What do you think?
Rate this book
Two Blankets, Three Sheets
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander.'Nederland had mij drie dingen niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.'
400 pages, Paperback
First published January 14, 2016
102 people are currently reading
3117 people want to read
About the author
Rodaan Al Galidi
35 books96 followersAl Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is een schrijver van Irakese afkomst. Hij is geboren in 1971, maar zijn precieze geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst.
Al Galidi studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Na zijn studie vluchtte hij uit Irak om de dienstplicht te ontwijken; zes jaar later, in 1998, kwam hij in Nederland terecht, waar hij asiel aanvroeg. Het asiel werd hem geweigerd en hij is uitgeprocedeerd. Lessen Nederlands mocht hij bijgevolg niet bijwonen. Daarom leerde Al Galidi zich de Nederlandse taal en begon te schrijven. In Vlaanderen wordt hij als schrijver erkend en ontvangt hij een werkbeurs. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in Nederland. In 2011 zakte hij voor zijn inburgeringscursus waardoor de IND het recht heeft om zijn verblijfsvergunning te ontnemen.
Onder de naam Rodaan Al Galidi zet hij zijn schrijverschap voort.
ENGLISH
Al Galidi (actually Rodhan Al Khalidi) is a writer of Iraqi origin. He was born in 1971, but his exact date of birth is unknown, because such data is not registered and birthdays are not celebrated in his region of origin.
Al Galidi graduated in Iraq as an architectural engineer. After his studies he fled from Iraq to avoid conscription; six years later, in 1998, he ended up in the Netherlands, where he applied for asylum. The asylum was refused. Therefor he was not allowed to attend Dutch lessons. That is why Al Galidi learned himself the Dutch language and started to write. He is recognized as a writer in Flanders and receives a scholarship. In 2007, Al Galidi was able to enjoy the general pardon in the Netherlands. In 2011 he failed his integration course, which gave the IND the right to withdraw his residence permit.
He continues his writing under the name Rodaan Al Galidi.
(bron: wikipedia.nl)
Rodaan Al Galidi is an award-winning author of poetry and novels for adults. The Three Princes of Serendip is his first book for children. He lives in the Netherlands.
Al Galidi studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Na zijn studie vluchtte hij uit Irak om de dienstplicht te ontwijken; zes jaar later, in 1998, kwam hij in Nederland terecht, waar hij asiel aanvroeg. Het asiel werd hem geweigerd en hij is uitgeprocedeerd. Lessen Nederlands mocht hij bijgevolg niet bijwonen. Daarom leerde Al Galidi zich de Nederlandse taal en begon te schrijven. In Vlaanderen wordt hij als schrijver erkend en ontvangt hij een werkbeurs. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in Nederland. In 2011 zakte hij voor zijn inburgeringscursus waardoor de IND het recht heeft om zijn verblijfsvergunning te ontnemen.
Onder de naam Rodaan Al Galidi zet hij zijn schrijverschap voort.
ENGLISH
Al Galidi (actually Rodhan Al Khalidi) is a writer of Iraqi origin. He was born in 1971, but his exact date of birth is unknown, because such data is not registered and birthdays are not celebrated in his region of origin.
Al Galidi graduated in Iraq as an architectural engineer. After his studies he fled from Iraq to avoid conscription; six years later, in 1998, he ended up in the Netherlands, where he applied for asylum. The asylum was refused. Therefor he was not allowed to attend Dutch lessons. That is why Al Galidi learned himself the Dutch language and started to write. He is recognized as a writer in Flanders and receives a scholarship. In 2007, Al Galidi was able to enjoy the general pardon in the Netherlands. In 2011 he failed his integration course, which gave the IND the right to withdraw his residence permit.
He continues his writing under the name Rodaan Al Galidi.
(bron: wikipedia.nl)
Rodaan Al Galidi is an award-winning author of poetry and novels for adults. The Three Princes of Serendip is his first book for children. He lives in the Netherlands.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 251 reviews
May 10, 2022
4.5⭐️
“Picture yourself waiting at a station or a bus stop with a few people, and not knowing when the next train or bus will arrive. Within fifteen minutes you’ll start feeling restless and will look around at the other people, who are getting restless too, and will also look around or at their watch. Now imagine a building with a few hundred waiting people, not for fifteen minutes, but for year after year. Not waiting for a bus or a train, but for their life to begin again.”
In February 1998, Samir Karim arrives in the Netherlands, seven years after leaving his home in Iraq. A civil engineering graduate, he flees Saddam Hussein’s Iraq to avoid being conscripted into the army. After seven years of forged passports, smugglers’ routes, and a kaleidoscope of experiences in various Asian countries, Karim applies for asylum and what follows is a complicated, frustrating and demoralizing nine-year wait for his resident status. His initial three months are spent in a reception center (RC) in Haarlem after which he is sent to an Asylum Seekers’Center (ASC) which houses 500 asylum seekers like himself. Both the RC and the ASC allot “two blankets, three sheets, a towel, a pillow, and a pillowcase”, returnable upon the end of his stay.
“Inside the building there was an amazing smell. A smell I had never smelled before, and will never forget. And nowhere else in the whole world could you observe, at least not so clearly and for so long, what happened here: waiting. If waiting has a smell, then it is the smell that permeated the ASC. The make-up of the approximately five hundred residents changed sometimes monthly, sometimes weekly. People came and went. Some vanished, others appeared. And they all waited.”
As the narrative progresses we are introduced to numerous individuals who are housed in Samir’s ASC- people from different nationalities, of a different faith, male and female, young and old, each with different stories and each with dreams of starting over in a new country. While some wait for years on end, some are luckier. While some cases are approved, others are issued deportation orders. While some wait, with nowhere else to go, others take drastic steps. In Samir’s nine years at the ASC, he has witnessed eight people commit suicide. We follow Samir as he navigates the bureaucratic procedures, unreliable interpreters and apathetic lawyers while trying to survive on the allotted pocket money and the basic amenities provided in the ASC. Twice he attempts to leave The Netherlands and seek asylum elsewhere, once in Germany and once in Norway but was unsuccessful. He is a keen observer of the Dutch people, culture and society in general which makes for some entertaining anecdotes. Though some of the staff in Social Services are sympathetic to the plight of the ASC residents, they remain a stickler to the rules and restrictions imposed including prohibiting them from seeking work outside the ASC though they are allowed to leave the premises during the day. Samir, however, does his best to learn the language, work odd jobs and help as an interpreter. But it is impossible to be unaffected by the general feeling of isolation, despair and frustration within the center and its inhabitants.
Two Blankets, Three Sheets is an exceptionally well-written book. Some of the characters and their stories reduced me to tears, some made me smile and though the author injects his own characteristic brand of humor to diffuse the depressing tone of the narrative, it is difficult to laugh without feeling guilty for doing so. Though Samir is a fictional character, the author also mentions, ” People might ask me if this is my story, to which I will say: no. But if I’m asked if this is also my story, then I will say wholeheartedly: yes.”
I recently read a DRC of Rodaan Al Galidi’s forthcoming novel The Leash and the Ball which follows Samir in his life as a Dutch resident. I was so impressed with his writing that I could not resist grabbing a copy of this one and I am so glad that I did. (Both books are perfectly readable as standalone).
Excerpt from the Author’s Foreward:
“This book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is nonfiction. Or no: let this book be nonfiction, so that the world I had to inhabit for all those years will be transformed from fiction into fact.”
