Interview With History

by Oriana Fallaci, John Shepley (Translator)

Noted Italian journalist Oriana Fallaci interviews well-known political figures including Henry Kissenger, Nguyen Van Thieu, Golda Meir, Yasser Arafat, and others.

Genres: History, Nonfiction, Politics, Journalism, Biography, Italian Literature, Audiobook

376 pages, Paperback

First published January 1, 1974

About the author

Oriana Fallaci was born in Florence, Italy. During World War II, she joined the resistance despite her youth, in the democratic armed group "Giustizia e Libertà". Her father Edoardo Fallaci, a cabinet maker in Florence, was a political activist struggling to put an end to the dictatorship of Italian fascist leader Benito Mussolini. It was during this period that Fallaci was first exposed to the atrocities of war.

Fallaci began her journalistic career in her teens, becoming a special correspondent for the Italian paper Il mattino dell'Italia centrale in 1946. Since 1967 she worked as a war correspondent, in Vietnam, for the Indo-Pakistani War, in the Middle East and in South America. For many years, Fallaci was a special correspondent for the political magazine L'Europeo and wrote for a number of leading newspapers and Epoca magazine. During the 1968 Tlatelolco massacre prior to the 1968 Summer Olympics, Fallaci was shot three times, dragged down stairs by her hair, and left for dead by Mexican forces. According to The New Yorker, her former support of the student activists "devolved into a dislike of Mexicans":

The demonstrations by immigrants in the United States these past few months "disgust" her, especially when protesters displayed the Mexican flag. "I don't love the Mexicans," Fallaci said, invoking her nasty treatment at the hands of Mexican police in 1968. "If you hold a gun and say, 'Choose who is worse between the Muslims and the Mexicans,' I have a moment of hesitation. Then I choose the Muslims, because they have broken my balls."

In the late 1970s, she had an affair with the subject of one of her interviews, Alexandros Panagoulis, who had been a solitary figure in the Greek resistance against the 1967 dictatorship, having been captured, heavily tortured and imprisoned for his (unsuccessful) assassination attempt against dictator and ex-Colonel Georgios Papadopoulos. Panagoulis died in 1976, under controversial circumstances, in a road accident. Fallaci maintained that Panagoulis was assassinated by remnants of the Greek military junta and her book Un Uomo (A Man) was inspired by the life of Panagoulis.

During her 1972 interview with Henry Kissinger, Kissinger agreed that the Vietnam War was a "useless war" and compared himself to "the cowboy who leads the wagon train by riding ahead alone on his horse".Kissinger later wrote that it was "the single most disastrous conversation I have ever had with any member of the press."

She has written several novels uncomfortably close to raw reality which have been bestsellers in Italy and widely translated. Fallaci, a fully emancipated and successful woman in the man's world of international political and battlefront journalism, has antagonized many feminists by her outright individualism, her championship of motherhood, and her idolization of heroic manhood. In journalism, her critics have felt that she has outraged the conventions of interviewing and reporting. As a novelist, she shatters the invisible diaphragm of literariness, and is accused of betraying, or simply failing literature.

Fallaci has twice received the St. Vincent Prize for journalism, as well as the Bancarella Prize (1971) for Nothing, and So Be It; Viareggio Prize (1979), for Un uomo: Romanzo; and Prix Antibes, 1993, for Inshallah. She received a D.Litt. from Columbia College (Chicago). She has lectured at the University of Chicago, Yale University, Harvard University, and Columbia University. Fallaci’s writings have been translated into 21 languages including English, Spanish, French, Dutch, German, Greek, Swedish, Polish, Croatian and Slovenian.

Fallaci was a life-long heavy smoker. She died on September 15, 2006 in her native Florence from breast cancer.

Reviews

[W · Rating 5 out of 5]

Note : The following review is not of the whole of the above book.(It is a review of an interview of former Pakistani Prime Minister Zulfikar Ali Bhutto by the same author).

Review :
Italian journalist Oriana Fallaci was known for her penetrating questions to world leaders.This interview was conducted in April 1972 when Bhutto invited her to come to Pakistan and she spent several days with him.

Bhutto had assumed power just a few months earlier,after the break-up of Pakistan in 1971.

It is a fascinating interview,the picture that emerges of Bhutto is that of a highly emotional,intelligent and well read man.He also emerges as a bundle of contradictions and acknowledges his inner conflicts.His mind is Western,his soul Eastern.His criticism of his opponents is fierce.As the author puts it,he could make strange decisions based on whimsy.His narcissism is apparent, too.

The author doesn't hesitate to ask uncomfortable questions.Bhutto replies equally bluntly,as if he doesn't care if anyone gets offended.Yahya Khan,Mujib ur Rehman and Indira Gandhi come in for particular flak.

Bhutto states that one of the first rules of politics is to appear stupid to decieve opponents.He also says that there is nothing wrong with a politician constantly changing his position on any given issue and contradicting himself.

Much of the interview is about the 1971 war.Bhutto directs his anger at Sheikh Mujib ur Rehman.He doesn't rate him highly,saying he had one idea in his head,secession and that he was only capable of shouting and putting on airs.Bhutto disputes the figures of millions of Bengali casualties claimed by Bangladesh during 1971 and terms them grossly exaggerated.

The author asks him if Mujib was arrested at his behest,because Bhutto only left Dacca when Mujib was under arrest.Bhutto denies it.

He is also very critical of Pakistani president Yahya Khan,who he says tried to arrest him even before arresting Mujib.After taking power,Bhutto put Yahya Khan under house arrest where he eventually died.

Former Indian prime minister Indira Gandhi was so upset by Bhutto's remarks about her that she refused to have a meeting with him.Bhutto doesn't hide his disdain for her.

Bhutto professes his admiration for Napoleon,Stalin and Chou en Lai.He talks about his love for reading and his library,his Marxism despite being born rich and his concern for the poor,because his mother came from a poor family.

The author also asks him about his two wives.Bhutto replies that he had to marry his cousin when he was a young boy of eleven because his his family asked him to.He was promised cricket bats and never lived with her.His second marriage was by his own choice.

At the end,the author asks Bhutto how long he was expected to last.Bhutto's reply,longer than anyone who ruled Pakistan.But he adds that his life had been in danger before,Ayub and Yahya had tried to get him poisoned and shot. (Seven years after the interview,Bhutto would be dead,hanged by General Zia).

A fascinating insight into Bhutto's mind.I'm not a Bhutto fan,but have always found his story remarkably interesting.Five stars because of my own interest in the contents of the interview.

