteonie wielkich polskich pisarzy brakuje Mackiewicza. Zaprawdę wielkim pisarzem był.
____________________________________
"Każdy jeden kto tylko zechce może drugiego zgubić. Nie trzeba jak kiedyś bywało, nożem czy zza węgła albo i w lesie jakim strzelić. Dziś słowem jednym można zgubić. Poszedł z donosem, powiedział co na drugiego i tamten człowiek przepadł."
Droga Donikąd to powieść wprost wyjątkowa. Autor opisując w niej swoje wspomnienia z sowietyzacji polskich Kresów po agresji ZSRR w 1939 r., stworzył panoramiczny obraz kształtowania się homo sovietus - człowieka, któremu "nie zależy by jemu było lepiej, ale by innym było gorzej". Doskonale oddana została atmosfera zaszczucia i beznadziei tamtych czasów - gdzie każde zachowanie jak niewywieszenie flagi w święto pracy, czy brak bicia braw na apelu na cześć Stalina kończyło się donosem i łagrem. Obserwujemy z głównym bohaterem Pawłem ten upadek dotychczasowej cywilizacji i powstanie na jej miejscu skrajnie opresyjnego systemu, od którego w żaden sposób nie można uciec.
Doskonała lektura uzmysławiająca dobitnie czym w rzeczywistości była bratnia pomoc radziecka. Zdecydowanie w panteonie wielkich polskich pisarzy brakuje Mackiewicza. Zaprawdę wielkim pisarzem był.
____________________________________
"Każdy jeden kto tylko zechce może drugiego zgubić. Nie trzeba jak kiedyś bywało, nożem czy zza węgła albo i w lesie jakim strzelić. Dziś słowem jednym można zgubić. Poszedł z donosem, powiedział co na drugiego i tamten człowiek przepadł."
September 11, 2013
Przerażająco dobra powieść o zagładzie kresów północnych i Wilna w czasie okupacji sowieckiej. Przejmujący i ponury opis narodzin homo sovieticus. Warto zapoznać się z „Drogą donikąd”, zwłaszcza, że Mackiewicz pozostaje właściwie nieznany i nieobecny jako mistrz polskiej prozy XX wieku.
Tym bardziej polecam, gdyż odnajduję w powieści duży (i utracony) pierwiastek osobistej historii, albowiem moja rodzina w lutym 1940 roku została deportowana przez Sowietów na Syberię, i nigdy nie wróciła…
Tym bardziej polecam, gdyż odnajduję w powieści duży (i utracony) pierwiastek osobistej historii, albowiem moja rodzina w lutym 1940 roku została deportowana przez Sowietów na Syberię, i nigdy nie wróciła…
July 15, 2020
Įspūdingas romanas apie pirmos sovietinės okupacijos laiką Vilniaus krašte. Įtaigiai perteikta pasimetimo ir baimės atmosfera.
Romanas didele dalimi yra autobiografinis. Kaip ir pagrindinis veikėjas, Mackiewicz ilgą laiką dirbo žurnalistu, prasidėjus okupacijai dirbo nekvalifikuotus darbus.
Man šį knyga ypatingai vertinga kaip to meto (1940-41) vilniečio liudijimas. Labai gyvai parodyta miesto atmosfera.
Moterų personažai pasirodė blankoki - jos didumą knygos tik laukia pagrindinio veikėjo.
Netikėtai man ši knyga priminė Dostojevskį.
Romanas didele dalimi yra autobiografinis. Kaip ir pagrindinis veikėjas, Mackiewicz ilgą laiką dirbo žurnalistu, prasidėjus okupacijai dirbo nekvalifikuotus darbus.
Man šį knyga ypatingai vertinga kaip to meto (1940-41) vilniečio liudijimas. Labai gyvai parodyta miesto atmosfera.
Moterų personažai pasirodė blankoki - jos didumą knygos tik laukia pagrindinio veikėjo.
Netikėtai man ši knyga priminė Dostojevskį.
May 18, 2023
Co za ulga już to skończyć...
