Gabrielle Oder Die Rückkehr

by Joseph Conrad, Sophie Zeitz (Translator)

Conrads grosses Ehedrama ist die bürgerliche Version von "Heart of Darkness". Jetzt wegen der Verfilmung mit Isabelle Huppert in einer Neuübersetzung von Sophie Zeitz. "Schlaflose Nächte" - Ein Interview mit der Übersetzerin Sophie Zeitz"Ich wollte die Wahrheit über das bestialische Bürgertum enthüllen", sagt Conrad über die Geschichte des überaus ehrbaren Alvan Hervey, der eines Abends in sein Londoner Heim zurückkehrt, um festzustellen, dass seine Frau nach fünf Jahren Ehe mit einem Zeitungsjournalisten durchgebrannt ist. Noch am gleichen Abend kehrt sie zurück, aber Hervey kann diese Schmach nicht verwinden. Am Ende verlässt er das Haus, um nich wiederzukehren. Herveys faszinierte Abscheu vor der Untreue seiner Frau ist die häusliche Version des moralischen "Grauens", das Marlow später im Kongo empfinden wird. Diese eindringliche Erzählung entwirft ein drastisches "Herz der Finsternis" im Zentrum der zivilierten Welt, hinter den Türen eines ehrbaren Londoner Bürgerhauses. Ein Ehedrama oder das Drama einer Ehe ohne Liebe zu Beginn des 20. Jahrhunderts: Die Neuübersetzung der eindrucksvollen Erzählung erscheint anlässlich der Verfilmung des Stoffes durch den bedeutenden französischen Regisseur Patrice Chereau. Isabelle Huppert erhielt für ihre Hauptrolle den Spezialpreis auf dem Filmfest in Venedig 2005.

Genres: Classics, Fiction, Short Stories, British Literature, 19th Century, Novella, Literature

96 pages, Paperback

First published January 1, 1898

About the author

Joseph Conrad was a Polish-British novelist and story writer. He is regarded as one of the greatest writers in the English language and, although he did not speak English fluently until his twenties, he became a master prose stylist who brought a non-English sensibility into English literature. He wrote novels and stories, many in nautical settings, that depict crises of human individuality in the midst of what he saw as an indifferent, inscrutable, and amoral world.
Conrad is considered a literary impressionist by some and an early modernist by others, though his works also contain elements of 19th-century realism. His narrative style and anti-heroic characters, as in Lord Jim, for example, have influenced numerous authors. Many dramatic films have been adapted from and inspired by his works. Numerous writers and critics have commented that his fictional works, written largely in the first two decades of the 20th century, seem to have anticipated later world events.
Writing near the peak of the British Empire, Conrad drew on the national experiences of his native Poland—during nearly all his life, parceled out among three occupying empires—and on his own experiences in the French and British merchant navies, to create short stories and novels that reflect aspects of a European-dominated world—including imperialism and colonialism—and that profoundly explore the human psyche.

Reviews

[Helga · Rating 5 out of 5]

4.5

There can be no life without faith and love - faith in a human heart, love of a human being.

Alvan Hervey arrives home and finds a letter from his wife announcing her betrayal.
She has left him for another man.

She’s gone…

Hence begins the psychological study of a betrayed husband who cares only about the shame his wife's conduct will cause and other people's opinion.

[Celeste Corrêa · Rating 3 out of 5]

Difícil imaginar Joseph Conrad a escrever sobre as relações conjugais, a impossibilidade de aceitar a traição, a separação, mas fê-lo criando um ambiente tenso de pensamentos e diálogos definitivos de marido e mulher que, com o passar do tempo, como muitas vezes acontece, não passam de ilustres desconhecidos.

Usando uma linguagem mais característica de outros registos de Conrad, posso concluir que os casamentos nem sempre são os ancoradouros seguros que nos ensinaram a acreditar , mas uma viagem por mares desconhecidos.

«Os dias e anos passariam, e ele lembrou-se de que a tinha amado. Os anos passariam. E então pensou nela como costumamos pensar nos mortos numa vastidão meiga de remorso, num desejo intenso pelo regresso da perfeição idealizada.»

Obrigada, Paula!

