What do you think?
Rate this book
De gelukkige huisvrouw
Dutch
298 pages, Hardcover
First published January 1, 2000
11 people are currently reading
356 people want to read
About the author
Heleen van Royen
24 books59 followersHeleen van Royen, geboren in 1965, schreef de bestsellers De gelukkige huisvrouw, Godin van de jacht, De ontsnapping, De mannentester en Sexdagboek, die bijna allemaal succesvol werden verfimd en bewerkt voor theater. In totaal verkocht ze tot nu toe ruim 1.7 miljoen boeken en in 2017 maakte ze de ontroerende documentaire 'Het doet zo zeer' over de dementie van haar moeder. Ze woont samen met Bart Meeldijk.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 93 reviews
December 13, 2017
First was the book and then came the movie ( http://www.imdb.com/title/tt0920459/?...) with the same name. I did see the movie some time ago with the brilliant Carice van Houten and did finaly read the novel by Heleen van Royen.
I do dislike the writer as a person even if I never met her. With the publication of this novel she lacked some attention and sold out a friend who was a politician as she said for moral grounds. But she got quite a lot of free publicity out of it for her novels. Who needs enemies with friends like her around. Currently she has gotten quite a large amount of attention for making selfies especially of her naked self. With her young boyfriend and mid forties age she needs to show herself and the world she is still interesting and looking good. She is still looking good but a bit desperate in her attention seeking ways.
We got this novel through a book-series about good debut novels that came with our newspaper, so it has been gathering dust unlike the rest of them. But I decided to read the novel to see if she is at least an accomplished writer.
And while it pains me to say, she most definitely is a good and entertaining writer. This novel reads rather easy if one considers the subject of Postpartum depression (PPD), also called postnatal depression, which is a type of clinical depression which can affect women after childbirth.
It is about Lea who has everything a woman wants, in her own words, when her husband wants to have some offspring which changes everything for Lea, who most certainly suffers from an unsympathetic streak of egoism. Nowhere in the book the writer makes her characters any more sympathetic for the sake of the story. To be honest I would not mind if I never met any of these characters and it would make my life a lot better.
After the birth of Junior Lea falls apart and after hiding the child and almost hurting it she is send to a clinic to get some enforced help. There is however little insight of what goes in in the clinic and even less insight of why she is released clearly not recovered from her feeling. When we continue in Lea's search for answers which leads to her fathers suicide when she was mere 13 years.
While the story has been written in a very entertaining popular fashion on a rather heavy subject I never get a real sense of what is going on. Some personal experience with the subject matter makes some of her story acceptable to me but the story is a bit disjointed and makes little sense story-wise. Like the ending the story never is quite clear on the why and what. But perhaps she chose to do it so to make the reader party of the experience of Lea.
Again a better writer as expected.
I do dislike the writer as a person even if I never met her. With the publication of this novel she lacked some attention and sold out a friend who was a politician as she said for moral grounds. But she got quite a lot of free publicity out of it for her novels. Who needs enemies with friends like her around. Currently she has gotten quite a large amount of attention for making selfies especially of her naked self. With her young boyfriend and mid forties age she needs to show herself and the world she is still interesting and looking good. She is still looking good but a bit desperate in her attention seeking ways.
We got this novel through a book-series about good debut novels that came with our newspaper, so it has been gathering dust unlike the rest of them. But I decided to read the novel to see if she is at least an accomplished writer.
And while it pains me to say, she most definitely is a good and entertaining writer. This novel reads rather easy if one considers the subject of Postpartum depression (PPD), also called postnatal depression, which is a type of clinical depression which can affect women after childbirth.
It is about Lea who has everything a woman wants, in her own words, when her husband wants to have some offspring which changes everything for Lea, who most certainly suffers from an unsympathetic streak of egoism. Nowhere in the book the writer makes her characters any more sympathetic for the sake of the story. To be honest I would not mind if I never met any of these characters and it would make my life a lot better.
After the birth of Junior Lea falls apart and after hiding the child and almost hurting it she is send to a clinic to get some enforced help. There is however little insight of what goes in in the clinic and even less insight of why she is released clearly not recovered from her feeling. When we continue in Lea's search for answers which leads to her fathers suicide when she was mere 13 years.
While the story has been written in a very entertaining popular fashion on a rather heavy subject I never get a real sense of what is going on. Some personal experience with the subject matter makes some of her story acceptable to me but the story is a bit disjointed and makes little sense story-wise. Like the ending the story never is quite clear on the why and what. But perhaps she chose to do it so to make the reader party of the experience of Lea.
Again a better writer as expected.
August 27, 2021
Toen mijn gelukkige huisvrouw T. een paar jaar geleden lid werd van de Volkskrant kreeg ze als welkomstcadeau twintig debuutromans van Nederlandse schrijvers. Geweldig leuk idee, ik nam me direct voor om ze één voor één af te werken. En zo belandde ik ook bij Heleen van Royen, nummer 4 in de reeks. Een boek dat ik nooit zou hebben gelezen uit mezelf, maar nu ik het min of meer verplicht moest doen was ik ook wel weer benieuwd. Ze is nu wat minder in het nieuws, maar ik moest in het verleden wel vaak lachen om deze brutale dame die zo grofgebekt is en alles leek te doen wat zij maar wilde. Iets met open relaties, een scheiding en toy boys, toch best afwijkend en dus geinig. Ze kon alleen ook af en toe een beetje te stoer/sarcastisch/choquerend doen tijdens interviews naar mijn smaak. Helaas voert die Heleen de eerste helft van het boek de boventoon. Het is dat ik een eenmaal begonnen boek nooit wegleg (en dat er gelukkig ook regelmatig hele grappige stukken in stonden) dat ik ben doorgegaan met lezen, maar van harte ging het dus niet in het begin. Dat was ondanks de prima verhaallijn en de heerlijk schaamteloos geschreven bevallingsscènes. Die aanloop had Van Royen echter nodig, het bleek een uitstekende stijltruc. Pagina voor pagina kreeg ik namelijk een warmer gevoel bij de hoofdpersoon en aan het einde vond ik het verhaal zelfs ontroerend geworden. Dat kwam doordat zij zich ook pagina voor pagina meer kwetsbaar opstelde. Als Heleen iets vergelijkbaars heeft meegemaakt, dan is dat meteen de verklaring voor het schild dat zij optrekt. Ik denk dat ik daarom de ongegeneerde kantjes van Heleen nu ook beter te pruimen zal vinden als ik haar weer eens op TV zie. Ik ben dus al met al aangenaam verrast door deze roman. Of ik Godin van de Jacht of een andere La Royen ooit zal lezen, dat durf ik echter ook weer niet te zeggen. Daar is wellicht eerst een abonnement op het AD of Trouw voor nodig.
