Het reizen vereist sterke zenuwen

by Bob den Uyl

De 15 verhalen bestrijken een ruime periode en hebben langere of kortere reizen naar Frankrijk, België, Spanje en Duitsland alsmede reizen binnen Nederland als onderwerp. De reizen worden veelal per openbaar vervoer of per fiets gemaakt en altijd gaat er wel iets mis met min of meer desastreuze gevolgen. Den Uyl vraagt zich dan ook af of zijn reizen wel zin hebben, maar telkens weer gaat hij op weg. Zijn trefzekere stijl, de relativerende sombere humor en de kleine herkenbare tegenvallers tijdens de reizen maken de verhalen niet alleen onderhoudend maar ook uiterst leesbaar. Voorzien van bibliografie en bronvermelding betreffende de opgenomen verhalen. Paperback; normale druk.

Genres: Travel, Short Stories, Fiction

Paperback

First published June 1, 2004

About the author

Den Uyl kwam uit een gereformeerd gezin waarvan de moeder uit Duitsland kwam. Zijn vader was politieagent.
Na de mulo-b te hebben doorlopen, deed hij MO-A Frans en Engels. Hij had diverse kantoorbanen alvorens hij zich in 1968 geheel op het schrijven toelegde. Van 1948 tot 1957 trad hij ook als jazztrompettist met verscheidene jazzorkesten op.
Eind jaren 50 riep hij psychiatrische hulp in om van het stotteren af te komen. Het bood hem weliswaar enig soelaas maar hij kreeg er bepaalde fobieën (straatvrees en eetangst) voor terug.
Nadat hij in 1963 al had gedebuteerd met Vogels kijken, verwierf hij pas grotere bekendheid met Gods wegen zijn duister en zelden aangenaam uit 1975.
Vanwege veelvuldig gebruik van alcohol en kalmeringsmiddelen verslechterde eind jaren 80 zijn gezondheid. Begin 1992 overleed Bob den Uyl op 61-jarige leeftijd aan longemfyseem.

Zijn schrijfstijl is ironisch en observerend, met als belangrijkste thema de zinloosheid en absurditeit van het bestaan. Zijn vroege werk bestaat vooral uit absurde verhalen. Later verschuift het zwaartepunt van zijn werk naar autobiografische verhalen, met name over zijn reizen (vaak per fiets) door de ons omringende landen.

Terugkerende elementen in zijn werk zijn:
Zijn ervaringen als kind in de Tweede Wereldoorlog
Zijn gestuntel in het sociale verkeer en in de omgang met apparaten
De Eerste Wereldoorlog, waarin hij zich enorm had verdiept
Zijn liefde voor wielrennen
Zijn alcoholgebruik
De stad Rotterdam
Belevenissen in België

Reviews

[Dolf Patijn · Rating 5 out of 5]

Reisverhalen van een sociaal ongemakkelijk mens. Dat levert soms hilarische momenten op. Bob den Uyl was een goed observator, had soms vreemde gewoontes en bezat een vermogen tot zelfrelativerende humor en ironie. Het was lange tijd geleden dat ik wat van hem had gelezen maar deze hernieuwde kennismaking smaakt naar meer. Het reizen vereist sterke zenuwen is als e-boek verkrijgbaar.

[Gijs Zandbergen · Rating 4 out of 5]

Sommige reisverhalen heb ik veertig jaar geleden gelezen, en bij herlezing herinnerde ik me die moeiteloos, terwijl ik toch veel belevenissen van vroeger ben vergeten. Bij andere, nieuwe verhalen schoot ik soms in de lach. Dat had ik niet verwacht, wellicht doordat er sowieso weinig te lachen valt in de hedendaagse literatuur.

[John Jansen · Rating 5 out of 5]

Het lezen van de reisverhalen van Bob den Uyl vereist voor mij alleen de tijd om er eens lekker voor te gaan zitten. En die heb ik gelukkig voldoende, dus ik kan voluit genieten van deze sympathieke einzelgänger. Topklasse!