Read
May 30, 2025za jakie grzechy kazali mi to czytać
May 13, 2021
„Droga donikąd” jest jedną z najlepszych książek jakie przeczytałam. Wciąga swoimi opisami bolszewickiej rzeczywistości, bawi absurdalnością niektórych sytuacji, ale przede wszystkim przenosi w świat terroru i przed nim przestrzega. Razem z Pawłem obserwujemy tak naprawdę upadek cywilizacji, czasy w których ludzie czekają na wojnę a nie na pokój - czasy w których człowiek, bardziej niż zwykle, był człowiekowi wilkiem.
September 11, 2020
O nacistické okupaci toho bylo napsáno poměrně dost, o sovětské okupaci východních oblastí Polska toho je k přečtení pomálu, takže jsem byl samozřejmě zvědavý.
Chvíli mi trvalo se začíst, pak už to bylo v pohodě. Určitě je na knize znát, že autor píše z vlastních zkušeností, ostatně je v knize i celkem dost autobiografických prvků. V knize je celkem dost postav, každá z nich se s novými poměry vyrovnala odlišně, bylo zajímavé sledovat jejich rozdílné osudy. Ty jsou ovšem otevřené, děj končí těsně před německým vpádem v červnu 1941. Předpokládám, že jejich další osudy sleduje druhý díl, který snad bude v českém vydání následovat.
Co mi trochu vadilo, než jsem si zvykl, byla jména ruských postav v polské transkripci.
Chvíli mi trvalo se začíst, pak už to bylo v pohodě. Určitě je na knize znát, že autor píše z vlastních zkušeností, ostatně je v knize i celkem dost autobiografických prvků. V knize je celkem dost postav, každá z nich se s novými poměry vyrovnala odlišně, bylo zajímavé sledovat jejich rozdílné osudy. Ty jsou ovšem otevřené, děj končí těsně před německým vpádem v červnu 1941. Předpokládám, že jejich další osudy sleduje druhý díl, který snad bude v českém vydání následovat.
Co mi trochu vadilo, než jsem si zvykl, byla jména ruských postav v polské transkripci.
March 5, 2021
World class.
April 16, 2025
The Road to Nowhere by Józef Mackiewicz is without question a masterpiece of 20th-century literature – a work that strikes with its honesty, depth of observation, and brutal truth about one of the darkest periods in European history. It is not only a historical novel but also a philosophical one – depicting with terrifying precision how a totalitarian system, in this case Soviet communism, can destroy not only individuals but entire societies.
The novel is set in the Vilnius region (then part of Poland), during the Soviet occupation 1939-1941, which serves as a backdrop for Mackiewicz’s masterful portrayal of the mechanisms of terror used by Bolshevism against ordinary people. He shows how ideology subjugates everything – truth, morality, human emotion – and how effectively it can transform free individuals into obedient slaves. His narrative may seem cool and detached on the surface, but it is in fact deeply dramatic and full of inner anguish.
This is a book that stands on the same level as George Orwell’s 1984 and Aldous Huxley’s Brave New World – both in literary and ideological terms. Like those works, The Road to Nowhere not only depicts the reality of totalitarianism but also warns, educates, and provokes reflection. It is a must-read for every thinking person – regardless of country or language – because Mackiewicz’s message is universal.
It must be emphasized: this book should be translated into all major world languages and widely distributed. The Road to Nowhere is not just a story about the past – it is a warning about the future.
The novel is set in the Vilnius region (then part of Poland), during the Soviet occupation 1939-1941, which serves as a backdrop for Mackiewicz’s masterful portrayal of the mechanisms of terror used by Bolshevism against ordinary people. He shows how ideology subjugates everything – truth, morality, human emotion – and how effectively it can transform free individuals into obedient slaves. His narrative may seem cool and detached on the surface, but it is in fact deeply dramatic and full of inner anguish.
This is a book that stands on the same level as George Orwell’s 1984 and Aldous Huxley’s Brave New World – both in literary and ideological terms. Like those works, The Road to Nowhere not only depicts the reality of totalitarianism but also warns, educates, and provokes reflection. It is a must-read for every thinking person – regardless of country or language – because Mackiewicz’s message is universal.
It must be emphasized: this book should be translated into all major world languages and widely distributed. The Road to Nowhere is not just a story about the past – it is a warning about the future.
