Krass, krass, krass. Es gibt keine Worte für die Bösartigkeit mancher Menschen. Häusliche Gewalt. Unterdrückung. Misogynie. Die Unfähigkeit der Behörden. Das waren Themen dieses Buches. Ich bin erschüttert und hoffe, dass irgendwann eine Zeit kommt, in der wir nicht mehr über sowas schreiben, lesen und es erleben müssen!
Hanife Gashi erzählt autobiographisch von ihrer Kindheit im Kosovo, ihrer Zwangsverheiratung als Minderjährige, der Flucht aus dem Kosovo nach Deutschland, der erlebten häuslichen Gewalt durch ihren Ehemann und schließlich dem Ehrenmord an ihrer Tochter Ulerika. Ausgehend vom Klappentext dachte ich, Ulerikas Leben würde im Buch im Vordergrund stehen, verhältnismäßig ging es aber sehr viel mehr um ihre Mutter Hanife und damit auch ihr Erleben des Ehrenmordes an Ulerika. Dass es hauptsächlich um Hanifes Perspektive geht habe ich aber nicht als negativ empfunden, auch wenn ich etwas anderes erwartet habe. Bemerkenswert finde ich, dass Hanife es schafft, all die Themen ihrer Biographie auf verhältnismäßig wenig Seiten so eindringlich und klar zu erzählen. Besonders der Teil in Zusammenarbeit mit Terre des Femmes hat mir sehr gut gefallen. Das Buch ist wie ein Roman geschrieben und liest sich daher trotz des sehr schweren Themas gut. Auf jeden Fall eine Empfehlung, wenn man sich mit dem Thema aus der Betroffenen Perspektive beschäftigen möchte. Gleichzeitig sollte man sich aber bewusst sein, dass nahezu keine Seite des Buches frei von extremer Gewalt ist und alle behandelten Thematiken viel Belastung tragen.
Moeilijk verhaal. Ik ben niet enthousiast over het nawoord van Lousewies van der Laan, die had achterwege mogen blijven. Ik vind hem niet op zijn plek en duidelijk met ideologische motieven, in zó een boek.
How would you feel if you try to make a life for yourself, being your own person, isn't really allowed? This story is about more than an honour killing. It's also about domestic violence, Islam, another culture and the dead of a teenage daughter by the man Hanife was married to. If I recall right; mostly this story took place in Germany. The daughter that got murdered was more free in mind than her mother dared to be, to stand up against her husband. Hanife couldn't know her husband would go that far when he couldn't get his daughter in line. Even the daughter didn't realize, until it was far too late. Really sad story, but definitely a must-read.
Eine nach Deutschland immigrierte Kosovo-Albanerin, die noch nie ein Buch geschrieben hat, veröffentlicht nun eins über den Mord ihrer ältesten Tochter. Für mich als Kosovo-Albanerin, verdient dieses Buch besondere Anerkennung. Jedes Kapitel war mit Schrecken und Trauer gefüllt. Dass Hanife Gashi keine geübte Autorin ist, war in diesem Buch nicht sonderlich negativ auffallend, denn es war der Inhalt, der hier richtig hervorgebracht werden musste. Genau dies hatte die Autorin hervorragend gemeistert.
Het is onvoorstelbaar, dat zulke dingen ook in Duitsland nog steeds gebeuren. Ook voor mij onvoorstelbaar is, dat niet alleen voor de man de eer zo'n belangrijke rol speelt, ook al woont hij al zo lang in Europa. Maar ook voor de vrouw is de familie-eer blijkbaar nog heel belangrijk. Anders zou Hanife haar man allang verlaten hebben of tenminste hulp gezocht hebben bij een psychologin. En wanneer haar man niet mee widde werken aan familietherapie, dan bestaat de oploissing in zulke situaties, die al jaren aanhouden, inderdaad alleen in scheiding.
Ik roep ook alle vrouwen op, om hun hulp aan te bieden aan gezinnen (en in het bijzonder de vrouwen en de dochters in deze families), waarvan ze denken, dat er iets niet in orde is. Ook leraren (en afhankelijk van het geslacht van het kind een man of vrouw) moeten steeds alert zijn op mogelijke gedragsveranderingen en steeds het gesprek zoeken. Voore zover zij zelf zich niet in de familiesituatie willen inmengen, om zo de deur ook voor de ouders open te houden, moeten ze hun vermoedens aan de vertrouwensleraar/es doorgeven.
En wanneer iemand het genant zou vinden dit gesprek met de ouders te zoeken, dan van mij de volgend tip: Jeugdzorg, familie- en vrouwenhuizen, sociale diensten en politie hebben allemaal een overvloed aan flyers ter beschikking. Deze kan men zonder aangifte van redenen daar ophalen. En zou iemand toch navragen of u zelf betrokken bent, is er niets op tegen te vertellen, dat u sterke vermoedens heeft, dat een vriend, kennis of familielid in een hulpbehoevende situatie gekomen is. Er bestaat altijd de moge,lijkheid zo'n flyer ongemerkt in iemands tas of jaszak te stoppen. Of bij een koffiebezoek ongemerkt op de tafel te leggen. Naderhand kan men (wanneer men zich eigenlijk toch wel een beetje schaamt) bij navraag eruit redden, door te beweren, dat men de flyer gewoon vergeten heeft en niet meer wist, waar men deze gelaten had.
OGEN OPEN! Het gaat niet om spioneren, maar alert te zijn op stille signalen en daarop te reageren, door op de één of andere manier hulp aan te bieden. Overigens is mijn persoonlijke ervaring, dat zulke situaties bij de politie te melden, geen of qeinig succes hebben. Wanneer je pech hebt, belt de politie daar aan, wanneer beide partners thuis zijn. En dan zal niemand met de waarheid op tafel komen. Nieuwe mishanbdelingen kunnen het gevcolg zijn. En er bestaat inderdaad geen andere mogelijkheid (wanneer de vrouw niet zelf aangiufte wil doen), als de man voor enkele weken een verbod op te leggen in de buurt van de woning en/of het gezin te komen. Zoder dat deze in die tijd een therapiue volgt, is de situatie daarna meestal erger dan voorheen.
Ich hab das Buch für meine Seminarfacharbeit in der Schule gelesen. Freiwillig hätte ich es nicht gemacht, weil es sich schon hinzieht und man oft nur den Kopf schütteln kann, für den Schulzweck war es aber wirklich gut, weil man viel analysieren kann. Erschreckend ist, wie aktuell die Thematik auch heute noch (auch in Deutschland!) ist.