What do you think?
Rate this book
A Slight Misunderstanding
Trapped in an unhappy marriage with a boorish, inattentive, and socially ambitious husband, Julie de Chaverny enjoys a flirtatious dalliance with the elegant Major de Châteaufort. However, the sudden reappearance of an old admirer who has returned from Turkey—along with a tale of breathtaking derring-do and chivalry to add to his charms—reawakens in Julie a forgotten passion. She pursues a rash and dangerous course of action, one that will have tragic consequences.
150 pages, Paperback
First published September 1, 1833
4 people are currently reading
87 people want to read
About the author
Prosper Mérimée
1,227 books164 followersProsper Mérimée was a French dramatist, historian, archaeologist, and short story writer. He is perhaps best known for his novella Carmen, which became the basis of Bizet's opera Carmen.
Mérimée loved mysticism, history, and the unusual, and may have been influenced by Charles Nodier (though he did not appreciate his works), the historical fiction popularised by Sir Walter Scott and the cruelty and psychological drama of Aleksandr Pushkin. Many of his stories are mysteries set in foreign places, Spain and Russia being popular sources of inspiration.
In 1834, Mérimée was appointed to the post of inspector-general of historical monuments. He was a born archaeologist, combining linguistic faculty of a very unusual kind with accurate scholarship, with remarkable historical appreciation, and with a sincere love for the arts of design and construction, in the former of which he had some practical skill. In his official capacity he published numerous reports, some of which, with other similar pieces, have been republished in his works.
He was also responsible for several translations of Pushkin and Gogol, when they weren't known in Europe yet.
Mérimée loved mysticism, history, and the unusual, and may have been influenced by Charles Nodier (though he did not appreciate his works), the historical fiction popularised by Sir Walter Scott and the cruelty and psychological drama of Aleksandr Pushkin. Many of his stories are mysteries set in foreign places, Spain and Russia being popular sources of inspiration.
In 1834, Mérimée was appointed to the post of inspector-general of historical monuments. He was a born archaeologist, combining linguistic faculty of a very unusual kind with accurate scholarship, with remarkable historical appreciation, and with a sincere love for the arts of design and construction, in the former of which he had some practical skill. In his official capacity he published numerous reports, some of which, with other similar pieces, have been republished in his works.
He was also responsible for several translations of Pushkin and Gogol, when they weren't known in Europe yet.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
January 28, 2025
The miscommunication & misunderstanding tropes will be THE DEATH OF ME. I literally screamed “NOOOOOOOOOOOOOOOO” when I read the last sentence. WHY. Why are you doing this to me.
Short but good read, I liked it. I admired the author's writing style from the very first page and stuck to this opinion until the very end. There was just something pleasant about it.
Some reviewers shared that they were getting bored as the events were unfolding, but I can’t say I feel the same about it. Vice versa, I was captivated to observe what this whole thing would lead to and I was kind of surprised by the ending, it caught me off guard. I agree that it was slightly rushed, but I would say that this rushing doesn’t seem uncanny to me, as if it just had to be this way.
Not gonna lie, Darcy disappointed me. I’d had a good impression of him at first, but it was spoiled by some of his sayings.
And I feel so bad for Julie. Ma girl probably should’ve just shot ‘em all.
Short but good read, I liked it. I admired the author's writing style from the very first page and stuck to this opinion until the very end. There was just something pleasant about it.
Some reviewers shared that they were getting bored as the events were unfolding, but I can’t say I feel the same about it. Vice versa, I was captivated to observe what this whole thing would lead to and I was kind of surprised by the ending, it caught me off guard. I agree that it was slightly rushed, but I would say that this rushing doesn’t seem uncanny to me, as if it just had to be this way.
Not gonna lie, Darcy disappointed me. I’d had a good impression of him at first, but it was spoiled by some of his sayings.
And I feel so bad for Julie. Ma girl probably should’ve just shot ‘em all.
October 30, 2011
At first, swept up in the author’s charming and sardonic style, this seemed a promising short in the Gautierian mould, before lapsing into melodrama and a typically hysterical ending. The author is best known for the short story Carmen, based on the highly successful opera and TV series starring Julie Delpy as a mushroom.
