What do you think?
Rate this book
Σημάδι από στάχτη (Σκοτεινά όντα, #1).
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.
Ο θάνατος είναι η αρχή.
Η αρχή του εφιάλτη.
Έπειτα από ένα τροχαίο δυστύχημα, η Άννα καταλήγει σε έναν άλλο κόσμο, όπου βασιλεύουν η παράνοια και τα βασανιστήρια. Εκεί εγκλωβίζονται οι ψυχές των σκοτεινών όντων, καταδικασμένες να υπηρετούν τους πιο βδελυρούς δαίμονες. Σύντομα ανακαλύπτει ότι αυτός ο ζοφερός τόπος ονομάζεται Υπόκοσμος και ότι τα πλάσματα που κατοικούν σε κάθε του γωνιά είναι τόσο φρικτά που ούτε η Κόλαση μπόρεσε να τα ανεχτεί.
Μόνο που η ίδια δεν έχει καμιά δουλειά να βρίσκεται ανάμεσά τους. Είναι σίγουρη ότι η παρουσία της εκεί είναι ένα τεράστιο λάθος. Τώρα πρέπει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί να δημιουργήσει τις πιο απρόσμενες και επισφαλείς συμμαχίες, αλλά και να δοκιμάσει τα όρια της αντοχής της καθώς θα αναγκαστεί να περάσει μέσα από μια σειρά δοκιμασίες που θα αφήσουν πάνω της ένα ανεξίτηλο σημάδι. Κι όλα αυτά, κάτω από τη σκιά μιας αρχαίας Προφητείας.
Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Θα αντέξει απέναντι σε όλα όσα θα ανακαλύψει;
**************************************************
Πώς να περιγράψω ένα βιβλίο που περικλείει μέσα του πολλές κατηγορίες, χωρίς να υποβιβάσω τη μία από την άλλη;
Πώς να το παρουσιάσω μέσα σε μερικές γραμμές, ενώ θέλω να μιλάω ώρες για την πλοκή και τους χαρακτήρες του;
Το βιβλίο της Νέλλης Κουρκούλη είναι γεμάτο αστείρευτη φαντασία, ίντριγκες και ανατροπές.
Είναι μια ιστορία που θα σας γεμίσει συναισθήματα, αγωνία και ένα ερώτημα:
Άραγε ο θάνατος είναι το τέλος;
Αργυρώ Χαρίτου, συγγραφέας
Ο θάνατος είναι η αρχή.
Η αρχή του εφιάλτη.
Έπειτα από ένα τροχαίο δυστύχημα, η Άννα καταλήγει σε έναν άλλο κόσμο, όπου βασιλεύουν η παράνοια και τα βασανιστήρια. Εκεί εγκλωβίζονται οι ψυχές των σκοτεινών όντων, καταδικασμένες να υπηρετούν τους πιο βδελυρούς δαίμονες. Σύντομα ανακαλύπτει ότι αυτός ο ζοφερός τόπος ονομάζεται Υπόκοσμος και ότι τα πλάσματα που κατοικούν σε κάθε του γωνιά είναι τόσο φρικτά που ούτε η Κόλαση μπόρεσε να τα ανεχτεί.
Μόνο που η ίδια δεν έχει καμιά δουλειά να βρίσκεται ανάμεσά τους. Είναι σίγουρη ότι η παρουσία της εκεί είναι ένα τεράστιο λάθος. Τώρα πρέπει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί να δημιουργήσει τις πιο απρόσμενες και επισφαλείς συμμαχίες, αλλά και να δοκιμάσει τα όρια της αντοχής της καθώς θα αναγκαστεί να περάσει μέσα από μια σειρά δοκιμασίες που θα αφήσουν πάνω της ένα ανεξίτηλο σημάδι. Κι όλα αυτά, κάτω από τη σκιά μιας αρχαίας Προφητείας.
Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Θα αντέξει απέναντι σε όλα όσα θα ανακαλύψει;
**************************************************
Πώς να περιγράψω ένα βιβλίο που περικλείει μέσα του πολλές κατηγορίες, χωρίς να υποβιβάσω τη μία από την άλλη;
Πώς να το παρουσιάσω μέσα σε μερικές γραμμές, ενώ θέλω να μιλάω ώρες για την πλοκή και τους χαρακτήρες του;
Το βιβλίο της Νέλλης Κουρκούλη είναι γεμάτο αστείρευτη φαντασία, ίντριγκες και ανατροπές.
Είναι μια ιστορία που θα σας γεμίσει συναισθήματα, αγωνία και ένα ερώτημα:
Άραγε ο θάνατος είναι το τέλος;
Αργυρώ Χαρίτου, συγγραφέας
518 pages, Paperback
Published December 23, 2022
31 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 20 of 20 reviews
December 5, 2025
Από τα πιο δυνατά hooks για εισαγωγή σε τριλογία. Επειδή αξίζει να βιώσετε το συναίσθημα του πρώτου plot twist θα προσπαθήσω να παραθέσω κάποιες σκέψεις χωρίς spoiler
Μου άρεσε πάρα πολύ η κοσμοπλασία της Νέλλης. Έχει ένα γλυκό θράσος, κι ενώ βλέπουμε πλάσματα που γνωρίζουμε ήδη, φροντίζει με την προσωπική της σφραγίδα να τα κάνει να μοιάζουν φρεσκότατα!
