The Black Phone

by Joe Hill

This short story was originally published in Joe Hill's collection 20TH CENTURY GHOSTS.

Genres: Horror, Short Stories, Fiction, Thriller, Paranormal, Ghosts, Fantasy

27 pages, ebook

First published January 23, 2009

About the author

Joe Hill's debut, Heart-Shaped Box, won the Bram Stoker Award for Best First Novel. His second, Horns, was made into a film freakfest starring Daniel Radcliffe. His other novels include NOS4A2, and his #1 New York Times Best-Seller, The Fireman... which was also the winner of a 2016 Goodreads Choice Award for Best Horror Novel.

He writes short stories too. Some of them were gathered together in his prize-winning collection, 20th Century Ghosts.

He won the Eisner Award for Best Writer for his long running comic book series, Locke & Key, co-created with illustrator and art wizard Gabriel Rodriguez.

He lives in New Hampshire with a corgi named McMurtry after a certain beloved writer of cowboy tales. His next book, Strange Weather, a collection of novellas, storms into bookstores in October of 2017.

Reviews

[Gianfranco Mancini · Rating 4 out of 5]

Black Phone, originariamente pubblicato come 20th Century Ghosts, semplicemente Ghosts nell’edizione tradotta in italiano dalla Sperling & Kupfer nel 2009, è un'antologia più che discreta, che raccoglie alcune tra le migliori e più originali storie brevi scritte da Joe Hill, degno figlio di Stephen King, agli inizi della sua carriera.
La maggior parte delle storie sono, come potete ben immaginare, storie dell’orrore, che oscillano tra il blando ed il veramente terrificante, ma che comunque riescono quasi sempre nel raccontare i loro personaggi, e far interessare ad essi, con atmosfere che a volte ricordano non poco lo stile dell’illustre padre dell’autore, ma pur sempre mantenendo un tocco unico e personale.

Giudizio complessivo: 3.75

«Non trova anche lei che il racconto sia un esempio notevole di narrativa americana?» chiese Noonan.
«Sì. Sono d'accordo.»
«Non so come reagirà Kilrue quando saprà che vuole inserire il suo racconto nell'antologia, ma per quanto mi riguarda sono entusiasta. Spero di non averla spaventata troppo parlandole di lui.»
Carroll sorrise. «Non mi spavento facilmente.»

Best New Horror ☆☆☆☆☆

Ormai stufo marcio di leggere storie mediocri da inserire nell’antologia annuale America's Best New Horror di cui è curatore, Eddie Carroll incappa quasi per caso in un racconto talmente interessante, brutale come non ne aveva mai letti, da meritarsi un posto nell’edizione di quest’anno.
Eddie parte così alla ricerca dell’autore, non sapendo che questa potrebbe costargli molto più cara del previsto.

Una splendida lettera d’amore verso Non aprite quella porta che mi ha fatto inorridire restando incollato a leggere fino all’ultima delirante e raccapricciante pagina.

Alec tornò a guardare la ragazza che adesso era sprofondata nella poltrona. Teneva la testa appoggiata sulla spalla sinistra.
Le gambe divaricate in modo osceno. Aveva le narici e la bocca dalle labbra sottili coperte da una ragnatela di rivoli di sangue secco. Gli occhi rovesciati all'indietro che mostravano il bianco.
In grembo, un cartone di pop-corn capovolto.

Un fantasma del Ventesimo Secolo ☆☆☆☆

Imogene è giovane e bella e bacia come una star di quei film che conosce a menadito e che vede e rivede ogni giorno nel Rosebud Theater a lei tanto caro.
E resterà così per sempre, perché Imogene è morta nel 1945 e da allora attende un bacio mai arrivato nel buio del cinema.

Una gran bella storia d’amore e fantasmi, delicata, romantica ed inquietante.

Se il tuo migliore amico è brutto - e voglio dire orribile, deforme - non puoi prenderlo in giro proprio su questo. In un'amicizia, soprattutto tra due ragazzini, è permesso provocare una determinata quantità di dolore. Anzi, è quasi obbligatorio. Ma non si possono assolutamente infliggere ferite gravi; non bisogna mai, in nessun caso, aprire ferite che possono trasformarsi in cicatrici permanenti.

Pop Art ☆☆☆☆

Arthur Roth è un ragazzino solitario con il dono di attirare sciagure su di sé.
Non è davvero facile farsi delle amicizie quando sei l’unico ragazzo gonfiabile del paese.

Racconto più che originale ma decisamente un po’ troppo weird e bizarro per i miei gusti.
Nonostante tutto il finale è davvero notevole ed una lacrimuccia mi è scappata.