“Picture yourself waiting at a station or a bus stop with a few people, and not knowing when the next train or bus will arrive. Within fifteen minutes you’ll start feeling restless and will look around at the other people, who are getting restless too, and will also look around or at their watch. Now imagine a building with a few hundred waiting people, not for fifteen minutes, but for year after year. Not waiting for a bus or a train, but for their life to begin again.”
In February 1998, Samir Karim arrives in the Netherlands, seven years after leaving his home in Iraq. A civil engineering graduate, he flees Saddam Hussein’s Iraq to avoid being conscripted into the army. After seven years of forged passports, smugglers’ routes, and a kaleidoscope of experiences in various Asian countries, Karim applies for asylum and what follows is a complicated, frustrating and demoralizing nine-year wait for his resident status. His initial three months are spent in a reception center (RC) in Haarlem after which he is sent to an Asylum Seekers’Center (ASC) which houses 500 asylum seekers like himself. Both the RC and the ASC allot “two blankets, three sheets, a towel, a pillow, and a pillowcase”, returnable upon the end of his stay.
“Inside the building there was an amazing smell. A smell I had never smelled before, and will never forget. And nowhere else in the whole world could you observe, at least not so clearly and for so long, what happened here: waiting. If waiting has a smell, then it is the smell that permeated the ASC. The make-up of the approximately five hundred residents changed sometimes monthly, sometimes weekly. People came and went. Some vanished, others appeared. And they all waited.”
As the narrative progresses we are introduced to numerous individuals who are housed in Samir’s ASC- people from different nationalities, of a different faith, male and female, young and old, each with different stories and each with dreams of starting over in a new country. While some wait for years on end, some are luckier. While some cases are approved, others are issued deportation orders. While some wait, with nowhere else to go, others take drastic steps. In Samir’s nine years at the ASC, he has witnessed eight people commit suicide. We follow Samir as he navigates the bureaucratic procedures, unreliable interpreters and apathetic lawyers while trying to survive on the allotted pocket money and the basic amenities provided in the ASC. Twice he attempts to leave The Netherlands and seek asylum elsewhere, once in Germany and once in Norway but was unsuccessful. He is a keen observer of the Dutch people, culture and society in general which makes for some entertaining anecdotes. Though some of the staff in Social Services are sympathetic to the plight of the ASC residents, they remain a stickler to the rules and restrictions imposed including prohibiting them from seeking work outside the ASC though they are allowed to leave the premises during the day. Samir, however, does his best to learn the language, work odd jobs and help as an interpreter. But it is impossible to be unaffected by the general feeling of isolation, despair and frustration within the center and its inhabitants.
Two Blankets, Three Sheets is an exceptionally well-written book. Some of the characters and their stories reduced me to tears, some made me smile and though the author injects his own characteristic brand of humor to diffuse the depressing tone of the narrative, it is difficult to laugh without feeling guilty for doing so. Though Samir is a fictional character, the author also mentions, ” People might ask me if this is my story, to which I will say: no. But if I’m asked if this is also my story, then I will say wholeheartedly: yes.”
I recently read a DRC of Rodaan Al Galidi’s forthcoming novel The Leash and the Ball which follows Samir in his life as a Dutch resident. I was so impressed with his writing that I could not resist grabbing a copy of this one and I am so glad that I did. (Both books are perfectly readable as standalone).
Excerpt from the Author’s Foreward:
“This book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is nonfiction. Or no: let this book be nonfiction, so that the world I had to inhabit for all those years will be transformed from fiction into fact.”
February 24, 2016
Dit boek zou verplicht moeten zijn op scholen, bij gemeenten, IND's en het COA. Ik vond het ontluisterend, schaamde me af en toe heel diep voor het Nederlandse beleid, getekend door bizarre regels. Ik vond het schrijnend, bij vlagen grappig en steeds weer ontroerend. Hoe blijf je mens na 9, 12 en soms 16 jaar in een AZC?
December 2, 2017
ENGLISH BELOW
'Nu wist ik zeker dat ik geen hoop had buiten Nederland en dat mijn vingerafdrukken van Nederland de wereld maakten. En Nederland gaf mij twee keuzes: of Saddam Hoessein, of de IND. Tussen die twee was ik als iemand die moet kiezen welke doodstraf hij krijgt: de elektrische stoel of de gaskamer'
Dit is één van de vele quotes in dit boek ie mij naar de keel grijpt. Het is het verhaal van Semmier uit Irak die dr Nederlandse asielprocedure doorloopt. Maar het is grotendeels autobiografisch en je leest de ervaringen van de schrijver Rodaan Al Galidi.
Uiteindelijk verblijft hij 9 jaar in een asielzoekerscentrum waar hij met alle anderen wordt onderworpen aan een uitzifutloos en vernederend regiem. Het reduceert alle mensen die er zitten tot nummers. Minder waard dan een asielziel. Elke keer dat je denkt dat het niet erger kan, komt er weer een erger verhaal: zieke mensen doe niet worden geholpen en doodgaan, ouders die van de ene op de andere dag worden weggerukt bij hun kind, mensen die eindeloos moeten wachten omdat een of andere ambtenaar zijn dag niet heeft. Één aanschakeling van willekeur en vernedering die de sterkste mens reduceert tot een treurig hoopje niks. Ik kan me voorstellen dat mensen die hieruit komen Nederland haten.
Het is moeilijk om dit boek een waardering te geven. Het is geen literair meesterwerk, maar wel heel belangrijk in deze tijd. Iedereen zou moeten lezen hoe het er aan toe gaat in Nederland. Verplichte kost voor iedereen die wil meepraten over de asielprocedure. Ik vind het een schokkend boek en heb een diep respect voor de schrijver ervan.
ENGLISH
'The Netherlands gave me two choices: either Saddam Hussein, or the Immigratio. Between those two I was like someone who has to choose which death penalty he gets: the electric chair or the gas chamber '
This is one of the many quotes in this book that pierces me through the heart. It is the story of Semmier from Iraq who goes through the Dutch asylum procedure. But it is largely autobiographical and you read the experiences of the writer Rodaan Al Galidi.
Eventually he stays for 9 years in an asylum center where he is subjected to an humiliating regime with everyone else. It reduces all people who sit there to powerless numbers. Worth less than an asylum animal. Every time you think it can not get any worse, there is a worse story: sick people do not get help and die, parents who are torn away from their children every day, people who have to wait endlessly because one or other official does not have his day. Randomness and humiliation reduce the strongest man to a sad pile of nothing. I can imagine that people who come out of this hate the Netherlands.
It is difficult to give this book a rating. It is not a literary masterpiece, but very important in this time. Everyone should read it an realise things arent that great when you are seeking asylum in the Netherlands. Mandatory for everyone who wants to participate in the asylum debate. I think it is a shocking book and I have a deep respect for the writer.
'Nu wist ik zeker dat ik geen hoop had buiten Nederland en dat mijn vingerafdrukken van Nederland de wereld maakten. En Nederland gaf mij twee keuzes: of Saddam Hoessein, of de IND. Tussen die twee was ik als iemand die moet kiezen welke doodstraf hij krijgt: de elektrische stoel of de gaskamer'
Dit is één van de vele quotes in dit boek ie mij naar de keel grijpt. Het is het verhaal van Semmier uit Irak die dr Nederlandse asielprocedure doorloopt. Maar het is grotendeels autobiografisch en je leest de ervaringen van de schrijver Rodaan Al Galidi.