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Σε ένα γαλήνιο βασίλειο όπου τα ευγενή συναισθήματα καλλιεργούνται εν αφθονία, για να καλύψουν τον ανελέητο υλισμό των σκέψεων και των φιλοδοξιών. Εκεί, ανάμεσα σε ανθρώπους που ανέχονταν τα πιο ανυπόφορα κλισέ λογικής και σκέψης δίνοντας βάση μόνο στα ωφελιμιστικά γεγονότα, ένας κρυστάλλινος κόσμος που χωράει μόνο αυτούς που είναι συνετοί στην επίπλαστη ευτυχία και παντελώς αδιάφοροι για οποιοδήποτε αμφιβολία ως προς την ηθική ευπρέπεια της ύπαρξης τους.
Εκεί, μέσα, ζούσε το ζευγάρι της ιστορία μας. Μίας ιστορίας με ευδαίμονα αρχή αλλά χωρίς πιθανότητες ανάνηψης μιας αληθινής συνύπαρξης.
Ήταν ένα ζευγάρι συνωμοτών που μελετούσε ο ένας τον άλλον, καχύποπτα, σιωπηλά,διότι το σχέδιο που είχαν καταστήσει σαφές θα έπρεπε να είναι επικερδές. Δεν χωρούσαν συναισθήματα, αξίες, αρχές, γεγονότα οικειότητας ή πίστης. Χωρούσε μόνο ο αντίκτυπος που θα έκανε στην δική τους αξιοπρέπεια, επιβράβευση, στα δικά τους ατομικά πλεονεκτήματα.
Ήταν χέρι-χέρι μα περνούσαν δίπλα απο τη ζωή. Ζούσαν σε ατμόσφαιρες απο πάγο παχύ και αδιαπέραστο που συντηρούσε αναλλοίωτη την ψευτιά τους, την απέχθεια τους, την ελαφριά χροιά της δυσάρεστα υπερβολικής κτηνωδίας τους. Κάθε ηλιαχτίδα, κάθε ζεστό καλοκαιρινό αεράκι το απεχθάνονταν και αγνοούσαν φυσικά το βαθύ και σκοτεινό, το σκληρό και ανελέητο ρεύμα της ζωής. Μιας ζωής που κόχλαζε βαθιά απο λιωμμένους ήλιους πόθου και αγάπης.
Έτσι, θύμα και θύτης, αφεντικό και δούλος, ιδιοκτήτης και ιδιοκτησία άλλαζαν ρόλους μα πάντα ήταν βασικά χαρακτηριστικά σε αυτό το ζευγάρι που όταν θα αποφάσιζε κάποιος απο τους δυο να ξεφύγει ,να φύγει, θα έπρεπε να είχε την τρομερή δύναμη να κάνει επίκληση του πεπρωμένου να κατέβει στη γη και να αλλάξει τη μοίρα και την εξέλιξη. Να πείσει την οικουμένη πως η μοναξιά και η σιωπή είναι οι μεγαλύτερες ευτυχίες της ανθρωπότητας.
Έτσι ξαφνικά ο γυάλινος κόσμος του Άλβαν Χέρβυ κομματιάζεται απο επίθεση κουκουλοφόρων κακοποιών σκέψεων, αμφιβολιών, παραισθήσεων και προκαταλήψεων που έτρεχαν λαθραία το είναι του με ύπουλη βιασύνη για να διαπράξουν ένα έγκλημα.
Ένα σημείωμα εξευτελιστικού αποχαιρετισμού ήταν αρκετό για να αφήσει στη θέση της καρδιάς του μια χούφτα σκόνη. Το μίασμα του φόβου, του πόνου, της εγκατάλειψης, της χαμένης ιδιοκτησίας που είχε στο κορμί της γυναίκας κι ας μην είχε το πάθος πρωταρχικό ρόλο. Ο πόθος του ήταν χλιαρός, είχε κοιμηθεί τον ύπνο της συνήθειας, της σιγουριάς, της απατηλής προσδοκίας για μια τυπική αιωνιότητα. Εμετικά προβλέψιμος ο έρωτας του. Για τον Άλβαν η ηδονή, η σαρκική απόλαυση, η λαγνεία και το πάθος της σεξουαλικής πράξης ήταν κρυμμένα στην απρόθυμη υπαρξιακή του ιδιότητα. Ήταν σύζυγος, οικογενειάρχης, ευκατάστατος, τυπικός, ευγενικός, ελάχιστα δοτικός, κάπως συμπονετικός και αρκετά πρόθυμος για φροντίδες κοινωνικής ανόδου, μα δεν ήταν πια εραστής, δεν ήταν άνδρας που κυριεύει το μυαλό και το σώμα της γυναίκας, δεν ήταν τυφλός απο πόθο, βλάκας απο ηδονή και τρελός απο τη διαφθορά του νοσηρού, επαίσχυντου και χυδαίου, έρωτα της πανοργασμικής κτηνωδίας.
Να γιατί την είχε χάσει. Να γιατί αυτές οι σκέψεις ξέσκιζαν τα σωθικά του, αιφνιδίαζαν την ακεραιότητα του, τον έβρισκαν άοπλο και αβοήθητο σε έναν πόλεμο που έχανε αμαχητί.
Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά ανάμεσα στο τι είναι, και τί έπρεπε να είναι, ανάμεσα στην απαράδεκτη αλήθεια και την αποδεκτή υποκρισία.
Γνώριζε πως η αλήθεια δεν θα του φαινόταν καθόλου χρήσιμη, τώρα που η εγκατάλειψη τον χτύπησε εν ψυχρώ και του έφερε έναν παροξυσμό λυσσασμένης οργής.
Είχε συνείδηση, ήξερε πως όντας σοκαρισμένος απο ένα ύπουλο και βίαιο χτύπημα, δεν μπορούσε να αντισταθεί, να ανταποδώσει και να ξεχάσει.
Το πλήγμα του ανάδευε με ικανοποίηση πόνο και απόγνωση, συντριβή, αγωνία και συγκίνηση, έντονη συγκίνηση μέχρι δακρύων, κι ας μην κλαίνε οι άνδρες, ας σπαράζουν σιωπηλά κάτω απο το φως μιας αστραπής, αναμνήσεις, ζήλεια, ψυχικό χάος, όλη η απεραντοσύνη του πόνου μπορούσε τελικά να περιέχεται σε μια στιγμιαία ανθρώπινη σκέψη.
Έχασε τη δεδομένη γυναίκα της ζωής του για τις πονηριές του διαβόλου, οι δρόμοι της ανθρωπότητας πλημμυρίζουν φόβο καη φόνο και τότε παύεις να αυτοοικτίρεσαι και κατανοείς πως η απέραντη συμπόνια του θεού έπαψε τελικά ή δεν υπήρξε ποτέ δυνητικά έμπειρη και πρόθυμη να κρατάει τα αρχέγονα ένστικτα της απόλαυσης της σάρκας αλυσοδεμένα, κάτω, βαθιά, στο αδιαπέραστο λυκόφως του στήθους μας.
Ο Άλβαν περνάει όλα τα στάδια του εσωτερικού και εξωτερικού κλονισμού και καταρρέει. Ώρες και φορές παραλύει, τρελαίνεται, παραμιλάει, γκρεμίζει τις ψευδαισθήσεις των εγωιστικών του ονείρων σταθερά και μη αναστρέψιμα.
Η γυναίκα του επιστρέφει το ίδιο βράδυ, καταβεβλημένη, αδρανής, σχεδόν αόρατη ως οντότητα μα η δύναμη της παρουσία της κυριεύει τον απατημένο σύζυγο που προσπαθεί με ενδοσκοπική και παλινδρομική φιλοσοφική αναζήτηση να λυτρώσει τον ίδιο και την ανθρωπότητα που καθρεφτίζεται στα είδωλα του εαυτού του απο την προδοσία, την αδικία και την ματαίωση. Η ματαιοδοξία του εκρήγνυται και κατακαίει κάθε τρόπο συγχώρεσης, η αρρωστημένη ζήλεια του σβήνει κάθε σπίθα εμπιστοσύνης. Δεν μπορεί να αντέξει την αμφιβολία, το ψέμα, την φθονερή πεποίθηση εξαπάτησης και εξευτελισμού.
Αναζητάει την αλήθεια και την αμφισβητεί σε κάθε έκφανση της.
Πρόκειται για ένα πραγματικά συγκλονιστικό διήγημα σχετικά με την εσωτερική υπαρξιακή έρευνα σε έναν κόσμο παγερά αδιάφορο και ανυπόφορα ψυχρό.
Το διήγημα ολοκληρώθηκε το 1897 και εκδόθηκε στην αιωνιότητα κάθε σύγχρονης εποχής.
Τα λόγια εκείνης συνταράσσουν κάθε ανθρώπινη ψυχή όταν ακούγοντας ανάμεσα στα ηθικοπλαστικά παραληρήματα κηρύγματος περί αξιοπρέπειας και αυτοσυγκράτησης εκείνου την κλισέ πετυχημένη έκφραση του :
« Σ’ αγαπούσα πολύ». Τότε του λέει απο τα μύχια της ταπεινωμένης της καρδιάς ότι αν πίστευε πως την αγαπούσε, πως δεν ήταν δίπλα του σαν ένα αντικειμενικό κοινωνικής καταξίωσης, αν πραγματικά την αγαπούσε, δεν θα επέστρεφε ποτέ...
Το γιατί είναι προφανές και καταλύει κάθε αιτία και αφορμή για πράξεις προδοτικές, ταπεινωτικές, για αλήθειες που δεν πίστεψαν σε ανθρώπινες σχέσεις ή για απιστίες που δεν προδόθηκαν απο την προσταγή των θεσμών και γύρισαν πλάτη στην ζεστή αγκαλιά της συντροφικότητας.
💥🔥💥

