Everything You Always Wanted to Know About Lacan But Were Afraid to Ask Hitchcock

by Pascal Bonitzer (Contributor)

The contributors bring to bear an unrivaled enthusiasm and theoretical sweep on the entire Hitchcock oeuvre, analyzing movies such as Rear Window and Psycho . Starting from the premise that ‘everything has meaning,’ the authors examine the films’ ostensible narrative content and formal procedures to discover a rich proliferation of hidden ideological and psychic mechanisms. But Hitchcock is also a bait to lure the reader into a serious Marxist and Lacanian exploration of the construction of meaning.

An extraordinary landmark in Hitchcock studies, this new edition features a brand-new essay by philosopher Slavoj Žižek, presenter of Sophie Fiennes’s three-part documentary The Pervert’s Guide to Cinema .

Genres: Philosophy, Psychology, Nonfiction, Film, Psychoanalysis, Essays, Literary Criticism

300 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Pascal Bonitzer is a French screenwriter, film director, actor and former film critic for Cahiers du cinéma. He has written for 48 films and has appeared in 30 films since 1967. He starred in Raúl Ruiz's 1978 film The Suspended Vocation.

Reviews

[Tintarella]

کتاب به همراه مقدمه هفده فصل داره:
بخش اول - جهانی: مضامین؛ پنج فصل
بخش دوم - چزئی: فیلم‌ها؛ ده فصل
(بخش سوم - فردی: جهان هیچکاک؛ (یک فصل-ِ طولانی، نوشته ژیژک
سه مقاله از پاسکال بونیتزر
سه مقاله از ملادن دالر
یک مقاله از فردریک جیمسن
یک مقاله از آلنکا زوپانچیچ
یک مقاله از استوژان پلکو
سه مقاله از اسلاوی ژیژک
سه مقاله از میشل شیون
یک مقاله از میران بوزویچ
یک مقاله از رناتا سالکل
.
اگه بر حسب علاقه طبقه‌بندی کنم:
1- در نگاه رعب‌آور او نابودی‌ام مشهود بود/ اسلاوی ژیژک:
این همون مقاله‌ی طولانیه که در آخر کتاب آورده شده و ژیژک مفاهیم مهم روان‌کاوی لکانی به خصوص نوار موبیوس، فانتزی و ابژه پتی آ رو به دقت توضیح می‌ده. کسایی که روانی رو تماشا کرده و کمی از مقدمات بلد باشن می‌تونن چکیده‌ی تمام لاکانِ ژیژک رو این‌جا بخونن
(بنابراین درس ایدئولوژیکی-اجتماعی نهایی روانی فروپاشی همان حوزه‌ی بین الاذهانی همچون میانجی حقیقت در سرمایه‌داری متاخر است، تکه تکه شدن آن در دو قطب دانش فرد متخصص و حقیقت خصوصی فرد روان‌پریش. آیا این بدین معناست که امروزه در جهان سرمایه‌داری متاخر، روانکاوی (که عبارت از تلفیق نمادین تروماهای ما از طریق روایت کردن‌شان برای روانکاوی که مظهر دیگری بزرگ بین الاذهانیت است) دیگر ممکن نیست؟ کشش عمومی نسبت به شمایل‌هایی چون هانیبال لکتر، قاتل زنجیره‌ای آدم‌خوار رمان‌های تامس هریس، بارقه‌ای از امید به همراه دارد: چرا که این کشش نهایتاً گواهی‌ست بر اشتیاقی عمیق نسبت به روان‌کاو لاکانی. یعنی این‌که هانیابل لکتر، به مفهومی دقیقاً کانتی، چهره‌ای والاست (Sublime):