November 25, 2025
ik kan me oprecht heel goed voorstellen dat wanneer je niet in dit onderwerp zit en vervolgens dit boek gaat lezen, je het geen leuk boek zal vinden. echter, ik zit momenteel wel in dit onderwerp, en ik vond het eigenlijk wel interessant om te lezen over haar bevalling en haar gedachtengang voor, tijdens en na de bevalling.
ergens had ik wel gehoopt dat het boek iets dieper en uitgebreider was ingegaan op het verloop van de postpartum psychose zelf, aangezien ik dacht dat dat was waar het boek vooral over ging. maar het ging vooral over het verwerken van haar vaders dood, wat overigens ook wel interessant was om te lezen. en om te zien hoe je zoiets heel lang kan onderdrukken, maar dat dat dan jaren later vaak toch weer naar boven komt.
hier en daar enigszins problematische formulering, maar ik heb bijna het gevoel dat ik gewoon moet omarmen dat dat een onderdeel is van de oude(re) nederlandse literatuur😀
ergens had ik wel gehoopt dat het boek iets dieper en uitgebreider was ingegaan op het verloop van de postpartum psychose zelf, aangezien ik dacht dat dat was waar het boek vooral over ging. maar het ging vooral over het verwerken van haar vaders dood, wat overigens ook wel interessant was om te lezen. en om te zien hoe je zoiets heel lang kan onderdrukken, maar dat dat dan jaren later vaak toch weer naar boven komt.
hier en daar enigszins problematische formulering, maar ik heb bijna het gevoel dat ik gewoon moet omarmen dat dat een onderdeel is van de oude(re) nederlandse literatuur😀
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 25, 2017
Hmm, entertaining (I don’t mind a bit of foulmouthing and sarcasm in the least) and easy read. Like the writing style, incl. the intermezzo’s.
However, the storyline pace is sometimes fast, sometimes slow and most of all, contains gaps.
Cannot relate to main character, as I’m not a rich housewife dependant on her husband, but a careergirl very much appreciative of her independance. About to be a mom myself, terrified this will happen to me though.
All in all, just two stars. Too unfinished to my taste.
However, the storyline pace is sometimes fast, sometimes slow and most of all, contains gaps.
Cannot relate to main character, as I’m not a rich housewife dependant on her husband, but a careergirl very much appreciative of her independance. About to be a mom myself, terrified this will happen to me though.
All in all, just two stars. Too unfinished to my taste.
December 6, 2023
Dit is het eerste boek dat ik las van Heleen van Royen en het beviel mij boven verwachting goed. Wel een abrupt einde.
July 2, 2023
Eerlijk gezegd veel beter dan ik had verwacht! Wel een beetje rare time-skips soms maar daar wen je wel aan op een gegeven moment
July 21, 2014
The Happy Housewife, by author Heleen van Royen, was one of my reading surprises of 2013. I stumbled on van Royen as an author whilst researching bestselling contemporary authors in the Netherlands, where I read that she was a radio reporter as well as writing for magazines, and is considered controversial for the explicit sexuality in her novels.
With this in mind, I picked up van Royen's first and most well-known novel with the hope that I would get some sense of a contemporary Dutch bestseller, but not much expectation that it would be much more than a light read.
I was pleasantly wowed. The Happy Housewife, which is the first person account of the postpartum depression of a new mother named Lea, is in turns very funny, and surprisingly, sneakily, insightful and wise. From the first few chapters, I was impressed with the English translation by Liz Waters. The novel retained a sly, smart sense of humor, and a worldview that managed to be earthy without descending into pure cynicism. One of the most refreshing things about The Happy Housewife was that it managed to describe human physicality, from burps, to births, to sex, without losing a sense of tenderness and hope. I was very impressed with van Royen's ability to describe what is often a tragic world, as well as portraying that world as genuinely funny and worth inhabiting. At multiple times while reading, I thought to myself, "this novel is brilliant!"
In a nutshell, the book follows Lea, an independent, beautiful, sex-obsessed, young woman, from her ambivalent pregnancy (her husband has decided that he wants a child), to the horrendous and unflinchingly detailed description of her giving birth, to her postpartum psychosis, and the counseling/delving into her past that she undertakes as a result. We follow Lea into madness, and until the end of the novel, are not sure whether she will emerge intact.
In The Happy Housewife, one gets the distinct impression that van Royen is sharing an awful lot of herself with the reader. The quotes at the beginning of each chapter are attributed to her own mother, one of the poems that Lea's father writes in the story was written by the author's father. These types of touches lend credence to the sense that in this novel, van Royen is perhaps laying bare some of her own feelings. The funny thing for me as a reader was that, despite that fact that Lea is unabashedly self-centered, and behaves in totally outrageous ways towards her husband, baby son, and psychiatrist, her incorrigible sense of humor and her honesty make her an incredibly sympathetic character. She's a tremendous flirt, but she's also tremendously lonely; she's obsessed with sex, but she also has the vulnerability of a broken-hearted little girl.
In the end, I was tremendously impressed with Heleen van Royen's debut novel. It was a fast read, that is also subtly, wonderfully, wise. I appreciated it in my mid-thirties more than I would have if I had read it when I was 20.
As a final note, The Happy Housewife was made into a film. I think it would be interesting to see how the author's voice, which makes the novel so delightful, is translated to this medium. In the end, I highly recommend The Happy Housewife, and hope that it will be read by more people around the world.
With this in mind, I picked up van Royen's first and most well-known novel with the hope that I would get some sense of a contemporary Dutch bestseller, but not much expectation that it would be much more than a light read.
I was pleasantly wowed. The Happy Housewife, which is the first person account of the postpartum depression of a new mother named Lea, is in turns very funny, and surprisingly, sneakily, insightful and wise. From the first few chapters, I was impressed with the English translation by Liz Waters. The novel retained a sly, smart sense of humor, and a worldview that managed to be earthy without descending into pure cynicism. One of the most refreshing things about The Happy Housewife was that it managed to describe human physicality, from burps, to births, to sex, without losing a sense of tenderness and hope. I was very impressed with van Royen's ability to describe what is often a tragic world, as well as portraying that world as genuinely funny and worth inhabiting. At multiple times while reading, I thought to myself, "this novel is brilliant!"
In a nutshell, the book follows Lea, an independent, beautiful, sex-obsessed, young woman, from her ambivalent pregnancy (her husband has decided that he wants a child), to the horrendous and unflinchingly detailed description of her giving birth, to her postpartum psychosis, and the counseling/delving into her past that she undertakes as a result. We follow Lea into madness, and until the end of the novel, are not sure whether she will emerge intact.
In The Happy Housewife, one gets the distinct impression that van Royen is sharing an awful lot of herself with the reader. The quotes at the beginning of each chapter are attributed to her own mother, one of the poems that Lea's father writes in the story was written by the author's father. These types of touches lend credence to the sense that in this novel, van Royen is perhaps laying bare some of her own feelings. The funny thing for me as a reader was that, despite that fact that Lea is unabashedly self-centered, and behaves in totally outrageous ways towards her husband, baby son, and psychiatrist, her incorrigible sense of humor and her honesty make her an incredibly sympathetic character. She's a tremendous flirt, but she's also tremendously lonely; she's obsessed with sex, but she also has the vulnerability of a broken-hearted little girl.
In the end, I was tremendously impressed with Heleen van Royen's debut novel. It was a fast read, that is also subtly, wonderfully, wise. I appreciated it in my mid-thirties more than I would have if I had read it when I was 20.
As a final note, The Happy Housewife was made into a film. I think it would be interesting to see how the author's voice, which makes the novel so delightful, is translated to this medium. In the end, I highly recommend The Happy Housewife, and hope that it will be read by more people around the world.