Έχουμε επίσης πολλούς χαρακτήρες, που σε κάποια βιβλία με πονοκεφαλιάζει λιγάκι, αλλά εδώ ο καθένας είχε από μια ιδιαιτερότητα, μια ιστορία που ίσως τη μαθαίναμε ή αχνοφαινόταν στο υπόβαθρο κι έτσι μου έμειναν χαραγμένοι όλοι στο μυαλό χωρίς να κάνω ιδιαίτερη προσπάθεια να τους θυμηθώ.
Βλέπουμε ένα σύστημα, χωρισμένο σε φυλές, με κάθε μια να εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μέρος που βρίσκονται. Μου άρεσε η εισαγωγή της δημιουργού στην τριλογία. Μας πήρε κάπως από το χέρι όπως μια αγαπημένη χαρακτήρας πήρε την πρωταγωνίστρια και μας έδειξε σιγά σιγά, μια περιπέτεια τη φορά, τους διάφορους πολιτισμούς που κατοικούν εκεί, χωρίς να αισθάνομαι πως γίνεται info-dumping.
Τέλος θα πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα το μυστήριο που χτιζόταν. Φροντίζει να υπάρχουν διάφορα ερωτηματικά διασκορπισμένα εδώ κι εκεί για να σε κρατάει σε αγωνία.
Αν έπρεπε ν' αναφέρω κάτι που ίσως με κούρασε λιγάγι - σε καμία περίπτωση όμως σε βαθμό που δε θα απολάμβανα το έργο - ήταν η επαναλαμβανόμενη σύγχυση στην οποία βρισκόταν η πρωταγωνίστρια στο πρώτο μισό του βιβλίου - η οποία αν μη τι άλλο ήταν δικαιολογημένη, αλλά αισθανόμουν ίσως πως έκοβε τη φόρα της ιστορίας κάποιες φορές.
Portal Fantasy που σίγουρα με πήγε σ' ένα μέρος που δεν περίμενα :P
Μου άρεσε πάρα πολύ η κοσμοπλασία της Νέλλης. Έχει ένα γλυκό θράσος, κι ενώ βλέπουμε πλάσματα που γνωρίζουμε ήδη, φροντίζει με την προσωπική της σφραγίδα να τα κάνει να μοιάζουν φρεσκότατα!
Έχουμε επίσης πολλούς χαρακτήρες, που σε κάποια βιβλία με πονοκεφαλιάζει λιγάκι, αλλά εδώ ο καθένας είχε από μια ιδιαιτερότητα, μια ιστορία που ίσως τη μαθαίναμε ή αχνοφαινόταν στο υπόβαθρο κι έτσι μου έμειναν χαραγμένοι όλοι στο μυαλό χωρίς να κάνω ιδιαίτερη προσπάθεια να τους θυμηθώ.
Βλέπουμε ένα σύστημα, χωρισμένο σε φυλές, με κάθε μια να εξυπηρετεί έναν σκοπό στο μέρος που βρίσκονται. Μου άρεσε η εισαγωγή της δημιουργού στην τριλογία. Μας πήρε κάπως από το χέρι όπως μια αγαπημένη χαρακτήρας πήρε την πρωταγωνίστρια και μας έδειξε σιγά σιγά, μια περιπέτεια τη φορά, τους διάφορους πολιτισμούς που κατοικούν εκεί, χωρίς να αισθάνομαι πως γίνεται info-dumping.
Τέλος θα πω πως μου άρεσε ιδιαίτερα το μυστήριο που χτιζόταν. Φροντίζει να υπάρχουν διάφορα ερωτηματικά διασκορπισμένα εδώ κι εκεί για να σε κρατάει σε αγωνία.
Αν έπρεπε ν' αναφέρω κάτι που ίσως με κούρασε λιγάγι - σε καμία περίπτωση όμως σε βαθμό που δε θα απολάμβανα το έργο - ήταν η επαναλαμβανόμενη σύγχυση στην οποία βρισκόταν η πρωταγωνίστρια στο πρώτο μισό του βιβλίου - η οποία αν μη τι άλλο ήταν δικαιολογημένη, αλλά αισθανόμουν ίσως πως έκοβε τη φόρα της ιστορίας κάποιες φορές.
Portal Fantasy που σίγουρα με πήγε σ' ένα μέρος που δεν περίμενα :P
July 15, 2024
Η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της συγγραφέως Νέλλης Κουρκούλη μού άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν ήταν μόνο ο κόσμος που δημιούργησε, αλλά κυρίως το πόσο αρμονικά έδεσε όλα τα στοιχεία –γεγονότα, ήρωες, προσωπικές ιστορίες. Με την εξαιρετική γραφή της τα ανέδειξε, δίνοντας στο καθένα από αυτά τη σημασία που του αναλογούσε, μα και τη θέση που του άρμοζε σε κάθε περίπτωση.
Οι ήρωές της φτάνουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Συνειδητοποιούν για πόσα είναι ικανοί, καθώς και ποια είναι τα όρια των αντοχών τους, μα και των ηθικών τους αναστολών. Πάνω απ’ όλα, αγκαλιάζουν αυτό που, πραγματικά, είναι. Εξαίρεση δεν αποτελεί, φυσικά, η Άννα, η οποία εξερευνά άλλες πτυχές του εαυτού της, αναζητώντας ταυτόχρονα και το σκοπό της ύπαρξής της.