Can be downloaded from :
sanipanhwar.com

[Alireza · Rating 4 out of 5]

راستش در مورد این کتاب خیلی خیلی حرف برای گفتن هستش که فکر نکنم بشه اینجا همه‌ش رو گفت.
به طور کلی این کتاب یک مجموعه گردآوری شده از مصاحبه‌های اوریانا فالاچی با افراد مهمی در سیاست جهان هستش که نسخه انگلیسی اون خیلی کامل‌تر هستش ولی نسخه فارسی هم با توجه به شخصیت‌های انتخاب‌شده، برای ما ایرانی‌ها میتونه جذاب باشه. شاید غیر از دو شخصیت لهستانی، بقیه افراد انتخاب‌شده به نوعی با ایران در ارتباط هستند و حتی توی مصاحبه‌هاشون اسم ایران آورده میشه.
فالاچی باتجربه و کاربلد هستش و مشخص هست که اطلاعات جامع و خوبی داره (به قول آریل شارون درس‌هاش رو خوب پاس کرده) و زبان تند و تیزش مصاحبه‌ها رو جذاب میکنه. به نظرم توی مصاحبه‌ش با شارون و قذافی، پوست‌شون رو میکنه و هیچ جا بهشون رحم نمیکنه. برای ما ۳ مصاحبه خیلی آشنا هستش، روح‌اله خمینی، مهدی بازرگان و محمدرضا پهلوی.

درباره مصاحبه با خمینی
اولین چیزی که عجیب و قابل تامل به نظر میرسه متن مصاحبه هستش، اینکه زبان فالاچی خیلی گزنده نیست و با احترام بسیار زیاد و ارادت صحبت میکنه. دوم گفتار مثل همیشه عجیب و غریب و بدون فعل و فاعل امام هستش که برای من سوال بود واقعا مترجم چی میخواد براش ترجمه کنه. همه این مسائل وقتی حل میشه که متوجه بشید متن مصاحبه با خمینی از کتاب صحیفه‌ی امام نقل شده نه از متن انگلیسی و وقتی جالب‌تر میشه که متن انگلیسی مصاحبه رو از آرشیو اصلی مطالعه کنید. اونجا همچنان زبان گزنده هستش و بخش زیادی از جملات نامفهوم برای فالاچی ترجمه نشده و همین‌طور یه بخشی از مصاحبه در ترجمه فارسی حذف یا جابجا شده.
مثلا یه جا فالاچی میگه: من در قیافه‌ی شما نگاه میکنم که یک قیافه‌ی آرامی است و طبیعی است و نرم، اما چرا دنیا یک قیافه‌ی خشن و عبوس و ترسناک از شما درست کرده. (اون بخش اول رو اصلا نگفته و مترجم پاچه‌خوار اضافه کرده)
یا یه جاهایی امام گیر میده که اصلا آدمی به سن و سال تو رو کسی نگاه نمیکنه و به چادر نیازی نداری و یه کل‌کل جالب و تاسف‌باری شکل میگیره.
یه جایی هم میپرسه نظرتون راجع‌به اینکه این آدم‌ها میان بیت صبح تا شب شعار میدن و صدات میکنن چیه که چند بار تاکید میکنه لذت میبره
(اینا حذف شده بود)
یا اینو برای فالاچی ترجمه نکردن: این نه این است که آزادی بدون قانون وجود داشته باشد، آن آزادی نیست. منتها آزادی است که مردم روی محبت و عشق‌شان و روی یک مبادی الهی به بعضی اشخاص که این‌ها را می‌شناختند به این که الهه هستند روی می‌آورند و این آزادگی است. (خیلی دوست داشتم اینو براش ترجمه میکرد)

درباره مصاحبه با بازرگان
خیلی جالبه یه نفر خارجی انقدر قشنگ با چندتا سوال کل تفکرات بازرگان رو به چالش میکشه و ایراداتش رو میکوبه تو صورتش و اون بزرگوار هنوز نفهمیده چی کار داره میکنه و میگه به ما در فرانسه قول دادند که مرجعیت مذهبی کاری با سیاست کشورداری نداره. هرجا هم گیر میکنه میگه نه اینجا با غرب فرق داره اصلا امکان نداره دیکتاتوری شکل بگیره، ما تو دین‌مون اینا رو نداریم و فلان.

درباره مصاحبه با محمدرضا پهلوی
راستش بخش اول مصاحبه مربوط به زمانی میشه که محمدرضا از دوتا ترور جان سالم به در برده و ازدواج دومش هم به مشکل خورده و وارد یه حال و هوای عرفانی و مذهبی شده و راجع‌به امام علی و خدا و رویاهاش میگه. شاید اگر چند سال قبلش این مصاحبه صورت میگرفت خیلی تفاوت میکرد. ولی بخش دوم که برای من جذاب بود جایی هست که راجع‌به نفت و استراتژیش نسبت به کشورهای بزرگ دنیا صحبت میکنه. تسلط بسیار خوبی روی انرژی‌های جایگزین داره (چیزی که حتی بعد از پنجاه سال برای بعضی سیسات‌مدارهای امروزی بی‌معنی هستش) و پیش‌بینی و برنامه‌ریزی برای قرار گرفتن در ۵ کشور برتر جهان از نظر نظامی و اقتصادی (چیزی که الان به نظر یه جوک بی‌مزه میاد ولی اون زمان واقعا شدنی بوده)

خب، یخورده این ریویو طولانی شد ولی اینجور کتاب‌ها خیلی ارزشمند هستند مخصوصا در کشورها و سیاست‌مدارانی که دو روز بعد حرف‌هاشون رو حاشا میکنن و میگن ما اینو نگفتیم. اینا باید در تاریخ نوشته بشه و آیندگان بخونن و قضاوت کنن و درس بگیرن. حتی شاید نیاز باشه پدر و مادرها بخونن و بگن آیا این همون چیزی بود که میخواستن؟

[Maziar MHK · Rating 2 out of 5]

در مورد شخصیت هایِ تاثیرگذارِ تاریخِ معاصر ایران، نقل قول هایی از این و آن شنیده بودم که از بَس عجیب می نمودند، حتی لحظه ای هم نمی خواستم باورشان کنم، نَه این که نخواهم، شک نکنید که نمی شد و نمی توانستم. شمام بودین، صَدی نَود، وضع فرقی نمی کرد
تازه حینِ خوندنِ مصاحبه ها، متوجه شدم که، بِواقع چنین حرف هایی زده شده و در سطح رسانه ها منعکس شده. بعدش خُب، بی تردید استنتاج کردم، نَه اونایی که اون موقع، این دست مصاحبه ها رو شنیدن یا خوندن، کابوس میدیدن و نَه ما، که الان میخونیمش، خواب هستیم. واقعی ست دوستان، واقعی و عجیب
من یکی، این وسط، کاری به حق و ناحقِش ندارم که ماشینِ "حق سنج" نبوده والانشم نیستم. ضمناََ از دِر نقد و ایراد هم داخل نشده اَم که رَدایِ چنین مقامی بر تَنم دوخته نشده. هر چه گفتم از بابِ میزانِ "باورناپذیری" برخی سخنانِ مصاحبه شوندگانِ ایرانی از آیت الله و اعلی حضرت، هر دو بود که تصور نمیکردم واقعاََ روزی "عَمری" به "زیدی" یه همچی حرفی رو گفته باشه، حال چه تو مصاحبه وچه غیرِ اون