November 9, 2017
Ένα σύντομο φλερτ χωρίς πραγματική γνωριμία, με το συνήθη εντυπωσιασμό του κώδικα κοινοτοπιών οδηγεί σ’ ένα γάμο που σε λιγότερο από ένα μήνα οδηγεί στην αποκρυστάλλωση. Κι ο ένας βαριέται κι η άλλη βαριέται, τα τείχη από κάθε φρούριο έπεσαν, πολύ γρήγορα, χωρίς κόπο, δε χρειάστηκε καν ένα κλειδί. Κι έπειτα; Ω μα έπειτα ξεκινούν τα πραγματικά αθλήματα στίβου για το πώς ν’ αποφύγεις πιο ευγενικά τον άλλο, τηρώντας και τους τύπους για τους απέξω. Μικροφιλοδοξίες, φροουφρού για να γεμίσουν χρόνο που φαίνεται αφόρητα αργός χωρίς κανένα ενδιαφέρον και καμιά αντιξοότητα, κυνήγια, θεωρεία, μικροπροστριβές κυρίως αυτές που προκύπτουν όταν η μόδα και οι γνώμες των σαλονιών για το πρέπον και το μη πρέπον μπαίνουν και στην ιδιωτική ζωή. Αλλά ευτυχώς υπάρχει ο έρωτας, μια ευκαιρία για διέξοδο του πνεύματος μέσα στην υλοποίηση του σε σεξουαλικότητα, όπως σημείωνε την ίδια εποχή στη μακρινή Δανία, ο Κιρκεγκώρ.
Φαντάσου τώρα, το πιάνο. Έλα κάνε μου τη χάρη, φαντάσου το! Σιωπηλό όταν δεν παίζει, αρχοντικό, στιλπνή μπογιά κι όταν τα πλήκτρα ηχούν άλλοτε στη συνοδεία κι άλλες στιγμές σε ένα ζωηρό σόλο, μια παθιασμένη σονάτα, ή μια μελαγχολική σονατίνα. Βαρύ κι άλλοτε στακάτο, παιχνιδιάρικο και ζωηρό, βαθύ και όμως λιτό. Αυτό είναι ο Στεντάλ.
Ακολούθησε με λίγο ακόμα, να σου πω για το σαξόφωνο. Θα μου κάνεις τη χάρη; Ναι, ναι, φαντάσου το… Ένα σχήμα που ερεθίζει, γεμάτο καμπύλη, μυστηριακά κλειδιά, λαμπρή μπογιά και όταν το ακούσεις σε μια τρίλια που σκοτώνει την πλήξη, ένα παρατεταμένο σολάρισμα με αλλαγές τονικότητας, ταχύτητας, στην ίδια φράση γλυκό, ζωηρό, αργό, θυμωμένο, φλύαρο, γεμάτο. Αυτό είναι ο Μπαλζάκ.
Λίγο ακόμα θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι, στο υπόσχομαι. Να σου και το όμποε. Μα θα το φανταζόσουν ποτέ πως αυτό το οργανάκι που δεν πείθει με την εμφάνιση, το μέγεθος, τον ήχο πως κάπου κάπου σαν παρατήσει τον ήπιο ρόλο του Σάντσο Πάντσα, του ουραγού, ενός φίλου που γεμίζει τα απογεύματα, πως μπορεί μόνο του να διαγράψει μια ολόκληρη σονάτα του Μπετόβεν; Φαντάσου το, να παρατάει τ’ άλλα όργανα και να βγαίνει μπροστά. Στην αρχή ο ήχος θα σου ξεφύγει, μα θα τον πιάσει κάπου τ’ αυτί σου και θα ‘ναι ευχάριστος, γλυκός, λίγο θολός θα σου φανεί, μα μέχρι να εξοικειωθείς, ύστερα θα δεις πως είναι εναργής, σαφέστερος απ’ ό,τι νόμιζες. Ίσως και λίγο ειρωνικός, αυστηρός. Αυτό είναι ο Μεριμέ.