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

[Sandra · Rating 4 out of 5]

Bello questo racconto di Conrad, avrebbe potuto intitolarsi Scene da un matrimonio.
Una coppia sposata da pochi anni -al centro dell’attenzione della società, ambiziosa e osservante delle convenienze, desiderosa di sfruttare ogni opportunità che una società vuota di idee o di emozioni ma ricca di rispettabilità e ipocrisia offre a chi ci si muove con attenzione a non rompere equilibri ma solo per farsi vedere- si frantuma, frana, crolla in un disastro di macerie consumando il dramma con pochissimi dialoghi spezzati, balbettati, interrotti da pianti o risa isteriche, che coinvolgono solo i due protagonisti. Potrebbe essere una rappresentazione teatrale, che si svolge all’interno delle mura di casa, lontano da occhi estranei che guardano e giudicano. L’apice dell’intensità drammatica è raggiunto grazie ad uno scavo psicologico profondo dell’uomo, che vaga in una stanza piena di specchi che lo riflettono e ne moltiplicano i gesti e i pensieri, mentre la donna, scappata di casa e poi ritornata, rimane all’ombra dei riflettori, misteriosa e silente finchè proprio poche sue parole scatenano una reazione molto forte ed inattesa nel marito: “Non mi hai mai amato, se avessi creduto che tu mi avessi amato non sarei ritornata..” Come se avessero provocato un corto circuito, le parole della donna determinano un finale in cui i pensieri e le riflessioni finora svolte si ribaltano, e le azioni conseguenti del marito mettono di fronte ad una “verità” diversa, intollerabile ed irrimediabile: la crudeltà dell’amore.

[Ρένα Λούνα · Rating 3 out of 5]

Διάβασα πως ο Κόνραντ το μισούσε αυτό το έργο του, επειδή βασανίστηκε τόσο με το γράψιμο του και χρειάστηκε να χάσει πολλές από τις αυταπάτες του για να το ολοκληρώσει. Τι όμορφα! Το μισεί όπως πολλοί μισούμε τη θεραπεία.