La porta si spalancò. Francis arretrò staccando dal pavimento le prime due zampe anteriori. Le sue mandibole emisero un veloce ticchettio simile al battito rapido dei tasti di una macchina da scrivere manuale. Buddy indugiò sulla soglia, una mano ancora sul pomello della porta. Il suo sguardo si posò sulla sagoma accovacciata di ciò in cui si era trasformato suo figlio.

Il canto della locusta ☆☆☆

Francis é infelice, una volta era umano ma ora non lo è più.
Perché Francis si é trasformato in una locusta di quasi due metri é mezzo.
E tutta Calliphora tremerà quando alla fine udirà il suo canto, il canto della locusta.

Un disgustoso incubo kafkiano che omaggia i b-movie di mostri in bianco e nero degli anni ‘50.
Non male, ma se avete paura degli insetti potrebbe rivelarsi essere fin troppo disturbante.

Raddrizzò il tavolino e stava cominciando a raccogliere i libri, quando Rudy chiese: «Tu credi ai vampiri, Max?»
Rudy era in ginocchio davanti a un ottomano che si trovava dall'altra parte dello studio. Si era chinato per recuperare alcuni fogli che erano caduti lì, ma poi la sua attenzione era stata catturata dalla borsa da dottore nascosta sotto il mobile. Rudy toccò il rosario annodato attorno ai manici.

I ragazzi Van Helsing ☆☆☆☆

Max e Rudolph sono i due figli del più famoso cacciatore di vampiri di tutti i tempi ed è finalmente venuto per loro il momento di seguire le orme paterne, compiendo l’inevitabile ed irreversibile passo dall’innocenza verso la consapevolezza.
Un passo che prima o poi arriva per tutti nel corso della vita, e le cui conseguenze portano con sé un grosso peso, questa volta più di altre.
Perché Max e Rudolph stanno per scoprire chi fosse in realtà Abraham Van Helsing.
Un integerrimo uccisore di creature della notte, o un assassino dalla mente malata che vedeva semplicemente dei mostri nei volti delle sue vittime?

Un originale, differente ed a tratti disturbante, seguito apocrifo del romanzo di vampiri per eccellenza, con cui trascorrere una piacevole, o spiacevole a seconda dei punti di vista, oretta prima di dormire.
Probabilmente sono una persona sgradevole in fondo al cuore, ma il finale mi ha strappato un ghigno malefico dalla bocca.

Scruto il suo volto e, come in un fumetto, sento un formicolio di orrore. Un movimento impercettibile cattura la mia attenzione. Una mosca sta zampettando sul labbro superiore dell'uomo.
Il corpo della mosca scintilla come un lingotto di metallo unto.
Esita per un istante sull'angolo della bocca, poi ci striscia dentro e scompare, e l'uomo non si sveglia.

Meglio che a casa ☆☆☆ 1/2

Una toccante storia di autismo ed amore tra un padre e suo figlio, ma che a mio parere avrebbe necessitato di parecchie pagine in più, e che ho trovato quasi fuori posto in questa antologia.
Mezza stellina in più per il finale, che mi ha lasciato un vero e proprio groppo in gola.

Due mesi più tardi era scomparso un altro bambino, il 1° giugno. I giornali avevano soprannominato il responsabile delle
sparizioni il Rapitore di Galesburg, un nome che secondo Finney non faceva paura quanto quello di Jack lo Squartatore. Il rapitore aveva preso un terzo bambino il 1° ottobre, una giornata che profumava di foglie morte schiacciate per terra.

Black Phone ☆☆☆☆☆

Jack Finney ha tredici anni e si trova in grossi guai.
Da un paio di anni qualcuno porta via i ragazzi di Galesburg facendoli sparire per sempre, e adesso Jack rischia di fare la stessa fine.
Perché Jack si trova rinchiuso nel seminterrato dello psicopatico, un luogo macchiato dal sangue di una mezza dozzina di bambini uccisi, e presto verrà il suo turno.
Ma Jack non è da solo.
Con lui c’é un vecchio telefono, nero e senza linea ormai da anni, che tuttavia continua a squillare nel cuore della notte.
Perché all’altro capo dell’apparecchio, si possono ancora sentire le voci delle precedenti vittime dell’assassino di bambini, decise più che mai a far sì che quanto è successo a loro non si ripeta di nuovo.

Breve, intenso e disturbante, a mani basse uno dei migliori racconti contenuti in questa antologia, e non vedo l’ora di vedere prima o poi l’adattamento cinematografico uscito lo scorso anno.
La foto in copertina presa dal film, raffigurante Ethan Hawke nei panni del Rapitore, è semplicemente da brividi, e mi ha fatto comprare all’istante questo libro senza neanche guardarne prezzo e sinossi.