کوششی ناامیدانه و نهایتاً شکست‌خورده از سوی تخیل عمومی برای بازنمائی ایده‌ی یک روان‌کاو لاکانی برای خود. رابطه دکتر لکتر با تحلیل‌گر لاکانی کاملاً منطبق است بر رابطه‌ای که به زعم کانت تجربه‌ی «امر والای پویا» را تعریف می‌کند: یعنی رابطه میان طبیعت غران، بدوی و وحشی و بدون نظم و ایده‌ی فوق حسانی عقل ماورای هر محدودیت و قید و بندهای طبیعی. حقیقتاً شر لکتر ما را مجبور می‌کند توانایی نفرتی را تخیل کنیم که می‌توانیم نسبت به هم‌نوعان خود روا داریم؛ در حالی که حتی کوشش‌های عظیم ما برای بازنمائی خشونت لکتر برای خودمان در تسخیر بعد حقیقی کنشِ روانکاو ناکام می‌ماند. دکتر لکتر با پس‌کشیدن (گذر کردن از تخیل بنیادین ما) به معنای حقیقی کلمه هسته وجود ما را می‌دزدد، یعنی ابژه پتی آ، یا همان گنجینه پنهانمان یا به تعبیری آگالما، یعمی همان چیزی که ما در خودمان گرانبهاترین چیز می‌پنداریم و آن را همچون یک ظاهر صرف معرفی می‌کنیم. لاکان ابژه پتی آ را همچون جوهره‌ی من خیالی تعریف می‌کند، همچون آن چیزی که به اس خط خورده یا شکاف موجود در نظم نمادین و مغاک هستی‌شناختی که ما سوژه می‌خوانیم؛ انسجام هستی‌شناسانه‌ی یک «شخص» را می‌بخشد، ظاهر و نمای یک جامعیت و پربودن وجود را- و دقیقاً همین جوهر است که روانکاو خردش می‌کند و می‌بلعد. این دلیل منطقی عنصر ستایش‌آمیز نامنتظره‌ای است که در تعریف لاکان از روانکاو دخیل است، عنصری که در ایهام کنایی تکرارشونده‌ی او نسبت به هایدگر دیده می‌شد: دازاین‌ات را بخور - این‌گونه است که هانیبال لکتر واجد قدرت جاذبه و کشش می‌شود: یعنی با ناکامی‌اش در به دست آوردن محدودیت مطلق چیزی که لاکان فقر سوبژکتیو می‌خواندش، چیزی که ما را قادر می‌کند تا نگرانی و اضطراب روانکاو را دریابیم... بنابراین لکتر در سکوت بره‌ها به خاطر رابطه‌ای که با کلاریس دارد، حقیقتاً آدمخوار است: پیشنهاد او به کلاریس این است: من به تو کمک می‌کنم، اگر بگذاری دازایت‌ت را بخورم!
لکتر به انهدازه‌ی کافی خشن و وحشی نیست تا یک تحلیلگر لاکانی باشد: در روانکاوی ما باید به روانکاو پول بدهیم تا بگذارد ما دازاین‌مان را دودستی تقدیم کنیم...)
2- مردی پشت شبکیه‌ی جشم خودش/ میران بوزویچ:
پنجره‌ی عقبی و نگاه خیره
3- تعلیق هیچکاکی/ پاسکال بونیتزر:
مقاله‌ی حالا دیگه کلاسیک شده‌ی بونیتزر که به شیوه‌ی فراروی هیچکاک از گریفیثی می‌پردازه که خودش از انقلابیون بزرگ سینما بوده. از سینمای معصوم و پر شر و شور اولیه به سمت سینمای تعلیق با تدوین موازی و در نهایت البته بازیگران ساکنی که تنها نگاه می‌کنند...
حیفه که به دو تا مقاله‌ی خوبِ: بهترین جا برای مردن، تئاتر در فیلم‌های هیچکاک/ آلنکا زوپانچیچ (درباره‌ی فیلم «قتل!») و پانکتوم کائکوم یا از بصیرت و کوری/ استوژان پلکو اشاره نکنم.
ترکیب روانکاوی و سینما -ی کلاسیک- و البته آشنایی بیشتر با مکتب روانکاوی لیوبلیانا جوری در دهانم عید و در خونم عروسی بود که ضعف‌های ترجمه -به نظرم با ویرایش جمله‌ها می‌شد نصف قضیه رو حل کرد. در مورد نصف دیگه این‌که معلومه ترجمه‌ها آماتور هستند و خود مترجم‌ها بر چیزی که دارن ترجمه می‌کنند مسلط نیستند- چندان مانع لذت بردنم نشد.
کتاب برای هیچکاک نبازها توصیه نمی‌شه. برای درک بهتر کتاب برخی فیلم‌ها رو بازتماشا کردم: سایه شک و بدنام و شمال به شمال غربی. بعضی‌ها رو هم برای بار اول دیدم: مستاجر: داستانی درباره‌ی مه لندن (1927) و حق‌السکوت (1929) و در کل سی و سه!

[Al Bità · Rating 1 out of 5]

As far as I can work out, this book brings together eight writers (the list of contributors at the back lists nine, but one seems to have slipped away in my 2010 edition of this 1992 work) in an attempt to apply Lacanian psychology to the works of Alfred Hitchcock. It presumes an awareness and familiarity with Lacan's work, as well as a pretty thorough knowledge of Hitchcock's works, or at least, those which the authors select for special comment. Some of the writers are more forthcoming than others in their work.