Uiteindelijk verblijft hij 9 jaar in een asielzoekerscentrum waar hij met alle anderen wordt onderworpen aan een uitzifutloos en vernederend regiem. Het reduceert alle mensen die er zitten tot nummers. Minder waard dan een asielziel. Elke keer dat je denkt dat het niet erger kan, komt er weer een erger verhaal: zieke mensen doe niet worden geholpen en doodgaan, ouders die van de ene op de andere dag worden weggerukt bij hun kind, mensen die eindeloos moeten wachten omdat een of andere ambtenaar zijn dag niet heeft. Één aanschakeling van willekeur en vernedering die de sterkste mens reduceert tot een treurig hoopje niks. Ik kan me voorstellen dat mensen die hieruit komen Nederland haten.
Het is moeilijk om dit boek een waardering te geven. Het is geen literair meesterwerk, maar wel heel belangrijk in deze tijd. Iedereen zou moeten lezen hoe het er aan toe gaat in Nederland. Verplichte kost voor iedereen die wil meepraten over de asielprocedure. Ik vind het een schokkend boek en heb een diep respect voor de schrijver ervan.
ENGLISH
'The Netherlands gave me two choices: either Saddam Hussein, or the Immigratio. Between those two I was like someone who has to choose which death penalty he gets: the electric chair or the gas chamber '
This is one of the many quotes in this book that pierces me through the heart. It is the story of Semmier from Iraq who goes through the Dutch asylum procedure. But it is largely autobiographical and you read the experiences of the writer Rodaan Al Galidi.
Eventually he stays for 9 years in an asylum center where he is subjected to an humiliating regime with everyone else. It reduces all people who sit there to powerless numbers. Worth less than an asylum animal. Every time you think it can not get any worse, there is a worse story: sick people do not get help and die, parents who are torn away from their children every day, people who have to wait endlessly because one or other official does not have his day. Randomness and humiliation reduce the strongest man to a sad pile of nothing. I can imagine that people who come out of this hate the Netherlands.
It is difficult to give this book a rating. It is not a literary masterpiece, but very important in this time. Everyone should read it an realise things arent that great when you are seeking asylum in the Netherlands. Mandatory for everyone who wants to participate in the asylum debate. I think it is a shocking book and I have a deep respect for the writer.
Read
August 27, 2017Ik kies ervoor om dit boek geen sterren te geven. Normaal neem ik in mijn beoordeling meerdere punten mee, maar dit verhaal staat zó pijnlijk dichtbij de schrijver, dat zodra ik hier sterren aan wil geven het net is alsof ik zijn persoonlijk leed sterren geef (ditzelfde probleem had ik bij 'Tonio' van Van der Heijden). Dit is zijn verhaal, daar wil ik geen waarde in sterren aan toe kennen, belangrijk vind ik het wel, dat we het weten, dat het zo ging en gaat voor heel veel asielzoekers.
In deze roman vertelt hij het rauw (maar niet rauwer dan de werkelijkheid), zodat iedereen kan snappen wat dit met je doet als mens van binnen. Maar als je zijn gedichten leest uit zijn bundel 'De maat van de eenzaamheid' dan dicht hij zo mooi, dat je het diep van binnen voelt, anders, vanuit een soort stilte.
Eén van de gedichten uit zijn bundel -
In deze roman vertelt hij het rauw (maar niet rauwer dan de werkelijkheid), zodat iedereen kan snappen wat dit met je doet als mens van binnen. Maar als je zijn gedichten leest uit zijn bundel 'De maat van de eenzaamheid' dan dicht hij zo mooi, dat je het diep van binnen voelt, anders, vanuit een soort stilte.
Eén van de gedichten uit zijn bundel -
Zij kan mij begrijpen
Bij de zee
heb ik slechts een dode vis nodig
om haar mijn eenzaamheid te duiden,
een fles water
om haar mijn behoefte aan de golven te vertellen,
een spijker
om haar te laten zien dat ik het gat in het schip van mijn leven ben.
Bij de zee
heb ik een glimlach nodig
om haar mijn huilen te laten horen
en een zandkorrel
om mijn stilte voor haar te schrijven.
Rodaan Al Galidi
November 5, 2022
Odlično štivo. Autobiografska ispovijest migranta iračkog porijekla koji je u Holandiji čekao dozvolu boravka 9 godina smješten u azilu za strance.
Briljantnim i objektivnim jezikom i stilom pripovijeda sudbinu različitih tražitelja azila.
Duboko, emocionalno, pomaže nam da shvatimo problem izbjeglica i njihovu integraciju u društvu.
U romanu se susrećemo sa različitim životnim sudbinama izbjeglica i njihovim čudnim i neuobičajenim putevima do dobijanja trajnog boravka.
Na momente tragikimično, a ipak, djelo koje nosi snažnu poruku - svaka sudbina čovjeka je splet nesretnih okolnosti i ne trebamo imati predrasude o drugom u drugačijem.
Briljantnim i objektivnim jezikom i stilom pripovijeda sudbinu različitih tražitelja azila.
Duboko, emocionalno, pomaže nam da shvatimo problem izbjeglica i njihovu integraciju u društvu.
U romanu se susrećemo sa različitim životnim sudbinama izbjeglica i njihovim čudnim i neuobičajenim putevima do dobijanja trajnog boravka.
Na momente tragikimično, a ipak, djelo koje nosi snažnu poruku - svaka sudbina čovjeka je splet nesretnih okolnosti i ne trebamo imati predrasude o drugom u drugačijem.
Read
July 17, 2018Dit is een belangrijk boek, dat iedere Nederlander eigenlijk zou moeten lezen, maar het is naast schrijnend ook fantastisch mooi geschreven en vol grapjes. Ik ergerde mij wel aan de eeuwige beschrijvingen van vrouwen, die zelden aan het woord komen en alleen als ze mooi zijn of een lekkere kont hebben beschreven worden, maar tegelijkertijd vraag ik mij af hoe ik zelf over andere mensen zou praten als ik me negen jaar te pletter verveelde, in angst leefde en nergens heen kon. Ik weet het niet, ik weet niet wat voor mens ik daarvan zou worden. En dat is precies het punt van dit boek.
January 14, 2020
In Hoe ik talent voor het leven kreeg beschrijft Rodaan Al Galidi het jarenlange wachten van de Irakese vluchteling Semmier Kariem. Na zeven jaar dwalen komt hij aan in Nederland. Hier vraagt hij asiel aan. Hier begint het langste wachten van zijn leven: hij woont negen jaar in het asielzoekerscentrum. Zal hij ooit een verblijfsvergunning krijgen?
Met dit prachtige boek geeft Al Galidi, zelf ook een vluchteling uit Irak, de lezer een kijkje achter de muur van het AZC. Hij vertelt kleurrijke verhalen van asielzoekers uit veel verschillende landen, maar spaart de Nederlander en haar bureaucratie niet. het boek geeft vluchtelingen een stem, hoewel er verder weinig gebeurt. En dat is precies hoe het leven in het AZC eruit ziet. Semmier ontmoet keer op keer nieuwe mensen en hoort hun levensverhalen, terwijl hij weinig anders kan doen dan wachten. Een indrukwekkend boek op de grens tussen feit en fictie.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
Met dit prachtige boek geeft Al Galidi, zelf ook een vluchteling uit Irak, de lezer een kijkje achter de muur van het AZC. Hij vertelt kleurrijke verhalen van asielzoekers uit veel verschillende landen, maar spaart de Nederlander en haar bureaucratie niet. het boek geeft vluchtelingen een stem, hoewel er verder weinig gebeurt. En dat is precies hoe het leven in het AZC eruit ziet. Semmier ontmoet keer op keer nieuwe mensen en hoort hun levensverhalen, terwijl hij weinig anders kan doen dan wachten. Een indrukwekkend boek op de grens tussen feit en fictie.
Mijn complete recensie lees je op Boekvinder.be.