«Vado a cercare aiuto», disse e stava già per torcere il busto, pronto a voltarsi e correre via. Poteva raggiungere la 17K in un minuto e fermare una macchina di passaggio.
«No», disse lei, il tono della sua voce di colpo spaventato.
«Non andare. Ho paura. Non so dove sia andato. Potrebbe essere ancora qui vicino. Potrebbe essere andato solo a lavarsi.» Gettò un'occhiata colma di panico verso lo stagno.

Tra due basi ☆☆☆☆

Dopo un alterco con una collega, Wyatt viene licenziato dalla videoteca dove lavorava e si trova a vagabondare senza meta finché non incappa in una macchina ferma sul ciglio della strada.
Una macchina con all’interno una donna ed i suoi due figli, uno dei quali sta morendo dissanguato.
E la donna impugna un coltello che afferma di avere strappato al loro aggressore…

Quasi cinque stelle per questo racconto intenso e raccapricciante, ma alla fine mi é sembrato necessitasse di almeno un’altra ventina di pagine ed il finale mi ha lasciato davvero l’amaro in bocca.

La lunghezza dell'orlo di satin del mantello era appena sufficiente perché potessi legarmelo attorno al collo.
Restai seduto a lungo sul bordo della mia branda, appollaiato con i piedi sollevati, come un piccione su un davanzale, la coperta che scendeva poco oltre la metà della mia schiena. Il pavimento era trenta centimetri sotto di me, ma ai miei occhi sembravano dodici metri. Alla fine, mi lanciai.

Il mantello ☆☆☆

Dopo aver ritrovato il lacero mantello che indossava quando giocava ai supereroi da bambino, Eric scopre di riuscire realmente a volare.
Ma cosa può succedere quando a ricevere poteri sovrumani é un pericoloso sociopatico?
Sicuramente potete indovinare la risposta.

Questa rivisitazione di Joe Hill del mito del supereroe non è niente male davvero, e mi ha ricordato non poco L'Angelo del Male - Brightburn, divertente e disturbante film horror del 2019 che rivisita furbescamente in chiave horror le origini di Superman.
Purtroppo il racconto dura veramente troppo poco e lascia parecchie cose in sospeso, così prima o poi mi toccherà procurarmi le miniserie a fumetti della IDW basate su di esso per poterne sapere qualcosa in più sul Mantello ed il suo possessore.

«Questo non è del tutto esatto», disse Alinger. «Ogni contenitore è sigillato ermeticamente. Ciascun alambicco contiene il respiro di una persona in punto di morte. Possiedo la più grande collezione di ultimi respiri che esista al mondo, sono più di cento. Alcune di queste bottiglie contengono gli ultimi respiri di persone molto famose.»


L'ultimo respiro ☆☆☆

Venghino, siore e siori! Benvenuti nel Museo del Silenzio del Dr. Alinger, dove ogni vostro respiro potrebbe essere l’ultimo… ma non temete, non andrà perduto e lo conserveremo con cura.
Insieme a tutti gli altri.

Una premessa molto interessante per un racconto originale, macabro e raccapricciante, ma che si è rivelato essere davvero troppo, troppo, corto.
Finale fin troppo repentino e telefonato, comunque efficace, da pelle d’oca.

Il bosco fantasma ☆☆☆

Il racconto più breve dell’antologia, ed uno di quelli che mi sono piaciuti di meno, talmente breve che aggiungerne un estratto significherebbe spoilerare gran parte.
Quasi la premessa di una storia di fantasmi mai sviluppata e continuata, ma forse sono io che non l’ho capita fino in fondo.
Si legge in cinque minuti, ve ne basteranno altrettanti per dimenticarla.
Tre stelline di manica larga.

Lima Slim, a quanto pareva, in più di un'occasione non aveva esitato a sparare; una volta, aveva persino costretto alcuni uomini, minacciandoli con la pistola, a saltare giù da un vagone mentre il treno sfrecciava a ottanta chilometri all'ora. Lima Slim era famoso per le cose che aveva fatto. Famoso, quantomeno, tra i vagabondi.

La colazione della vedova ☆☆☆☆

Killian il vagabondo sta passando davvero un periodaccio, rimasto solo dopo la perdita del suo compagno di viaggio e migliore amico.
Il povero senzatetto gira per l’America in treno senza una meta, ma il luogo dove conducono le rotaie non è purtroppo sicuro per quelli come lui.