[Amber · Rating 5 out of 5]

Dit is een van mijn lievelingsboeken. Ik weet eigenlijk niet meer precies wanneer ik het voor het eerst gelezen heb, in ieder geval heb ik het nu weer herlezen omdat ik het ook uitleende aan een vriend en daardoor zelf weer geïnspireerd werd. Die vriend vond het trouwens een verschrikkelijk boek, voor hem was Den Uyl veel te sarcastisch en kon hij niet genieten van schoonheid.
Dit is tot op zekere hoogte waar, maar ik moest zo ongeveer op elke pagina wel een keer grinniken omdat al zijn reisverhalen zo herkenbaar zijn. De uitgeleefde frituur, kapotte tent of verloren bagage, het komt allemaal voorbij en Den Uyl schrijft het op met het nodige leedvermaak.

[Kas Molenaar · Rating 5 out of 5]

Heel erg geestig, vaak hardop lachend zitten lezen.

[Eva Overpelt]

Hardop gelachen!

[Jerobeam · Rating 3 out of 5]

In de Angelsaksische wereld, waar tradities sowieso beter in ere worden gehouden, heb je nog wel Bobs, zoals Uncle Bob (Dylan) en Saint Bob (Geldoff). De meest Bobbe van allen, de grootste Bob, zeg maar gerust de ÜberBob, was natuurlijk Bob Ross, de schilder van happy little trees op eenzame berghellingen en de enige blanke ooit met een volledig natuurlijk afrokapsel. Als ik Bob Ross toevallig tegenkom bij het nachtelijke zappen blijf ik altijd kijken. Bob geeft mij rust.

Ooit had ik een collega die zich toelegde op het schilderen. En dan natuurlijk niet abstracte werken in de categorie ‘vrije expressie’, om ze vervolgens de titel ‘sans titre’ mee te geven, neen, landschapjes volgens de methode Bob Ross. Ze gaf er cursussen in. Daartoe had ze speciale toestemming van de erven Bob Ross, verkregen door jarenlange devote studie en het neerleggen van een niet mis te verstane somme gelds, ten bewijze waarvan ze aan een ieder desgevraagd een gewaarmerkte licentie kon overleggen. Ze verkocht ook speciale verf, kwasten en andere materialen zonder welke je nooit een echte Bob Ross kunt vervaardigen. Zelfs had ze een horloge met daarop de afbeelding van Bob Ross. Als je haar vroeg hoe laat het was, antwoordde ze olijk: ‘het is precies tien over Bob.’

Wat heeft dit alles met Bob den Uyl te maken? Misschien dat ook deze Bob schrijft met terzijdes en uitweidingen over van alles en nog wat. In een verhaal over Bonn (uit: ‘Verhelderende kronieken’, 1978) staat bijvoorbeeld opeens tussen haakjes een opmerking over het station Montparnasse in Parijs, die (nog steeds tussen haakjes) bijna een bladzijde in beslag neemt. Het kopen van een treinkaartje, een ritje met de bus: geen gebeurtenis is klein genoeg om niet uitgebreid te worden geboekstaafd. Op een gezellige keuvelende toon ratelt Bob maar door.

Een waarschuwing: in dit verhaal gebeurt niets. Inderdaad, eindelijk een verhaal waarin niets gebeurt. Dank u. Jarenlang ben ik gebukt gegaan onder de heersende mening dat er in een verhaal, vertelling of verslag iets wezenlijks dient te gebeuren. Op niet nader te omschrijven wijze is me geopenbaard dat dit een misvatting is. Er gebeurt al genoeg. Dus eigenlijk ook weer niets.

Het kenmerk van Bob den Uyls stijl is een zekere opgewekte neerslachtigheid. Hij reist wat af, maar komt steeds weer tot de slotsom: eigenlijk kan je maar beter thuisblijven.

De oudste verhalen doen soms oubollig aan, maar de nieuwere zijn leuk. En zelfs in de oude verhalen staan nog kostelijke zinnen, zoals de observaties over de inwoners van België: ‘ in een hoek zat een dikke vrouw een werkelijk verbijsterend gekrijs uit te stoten, wat algemeen als vrolijk gelach werd aanvaard,’ en men bediende zich van een taal ‘die men zowel sappig Vlaams als het geloei van zieke koeien kan noemen, al naar gelang de pet staat.’ (uit: ‘In ’t groene dal’, 1971).