August 23, 2022
As someone who works in refugee resettlement, I've read a lot of books about migration. This is the first one I've read that was funny.
Honestly, at first I was nervous about the idea of reading a comedy about seeking asylum. But theres so much more to it than that that description would suggest. It is using humor about the absurdity of it all as a mechanism to process and heal from deep and acute trauma. This story shows us both of these sides to life.
This book is technically fiction, but it is rooted in reality. It follows Samir Karim, an Iraqi asylum seeker in the Netherlands who is forced to spend 9 years waiting in an Asylum Seeker Center, hoping every day for a residency permit so he can begin to live his life again. The story it tells is a mix of heartbreak and humor and hope. It weaves in the lives of other asylum seekers in the ASC, observes their quirks and habits and misunderstandings and emotional breakdowns with equal care and attention. In the author's forward he explains that "This book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is nonfiction. Or no: let this book be nonfiction, so that the world I had to inhabit for all those years will be transformed from fiction into fact."
When I traveled overseas to work in refugee communities, I'd go to lectures and talks to see my friends tell the stories of their own displacement. I could see how audiences were moved by their stories, and also how much it hurt the people speaking to relive their pain again and again in that setting. But I also found myself moved - maybe more so - by the stories they told sharing a meal or a drink. Those stories were infused with a similar absurdity to this book, the small observations about people and cultural differences and feeling like a fish out of water. People work through their trauma in different ways, and for many that includes finding the humor in things that under normal circumstances could never be considered funny. This book reminded me so much of these days, and I think it is such an important lens - one that adds another layer of complexity to the people going through these experiences in real life.
Highly recommended, 4.75 stars
Honestly, at first I was nervous about the idea of reading a comedy about seeking asylum. But theres so much more to it than that that description would suggest. It is using humor about the absurdity of it all as a mechanism to process and heal from deep and acute trauma. This story shows us both of these sides to life.
This book is technically fiction, but it is rooted in reality. It follows Samir Karim, an Iraqi asylum seeker in the Netherlands who is forced to spend 9 years waiting in an Asylum Seeker Center, hoping every day for a residency permit so he can begin to live his life again. The story it tells is a mix of heartbreak and humor and hope. It weaves in the lives of other asylum seekers in the ASC, observes their quirks and habits and misunderstandings and emotional breakdowns with equal care and attention. In the author's forward he explains that "This book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is nonfiction. Or no: let this book be nonfiction, so that the world I had to inhabit for all those years will be transformed from fiction into fact."
When I traveled overseas to work in refugee communities, I'd go to lectures and talks to see my friends tell the stories of their own displacement. I could see how audiences were moved by their stories, and also how much it hurt the people speaking to relive their pain again and again in that setting. But I also found myself moved - maybe more so - by the stories they told sharing a meal or a drink. Those stories were infused with a similar absurdity to this book, the small observations about people and cultural differences and feeling like a fish out of water. People work through their trauma in different ways, and for many that includes finding the humor in things that under normal circumstances could never be considered funny. This book reminded me so much of these days, and I think it is such an important lens - one that adds another layer of complexity to the people going through these experiences in real life.
Highly recommended, 4.75 stars
July 1, 2020
Een goed boek opent nieuwe werelden. Dit verhaal doet dat als geen ander.
May 20, 2016
Schokkend ( hoe onmenselijk systemen ook in Nederland kunnen zijn ondanks soms in principe goede bedoelingen), ontroerend, humorvol, menselijk en leerzaam.
July 9, 2022
5 for the importance of the narrative. 2.5 for the dull, talky prose. Thanks to World Editions for the galleys, which languished on my bookshelf for too long.
December 27, 2018
Rodaan Al Galidi neemt je mee naar de wereld van het azc en laat je op indrukwekkende wijze voelen hoe beklemmend het kan zijn om jarenlang op een verblijfsvergunning te moeten wachten. Humor, verdriet, optimisme, pessimisme, unieke personages met ieder een compleet andere kijk op de zaken: het zit er allemaal in. Bovendien schrijft Al Galidi ook nog eens prachtig, dus die 400 pagina's heb je zo verslonden. Ik ben benieuwd naar het vervolg!
July 23, 2024
Enerzijds vond ik dit een confronterend boek. Het legt namelijk heel pijnlijk bloot, vanuit het perspectief van een asielzoekers, in wat voor absurd systeem wij mensen stoppen. Ik denk dat veel mensen zich absoluut niet realiseren wat jaren onzekerheid doet met een persoon. Anderzijds heb ik veel bewondering. Hoe hij met de nodige humor hierover schreef, terwijl het toch een traumatische ervaring is geweest. Een kritiekpuntje is wel dat het boek w.m.b. wat korter had gemogen. Maar aan de andere kant, het is wellicht exemplarisch voor wat een asielzoeker moet doormaken.
Iedereen die gelooft in de mythes van de PVV zou dit boek moeten lezen.
Iedereen die gelooft in de mythes van de PVV zou dit boek moeten lezen.
March 27, 2016
1
De eerste pagina's zijn veelbelovend: met soepele metaforen een ijskoude ontvangst door een ambtenaar ('Waarom lossen jullie je problemen niet in je eigen land op?’) en een ijzersterke counter door de hoofdpersoon ('Jullie Koningin vluchtte in de oorlog toch ook naar een ander land').
2
Al Galidi beschrijft in de eerste 100 pagina's de dagelijkse praktijk in een AZC: het wachten op post, de machtspelletjes door IND'ers en de ontmoetingen met hartelijke vrijwilligers. Soms pijnlijk maar meestal met een grappige ondertoon.
Zoals in deze scene op bladzijde 115 waarin een aantal asielzoekers Nederlandse les krijgen van een chocola uitdelende vrijwilligster, Albertina heet ze. Een bladzij terug is ze geïntroduceerd als een vrouw van 70 met grijs lang haar en gekleurde jurken 'die beter bij een meisje van zestien passen dan bij een vrouw van zeventig'.
'Ik ben gastvrij', zei Albertina en wees naar zichzelf. Niemand begreep precies wat ze bedoelde, Albertina bleef op zichzelf wijzen en streelde over haar dikke buik, alsof ze net lekker gegeten had.
'Gas?' vroeg een van de asielzoekers, kauwend op de chocola.
'Vrij', riep een ander.
'Albertina gasvrij?'zei Esmat, een van de leerlingen, in het Arabisch.
'Ze heeft scheten genoeg in haar buik om een fietsband mee op te pompen.' Iedereen lachte.
3
Een belangrijk boek dat hopelijk op grote schaal gelezen gaat worden. Om een zo groot mogelijk publiek te bereiken had ik het verhaal alleen wel teruggesnoeid tot 250-300 pagina's. Zeker omdat Al Galidi weinig gebruik maak van flashbacks en in de eerste 200 pagina's een aantal personages beschrijft die in het verhaal niet meer terugkomen.
4
Na een mislukte poging om het Nederlandse asielzoekerscentrum te verruilen voor een Duitse hoort de hoofdpersoon van een Duitse ambtenaar dat hij terug naar Nederland wordt gestuurd.
'Ik voelde dat ik veranderde van een mens in een pakketje dat zo snel mogelijk verstuurd moest worden, niet omdat iemand het wil hebben op de plek waar het naartoe wordt gestuurd, maar omdat niemand het wil hebben op de plek vanwaar het verstuurd wordt.'