February 27, 2021
Laat de ergernis aan de overdreven grove taal en racistische jaren '90-slang weg en je hebt iets wat je bij zal blijven.
March 18, 2024
I don't really know what to think, I'm not even sure I understand
September 26, 2023
In dit boek dat de lezer zowel kan laten huilen als lachen, weet van Royen op ironische manier over de zware thema’s moederschap, rouw, psychose en trauma te schrijven. De schrijfster heeft zelf ook haar vader verloren en een psychose gehad, wat het verhaal deels autobiografisch en des te persoonlijker maakt.
De gelukkig huisvrouw is Lea Meyer-Cornelissen, 31 jaar, vrouw van makelaar Harry. In het eerste opzicht lijken Lea’s enige drie eigenschappen haar liefde voor kleding, Harry en seks. Voor de rest lijkt Lea zich vrij weinig te bekommeren om andere dingen of mensen. Harry zorgt voor het geld, Lea zorgt voor zichzelf. Alles is naar haar wens, totdat Harry besluit dat hij een Harry Junior met haar wil maken. Daarmee begint alle ellende. Hoewel ze het prima naar haar zin heeft met alleen Harry laat ze zich toch overtuigen om een kind te nemen. Gedurende de hele zwangerschap lijkt Lea niet enthousiast, en ze is al helemaal niet te spreken over het feit dat ze zal moeten bevallen. De bevalling verloopt dan ook totaal niet soepel en uiteindelijk wordt Junior geboren met behulp van een tangverlossing; een kunstmatige bevalling waarbij scharen, verlostangen en vacuümpompen aan te pas komen. Vrijwel direct na deze horrorbevalling raakt de hoofdpersoon ontspoord en belandt ze in een psychose.
In de rollercoaster van Lea’s psychose slaat ze steeds volledig door in haar gedrag, zo verstopt ze bijvoorbeeld Junior in een doos op zolder omdat ze Harry’s aandacht weer voor zichzelf wil. Door haar psychose denkt Lea de stem van God te horen die haar vertelt wat ze moet doen. Het boek is geschreven vanuit een eerstepersoonsperspectief en dankzij paginalange dialogen tussen de hoofdpersoon en deze stem wordt de lezer helemaal opgeslokt in Lea’s gedachtenkronkels. Hoewel haar denkwijze totaal niet herkenbaar is voor iemand die alles op een rijtje heeft, zorgen deze dialogen er voor dat de lezer begrijpt waarom ze iets doet. Ondanks haar krankzinnige gedrag, slaagt Van Royen er zo toch in de lezer mee te laten voelen met de egoïstische hoofdpersoon.
Naarmate haar psychose vordert beginnen Lea’s manier van denken en doen steeds meer te lijken op die van een boze kleuter zonder verstand. Ze is jaloers op de aandacht die Junior van haar man krijgt en wordt boos als dingen niet naar haar zin gaan. De lezer daarentegen ziet de echte drijfveer van Lea’s gedrag: pijn, trauma en verdriet. Wanneer Lea’s gedrag verder uit de hand loopt wordt ze een gevaar voor zichzelf en Junior. Harry laat haar daarom onvrijwillig opnemen in een psychiatrische inrichting.
Tijdens Lea’s opname begint de hoofdpersoon steeds meer karakter te krijgen. Door tijdsprongen wordt meer duidelijk over haar jeugd en dat zij nooit de zelfmoord van haar vader heeft verwerkt. Het verlies van een vader en in een psychose raken spelen in de levens van zowel Lea als Van Royen een rol, wat terugkomt in dit deel van het boek. Tijdens de opname constateert psycholoog Beau dat dit onverwerkt kindertrauma haar psychose teweeg bracht. Er moet van Beau door Lea worden gerouwd om haar vader, ook al is hij al jaren dood. Lea denkt terug aan de tijd waarin ze hem verloor en aan de relatie die ze met hem had. Het bezoeken van jeugdherinneringen weet Van Royen door Lea’s sarcastische houding tegenover Beau en haar familie nog steeds op ironische wijze emotioneel over te brengen.
De rest van het boek voegt steeds minder toe aan het verhaal en herhaalt zichzelf vooral. De periode na Lea’s opname draait vooral om het herstellen van haar psychose en het verwerken van haar trauma. Vele sessies van Beau en Lea worden beschreven, waarvan het soms lijkt alsof de lezer meerdere keren hetzelfde stuk leest. Dat maakt het boek enigszins langdradig. Ondanks komisch, raken ook Lea’s seks-op-het-bureau fantasieën hun charme wel kwijt, als die er al zou zijn geweest. Op een gegeven moment voelt de lezer deze scènes van mijlenver aankomen, wat de stukken saai en voorspelbaar maakt.
Ontroerend is het boek wel, en ook in de saaiere stukken die zichzelf lijken te herhalen krijgt Van Royen het voor elkaar de lezer mee te laten voelen met Lea. De egoïstische hoofdpersoon zonder persoonlijkheid blijkt veel meer te zijn dan alleen een oppervlakkige makelaarsvrouw. Ze heeft daadwerkelijk gevoelens: ze zijn alleen diep weggestopt en komen pas door haar psychose naar buiten. De tweede helft van het verhaal bevat weinig progressie en is meer van hetzelfde, maar leest door Van Royen’s komische schrijfwijze met Lea’s scherpe opmerkingen en sarcastisch commentaar toch makkelijk weg.
De gelukkig huisvrouw is Lea Meyer-Cornelissen, 31 jaar, vrouw van makelaar Harry. In het eerste opzicht lijken Lea’s enige drie eigenschappen haar liefde voor kleding, Harry en seks. Voor de rest lijkt Lea zich vrij weinig te bekommeren om andere dingen of mensen. Harry zorgt voor het geld, Lea zorgt voor zichzelf. Alles is naar haar wens, totdat Harry besluit dat hij een Harry Junior met haar wil maken. Daarmee begint alle ellende. Hoewel ze het prima naar haar zin heeft met alleen Harry laat ze zich toch overtuigen om een kind te nemen. Gedurende de hele zwangerschap lijkt Lea niet enthousiast, en ze is al helemaal niet te spreken over het feit dat ze zal moeten bevallen. De bevalling verloopt dan ook totaal niet soepel en uiteindelijk wordt Junior geboren met behulp van een tangverlossing; een kunstmatige bevalling waarbij scharen, verlostangen en vacuümpompen aan te pas komen. Vrijwel direct na deze horrorbevalling raakt de hoofdpersoon ontspoord en belandt ze in een psychose.
In de rollercoaster van Lea’s psychose slaat ze steeds volledig door in haar gedrag, zo verstopt ze bijvoorbeeld Junior in een doos op zolder omdat ze Harry’s aandacht weer voor zichzelf wil. Door haar psychose denkt Lea de stem van God te horen die haar vertelt wat ze moet doen. Het boek is geschreven vanuit een eerstepersoonsperspectief en dankzij paginalange dialogen tussen de hoofdpersoon en deze stem wordt de lezer helemaal opgeslokt in Lea’s gedachtenkronkels. Hoewel haar denkwijze totaal niet herkenbaar is voor iemand die alles op een rijtje heeft, zorgen deze dialogen er voor dat de lezer begrijpt waarom ze iets doet. Ondanks haar krankzinnige gedrag, slaagt Van Royen er zo toch in de lezer mee te laten voelen met de egoïstische hoofdpersoon.