Γράφει λιτά, περιεκτικά και παράλληλα γεμίζει τη σελίδα στα χρώματα των εντυπώσεων ενός ταξιδιώτη σε χρόνια ταραγμένα. Το άγνωστο, το απροσπέλαστο, το επικίνδυνο, το παράλογο μεταφέρονται με τέτοιο τρόπο που να μοιραστεί την ιδέα της εικόνας, να μηνύσει τη διαφορετική κουλτούρα, γραμμένο το 1833, 12 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, όπου όμως η Κύπρος παραμένει υπόδουλη, κάτι περισσότερο θέλει να πει μ’ αυτό. Δεν επιτρέπει στους ήρωες του να είναι τίποτα περισσότερο απ’ τον εαυτό τους, με αδρές γραμμές κι ίσως με κάποιο λεκτικό παιχνίδι περιγράφει διορατικά, την ψυχολογία τους, ή τα ψυχολογικά τρικ τους, μα και με αμείλικτη ‘’πεζότητα’’ σκιαγραφεί την κοινωνία τους.
Ένα απ’ τα καίρια σημεία πάντως, είναι ότι μας συστήνει με αυστηρή ειρωνεία και σαφήνεια δύο ξεχωριστούς τύπους ανήθικου ανθρώπου: τον ερωτευμένο που όμως δεν αλλάζει ο χαρακτήρας του φυσικά και δεν έχει αντίρρηση να καταφύγει σε πρόστυχους άνανδρους τακτικισμούς, όπως το να βάλει να κακολογήσουν τον αντίζηλο και απ’ την άλλη τον εραστή αριβίστα, που πραγματικό κίνητρο είναι η ανέλιξη. Ειδικά αυτό τον δεύτερο, παρουσιάζει νομίζω ενδιαφέρον για όποιον έχει διαβάσει τη βιογραφία του Ανρύ Μπελ και το Αναμνήσεις εγωτισμού, ότι κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα κυρίως αυτά που αφορούν ταξίδια, όπως και το αφόρητο της διαμονής σε κάποιους τόπους, συν έναν ευφημισμό για τη Νάπολη, μοιάζουν να έχουν αντληθεί απ’ ευθείας απ’ τη βιογραφία του Στεντάλ, του οποίου ο Μεριμέ εκτός από φίλος, ήταν κι ο βιογράφος.
Και βέβαια το κυριότερο σημείο είναι το πόσο μεγάλος εχθρός γίνεται ο ίδιος μας ο εαυτός όταν δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να τον μάθουμε, παρά μόνο να εξυπηρετούμε δουλικά τα καπρίτσια που θα φροντίσουν να μη βγουν στην επιφάνεια όλες οι αρνητικές δυνάμεις που δεν είμαστε σίγουροι από πού προέρχονται, γιατί και πως καταστέλλονται. Δε μπορώ να κρίνω αν η ανατόμηση που κάνει ταιριάζει στον τρόπο που λειτουργεί ο ψυχισμός μιας γυναίκας, ωστόσο βλέποντας τη με το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, θα έλεγα πως είναι μια καλή προσπάθεια να εκφράσει την αγωνία και την άγνοια του εαυτού.
<<Ήταν ένας ψηλός, χλωμός νέος, με ήρεμα χαρακτηριστικά, μια ηρεμία όμως που φαινόταν να προέρχεται όχι τόσο από μια συνήθη κατάσταση της ψυχής, αλλά από την κυριαρχία που η ψυχή είχε κατορθώσει να επιβάλει στην έκφραση του προσώπου>>
<<Εκείνο που τον έθλιβε κυρίως, ήταν ότι οι ποικίλες εκφράσεις που έπαιρναν τα χαρακτηριστικά της δεν ήταν άλλο από την εικόνα και κατά κάποιο τρόπο τη σκέψη του [..]>>
Φαντάσου τώρα, το πιάνο. Έλα κάνε μου τη χάρη, φαντάσου το! Σιωπηλό όταν δεν παίζει, αρχοντικό, στιλπνή μπογιά κι όταν τα πλήκτρα ηχούν άλλοτε στη συνοδεία κι άλλες στιγμές σε ένα ζωηρό σόλο, μια παθιασμένη σονάτα, ή μια μελαγχολική σονατίνα. Βαρύ κι άλλοτε στακάτο, παιχνιδιάρικο και ζωηρό, βαθύ και όμως λιτό. Αυτό είναι ο Στεντάλ.
