La Musica deuxième

by Marguerite Duras

Ce sont des gens qui se sont aimés et qui se sont séparés. Ils sont encore jeunes. Ils ont trente ans encore, trente-cinq ans. Ils ont lu sans aucun doute. Des diplômes aussi. Ils ont été bien élevés, ils le sont restés, ils en gardent cette élégance qui jamais ne se récuse. Ils sont de bonne volonté aussi, ils ont fait comme tout le monde, ils se sont mariés, ils se sont installés et puis voilà, ils ont été arrachés l'un à l'autre par les forces mauvaises de la passion.
Ils ne savent pas encore qu'ils ont été "eus". Ils sont à Évreux pour le dernier acte de leur séparation, celui du jugement de divorce. Ils ne savent toujours pas ce qui leur est arrivé. Ils sont venus chacun de leur côté pour se revoir une dernière fois, mais cela, sans presque le vouloir. [...] Tous les deux dans cet hôtel de France pendant une nuit d'été, sans un baiser, je les ferais parler des heures et des heures.
Pour rien d'autre que pour parler. Dans la première partie de la nuit, leur ton est celui de la comédie, de la dispute. Dans la deuxième partie de la nuit, non, ils sont revenus à cet état intégral de l'amour désespéré.

Genres: Plays, Fiction, Drama, France, Theatre, Literature, Womens

104 pages, Paperback

First published January 1, 1965

About the author

Marguerite Germaine Marie Donnadieu , known as Marguerite Duras, was a French novelist, playwright, screenwriter, essayist, and experimental filmmaker. Her script for the film Hiroshima mon amour (1959) earned her a nomination for Best Original Screenplay at the Academy Awards.

Reviews

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

آدم‌ها عاشق می‌شوند و خیال می‌کنند عشق‌شان جاودانه است، خیال می‌کنند با همه فرق دارند و موضوع‌شان از دیگران جداست. اصلا باورشان نمی‌شود آن‌ها تکرار میلیون‌ها آدمی هستند که قبل از این، ناگهان در لحظه‌ای، قلبش به تپش افتاد و عاشق شد و عهد کرد همیشه عاشق بماند. اما بعد فراموش کرد که عشق، از پیچک نازک باغچه هم حساس‌تر است و اگر یک روز حواست پرت شود، پژمرده می‌شود. آدم‌ها دستخوش هوس‌های‌شان می‌شوند و امیال خودشان و خودخواهی‌ها و به سادگی همه‌چیز را از یاد می‌برند و فاصله که بیاید هر روز به جای بزرگ شدن عشق، این فاصله است که بزرگ می‌شود. آن وقت خانه‌ها زندان می‌شود و زندگی یک انزوای طولانی. آدم‌ها باهمند و تنهایند... اما خاطره‌ها، خاطره‌های لعنتی و ثانیه‌های شعف آدم‌ها را به هم برمی‌گرداند. خاطره از آدمی می‌پرسد چطور می‌توانی او را ترک کنی؟ چطور می‌توانی از او بگذری در حالی که آن لحظه تمام هستی تو در او خلاصه می‌شد؟ و آدمی سکوت می‌کند. کم‌تر کسی هست که بتواند در این نقطه، توانی برای شکستن دیوارها داشته باشد. شاید کسی که یک تنه خودش را قربانی عشق کرده باشد.

تمام چیزی که من از این نمایشنامه دریافتم همین‌ها بود. و البته چیدمان جملات و دیالوگ‌ها در هیچ کجای نمایشنامه شگفت‌زده‌ام نکرد. همه‌چیز معمولی بود. درست مثل زندگی‌های عاشقانه‌ای که هر لحظه امکان ویرانی‌شان هست.

[Celeste Corrêa · Rating 4 out of 5]

«Com a literatura de Marguerite Duras não há meias-tintas. Ou nos entusiasma ou detesta-se profundamente. A sua literatura não é de entreacto, isso parece-me evidente.»
Enrique Vila-Matas, PARIS NUNCA SE ACABA

«V.CÔNSUL - Esta ária [Índia Song] dá-me vontade de amar. Nunca amei.»

«India Song» é um guião para o cinema e o teatro mas também uma nova visão das personagens evocadas no «Vice-Cônsul».
A produção literária de Duras caracteriza-se por uma intertextualidade e aqui temos novamente Anne-Marie Stretter e a história dos amantes do Ganges.