Στον ανίερο αυτό τόπο, η αληθινή φύση τού κάθε όντος αποκαλύπτεται. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός δε σκιαγραφούνται απλώς από τη συγγραφέα, αλλά αποτελούν την ίδια την ταυτότητα του ήρωα, που τον διακρίνει από τους υπόλοιπους. Το ίδιο αβίαστα εντάσσεται και η περιγραφή της κάθε ράτσας, οι ρόλοι τους, αλλά και οι μεταξύ τους σχέσεις.
Κάθε στοιχείο έχει τη δική του σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας και ακόμα κι αν μαντέψεις ποιος είναι ο ρόλος της Άννας σε όλο αυτό, είναι αξιοσημείωτο το πώς η συγγραφέας κλιμακώνει την ένταση και σου δίνει μεν αυτό που περίμενες, αφήνοντάς σε δε εντυπωσιασμένο από την απρόσμενη, τελικά, έκβαση.
Και φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πιο σημαντικό, που για μένα αποτελεί και την ουσία του βιβλίου. Στο «Σημάδι από στάχτη», το καλό και το κακό δεν είναι δύο έννοιες ξεκάθαρες. Υπάρχει, βέβαια, το απόλυτο κακό, αλλά υπάρχει και το κακό υπό προϋποθέσεις, το κακό που πολλές φορές αποτελεί ανάγκη ή τη μοναδική λύση, ειδικά σ’ έναν τέτοιο τόπο, όπου ο ήλιος -που, συνήθως, φέρνει την ελπίδα- απουσιάζει.
Το καλό, από την άλλη, δεν έχει την «υπόσταση» που θα του προσέδιδε ένας θνητός. Όσοι ζουν εκεί δεν επιδίδονται σε αγαθές πράξεις, επειδή η καρδιά τους είναι γεμάτη καλοσύνη. Το καλό εκεί είναι πιο γκρίζο, γιατί κουβαλά μέσα του τη σκληρότητα, τα βάσανα, την απελπισία, την αιχμαλωσία των ψυχών, που τα όντα αυτά βιώνουν καθημερινά.
Παρ’ όλα αυτά, το καλό αυτό έχει μεγαλύτερη αξία, καθώς θα το θεωρούσε κανείς πια χαμένο, αφού φαντάζει αδύνατο να επιβιώσει υπό τέτοιες συνθήκες. Και όμως, εκείνο φυτρώνει στα λόγια και τις πράξεις τους, εκπλήσσοντας (ακόμα και τους ίδιους) και χαρίζοντας ελπίδα για την ίδια τους την ψυχή, για εκείνο το φως που δεν έσβησε ολότελα.
Κι αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν τα σκιερά όντα να έχουν έστω και ένα ίχνος φωτός μέσα τους, πρέπει να διαβάσετε αυτή την ιστορία.
Οι ήρωές της φτάνουν στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Συνειδητοποιούν για πόσα είναι ικανοί, καθώς και ποια είναι τα όρια των αντοχών τους, μα και των ηθικών τους αναστολών. Πάνω απ’ όλα, αγκαλιάζουν αυτό που, πραγματικά, είναι. Εξαίρεση δεν αποτελεί, φυσικά, η Άννα, η οποία εξερευνά άλλες πτυχές του εαυτού της, αναζητώντας ταυτόχρονα και το σκοπό της ύπαρξής της.
Στον ανίερο αυτό τόπο, η αληθινή φύση τού κάθε όντος αποκαλύπτεται. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καθενός δε σκιαγραφούνται απλώς από τη συγγραφέα, αλλά αποτελούν την ίδια την ταυτότητα του ήρωα, που τον διακρίνει από τους υπόλοιπους. Το ίδιο αβίαστα εντάσσεται και η περιγραφή της κάθε ράτσας, οι ρόλοι τους, αλλά και οι μεταξύ τους σχέσεις.
Κάθε στοιχείο έχει τη δική του σημασία για την εξέλιξη της ιστορίας και ακόμα κι αν μαντέψεις ποιος είναι ο ρόλος της Άννας σε όλο αυτό, είναι αξιοσημείωτο το πώς η συγγραφέας κλιμακώνει την ένταση και σου δίνει μεν αυτό που περίμενες, αφήνοντάς σε δε εντυπωσιασμένο από την απρόσμενη, τελικά, έκβαση.
Και φυσικά, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο πιο σημαντικό, που για μένα αποτελεί και την ουσία του βιβλίου. Στο «Σημάδι από στάχτη», το καλό και το κακό δεν είναι δύο έννοιες ξεκάθαρες. Υπάρχει, βέβαια, το απόλυτο κακό, αλλά υπάρχει και το κακό υπό προϋποθέσεις, το κακό που πολλές φορές αποτελεί ανάγκη ή τη μοναδική λύση, ειδικά σ’ έναν τέτοιο τόπο, όπου ο ήλιος -που, συνήθως, φέρνει την ελπίδα- απουσιάζει.
Το καλό, από την άλλη, δεν έχει την «υπόσταση» που θα του προσέδιδε ένας θνητός. Όσοι ζουν εκεί δεν επιδίδονται σε αγαθές πράξεις, επειδή η καρδιά τους είναι γεμάτη καλοσύνη. Το καλό εκεί είναι πιο γκρίζο, γιατί κουβαλά μέσα του τη σκληρότητα, τα βάσανα, την απελπισία, την αιχμαλωσία των ψυχών, που τα όντα αυτά βιώνουν καθημερινά.