Ακολούθησε με λίγο ακόμα, να σου πω για το σαξόφωνο. Θα μου κάνεις τη χάρη; Ναι, ναι, φαντάσου το… Ένα σχήμα που ερεθίζει, γεμάτο καμπύλη, μυστηριακά κλειδιά, λαμπρή μπογιά και όταν το ακούσεις σε μια τρίλια που σκοτώνει την πλήξη, ένα παρατεταμένο σολάρισμα με αλλαγές τονικότητας, ταχύτητας, στην ίδια φράση γλυκό, ζωηρό, αργό, θυμωμένο, φλύαρο, γεμάτο. Αυτό είναι ο Μπαλζάκ.
Λίγο ακόμα θα παίξουμε αυτό το παιχνίδι, στο υπόσχομαι. Να σου και το όμποε. Μα θα το φανταζόσουν ποτέ πως αυτό το οργανάκι που δεν πείθει με την εμφάνιση, το μέγεθος, τον ήχο πως κάπου κάπου σαν παρατήσει τον ήπιο ρόλο του Σάντσο Πάντσα, του ουραγού, ενός φίλου που γεμίζει τα απογεύματα, πως μπορεί μόνο του να διαγράψει μια ολόκληρη σονάτα του Μπετόβεν; Φαντάσου το, να παρατάει τ’ άλλα όργανα και να βγαίνει μπροστά. Στην αρχή ο ήχος θα σου ξεφύγει, μα θα τον πιάσει κάπου τ’ αυτί σου και θα ‘ναι ευχάριστος, γλυκός, λίγο θολός θα σου φανεί, μα μέχρι να εξοικειωθείς, ύστερα θα δεις πως είναι εναργής, σαφέστερος απ’ ό,τι νόμιζες. Ίσως και λίγο ειρωνικός, αυστηρός. Αυτό είναι ο Μεριμέ.
Γράφει λιτά, περιεκτικά και παράλληλα γεμίζει τη σελίδα στα χρώματα των εντυπώσεων ενός ταξιδιώτη σε χρόνια ταραγμένα. Το άγνωστο, το απροσπέλαστο, το επικίνδυνο, το παράλογο μεταφέρονται με τέτοιο τρόπο που να μοιραστεί την ιδέα της εικόνας, να μηνύσει τη διαφορετική κουλτούρα, γραμμένο το 1833, 12 χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση, όπου όμως η Κύπρος παραμένει υπόδουλη, κάτι περισσότερο θέλει να πει μ’ αυτό. Δεν επιτρέπει στους ήρωες του να είναι τίποτα περισσότερο απ’ τον εαυτό τους, με αδρές γραμμές κι ίσως με κάποιο λεκτικό παιχνίδι περιγράφει διορατικά, την ψυχολογία τους, ή τα ψυχολογικά τρικ τους, μα και με αμείλικτη ‘’πεζότητα’’ σκιαγραφεί την κοινωνία τους.
Ένα απ’ τα καίρια σημεία πάντως, είναι ότι μας συστήνει με αυστηρή ειρωνεία και σαφήνεια δύο ξεχωριστούς τύπους ανήθικου ανθρώπου: τον ερωτευμένο που όμως δεν αλλάζει ο χαρακτήρας του φυσικά και δεν έχει αντίρρηση να καταφύγει σε πρόστυχους άνανδρους τακτικισμούς, όπως το να βάλει να κακολογήσουν τον αντίζηλο και απ’ την άλλη τον εραστή αριβίστα, που πραγματικό κίνητρο είναι η ανέλιξη. Ειδικά αυτό τον δεύτερο, παρουσιάζει νομίζω ενδιαφέρον για όποιον έχει διαβάσει τη βιογραφία του Ανρύ Μπελ και το Αναμνήσεις εγωτισμού, ότι κάποια στοιχεία στο χαρακτήρα κυρίως αυτά που αφορούν ταξίδια, όπως και το αφόρητο της διαμονής σε κάποιους τόπους, συν έναν ευφημισμό για τη Νάπολη, μοιάζουν να έχουν αντληθεί απ’ ευθείας απ’ τη βιογραφία του Στεντάλ, του οποίου ο Μεριμέ εκτός από φίλος, ήταν κι ο βιογράφος.