Naarmate haar psychose vordert beginnen Lea’s manier van denken en doen steeds meer te lijken op die van een boze kleuter zonder verstand. Ze is jaloers op de aandacht die Junior van haar man krijgt en wordt boos als dingen niet naar haar zin gaan. De lezer daarentegen ziet de echte drijfveer van Lea’s gedrag: pijn, trauma en verdriet. Wanneer Lea’s gedrag verder uit de hand loopt wordt ze een gevaar voor zichzelf en Junior. Harry laat haar daarom onvrijwillig opnemen in een psychiatrische inrichting.
Tijdens Lea’s opname begint de hoofdpersoon steeds meer karakter te krijgen. Door tijdsprongen wordt meer duidelijk over haar jeugd en dat zij nooit de zelfmoord van haar vader heeft verwerkt. Het verlies van een vader en in een psychose raken spelen in de levens van zowel Lea als Van Royen een rol, wat terugkomt in dit deel van het boek. Tijdens de opname constateert psycholoog Beau dat dit onverwerkt kindertrauma haar psychose teweeg bracht. Er moet van Beau door Lea worden gerouwd om haar vader, ook al is hij al jaren dood. Lea denkt terug aan de tijd waarin ze hem verloor en aan de relatie die ze met hem had. Het bezoeken van jeugdherinneringen weet Van Royen door Lea’s sarcastische houding tegenover Beau en haar familie nog steeds op ironische wijze emotioneel over te brengen.
De rest van het boek voegt steeds minder toe aan het verhaal en herhaalt zichzelf vooral. De periode na Lea’s opname draait vooral om het herstellen van haar psychose en het verwerken van haar trauma. Vele sessies van Beau en Lea worden beschreven, waarvan het soms lijkt alsof de lezer meerdere keren hetzelfde stuk leest. Dat maakt het boek enigszins langdradig. Ondanks komisch, raken ook Lea’s seks-op-het-bureau fantasieën hun charme wel kwijt, als die er al zou zijn geweest. Op een gegeven moment voelt de lezer deze scènes van mijlenver aankomen, wat de stukken saai en voorspelbaar maakt.
Ontroerend is het boek wel, en ook in de saaiere stukken die zichzelf lijken te herhalen krijgt Van Royen het voor elkaar de lezer mee te laten voelen met Lea. De egoïstische hoofdpersoon zonder persoonlijkheid blijkt veel meer te zijn dan alleen een oppervlakkige makelaarsvrouw. Ze heeft daadwerkelijk gevoelens: ze zijn alleen diep weggestopt en komen pas door haar psychose naar buiten. De tweede helft van het verhaal bevat weinig progressie en is meer van hetzelfde, maar leest door Van Royen’s komische schrijfwijze met Lea’s scherpe opmerkingen en sarcastisch commentaar toch makkelijk weg.
Read
August 11, 2022under construction (2022 0811 th - )
https://lccn.loc.gov/00398973 (985 e vendor load)
https://webggc.oclc.org/cbs/DB=2.37/X... KB earliest found (hardcover)
Debuut.
Paperback edition and seventh printing in May 2001.
My copy of this paperback printing from May 2001 comes from De Boekwissel.
It took a little time before I asked to add this paperback edition on GR.
Other editions on GR
The author gives a wordcount of 80962
Backcover of this edition gives another description.
KB doesn't list this first paperback edition. .
KB list of [79] publications.
toc
Een 22 februari 1966
...
Tweeënveertig 20 augustus 1998
-
.
https://lccn.loc.gov/00398973 (985 e vendor load)
https://webggc.oclc.org/cbs/DB=2.37/X... KB earliest found (hardcover)
Debuut.
Paperback edition and seventh printing in May 2001.
My copy of this paperback printing from May 2001 comes from De Boekwissel.
It took a little time before I asked to add this paperback edition on GR.
Other editions on GR
The author gives a wordcount of 80962
Backcover of this edition gives another description.
KB doesn't list this first paperback edition. .
KB list of [79] publications.
toc
Een 22 februari 1966
...
Tweeënveertig 20 augustus 1998
-
.
October 17, 2019
Een boek wat al enige tijd op de boekenplank stond, nu dan maar eens gelezen. Ben niet zo een liefhebber van de stijl van Helen van Royen, ik vind het te grof. Daarom stond het natuurlijk ook zo lang op de plank..
Maar wat kunnen we zeggen over het boek? Ja het is vlot, snel, te snel misschien wel, vooral het gedeelte van de psychose, daar kon ik niet inkomen. Het gedeelte over de bevalling was heel beeldend geschreven, je ziet het voor je gebeuren. Misschien wel te veel detail, dus niet iets voor mensen met een zwakke maag.
De beetje voor mijn gevoel opgedrongen rouwgevoel kwam niet tot zijn recht, kon daar geen gevoel bij krijgen. Het voelde maar half afgemaakt. Het boek is het net niet, ja ondanks dat het zo een hype is geweest. Het onderwerp van vrouw krijgt kindje en zou op een roze wolk moeten zitten, maar krijgt depressie is prima gevonden, maar het haar meer uit gewerkt kunnen worden. Zodat het niet alleen roman is, maar vrouwen in die situatie er kracht uit kunnen halen. Helaas hier raak je alleen maar meer de weg kwijt. Boek gaat gauw de kast weer in.
Maar wat kunnen we zeggen over het boek? Ja het is vlot, snel, te snel misschien wel, vooral het gedeelte van de psychose, daar kon ik niet inkomen. Het gedeelte over de bevalling was heel beeldend geschreven, je ziet het voor je gebeuren. Misschien wel te veel detail, dus niet iets voor mensen met een zwakke maag.
De beetje voor mijn gevoel opgedrongen rouwgevoel kwam niet tot zijn recht, kon daar geen gevoel bij krijgen. Het voelde maar half afgemaakt. Het boek is het net niet, ja ondanks dat het zo een hype is geweest. Het onderwerp van vrouw krijgt kindje en zou op een roze wolk moeten zitten, maar krijgt depressie is prima gevonden, maar het haar meer uit gewerkt kunnen worden. Zodat het niet alleen roman is, maar vrouwen in die situatie er kracht uit kunnen halen. Helaas hier raak je alleen maar meer de weg kwijt. Boek gaat gauw de kast weer in.
April 7, 2025
Wowie, ik vloog hier doorheen, dat had ik niet verwacht.
Ik weet niet waar het aan lag, maar dit boek las zo makkelijk weg, hij was uit voor ik er erg in had.
Het blijft Nederlandse literatuur, dus hoe sommige mensen, situaties of voorwerpen beschreven worden blijft onwennig maar voor de rest vond ik dit echt een top boek. Het bleef gewoon interessant en intrigerend om te lezen.
Het einde vond ik wel ietwat abrupt, ik sloeg de bladzijde om en toen ineens was hij uit.
Bonuspunten voor het poesie-gedichtje wat op de laatste pagina stond, het was dat ik in de trein zat maar anders had ik wel even een klein traantje gelaten denk ik.