Per niente pauroso, comunque un piacevole racconto gotico di altri tempi, quasi una parabola sull’accettazione della perdita e la gioia del dare.
Non male davvero, ma con un pizzico di orrore avrebbe potuto essere memorabile, a mio avviso.
Tre stelle e mezzo arrotondate in eccesso, perché probabilmente ero dell’umore giusto quando l’ho letto e mi è piaciuto comunque parecchio.

Per la verità, Bobby aveva trovato abbastanza inquietante Tom Savini che, mentre lo truccava, continuava a studiare un libro fotografico di autopsie. Le persone ritratte in quelle foto - la carne devastata e a brandelli, i volti tragici - erano morte per davvero e non si sarebbero alzate in piedi più tardi per andare a prendere una tazza di caffè al buffet della troupe.

Bobby Conroy ritorna dal mondo dei morti ☆☆☆☆☆

Bobby Conroy ha trovato lavoro truccato da zombie come comparsa sul set di Dawn of the Dead, un film a basso costo scritto e diretto dal regista americano George Romero, destinato poi ad entrare nella storia della cinematografia mondiale, nonché nei sogni ed incubi di centinaia di appassionati spettatori incluso il sottoscritto.
Sul set, Bobby ritrova Harriet, sua vecchia fiamma del liceo ora sposata, a sua volta truccata da zombie insieme a suo figlio, anche loro intenti a lavorare come comparse per una manciata di dollari.

Potrebbe sembrare fuori posto in una antologia horror, ma questo racconto, una splendida storia d’amore e seconde possibilità, é un gran bell’omaggio a George Romero, si è rivelato essere quello che mi é piaciuto di più.
E le comparsate dello stesso Romero, di Tom Savini, e, a sorpresa, di Robin Williams tra i comprimari, sono state tra le più gustose ciliegine sulla torta di sempre.

Da applausi.

La più inquietante di tutte le maschere era appesa a una delle finestre. Era fatta di plastica deformata e trasparente e somigliava al volto di un uomo scolpito in una lastra di ghiaccio impossibilmente sottile. Era difficile scorgerla lì, davanti al vetro, e trasalii quando la vidi con la coda dell'occhio.

La maschera di mio padre ☆☆☆

Alla mamma di Jack piace raccontare storie e giocare.
Nel corso di una scampagnata decisa sul momento, presso la casa di famiglia vicino al lago, la mamma di Jack inizia a narrare una storia macabra per suo figlio e suo marito.
Una storia che Jack faticherà non poco a separare dalla vita reale.
Se mai ci riuscirà.

Un folle racconto su come travestimenti e giochi in famiglia possono influire sulla mente di un giovane tredicenne.
Bizzarro, surreale, onirico ed inquietante, a tratti quasi una versione da incubo di Alice nel Paese delle Meraviglie, ma le domande rimaste senza risposta sono parecchie, e non sono davvero sicuro di averlo compreso fino in fondo.
Un’altra storia breve che, a mio parere, avrebbe funzionato meglio come racconto lungo.

Io avrei voluto setacciare subito la cantina per scoprire se ci fosse davvero un intruso, ma ogni volta che cercavo di parlare, mia madre mi lanciava un'occhiata severa e mi zittiva con un gesto della mano. Lei e Morris salirono al piano di sopra e io rimasi seduto al bancone della cucina a fissare irrequieto e angosciato la porta della cantina per quasi un'intera ora.

Ricovero volontario ☆☆☆☆

Morris, il fratello minore ed autistico di Nolan, è scappato dall’istituto dove viveva.
Nolan é convinto che la cosa potrebbe avere a che fare con la scomparsa di un vecchio amico d’infanzia, Eddie Nolan, avvenuta nel 1977 in una giornata d’Ottobre.
Perché Morris possiede il dono di costruire meravigliose costruzioni labirintiche con scatole di cartone ed ogni altra cosa che riesca a trovare, ma a volte ci si può perdere all’interno e finire in posti lontani.
Da cui non vi è ritorno.

Il racconto più lungo dell’antologia, nonché uno dei più fantasiosi e disturbanti, quasi un accenno di temi ed atmosfere che l’autore riprenderà poi successivamente in Locke & Key, capolavoro a fumetti trasposto in una più che godibile, ma decisamente non all’altezza dell’opera originale, serie televisiva in tre stagioni.

Godibile e toccante.

Il padre di Helena è appena morto da poco, quando lei comincia ad udire rumori provenienti dalla cantina.
E’ la vecchia macchina da scrivere che suo padre usava ogni giorno, e che, a quanto pare, ha ancora molto da raccontare…

Ringraziamenti - La macchina per scrivere di Sheherazade ☆☆☆

Attenzione a non saltare la postfazione con i ringraziamenti finali, l’autore si accomiata ringraziando i suoi lettori e regalando loro, inaspettatamente, una breve e piacevole storiella di fantasmi.