Και βέβαια το κυριότερο σημείο είναι το πόσο μεγάλος εχθρός γίνεται ο ίδιος μας ο εαυτός όταν δεν κάνουμε καμιά προσπάθεια να τον μάθουμε, παρά μόνο να εξυπηρετούμε δουλικά τα καπρίτσια που θα φροντίσουν να μη βγουν στην επιφάνεια όλες οι αρνητικές δυνάμεις που δεν είμαστε σίγουροι από πού προέρχονται, γιατί και πως καταστέλλονται. Δε μπορώ να κρίνω αν η ανατόμηση που κάνει ταιριάζει στον τρόπο που λειτουργεί ο ψυχισμός μιας γυναίκας, ωστόσο βλέποντας τη με το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, θα έλεγα πως είναι μια καλή προσπάθεια να εκφράσει την αγωνία και την άγνοια του εαυτού.
<<Ήταν ένας ψηλός, χλωμός νέος, με ήρεμα χαρακτηριστικά, μια ηρεμία όμως που φαινόταν να προέρχεται όχι τόσο από μια συνήθη κατάσταση της ψυχής, αλλά από την κυριαρχία που η ψυχή είχε κατορθώσει να επιβάλει στην έκφραση του προσώπου>>
<<Εκείνο που τον έθλιβε κυρίως, ήταν ότι οι ποικίλες εκφράσεις που έπαιρναν τα χαρακτηριστικά της δεν ήταν άλλο από την εικόνα και κατά κάποιο τρόπο τη σκέψη του [..]>>
May 26, 2025
Печальный, но весьма поучительный рассказ, отражающий нравы и колорит той эпохи. Некоторые моменты, особенно касающиеся человеческой сущности и общественного мнения, актуальны до сих пор.
May 19, 2016
Καταπληκτικές και πολύ συγκινητικές περιγραφές αόρατων στο γυμνό μάτι πραγμάτων, όπως καταστάσεων, αισθημάτων, συναισθημάτων, βλεμμάτων, χαμόγελων, προθέσεων, κινήσεων και ανθρωπίνων σχέσεων, που φέρνουν κατά πρόσωπο αντιμέτωπο τον αναγνώστη με τους κοινωνικούς περιορισμούς και τα κατεστημένα και το πώς αυτά και τα αποτελέσματά τους συντελούν στον καθορισμό της ευτυχίας και της δυστυχίας στη ζωή μέσω αδύνατων να διαχειριστούν καταστάσεων και ανέφικτων στόχων.
August 28, 2021
Quei due cuori che non si compresero erano forse fatti l' uno per l'altra".
Nello stile Prosper Merimee ricorda molto Honoré de Balzac, inscena anche lui una commedia umana, solo che innesca sarcasmo, lasciando al lettore un sorriso amaro. In questo romanzo ottocentesco si va controcorrente, non si respira l' influenza del romanticismo, anzi è l' antitesi di quella corrente, ci si oppone ad essa.
Questa storia rappresenta una pesante critica al movimento letterario del romanticismo, come culturalmente induca a pensare al sentimento d' amore in un certo modo, a costruire delle aspettative, luoghi comuni e come questi possano trarre in inganno le persone.
Madame de Chaverly mette in dubbio di amare suo marito, lo stesso marito che ha sposato e credeva di amare, fino a lanciarsi tra le braccia di Darcy, un amico di infanzia, di cui scopre di essere "stata sempre innamorata", ma in realtà è tutto un inganno perpetrato per sfuggire alla monotonia matrimoniale e Darcy stesso che crede di amare Madame de Chaverly, si lascia trasportare dai desideri sessuali più che romantici. Si scopre che il marito tanto criticato e detestato è quello realmente amato e che ama a sua volta Madame de Chaverly.