[Anneke de Bundel · Rating 5 out of 5]

Fantastische schrijver. Een sombermans met een gigantische dosis humor, die me herhaaldelijk deed huilen van het lachen. Zijn verhalen zijn absurdistisch mooi en soms pijnlijk als het om hemzelf gaat.

[Anneke Visser-van Dijken · Rating 5 out of 5]

Een heerlijk boek dat iedereen gelezen moet hebben.
Hij heeft zijn avonturen zo levendig geschreven, dat je het voor je zag.
Daardoor was ik weer even in o.a. Keulen, Rüdesheim & Groningen.

[Hans van der Veeke · Rating 4 out of 5]

God, wat een zwartkijkende pessimist is die man. Dat waren mijn gedachten bij de eerste verhalen die ik las. Maar omdat ik me niet zo snel uit het veld wilde laten slaan, ben door gaan lezen al is het alleen maar om een louterende ervaring op te doen. Gaandeweg begint de enigszins achterhaalde schrijfstijl het het gebruik van ouderwetse woorden te beklijven en kan ik enige mate van enthousiasme niet meer onderdrukken. Hoe vreemd het ook klinkt, het wordt zelfs leuk. Vandaar de score van vier sterren. Geen vijf want den Uyl zou daar zeker van naast zijn schoenen gaan lopen en dat wens je niemand toe.

[Hendrik-Jan Wijchers · Rating 5 out of 5]

Als ik een oude ziel heb, kan het net niet van Bob zijn, helaas. Hij stierf 4 jaar na mijn geboorte. Dus genoeg over mij. Wat een legende. Wat een heerlijke verhalen. Stuk voor stuk. De tijdsgeest van het reizen in 'zijn' tijd staat heerlijk kneuterig beschreven. Dat was niet reizen, dat was pionieren! Hij is de meester van de opbouw en het laten samenkomen van verschillende verhaallijnen tot aan de climax van zijn absurde avonturen. De wet van Den Uyl zou wel eens in aanmerking mogen komen als grondwet. Wie start de petitie?

[Mellius · Rating 3 out of 5]

De columnachtige verhalen over wat Bob zoal meemaakt en overdenkt tijdens zijn reizen binnen Europa zijn goed geschreven en leuk om te lezen.
Het is een verzameling reisverhalen geselecteerd uit zijn oeuvre van 1963 tot en met 1991.


[Joostr · Rating 3 out of 5]

Grappig maar op den duur monotoon omdat het verhaalmechanisme dat erin bestaat zichzelf als een kluns te beschrijven tot in het oneindige herhaald wordt en begint te vervelen.

[David Rozema · Rating 5 out of 5]

Meermaals hardop om gelachen, de neiging om stukken voor te gaan lezen aan wie er maar in de buurt was nauwelijks kunnen onderdrukken.

[Bob · Rating 4 out of 5]

Fantastisch absurdistische verhalen vanuit Nederlands perspectief en o zo herkenbaar door persoonlijke ervaringen in de jaren zeventig en tachtig met interrail. Schateren omdat het allemaal zo mooi klopt.
En hoe mooi is de tragiek in Duitsland en België. Heerlijke jeugdherinneringen.

[Anya Boelhouwer · Rating 5 out of 5]

Arme Bob. Zo somber, zo boos, zo ongemakkelijk, wat een ergernis... Maar vooral: wat een humor. Meerdere keren hardop gelachen, zoals altijd wanneer ik zijn verhalen lees. Hilarische omschrijvingen van de onvermijdelijke medemens die hem op alle mogelijke manieren tergt. Soms ook best herkenbaar ;-).

Tranen met tuiten van het lachen bij de scene in de Parijse hotelkamer met de ongewenste Zweedse kamergenoot.

[Hans Mastbroek · Rating 4 out of 5]

Bob den Uyl heeft af en toe de neiging een beetje veel te filosoferen maar ik zal nooit meer vergeten hoe hij zichzelf redde uit een Grubbenvorstse gracht en de gevolgen daarvan. Een verhalenverteller pur sang.