[Parisa · Rating 4 out of 5]

برای وصف اینن کتاب نمی دونم چطور باید ریویو بنویسم ..کتاب که نه ! برای این زن ! کدوم زنیه که دوس نداشته باشه جای این شخص باشه ...کتاباش واقعین ..باهاشون میشه زندگی کرد و حسشون کرد ..نه خیلی لوس و احساسی پرداخته به ماجرا نه خیلی خشک و گزارش طور . دل چسب ! می کشوندت !
راجع به این کتاب که تقریبا اولین کتابی بود که سیاسی می خوندمش ..باید بگم فوق العاده جالب بود ! از اقای خمینی و بازرگان شروع می کنه ..اما من ظاقت نیاوردم که تهش محمد رضا رو بخونم ،پس بعذ اینا رفتم سراغ شاه سابق !
با شارون و قذافی و لخ والسا و راکواسکی هم حرف زده ...
قشنگیش به اینه که مکالمه ها زنده ان ! از جایی نقل نشدن ! مستقیم از حلقوم این افراد بیرون اومده و نوشته شده ...
به نظرم جذاب ترینش گفت گوش با محمد رضا شاه بود ! : ))) تصوراتم رو کلن زیر و رو کرد ..
توصیه میشه شدیدا !

[°•.Melina°•. · Rating 5 out of 5]

وای چقدر محشر بود.خیلی خوشحالم زودتر این کتاب رو خریدم و اول سالی خوندم. هیچوقت روزی که مصاحبه‌ی شاه و خمینی رو پشت سر هم خوندم رو یادم نمیره. مدام از جام پامیشدم و حرص میخوردم. حتما حداقل این دو تا رو بخونید. این کتاب خودِ قضاوت تاریخه، به تنهایی کافیه برای خود حقیقت.

جسارت اوریانا تو پرسیدن سوالها و هوشش تو پیش بردن گفتگوها! ده برابر بیشتر عاشقش شدم.

من شاه و بازرگان و قذاقی و بازرگان رو خوندم.
(اون یکی هارو هیچ نمیشناختم و هیچ علاقه ای هم به سیاست ندارم)
گفتگوی قذاقی خیلی جالب و تاسف بار بود!
یهو به خودت میای میگی اگر با هیتلر هم مصاحبه میکرد همینطوری بود؟ یه سری پسر بچه که انگار پشت یه گیمی نشستن و مَنم مَنم میکنن و واقعا فکر می‌کنن کس خاصی‌ان؟ خیلی خنده‌دار میشه کلا، با احترام به همه‌ی آقایونِ گودریدز بعد از بستن این کتاب یه خنده کردم و گفتم:
Men!☕️

درمورد خمینی که هیچ حرفی ندارم خودش داره واضحا میگه چی به چیه اما درمورد شاه، که دو بار خوندمش و هربار مغزم سوت کشید، چه اطلاعاتی چه دانشی چه بینشی چه برنامه‌هایی، و به قول اوریانا چه شوقی موقعِ صحبت کردن درمورد نفت و اطمیمانش از اینکه جزو پنج کشور برتر سیاسی اقتصادی جهان میشیم و هممون خوب میدونیم که میشدیم.

اما حیف از اون قسمتی که حرف از زن زد.
کاش چیزی نمیپرسیدی اوریانا جان، کاش یادم نمینداختی که به هر حال شاه هم یه مرد سنتیِ اوایلِ ۱۳۰۰ عه و دنیای اون موقع اون درکی که از زن داریم الان رو نداشت، چون امکاناتش رو نداشت و مثل امروز ثابت نکرده بود که توانایی‌هاش میتونه جسمی و روحی برابر باشه.
و تازه خود شاه اولِ کار بود،
به قول خودش اولین کسی بود که تو ایران بهمون حق برابر داد از تحصیل کرقته تا زسر پرچم و ارتش! اما متاسفانه هنوز اون قسمت از ذهنش رشد نکرده بود که بفهمه همینها به این معناست که از لحاظ توانایی هم برابریم😂
(کتاب پیشم نیست بعدا مینویسم جمله‌شو اما توی یک صفحه همون بالاش میگه من حقوق برابر به زن دادم ولی ۴ خط پایین تر میگه که زن توانایی‌ش برابر نیست که اوریانا هم میگه "درست میفرمایید" منظورشون نمیدونم دقیقا کدوم توانایی بود اما هرچی بود قطعا اون موقع اطلاعاتشون در همون حد بود)

خلاصه اگر فقط این و اونجایی که منم منم بازیش (همون پسربچه‌های مغرورِ پشت گیم) گل کرد و گفت زنها هیچ نقشی تو زندگی مردها ندارن "مگرنه اینکه زیبا باشن" (اینجا نزدیک بود کتاب رو ابتدا با خشونت پاره و بعد با آرامش از پنجره به بیرون پرتاب) باقی بهم ثابت کرد که اگر ایران یک سیاستمدار مسئول و باسواد به خودش دیده باشه بعد از کوروش ایشون بوده. حق داشته میگفته که بهش وحی شده ادامه‌ی کوروش باشه، هرچند که باور کردنش مبهمه اما حق داشته.

[مجید اسطیری · Rating 4 out of 5]

مصاحبه ش با امام خمینی و معمر قذافی واقعا عالیه
امام خمینی یه تیکه بهش میندازه
دیوانگی قذافی رو هم من توی این مصاحبه فهمیدم

[Haleh · Rating 4 out of 5]

بهتر بود تاریخ هر مصاحبه هم ذکر می‌شد

[Thomé Freyre · Rating 5 out of 5]

Who controls the past controls the future: who controls the present controls the past."

George Orwell

[piperitapitta]

Discutendo sulla corretta pronuncia di Kissinger (alla tedesca o all'americana?), acchiappo la mia vecchia copia Bur nella speranza che l'Oriana sciolga il dilemma: è la prima intervista, ma di come si dica non ne fa menzione, ma ormai io sono trascinata nel vortice delle sue parole e la sua verve, il modo di incalzare Kissinger e di obbligarlo a parlare del Vietnam quando non vorrebbe affatto parlarne, mi obbligano a conservare il libro sul comodino, a non riporlo in libreria come pensavo di fare una volta esaurito l'argomento, con l'intenzione di proseguire la lettura con l'intervista successiva.