Παρ’ όλα αυτά, το καλό αυτό έχει μεγαλύτερη αξία, καθώς θα το θεωρούσε κανείς πια χαμένο, αφού φαντάζει αδύνατο να επιβιώσει υπό τέτοιες συνθήκες. Και όμως, εκείνο φυτρώνει στα λόγια και τις πράξεις τους, εκπλήσσοντας (ακόμα και τους ίδιους) και χαρίζοντας ελπίδα για την ίδια τους την ψυχή, για εκείνο το φως που δεν έσβησε ολότελα.
Κι αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν τα σκιερά όντα να έχουν έστω και ένα ίχνος φωτός μέσα τους, πρέπει να διαβάσετε αυτή την ιστορία.
June 25, 2024
Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Σκοτεινά Όντα. Είναι ένα βιβλίο φαντασίας που περιέχει τα πάντα: μάγισσες, δαίμονες, αγγέλους, λύκους, τελώνια, νεράιδες, μυθικά τέρατα, τρολ, βαμπίρ. Η ιστορία σε κερδίζει σταδιακά, σε μαγεύει και σε παρασύρει μαζί της. Οι ήρωες του βιβλίου είναι εξαιρετικοί, ένας προς έναν. Η κεντρική ηρωίδα ωριμάζει κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Αγαπημένος μου χαρακτήρας, ο Άλφα 🩵.
Το είχα έναν ολόκληρο χρόνο στα αδιάβαστα και δεν περίμενα πραγματικά να είναι τόσο " φανταστικό"😋. Μου είχαν πει για κάποιες ιδαιτερότητες των πλασμάτων και η αλήθεια είναι ότι ανέβαλα συνεχώς την ανάγνωσή του. Και τελικά το πήρα απόφαση, δεν εστίασα καν σε αυτό αφού είναι καθαρά fantasy και δεν το μετάνιωσα. Αντιθέτως, το λάτρεψα!
Μία πάρα μα πάρα πολύ ωραία ιστορία, με πλούσια πλοκή που σε κρατάει σε αγωνία. Το τέλος υπέροχο. Θέλω το δεύτερο βιβλίο ΤΩΡΑ!!!
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
📚 Quote
" Μην το πολεμάς, Άννα. Κανείς δεν συναντά το πεπρωμένο του αν δε χαθεί πρώτα στη διαδρομή. Μια μέρα θα θυμηθείς τα λόγια μου".
4,5/5 ⭐️
Το είχα έναν ολόκληρο χρόνο στα αδιάβαστα και δεν περίμενα πραγματικά να είναι τόσο " φανταστικό"😋. Μου είχαν πει για κάποιες ιδαιτερότητες των πλασμάτων και η αλήθεια είναι ότι ανέβαλα συνεχώς την ανάγνωσή του. Και τελικά το πήρα απόφαση, δεν εστίασα καν σε αυτό αφού είναι καθαρά fantasy και δεν το μετάνιωσα. Αντιθέτως, το λάτρεψα!
Μία πάρα μα πάρα πολύ ωραία ιστορία, με πλούσια πλοκή που σε κρατάει σε αγωνία. Το τέλος υπέροχο. Θέλω το δεύτερο βιβλίο ΤΩΡΑ!!!
Συγχαρητήρια στη συγγραφέα!
📚 Quote
" Μην το πολεμάς, Άννα. Κανείς δεν συναντά το πεπρωμένο του αν δε χαθεί πρώτα στη διαδρομή. Μια μέρα θα θυμηθείς τα λόγια μου".
4,5/5 ⭐️
March 20, 2023
Ωραία ιστορία, ονειρεμένα εφιαλτικές σκηνές και μια πολύ σκοτεινή ατμόσφαιρα που ένιωσα να με ρουφάει μέσα της! Μου άρεσε πολυ!
Ανυπομονώ για το επόμενο!
Ανυπομονώ για το επόμενο!
February 22, 2024
Το Σημάδι από στάχτη είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο με πολύ δυνατή κοσμοπλασία. Η μυθολογία μπλέκεται με τις θρησκείες και διάφορα φανταστικά πλάσματα για να μας δώσει μία ενδιαφέρουσα περιπέτεια με μυστήριο και δράση. Η συγγραφέας έχει κάνει καλή δουλειά και στη γραφή του, καθώς είναι δουλεμένη και προσεγμένη. Το μόνο που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα στο βιβλίο είναι η κεντρική ηρωίδα. Τη βρήκα σε σημεία αρκετά σπαστική και ενοχλητική, αλλά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία είναι τόσο ενδιαφέροντα που αυτό πέρασε στα ψιλά γράμματα. Το Σημάδι από στάχτη είναι μία φρέσκια ιστορία και νομίζω ότι αξίζει να διαβαστεί από το κοινό.
December 27, 2023
1.5 αστέρι (στρογγυλοποιημένο προς τα πάνω σε 2⭐)
Αυτό το βιβλίο εμφανίστηκε μπροστά μου σε διαφήμιση. Από την περίληψη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, μα ακόμα πιο ενδιαφέρον μου φάνηκε το ότι επρόκειτο για fantasy (ή ακόμα και dark fantasy) από ελληνίδα συγγραφέα! Να κάτι που δεν βλέπω συχνά - για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί. Αποφάσισα να το πάρω, τόσο επειδή σαν ιστορία φαινόταν σαν κάτι που θα μου άρεσε πολύ, όσο και για να στηρίξω την ελληνική fantasy σκηνή.