April 25, 2021
*3,75
Cesta nikam je spíše takovým realistickým obrazem z života obyčejných lidí u hranic. Život v Litvě s polkými kořeny nebylo nic tak vyjímečného i mnohem hlouběji, protože obě země jsou dost výrazně historicky propojené. Tu je vidět stav po válce a příchod sovětizace. Jak se k tomu lidé zpočátku stavěli a jak to postupovalo a jak ta cesta najednou vedla do nikam. Jak to rozdělovalo lidi, kteří vlastně jen hledali cestu, která by byla schůdnější. Kniha byla taková veskrze smutná a bezvýchodná. I když se s ní člověk chtěl smířit, bojovat, cokoli, nikam to nevedlo. Bylo to celkem pochmurné čtení. Mělo jít o biografické ztvárnění autorových předků. Svým způsobem aktuální čtení.
No...je napsána trochu zvláštním způsobem, s nímž jsem se už u polských knih setkala, takže někomu může dělat problém se zpočátku začíst. Taky mi přijde, že to je trochu vlivem překladu, protože mi v originále tenhle typ knih nevím proč, ale vždy vyjdou jako lépe čtivé. Ale postupně se do toho dostanete, chce to jen trochu trpělivosti. No a taky uvažuji, jestli někdo nebude bojovat se jmény...
Cesta nikam je spíše takovým realistickým obrazem z života obyčejných lidí u hranic. Život v Litvě s polkými kořeny nebylo nic tak vyjímečného i mnohem hlouběji, protože obě země jsou dost výrazně historicky propojené. Tu je vidět stav po válce a příchod sovětizace. Jak se k tomu lidé zpočátku stavěli a jak to postupovalo a jak ta cesta najednou vedla do nikam. Jak to rozdělovalo lidi, kteří vlastně jen hledali cestu, která by byla schůdnější. Kniha byla taková veskrze smutná a bezvýchodná. I když se s ní člověk chtěl smířit, bojovat, cokoli, nikam to nevedlo. Bylo to celkem pochmurné čtení. Mělo jít o biografické ztvárnění autorových předků. Svým způsobem aktuální čtení.
No...je napsána trochu zvláštním způsobem, s nímž jsem se už u polských knih setkala, takže někomu může dělat problém se zpočátku začíst. Taky mi přijde, že to je trochu vlivem překladu, protože mi v originále tenhle typ knih nevím proč, ale vždy vyjdou jako lépe čtivé. Ale postupně se do toho dostanete, chce to jen trochu trpělivosti. No a taky uvažuji, jestli někdo nebude bojovat se jmény...
January 22, 2023
Vilniaus krašto žmonės tarp istorijos girnų 1940-1941 m. Kiekvienas savaip stengiasi išgyventi: kas keičia tikėjimą, kas bando prekiauti, kas negali nemylėti. Naminė liejasi laisvai. Vienas kaimynas įskųs, kitas paslėps, trečias pareikalaus duoklės. Jokio nacionalizmo. Visi laukia karo, kad išgelbėtų nuo bolševikų. Puikiai parašytas romanas iš asmeninės patirties, vertingesnis už istorijos vadovėlį.
June 7, 2022
Romanele istorice ale lui Józef Mackiewicz înglobează marile durerii ale marii Istorii. Personajele lui, rupte din relitatea tristă a secolului XX, ar fi putut fi fericite într-o altă epocă, în alt spațiu geografic... Drama colectivă a războiului este simțită intens la nivel individual de fiecare personaj bine construit de scriitorul polon.
August 29, 2024
Książka nierówna, głównym jej sensem są chyba filozoficzne rozmowy o moralnym aspekcie komunizmu. Główny bohater niezbyt ciekawy, generalnie na kartach powieści pojawia się wiele męskich postaci, potem znikających i już nierozwiniętych. Zwłaszcza ideowy czekista pojawił się niemal jako nowy główny bohater, by potem występować już tylko jako podwładny innego nkwdzisty.
April 12, 2025
To powinna być lektura przynajmniej uzupełniająca, jeśli nie obowiązkowa. Mistrzowsko napisana powieść gdzie horror jakiego doświadczają ludzie niszczeni przez walec historii przeplata się z poezją opisów miejsc i chwil.
April 1, 2024
Absolutnie przepiękna literatura.
August 3, 2024
Mocarna powieść i pięknie napisana.
May 18, 2025
Ocena subiektywna.
Displaying 1 - 21 of 21 reviews