[Rana Saniei · Rating 5 out of 5]

جسارت فالاچى در حين و بعد از مصاحبه هايش مثال زدنى است. از هر درى كه بخواهد سوال مى پرسد، روى هر موضوعى كه بخواهد جوابش را كامل و واضح بداند، پافشارى مي كند و دست آخر راجع به شخصيتى كه روبرويش نشسته قضاوت مى كند، چون هيچ وقت نخواسته مثل يك ضبط صوت فقط كلام را ضبط كند بدون ارايه ى يك تحليل يا دست كم يك نظر شخصى...عواقب مصاحبه هايش را پيگيرى ميكند و به هيچ وجه حاضر نيست جمله اى از حرف هاى ادمى كه روبرويش نشسته را حذف كند يا بگويد چنين حرف هايى زده نشده. حتى اگر به خاطر آن حرف ها كشورها به هم بريزند و حاكمان با هم درگير شوند. بعد از خواندن اين كتاب آرزو كردم اى كاش فالاچى زنده بود و مصاحبه هاى جنجال برانگيزش را با شخصيت هاى سياسى دنياى امروز ادامه مى داد... يا حداقل كاش كسى از بين خبرنگاران امروزى، بدون ملاحظه و ترس، مثل فالاچى سوال مى پرسيد از كسانى كه خيلى وقت است پاسخگوى هيچ كسى نيستند...

[Hamid · Rating 5 out of 5]

چاپ سال 76 كتاب را بخوانيد.
آن زمان توي هير و بير تغيير فضاي سياسي كتاب مصاحبه خميني با فالاچي را بدون سانسور و از نسخه اصل ايتاليايي آورد. من آن را در مجله دانشجويي چاپ كردم و كم بود نشريه توقيف شود. فالاچي در اين مصاحبه خميني را چنان به چالش مي كشد كه خميني چند بار مي خواهد از زير بار مصاحبه در برود اما فالاچي با مهارت كنترلش مي كند.
هر جا در روزنامه هاي سال 58 دنبال اين مصاحبه مي گشتم پاره شده بود. در كتاب "صحيفه نور" مركز نشر اكاذيب (نشر آثار امام( هم كاملا آن را عوض كرده بودند انگار حاجيه خانم فالاچي با خميني مصاحبه كرده.
ديدم در چاپ اين دو سال اخير كتاب آقاي امامي هم مصاحبه را به سبك مركز نشر اكاذيب تنظيم كرده اند.
مصاحبه اصلي را از دست ندهيد كه شاهكاريست

[Ilaria_ws · Rating 5 out of 5]

"Questo libro non vuol essere qualcosa in più di ciò che è. Non vuole promettere nulla in più di ciò che promette cioè una testimonianza diretta e fornita attraverso una trentina di personaggi della storia contemporanea."

Intervista con la storia è uno dei libri della Fallaci che mi premeva più leggere, non solo perchè in questo modo il mio progetto di leggere tutto ciò che la Fallaci ha scritto prosegue, ma anche perchè la Fallaci è stata una giornalista eccezionale. In questo volume sono raccolte circa una trentina di interviste che la Fallaci fece nel corso di una decina d'anni. Ogni personaggio intervistato viene debitamente introdotto dalla giornalista che ci racconta anche i retroscena legati alle interviste stesse. Si tratta di personaggi che in un modo o nell'altro hanno influenzato la storia contemporanea, attraverso di essi ci è permesso capire meglio i dettagli di eventi che ci hanno solo sfiorato nel corso del tempo. Su tutte le voci si erge quella di Oriana che con la sua solita e pungente sincerità, col suo solito coraggio, ci racconta, come solo lei sa fare, l'essere umano alle prese con il potere.
Quando si parla di Oriana Fallaci non si può far altro che dire che sia stata una grande donna, un personaggio forte, una bravissima scrittrice ma, per quanto mi riguarda, la Fallaci è stata sopratutto una giornalista eccezionale. Mi sono resa conto che sono proprio le sue interviste a rappresentarla di più. Le interviste raccolte in questo volume sono molte e tutte diverse l'una dall'altra. Sono accomunate dalla voglia di Oriana di cercare di capire meglio quel che accadeva nel mondo all'epoca, e esplorare il concetto del potere e del modo in cui inevitabilmente influisce su chi lo detiene.
Quindi si parte con l'intervista a Kissinger, e qui si parla di Vietnam, passiamo a Golda Meir e Indhira Ghandi, e qui si parla del ruolo di due donne tra tanti uomini che si trovano a detenere il potere, troviamo anche interviste a personaggi di spicco della politica italiana, come Andreotti e Nenni. Finiamo con l'intervista a Panagulis, l'intervista ad Alekos, forse la più bella e sentita.
Mi sembra superfluo dire che questo volume mi è piaciuto moltissimo. Le interviste della Fallaci sono interessantissime,a volte le domande sono anche più interessanti delle risposte. I temi trattati, i personaggi approfonditi, danno una nuova luce ad eventi e situazioni politiche che caratterizzavano il periodo tra gli anni 60' e 70' del 900. Alcune interviste sono ammantate di un'umanità e di una bellezza meravigliose, in altre prevale la rabbia e lo scontento, in altre ancora la speranza.
Quella di Oriana è la presenza più ingombrante, è sua la voce che sovrasta le altre. Già me la immagino mentre lancia frecciatine a Kissinger, simpatizza con la Meir, litiga con Colby, si arrabbia e inveisce come solo lei sapeva fare. Distante ma allo stesso tempo partecipe.
Leggere la Fallaci per me è sempre un piacere, finora ho apprezzato tutti i suoi scritti. Leggendo queste interviste ho pensato ad oggi, al presente, e mi sono immaginata quello che oggi Oriana avrebbe potuto fare per il giornalismo. Ci vorrebbe qualcuno che come lei si impegni a intervistare i vari Obama, Putin e così via, ma non per farne solo delle belle interviste, ma con l'intento di capire e comprendere il rapporto tra uomo e potere, e, come Oriana, cristallizzare quei momenti a beneficio delle generazioni future.
In queste interviste troverete tanto, arrivata alla fine, leggendo l'intervista di Oriana ad Alekos, non ho potuto evitare di pensare a quello che accadde dopo, e ho pianto ricordando quello che Oriana racconta in Un Uomo. E' questo che troverete in ogni scritto della Fallaci: la pura realtà, a volte dura, a volte dolorosa, ma reale.

[Nariman · Rating 4 out of 5]

گفت و گو با خمینی، محمدرضا شاه، قذافی و شارون برام از بقیه جالب تر بودن! حرفای محمد رضا شاه خیلی شوکه ام کرد، بر خلاف تبلیفات این روز ها که سعی می شه اونو یه فرد مدرن و مطلع و دلسوز نشون بدن و بذارنش نقطه مقابل یکی مثل خمینی، تو این مصاحبه خیلی مذهبی و متوهم به نظر میومد...

[ZaRi]

هنری کیسینجر در مصاحبه با فالاچی اعتراف کرد که جنگ ویتنام را «جنگی بی فایده» می داند و افزود که خود را «یک کابویی می بیند که به تنهایی سوار بر اسب پیشاپیش کاروان دلیجان ها حرکت می کند.»