Παρ'όλα αυτά, θα είμαι ειλικρινής κι αντικειμενική, και θα προσπαθήσω να αναλύσω όσο πιο εμπεριστατωμένα γίνεται την άποψή μου.
Το κόνσεπτ είναι πολύ ενδιαφέρον, και κάποιες από τις ιδέες που υπάρχουν στο βιβλίο είναι εξαιρετικές. Δυστυχώς όμως το βιβλίο πάσχει πολύ από τεχνικής απόψεως, πράγμα το οποίο έγινε σαφές από τον πρόλογο κιόλας.
Η γραφή... Δε με ενθουσίασε. Ίσως ακουστεί περίεργο αυτό που θα πω, αλλά ενώ το βιβλίο γράφτηκε στα ελληνικά από ελληνίδα συγγραφέα, είχα συνεχώς την αίσθηση ότι διαβάζω κείμενο μεταφρασμένο από τα αγγλικά (και δυστυχώς, όχι και τόσο καλογραμμένο κείμενο). Επιπλέον όλα, από τις δράσεις των χαρακτήρων μέχρι τις περιγραφές του χώρου και των συναισθημάτων, θύμιζαν περισσότερο σενάριο παρά λογοτεχνικό κείμενο. Πολλές φορές, ένιωθα λες και διάβαζα μια λίστα με bullet points που απαριθμούσε τις πράξεις και τα λόγια των ηρώων, ειδικά στις σκηνές δράσης. Ακόμα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, συχνά ήταν λίστα, πχ "Ένιωθε μπερδεμένη, φοβισμένη, απελπισμένη." Θα γίνω ίσως γραφική, αλλά οφείλω να αναφέρω τον κανόνα 'show, don't tell'. Νιώθω ότι αυτό ήταν και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του κειμένου: ολόκληρη η ιστορία, από την αρχή ως το τέλος, ήταν ξεκάθαρο telling. Μας έλεγε το κείμενο πως ένιωθαν οι χαρακτήρες αντί να τους δούμε να βιώνουν το συναίσθημα, μας έλεγε πως έδειχνε ένα μ��ρος χωρίς όμως να παίρνει ποτέ ζωή το τοπίο ή τα αντικείμενα, και ου τω καθεξής. Δεν με έπεισε κανένας από τους χαρακτήρες ότι 'υπήρχε', και ειδικά η πρωταγωνίστρια.
Το ύφος του γραψίματος με μπέρδεψε πολύ. Τόσο που, τουλάχιστον μέχρι το κεφάλαιο 8, αναρωτιόμουν αν είχα στα χέρια μου παιδικό βιβλίο. Δεν έφταιγαν αυτά που συνέβαιναν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ήταν γραμμένα. Πήγα, μάλιστα, να ελέγξω ίνσταγκραμ, goodreads και κριτικές για να σιγουρευτώ ότι δεν είχα μπερδευτεί, και ότι το βιβλίο ήταν για ενήλικες, ή έστω Young Adult. Από τα σκηνικά που συνέβησαν στον Πύργο κι ύστερα, έγινε σαφές (κυρίως λόγω περιεχομένου), ότι δεν ήταν παιδικό το βιβλίο, αλλά δυστυχώς το ύφος της γραφής συνέχισε να μου δίνει αυτή την εντύπωση ως το τέλος. Πέρα απ' αυτό, δεν υπήρχε ιδιαίτερη δημιουργικότητα στη χρήση της γλώσσας, κι εμφανίζονταν συνεχώς κοινότυπες φράσεις και παρομοιώσεις χωρίς γούστο κι ενδιαφέρον.
Οι διάλογοι ήταν εξαιρετικά αφύσικοι και 'στημένοι', έως ξύλινοι σε σημεία. Η επαναλαμβανόμενη χρήση των dialogue tags με κούρασε πολύ γρήγορα, κι ακόμα περισσότερο με κούρασε η παράθεση περιγραφικών ρημάτων όπως 'αντέτεινε', 'εξήγησε', 'ανταπάντησε', 'σχολίασε', 'διαβεβαίωσε', 'συμφώνησε' κ.ά. Θα έπρεπε όλα αυτά να γίνονται σαφή μέσα από τον τρόπο που μιλούν οι χαρακτήρες, όχι μέσω της περιγραφής. Τουλάχιστον οι μισές 'ταμπέλες' στις ατάκες των χαρακτήρων ('είπε η Δάφνη', 'επιβεβαίωσε η Άννα') ήταν περιττές.
Κι αυτό με οδηγεί σ' ένα άλλο από τα προβλήματα των διαλόγων. Όλοι οι χαρακτήρες, ανεξαρτήτως υπόβαθρου, χαρακτήρα, μορφώσεως κλπ., μιλούσαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Μου ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω τη φωνή ενός χαρακτήρα από αυτή ενός άλλου. Δαίμονες, μάγοι, τελώνια, άνθρωποι, ταξιτζήδες, όλοι μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να ξεχωρίζουν - και χωρίς οι φωνές των χαρακτήρων να διαφοροποιούνται από την αφήγηση. Μόνο κάπως προς το τέλος απέκτησε κάπως περισσότερο χαρακτήρα η φωνή του Άλφα. Δυστυχώς, ήταν και ένας τρόπος ομιλίας που δεν ταίριαζε ούτε με τους χαρακτήρες, και συχνά ούτε με την ένταση των δράσεων. Βρήκα να ταιριάζει πραγματικά μόνο στο τέλος, στον βασιλιά Φοίνιξ: ήταν ο μόνος που ο διάλογος πάνω του δεν φαινόταν αφύσικος.