«Vemo-la em Pequim.
Depois em Mandalay.
Em Banguecoque.
Em Rangoon. Em Sidney.
Vemo-la em Lahore.
Dezassete anos.
Vemo-la em Calcutá.
Em Calcutá:
Morre.»

Uma história de amor na Índia, mas também fome, lepra, humidade da monção, sereias de barcos ao longe, canto dos pássaros e música.
Uma recepção na embaixada de França. O grito do vice-cônsul de Lahore e o seu amor por Anne-Marie Stretter.

«V.CÔNSUL – (gritando): Uma vez! Só uma! Nunca amei senão ela.»

Um grito de amor «perante a Índia branca, que olha.» e, lá longe num braço do Ganges, o cemitério inglês.

[Saman · Rating 3 out of 5]

3.5

زوجی که تصمیم به جدایی گرفتند و در لابی هتل با هم ملاقاتی دارند و در اون ملاقات به مرور گذشتشون می‌پردازند. در خلال این مرور غم،حسرت،سنگینی باری از گذشته، خشم از بین حرفهای رد و بدل شده به وضوح حس میشه.دیالوگهایی که ساده‌اند ولی در عین سادگی به دلیل واقعی بودن قابل پذیرش هستند.میشه درکشون کرد،میشه حسشون کرد. نویسنده چیزی رو بین این زوج تصنعی درست نکرده و حرفهایی که به همدیگه می‌زنند کاملا برآمده از موقعیتی هستند که دو طرف در حال گذرانش هستند. این ترکیب حسهای گوناگون در خلال گپ و گفت غم‌آلود این زوج خیلی خوب و منطقی بود. این نمایشنامه برشی از زندگی زوجی بود که به آخر خط رسیده بودند.ما می‌فهمیم در خلال صحبتها که چرا به این تصمیم رسیدند. من هم تصمیم این زوج به جدایی رو درک میکردم و هم این غم و خشمی که داشتند و البته من هم حسرت خوردم که چرا یک سری پرسشها و حرفها در زمان خودش زده نشد و چرا مراقبت هایی انجام نشد که سرانجام رابطه به اینجا نرسه.تمنا و دست و پا زدن مرد در آخر کار،مثل تلاش کسی بود که قصد داره به ریسمانی هر طور شده چنگ بزنه،غافل از اینکه اون ریسمان،سرابی بیش نیست ...اگر تجربه جدایی دارید، احتمالا این نمایشنامه میتونه شما رو اذیت کنه..

[صان · Rating 5 out of 5]

نمی‌تونم بدون پیش‌داوری و قاطی کردن احساسات شخصی درباره این نمایش حرف بزنم. اما چون تجربه‌ای شبیه به این داشتم خیلی منو درگیر کرد و سوالاتش توی ذهنم شکل گرفت و درنهایت احساسی‌م کرد :))

برای همین دوست‌اش داشتم. فضاشو هم دوست داشتم. فضای لابی یک هتل قدیمی با نور کم و سکوت نیمه‌شب و حرف‌های خورده شده و نگاه‌های حسرت‌بار.

[Edita · Rating 5 out of 5]

It would have been perfect to read this play by the sea. The sea sound would accompany the story. From time to time one could raise the head and look at the sea and contemplate... remember... wonder...

This is the story of a love affair which takes place in India in the thirties, in an overpopulated city on the banks of the Ganges. Two days in this love story are presented. It is the season of the summer monsoon.
Four voices—faceless—speak of the story. Two of the voices are those of young women, two are men's. The voices do not address the spectator or reader. They are totally independent. They speak among themselves, and do not know they are being heard.
The voices have known or read of this love story long ago. Some of them remember it better than others. But none of them remembers it completely. And none of them has completely forgotten it.
We never know who the voices are. But just by the way each of them has forgotten or remembers, we get to know them more deeply than through their identity.
The story is a love story immobilized in the culmination of passion. Around it is another story, a story of horror—famine and leprosy mingled in the pestilential humidity of the monsoon—which is also immobilized, in a daily paroxysm.