Είναι κάποιες συγκεκριμένες στιγμές, ιδιαίτερα ωμές ��αι άγριες μέσα σε μια σχέση. Που ξεκινάνε με το χρυσό απογευματινό φως και όταν τελειώνουν, έχει πέσει σκοτάδι. Κανείς δεν έχει μαζέψει αρκετό μυαλό για να ανάψει το φως.

Καυγάδες, οι όποιοί βγάζουν μια φλεγόμενη ουσία στην επιφάνεια. Συζητήσεις, οι οποίες είτε ξεκινάνε οργανωμένα: «Να περάσω στις οκτώ από το σπίτι σου για να μιλήσουμε;» είτε προκύπτουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Είναι συζητήσεις που όλοι ξεγυμνώνονται, αλλά όχι ακριβώς για να δείξουν λατρεία (ίσως φανεί και αυτή κρυμμένη μέσα στα λόγια), αλλά για να πουν όλοι αυτό που τους βασανίζει, την αλήθεια τους, τις προσδοκίες τους, αυτό που ο άλλος συνεχίζει να τους ματαιώνει.

«Δεν το πιστεύω πως μου μίλησες έτσι», «Τι ήθελες να πετύχεις με αυτή τη συμπεριφορά», «Σου δίνω μια ευκαιρία να απολογηθείς», «Δεν μπορώ να διανοηθώ το θράσος σου», «Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι», «Εάν νιώθεις έτσι καλύτερα να φύγω».

Φωνές, ουρλιαχτά, κλάματα, ταχυκαρδία, πανικός.

Αυτές οι συζητήσεις δύσκολα περιγράφονται κάπου αλλού αφού λήξουν. Προσωπικά ξεχνάω το μεγαλύτερο μέρος τους, αλλά θυμάμαι κάποια πράγματα που ξεπήδησαν από το στόμα μου και δεν ήξερα πως φώλιαζαν εκεί, είτε θυμάμαι κάτι που μου είπαν, το οποίο με αιφνιδίασε δυσάρεστα.

Αυτό το βιβλίο αφορά ένα σπασμένο αστικό γάμο, τον γάμο του επιτυχημένου επιχειρηματία Άλβαν Χέρβυ και της ανώνυμης, άπιστης γυναίκας του. Ο Άλβαν δούλεψε πολύ σκληρά να κρατήσει τους τύπους και μάλιστα αυτή η συμπεριφορά πότισε στο δέρμα του, έγινε η δεύτερη φύση του, η βασική του προτεραιότητα. Ο Άλβαν ήταν τόσο απορροφημένος στην εικόνα που παρουσίαζε στον κύκλο του, που δεν παρατήρησε καν πως η γυναίκα του είναι ζωντανή – ολοζώντανη- και ικανή να του τινάξει τα πάντα στον αέρα.

«Κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Ποτέ δεν με αγάπησες. Ήθελες μια σύζυγο – κάποια γυναίκα – οποιαδήποτε γυναίκα που θα σκεπτόταν, θα μιλούσε, και θα φερόταν με έναν συγκεκριμένο τρόπο – τον τρόπο που θα ενέκρινες εσύ. Αγαπούσες τον εαυτό σου».

[J. · Rating 5 out of 5]

Joseph Conrad was thirty-nine when he wrote The Return. Supposedly it was inspired by a lunch meeting with Henry James. Indeed, one can see James’ influence in the piece.

Colm Tóibín, who wrote the forward in this edition, states that Conrad wrote that the story “embittered five months” of his life. Initially no magazine would print it; it first appeared in Conrad’s Tales of Unrest.

The Return is unlike anything I’ve read by Conrad—no high seas adventure takes place in this slender novella. A story about two people—a man and a woman—who fail to connect in any way, what takes place between its covers is no less high drama.

Alvan Hervey returns home early one evening to discover a letter left him by his wife. In the letter she tells Alvan that after five years of marriage she is leaving him for another man; she even names the other man: a journalist within their circle of friends whom Alvan views with disdain.

Alvan goes into a tailspin. He vacillates amidst feelings of anger, betrayal, despondency and more. He’s heartbroken for sure, but for all the wrong reasons. It’s all about him and appearances and what will the hired help as well as their friends think. His wife, who is never called by name, has made a fool of him.

And then Alvan’s wife returns. She claims she’s made a mistake, but what that mistake might be is never made clear. What is clear is that she returns for the wrong reasons. It isn’t because she loves Alvan or even wishes to reconcile. Perhaps it’s simply out of a sense of duty.

She claims she and her would be lover never consummated their relationship; indeed, she states she returned before she ever met him, leaving Alvan to infer he’s still waiting for her, and also that she returned to make amends because she still loves him and views him as the superior specimen.

Alvan wants to forgive and forget, to brush under the rug his wife’s indiscretion. He claims he loves her and always has; but she tells him if she ever thought he’d really loved her she never would’ve returned. In her eyes he loved the idea of being in love, of being married; but he never really loved her. For Alvan, marriage was all about appearances.

Yet, she, too, married for all the wrong reasons, and Alvan—still the victim who has done nothing wrong—soon learns it was all a lie, the last five years.

What the reader learns, in fewer than eighty pages, is that in a marriage that falls apart, both parties are at fault. Like many of us today, Alvan and his wife married for the wrong reasons. And also like many of us, a failure to communicate effectively that needs weren’t being met ultimately spelled the end.

