مرا ببخش خیابان بلندم

by شمس لنگرودی (Poet)

در این گزیده‌، بیش‌ از 50 شعر از مجموعه‌های منتشر شده‌ی شاعر عرضه شده و در آغاز نیز شعر تقدیمی «بروسان» به شاعر آمده است. شعرهای: «مرا ببخش خیابان بلندم» از کتاب «رفتار تشنگی» (1355)، «در مهتابی دنیا» (1363)، «خاکستر و بانو» (1365)، «جشن ناپیدا» (1367)، «قصیده‌ی لبخند چاک چاک» (1369)، «چتر سوراخ» (1369)، «اشعاری برای تو که هرگز نخواهی شنید» (1369)، «نت‌هایی برای بلبل چوبی» (1379)، «53 ترانه‌ی عاشقانه» (1383)، «باغبان جهنم» (1383)، «ملاح خیابان‌ها» (1386) و «22 مرثیه در تیرماه» انتخاب شده است

105 pages, Paperback

First published January 1, 2009

About the author

(Shams Langeroody)
محمد شمس لنگرودی (زاده ۲۶ آبان ۱۳۲۹) شاعر معاصر ایرانی و از اعضای کانون نویسندگان ایران است. او فرزند آیت الله جعفر شمس لنگرودی است که مدت ۲۵ سال امامت جمعه لنگرود را بر عهده داشت. وی استاد دانشگاه بوده و تاریخ هنر درس می‌دهد.

Reviews

[فؤاد · Rating 3 out of 5]

روز
با كلمات روشن حرف مى زند
عصر
با كلمات مبهم
شب
سخنى نمى گويد
حكم مى كند.
•
نابيناى تو ام
نزديك تر بيا
فقط به خط بريل مى توانم كه تو را بخوانم،
نزديك تر بيا
كه معنى زندگى را بدانم.
•
مى خواستم جهان را به قواره ى رؤياهايم درآرم
رؤياهايم به قواره ى دنيا در آمد.
•
پس اين فرشتگان به چه كارى مشغولند
كه مثل پرندگان راست راست مى چرخند در هوا
سر ماه حقوقشان را مى گيرند.
پس اين فرشتگان به چه كارى مشغولند
كه مرگ تو را نديدند
كاش پر و بالشان در آتش آفتاب تير بسوزد
ما با زغالشان شعار خيابانى بنويسيم.
پس اين فرشتگان پير شده
جز جاسوسى ما
به چه كار بدِ ديگرى مشغولند
كه فرياد ما به گوش كسى نمى رسد.

[Saman]

پس نام
چندان فرقی نمی‌کرد
امیرآباد، کارگر

کاکتوس فراوانی دیده‌ام
که پرندگان کویری را
در سینه‌ی خارآکندی جای می‌دهند
گلِ سرخی مسموم، مسموم دیده‌ام
که حنجره‌ات را سوراخ کرده بود

امیرآباد، کارگر
امیرآباد، کارگر
از پس باریدن است
که تاول ابرهای اسیدی
بر تن‌مان آشکار می‌شود

ما را ببخش خیابان بلندم که چراغ‌هایت در قطرات خون روشن می‌شوند

امیرآباد، کارگر
امیرآباد، کارگر
من که تو را خیابان ( نـــدا ) می‌خوانم

[ZaRi]

باران
ببار
ببار و خيابان ها را غرق كن
بر سر اين چهار راه
در انتظار نوحيم .
باران ببار و تنگ حوصلگي مكن
آب ، اگر از سر نگذشته باشد
كشتي نوح
نخواهد رسيد .
نوح خواهد آمد
و كبوترش را
بر ميدان ها و اداره هاي دفن شده در توفان
رها خواهد كرد
تا بر نك بانك ها بنشيند
و از رستگاري
خبر آورد .
قدري شتاب كن باران
ببين دلال هاي چوب
چه گونه بر هر سويي مي دوند و عرق مي ريزند
باران
ببار و خيابان ها را غرق كن
و فقط لامپ ها را نپوشان
كه چهره ي نوح را ببينيم
ما از جماعت كشتي
فقط ابليس را مي شناسيم .