5
'De oude vrouw (Nederlandse vrijwilligster - IO) wist niet dat ik inmiddels had ervaren dat Nederland gevaarlijker is dan Irak. Met als enige verschil dat Irak gevaarlijker is voor het lichaam en Nederland voor de geest.' (p313)
'Stel je een gebouw voor vol wachtende mensen, tussen wie je moet leven. Op een station of bij een bushalte met een paar mensen zal je je binnen een kwartiertje al onrustig voelen en om je heen kijken naar die mensen die ook onrustig om zich heen of naar hun horloge kijken. Die situatie, maar dan met een paar honderd mensen en jarenlang. Niet wachtend op een bus of een trein, maar om je leven te beginnen.' (p315)
6 Wat een verhaal! Een aanrader voor elke Nederlander met een mening over asielzoekers en vluchtelingen. Er zijn fases in het boek waarin ik het verhaal wat voorspelbaar vond. Maar de herinneringen van de hoofdpersoon in Thailand en Vietnam (p260-309) brachten de spanning weer helemaal terug.
De eerste pagina's zijn veelbelovend: met soepele metaforen een ijskoude ontvangst door een ambtenaar ('Waarom lossen jullie je problemen niet in je eigen land op?’) en een ijzersterke counter door de hoofdpersoon ('Jullie Koningin vluchtte in de oorlog toch ook naar een ander land').
2
Al Galidi beschrijft in de eerste 100 pagina's de dagelijkse praktijk in een AZC: het wachten op post, de machtspelletjes door IND'ers en de ontmoetingen met hartelijke vrijwilligers. Soms pijnlijk maar meestal met een grappige ondertoon.
Zoals in deze scene op bladzijde 115 waarin een aantal asielzoekers Nederlandse les krijgen van een chocola uitdelende vrijwilligster, Albertina heet ze. Een bladzij terug is ze geïntroduceerd als een vrouw van 70 met grijs lang haar en gekleurde jurken 'die beter bij een meisje van zestien passen dan bij een vrouw van zeventig'.
'Ik ben gastvrij', zei Albertina en wees naar zichzelf. Niemand begreep precies wat ze bedoelde, Albertina bleef op zichzelf wijzen en streelde over haar dikke buik, alsof ze net lekker gegeten had.
'Gas?' vroeg een van de asielzoekers, kauwend op de chocola.
'Vrij', riep een ander.
'Albertina gasvrij?'zei Esmat, een van de leerlingen, in het Arabisch.
'Ze heeft scheten genoeg in haar buik om een fietsband mee op te pompen.' Iedereen lachte.
3
Een belangrijk boek dat hopelijk op grote schaal gelezen gaat worden. Om een zo groot mogelijk publiek te bereiken had ik het verhaal alleen wel teruggesnoeid tot 250-300 pagina's. Zeker omdat Al Galidi weinig gebruik maak van flashbacks en in de eerste 200 pagina's een aantal personages beschrijft die in het verhaal niet meer terugkomen.
4
Na een mislukte poging om het Nederlandse asielzoekerscentrum te verruilen voor een Duitse hoort de hoofdpersoon van een Duitse ambtenaar dat hij terug naar Nederland wordt gestuurd.
'Ik voelde dat ik veranderde van een mens in een pakketje dat zo snel mogelijk verstuurd moest worden, niet omdat iemand het wil hebben op de plek waar het naartoe wordt gestuurd, maar omdat niemand het wil hebben op de plek vanwaar het verstuurd wordt.'
5
'De oude vrouw (Nederlandse vrijwilligster - IO) wist niet dat ik inmiddels had ervaren dat Nederland gevaarlijker is dan Irak. Met als enige verschil dat Irak gevaarlijker is voor het lichaam en Nederland voor de geest.' (p313)
'Stel je een gebouw voor vol wachtende mensen, tussen wie je moet leven. Op een station of bij een bushalte met een paar mensen zal je je binnen een kwartiertje al onrustig voelen en om je heen kijken naar die mensen die ook onrustig om zich heen of naar hun horloge kijken. Die situatie, maar dan met een paar honderd mensen en jarenlang. Niet wachtend op een bus of een trein, maar om je leven te beginnen.' (p315)
6 Wat een verhaal! Een aanrader voor elke Nederlander met een mening over asielzoekers en vluchtelingen. Er zijn fases in het boek waarin ik het verhaal wat voorspelbaar vond. Maar de herinneringen van de hoofdpersoon in Thailand en Vietnam (p260-309) brachten de spanning weer helemaal terug.
March 13, 2020
Novel of stoicism and red tape in the Netherlands
What is it like to be a refugee, seeking asylum in Europe? Look no further than Galidi’s experience. He has chosen to pin some of his own experiences onto a fictional character, Samir Karim, who arrives in Schiphol Airport in Amsterdam, in 1998, having spent three years in South East Asia seeking refuge from his home country Iraq.
And thus it is he lands in an ASC (Asylum Seekers’ Centre) and chronicles his life amongst others similarly seeking a new life, away from atrocities and horror. The title refers to the first items an asylum seeker is offered, to wit items of bedding, deemed to be the first essentials for people who arrive with very little or, more likely, with nothing.
His character observes those around him and tries to get a handle on the new set up in which he finds himself, not to mention cultural interchanges with the Dutch people who are running the centre. The levels of bureaucracy he describes are simply astounding and disheartening!
It is written with tremendous stoicism because some awful things happen. And yet it is overlaid with humour. In many ways this is an instructive and heartfelt revelation of what it is like to be cooped up, sleeping in a room with several other people and trying to persuade the authorities that he is a worthy cause. There is virtually no privacy. People are packed in, they are fed and watered but have to while away their days doing very little. Their only perks seem to be a ration of aspirin and three condoms per day (which does make the mind boggle).
He spends 9 years in this limbo, yes, 9! Others are there for even longer, which I found utterly bewildering. He inevitably becomes desperate to find a normal life and tries to take himself off to Germany – or Denmark – or anywhere away from Holland, where people seen to be dragging their feet beyond what is normal. He resorts to immersing his thumbs in concrete to change his thumbprint (apparently that is a thing). Once you are finger-printed at the point of entry, where you initially intend to seek refuge, then no other country will accept you, thus the subterfuge. But each time he ‘escapes’ he is repatriated to the Netherlands.
It is a salutary and thought provoking examination of the plight of asylum seekers. How many of us truly know what happens?
ASC: For years, it was a place of waiting and wailing, silence and screams, birth and death, suffering and succour….
If you want to know how Samir Karim’s story ends, you will need to buy the book!
What is it like to be a refugee, seeking asylum in Europe? Look no further than Galidi’s experience. He has chosen to pin some of his own experiences onto a fictional character, Samir Karim, who arrives in Schiphol Airport in Amsterdam, in 1998, having spent three years in South East Asia seeking refuge from his home country Iraq.
And thus it is he lands in an ASC (Asylum Seekers’ Centre) and chronicles his life amongst others similarly seeking a new life, away from atrocities and horror. The title refers to the first items an asylum seeker is offered, to wit items of bedding, deemed to be the first essentials for people who arrive with very little or, more likely, with nothing.
His character observes those around him and tries to get a handle on the new set up in which he finds himself, not to mention cultural interchanges with the Dutch people who are running the centre. The levels of bureaucracy he describes are simply astounding and disheartening!
It is written with tremendous stoicism because some awful things happen. And yet it is overlaid with humour. In many ways this is an instructive and heartfelt revelation of what it is like to be cooped up, sleeping in a room with several other people and trying to persuade the authorities that he is a worthy cause. There is virtually no privacy. People are packed in, they are fed and watered but have to while away their days doing very little. Their only perks seem to be a ration of aspirin and three condoms per day (which does make the mind boggle).