Highly recommended.

[Tristram Shandy · Rating 3 out of 5]

“Self-restraint Is Everything in Life, You Know. It’s Happiness, It’s Dignity … It’s Everything.”

This is not just the story of a failed marriage, as which it might appear at first sight, but more the story of a failed philosophical epiphany, some sort of “I see the light” kind of thing – and it is also the first Conrad text I ever read which made me look with impatience towards its ending, albeit for the wrong reasons.

On the surface level, we are told the story of Alvan Hervey, a rather pompous ass, who is a successful London business man and who is proud of his station in life, of what he has achieved and what he is taken for in society. He has also married because people do marry, don’t they? So, when one day, on coming home, he finds a letter from his wife telling him that she has walked out on him with an acquaintance of his, one of his first worries is how this embarrassing breach of proprieties will affect public opinion towards him. Conrad here adopts a more or less ironic, often derogatory narrative voice, for example when he uses the numerous mirrors in Mr. Hervey’s home as symbols of his protagonist’s ‘averageness’ and tendency to view his own existence with the eyes of society, as somebody who believes in form and mores only and to whom the irregularities of human passions and feelings are anathema. Then follows the confrontation between husband and wife, who, on seconds thoughts returns without keeping her tryst with “that other man”, and from this point on the narration becomes laborious and murky, and one even has the unpleasant impression of seeing Yawnry James in the wings, who surely would have wallowed most wordily in the stuffy psyches of the couple, like an over-assiduous cook who stirs a bowl of potato salad well beyond the point of driving any vestige of freshness and taste out of it.

Conrad, however, leaves the psychological level and turns to metaphysics or philosophy when the husband finally

”was penetrated by an irresistible belief in an enigma, by the conviction that within his reach and passing away from him was the very secret of existence – its certitude, immaterial and precious!”

This would-be revelation, which Alvan Hervey is not capable of, after all, is probably in contrast to the beliefs uttered in his sermon over his wife –

”’[…] Nothing that outrages the received beliefs can be right. Your conscience tells you that. They are the received beliefs because they are the best, the noblest, the only possible. They survive.[…]’” –

and against which the lady proves recalcitrant, but all in all, Hervey only attains a fleeting inkling of its meaning, knowing, or thinking, that his wife, for all her dissatisfaction with received beliefs, will not be able to convey the gift of knowledge to him.

Conrad here addresses a philosophical problem that he will pick up in some of his later novels, but he does this in a rather murky manner, and the lengthiness of the story – as well as the incongruity of the different styles used here – almost gives the reader an impression of the difficulties the author might have experienced in coming to terms with what he actually had in mind. Conrad himself later said that he hated The Return and while part of this feeling may be attributed to the birth pangs the author might have experienced while writing it, another part may well be due to Conrad’s feeling that, all in all, the story was in some ways imperfect.

[Catherine Vamianaki · Rating 5 out of 5]

Η πρώτη μου επαφή με βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ. Ένα ζευγάρι ο Αλβαν Χάρβεϊ και η γυναίκα του...η οποία επιστρέφει ενώ τον εγκατέλειψε...Για κάποιο λόγο το όνομα της δεν αναφέρεται καθόλου. Όλο εντάσεις και αντιπαραθέσεις. Σε ένα σημείο αναφέρει..

.'αληθινη μεγαλοψυχία είναι να σηκώνει κανείς τα βάρη του σιωπηλά' και ένα άλλο

'Αλλωστε, είναι κοινά αποδεκτό ότι ο κάθε άντρας ερωτεύεται μια φορά στην ζωή του....
Λέγεται ότι ο Κόνραντ συνάντησε τον Χένρυ Τζέιμς στο Λονδίνο το 1896. Μετά την συνάντηση τους έγραψε αμέσως την Επιστροφή που είναι γραμμένο με το ύφος του Τζέιμς.
Ένα διαφορετικό βιβλίο!

[Luther J. Kanso · Rating 4 out of 5]

4.75 stars! Review to come.

[Katerina Koltsida · Rating 4 out of 5]

Υπεροχο ψυχογραφημα

[Yoselin Goncalves · Rating 5 out of 5]

Lo primero que pensé al leer este libro ha sido: ¿De verdad estoy leyendo a Joseph Conrad? Parece poco creíble, pero sí, este relato ardiente y al mismo tiempo, aterrador y real, fue escrito por este hombre. El protagonista es solitario, aislado, atormentado por sus fantasmas (su posición, su idea del matrimonio, la importancia de las opiniones del resto)... Y luego tenemos a una mujer que no es capaz de explicar por qué un día decidió marcharse. El tacto de la historia, cómo se mueven los personajes, sus emociones y sus ideales.. Te ponen en velo y te hacen suspirar. Es una historia de amor y de despedidas. Cuando el amor ya no aguanta más. Una de las situaciones más miserables en lo que al sentimentalismo respecta, es tener a quien se quiere al lado y aún así, sentirle a millones de kilómetros de distancia. Independiente, incluso, de qué tanto libre albedrío se tenga cuando de hablarle en el momento en que uno plazca se trate.

"Y la casa se estremeció desde el tejado hasta los cimientos, con mayor violencia que bajo los efectos de un trueno.
Él jamás regresó".

