دیوان حافظ شیرازی از نسخه محمد قزوینی و قاسم غنی

by Hafez

دیوان حافظ شیرازی از انتشارات انجمن خوشنویسان ایران با همکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

Genres: Poetry

454 pages, Hardcover

Published January 1, 1989

About the author

Hāfez (حافظ) (Khwāja Shams-ud-Dīn Muḥammad Ḥāfeẓ-e Shīrāzī) was a Persian poet whose collected works (The Divan) are regarded as a pinnacle of Persian literature and are to be found in the homes of most people in Iran, who learn his poems by heart and still use them as proverbs and sayings.

His life and poems have been the subject of much analysis, commentary and interpretation, influencing post-14th century Persian writing more than any other author

Themes of his ghazals are the beloved, faith, and exposing hypocrisy. His influence in the lives of Persian speakers can be found in "Hafez readings" (fāl-e hāfez, Persian: فال حافظ‎‎) and the frequent use of his poems in Persian traditional music, visual art, and Persian calligraphy. His tomb is visited often. Adaptations, imitations and translations of his poems exist in all major languages.

Though Hafez is well known for his poetry, he is less commonly recognized for his intellectual and political contributions. A defining feature of Hafez' poetry is its ironic tone and the theme of hypocrisy, widely believed to be a critique of the religious and ruling establishments of the time. Persian satire developed during the 14th century, within the courts of the Mongol Period. In this period, Hafez and other notable early satirists, such as Ubayd Zakani, produced a body of work that has since become a template for the use of satire as a political device. Many of his critiques are believed to be targeted at the rule of Amir Mobarez Al-Din Mohammad, specifically, towards the disintegration of important public and private institutions. He was a Sufi Muslim.

His work, particularly his imaginative references to monasteries, convents, Shahneh, and muhtasib, ignored the religious taboos of his period, and he found humor in some of his society's religious doctrines. Employing humor polemically has since become a common practice in Iranian public discourse and persian satire is now perhaps the de facto language of Iranian social commentary.


شمس الدین محمد، حافظ شیرازی، ملقب به حافظ و لسان الغیب
مشهورترین و محبوبترین شاعر تاریخ زبان فارسی و ادبیات ایران
حوالی سال ۷۲۶ هجری قمری در شیراز متولد شد. علوم و فنون را در محفل درس برترین استادان زمان فراگرفت و در علوم ادبی عصر پایه‌ای رفیع یافت. خاصه در علوم فقهی و الهی تأمل بسیار کرد و قرآن را با چهارده روایت مختلف از برداشت. پژوهشگران احتمال می‌دهند همین دلیل باعث شده لقب او حافظ شود. حافظ مسلمان و شیعه مذهب بود و در وادی سلوک و طریقت، عرفان خاص خود را داشت. دیوان اشعار او شامل غزلیات، چند قصیده، چند مثنوی، قطعات و رباعیات است. اما در شعر آنچه بیش از همه او را دست نیافتنی کرده است غزل‌های حافظ است. حافظ در سال ۷۹۲ هجری قمری در شیراز درگذشت. آرامگاه او در حافظیهٔ شیراز زیارتگاه صاحبنظران و عاشقان شعر و ادب پارسی است. او همواره و
همچنان برای ادبیات پس از خود الهام‌بخش و تاثیرگذار بوده است

شعرِ حافظ در زمان آدم اندر باغ خُلد
دفترِ نسرین و گُل را زینتِ اوراق بود

Reviews

[Sajede · Rating 5 out of 5]

آثار ارزشمندی مثل اشعار حافظ باعث میشن که آرزو کنم ای کاش فقط یک زبان در دنیا وجود داشت تا همه ی انسانها فرصت درک کردن و لذت بردن از ادبیات همه ملل رو داشتن.
زیبا و زیبا و زیبا.

[Parana Mohamadi · Rating 5 out of 5]

شعر حافظ همه بیت الغزل معرفت است *** آفرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

[Arash Ahsani · Rating 5 out of 5]

دیوان حافظ پر از رموز و غموضیست که هر که از نص متن مقدس آگاه باشد و از تاریخ تصوف اندک اطلاعی داشته باشد به کمک نسیم صبا کلید فتح این رز نامه را به دست می‌گیرد و مفتی ملت اصحاب نظر خواهد شد.
یک قصه بیش نیست غم عشق وین عجب
کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

[Setayesh · Rating 5 out of 5]

من به حافظ نمره نمی‌دم…
من برای حافظ زانو می‌زنم🙇‍♀

این کتاب، فقط شعر نیست.
یه آینه‌ست،
که هر بار نگاش می‌کنی، یه چهره‌ی تازه از خودت رو توش می‌بینی.
گاهی عاشقی، می‌فهمدت.
گاهی داغونی، برات اشک می‌ریزه.
گاهی گناهکاری، اما اون با یه بیت، نجاتت می‌ده…🫠

دیوان حافظ برای من، مثل یه موجود زنده‌ست.
یه پیر دانا،
که وقتی صدام بغض داره،
وقتی دلم تنگه،
وقتی سرگردونم بین این دنیا و اون دنیا،
با همون لحن آروم و مغرورش می‌گه:
"دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند / واندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند..."🕊

هیچ‌کس مثل حافظ نمی‌تونه هم‌زمان هم زمینی باشه، هم آسمونی.
هم عاشق باشه، هم عارف.
هم بی‌پروا، هم پر رمز.
و هر بیتش مثل اون نگاهی می‌مونه که تا عمق جانت می‌ره❤️


📌امتیاز من : ۵ از ۵
بی هیچ اما و اگری:).

[Shirzad Iranmehr]

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید

ناخوانده نقش مقصود از کارگاه هستی