[Hossein Golzar · Rating 1 out of 5]

کتابسازی و سو استفاده ای ناموفق از یک نام موفق

چرا کتابسازی، چرا ناموفق
فالاچی کتابی دارد به نام مصاحبه با تاریخ که مجموعه 16 مصاحبه با شخصیت های مختلف است که اتفاقا هیچ کدام شان هم ایرانی نیستند و در ایران همه ترجمه و چاپ شده. اما کتاب حاضر یعنی «گفتگوهای اوریانا فالاچی» اصلا معادل زبان اصلی ندارد و حاصل هنر کتابسازی اهل نشر است که یکی از موالید بی در و پیکری قانون حقوق مولف و کپی محصوب می شود. با ورق سومی که میزنید اولین سوا�� ازاولین مصاحبه آغاز میشود ... و کتاب نه مقدمه ای از مولف دارد و نه از مترجم که لا اقل تببین کند از این همه مصاحبه فالاچی چرا این ها و چرا این چینش چه اولویتی و ... ؟
مصاحبه ها اصلا تقدم زمانی و چینش مرتب تاریخی ندارند و گذشته از این حتی در یک پاراگراف فضای سیاسی - اجتماعی و کارکرد هر گفتگو و ضرورتش در آن برحه تاریخ تصویر نشده که نه تنها اهمیت آن را نشان نمی دهد بلکه پیش زمینه ای برای درک علت آن سوال و جواب ها در متن گفتگو به خواننده نمی دهند. ای بسا هر کدام از این مصاحبه ها در دوره خودشان اتفاقی مهم بوده اند و فالاچی برای هر کدام شان به طریقی و مدت زیادی در انتظار بوده و سفرهای بسیاری کرده. اضافه کنید که حتی خبری از نام نشریه ای که این مصاحبه ها در آن چاپ شده و تاریخ همه گفتگو ها هم نیست. و کاهلی تا این حد که حتی لید مصاحبه ها (به جز یکی دو مورد) آورده نشده و همین طور یکباره با سوال اول آغاز می شود.

چرا سو استفاده، آیا کِرم؟
هفت مصاحبه در کتاب هست که با امام خمینی آغاز می شود و با محمد رضا پهلوی پایان می یابد. از این هفت مصاحبه سه مصاحبه از ایرانی هاست که گفتگوی سوم متعلق به مهندس بازرگان است، اما چرا بازرگان؟ همان طور که گفتم چینش تاریخی مصاحبه ها رعایت نشده است و معلوم نیست با چه منطقی و چرا مصاحبه امام خمینی اول است (البته منطقش پیداست در حد دم خروس).
در ادامه روند کتاب و گفتگو ها با سایر شخصیت ها مثل شارون، قذافی، راکووسکی و... این طور به خواننده القا می شود که مجموعه حاضر گفتگو هایی با دیکتاتور های دنیا است. چاپ مصاحبه بازرگان بعد از مصاحبه امام خمینی هم درست در راستای درو کردن کشت هایی است که در مصاحبه قبلی ناکام مانده اند.
ترجمه گفتگو های برگردانده شده به شدت معمولی و حتی نا مناسب اند تا حدی که برخی عبارات را باید برگشت و دوباره خواند... اما یک استثنا هست! مصاحبه آخر یعنی مصاحبه با شاه ایران که بی شک بهترین ترجمه کتاب است! و حتی تا حد زیادی شاعرانه برگردان شده و جا به جای آن «آه» هایی ترجمه شده چنانکه که گویا با یک متن ادبی طرفیم. (فیلم گفتگو هست و مصاحبه به زبان فارسی نیست) بماند که اصلا چرا این مصاحبه؟ چون این مصاحبه مربوط به برهه ای است که به علت زمزمه تحریم نفت علیه آمریکا توسط کشور های عربی و یک سری اتفاقات سیاسی دیگر قیمت نفت به بالاترین حد خودش رسیده بود و روزهایی بود که شاه در دنیا به اوج قدرت سیاسی دوران حکومتش دست یافته بود و محل رجوع، مذاکرات و چانه زنی ها برای تامین نفت غرب بود. لذا اعتماد به نفس او در این دوره در حد عجیبی است که سمبلش برای مقایسه و استناد های مختلف اتفاقا فیلم ویدئویی همین مصاحبه است که از آمال و آرزوهایی می گوید که کمتر از چند سال بعد در دوران حکومت خودش با فرا رسیدن تورم پولهای نفتی خیلی از آنها پوچ می شوند.
استثنای دیگر این مصاحبه لید پنج صفحه ای! خبرنگار درباره احساسش و شاه و توصیف فضای مصاحبه است ! متنی ستایشگر و ... آیا شخصی مثل فالاچی برای سایر مصاحبه ها حتی در حد ترسیم فضا هم چیزی ننوشته بود؟!
حالا شش مصاحبه چالشی بالا که سطح تنش در آنها تا حدی است که شارون بارها داد میزند قذافی عصبانی می شود و مصاحبه را ترک می کند و ... را بگذارید در کنار این گفتگو (البته این گفتگو هم مسئله زندانیان سیاسی را دارد ولی مرادم فضای کلی گفتگو است)
کتاب انگار برای برای مقایسه بین مصاحبه اول و آخر ساخته شده، یعنی مصاحبه امام و شاه ، و البته این ربطی به فالاچی ندارد و کِرم کتابساز است خصوصا اگر با یک سرچ ساده متن لید و موخره فالاچی برا مصاحبه اش با امام خمینی را بخوانید که در کتاب ذکر نشده شک نخواهید کرد که کِرم هست ... یک ستاره این ریوو برای آن همه کِرم هاست!

اما فالاچی، هنر مِی پس از عیبش
در این باره میخواستم مفصل تر بنویسم اما بعد از خواندن کتاب دیدم نمیشود از آن کِرم گذشت لذا متن بالا آنقدر شد که این جا دیگر کمتر حوصله نوشتن باشد، بعلاوه درمورد هنر فالاچی حتما جاهای دیگر کسان دیگر بهتر نوشته اند.
به نظرم خواندنی ترین بخش های این کتاب جواب های شخصیت ها نیست، سوال های فالاچی است. که تسلط ش بر موضوعات، زوایای دیگرِ مسائل، عوض کردن زمین بازی، متلک ها و طنز های در لفافه اش و حتی دست انداختن شخصیت هایی در آن سطح در کنار پشت کار و تهور یک زن که فقط برای انجام این هفت مصاحبه لا اقل به سه قاره مسافرت کرده است از این سوال ها پیداست.
بعلاوه که وقتی این تصویر از یک زنِ سختِ خبرنگار چالشی عالم سیاست را می گذارید در کنار روی دیگر سکۀ فالاچی در کتاب خواندنی نامه به کودکی که هرگز زاده نشد. فالاچی اینجا هم متمایز است دوست داشتم در مورد تجربه و تصویر دیگر ِ خبرنگار هایی که قصه و چیز هایی غیر از خبر نوشته اندهم بنویسم که زیاد میشود و حسش هم نیست.
به نظرم خواندن تجربه های اینچنینی برای خبرنگار ها خیلی مفید کاربردی است . در حد یک کارگاه عملی
مصاحبه های شارون و قذافی هم خواندنی ترین بخش های کتاب اند

[الناز ی · Rating 4 out of 5]

در غزه کتابهایی پیدا کردیم که در مدارس تدریس میشد.در یکی از کتابهای حساب، مسائلی از این قبیل مطرح شده بود: پنچ اسرائیلی داریم. سه نفرشان را میکشی. چند اسرائیلی دیگر برای کشتن باقی میماند؟
وقتی این چیز ها را به اطفال هفت هشت ساله می آموزند ریشه ی هر امیدی خشکانده میشود.