Afijn (chique taal), ik raad hem aan, super interessant om te lezen en tegelijkertijd je eigen psychoanalyse erop proberen los te laten
Ik weet niet waar het aan lag, maar dit boek las zo makkelijk weg, hij was uit voor ik er erg in had.
Het blijft Nederlandse literatuur, dus hoe sommige mensen, situaties of voorwerpen beschreven worden blijft onwennig maar voor de rest vond ik dit echt een top boek. Het bleef gewoon interessant en intrigerend om te lezen.
Het einde vond ik wel ietwat abrupt, ik sloeg de bladzijde om en toen ineens was hij uit.
Bonuspunten voor het poesie-gedichtje wat op de laatste pagina stond, het was dat ik in de trein zat maar anders had ik wel even een klein traantje gelaten denk ik.
Afijn (chique taal), ik raad hem aan, super interessant om te lezen en tegelijkertijd je eigen psychoanalyse erop proberen los te laten
March 17, 2023
Dit is geen boek die ik voor mijn plezier zou lezen. Het was wel erg educatief over de gevolgen van een postnatale depressie en een psychose. Of dit allemaal realistisch is weergegeven, is dan weer een andere vraag…
May 21, 2019
Recensie volgt op m'n blog
January 9, 2025
2,5
Ik dacht ik ga weer eens een boekje lezen na lange tijd. Heeeel bijzonder boek. Ik weet niet zo goed of ik het leuk vond. Snap het einde ook niet zo goed, maar misschien ligt dat aan mij. Wees gewaarschuwd voor racisme en seksime uit de jaren ‘90 (jakkie).
Ik dacht ik ga weer eens een boekje lezen na lange tijd. Heeeel bijzonder boek. Ik weet niet zo goed of ik het leuk vond. Snap het einde ook niet zo goed, maar misschien ligt dat aan mij. Wees gewaarschuwd voor racisme en seksime uit de jaren ‘90 (jakkie).
January 27, 2025
Dit boek vond ik echt grappig. Lekker grof, goed te volgen. En interessant hoe de tijd na haar bevalling zwaar was en hoe ze hierover met een psychiater in gesprek ging.
July 1, 2018
Ach, vlot geschreven, leest lekker weg, maar niet mijn stijl boek. Schrijfster probeert vooral veel te provoceren. Ontzettend egocentrische hoofdpersoon. Onwerkelijke situaties ( bv psychiater neemt patiënt mee naar crematie van zijn moeder om haar rouwproces op gang te brengen). Eerste deel vooral over bevalling en hoe vreselijk ze dat vond, tweede deel over psychiater die vindt dat ze de zelfmoord van haar vader heeft weggedrukt en daar eerst over moet rouwen.
July 14, 2014
Zwaar onderschat boek. Zwangere vrouwen zouden dit moeten lezen in plaats van Daphne Dekkers. Lea's bevalling wordt op gruwelijk gedetailleerde wijze omschreven. De manier waarop Lea de roze wolk van het jonge moederschap verwerpt, maakt haar in mijn ogen heilig. Ik deel haar aversie tegen zwanger zijn volledig en zie bevallen als een gewelddadige aanslag op het vrouwenlichaam. De hele ervaring veroorzaakt bij Lea een psychose en de manier waarop deze is weergegeven is uitermate realistisch en voorzien van het soort donkere humor waar ik van houd. Ik weet dat er autobiografische aspecten zitten in dit boek en heb Heleen van Royen tijdens een sensationeel interview met Wilfried de Jong een psychose zien krijgen. In dit interview en dit boek weet zij het ondergaan van een psychose zo te omschrijven, dat ik voor het eerst in mijn leven enig begrip heb kunnen krijgen hoe het is en zelfs een lichte angst ontwikkeld heb er zelf ontvankelijk voor te kunnen zijn. Op een bepaalde manier herken ik mijzelf in Helen van Royen. Veel mensen in mijn omgeving voelen weerstand tegen deze vrouw, maar ik niet. Het lijkt me een vrouw in wiens aanwezigheid er altijd interessante dingen gebeuren. Toch is het jammer dat al die mensen vanwege hun weerstand dit boek laten liggen en haar literatuur afwijzen zonder ooit een letter van haar gelezen te hebben. Dit debuut is zeker de moeite waard en vind ik zelfs een stuk beter dan "De mannentester", een van haar recentere boeken.
August 6, 2016
Gelezen in het kader van de Hebban Challenge 'Een boek dat je absoluut niet wilt lezen. Leest vlot weg, maar heeft weinig diepgang. Het bevestigt helaas mijn vooroordeel tegen boeken van deze auteur.
December 16, 2010
better than van royen's other books, for what that's worth.
April 29, 2025
DNF
Wat een slecht boek was dit zeg, na pagina 40 kon ik niet meer verder lezen. Het lijkt wel alsof het verhaal is geschreven door iemand met de woordenschat van een oversekste 15 jarige. Maar wat me vooral stoorde waren de meerdere problematische passages in het boek. De auteur schrijft op een minderwaardige manier over mensen van kleur:
1. Pagina 19. Passage over een kind adopteren, Harry wilt een kind. Alsof kinderen van kleur producten zijn die je kan kopen en omruilen. En het woord “spleetoogje” is racistisch en erg ongepast: “Je hoeft alleen maar te tekenen dan krijgen we een mooi bruin kindje.”. “Ik wil helemaal geen bruin kindje.”. “Nou dan vraag ik toch om een ander kleurtje? Dat kan vast wel. Wil je liever zo’n spleetoogje?”
2. Pagina 20. Passage over een kind krijgen, Lea overweegt om op natuurlijke manier een kind te krijgen. Ze praat weer neerbuigend over een vrouw van kleur: “Ik moet hier [een kind baren] goed over nadenken. Heel goed. En ik zeg je nu alvast dat ik een kindermeisje wil. Zo’n Filippijnse. Die schijnen geweldig te zijn. Die zeggen niks en doen alles. Je moet alleen een videocamera in de babykamer installeren zodat je kunt checken of ze dat kind niet stiekem afranselt”
3. Pagina 40. Passage over dat de vrouw die helpt met de bevalling (die lesbisch is) Lea wil helpen: “Hier [toucheren] had ik zo tegenop gezien. En net nu ik wist dat Machteld het met vrouwen deed. Zou zij zo’n intiem onderzoek ook prettig vinden?”
Ik had l m’n twijfels bij dit boek maar wilde het een kans geven. Helaas zonder succes.
Ik heb nog twee andere boeken van haar dus laten we maar zien of die ook in deze categorie gaan vallen
Wat een slecht boek was dit zeg, na pagina 40 kon ik niet meer verder lezen. Het lijkt wel alsof het verhaal is geschreven door iemand met de woordenschat van een oversekste 15 jarige. Maar wat me vooral stoorde waren de meerdere problematische passages in het boek. De auteur schrijft op een minderwaardige manier over mensen van kleur:
1. Pagina 19. Passage over een kind adopteren, Harry wilt een kind. Alsof kinderen van kleur producten zijn die je kan kopen en omruilen. En het woord “spleetoogje” is racistisch en erg ongepast: “Je hoeft alleen maar te tekenen dan krijgen we een mooi bruin kindje.”. “Ik wil helemaal geen bruin kindje.”. “Nou dan vraag ik toch om een ander kleurtje? Dat kan vast wel. Wil je liever zo’n spleetoogje?”