Όσων αφορά τους ήρωες... Ας ξεκινήσω από την πρωταγωνίστρια, την Άννα. Δυστυχώς, για μένα αυτή ήταν και ο χειρότερος χαρακτήρας του βιβλίου. Στην αρχή μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα 6χρονο, αλλά καθώς το βιβλίο προχωρούσε, κατέληξα πως ήταν περισσότερο σαν ένα πολύ, πολύ, πολύ κακομαθημένο 14χρονο (σίγουρα όχι μια 23χρονη, παντως...) Ακόμα κι αυτό δεν θα με πείραζε αν είχε γίνει συνειδητά, αν ήταν ένα από τα κακά του χαρακτήρα της, το οποίο θα άλλαζε όσο αυτή ωρίμαζε μες στην ιστορία. Δεν άλλαξε όμως. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ο εσωτερικός της κόσμος αρμόζει σε παιδί ή σε έφηβο. Ειρωνεύεται πολύ τους άλλους και κάνει εριστικά σχόλια, πολλές φορές χωρίς αιτία κι αφορμή, πράγμα το οποίο την κάνει απλώς αντιπαθή. Πχ, λαμβάνει μια ουδέτερη απάντηση από έναν χαρακτήρα (όχι αγενή ή υποτιμητική, απλά... ουδέτερη) κι η Άννα δαγκώνεται για να μην βρίσει και γκρινιάζει μες στο μυαλό της. Γενικά, γκρινιάζει. Πολύ, συνέχεια, και κυρίως χωρίς αιτία. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο να παρακολουθείς μια ιστορία μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου χαρακτήρα.
Και, το κυριότερο, η Άννα δεν είχε καμία συνοχή. (Αυτό ήταν γενικότερο πρόβλημα του γραψίματος κι όχι μόνο της Άννας.) Στην καλύτερη, η Άννα ήταν κυκλοθυμική, με τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά της σπάνια να έχουν λογική συνέχεια. Στην μια αράδα του κειμένου ήταν χαρούμενη, στην επόμενη έκλαιγε, στην μεθεπόμενη τσαντιζόταν και γκρίνιαζε. Το κάθε συναίσθημα διαρκούσε όσο η αράδα η οποία το ανέφερε, και στην επόμενη γραμμή είχε σταματήσει να υφίσταται. Και δυστυχώς, πολλά πράγματα του χαρακτήρα της διήρκησαν όσο το κομμάτι του κειμένου που τα ανέφερε, και μετά ξεχάστηκαν για πάντα.
Τρανό παράδειγμα αυτό στη σελ. 43. Εκεί, μεταξύ άλλων, η Άννα λέει το εξής:
Παρόλα αυτά, το μόνο που κάνει σε όλο το βιβλίο είναι να εμπιστεύεται τυφλά. Δεν θα μιλήσω για πιο μετά στο σενάριο, που μπορείς να πεις ότι γνώρισε τους άλλους ήρωες και είναι δικαιολογημένη η εμπιστοσύνη, θα μιλήσω για την αρχή. Τα δέχεται όλα παθητικά (με γκρίνια μες στο κεφάλι της, και συχνά και φωναχτά, αλλά τα δέχεται). Ακολουθεί την Δάφνη χωρίς να είναι σίγουρη για το που την πάει ή γιατί. Ενώ την γνωρίζει μόλις για μερικές ώρες, της λέει την ιστορία της ζωής της, το πρώτο της φιλί κλπ. Ανησυχεί για τη Δάφνη, την αγκαλιάζει κλπ. Όταν μπαίνουν στον τομέα των νεράιδων, η Άννα αποκοιμιέται μες στη βάρκα με τη Δάφνη. Ένα άτομο που παθολογικά δεν εμπιστεύεται κανέναν, δεν υπήρχε περίπτωση να χαλάρωνε τόσο ώστε να κοιμηθεί δίπλα σε έναν ξένο. Συν το ότι θα είχε προσπαθήσει να το σκάσει τουλάχιστον μία φορά ως τότε. Και δεν θα άφηνε τη Δάφνη, την Ιρένε και τις νεράιδες να κάνουν πάνω της ένα εντελώς άγνωστο σ' αυτή ξόρκι. Δεν θα εμπιστευόταν τον Αρίων έτσι απλά (οκέι, για τον Αρίων έχω τους ενδοιασμούς μου, υποψιάζομαι ότι χειραγώγησε κάπως τα συναισθήματά της). Αλλά ακόμα κι όταν ο Αριών της λέει πως όχι, δεν ήταν αυτός που είχε δει να την παρακολουθεί στο δάσος, η Άννα απλά το πίστεψε, χωρίς καμία καχυποψία. Και γενικά όλο αυτό περί εμπιστοσύνης ξεχάστηκε τελείως μετά από εκείνη τη σελίδα. Τις μόνες φορές που αναρωτήθηκε αν έπρεπε να εμπιστευτεί κάποιον, ήταν τις φορές που ηταν τέτοια αυτά που συνέβαιναν που θα υποψίαζαν τον οποιονδήποτε έχει ένα braincell. Σημειωτέον, θα μπορούσε να ακολουθεί τη δράση χωρίς να εμπιστεύεται καθόλου ούτε τη Δάφνη, ούτε κανέναν άλλον, αλλά αυτό θα έπρεπε να το δείξει το κείμενο. Να δείξει ότι πχ προσποιείται τη φιλική για να αποσπάσει πληροφορίες. Ότι ακολουθεί αλλά ταυτόχρονα παρατηρεί τοπίο κι αντιδράσεις ώστε να καταστρώσει σχέδιο διαφυγής. Ότι οι αγκαλιές και η ανησυχία προς τη Δάφνη είναι απλά θέατρο. Και πάει λέγοντας. (Πλάκα πλάκα, ίσως έτσι έβγαζαν και περισσότερο νόημα ως αντιδράσεις, διότι κανένας δεν δένεται τόσο με κάποιον μέσα σε δυο ώρες).