L' amore spesso è troppo vicino per essere chiaramente veduto e si camuffa nell' abitudine e noia, tanto da non essere più riconosciuto; ne fanno le spese la povera Madame de Chaverly e il marito, per aver perso di vista i loro sentimenti, caduti nella quiete e routine matrimoniale.
Nello stile Prosper Merimee ricorda molto Honoré de Balzac, inscena anche lui una commedia umana, solo che innesca sarcasmo, lasciando al lettore un sorriso amaro. In questo romanzo ottocentesco si va controcorrente, non si respira l' influenza del romanticismo, anzi è l' antitesi di quella corrente, ci si oppone ad essa.
Questa storia rappresenta una pesante critica al movimento letterario del romanticismo, come culturalmente induca a pensare al sentimento d' amore in un certo modo, a costruire delle aspettative, luoghi comuni e come questi possano trarre in inganno le persone.
Madame de Chaverly mette in dubbio di amare suo marito, lo stesso marito che ha sposato e credeva di amare, fino a lanciarsi tra le braccia di Darcy, un amico di infanzia, di cui scopre di essere "stata sempre innamorata", ma in realtà è tutto un inganno perpetrato per sfuggire alla monotonia matrimoniale e Darcy stesso che crede di amare Madame de Chaverly, si lascia trasportare dai desideri sessuali più che romantici. Si scopre che il marito tanto criticato e detestato è quello realmente amato e che ama a sua volta Madame de Chaverly.
L' amore spesso è troppo vicino per essere chiaramente veduto e si camuffa nell' abitudine e noia, tanto da non essere più riconosciuto; ne fanno le spese la povera Madame de Chaverly e il marito, per aver perso di vista i loro sentimenti, caduti nella quiete e routine matrimoniale.
May 4, 2017
Histoire est un peu bizarre et la fin est pour le moins radicale, mais le contenu est très intéressant pour se renseigner sur les coutumes de l'époque. La manière d'écrire de Prosper Mérimée est simple, sans effet de style particulier.
July 16, 2018
повесть напомнила рассказ a dill pickle (КМ читала ее, мне кажется, вдохновилась). правда печальнее. и интереснее.
June 9, 2021
Una peripecia romántica y sencilla, cargada de esa ironía romántica que pone en solfa la moral aparente de la época en la institución del matrimonio. Contamos así con un matrimonio, los Chavernie, que ya no se aman pero se toleran. Mientras que por el otro lado contamos con dos pretendientes que cortejan a la esposa. Lo más interesante de la obra es cómo Mérimèe refleja la hipocresía y cinismo de de unos y de otros en este tipo de escarceos tolerados, hasta cierto punto, como medio de escape en matrimonios sin amor.
Respecto al narrador hallamos las característcas intromisiones mediante juicios, interpretaciones etc., tan en boga en los dos primeros tercios del XIX, y que le sirven al autor para ponderar o censurar las actuaciones de sus personajes y con ello introducir una función moral ejemplarizante.
Respecto al narrador hallamos las característcas intromisiones mediante juicios, interpretaciones etc., tan en boga en los dos primeros tercios del XIX, y que le sirven al autor para ponderar o censurar las actuaciones de sus personajes y con ello introducir una función moral ejemplarizante.
June 4, 2016
This book was too far-removed from modern times to be enjoyable. The story was mildly interesting, but reading about the stuffy etiquette of 19th-century France was sometimes comical and often boring. Not to mention, the ending seemed way too drastic, out-of-the-blue, and inappropriate for the plot.
I'm not a fan of older literature, and admittedly, that might be why I couldn't enjoy this book.
I'm not a fan of older literature, and admittedly, that might be why I couldn't enjoy this book.
May 1, 2016
Ένα κλασικό μυθιστόρημα εποχής πολύ καλογραμμένο και σε pocket έκδοση!!!
February 18, 2024
Read for uni. Good stuff.