[Ron · Rating 4 out of 5]

The touch of supernatural here comes almost unexpectedly, and when it does it is in the right place, right time with the clacking of the ringing bells followed by the sudden depth of story as well as an unseen aspect with only a few lines. Immediately, I am reminded of Joe Hill's subtle story-telling ability. I don't think this is his best short story in the superb “20th Century Ghosts” collection, which is saying a lot.

[Sam Quixote · Rating 1 out of 5]

A clown is abducting kids in a small town. Sound familiar? And it’s by Stephen King’s son, Joe Hill, no less! Balloons feature and, oh yeah, the main character’s sister also happens to have the Shining.

Hill’s short story The Black Phone has so many famous features of his dad’s work that it made me wonder whether this was intended to be a part of King’s shared universe - a lot of his books have become connected to one another over the years - or whether it’s a straight-up pastiche of IT. I’m pretty sure though it’s simply a bad piece of fiction by an overrated writer.

The main character, Finney, is abducted by Al the clown (I know - for no reason the two main characters are named after the actor Albert Finney) where he spends the entire story locked in a basement with a black phone that isn’t connected to anything. It’s not riveting to read to say the least as barely anything happens until the silly ending.

There’s potential here - Al could’ve been a compelling character if he had been fleshed out rather than be one-dimensional, the black phone could’ve done something more interesting than what it did - but Joe Hill doesn’t realise any of it and tells a very dreary and instantly forgettable story instead. Hill remains a dismal storyteller. I only hope the movie adaptation is nothing like the original source material.

[RivetingReads · Rating 3 out of 5]

I watched the movie tonight which I loved so much and came home and read the short story. It was a good short story, but what was added to the movie made the story fantastic! Horror lovers, go see the movie! 🍿🎥🎞

[Leo · Rating 2 out of 5]

These stories feel way to short for me unfortunately. Not much depth or anything to hold onto.

[Alla Komarova · Rating 5 out of 5]

Коротка проза Джо Гілла — що може бути прекраснішим доповненням до осені? (а також літа, зими та весни).

16 оповідань та одна замальовка (інакше ту оповідку на 2 сторінки не назвеш), де саме "Чорний телефон" — навіть не найкраще 🌹

Що їх всіх об'єднує? Стиль Роберта Шеклі, а саме — розповідь без завершення. Але це не той випадок, коли вам дали книгу із видраними сторінками в кінці. Це, як правильно сказала Женя на розмові про цю збірку, — запрошення до співтворчості. Автор залишає привілей читачу самому вирішити, добіжить хлопець до поліцейських чи ні, рятівний шлях обрав герой чи ні, продовжиться розмова героїв чи це була їхня остання зустріч.

🦋 Ще варто пам'ятати (але тут зі мною може посперечатися Серафима і можливо я навіть сильно не пручатимусь), що не всі оповідання тут — це горор. Але це якщо вважати горор жанром, а не методом на рівні із реалізмом та фантастикою. Адже 4 оповідання — чистісінька собі драма. Це:

⏳ "Ліпше, ніж удома" — прощання батька із сином, який вже ніяк не може відвідувати школу "для всіх", адже потребує особливих умов та догляду.

⏳ "Боббі Конрой постає з мерців" — випадкова зустріч після багатьох років двох закоханих, в яких тоді не склалося, а зараз вони жалкують про це в свій спосіб.

⏳ "Останній подих" — етюд про відвідування незвичного музею, що завершується трагедією.

⏳ "Сніданок у вдови" — неймовірно сатирична (але це зрозумієте в самому кінці лише) історія про часи Великої Депресії.

💀 Решта — чистий жах. Привиди, вампіри, серійні маньяки-вбивці, перетворення на комах-людожерів, блукання по потойбіччю, зустрічі із дивними істотами — усе різноманіття того, що жахає, що тривожить та від чого вас ще бабуся застерігала згадувати проти ночі.

Гілл — це прям достойне яблучко нами всіма любимої яблуньки. Нам треба більше Гілла! Тому активно чекаю на анонсовану в Vivat "Країну різдва" 👁👁

💀 А вам нагадую, що всі наявні в мережі магазинів Vivat книги (у тому числі і "Чорний телефон") ви завжди можете купувати із 10% знижкою по промокоду daphnia

А от обкладинка на збірці — справжній саботаж 😭 Не передає ані суті, ані настрою її.