[Farnaz · Rating 4 out of 5]

نامم را فراموش کرده ام
کبریت بزن
دستم را از یاد برده ام

به زندانی شبیه ام که راه فرارش لو رفته باشد
انقدر شلوغ ام که می خواهم همه را بر خودم بشورانم
به خودم که فکر می کنم
چون چاقویی به مرگ نزدیک ام

رضا بروسان
____________________________________________________________
تو نخواهی آمد
و شعر
داستان پرنده ای است
که پرواز را دوست دارد
و بالی ندارد.
____________________________________________________________
در سایه ی چاقو
سنجاقک
خواب رفته است
با رویای دو باز جوان
در پرهایش
____________________________________________________________
باد
بوی تنش را
در اتاق تهی می چرخاند
____________________________________________________________
و سیب
طعم بهشت را
در کهکشان ساده ی پوستش حفظ کرده است
____________________________________________________________
ای کاش نام را
چون پیراهن خیسی می شد
از تن بیرون کشید و به گوشه ای پرت کرد
ای کاش نام را
در حفره ی دیواری می شد
نهان کرد
اما نام
به چهره ی آدمی درمی آید
با انسان رشد می کند
چهره ی آدمی را می پوشد
و خود انسان می شود
____________________________________________________________
تو دیگر نیستی
انار شکسته‌یی که خاطره‌های خونینش تنها، بر دست و دهان می‌ماند

تو دیگر نیستی
مگر به صورت شعری در دهان
و لمس سرانگشت‌های تمام شده‌ات
در دست‌های‌مان

شگفت، لعلگونه، درخشان، پرداخت شده، آبگون
انار دهان گشوده
از این بیش
نمی‌ماند
بر درخت
____________________________________________________________
دلم به بوي تو آغشته است
سپيده دمان
كلمات سرگردان بر ميخيرند و خوابالوده دهان مرا ميجويند
تا از تو سخن بگويم

كجاي جهان رفتهئي

نشان قدم هايت
چون دان پرندگان
همه سوئي ريخته است
باز نميگردي، ميدانم
و شعر
چون گنجشك بخار آلودي
بر بام زمستاني
به پاره يخي بدل خواهد شد.
____________________________________________________________
حکایت باران بی امان است
این گونه که من
دوستت می دارم
شوریده وار و پریشان
بر خزه ها و خیزاب ها
به بیراهه و راهها تاختن
بی تاب، بی قرار
دریایی جستن
و به سنگچین باغ بسته دری سر نهادن
و تو را به یاد آوردن
حکایت بارانی بی قرار است
این گونه که من دوستت می دارم
____________________________________________________________
و می دانم سکوت
فقط به خاطر من سقوط است
اما من
دلتنگ توام
شعر می نویسم
و واژه هایم را کنار می زنم
که تو را ببینم
____________________________________________________________
می آیی و چون چاقویی روزم را به دو نیم می کنی
نیمی، بهار هلهله زن، توفان های سرخوش
نیمی که نیامده بودی هنوز
و بوی نان کپک زده را می دهد
____________________________________________________________
روز یخ زده ام را
در گرمای تنت آب کن
____________________________________________________________
سپاسگزارم درخت گلابی
که به شکل دلم درآمدی
چه تنها بودم
____________________________________________________________
سراسر نام ها را گشته ام
و نام تو را پنهان کرده ام
می دانم شبی تاریک در پی است
و من به چراغ نامت محتاجم
توفان هایی سر چهارراه ها ایستاده اند و
انتظار مرا می کشند
و من به زورق نامت محتاجم
آفتاب را به سمت خانه ی تو گیج کرده ام
گل آفتاب گردان وان گوک
____________________________________________________________
چه می گذرد در کتابم
که درختان بریده می شوند
کاغذ می شوند
تا از تو سخن بگویم
____________________________________________________________
لبخندت را دیده ام
که مرا متولد می کند
بر کرانه ی بادها از من
مجسمه ای از شن می سازد
و به آب ها فرمان پراکندن می دهد

ای شکوفه ی خاموش
در برف آخر اسفند
ئر پیراهن نازکت گرمم کن
____________________________________________________________
به سرش زده باد
نگاهش کنید!
چگونه میان درخت ها می دود، و سرش را به پنجره ها می کوبد
به سرش زده باد
دستش را
به دهان گنجشک ها گذاشته نمی گذارد سخنی بگویند
آب حوضچه را به هم می ریزد
فرصت نمی دهد که گلویش را ماه تر کند
به سرش زده این برهنه ی گرمازده...