Personally I find this sort of 'analysis' almost impenetrable, suffused as it is with much jargon, most of which is not elaborated upon; some of which is presented in increasingly attenuated 'meaning' as to render its use meaningless, as far as I am concerned. One example is the use of the word 'gaze'. It is used mostly as a noun: 'the gaze', but is so qualified that it starts to become many things: a look, a stare, a glance, an application which examines the 'gaze' of the camera as opposed to the audience; the 'gaze' of the characters in the films (or is it Hitchcock's 'gaze'?), etc., and before you know it, even objects have a 'gaze': the windows in 'Rear Window' gaze at the other side of the set, just as the audience 'gazes' at them gazing; and the windows opposite, especially that of the murderer, suddenly 'gazes back' at us... In analysing a scene in 'The Wrong Man' when the protagonist is arguing with his increasingly disturbed wife, who throws an object at a mirror, cracking it, Hitchcock inserts a front-on shot of Henry Fonda's face reflected through the cracked mirror, so that is splits Fonda's face in two. The author asks who is this shot the 'gaze' of?, and after eliminating the only two characters in the scene, ends up stating that the 'gaze' is obviously and can only be that of the lamp in the background. Surely this way lies madness!

There are many other such examples throughout the texts. I found myself disagreeing with just about every single statement in the book (assuming that I actually understood what on earth was being written!). This type of highly self-reflective, self-defining writing hardly lends itself to acceptance by an outsider. One finds oneself in a forest of words which seem to be regular English, but eventually changes shape and meaning, effectively losing the normal reader in side-tracks, associations, literary, scientific, psychological, cultural, artistic, mathematical — whatever takes your fancy — references which confound rather than illuminate. And this is particularly disturbing when some of these references one might know a little about don't seem to be very good examples at all: e.g. at one point one of the authors is talking about a Moebius Band and uses this to 'illuminate' the scenes from the Shower Scene murder in 'Psycho' where is was noticed that the blood flows in one way down the drain, but flows in the opposite direction when superimposed on the eye of the victim. This is to be understood as moving from one side of the Moebius Band to the other side through/from the drain/eye. It seems to suggest some kind of 'wormhole' one might find in Science Fiction. Trouble is, the Moebius Band doesn't have 'another' side: the strange topography of this object is precisely that it has only one side! So presumably, going from 'one side' to the 'other side' is the same as saying it doesn't go anywhere... it's still on the same side...

My conclusion: this is lunacy writ large. It certainly does not tell one anything about Lacan's take on psychology (by the way, can 'psychology' (the 'study of the soul') be meaningfully applied to an inert object such as a film?) and ultimately is hardly revealing about either Hitchcock or his films.

[Amir · Rating 1 out of 5]

از لاطائلات خود ژیژک که بگذریم ــ البته شاید هم بهتر باشد نگذریم چون حرف‌هایش موجب انبساط خاطر است و آدم را یاد رائفی‌پورهای وطنی می‌اندازد ــ سایر نوشته‌های گردآمده در کتاب هم، کم یا بیش، به آفت کلّی‌گویی و تحمیل مفاهیم به فیلم دچارند. جذاب‌ترین متن کتاب، که همین یک ستاره متعلق به اوست، نوشتۀ فردریک جیمسن است که سویه‌های جالب توجهی دارد، آن هم به این دلیل که از جنس و نوع تحلیل ژیژکی فاصله می‌گیرد و اتفاقاً هرجا که به آن نزدیک می‌شود متن هم افت می‌کند. نوشتۀ دشوار جیمسن متأسفانه در ترجمۀ کامبیز کاهه ضایع شده و خواندن فارسی‌اش مستلزم زحمتی مضاعف است.‏

[Betsy · Rating 4 out of 5]

Stunning parallels are drawn between the semiotician/philosopher/psychoanalyst and the director! You will not be able to watch certain scenes again without remembering the symbolic undertones. A must for any Hitchcock fan who understands the basis of Lacan's mirror stage theory! :)

[Jessica · Rating 1 out of 5]

Zizek makes me laugh, but Lacanian psychoanalysis and this book both need to go die in a fire.

[Marco Tulio · Rating 4 out of 5]

Verdaderamente divertido, panorámico sin ser superficial, del tipo de libro que uno lo deja pensando que ha conseguido una llave de acceso importante a una realidad importante (el cine de Hitchcock).

[Arda Alkkåskøgen · Rating 3 out of 5]

Unlike "Films and Dreams"(Botz-Bornstein) which I read before and did not find very meaningful, I think this book is useful and even necessary, especially for understanding an enigma like Hitchcock and his ouvre.

We knew that being a good viewer or a movie lover alone would not be enough to understand the works of someone like Hitchcock, who spent his childhood and adolescence with endless dichotomies and their impositions. No matter how optimistic our efforts to interpret the psychoanalytic counterparts and opposites of these impositions are, without a guide we only try to distract these aims with superficial satisfactions.

This book is a satisfying source from which we can satisfy these aims even more deeply, or at least learn a few of the methods for doing so.