Άλλο το οποίο ξεχάστηκε ήταν η υψοφοβία της. Είχε υψοφοβία για μια περίπου σελίδα, μάλλον ώστε να υπάρχει αφορμή να αγκαλιάσει λίγο πιο σφιχτά τον Αριών. Δεν την ενόχλησε το ύψος πριν απ' αυτό, ούτε μετά (πχ δεν την ενοχλησε το πόσο ψηλά ήταν το δεντρόσπιτο της Ιρένε, αντιθέτως χάζευε το τοπίο).
Τη μια απαιτούσε να της εξηγήσουν πράγματα, αλλά όταν της απαντούσαν ξεφυσούσε κι έλεγε ότι δεν την ενδιαφέρει το 'μάθημα ιστορίας'. Τη μια ήταν απαθής ή κριτικάριζε πικρόχολα τα πράγματα που έβλεπε, και την άλλη μάλωνε τους άλλους ήρωες κι έλεγε "Πως μπορείς να είσαι τόσο πεζή;" ή "τόσο απαθής;".
Στη σελ 125 λέει "ώστε αυτό είναι το συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί άπειρες αράδες;" μιλώντας για τον έρωτα. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεται. Μας έχει ήδη πει για τον Άγγελο, το μονο - υποτίθεται - άτομο που εμπιστεύτηκε ποτέ. Ξέχασε η Άννα για τον Άγγελο;
(Επίσης, προς το τέλος, στη σελ. 463, η Άννα λέει ότι ποτέ στη ζωή της δεν είχε εμπιστευτεί κανέναν πέρα από τους γονείς της. Μάλλον ξέχασε πάλι την ιστορία με τον Άγγελο, και όοοολους όσους εμπιστεύτηκε από την αρχή της ιστορίας.)
Και φυσικά... ο Πύργος.
Στην πόρτα του παρελθόντος, μαθαίνουμε ότι η Άννα είναι 'τρελή'. Ότι από μικρή δημιουργεί κόσμους μες στο κεφάλι της όποτε θέλει να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα, και ότι αυτό έγινε τόσο μεγάλο πρόβλημα ώστε οδήγησε, έμμεσα, στο τροχαίο των γονιών της. Αυτό δεν το δείχνει πουθενά αλλού το ίδιο το κείμενο. Ούτε μια φορά η Άννα δεν το κάνει αυτό μέσα στην ιστορία, ούτε καν για να ξεγελάσει τον εαυτό της όταν βρισκόταν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Και, εφόσον αυτό ήταν κάτι το πολύ αποτελεσματικό, ούτε μια φορά δε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να μείνει στον Υπόκοσμο αλλά να προβάλλει μες στο κεφάλι της την παλιά της ζωή και τον πραγματικό κόσμο, και να ζήσει για πάντα έτσι μες στο κεφάλι της. Ή κάτι τέτοιο. Ή ούτε μία φορά δεν σκέφτηκε ότι 'ουάου, ούτε στις ιστορίες που έπλαθα στο κεφάλι μου δεν είχα φανταστεί ότι θα πετάξω στην αγκαλιά ενός αγερικού' ή 'θα μιλούσα με δαίμονες' ή κάτι παρόμοιο. Γενικά, ήταν μια πληροφορία που ήρθε από το πουθενά και ξεχάστηκε τελείως.
Στο ίδιο δωμάτιο, η Άννα δηλώνει ότι δε νιώθει "τίποτα. Ούτε οίκτο, ούτε συμπόνια, ούτε χαρά. Τί-πο-τα." Παρόλα αυτά, λίγο πριν μπει στον Πύργο, είχε φωνάξει με δάκρυα στα μάτια στη θέα ενός τελωνίου που το βασάνιζαν, και μετά είχε κατηγορήσει τη Δάφνη ότι είναι κυνική. Ακόμη πιο πριν απ' αυτό, είχε ανησυχήσει επανειλλημένα για τη Δάφνη, είχε συμπαθήσει την Ιρένε, είχε ερωτευτεί - ήδη - τον Αριών, και είχε νιώσει ένα σωρό άλλα συναισθήματα. Για να μη μιλήσω για όλα τα συναισθήματα που ακολούθησαν. Γενικά, αυτή της η δήλωση δεν είχε καμία λογική και καμία βάση, ήταν από άλλο βιβλίο.