گفته بودم طوری بیایی که بوی تو را باد نشنود!
دیوانه شده این پسر
پیراهنت را به دهان گرفته کجا می برد!
____________________________________________________________
می خواستم ترانه یی باشم
که بچه های دبستانی از بر کنند
دریا که می شنود
توفانش را پشتش پنهان کند
و برگ های علف
نت های به هم خوردن شان را
از روی صدای من بنویسند.

می خواستم ترانه یی باشم
که چشمه زمزمه ام کند
ابشار
باسنج و دهل بخواند.

اما ترانه یی غمگینم
و دریا،غروب
بچه هایش را جمع می کند که صدایم را نشنوند.

نت هایم را تمام نکرده
چرا
رهایم کردی
____________________________________________________________
دیر آمدی موسی
دوره ی اعجاز ها گذشته
عصایت را به چارلی چاپلین هدیه کن
تا لااقل کمی بخندیم
____________________________________________________________
روز
با کلمات روشن حرف می زند
عصر
با کلمات مبهم
شب
سخنی نمی گوید
حکم می کند
____________________________________________________________
بازی تمام شد
و تو را در بازی کشتند
____________________________________________________________
نابینای توام
نزدیک تر بیا
فقط به خط بریل می توانم که تو را بخوانم،
نزدیک تر بیا
که معنی زندگی را بدانم.
____________________________________________________________
می خواستم جهان را به قواره ی رویاهایم درآرم
رویاهایم به قواره ی دنیا درآمد
____________________________________________________________
باران که فرو می بارد، می پرسی
فروتر از این جایی هست
آری
انزوای عمیق تری، زخم های عمیق تری، صبر عمیق تری
____________________________________________________________

دخترم
سنت شان بود
زنده به گورت کنند
تو کشته شدی
ملتی زنده به گور می شود.
ببین که چه آرام سر بر بالش می گذارد
او که پول مرگ تو را گرفته
شام حلال می خورد.
تو فقط ایستاد ه بودی
و خوشدلانه نگاه می کردی
که به خانه ات بر گردی
اما دیگر اتاق کوچک خود را نخواهی دید
دخترم
و خیل خیال های خوش آینده
بر در و دیوارش پرپر می زنند.
تو مثل مرغ حلالی به دام افتادی
مرغی حیران
که مضطربانه چهره ی صیادش را جستجو می کند
تو به دام افتادی
همچون خوشه ی انگوری
که لگدکوب شد
و بدل به شراب حرام می شود.
کیانند اینان
پنهان بر پنجره ها، بام ها
کیانند اینان در تاریکی
که با صدای پرنده ی خانگی
پارس می کنند.
کشتندت دخترم
کشتندت
تا یک تن کم شود
اما تو چگونه این همه تکثیر می شوی.
آه ندای عزیز من
گل سرخی که بر گلوی تو روییده بود
باز شد
گسترده شد
و نقشه ی ایران را در ترنم گلبرگ هایش فرو پوشانید
و اینانی که ندا داده اند
بلبلانند
میلیون ها تن که گرد گلی نشسته
و نام تو را می خوانند.
یعنی ممکن است صداشان را که برای تو آواز می خوانند نشنوی
یعنی پنجره ات را بستند که صدای پیروزی خود را هم نشنوی
ببین که چه آرام سر بر بالش می گذارد
او که صید حلال می خورد
___________________________________________________________

[azam · Rating 3 out of 5]

دخترم سنتشان بود
زنده به گورت کنند
تو کشته شدی
ملتی زنده به گورمی شود
...