[Atefeh · Rating 3 out of 5]

مصاحبه آیت الله خمینی و محمدرضا پهلوی را خواندم.
از این همه تفاوت اندیشه و رفتار حقیقتا شگفت زده شدم.
باقی مصاحبه ها برایم جذابیتی نداشت و نخواندم، شاید بماند برای زمانی دیگر با فکری آزادتر!

[HamidReza AzimiNasab · Rating 3 out of 5]

اوریانا فالاچی بزرگترین دلیل من برای خواندن این کتاب بود.
راستش را بخواهید این زن برای من جذاب است!
هوش و جسارت را در تک تک پرسش هایش می توان دید.
نسخه های مختلفی از این کتاب موجود هست، که این نسخه به خاطر وجود خمینی، بازرگان و شاه احتمالا برای ما ایرانیان از اهمیت بیشتری برخوردار است.
با توجه به این‌که من کتاب ترجمه چاپ در ایران را مطالعه کردم، احتمال سانسور شدن بخش هایی از آن وجود دارد!

مغزم موقع خواندن گفت و گو با خمینی واقعا درد گرفت، خمینی به زبان فارسی سخت!!! صحبت می کرد و بخشی از سخنانش خیلی قابل فهم نبود!
توجه بفرمایید:
"منتها آزادی است که مردم روی محبت و عشق‌شان و روی یک مبادی و مبادی الهی به بعضی اشخاص که این‌ها را می شناختند به این‌که الهی هستند روی می آورند؛ و این آزادگی است."
_______________
بخشی از سخنان جالب(برای من) بازرگان:
(۶ ماه بعد از انقلاب و در زمان نخست وزیری)
"ملت آمادگی مواجه شدن با آزادی را ندارند. می بایست عادت‌شان داد، تعلیم‌شان داد تا این که سیاسی شوند،با قدم های کوتاه و آهسته باید قدرت را به دست بگیریم، اول مدارس بعد مطبوعات، بعد دادگستری، بعد اقتصاد، بعد ارتش، وگرنه به حالت آشفتگی می‌افتیم و حتی ممکن است یک دیکتاتور دیگر ظهور کند."

"می شود گفت که مقصر بدون شک، غیر روحانیون بودند که روحانیت توانست مواضع را در دست گیرد. و باید بگویم که روحانیت چنین خیالی را نمی کرد. روحانیون به سادگی از فرصتی که تاریخ به آن‌ها داد استفاده کردند یعنی پر کردن خلائی که ما آن را خالی گذاشتیم."

"فکر نمی کنم که یک دیکتاتوری مذهبی بتواند استقرار پیدا کند، بالاخره مردم قیام خواهند کرد مردم یاد گرفته‌اند هیچ ترس و وحشتی را تحمل نخواهند کرد."
_______________
بخشی از سخنان جالب(برای من) شاه:
"وقتی که سلطنت نباشد، هرج و مرج یا حکومت متنفذان، یا دیکتاتوری بر قرار می شود.در هر حال، سلطنت تنها راه اداره‌ی ایران است."

"من مطمئنم که سلطنت در ایران، به مراتب بیش از رژیم های حکومتی شما پایدار خواهد بود.یا شاید بهتر باشد بگویم که رژیم های شما دوام نخواهد آورد و رژیم من پایدار خواهد ماند."

"من به خدا ایمان دارم و معتقدم که خدا مرا برای انجام مأموریتی برگزیده است. الهامات من معجزه هایی بودند که کشور را نجات دادند."

"باور کنید وقتی سه چهارم ملتی خواندن و نوشتن نمی داند جز از راه اقتدار کامل نمی توان اصلاحات کرد."

"گفتن این‌که ایران در صف پنج کشور بزرگ و ثروتمند قرار خواهد گرفت مسلما اغراق آمیز نخواهد بود. ایران در سطح آمریکا و شوروی و ژاپن و فرانسه قرار خواهد گرفت."

"قضیه ی این فمنیسم چیست؟ این فمنیست ها واقعا چه می خواهند؟ شما می گویید برابری! بسیار خوب، شما مطابق قانون برابر هستید اما نه از لحاظ توانایی‌."

[Aithne · Rating 4 out of 5]

Nie lubię tak długich książek. Zapału do ich czytania starcza mi z zasady na ok. 200 pierwszych stron; potem urok nowości się wyczerpuje, a końca nawet nie widać. Przez kolejne strony przedzieram się w żółwim tempie i z zerową motywacją. Dopiero w okolicach 60% objętości zaczynam wierzyć, że kiedyś jednak uda mi się daną cegłę skończyć, a ostatnie rozdziały czytam już sprintem - nieraz nawet z żalem, że docieram już do końca tak wspaniałej książki.

Z Wywiadem z historią, który zaczęłam czytać pół roku temu, miałam dokładnie tak samo - i zastanawiam się, czy to kwestia właśnie tego fenomenu, czy raczej kolejności, w jakim ułożone są poszczególne wywiady. Mała dygresja: nie lubię XX-wiecznej historii i niewiele o niej wiem; przez lata moje zainteresowania historyczne kończyły się we wczesnym wieku XIX, a choć w ostatnich miesiącach udało mi się rozciągnąć je do lat 30. XX wieku, to dalej ani rusz nie chciały drgnąć. O latach 70., w których zostały przeprowadzone wszystkie zebrane w tej książce wywiady, co do jednego, nie wiedziałam nic. No, wiadomo: tu Wietnam, tam Pol Pot, Jasir Arafat i Indira Gandhi też co nieco mi mówili, ale już takiego Aliego Bhutto kojarzyłam tylko jako ojca Benazir, a o Kissingerze wiedziałam tyle, że istniał. O większości z przedstawionych tu osób nigdy nawet nie słyszałam. I to było w pewien sposób fantastyczne, bo lektura Wywiadu z historią otworzyła mnie na całkiem nowy świat. Zaczynałam z białą kartką w głowie, kończyłam z całkiem szczegółowym obrazem sytuacji geopolitycznej we wczesnych latach 70.

Wracając do tematu: może dlatego, że więcej wiem o historii europejskiej niż azjatyckiej czy bliskowschodniej, i jest mi też, siłą rzeczy, emocjonalnie bliższa - zdecydowanie bardziej podobała mi się druga połowa książki, dotycząca Włoch, Hiszpanii, Portugalii, Grecji, w międzyczasie też Brazylii i działalności CIA, niż ta pierwsza, związana z Wietnamem, Indiami/Pakistanem, Izraelem/Palestyną, Sri Lanką, Kambodżą. Nie jestem tylko pewna, czy to kwestia samych wywiadów i ich tematyki, czy też po prostu tego, że pojawiły się już po tych krytycznych 50-60%. Pewnie nigdy się nie dowiem. Ale to w sumie też dygresja.