August 5, 2022
Esta novela nos cuenta la típica historia de amor con un desenlace exagerado, pero que nos puede servir como medio para entender las relaciones amorosas y la situación de la mujer de clase alta en el s. XIX.
Al principio me resultaba insulsa y nada más allá que una narración cargada de tópicos que ya había leído y visto antes en otros productos literarios y cinematográficos. Sin embargo, conforme avanza la trama percibes que tiene un punto de desasosiego peculiar. La visión cruda de las expectativas en torno al comportamiento de las mujeres y de los hombres de la época y cómo estas eran tan distantes entre sí mostrando una clara desigualdad social consiguen que el libro cobre un valor del que parecía carecer.
El final, aunque un tanto exagerado y para algunos precipitado, creo que explota con acertado ímpetu, cerrando la historia de la pobre Julie. El hecho de que los hombres se describan con dos caras, como si fueran dos personas distintas que se alternan con la mera función de conquistar amores y despecharlos, es uno de los puntos fuertes de la historia.
Como conclusión, es una historia de amor que va más allá de lo convencional y que puede ser útil a la hora de diferenciar los roles de género en la época. Aún así, no supondrá más que una lectura fugaz y de entretenimiento liviano.
Al principio me resultaba insulsa y nada más allá que una narración cargada de tópicos que ya había leído y visto antes en otros productos literarios y cinematográficos. Sin embargo, conforme avanza la trama percibes que tiene un punto de desasosiego peculiar. La visión cruda de las expectativas en torno al comportamiento de las mujeres y de los hombres de la época y cómo estas eran tan distantes entre sí mostrando una clara desigualdad social consiguen que el libro cobre un valor del que parecía carecer.
El final, aunque un tanto exagerado y para algunos precipitado, creo que explota con acertado ímpetu, cerrando la historia de la pobre Julie. El hecho de que los hombres se describan con dos caras, como si fueran dos personas distintas que se alternan con la mera función de conquistar amores y despecharlos, es uno de los puntos fuertes de la historia.
Como conclusión, es una historia de amor que va más allá de lo convencional y que puede ser útil a la hora de diferenciar los roles de género en la época. Aún así, no supondrá más que una lectura fugaz y de entretenimiento liviano.
August 4, 2021
Tout juste: mignon. Dans ce récit on reconnaît un homme amoureux qui veut nous faire part de son aventure.
Mérimée dans les traits de Darcy : diplomate intéressant et intelligent, mais qui n'est point beau (parce que la similitude entre le personnage et l'auteur étant bien trop évidente, il ne pouvait se peindre en Apollon) encore épris de son amour d'enfance.
Ayant tous vécu une histoire qui "aurait pu être", ce récit est tendre et attachant. Ce n'est pas de la grande littérature, ce n'est pas une histoire incroyable, c'est juste le texte d'un homme amoureux (de George Sand par ailleurs!) Ce qui le rend tout simplement mignon.
Mérimée dans les traits de Darcy : diplomate intéressant et intelligent, mais qui n'est point beau (parce que la similitude entre le personnage et l'auteur étant bien trop évidente, il ne pouvait se peindre en Apollon) encore épris de son amour d'enfance.
Ayant tous vécu une histoire qui "aurait pu être", ce récit est tendre et attachant. Ce n'est pas de la grande littérature, ce n'est pas une histoire incroyable, c'est juste le texte d'un homme amoureux (de George Sand par ailleurs!) Ce qui le rend tout simplement mignon.
May 17, 2020
События новеллы происходят в первой половине 19 века.
А сейчас, спустя почти 2 столетия общество изменилось, но мы все так же не знаем чего хотим, совершаем необдуманные поступки, боимся мнения, окружающих и убиваем себя изнутри укорами в собственной безнравственности.
Хорошая новелла. Как и «Локис», на мой взгляд, немного скомканная, но от этого не менее интересная.
Хорошо видна разница между женским и мужским восприятиям произошедшего.
Остаётся пожелать девушкам добраться до этой книги быстрее, чем опыт доберётся до них, как это случилось с главной героиней.