[Alireza · Rating 4 out of 5]

لاموزیکا نمایشنامه ای ست به قلم خانم دوراس. بعد از بیست سال نویسنده پرده دومی به آن اضافه می کند و آنرا لاموزیکا دومین می نامد. این کتاب دو پرده لاموزیکا را شامل می شوند. لاموزیکا در مورد عشقی است که نمرده. دردی است که نمرده. اما آدم هایی که با مرده تفاوتی ندارند.
قصد مطالعه اگر داشتید توصیه می کنم ترجمه تینوش نظم‌جو را ابتیاع کنید.

پ.ن. تئاتر معشوقه‌ی دیر یافته‌ی من است. دور تا دور دنیا: نمایشنامه فرصت خوبی است تا زیبایی‌ش را بهتر ببینم.

[Narges Moeini · Rating 5 out of 5]

زن : جنايتى رو كه مى خواستين مرتكب بشين هم توى همون كتاب خونده بودين؟
مرد : آره، اون رو هم خونده بودم.
زن : من هم همين طور، زنا در پاريس رو توى يه كتاب خونده بودم.
مرد : ما چه آدم هاى كتاب خونى هستيم...

[Tandis Toofanian · Rating 3 out of 5]

بعضیا چون عشقشون می لنگه یعد از ظهر ها گریه می کنن ... ولی من جاش من میرم مسابقه ی اسب دوانی

[Fahime · Rating 3 out of 5]

آدم عشق و هوس رو یا کاملا به یاد می آره، یا کاملا فراموش می کنه ... هیچ سایه ای توش وجود نداره

[Ali Mousighidan · Rating 2 out of 5]

بعضی ها چون عشقشون می لنگه بعدازظهرا گریه میکنن...
من میرم دیدن مسابقه ی اسب دوانی.

[Farzane · Rating 3 out of 5]

ﻣﺮﺩ : ﻣﻦ ﯾﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ .
ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ .
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ .
ﯾﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ . ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﻡ .
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺗﻮﯼ ﯾﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺣﺒﺲ ﺑﺸﻢ .
ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ .
ﺍﯾﻨﻪ . ﺍﯾﻨﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ.

[Matthieu · Rating 2 out of 5]

Lola Valérie Stein; Michael Richardson; The Ambassador; Anne-Marie Stretter (née Guardi); the Beggar Woman; a shit ton of lepers; two Female Voices; two Male Voices; overuse of ellipsis; the French Residence; the gaudy hotel on the nearby island; fashionably dressed young people dancing incessantly to India Song; Beethoven's Sixteenth Variation On a Theme of Diabelli (motif); lack of narrative coherence (complete); love; death; death; love; yearning; sobbing; pining; A.M. Stretter's red bicycle; a fan moving at nightmare slowness (?); a fan moving with nightmare unreality (?); the imaginary cool of drawing rooms; a black wrap; emphasis on A.M.'s pallor; emphasis on how she must be naked under that black wrap; death; emotional pain; jilted nineteen-year-old brides; seductive older Italian woman (stringing along > 3 men); A.M., Michael, and The Man In White on the floor of the drawing room; they are taking turns watching her sleep (?); Michael touches her face to the extent that I feel uneasy; Michael caresses her sleeping body; Michael gets up; Man In White caresses the hell out of that sleeping body (but is she really sleeping???); death; pain; love; yearning; sobbing; the Beggar Woman's bald head; the Lovers On the Ganges (?); A.M.'s mysterious death; the brief summary; love; death; yearning; the void.

Duras can be great, but this was such a chore to get through (several readings). Convoluted, incoherent mess of a play.

[Parisa · Rating 3 out of 5]

زن :من داستانمون رو فراموش کردم.
سکوت.
زن :درد رو فراموش کردم.
سکوت.
زن:اصلا هم نمیدونم چرا.
سکوت.
زن :آدم این همه زجر بکشه ...تا این حد...و بعدش هم دیگه ندونه چرا...دلیلش رو فراموش کنه...(مکث.)
ما حالا دیگه کمتر دوست خواهیم داشت.دیگران رو.کمتر.