I to pewnie też będzie dygresja, która nikogo raczej nie będzie obchodziła, ale polubiłam panią Fallaci. Przyznaję, że trochę mi to zajęło; jej wstępy do kolejnych wywiadów są bardzo subiektywne i nieraz wydały mi się tendencyjne, przesadzone, a jej opinie zdawały się opierać na nieistotnych drobiazgach. Naprawdę polubiła Goldę Meir od pierwszego wejrzenia, bo przypominała jej jej matkę? Na czym opierała się jej sympatia do Indiry Gandhi - poza podziwem dla kobiety-głowy państwa? Naprawdę uznała, że z Arabią Saudyjską jest coś nie tak, bo nastolatka grała na gitarze piosenkę, w której pojawia się wers Please take me away from here? I ta maniera powtarzania imienia rozmówcy przy każdym pytaniu! (Co ciekawe, obecna tylko w niektórych wywiadach.) I te objaśniające komentarze w wywiadzie z Hajle Sellasje, żeby przypadkiem czytelnik nie mógł sam zinterpretować sobie jego zachowania! Uch.

A jednocześnie ze wszystkich tych wywiadów wyłania się obraz osoby bardzo zaangażowanej w walkę o sprawiedliwość, głęboko oburzonej wszelkimi niesprawiedliwościami, dociekliwej i potrafiącej zadawać właściwe pytania - i nie potrafię jej za to nie pokochać. Zwłaszcza w części europejskiej, a już najbardziej - włoskiej. Tu przestałam mieć to męczące wrażenie tendencyjności; może dlatego, że w kwestiach polityki europejskiej Fallaci nie kryje się ze swoimi sympatiami, wyraźnie opowiada się po konkretnej stronie i nie próbuje udawać obiektywizmu. Może dlatego, że to mi łatwiej było w tych przypadkach stwierdzić, która strona konfliktu zupełnie mi nie odpowiada. Może dlatego, że zawsze była to ta sama strona, która nie odpowiadała też autorce. A może dopiero tu mogłam w pełni docenić to, że Fallaci zadaje niewygodne pytania nawet ludziom, których osobiście popiera. Z czego by to nie wynikało, przez część europejską przeszłam jak burza, z każdym kolejnym wywiadem coraz bardziej zafascynowana tą kobietą. Coraz bardziej żałując, że nie żyje w dzisiejszych czasach, że nie może przeprowadzić wywiadów z paroma liderami dzisiejszego świata. Chciałabym to przeczytać.

I kolejna dygresja: ostatni wywiad - czy raczej: wstęp do niego - jest tak osobisty, że przez pół dnia nie mogłam zebrać się w sobie i zacząć go czytać. Jakaś turboempatia mi się włączyła. Nie mogłam. I istotnie, jest ciężki, a kiedy pomyślę, jakie musiał mieć dla Fallaci znaczenie... Nie potrafię sobie wyobrazić, jak udało jej się to napisać. Ten wstęp. To musiało boleć.

Podsumowując te wszystkie dygresje, które nijak nie składają się na recenzję, ale chyba nieźle odpowiadają na to powyższe What did you think: wielu rzeczy się z Wywiadu z historią dowiedziałam, a - co dla mnie najważniejsze - wielu innych rzeczy dopiero zapragnęłam się dowiedzieć. Inspiracja do dalszych poszukiwań to najlepsze, co zdarza mi się wyciągnąć z lektury i dowód na to, że miałam właśnie do czynienia z książką ponadprzeciętną. Po panią Fallaci z pewnością jeszcze nieraz sięgnę. Jeszcze nie teraz; teraz przyszedł czas na poszperanie w innych książkach. Ale kiedyś - na pewno.

[Mohsen · Rating 3 out of 5]

کتاب می‌تونه دید تاریخی خوبی بده اما احتمالا خواندن متن اصلی مصاحبه‌ها از اینترنت بهتره از ترجمه فارسی که طبیعتا حذفیات داره

[Omama. · Rating 4 out of 5]

From the book, I only read the part about Zulfikar Ali Bhutto.

“The man is unpredictable, bizarre, carried away by whims, by strange decisions. And, let’s face it, highly intelligent. Intelligence of an astute, foxy kind, born to charm, to confuse, while at the same time nourished by culture, memory, flair. As well as by a great urbanity.

He was tall, stocky, a little stout for such thin legs and delicate feet, and he looked like a banker who wants to get you to open an account in his bank. He seemed older than his forty-four years. He was beginning to go bald; his remaining hair was gray. Under his thick eyebrows, his face looked heavy: heavy cheeks, heavy lips, and heavy eyelids. A mysterious sadness was locked in his eyes. There was something shy about his smile. Like many powerful leaders, he too is weakened and crippled by shyness. He is
also many other things and, as with Indira Gandhi, all of them in conflict among themselves. The more you study him, the more you remain uncertain, confused. Like a prism turning on a pivot, he is forever offering you a different face, and at the same moment that he gives in to your scrutiny, he withdraws. So you can define him in countless ways and all of them are true: liberal and authoritarian, fascist and communist, sincere and a liar. He is undoubtedly one of the most complex leaders of our time and the only interesting one his country has so far produced. The only one, moreover, capable of saving it, at least for a while. Anyone will tell you there is no alternative to Bhutto. If Bhutto goes, Pakistan will be erased from the map.”

[Antonio Fanelli · Rating 5 out of 5]

Che gli vuoi dire?
Strepitoso, semplicemente fantastico.
Le prefazioni alle interviste sono meravigliose.
La storia spiattellata lì, parola dopo parola, incalzante, spietata, deliziosamente perfida.
Storie e persone che ricordavo vagamente rivissute come non le avevo mai immaginate in quegli anni.
La parte più triste sono le interviste agli italiani: sembra che non sia cambiato nulla!
Il deficit la disoccupazione, l'Europa che ci tira le orecchie ...
Eppure sembra un altro paese, con personalità che giganteggiano rispetto agli ominicchi che presiedono oggi il parlamento.
Persino Leone, da sempre ridicolizzato, mostra una statura morale e politica che fa impallidire i politici attuali :(

[Mohsen]

کتاب جالبیه
مصاحبه با ایت الله خمینی یک مترجم برای ترجمه سخنان این بزرگوار به زبان ایتالیایی(یا شایدم انگلیسی)حضور داشته تا سخنان نغز و شیوای روح الله خان رو به زبان بیگانه ترجمه بفرمایند کاش یه مترجم هم میذاشتن تا حرفای ایت الله رو به زبان فارسی سلیس هم ترجمه میکرد ما تا انقد با جملات گنگ آیت الله درگیر نمیشدیم.
مصاحبه جناب محمدرضاپهلوی هم جالب بود مخصوصا نظرات بزرگوار در مورد دموکراسی و زنان
ش یکی از طنزآمیز ترین لحظات مصاحبه شاه در جایی بود که شاهنشاه عمر سیستم حکومتی غرب رو مستعجل تشخیص دادند و عمر حکومت خودشون رو با دوام و پربرکت

[Parham Hazrati · Rating 4 out of 5]

سانسور فقط به معنی ننوشتن نیست. بعضی وقت ها به معنی به زور نوشتن است. نمیدونم چطوری تونستن انقدر کتاب رو تغییر بدن... فقط همین یه کلمه رو ننوشته بودن توی مصاحبه با محمدرضا شاه:
فالاچی: شما یک قاتل و جانی بالفتره‌ی نفهم هستید ؟
شاه: کاملن درسته... من یک دیکتاتور کودن نفهم هستم.