А сейчас, спустя почти 2 столетия общество изменилось, но мы все так же не знаем чего хотим, совершаем необдуманные поступки, боимся мнения, окружающих и убиваем себя изнутри укорами в собственной безнравственности.
Хорошая новелла. Как и «Локис», на мой взгляд, немного скомканная, но от этого не менее интересная.
Хорошо видна разница между женским и мужским восприятиям произошедшего.
Остаётся пожелать девушкам добраться до этой книги быстрее, чем опыт доберётся до них, как это случилось с главной героиней.
September 2, 2024
Pase todo tipo de sentimientos! Odie a julie, luego la comprendí, luego la insulté nuevamente y al final sentí tanta pena por ella…me dejó confundida. Odie a darcy ¿cómo iban a ser almas gemelas si después de que ella murió el se casó luego luego?
Y cuando ella se echó a llorar, lo único que él podía pensar es que cuando se casara el revisaría bn el transporte de su esposa (?) el jamás la quiso y ella vivía en una ilusión. El esposo ni pinta ni figura en nada…y el amante solo pareció relleno a mi parecer, exactamente la misma historia si lo quitas.
Y cuando ella se echó a llorar, lo único que él podía pensar es que cuando se casara el revisaría bn el transporte de su esposa (?) el jamás la quiso y ella vivía en una ilusión. El esposo ni pinta ni figura en nada…y el amante solo pareció relleno a mi parecer, exactamente la misma historia si lo quitas.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 18, 2024
Lectura muy rápida de unas 90 páginas.
Por su brevedad, quedan muchas cosas sin explicar en los capítulos e incluso algunos son inconexos.
Se narra una historia de amor del pasado, un matrimonio frustrado y el regreso de ese amor de la infancia. Lo único que no voy a desvelar es si finalmente el amor triunfa o si gana la batalla el horror.
Por su brevedad, quedan muchas cosas sin explicar en los capítulos e incluso algunos son inconexos.
Se narra una historia de amor del pasado, un matrimonio frustrado y el regreso de ese amor de la infancia. Lo único que no voy a desvelar es si finalmente el amor triunfa o si gana la batalla el horror.
November 4, 2024
На этот раз Мериме обратился к любовным ошибкам и снова к вопросам чести, только уже не со стороны мужского и военного, а со стороны верности жены, даже не обязательно физической измены, а, главное, душевной. Чувства выписаны хорошо, героиня получилась очень понятной. Однако такой уровень страданий и экзальтации современному читателю непонятен. Правда, этот адюльтер того не стоил.
July 24, 2018
Quite interesting. I was shocked. It almost reminds me of the scarlet letter. But Julie took it an extra step. She died out of shame.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 30, 2020
Está bueno el chisme
January 15, 2023
A nice little story that’s a bit of a mashup of Jane Austen and Gustave Flaubert with an abruptly typical French ending.
June 14, 2025
corto para leer en viajes de bondi y llevadero, cómo va a terminar así 😭
October 27, 2024
The drama!!!! I'm enraged. Slightly copout ending but read in one sitting. Had a ball 😂
December 18, 2022
La Double méprise is one of Mérimée's longer nouvelles, about an unhappy marriage; it reminded me strongly of Balzac. I was expecting it to finish up in a duel like many of his stories, but Mérimée chose another Romantic cliché for the ending. It's a story which like many from the early nineteenth century is difficult to appreciate today, when our social norms and hence the psychology are so different.
December 22, 2015
Picked this up on a whim at Half-Price Books a while back. Sometimes that works out well for me, this time it did not. This was a pretty standard moral tale for its time, complete with the misogyny. Gotta love how the men in these books that are involved in the affair always get off scott-free, while the women either die (literally) or end up penniless. Very predictable. The only redeeming point was the smattering of witty social insights. This is what I get for buying cheap books without knowing anything about the author/plot beforehand -_-
June 7, 2025
L'histoire est pathétique (au sens du pathos). La pauvre Julie ne connaîtra finalement jamais le bonheur, et Darcy ne se rendra compte que bien trop tard de l'amour qu'il aurait pu vivre.
Displaying 1 - 26 of 26 reviews