2. Pagina 20. Passage over een kind krijgen, Lea overweegt om op natuurlijke manier een kind te krijgen. Ze praat weer neerbuigend over een vrouw van kleur: “Ik moet hier [een kind baren] goed over nadenken. Heel goed. En ik zeg je nu alvast dat ik een kindermeisje wil. Zo’n Filippijnse. Die schijnen geweldig te zijn. Die zeggen niks en doen alles. Je moet alleen een videocamera in de babykamer installeren zodat je kunt checken of ze dat kind niet stiekem afranselt”
3. Pagina 40. Passage over dat de vrouw die helpt met de bevalling (die lesbisch is) Lea wil helpen: “Hier [toucheren] had ik zo tegenop gezien. En net nu ik wist dat Machteld het met vrouwen deed. Zou zij zo’n intiem onderzoek ook prettig vinden?”
Ik had l m’n twijfels bij dit boek maar wilde het een kans geven. Helaas zonder succes.
Ik heb nog twee andere boeken van haar dus laten we maar zien of die ook in deze categorie gaan vallen
November 11, 2021
Ik heb dit boek een aantal jaren geleden gelezen, en vond het wel grappig, maar niet helemaal mijn smaak. De schrijfster schreef vroeger hele leuke stukjes over haarzelf als ‘ontaarde moeder’ in een opvoedingstijdschrift, waar ik veel in herkende. Maar de laatste jaren vind ik dat ze te ver gegaan is met zelfpubliciteit als stoute vrouw, en dat vind ik niet meer leuk. Ik ben vast te preuts!
Een waarschuwing voor vrouwen die het boek willen lezen terwijl ze in verwachting zijn... Als je gevoelig bent, zou ik dit boek niet lezen voordat je kind geboren is! Al is het boek met een knipoog geschreven, het verhaal is best wel heftig, m.n. de bevalling zelf.
"Mijn zwangerschap duurde negen maanden en twaalf dagen. Na negen maanden en twaalf dagen was Harry vader en ik moeder. Van de ene dag op de andere hadden we levenslang." (p.11)
"Zwanger zijn is verschrikkelijk. Het is een mensonterende toestand. Je ziet er niet uit. Echt niet. Alles wat je aan proporties in huis hebt, raak je in negen maanden kwijt." (p.12)
En al is het verhaal over de bevalling grappig verteld, en je zult een heleboel herkennen, het is bepaald geen makkelijke bevalling, en daarna moet het hoofdpersoon bij een psychiater onder behandeling voor een psychose en postnatale depressie. Je bent gewaarschuwd!
Een waarschuwing voor vrouwen die het boek willen lezen terwijl ze in verwachting zijn... Als je gevoelig bent, zou ik dit boek niet lezen voordat je kind geboren is! Al is het boek met een knipoog geschreven, het verhaal is best wel heftig, m.n. de bevalling zelf.
"Mijn zwangerschap duurde negen maanden en twaalf dagen. Na negen maanden en twaalf dagen was Harry vader en ik moeder. Van de ene dag op de andere hadden we levenslang." (p.11)
"Zwanger zijn is verschrikkelijk. Het is een mensonterende toestand. Je ziet er niet uit. Echt niet. Alles wat je aan proporties in huis hebt, raak je in negen maanden kwijt." (p.12)
En al is het verhaal over de bevalling grappig verteld, en je zult een heleboel herkennen, het is bepaald geen makkelijke bevalling, en daarna moet het hoofdpersoon bij een psychiater onder behandeling voor een psychose en postnatale depressie. Je bent gewaarschuwd!
Read
September 14, 2021Lea de hoofdpersoon twijfelt aan het nemen van een kind tijdens haar tweede huwelijk, maar gaat toch akkoord met de wens van haar man.
Na een moeizame en pijnlijke bevalling waarin alles tegenzit krijgt Lea ernstige waanideeën en wordt uiteindelijk opgenomen in een psychiatrische inrichting. Hier blijkt dat Lea de zelfmoord van haar vader nooit heeft verwerkt en er komt langzaam een verlaat rouwproces op gang. Met de tijd komt Lea een zware periode uit haar leven te boven.
Het verhaal springt heen en weer tussen heden en verleden, waardoor de lezer het drama van Lea goed kan begrijpen. Een prachtig en verdrietig verhaal, maar ook toont het de sterke wilskracht van een vrouw en moeder. Ik vind het een aanrader om te lezen omdat het een meeslepend verhaal is, waar continue nieuwe gebeurtenissen zich voordoen waardoor je interesses worden geprikkeld.
Na een moeizame en pijnlijke bevalling waarin alles tegenzit krijgt Lea ernstige waanideeën en wordt uiteindelijk opgenomen in een psychiatrische inrichting. Hier blijkt dat Lea de zelfmoord van haar vader nooit heeft verwerkt en er komt langzaam een verlaat rouwproces op gang. Met de tijd komt Lea een zware periode uit haar leven te boven.
Het verhaal springt heen en weer tussen heden en verleden, waardoor de lezer het drama van Lea goed kan begrijpen. Een prachtig en verdrietig verhaal, maar ook toont het de sterke wilskracht van een vrouw en moeder. Ik vind het een aanrader om te lezen omdat het een meeslepend verhaal is, waar continue nieuwe gebeurtenissen zich voordoen waardoor je interesses worden geprikkeld.
June 6, 2024
Dit boek stond al een eeuwigheid in mijn boekenkast, maar ik verwachtte er niet zo veel van omdat ik niet zoveel op heb met de schrijfster.
Dat viel reuze mee. Het is geestig en de hoofdpersoon Lea maakt een ontwikkeling door waarvan je je weliswaar kunt afvragen of het helemaal realistisch is, maar het boeit wel. Lea heeft een verwrongen beeld van haar vader door wat haar moeder over hem vertelde. Ze was 13 toen hij overleed en ze lijkt wel erg veel van haar eigen herinneringen aan haar vader vergeten te zijn. Aanvankelijk vind ik haar wat karikaturaal beschreven, maar dat vermindert gaandeweg. Ik heb geen verstand van psychoses, maar denk dat dit boek een aardig beeld van binnenuit geeft.
Dat viel reuze mee. Het is geestig en de hoofdpersoon Lea maakt een ontwikkeling door waarvan je je weliswaar kunt afvragen of het helemaal realistisch is, maar het boeit wel. Lea heeft een verwrongen beeld van haar vader door wat haar moeder over hem vertelde. Ze was 13 toen hij overleed en ze lijkt wel erg veel van haar eigen herinneringen aan haar vader vergeten te zijn. Aanvankelijk vind ik haar wat karikaturaal beschreven, maar dat vermindert gaandeweg. Ik heb geen verstand van psychoses, maar denk dat dit boek een aardig beeld van binnenuit geeft.
January 9, 2018
Jammer dat het verhaal zo abrupt eindigt. Sowieso vond ik het verhaal soms wat afgeraffeld aanvoelen en miste soms wat informatie.
Desondanks vond ik het een vrij goed boek. Het leest lekker weg en hield me constant geboeid.