[امیرمحمد حیدری · Rating 4 out of 5]

فالاچی آنچنان ژورنالیست حاذقی‌ست که حقیقتاً الگوی من است. او با علم سیاسی-اجتماعی بسیار بالایی که دارد، در این اثر مجموعه‌ای از آندرریتدترین مصاحبه‌های مهم خویش را گردآوری می‌کند که لایق عنوان مصاحبه با تاریخ است. او، عصر خود را با مصاحبه با کسانی که باعث و بانی یا قربانی فجایع یا اتفاقات مهم تاریخی اعم از مسئله ویتنام، اتیوپی، اسرائیل و فلسطین و غیره، به‌تصویر می‌کشد. فوق‌العاده جذاب.

[Adriana Villegas Botero · Rating 5 out of 5]

Este libro debería ser lectura obligatoria para todos los estudiantes de periodismo y de historia, pues recoge los testimonios de 26 protagonistas de la post-guerra, especialmente de la política de los setentas. Es destacable la investigación previa que la autora hace de cada entrevistado, la habilidad con que logra que los personajes respondan sobre temas espinosos y la capacidad de mostrar a la faceta humana que hay detrás de quienes ostentan el poder. Tiene la ventaja adicional de que la periodista es escéptica por naturaleza, duda de absolutamente todas las respuestas, todas las posturas y eso pone a los entrevistados en una situación incómoda, opuesta a la complacencia mutua, aunque en algunos casos ella deja desbordar sus ideas socialistas-anarquistas (anti-comunistas y anti-derechistas) en la forma en que enjuicia a los personajes. Ella misma lo dice en el prólogo: “Yo no me siento ni lograré jamás sentirme, un frío registrador de lo que escucho y veo. Sobre toda experiencia profesional dejo jirones del alma, participo con aquél a quien escucho y veo como si la cosa me afectase personalmenete o hubiese de tomar posición (y, en efecto, la tomo siempre, a base de una precisa selección moral), y ante los veintiséis personajes no me comporto con el desasimiento del anatomista o del cronista imperturbable”

[Dominik · Rating 5 out of 5]

W "Wywiadzie z historią" Oriana Fallaci prezentuje sylwetki 27 polityków i osób ówcześnie związanych z szeroko pojętą władzą. Jedni, jak Indira Gandhi czy Willy Brandt byli znani i do dziś - mimo upływu wielu lat - przez wielu są kojarzeni, inni natomiast, jak np. Pietro Nenni, mogą być zupełnie nierozpoznawani lub znani tylko wąskiej grupie osób. Tutaj bardzo wiele zależy od zainteresowań samego Czytelnika. Uważam, że ta książka pozwala także na poznanie choć w niewielkim stopniu - piszę to po lekturze jej "Kapelusza całego w czereśniach" - osoby samej dziennikarki. Dlaczego? Otóż O. Fallaci jest bardzo zaangażowanym rozmówcą, uważnie słucha, ale potrafi także zareagować na wypowiedziane słowa postawą pełną emocji, czasami wręcz buntowniczą. Za to ją właśnie lubię.

Wywiady poprzedzone są ciekawymi wstępami, a język, którym zostały spisane, jest klarowny. Stanowią także nieocenione źródło wiedzy, w jaki sposób kształtowały się wybrane stosunki międzynarodowe w II połowie XX w? Oczywiście relacje te zostały zaprezentowane na tyle, na ile pozwalały na to rama samego wywiadu i otwartość polityka - rozmówcy. Choć wszystkie rozdziały tej książki są bardzo ciekawe, to ze szczególną uwagą przeczytałem te, w których występują: Golda Meir, Indira Gandhi, Willy Brandt i Mario Soares.

[لیلا ملکی · Rating 5 out of 5]

اوریانا فالاچی استاد بحرف کشیدن دیکتاتورها ست.کتاب مصاحبه با تاریخ او شاهکاریست در معرفی دیکتاتورهای هم عصر اوو موثردر تاریخ بین الملل.از میان شخصیت های مورد نظر او یکی هم محمد رضا پهلویست که مصاحبه با او یکی از بخشهای جذاب این کتاب برای هر ایرانیست .شما پس از خواندن این مصاحبه چهره ای جدید از شاه در ذهن خواهید داشت.مطمئن باشیدبخشی چند سطری ازین مصاحبه را به شما ارائه میکنم.امید که مطلوب افتد:"شاه:..این تنهایی عمیق است.شاهی که نباید در باره آنچه می گوید و آنچه میکند به کسی حساب پس بدهد،اجبارا خیلی تنهاست.با وجود این من بکلی هم تنها نیستم زیرا نیرویی که دیگران نمی بینند مرا همراهی می کند.یک نیروی عرفانی.وانگهی من پیامهایی دریافت میکنم،پیامهای مذهبی...."

[Nezam · Rating 4 out of 5]

اوریانا فلاچی: شما به خدا اعتقاد دارید؟
قذافی: روشن است.البته. چرا چنین سوالی از من می کنید؟
اوریانا فلاچی: برای اینکه فکر می کردم شما خود خدا هستید!
پ.ن.
از مصاحبه های فلاچی 4 دهه گذشته و اکنون از این شخصیت ها فقط نامی مانده. خبری از کتاب سبز قذافی، آرمان خمینی، ژاندارمی شاه، جنگ طلبی شارون و رویای بازرگان نیست.

[Fateme Jafarpour · Rating 2 out of 5]

گفتگوهایش را با امام خمینی، مهندس بازرگان، شارون و محمدرضاپهلوی خواندم.
.
با اینکه این کتاب در مورد افکار، عقاید و رفتارشان مطالب تازه ای ارائه میدهد، اما قطعا کتب بهتری برای مطالعه این افراد وجود دارد.
.
پس از خواندن کتابهای"جنس ضعیف" و "نامه به کودکی که هرگز زاده نشد" ازاین نویسنده ترغیب شدم به مطالعه باقی نوشته هایش که به اندازه قبلی ها جذاب نبود.