[Almudena Romero sánchez · Rating 5 out of 5]

I was strongly recommended this story by my sister and I really liked it. Though it might seem a bit different from Joseph Conrad usual topics, we have again the universal incarnated in the figure of the individual. I love the way you are carried through a tumult of deep feelings which take you to the very edge of existence. The relationships between husband and wife go farther and are trainsported to the ones among all beings within an apparently perfect society, suffocating and unbearable once you face the verges of your own existence. The discovery of what real humanity is will not let you be the same again.
Higly recommendable.

[Giorgos Serepas · Rating 3 out of 5]

Ένα ζευγάρι στο Λονδίνο του 19ου αιώνα ζει τον επιτυχημένο γάμο του μέχρι που η γυναίκα αποφασίζει να φύγει.

Το Λονδίνο είναι η μητρόπολη του τότε κόσμου, η πρωτεύουσα της μεγαλύτερης αυτοκρατορίας λίγο πριν τη δύση της, και ένα ζευγάρι μεσοαστών το δείγμα της κοινωνίας.

Το Διήγημα είναι ένα παραλήρημα ενός άντρα, του Άλαν Χέρβευ, ο οποίος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι η επί πέντε χρόνια αγαπημένη του γυναίκα, τ��ν παράτησε. Από την αρχή ώς το τέλος ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις σκέψεις του Άλαν που σήμερα κινδυνεύουν να τον κάνουν να φαίνεται μια ανθρώπινη καρικατούρα, μια ενδοσκόπηση γεμάτη λογικά άλματα, παράλογες ιδέες και απαιτήσεις, εσωτερικευμένο μίσος το οποίο όσο προχωράει το κείμενο αρχίζει να φαντάζει ως το χέρι του κόσμου πάνω στον Άλαν, και τον ίδιο ένα πιόνι ιδεών που κυρίευσαν την εποχή τους. Με λόγο αρκετά γλαφυρό και τη χρήση επιθέτων και μετοχών όπου ήταν δυνατό, ο Κόνραντ πετυχαίνει να δημιουργήσει ένα πλούσιο σε εικόνες κείμενο και αρκετά γρήγορο στην ανάγνωση, που όμως νιώθεις ότι δεν απογειώνεται ποτέ, ότι ποτέ δεν φτάνει εκεί που σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεί.

Στην προνεωτερική εποχή δεν υπάρχει άτομο με τον τρόπο που το αντιλαμβανόμαστε, ο βασικός τρόπος να αντλήσει ταυτότητα το υποκείμενο είναι τα μικρά ή μεγάλα κοινωνιικά σύνολα όπως γειτονιά, χώρος εργασίας, οικογένεια, συγγενείς, αλλά και ιδέες όπως Κράτος και Θρησκεία που έχουν και τον ρόλο του Κριτή της ζωής του κυρίως σε ηθικό επίπεδο. Έτσι, άνθρωποι καταλήγουν δέσμιοι εξωτερικών συστημάτων που έρχονται σε σύγκρουση με τον εσωτερικό του κόσμο και αναγκάζουν το άτομο να υποταχθεί σε αυτά τα συστήματα και κάθε "φωνή" μέσα του σβήνει.

Υπό αυτό το πρίσμα ένας χωρισμός στο μυαλό ενός άντρα που οι ρόλοι και οι συμπεριφορές είναι προκαθορισμένες βάσει κοινωνικής ταυτότητας, και στις γυναίκες φερόμαστε "έτσι", αφού ξέρουμε ότι οι γυναίκες είναι ικανές για "αυτό", είναι αρκετός να του γκρεμίσει όλο το σύστημα ιδεών που έχει χτίσει και του δίνει το όνομα Άλβαν Χέρβευ. Γιατί ο Άλαν εκείνη τη στιγμή δεν έχασε μόνο τη γυναίκα του, αλλά και κάθε εκατοστό της υλικής του υπόστασης που καθοριζόταν εξωτερικά και άφηνε αυτόν αμέτοχο στο βασικότερο πρόβλημα της ύπαρξης, αυτό του "Εγώ".

[Dimitris Patriarcheas · Rating 4 out of 5]

Πολύ όμορφη γραφή με εξαιρετικό λόγο και ροή, έντονο το στοιχείο της αλλοτρίωσης και αποξένωσης ακόμη και μέσα στους τοίχους του ίδιου σπιτιού.

[Effie · Rating 3 out of 5]

B.R.A.CE. 2018 4 βιβλία για τα οποία θα έχεις μια ευφάνταστη δική σου κατηγορία - "Τα πλακάκια του Πατάκη"

[Marco · Rating 2 out of 5]

Onesto.

[Pige · Rating 1 out of 5]

Quite a disapointment after the satisfying experience reading Conrad's 'Secrect Agent'. Short little book, even so couldn't wait to be done with it. It was however an excellent example of rambling on over an empty relationship, false impressions, poor communication, and blindness to a partner's needs and thoughts.

[Raquel · Rating 3 out of 5]

Um registo diferente de Conrad, mas que reflecte com mestria o fim do amor, quando apenas um ama.
Livro pequeno, de fácil leitura.

"A placidez da verdade e a paz da morte apenas podem ser garantidas através de um grandioso desdém, que abraça todas as úteis sujeições da vida. Estava como que entorpecido pelo fascínio do incompreensível."

[Jenn · Rating 3 out of 5]

No so much a novel as a short story about the end of a relationship. While I was reading it, I kept thinking it could probably be a successful one act play. Though, I think I would enjoy watching a play more than reading this book again.