Wat ik wel jammer vond was de keuze om de hoofdpersoon een vrouw zonder kinderwens te laten zijn. Ook vrouwen MET kinderwens kunnen een postnatale depressie / psychose krijgen. Voor de beeldvorming van deze aandoening vond ik het gebrek aan een kinderwens dus wel jammer.
Desondanks vond ik het een vrij goed boek. Het leest lekker weg en hield me constant geboeid.
Wat ik wel jammer vond was de keuze om de hoofdpersoon een vrouw zonder kinderwens te laten zijn. Ook vrouwen MET kinderwens kunnen een postnatale depressie / psychose krijgen. Voor de beeldvorming van deze aandoening vond ik het gebrek aan een kinderwens dus wel jammer.
March 5, 2018
Op zich wel vlot en grappig (cynisch) geschreven, maar plot-technisch een rommeltje. Na een hele lange en moeilijke bevalling ontspoort Lea (raakt in een psychose terecht), waarna ze in een instelling terechtkomt en waar ze ook moet blijven omdat haar vriend Harry haar een gevaar voor haarzelf en haar baby noemt. En dan is ze plots toch uit die instelling, wordt ze verliefd op haar 'shrink' Beau (die haar totaal ongeloofwaardig meeneemt naar de crematie van zijn moeder) zodat ze eindelijk aan rouwverwerking van de zelfmoord van haar vader kan gaan doen. Enorm hak-op-tak.
July 20, 2025
➕ interessant ontwerp. Goed vlot geschreven. Herkenbare karakters (vooral hoe haar zus bijvoorbeeld met rouw omgaat - of de oom waar ze langsgaat. Voelde heel echt - on point)
➖ een paar onnodige opmerkingen (waarom wordt de hulp steeds de Filipijnse genoemd en hoofddoekjes die om geen enkele reden in een bijzin benoemd worden..)
De schrijfstijl wel heel plat soms, maar goed dat is de stijl en past wel. Plus heeft volgens mij invloed heeft gehad op Nederlandse literatuur die daarna volgde.
Overal met ‘plezier’ gelezen ✨
➖ een paar onnodige opmerkingen (waarom wordt de hulp steeds de Filipijnse genoemd en hoofddoekjes die om geen enkele reden in een bijzin benoemd worden..)
De schrijfstijl wel heel plat soms, maar goed dat is de stijl en past wel. Plus heeft volgens mij invloed heeft gehad op Nederlandse literatuur die daarna volgde.
Overal met ‘plezier’ gelezen ✨
April 12, 2013
Een vriendin had dit boek gelezen en vond het wel een grappig boek, terwijl zij altijd serieuze boeken leest, dus was ik wel nieuwsgierig.
De gelukkige huisvrouw is de debuutroman van de Nederlandse auteur Heleen van Royen.
Lea Meyer is een gelukkige huisvrouw. Ze is een 31-jarige makelaarsvrouw en woont in Aerdenhout. Het geld komt met scheppen binnen en alle rekeningen worden betaald. Haar man wil echter een kind en dat kind wordt dus ook geboren, wat voor sommige mensen niet zo vanzelfsprekend is. Als je zwanger bent is "het enige wat je achter je aan krijgt, vrouwen met zo’n weeë blik in hun ogen. Die beginnen je ongevraagd te vertellen hoe stralend je eruitziet en je met hun gretige, vette vingers in je buik te prikken: ‘O, ik geloof dat ik hem voelde schoppen!’Dat ontroert me dan wel weer, dat zo’n kind dezelfde neigingen heeft als ik."
Alles om op een roze wolk te belanden, echter bij Lea gebeurt dit niet. De bevalling gaat niet van een leien dakje. Ze wil eigenlijk naar het ziekenhuis om daar een keizersnede te ondergaan, maar het wordt een bevalling met inknippingen en daarna moet de baby met de tang worden gehaald, wat Lea helemaal geen pretje vindt. "De natuurlijke bevalling is het ergste wat mij ooit is overkomen. Het was een slachting. Niet voor het kind, alleen voor mij. Dat schijnt zo te horen." Lea komt in een postnatale depressie terecht wat ontaardt in een psychose. Ze wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek, doordat haar man Harry het niet meer ziet zitten. Later komt ze onder behandeling van een psychiater. Bij hem komt ze er achter, dat ze de zelfmoord van haar vader niet heeft verwerkt, twintig jaar geleden. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Ze moet daarvoor verschillende fasen doorlopen:
De eerste reactie is vaak ongeloof en ontkenning. Als het besef van het verlies begint door te dringen, komen er allerlei emoties zoals verdriet, angst en woede. Na de eerste verwarring volgt vaak een periode van verwerking. Mensen worstelen nu echt met hun verlies, en dat is vaak ook lichamelijk merkbaar. U beseft dat u moet leven met het verlies. Als u dit punt eenmaal bereikt hebt, kan het herstel beginnen. Het gewone leven krijgt weer zijn gang.
In werkelijkheid zijn deze fasen niet altijd zo duidelijk herkenbaar. Soms lopen ze door elkaar of slaan mensen fasen over. Uiteindelijk rouwt iedereen op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. ( uit socialezekerheid.nl)
De gelukkige huisvrouw is een semi-autobiografisch verhaal. Heleen van Royen is na haar bevalling in een psychose geraakt en opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting. De psychose werd veroorzaakt door het onverwerkte verdriet van het overlijden van haar vader, die zelfmoord pleegde door zich te verdrinken in de Sloterplas.
Het boek leest als een trein en geeft goed weer hoe iemand met een psychose de wereld ervaart. Heleen van Royen heeft zelf 2 keer een psychose gehad. Ze schrijft in een duidelijke en soms grove taal dit boek, dat uiteindelijk over de verwerking van de zelfmoord van haar vader gaat. Ik heb in verschillende recensies gelezen, dat mensen dit een depressief boek vonden. Ik niet. Het wordt op een ironische manier geschreven en af en toe moest ik echt lachen om een bepaalde scene. Het eerste gedeelte van de bevalling was voor mij wel herkenbaar. Ik wilde juist zelf thuis bevallen, maar het werd een ziekenhuisbevalling, omdat het een stuitligging was. Gelukkig kwam ik niet in een depressie, maar zo’n roze wolk is het nu ook weer niet. Vrouwen, die een postnatale depressie hebben gehad na hun bevalling, kunnen er zeker iets aan hebben, omdat er weinig over dit onderwerp geschreven wordt. Op haar website schreef Heleen van Royen over de film, die nu van het boek gemaakt is: 'Het lijkt nog steeds of praten over een postnatale depressie erg moeilijk is’.
Het gedeelte bij de psychiater Beau van Kooten gaat over het verwerken van haar vroegere verdriet, of eigenlijk het verdriet wat ze niet gevoeld heeft bij het overlijden van haar vader. Ook daarin herkende ik bepaalde overpeinzingen, of je het had kunnen voorkomen. Wij hebben dit zelf ook meegemaakt in de familie. Ook het verlies van mijn vader, die overleden is het het ziekenhuis door een fout van het ziekenhuis, heeft me behoorlijk aangegrepen. Ik had altijd een brok in mijn keel en kon er moeilijk over praten. Alleen bij films, die over het onderwerp vader- dochter handelde, kwamen de emoties los. Ook ik ben gewoon doorgegaan met mijn leven en heb niet echt gerouwd. Terwijl dit wel héél belangrijk is. Het komt er toch zo wie zo uit, al is het twintig jaar later.