[Andrew Lennon · Rating 3 out of 5]

That was a pretty cool story. It went the way I hoped it was going to go anyway. I do feel that maybe when hill started off writing this he was planning for something longer and something a bit different. Maybe during the process he decided he had enough of this story and cut it short.
It's a good short story but it had the potential to be a very good full length novel.

All reviews can be found at http://lennonslair.blogspot.co.uk

[Horror Sickness · Rating 4 out of 5]

A short but intense novella about a man called the grabber and a town where kids have been disappearing for years.

A terrifying tale about the darker side of humanity but also the will to survive.

Since this is a short tale there is not much more I can say but if you enjoy really dark disturbing stories, this one will be for you.

[♥Milica♥ · Rating 4 out of 5]

Joe Hill, I wasn't familiar with your game!! I read this because of the new movie, and was pleasantly surprised at how much anxiety it gave me in less than 50 pages. If that's not a glowing endorsement, then I don't know what is.

I haven't seen the first movie either, so I went into this completely blind, but with an idea that one of the characters was going to be a pedo, because I did see people mentioning that on Twitter.

I wouldn't say that spoiled things for me though, I still enjoyed this immensely, and I can see why Mr Hill is such a popular horror author now. The tension was top notch, I was on the edge of my seat from the very first appearance of the black balloons all the way till the end.

One thing I'd change though is making this a full length book...which I guess the movie did. But I was so disappointed when I reached the end and that was it, game over. There was a sort of consolation prize, in the form of another spooky story, but I wanted more of THIS story. Anyway, I'm really looking forward to the film now, let's hope it delivers.

4.5

[Shannon · Rating 1 out of 5]

Was hoping for more backstory or something after watching the movie but besides the basic premise the two are almost nothing alike. Watch the movie instead.

[☠tsukino☠]

Già pubblicato come Ghosts

Non molto tempo fa ho visto il film Black Phone
https://www.comingsoon.it/film/black-...
che mi è veramente piaciuto (era tanto che non vedevo un horror che mi soddisfacesse); ovviamente dovevo leggere il racconto da cui è stato tratto, per cui eccomi qua 😁

15/06/23 Best new horror ***
Non mi ha particolarmente entusiasmato; fin troppo prevedibile (ma forse lo sapeva anche Joe Hill)
tutta la narrativa è un parto della fantasia, e quindi essenzialmente fantasy

[Victoria · Rating 2 out of 5]

Beautiful concept but misses the mark for me sadly.. I’m extremely excited to see the movie rendition…also not a fan of the use of calling the man fat so repeatedly and expecting that to produce a distaste and fear and disgust in us for that character. Even Clive barker at least made obesity grotesque and explained it in ways useful to things happening versus just calling someone fat 500 times. Just one of my pet peeves.

[Олександр Грозов · Rating 4 out of 5]

Зазвичай я уникаю збірки оповідань. На такі книжки великим щастям стане, якщо хоча б три твори мені сподобаються. Ця книжка трохи стала винятком. Більшість оповідань дійсно були для мене не цікавими, але їх фінали змогли мене зачепити та сподобатися.
Головна проблема цієї книжки те, що її продають як збірку жахів від сина короля жахів. Насправді, більшість творів з дуже сильним скреготом зубів можна віднести до цього жанру.
Мені особливо сильно сподобалися оповідання:
Хлоп-Арт: дуже дивний і химерний, але зміг запасти мені у серця. Можу назвати його найкращим у збірці.
Чорний телефон: простий, швидкий та захоплюючий. Хоча я бачив фільм і знав фінал, все одно напружено гортав сторінки та боявся останніх сторінок.
Останній подих: оповідання з моторошною та похмурою задумкою. Сподобалося, але не покидає відчуття, що я вже десь бачив цю історію

[~:The N:~ · Rating 3 out of 5]

The movie trailer looks really interesting, which made me look for the story.
My impression after reading: somehow I think the film sounds promising, the short story itself just so-so.

⭐⭐½

[Dan · Rating 5 out of 5]

“It’s for you…” 📞

[Dmytro Boryviter · Rating 3 out of 5]

Цю збірку я мучив практично місяць. Деякі оповідання пролітали швидко, але здебільшого ловив себе на думці, що не хочеться брати книжку до рук. Звичайно, злий жарт зіграло те, що автор – син Кінга, а значить прийшлося боротися із завищеними очікуваннями. На жаль – яблучко впало занадто далеко від яблуньки.

Більшість оповідань сухі та порожні, наче спеціально написані, щоби:
а) набити обʼєм;
б) поставити галочку в особистому чек-листі автора з темами, на які він хотів би написати хоч щось.