[Lula Mae · Rating 2 out of 5]

¡¡¡Dios mío, lo que me ha costado terminar este libro!!!
Zizek tiene ideas muy interesantes pero es demasiado tostón para mí. Bueno, no tostón exactamente, digamos que tiene el ego muy sobredimensionado. El último capítulo o ensayo me ha matado.

Sabiendo algo de Hitchcock y casi-nada de Lacan, he aprendido cosas de H pero me ha quedado claro que Lacan es inexcrutable.

Solo apto para entendidos.

[Mickaël A · Rating 3 out of 5]

A surprising series of essays about Lacanian concepts and Hitchcock films. I enjoyed the analysis of film sequences, but was a bit off concerning deep philosophical analysis. Some essays are more accessible than others. Žižek's one are quite accessible and I like them in general.

[my name is corey irl · Rating 3 out of 5]

The plane strafes the 'Grant' figure from above but does not penetrate the camera. It therefore seems best to coordinate these two types of movement verbally, by opposing the movement of the vehicle-camera into the screen not with its logical 3-D opposite, a movement out of the screen, but rather with a movement on to the great sheet of space with which the Grant figure is associated.

me, nodding: I remember the scene with the plane

[Pablo Snazzy · Rating 2 out of 5]

ugh. This was ok. interesting, but so dry and academic i could barely take it. i found a perverse pleasure in reading this, like i was doing something great, like going to the gym for my brain. yeah, i learned some stuff and it made me think about things and that was cool, but honestly it often, more than not, seemed like they were really really trying to force Lacanian thought on Hitchcock's movies. They really seemed to make more out of the movies, read into the movies, than they needed to or should, just to prove their point.

i like Zizek, i didn't realize he edited this, i thought he wrote this. my mistake.

i wouldn't recommend this.

[Christopher · Rating 1 out of 5]

I have read a lot of analysis on Hitchcock and this is the most dull by far. There really isn't much more I can say about it. Nearly every essay takes the least interesting approach to its subject. If you are more interested in Lacan than Hitchcock you might fare better.

[Crystal Vales · Rating 4 out of 5]

Not exceedingly clear, Zizek is at times pedantic and obscure in his references, but the context of Hitchcock's thrillers helps to make his arguments more worthwhile.

[M.moore · Rating 2 out of 5]

Still don't like Hitchcock films..

[Iris · Rating 4 out of 5]

Like his "sublime object", Zizek's genius is hard to grasp and even harder to articulate but somehow that doesn't obfuscate the delightful experience of reading this book.

[Victor · Rating 1 out of 5]

Read about the half the essays in here for a Hitchcock class. Unless you’re really into obscure philosophy and film theory I really wouldn’t recommend LOL

[Fabio · Rating 5 out of 5]

An absolute joy. Not as accessible as the lectures or the movies but totally parsable and even more enjoyable.
A purely perverse delightful twist analysis of Hitchcock through the Lacanian lens. full of all the classic Zizek tricks: reversal of subject/object, free mixture of the most base elements vs high concepts, convincing reframing of obvious things as their opposite, and a great deal of discussion of the surplus of the real into the symbolic and vice versa.

Funny games indeed.

[Scott · Rating 4 out of 5]

Read for class in 2010-11ish. Want to re read now that I've watched a lot more films

[Chris · Rating 4 out of 5]

Been on a big Lacan kick and i love Zizek so i read this really interesting take. Really had me hooked.

[Iván F. Mula · Rating 3 out of 5]

Si no eres experto en psicoanálisis, filosofía y el cine de Hitchcock no vas a poder con él. Yo, ni tan mal y, aun así, se me ha hecho bola.

[Jörg · Rating 3 out of 5]

um es im Stil des Buchs zu sagen: Geht es um die Schwierigkeit des Verständnisses oder das Verständnis der Schwierigkeit? Eine eingehende Kenntnis der Begriffswelt von Lacan ist bei der Lektüre dieses Buchs sehr zu empfehlen. Ansonsten kann man vielen der Ausführung zur Subjektivität des Subjekts und des Fleckes im Blick des großen Anderen, etc. nicht wirklich folgen. Trotzdem kann man auch ohne dieses komplette Verständnis Lacans' viele aufschlussreiche Interpretationen zu Hitchcocks Werk aus dem Buch zu ziehen.

[Sebastian Rodríguez Rivera · Rating 5 out of 5]

BUENÍSIMO. Algo densa la teoría psicoanalítica y los referentes filosóficos, pero el sistema de citas ayuda bastante. Muy interesante si gustas del cine de Hitchcock y de las teorías lacanianas. Eso sí, primero hay que ver las películas de Zizek y las de Hitchcock, para entender mejor y evitar el "spoiler".

[Vanessa]

Aún no lo leo

[Erica · Rating 4 out of 5]

Very cool.