[Marzi Motlagh · Rating 5 out of 5]

از متن کتاب :

"زن: تو چرا من رو توی ایستگاه راه آهن نکشتی؟
مرد: نمیدونم.
فراموش کردم.
شاید فراموش کردم.
دیدمتون و فراموش کردم.
من هیچوقت هیچ کی رو نکشته بودم، کشتن رو بلد نبودم، این خودش خیلی شرطه. وقتی میخوای دست به کار بشی، می بینی خیلی سخته...
با این اسلحه، خودم رو برای کشتن تون آماده کرده بودم. ولی وقتی دیدمتون، خیال کردم دیگه دوستتون ندارم. پس دیگه نیازی که کشتن تون نداشتم...کافی بود دیگه دوستتون نداشته باشم..."

همینقدر جذاب!🍃🙋

[Hasan Abbasi · Rating 4 out of 5]

نمایشی در خصوص قوه زندگی و مرگ ... اینکه رابطه عاشقانه و زناشویی چگونه بر تمام وجوه این قوه ها موثر و هر کدام را تقویت یا تضعیف میکند ... در نمایش نشان داده میشود که چگونه عشق همچون تار عنکبوت یا نیروهای ماخولیایی انسان ها را چه مرد و چه زن تحلیل میبرد ... و اینکه بدون عشق همه آن چیزی که باقی میماند مرگ است ...

[nargesf97 · Rating 5 out of 5]

داستانی که شاید داستان زندگی ما میشد،اگر در زمان و مکان دیگری بودیم

[about my mind · Rating 5 out of 5]

زن : قبل از اینکه بشناسمت هیچی از شهوتی که آدم می‌تونه ناگهان برای یه مرد دیگه داشته باشه نمی‌دونستم ...
(مکث)
توی هر کدوم از اون‌ها فکر می‌کردم چیزی از عشق ما گم شده بود و سعی می‌کردم با هرکدوم‌شون ... اون حس گم‌شده رو دوباره پیدا کنم ...

___
این اثر درخشان نمود عینیِ دیدگاه کیرکه‌گور در امر ازدواج می‌باشد :
« ازدواج کنی پشیمان می‌شوی ، ازدواج نکنی هم پشیمان می‌شوی ،
خواه ازدواج کنی ، خواه ازدواج‌ نکنی پشیمان خواهی شد »
___
اگر بخواهیم از منظر لَکان به این نمایشنامه نگاه کنیم ، داشتن رابطه‌ی جنسی کاراکتر زن و مرد با دیگری ، برای تداعی و پیدا کردن قطعات گمشده‌ی عشق و احساسات خود ، این تفسیر درخشان لکان را بار دیگر گوشزد می‌کند : « رابطه‌ی جنسی وجود ندارد »
در امر جنسی ما با تماس جسم دیگر ، تمنای ارضای خود را داریم ؛ عمل معاشقه نه برای نزدیک شدن به دیگری ، که برای سفر به دوردست‌ها ، به جایی دور از موقعیتی که در آن حضور دارم ، صورت می‌گیرد . از این‌رو در چنین مهمی با دست یازیدن به یک دیگریِ غایب ،
می‌خواهیم آن عشق و عواطفی را که با حضور دیگری (معشوق) تجربه کرده‌ بوده‌ایم ، بار دیگر بازیابیم . آن‌چه برای ما در اولویت قرار دارد و مهم است ، احوالاتِ دگرگون شدهٔ ما در اثر عشق یا امر جنسی است ؛ پس برای بازپس‌گیریِ چنین عواطفی ، حاضریم دست به هرکاری بزنیم ، حتی برقراری رابطه جنسی با نفر سومی که در دایرهٔ روابط عاشقانهٔ ما نمی‌گنجد ...

[Atena | آتنا · Rating 4 out of 5]

مرد: فکر کنم آدم عشق رو فراموش کنه.
سکوت
زن:شایدآدم احساس درد رو وقتی دیگه زجر نمیکشه فراموش میکنه.
سکوت
مرد:آدم عشق و هوس رو یا کاملا به یاد می آره،یا کاملا فراموش میکنه... هیچ سایه ای توش وجود نداره..


زن: برای من اون چیزهایی که می گفتین وجود نداشتن . و شما مدام همون چیز رو تکرار میکردین ،مثل اینکه زندگی براتون متوقف شده بود. و من ...من ، اینجوری با بی اعتنا بودن به شما ، می تو نستم شما رو باز هم مثل روز اول دوست داشته باشم .