He spends 9 years in this limbo, yes, 9! Others are there for even longer, which I found utterly bewildering. He inevitably becomes desperate to find a normal life and tries to take himself off to Germany – or Denmark – or anywhere away from Holland, where people seen to be dragging their feet beyond what is normal. He resorts to immersing his thumbs in concrete to change his thumbprint (apparently that is a thing). Once you are finger-printed at the point of entry, where you initially intend to seek refuge, then no other country will accept you, thus the subterfuge. But each time he ‘escapes’ he is repatriated to the Netherlands.
It is a salutary and thought provoking examination of the plight of asylum seekers. How many of us truly know what happens?
ASC: For years, it was a place of waiting and wailing, silence and screams, birth and death, suffering and succour….
If you want to know how Samir Karim’s story ends, you will need to buy the book!
June 30, 2020
Poe, wat een boek. Ik hecht normaal gesproken veel aan vorm, weinig aan inhoud, maar het onderwerp van dit boek is zo belangrijk dat elke Nederlander dit zou moeten lezen. Soms had ik het idee dat ik Der Prozess zat te lezen, maar dan zonder de geruststellende gedachte dat het allemaal verzinsel is. "Dit boek is fictie voor iemand die het niet kan geloven, maar non-fictie voor iemand die ervoor open staat. Of nee, laat dit boek non-fictie zijn, zodat de wereld waarin ik jarenlang heb moeten verblijven, verandert van fictie in non-fictie," schrijft de auteur in het voorwoord.
Wat me naast de schokkende beschrijving van de asielaanvraagprocedure het meest raakte, is de enorme menselijkheid waarmee Rodaan al Galidi zijn verhaal vertelt. Hoe kan ik het zeggen? Elk personage is een individu, zelfs de karikaturen. Humor en cynisme, hoop en wanhoop zijn allemaal aanwezig en doen niets aan elkaar af. Heel knap, heel mooi, heel goed en heel belangrijk.
Wat me naast de schokkende beschrijving van de asielaanvraagprocedure het meest raakte, is de enorme menselijkheid waarmee Rodaan al Galidi zijn verhaal vertelt. Hoe kan ik het zeggen? Elk personage is een individu, zelfs de karikaturen. Humor en cynisme, hoop en wanhoop zijn allemaal aanwezig en doen niets aan elkaar af. Heel knap, heel mooi, heel goed en heel belangrijk.
August 2, 2019
Humoristisch en schrijnend tegelijkertijd; dit boek geeft een inkijk in de wereld van een asielzoeker. De observaties over Nederlanders en hun gedrag zijn zeer treffend.
November 8, 2025
Inzicht in het leven van asielzoekers door de ogen van een andere asielzoeker. Hoe is het om vele jaren in een AZC te moeten leven met de constante onzekerheid of je mag blijven.
Het is een dik boek en hoewel regelmatig andere personen voorkomen in het boek werd het voor mij een beetje taai om door te lezen. De nieuwsgierigheid over de afloop maakte dat ik doirgegaan ben. Zeker de moeite waard.
Het is een dik boek en hoewel regelmatig andere personen voorkomen in het boek werd het voor mij een beetje taai om door te lezen. De nieuwsgierigheid over de afloop maakte dat ik doirgegaan ben. Zeker de moeite waard.
July 17, 2025
Als je nog wat redenen zoekt om níet trots op Nederland/'Fort Europa' te zijn (en in het bijzonder al het verschuilen achter bureaucratisch geneuzel), lees dit boek. Of gewoon om je te beseffen hoe mokerveel geluk je eigenlijk hebt met een Europees paspoort bij geboorte.
April 29, 2025
Sommige boeken zou iedereen in Nederland moeten lezen, dit is er één van. Het liefst zou ik alle medewerkers van de IND, alle mensen die staan te protesteren tegen azc’s en iedereen die bijdraagt aan de vluchtelingenhaat dit boek voor de neus willen drukken. Er wordt in dit land een hoop geschreeuwd, maar weinig begrepen. Voor iedereen die zich afvraagt hoe het er aan toe gaat in een azc; dit is het boek voor jou. Het is een portret van Nederland, maar dan eentje die je eigenlijk niet aan durft te kijken. Tijdens het lezen van sommige hoofdstukken schaamde ik me diep voor het Nederlandse beleid. Maar misschien is dat juist goed. Verandering begint bij bewustwording en ik geloof dat veel mensen van dit boek kunnen leren.
Echt een diepe buiging voor Al Galidi om zo’n persoonlijk verhaal zó goed neer te zetten.
4.5/5
Echt een diepe buiging voor Al Galidi om zo’n persoonlijk verhaal zó goed neer te zetten.
4.5/5
January 13, 2020
Although I've read a lot about the refugee crisis (fiction and non-fiction) it has mainly been about the people who are in the various camps around the world or those who have been granted asylum. Two Blankets, Three Sheets focuses on perhaps the most overlooked aspect of the process - the asylum centres where refugees can often spend many years waiting to be granted residency. At the beginning of the book, Rodaan Al Galidi explains that he is the writer, not the main character and the narrator is someone he's called Samir Karim. As he explains, this book is fiction for the reader who cannot believe it. But for anyone open to it, it is non-fiction.
Samir lands at Schiphol Airport in February 1998 with a forged Dutch passport; after waiting for the plane he arrived on to take off again (if immigration officials work out where an asylum seeker has arrived from, they can send them straight back) and destroying the evidence of his global trail to the Netherlands, he hands himself over to a policeman, informing him he is from Iraq. After his first two confusing hearings, he is sent to an asylum centre housing over 500 other refugees and awaits the decision as to whether he will be granted political or humanitarian asylum.
The title of the book refers to the two blankets, three sheets, towel, pillow, and a pillowcase assigned to every refugee, most of whom will spend years in a form of purgatory, waiting for the letter from immigration which they hope will give them a residency permit. Samir ends up waiting in the centre for nine years but although his description of his time there deals with some tough subjects - the gradual loss of hope and the dehumanising effect of such a life eventually leads to the suicide of some of his fellow residents - it is also an insightful and often witty exploration of what happens when 500 people from around the world are expected to live in close confinement with one another while also learning how to live within a completely different culture. His anecdotes about his housemates range from the ridiculous to the tragic as they all try to find ways to cope with the Dutch bureaucratic system which seems designed primarily to ensure arbitrary rules are adhered to rather than to assist refugees seeking a new life. It's obviously not an easy place to work and what is perhaps particularly striking is that it doesn't appear to just be the asylum seekers who lose themselves within the centre; the humanity of the workers is also eroded by the system.
There is a (I suspect) necessary sense of detachment to Two Blankets, Three Sheets with Samir's anger and despondency often rather hinted at rather than truly laid bare. However, there are the odd telling sentences which reveal the long-lasting trauma of being made to feel helpless and hopeless. Before reaching Europe he spent years in Southeast Asia and his memories of that time form arguably the most vivid passages in the novel, especially his rather bizarre experience working as an extra on a film about the Vietnamese War. His latter years in the centre are dealt with rapidly as he marks his time there through the birthdays of a young boy who was born on the day he was assigned his shared room in Orange section but although we aren't privy to as many of the stories from these final years, what is only too evident is how demoralising and indeed cruel a half-lived life is.
The years since Samir arrived in the Netherlands have seen an immense movement of people as war and terrorism has led to millions being displaced from their homes. He acknowledges that not everybody who passes through an asylum centres is a legitimate refugee but if, as a global society we are consigning people to years spent in what is effectively an open prison, where they are left to question whether they have been forgotten and to fear not only the authorities but also their own state of mind, then surely we must admit that something needs to change. Fiction that is also non-fiction - Two Blankets, Three Sheets is a poignant, perceptive and important novel; I feel privileged to have read it.