In 2010 is de gelijknamige film uitgekomen met Carisse van Houten en Waldemar Torenstra in de hoofdrol. De regisseuse van de film heeft zo waarheidsgetrouw mogelijk gewerkt. „De gekken in de film zijn geen acteurs. Er zijn schizofrene mensen gecast die daadwerkelijk in een psychiatrische inrichting zitten. Het was de bedoeling een zo waarachtig mogelijk beeld te schetsen, dat lukt niet als je eigenlijk ziet dat de gekte is gespeeld.”
Ik heb een trailer van de film gezien en die wil ik nu zeker ook bekijken. Nooit gedacht, dat ik dit boek 4 * zou geven en toch doe ik dat, omdat Heleen van Royen een moeilijk onderwerp bespreekt op een toegankelijke manier.
tags: verrassend, actueel, origineel, vernieuwend
De gelukkige huisvrouw is de debuutroman van de Nederlandse auteur Heleen van Royen.
Lea Meyer is een gelukkige huisvrouw. Ze is een 31-jarige makelaarsvrouw en woont in Aerdenhout. Het geld komt met scheppen binnen en alle rekeningen worden betaald. Haar man wil echter een kind en dat kind wordt dus ook geboren, wat voor sommige mensen niet zo vanzelfsprekend is. Als je zwanger bent is "het enige wat je achter je aan krijgt, vrouwen met zo’n weeë blik in hun ogen. Die beginnen je ongevraagd te vertellen hoe stralend je eruitziet en je met hun gretige, vette vingers in je buik te prikken: ‘O, ik geloof dat ik hem voelde schoppen!’Dat ontroert me dan wel weer, dat zo’n kind dezelfde neigingen heeft als ik."
Alles om op een roze wolk te belanden, echter bij Lea gebeurt dit niet. De bevalling gaat niet van een leien dakje. Ze wil eigenlijk naar het ziekenhuis om daar een keizersnede te ondergaan, maar het wordt een bevalling met inknippingen en daarna moet de baby met de tang worden gehaald, wat Lea helemaal geen pretje vindt. "De natuurlijke bevalling is het ergste wat mij ooit is overkomen. Het was een slachting. Niet voor het kind, alleen voor mij. Dat schijnt zo te horen." Lea komt in een postnatale depressie terecht wat ontaardt in een psychose. Ze wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek, doordat haar man Harry het niet meer ziet zitten. Later komt ze onder behandeling van een psychiater. Bij hem komt ze er achter, dat ze de zelfmoord van haar vader niet heeft verwerkt, twintig jaar geleden. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Ze moet daarvoor verschillende fasen doorlopen:
De eerste reactie is vaak ongeloof en ontkenning. Als het besef van het verlies begint door te dringen, komen er allerlei emoties zoals verdriet, angst en woede. Na de eerste verwarring volgt vaak een periode van verwerking. Mensen worstelen nu echt met hun verlies, en dat is vaak ook lichamelijk merkbaar. U beseft dat u moet leven met het verlies. Als u dit punt eenmaal bereikt hebt, kan het herstel beginnen. Het gewone leven krijgt weer zijn gang.
In werkelijkheid zijn deze fasen niet altijd zo duidelijk herkenbaar. Soms lopen ze door elkaar of slaan mensen fasen over. Uiteindelijk rouwt iedereen op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. ( uit socialezekerheid.nl)
De gelukkige huisvrouw is een semi-autobiografisch verhaal. Heleen van Royen is na haar bevalling in een psychose geraakt en opgenomen geweest in een psychiatrische inrichting. De psychose werd veroorzaakt door het onverwerkte verdriet van het overlijden van haar vader, die zelfmoord pleegde door zich te verdrinken in de Sloterplas.
Het boek leest als een trein en geeft goed weer hoe iemand met een psychose de wereld ervaart. Heleen van Royen heeft zelf 2 keer een psychose gehad. Ze schrijft in een duidelijke en soms grove taal dit boek, dat uiteindelijk over de verwerking van de zelfmoord van haar vader gaat. Ik heb in verschillende recensies gelezen, dat mensen dit een depressief boek vonden. Ik niet. Het wordt op een ironische manier geschreven en af en toe moest ik echt lachen om een bepaalde scene. Het eerste gedeelte van de bevalling was voor mij wel herkenbaar. Ik wilde juist zelf thuis bevallen, maar het werd een ziekenhuisbevalling, omdat het een stuitligging was. Gelukkig kwam ik niet in een depressie, maar zo’n roze wolk is het nu ook weer niet. Vrouwen, die een postnatale depressie hebben gehad na hun bevalling, kunnen er zeker iets aan hebben, omdat er weinig over dit onderwerp geschreven wordt. Op haar website schreef Heleen van Royen over de film, die nu van het boek gemaakt is: 'Het lijkt nog steeds of praten over een postnatale depressie erg moeilijk is’.
Het gedeelte bij de psychiater Beau van Kooten gaat over het verwerken van haar vroegere verdriet, of eigenlijk het verdriet wat ze niet gevoeld heeft bij het overlijden van haar vader. Ook daarin herkende ik bepaalde overpeinzingen, of je het had kunnen voorkomen. Wij hebben dit zelf ook meegemaakt in de familie. Ook het verlies van mijn vader, die overleden is het het ziekenhuis door een fout van het ziekenhuis, heeft me behoorlijk aangegrepen. Ik had altijd een brok in mijn keel en kon er moeilijk over praten. Alleen bij films, die over het onderwerp vader- dochter handelde, kwamen de emoties los. Ook ik ben gewoon doorgegaan met mijn leven en heb niet echt gerouwd. Terwijl dit wel héél belangrijk is. Het komt er toch zo wie zo uit, al is het twintig jaar later.
In 2010 is de gelijknamige film uitgekomen met Carisse van Houten en Waldemar Torenstra in de hoofdrol. De regisseuse van de film heeft zo waarheidsgetrouw mogelijk gewerkt. „De gekken in de film zijn geen acteurs. Er zijn schizofrene mensen gecast die daadwerkelijk in een psychiatrische inrichting zitten. Het was de bedoeling een zo waarachtig mogelijk beeld te schetsen, dat lukt niet als je eigenlijk ziet dat de gekte is gespeeld.”
Ik heb een trailer van de film gezien en die wil ik nu zeker ook bekijken. Nooit gedacht, dat ik dit boek 4 * zou geven en toch doe ik dat, omdat Heleen van Royen een moeilijk onderwerp bespreekt op een toegankelijke manier.
tags: verrassend, actueel, origineel, vernieuwend
February 26, 2024
Oke boek, interessant om eens te lezen. Echter niet per se een aanrader. Leest wel heel vlot, maar ik was niet helemaal overtuigd. Het werd wel beter naarmate het boek vorderde, omdat je het hoofdpersonage Lea beter leert kennen; je komt steeds meer te weten over haar kwetsbare kant en hoe die in elkaar zit. Het einde was dan weer te open voor mij. Dubbel gevoel bij dit boek.
Displaying 1 - 30 of 93 reviews