Проте, серед 15 (і одного бонусного) оповідань, є, на мою думку, декілька достойних текстів, а є і дійсно шедевр - «Хлоп-Арт». Саме це оповідання змусило мене добити збірку до кінця. Я схрестивши пальці, чекав, що попадеться ще один такий діамант, але, на жаль.

Це меланхолійний і емоційний текст, страшний не типовими горорними штучками, а людською байдужістю і несправедливістю. Чим далі занурюєшся в оповідання, тим більше наростає напружене відчуття можливої смерті героя, життя якого ніхто не сприймає серйозно. Стає зрозумілим, що не зомбі, привиди, маніяки страшні, а звичайні люди, яким все одно.
Оповідання написано якісно. Ідея максимально неординарна. А кінець оповідання такий сильний, що заставляє ще раз згадати, як виглядає і для чого створена справжня література.

Спершу батько не любив Арта, але після того, як ліпше з ним запізнався, – щиро зненавидів.

Коли ми вирішили щодня ходити до Арта, коли це увійшло у звичку, я замислився: чому взагалі колись хотів, щоб ми сиділи вдома в мене? До прогулянки я звик – подолав ту відстань туди-назад стільки разів, що перестав помічати, наскільки довгою, майже нескінченною була та дорога. Навіть із нетерпінням чекав на пообідній моціон крізь звивисті приміські вулички, повз будинки в діснеївських відтінках: лимонні, черепашкові, мандаринові. Долаючи відстань між моїм домом та Артовим, я уявляв, що мандрую крізь зони дедалі глибшої тиші та спокою, а осердям усієї цієї злагоди був сам Арт.

Telegram https://t.me/d_boryviter
Instagram https://www.instagram.com/d_boryviter

[AmBerGUR · Rating 4 out of 5]

Just a quick read for when I’m in the waiting room with my dad.

[Susana Chávez · Rating 3 out of 5]

Por un momento me quedé pensando en el final del cuento y dije "ª" porque la analogía que mete no entro en mi cerebro de chorlito.
Pero weno con w, para pasar el rato, toca ver la película.

[Michael Sorbello · Rating 3 out of 5]

A creepy kidnapping story that would’ve worked much better as a novel. One thing that I’ve noticed after reading several of Joe Hill’s short stories is that they have excellent premises that are always cut short with an abrupt ending that really doesn’t make any sense. They’re enjoyable for mood and atmosphere but the endings are rarely satisfying.

[lexi ⋆˚࿔ · Rating 3 out of 5]

I thought it might be better, but it was too short and rushed

[Chlo Bolton 🍃 · Rating 5 out of 5]

“It's for you" 📞

[Neeki · Rating 3 out of 5]

2.5 Stars

Meh. The ending was so abrupt, pretty underwhelming to be honest. I hope the movie turns out good.

[emanumela · Rating 4 out of 5]

4.5 ⭐️

[Andriana · Rating 4 out of 5]

Гілл чудово вміє писати побутовий жах, такий який росте з чогось дуже простого й буденного. Телефон. Коридор. Замкнені двері. Чужий голос. І вже в голові сам домальовуєш решту.
Збірка хороша, і в більшості саме своєю різноманітністю: є містичне, є трилерне, є чистий хорор, а є зовсім нешкідливі на вигляд оповідання, але і вони все одно залишають трохи тривоги

[Fleur · Rating 3 out of 5]

I really liked the movie, so wanted to read the story. This is one of the rare cases where the movie is better than te original story. It just felt hasted and you don't really feel for the protagonist, because he is a totally flat character. 3 stars from me because I do did enjoy the plot of the story and because it was the base for the movie, which was really good in my opinion.

[Lena St · Rating 5 out of 5]

Це дуже хороша збірка із оповіданнями на всі смаки, які я вже читала раніше, але дуже приємно читати українською і в такому чудовому оформленні, - так, в неї реально чорносрібляста обкладинка, від чого я просто у захваті, а очі кіношного Хапача дивляться просто в душу. Та детальніше розказати я хочу ось про що.

Читаючи її, я раптом зрозуміла, що це фактично "парна" збірка до "Ярмарки нічних жахіть" - це оповідання Кінга, але не прості, а золоті, в сенсі, оммажні - кожне з них, то фактичний оммаж та навіть певна стилізація на честь оповідань відомих авторів, які свого часу вплинули на Стівена Кінга, і ось так він їм віддав шану.

Так от, я можу майже дати руку на відсіч, що "Чорний телефон" Гілла - також збірка таких оммажів, тож розповім про ті, котрі, як мені здається, я впізнала.