Samir lands at Schiphol Airport in February 1998 with a forged Dutch passport; after waiting for the plane he arrived on to take off again (if immigration officials work out where an asylum seeker has arrived from, they can send them straight back) and destroying the evidence of his global trail to the Netherlands, he hands himself over to a policeman, informing him he is from Iraq. After his first two confusing hearings, he is sent to an asylum centre housing over 500 other refugees and awaits the decision as to whether he will be granted political or humanitarian asylum.
The title of the book refers to the two blankets, three sheets, towel, pillow, and a pillowcase assigned to every refugee, most of whom will spend years in a form of purgatory, waiting for the letter from immigration which they hope will give them a residency permit. Samir ends up waiting in the centre for nine years but although his description of his time there deals with some tough subjects - the gradual loss of hope and the dehumanising effect of such a life eventually leads to the suicide of some of his fellow residents - it is also an insightful and often witty exploration of what happens when 500 people from around the world are expected to live in close confinement with one another while also learning how to live within a completely different culture. His anecdotes about his housemates range from the ridiculous to the tragic as they all try to find ways to cope with the Dutch bureaucratic system which seems designed primarily to ensure arbitrary rules are adhered to rather than to assist refugees seeking a new life. It's obviously not an easy place to work and what is perhaps particularly striking is that it doesn't appear to just be the asylum seekers who lose themselves within the centre; the humanity of the workers is also eroded by the system.
There is a (I suspect) necessary sense of detachment to Two Blankets, Three Sheets with Samir's anger and despondency often rather hinted at rather than truly laid bare. However, there are the odd telling sentences which reveal the long-lasting trauma of being made to feel helpless and hopeless. Before reaching Europe he spent years in Southeast Asia and his memories of that time form arguably the most vivid passages in the novel, especially his rather bizarre experience working as an extra on a film about the Vietnamese War. His latter years in the centre are dealt with rapidly as he marks his time there through the birthdays of a young boy who was born on the day he was assigned his shared room in Orange section but although we aren't privy to as many of the stories from these final years, what is only too evident is how demoralising and indeed cruel a half-lived life is.
The years since Samir arrived in the Netherlands have seen an immense movement of people as war and terrorism has led to millions being displaced from their homes. He acknowledges that not everybody who passes through an asylum centres is a legitimate refugee but if, as a global society we are consigning people to years spent in what is effectively an open prison, where they are left to question whether they have been forgotten and to fear not only the authorities but also their own state of mind, then surely we must admit that something needs to change. Fiction that is also non-fiction - Two Blankets, Three Sheets is a poignant, perceptive and important novel; I feel privileged to have read it.
February 2, 2016
Semmier Kariem vlucht uit Irak om niet in het leger van Sadam Hoessein te hoeven vechten. Na vele omzwervingen vraagt hij asiel aan in Nederland. In Hoe ik talent voor het leven kreeg schetst Rodaan Al Galidi een ontnuchterend beeld van de asielprocedure die Semmier vervolgens doorloopt.
De vraag die Rodaan Al Galidi naar aanleiding van Hoe ik talent voor het leven kreeg vaak zal krijgen is in hoeverre het leven van Semmier gebaseerd is op zijn persoonlijke verhaal. Beiden vluchtten uit Irak om de dienstplicht te ontlopen en vroegen in Nederland asiel aan. Zelfs het dorpje in Irak waaruit Semmier vlucht en de jaren waarin hij naar Nederland komt, komen overeen met die van Al Galidi. In het voorwoord geeft hij zelf uiteindelijk het beste antwoord op de vraag in hoeverre beide verhalen overlappen: ‘Dit boek is fictie voor iemand die het niet kan geloven, maar non-fictie voor iemand die ervoor open staat. Of nee, laat dit boek non-fictie zijn, zodat de wereld waarin ik jarenlang heb moeten verblijven, verandert van fictie in non-fictie.’ Voordat het verhaal goed en wel begonnen is sta je door deze opmerking meteen met beide benen op grond.
Hoofdpersoon Semmier komt in 1998 op Schiphol aan, waar hij officieel asiel aanvraagt in Nederland. Hoopvol start hij de procedure. Naarmate het boek vordert wordt deze hoop echter steeds meer de kop in gedrukt. Na aankomst in het asielzoekerscentrum komt Semmier er al snel achter dat sommige mensen al jaren op een uitspraak van de immigratie- en naturalisatiedienst wachten. Wachttijden van meer dan vijf jaar zijn eerder regel dan uitzondering.
Semmier beseft dat het asielzoekerscentrum waar hij met 500 andere migranten verblijft weleens langer zijn thuis zou kunnen zijn dan hij in eerste instantie dacht. Dit gevoel wordt nog eens versterkt door een patroon wat Semmier gaandeweg ontdekt: de inwoners worden stilaan gek van het wachten op een beslissing over hun asielaanvraag. Volwassenen mogen namelijk niet werken en kinderen boven de achttien hoeven niet meer naar school. Semmier laat gedurende het boek verschillende bewoners van het AZC de revue passeren en zij hebben allemaal een andere strategie om met dit eindeloze wachten om te gaan. Sommige storten zich op het koken van maaltijden of proberen te leren fietsen; anderen zakken langzaam weg in een depressie, waar meer dan eens een zelfgekozen dood op volgt.
De asielzoekers in het centrum zijn echter niet de enigen die proberen hun hoofd boven water te houden in het systeem. De medewerkers in het AZC zijn aan regels gebonden, maar reageren tegelijkertijd volkomen willekeurig op vragen en klachten van de inwoners. De Nederlandse mentaliteit van ‘regels zijn regels’ wordt in het boek dan ook regelmatig onderuitgehaald. Een drugsverslaafde asielzoeker wordt gefaciliteerd in zijn verslaving, terwijl naar een ander totaal niet wordt omgekeken. Ondanks alle regelgeving blijven de medewerkers van vlees en bloed, mensen die er het beste van proberen te maken binnen de mogelijkheden die ze hebben.
Al Galidi houdt met Hoe ik talent voor het leven kreeg de Nederlandse samenleving met al zijn wetten, regels en eigenaardigheden een spiegel voor. Tijdens het lezen roept de reactie van sommige Nederlanders op fietsende immigranten een glimlach op. Tegelijkertijd laat Al Galidi zien dat voor de afwikkeling van asielverzoeken Nederland verre van de hoofdprijs verdient.
De vraag die Rodaan Al Galidi naar aanleiding van Hoe ik talent voor het leven kreeg vaak zal krijgen is in hoeverre het leven van Semmier gebaseerd is op zijn persoonlijke verhaal. Beiden vluchtten uit Irak om de dienstplicht te ontlopen en vroegen in Nederland asiel aan. Zelfs het dorpje in Irak waaruit Semmier vlucht en de jaren waarin hij naar Nederland komt, komen overeen met die van Al Galidi. In het voorwoord geeft hij zelf uiteindelijk het beste antwoord op de vraag in hoeverre beide verhalen overlappen: ‘Dit boek is fictie voor iemand die het niet kan geloven, maar non-fictie voor iemand die ervoor open staat. Of nee, laat dit boek non-fictie zijn, zodat de wereld waarin ik jarenlang heb moeten verblijven, verandert van fictie in non-fictie.’ Voordat het verhaal goed en wel begonnen is sta je door deze opmerking meteen met beide benen op grond.