[Maria Villanueva · Rating 5 out of 5]

"En la vida hay sucesos, contactos, vislumbres que parece poner fin brutalmente al pasado entero. Se produce un choque sonoro, como una puerta cerrándose a nuestras espaldas por la pérfida mano del destino. ¡Necios o sabios, id en bus a de otro Edén! Tras un instante de consternación muda, ha de reiniciarse el peregrinaje, el doloroso esclarecimiento de los enigmas, la febril búsqueda de las ilusiones, la recogida de una nueva cosecha de mentiras con el sudor de la frente, todo ello para hacer posible la vida, para hacerla soportable, amable, con el fin de legar intacta a una nueva generación de ciegos errantes la valiosa leyenda de un país insensible, de una tierra prometida, en donde florecen las flores y las bendiciones...".

Qué es este libro? Qué es esta escritura? Qué es esta danza de palabras maravillosamente agotadora?
Cómo es posible sentir en el cuerpo la locura y la desesperación de alguien que sufre tan brutalmente? De alguien que ademas es un ser imaginario. Al final, Conrad parece refutar el carácter intransferible de la experiencia. No será que el autor sabe que todos los seres humanos vivimos un poco fuera de la razón y el dolor ajeno nos replica en nuestra propia fibra sensible? Probablemente.
Alvan se derrite ante nuestros ojos, lo vemos caer de rodillas ante lo inesperado, y su dolor trasciende las páginas. Preso de la incomunicación y moldeado por el deber ser de su tiempo, el contacto con su mujer, la intimidad, se le escapa. No entiende de deseos, de pasiones, de rupturas. No ve, no ve a la otra persona. Y así es como su ceguera nos tiene atados hasta la última página, con ganas de gritarle para que por fin rompa con todo lo que fue hasta ese momento, para evitar que más vida se le escurra entre los dedos. Así llegamos al final, con nuestro protagonista dando un portazo y el lector cayendo exhausto de tanta tensión narrativa.
Cómo se sigue después de un libro así? Maldito sea Conrad y su genio perfecto. Creo que ya leí el mejor libro de mi vida.

[Loreto Castillo · Rating 5 out of 5]

Alvan Hervey es un burgués en toda regla, junto a su esposa con quien lleva casado 5 años, viven en una gran casa con todas las comodidades que corresponden a su clase. No tienen hijos y ambos ostentan una vida social rica, ampliando su círculo de amistades sostenidamente.

Un día que Alvan vuelve del trabajo no pasa por el club como de costumbre y llega a casa más temprano. Encuentra un sobre dirigido a él y reconoce la letra de su mujer. Esto le sorprende e irrita.

“Un hecho insólito constituía algo ya indecoroso de por sí; pero la circunstancia de que fuera su esposa su causante lo hacía ofensivo por partida doble”

Esta obra de tan sólo 113 páginas, es un retrato social y psicológico de la época que puede trasladarse y entenderse a la perfección en nuestro tiempo. Es un relato profundo e intenso que abarca magistralmente los distintos ángulos de una relación de pareja esclava de las apariencias.

El tedio y la monotonía representan para Alvan conceptos positivos que le otorgan seguridad y dignidad. La pasión y la expresión de las diversas emociones quedan relegadas a gente inestable, primitiva, ciertamente no de su clase ni posición.

Por otro lado, su esposa se rebela ante el aburrimiento de su cotidiana vida y cree encontrar en su amante al camino a su liberación. No hay amor en su matrimonio, nunca lo hubo, sólo un “arreglo conveniente”. Tras dejar la carta a su marido abandona la casa para iniciar una nueva vida. Sin embargo, a medida que se aleja va sopesando su situación, la precariedad a la que se expone, la incertidumbre de vivir con su amante… ¿vale la pena?

Decide regresar y al hacerlo todo se convulsiona de tal manera que nos sorprende con su final inesperado.

Es un libro muy bueno, lo disfrute muchísimo. Les encantará.

[Alessandro Speciale · Rating 5 out of 5]

Conrad is always remarkable. But this short story is even more so as Conrad manages to extract a poignant, intense, piercing narration from a manner similar to that of some of his weakest and most tiresome works (think "Fate").

The style is particularly ponderous, the action basically non existant, every minor sensation and movement is scrutinized in agonising detail. Mannerism? Ersatz moral weight for an over-loaded inquiry of the tiniest changes of some bourgeois souls? Yes, and one longs for some action, some open sea, some real drama.

But but. This story, which could be easily titled The (Re)Birth of a Pharisee, overcomes all those potential pitfalls by making the moral epiphany of the main character an event both memorable and authentic.

At the beginning Alvan is the epitome of Victorian correctness, empty detachment, blind belief in all that is right and proper, a paragon of fully external mores. For all his empty righteousness and aridity, though, we slowly learn that he is -- surprisingly -- not your typical hypocrite: he truly believes that in the superficial, empty values he practices.

So when his wife first announces she is leaving him, shattering their perfect life of bourgeois propriety and opulence, and then unexpectedly comes back because her resolve falters, Alvan's first reaction is to pretend nothing has happened. His callousness further convinces his wife (whose half-hearted attempt at escape into something more authentic was, it too, a mere literary pretense) that they will henceforth lead a life of purely pretended happiness and normality.

But then... well, then something new and different and unexpected happens. Worth reading indeed.