[Mohammad Mirzaali · Rating 5 out of 5]

وای... من اینُ تقریباً «نخوندم»اش؛ انگار فراتر از «خوندنِ» یه متنْ فعلی وجود داشته باشه

[ زن: جنایتی رو که می‌خواستین مرتکب بشین هم توی همون کتاب خونده بودین؟
مرد: آره، اون رو هم خونده بودم
زن: (اعتراف می‌کند.) من هم همین‌طور، زِنا در پاریس رو توی یه کتاب خونده بودم
مرد: ما چه آدم‌های کتاب‌خونی هستیم
زن: بله ]

[Arghavan · Rating 4 out of 5]

من رو هی یاد چیزی می نداخت که نمی دونم چی بود! یه نمایشنامه ی دیگه ای؛ یه داستان کوتاهی؛ فیلمی چیزی. ولی مطمئن م که قبلا یه چیزی با همین مضمون دیده بودم. کمک.
+این که لاموزیکا و لاموزیکا دومین پشت سر هم اجرا می شدن و پایان های متفاوتی داشتن، شکل «سه روایت از زندگی»ِ یاسمینا رضا بود :-؟.

بسیار هم خوب و راضی هستم. مچکرم از موعون. ><

[Bahar B · Rating 5 out of 5]

باوراندن همیشگی اینکه ما اسیر یک قاعده هستیم که هر آن مارا به سوی ناشناخته می برد و اینکه دقیقا در همان دمی که می خواهیم از شدت ندانستن بمیریم ، این ناشناخته روشن می شود.

[Mah Sh · Rating 3 out of 5]

مى‏‌دونين، اولين بارى كه آدم خیانت می‌کنه خیلی سخته... خیلی... هولناكه. واقعاً... اولين بار حتى اگه... گذرا باشه... وحشتناكه. اصلاً درست نيست كه بگيم اهمیتی نداره.

[Selma Pirim · Rating 5 out of 5]

uzuun bir süreden sonra tam olarak neden kendisini sevdiğimi bana da hatırlatmış oldu duras. çok güzel. fazla tek bir kelime yok. ya da eksik. metnin içinde öyle bir yerde “Gel.” diyor ki üç harfle bile okurken derin nefesler aldırabiliyor. öyle güzel anlatıyorsun ki durascığım okuyucun da daha azıyla yetinmek istemiyor

[Mina Widding · Rating 4 out of 5]

Jag kan säga efter att ha sett filmen, att läsandet av manuset, bilder och bildbeskrivningar till trots, var det knappast samma upplevelse som att se filmen. I filmen blir det ännu tydligare, den här diskrepansen eller greppet, att ingen i filmen talar, att scenerna är som levande stilleben med voice overs, som dessutom skiftar. Första partiet är som två unga flickors återberättande av legenden om Anne-Marie Stretter, muntligt med ledande frågor, eftersom den som lyssnar och den som berättar båda känner till berättelsen och fyller i åt varandra. Sedan ändrar det karaktär, till ett nästan dokumentäriskt, andra (vuxna) som talar om det som skedde. I filmen förstår jag att Anne-Marie Stretter dog den kvällen, av egen hand troligen, och att vicekonsuln från Calcutta på något sätt är inblandad, betuttad som han var i henne (och att hon nog förstod hans ångest). Han har möjligen också tagit sitt liv. Alternativt har hon dödat honom och sedan dränkt sig, men hon rör sig efter honom i narrativet, så det är inte han som dödat honom. Kanske är han inte ens död.
Djup leda och ångest i hennes berättelse, uppvägd av kärlekshistorier och kanske också av att vara lite mystisk.
"Den galna kvinnan", hennes berättelse blir som en slags motsatsspegel eller motor, eller bara färg? Alla tre kanske.
Vackert foto. Film som konst och inte narrativ. Älskar det.

Reflektioner då jag läste "boken":

Märkligt att läsa ett filmmanus med beskrivningar av vad som filmas i en kolumn bredvid, med några stillbilder som exempel, och för en ganska märklig film också, som den åtminstone känns nu. Men det är poesi, i den här formen, poetisk berättelse med flera lager, och det fungerar som en upplevelse i sig. Nu tänker jag att jag ska se filmen förstås, som jag bitvis känner igen men tror att det är en bedräglig känsla, kanske är det någon annan Durasfilm jag känner igen. Hursomhelst, återkommer då jag sett filmen.