Hoofdpersoon Semmier komt in 1998 op Schiphol aan, waar hij officieel asiel aanvraagt in Nederland. Hoopvol start hij de procedure. Naarmate het boek vordert wordt deze hoop echter steeds meer de kop in gedrukt. Na aankomst in het asielzoekerscentrum komt Semmier er al snel achter dat sommige mensen al jaren op een uitspraak van de immigratie- en naturalisatiedienst wachten. Wachttijden van meer dan vijf jaar zijn eerder regel dan uitzondering.
Semmier beseft dat het asielzoekerscentrum waar hij met 500 andere migranten verblijft weleens langer zijn thuis zou kunnen zijn dan hij in eerste instantie dacht. Dit gevoel wordt nog eens versterkt door een patroon wat Semmier gaandeweg ontdekt: de inwoners worden stilaan gek van het wachten op een beslissing over hun asielaanvraag. Volwassenen mogen namelijk niet werken en kinderen boven de achttien hoeven niet meer naar school. Semmier laat gedurende het boek verschillende bewoners van het AZC de revue passeren en zij hebben allemaal een andere strategie om met dit eindeloze wachten om te gaan. Sommige storten zich op het koken van maaltijden of proberen te leren fietsen; anderen zakken langzaam weg in een depressie, waar meer dan eens een zelfgekozen dood op volgt.
De asielzoekers in het centrum zijn echter niet de enigen die proberen hun hoofd boven water te houden in het systeem. De medewerkers in het AZC zijn aan regels gebonden, maar reageren tegelijkertijd volkomen willekeurig op vragen en klachten van de inwoners. De Nederlandse mentaliteit van ‘regels zijn regels’ wordt in het boek dan ook regelmatig onderuitgehaald. Een drugsverslaafde asielzoeker wordt gefaciliteerd in zijn verslaving, terwijl naar een ander totaal niet wordt omgekeken. Ondanks alle regelgeving blijven de medewerkers van vlees en bloed, mensen die er het beste van proberen te maken binnen de mogelijkheden die ze hebben.
Al Galidi houdt met Hoe ik talent voor het leven kreeg de Nederlandse samenleving met al zijn wetten, regels en eigenaardigheden een spiegel voor. Tijdens het lezen roept de reactie van sommige Nederlanders op fietsende immigranten een glimlach op. Tegelijkertijd laat Al Galidi zien dat voor de afwikkeling van asielverzoeken Nederland verre van de hoofdprijs verdient.
March 30, 2021
Dit boek is niet hét verhaal van de auteur, maar het is óók zijn verhaal. De nuchtere toon van het boek contrasteert met de rauwe, soms wrede inhoud en beschrijft een realiteit waarvan ik niet wist dat die bestond. Het boek is erin geslaagd om mijn wereldbeeld aan te passen, want ik had werkelijk géén idee hoe de situatie was voor een asielzoeker. Echt, géén idee. Het is bijna lachwekkend hoever mijn beeld zat van de realiteit. Ondanks het feit dat dit boek zich in Nederland afspeelt, geloof ik dat de situatie in België wel veel gelijkenissen zal vertonen, ik herkén bepaalde delen en juist daarom komt het nog harder aan. Ik ben blij dat ik dit boek heb gelezen, want het perspectief veranderen is zo belangrijk en deze verhalen verdienen gehoord, gelezen, besproken te worden.
October 6, 2024
Ervaringen uit een asielzoekerscentrum rond de eeuwwisseling. Het was toen al schrijnend, mensen in de wacht voor jaren, het genadeloos willekeurige ambtenaar apparaat… niet gek worden als mens als je dagen geen nut mogen hebben. Enorm heftig maar gek genoeg ook heel grappig geschreven boek, de Irakese schrijver die 7 jaar heeft ‘gezeten’ weet op treffende manier vele levens en situaties te vangen. Ik kon het niet voor het slapengaan lezen, maar ben blij dat ik er tegenaan liep. Ik zou het iedereen aanraden, eigenlijk vooral de mensen die het verhaal bij voorbaat niet zouden willen horen.
August 29, 2025
Ik twijfel sterk tussen 3 en 4 sterren. Een bijzonder verhaal, geschreven uit het perspectief van een asielzoeker, over het asielbeleid in Nederland en waar asielzoekers hier allemaal doorheen moeten. Niet iets om vrolijk van te worden of trots op de zijn. Voor mij een heel nieuw perspectief.
Gefocusd op de mannelijke asielzoeker en niet altijd even vrouwvriendelijk. Daarnaast blijven de verhalen wat oppervlakkig. Daarom 3 sterren.
Gefocusd op de mannelijke asielzoeker en niet altijd even vrouwvriendelijk. Daarnaast blijven de verhalen wat oppervlakkig. Daarom 3 sterren.
May 28, 2025
Wat een deprimerend boek, wat een ellende doen we asielzoekers aan. Ik heb het idee dat IND- en COA-medewerkers nu wel een stuk menselijker zijn gelukkig, maar we behandelen asielzoekers nog steeds als tweederangs mensen. Wanneer gaan we als land inzien dat het mensen zijn zoals wij, die vaak alleen de pech hebben gehad om in een ander land geboren te zijn?
August 9, 2021
Must read voor iedereen die zich afvraagt hoe nieuwkomers naar Nederland kijken. Schrijnend, confronterend maar vaak ook heel grappig.
April 29, 2020
Dit boek heeft me heel veel geleerd over het leven in een azc! Vanuit het perspectief van een asielzoeker zelf geschreven, dus daarom heel pakkend. De schrijfstijl zelf vind ik niet heel fijn, maar door de relatief korte hoofdstukken las het wel makkelijk weg.
September 28, 2023
Ova mi je knjiga dala tjeskobu. Autor je vrlo dobro prenio taj mučni osjećaj da si kao mrav u smoli.
Toliko dobar uvid u nejednakost, potlačenost, nehumano postupanje i migrantske politike, što praktično znači biti pod vlasti tiranina i kako privilegirani ljudi "ne vide, ne čuju, ne govore" mi nije dala niti jedna knjiga dosad.
Zapitam se, a što ja radim sa svojom privilegijom?
"Zamislite si zgradu punu ljudi koji čekaju, a vi morate živjeti među njima. Na kolodvoru ili na autobusnoj postaji, na kojoj čeka nekoliko ljudi, već biste nakon petnaestak minuta postali nervozni, pa biste počeli pogledavati te ljude, koji također nervozno gledaju oko sebe ili, pak, pogledavaju na sat. E, na takvu situaciju mislim, ali sa stotinama ljudi koji čekaju godinama. S tim da ne čekaju ni autobus ni vlak, nego čekaju da počnu živjeti."
Toliko dobar uvid u nejednakost, potlačenost, nehumano postupanje i migrantske politike, što praktično znači biti pod vlasti tiranina i kako privilegirani ljudi "ne vide, ne čuju, ne govore" mi nije dala niti jedna knjiga dosad.
Zapitam se, a što ja radim sa svojom privilegijom?
"Zamislite si zgradu punu ljudi koji čekaju, a vi morate živjeti među njima. Na kolodvoru ili na autobusnoj postaji, na kojoj čeka nekoliko ljudi, već biste nakon petnaestak minuta postali nervozni, pa biste počeli pogledavati te ljude, koji također nervozno gledaju oko sebe ili, pak, pogledavaju na sat. E, na takvu situaciju mislim, ali sa stotinama ljudi koji čekaju godinama. S tim da ne čekaju ni autobus ni vlak, nego čekaju da počnu živjeti."
September 9, 2018
Tragikomisch, genuanceerd en diepmenselijk relaas. Verplichte kost voor iedereen die meepraat over asielprocedures. Soms wat te uitgebreid.
Displaying 1 - 30 of 251 reviews