[DW · Rating 2 out of 5]

“‘The Return’ by Joseph Conrad depicts the life of Alvan Hervey, a wealthy and conventional Englishman in London. Encouraged by a literary acquaintance, Hervey invests in a society paper, leading to unexpected profits. However, the plot takes a turn when his wife leaves due to an affair with one his literary associates. Though not heartbroken, Hervey contemplates divorce, primarily outraged by the disturbance of his orderly life. To his surprise, his wife returns, appearing remorseful. Mistakenly interpreting her actions as a desire for redemption, Hervey reasserts his authority, oblivious to deeper relationship issues. The story concludes with Hervey realizing reconciliation is impossible and fleeing the house, never to return. The narrative explores societal norms, marital strife, and a tragedy of misunderstanding. Hervey's response is rooted in shame, reflecting moral suffering and societal expectations.”

[Anni Kramer · Rating 3 out of 5]

This short story by Joseph Conrad can be read in one day. It deals with the couple Alvan Hervey and his wife. When Alvan returns home one day, he finds a letter from his wife saying that she is leaving him for another man. Alvan, until then so absorbed in himself that he has failed to notice his marriage is falling apart, is appalled. But then his wife returns and tries to save their marriage.
The language, as it was at that time, is intense and very dramatic. I admire Joseph Conrad for his language skills, as English was not his native language.
By today's standards, the story is highly emotional and dramatic, which makes it hard to relate to the characters.
Still, a story by a brilliant author and well worth reading.

[George K. · Rating 3 out of 5]

Ένατο βιβλίο του Τζόζεφ Κόνραντ που διαβάζω και είναι το πρώτο που θα του βάλω τρία αστεράκια (και αν ο συγγραφέας δεν ήταν ο Κόνραντ μπορεί να του έβαζα και δυο). Δυστυχώς δεν βρήκα κάτι που να μου κινήσει το ενδιαφέρον, που να με κρατήσει, που να με κάνει να απολαύσω την ιστορία. Για μένα ήταν ένα αδιάφορο και κουραστικό συζυγικό δράμα, που δεν είχε και πολλά να μου πει. Όλη αυτή η ψυχολογική ενδοσκόπηση, αυτό το περιορισμένο σκηνικό, με κούρασαν. Η γραφή είναι ποιοτική βεβαίως, οξυδερκής όπως πάντα, αλλά δεν βοήθησε την κατάσταση. Τέλος πάντων, μικρό το κακό, έχω αρκετές άλλες ιστορίες του Κόνραντ για διάβασμα, που είναι και εντός των αναγνωστικών μου γούστων.

[Robert Watson · Rating 3 out of 5]

The saving grace for this novella was its brevity. Barely an evening’s read yet tiresome all the same. An unlikeable main character,puzzled and disappointed by his wife’s decision to leave him and insulted that she should convey the message by a letter left on their dressing table. A selfish man. After her unexpected return they attempt to come to terms with what it means for their future and what it reveals about their past. I’d recommend giving this a miss and going straight to “The heart of darkness”.

[Μαριλένα Pappa · Rating 5 out of 5]

Με φόντο το Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα σε αυτό το δράμα δωματίου του Κόνραντ βουτάμε βαθιά στη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνικής τάξης. Ο καθωσπρεπισμός, οι πολιτισμένες συζητήσεις, τα συγκρατημένα γέλια και η υποκρισία του αστικού τρόπου ζωής δημιουργούν ένα κλίμα φαινομενικής ευτυχίας. Μία μικρή αλλαγή όμως έρχεται να γκρεμίζει τόσο αυτή την ψευδαίσθηση και αποκαλύπτει την απόγνωση και τη μοναξιά ενός κόσμου που έχει οικοδομηθεί πάνω σε “πολιτισμένες” ηθικές αξίες, από όπου όμως απουσιάζουν η συντροφικότητα και η πραγματική αγάπη.

[Retrievingme · Rating 2 out of 5]

Get together every conceivable word to describe an emotion and every possible tone in which you could express them and then pack it all into a story of just 70 pages. It was intense but after a while so over the top that I found myself skimming some pages until I got to something that actually moved the story forward. It is a tight and claustrophobic little story. I suspect its not stood the test of time particularly well, modern writing is rarely this dense and slowish moving.

[Bookfreak · Rating 4 out of 5]

Κεντάει εδώ ο Κόνραντ, χτίζει αριστοτεχνικά ένα σκηνικό που εκτείνεται χρονικά σε λίγες ώρες και με λίγη σκηνική δράση, αλλά παράλληλα συμβαίνουν τόσα πολλά εσωτερικά στο ψυχικό κόσμο των ηρώων, δοσμένα σε σελίδες ατόφιας λογοτεχνίας.

Η οπτική είναι ξεκάθαρα αυτή του άνδρα, σε αυτόν μαθαίνουμε τι συμβαίνει μέσα του, η γυναίκα από την άλλη είναι ένα μυστήριο πολλές φορές που μένει σιωπηλό και απρόσιτο. Το τέλος αριστουργηματικό.

[Frank Marzano · Rating 3 out of 5]

I'm sure I'm way in the minority here, but I found this to be a very difficult read. Conrad reveals some profound truths about the human condition here, but there's a lot of long sentences with 25-cent words, many of which seem strung together at random. ("The spiritual and tragic contest of her feelings" - What does that even mean?)