[Bahman Bahman · Rating 2 out of 5]

نویسنده درباره این کتاب می‌گوید: «دقیقاً بیست سال بین لاموزیکا و لاموزیکای دوم زمان گذشته است. برای این پردۀ دوم بیست سال شوق به دل داشتم. صدای شکستۀ پردۀ دوم بیست سال توی گوشم بود، صدای بی طنین شده از خستگیِ شب بی‌خوابی. نکتۀ آخر این‌که این دو همیشه در حال و هوای ایام دلباختگیِ جوانی‌اند؛ و هراسان. باری، گاهی آدم موفق می‌شود چیزی بنویسد!»

[June · Rating 3 out of 5]

Comparable to The Vice-Consul. Intrigued to see if watching the movies with these characters (India Song, Her Venetian Name in Deserted Calcutta, and La Femme du Gange?) will change my opinion.

[MiNa Sal · Rating 4 out of 5]

از خوندنش خوشحالم

[Margaret · Rating 3 out of 5]

India Song é uma peça de teatro escrita por Marguerite Duras no início dos anos 70 e cujas personagens são oriundas de outros livros que escreveu.

A história gira à volta de Anne Marie Stretter, esposa do Embaixador de França na Índia, que desperta uma paixão doentia no Vice-cônsul. Consumido por ciúmes, ele decide gritar o seu amor numa festa da embaixada, perante a comunidade europeia na Índia, com consequências trágicas. Confesso que fiquei curiosa em descobrir mais sobre as personagens nos outros livros de Duras mas, analisando a peça em si, deixou-me um pouco desiludida.

A narrativa corre de forma um pouco caótica, com vozes anónimas a debitarem pormenores sobre a vida de Anne Marie Stretter. Tal como num puzzle, vamos agarrando as frases soltas, os “diz que disse” e outros apartes para criarmos a imagem do enredo, mas é tudo muito superficial e nem dá para sentirmos algo pelas personagens. Eu gosto que uma leitura me desperte sensações e, esta, não chegou lá…

[Behdad Ahmadi · Rating 4 out of 5]

حکایت عشقی خاک خورده و کهنه، حکایتِ گفتن از دردهای قدیمی و عاشقانه های مُرده‌ی هنوز دوست داشتنی.

نمایشنامه‌ای درباره‌ی زوج عاشقی که از هم جدا شده اند و حالا، زمانی که احضاریه طلاق دادگاه به دستشون رسیده، نیمه شب تا سحری رو با هم در لابی هتل می‌گذرونن و به گفتگو و نگاه و سکوت می‌نشینن.

به قدری دیالوگ‌ها واقعی و باورپذیر و ملموس بود، که تاثیرگذاریشون رو چندین برابر می‌کرد و خط به خطش یادآور تجربه‌های مشترک من با دو شخصیتِ نمایشنامه بود. تمام اون فکر‌ها، احساس‌ها... زوج جوان این نمایشنامه هیچ پرده‌ای و حجابی بین خودشون نداشتن و در صداقت محض به هم از همه چیز اعتراف می‌کردن. از احساساتشون، از رفتار‌هاشون، از درونیاتشون... پیش همدیگه به چیزهایی اعتراف می‌کردن که شاید در خلوت خودشون و به خودشون، حاضر به اعتراف بهش نبودن.

عالی بود و بسیار لذتبخش.

پ.ن) بهش چهار ستاره دادم، اما هنوز هم، با اینکه چند دقیقه‌ای بیشتر از پایان کتاب و ستاره دادنم نگذشته، نمیدونم چرا.

[Elmira · Rating 5 out of 5]

The play consists of two personages, a man and a woman who are back from a divorce process in the hotel where they reside, which is the same hotel they lived in for the first some weeks of their life together.

In my copy of the book, the play was followed by the second part (La Musica II) written by the same author after twenty years.

The first part (as the first Act) is independent by itself and can be read alone, but the second one is based on the first one and should be read after the first it. The plays (acts) are both wonderful and very interesting. The way dialogs between two people brings out their doubts and ensures them forever, etc.