📃"Привид ХХ століття" - історія про дівчину-привида, яка оселилася у старому кінотеатрі "Роузбад", де колись померла під час сеансу . Якщо це не оммаж готиці Амброза Бірса про привидів, то я годна з'їсти свої електронні квитки на "Субстанцію".

📃"Ти почуєш спів сарани", про хлопа, який одного разу перетворився на жахливу комаху, і тим самим, мабуть, нарешті досягнув гармонії. Це привіт однойменному старому фільму, ну і авторові оригінальної оповідки The Fly теж, мабуть, Жоржеві Ланжелану (до речі, крутезне оповідання, дуже раджу).

📃"Абрагамові хлопці" - про синів ван Гелсінга, і тут все абсолютно прозоро. До речі, класне оповідання, і справді моторошне, одне з найкращих.

📃"Ліпше ніж удома" - безпомильний вайб кінгівських "Сердець в Атлантиді", щемкий та меланхолійний.

📃 "Чорний телефон" - про хлопчика, якого викрав маньяк та про телефон, яким дзвонять мерці. Це неочевидний зв'язок, але я думаю, що трохи натхнення від класичного рвущого душу батькіського Sorry, Right Number - там точно є, я це відчуваю своїм фанатським серденьком.

📃 "Мертводерево" - це теж Амброз Бірс, тут взагалі до ворожки не ходити, навіть формат есею-мініатюри його, рідний.

📃"Сніданок у вдови" - про хлопа, який подорожує товарняками в буремні роки Великої Депресії. Це взагалі не горор та не містика, це гарний твір, але я полюбила його не тільки за це - він розблокував мій старезний дитячий спогад, коли я читала абсолютно чудову і болісну історію про двох братів та їхнього друга Хові, що грав на банджо; як в ті стрьомні часи вони втекли з дому та подорожували Штатами, і якою трагічною та цікавою вона була. Авторка цієї книги - американська письменниця Айрін Гант, No Promises in the Wind - українською її, на жаль, не перекладали, здається, - дуже класна книжка, і "Сніданок у вдови" абсолютно точно написаний під її впливом.

📃"Батькова маска" - таємничий твір в дусі магічного реалізму, про хлопчика, який разом із своїми багатими та проблемними батьками направляється у заміський маєток, ховаючися від таємничих та моторошних людей-гральних карт. Так от, якщо це не The Ruins of Contracoeur Джойс Керол Оутс, то я тоді не знаю, дуже схоже не лише за зав'язкою, але й за настроєм, такий ж сюрреалістичний.

📃"За власним бажанням" - історія про хлопчика, який міг змінювати час та простір, і це оповідання абсолютно точно є наслідком натхнення кінгівським Mrs. Todd's Shortcut, одне з моїх улюблених його оповідань, яке, до речі, скоро вийде українською у збірці "Команда скелетів".

[Michelle · Rating 1 out of 5]

Went to see the movie based on this short story today and overall felt like the movie was pretty decent. Thought they could have delved a little deeper into why the Grabber kidnapped kids, some backstory into who he was and why he was the way he was, but other than that, it was ok. Decided to read the short story because hey, the book is always better, right? In this case, no. 100% no. I got way more from the movie. The short story fell so flat for me, I’m actually amazed they were able to make it into a movie. Some differences are that in the story, the mom seems to still be alive and the whole supernatural dream element his sister seems to experience in the movie seems to be gone or almost not even worth mentioning. The grabber is some fat dude in the story who does not wear a mask. The phone even plays a very small role in the story in comparison to the movie where at least each kidnapped boy gets to try to help him in some way. Now, to be fair, I guess I shouldn’t judge a 30 page short story against a movie, but the short story was not even really that suspenseful. It was over before it even started. It makes me wonder if I want to try reading NOS4A2 after watching the show. I’m kind of afraid to now.

[Ariana · Rating 4 out of 5]

I really enjoy joe hill. if memory serves, this story is in some editions of 20th century ghost stories but not in others.

i had been wanting to read it but you could only get it for a shit ton of money. i was so happy when i saw it as a kindle single for 99 cents!

if you're a fan of horror you will probably love anything joe hill writes. like his father, he knows how to tell a damn good story

[Michelle Elizabeth · Rating 2 out of 5]

I feel like an idiot to say it, but I really didn't get it. Two stars because I thought it had potential, though it went to hell in a handbasket. I didn't even get the point of the very short Scheherazade's Typewriter tacked on at the end. I usually considered myself as a reader who could grasp most subtleties, but the ability escapes me now.

[Leigh · Rating 5 out of 5]

One of the things I love most about Stephen King is his short stories and he has taught his son well. I definitely see his influence in Joe Hill's writing. This was a thrilling short story that made me want to purchase the whole collection.