Δυστυχώς, αυτή η έλλειψη συνοχής έπληξε κι άλλους χαρακτήρες, όπως τη Δάφνη. Κάποια στιγμή αναφέρεται ότι η Άννα είχε καταλάβει ότι η Δάφνη είχε πρόβλημα με τη σωματική εγγύτητα, και με έκανε να ρωτήσω, πότε;; Δεν έδειξε ποτέ τίποτα τέτοιο η Δάφνη, ούτε καν στην αρχή. Θα μπορούσε να είχε υποδηλωθεί είτε ξεκάθαρα, με λόγια (τύπου να πει η Δάφνη ένα κοφτό "Μη μ' αγγίζεις" όλες τις φορές που η Άννα την αγκάλιαζε ή κρυβόταν πίσω της), ή πιο διακριτικά, πχ στη βάρκα που τους οδήγησε στον τομέα των νεράιδων, η Δάφνη να αποτραβιόταν όσο πιο μακριά μπορούσε από την Άννα, παρόλο που ο χώρος δεν της επέτρεπε και πολλά, να καθόταν με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από τον κορμό της και να γέρνει μακριά της. Ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, οτιδήποτε.
Παρόλα αυτά, το καστ είναι ενδιαφέρον. Να αναφέρω εδώ πως είμαι ξεκάθαρα team Αλφα, και δεν εμπιστεύομαι τον Αριών. 😛 Αν εξαιρέσουμε αυτό που ανέφερα πριν για τους διαλόγους τους, που ακούγονται όλοι το ίδιο, μου άρεσε το καστ, ιδιαίτερα προς το τέλος.
Η ιστορία, όπως είπα και στην αρχή, έχει πολύ ενδιαφέρον. Μου άρεσε πάρα πολύ το κόνσεπτ, και ιδιαίτερα στο τελευταίο 1/3 του βιβλιου. Μπορώ να πω πως δυστυχώς η ιστορία δεν ξεκινάει πολύ δυνατά, αλλά από τον Πύργο και μετά το απόλαυσα περισσότερο. Σίγουρα δεν λείπουν τα κλισέ από την πλοκή, και πολλά γεγονότα ήταν προβλέψιμα, αλλά φαίνεται ότι έχει μπει αγάπη στη δημιουργία αυτού του κόσμου. Προς το τέλος, με είχε συνεπάρει και ήθελα να μάθω τι απέγινε η Δάφνη και ο Εμά. (Και ο Άλφα...)
Δεν μ' άρεσε πολύ, όμως, η επιμονή του να μην λένε στην Άννα τίποτα επειδή 'όσο λιγότερα ξέρει, τόσο το καλύτερο', και ούτε κι εξηγήθηκε ποτέ ικανοποιητικά το γιατί το έκαναν αυτό.
Οι δαίμονες και οι άγγελοι ήταν τα πιο συναρπαστικά στοιχεία. Η μορφή τους, όπως περιγραφόταν, ήταν τόσο ενδιαφέρουσα - και κανενός η μορφή δεν έμοιαζε με τον άλλον. Απόλαυσα πολύ τη φαντασία της συγγραφέως σε αυτά τα σημεία. Αξίζει να αναφερθώ στην Αφ, με τη φωνη μικρού κοριτσιού, και στον δαίμονα με τα πολλά πρόσωπα. (Βέβαια δε κατάλαβα γιατι στην αρχή ο Ανακριτής ήταν μια μικροκαμωμένη, κουκουλοφορεμένη φιγούρα... ειδικά εφόσον αυτή ήταν μια μορφή που δεν ξαναπήρε ποτέ). Επίσης γέλασα πολύ όταν μάθαμε ότι τα δύο τελώνια τα λέγανε !
Νομίζω θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα, αλλά ήδη αυτή η κριτική έχει γίνει πολύ μεγάλη. Παρόλα τα στοιχεία που ανέφερα πως με ενόχλησαν εμένα προσωπικά (διότι να μην ξεχνάμε πως κάποιος άλλος μπορεί να έχει τελείως διαφορετική γνώμη από εμένα), στο τέλος το σύμπαν αυτό με συνεπήρε και θα ήθελα να διαβάσω το επόμενο βιβλίο της σειράς.
Αυτό το βιβλίο εμφανίστηκε μπροστά μου σε διαφήμιση. Από την περίληψη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, μα ακόμα πιο ενδιαφέρον μου φάνηκε το ότι επρόκειτο για fantasy (ή ακόμα και dark fantasy) από ελληνίδα συγγραφέα! Να κάτι που δεν βλέπω συχνά - για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι να το έχω ξαναδεί. Αποφάσισα να το πάρω, τόσο επειδή σαν ιστορία φαινόταν σαν κάτι που θα μου άρεσε πολύ, όσο και για να στηρίξω την ελληνική fantasy σκηνή.
Παρ'όλα αυτά, θα είμαι ειλικρινής κι αντικειμενική, και θα προσπαθήσω να αναλύσω όσο πιο εμπεριστατωμένα γίνεται την άποψή μου.
Το κόνσεπτ είναι πολύ ενδιαφέρον, και κάποιες από τις ιδέες που υπάρχουν στο βιβλίο είναι εξαιρετικές. Δυστυχώς όμως το βιβλίο πάσχει πολύ από τεχνικής απόψεως, πράγμα το οποίο έγινε σαφές από τον πρόλογο κιόλας.
Η γραφή... Δε με ενθουσίασε. Ίσως ακουστεί περίεργο αυτό που θα πω, αλλά ενώ το βιβλίο γράφτηκε στα ελληνικά από ελληνίδα συγγραφέα, είχα συνεχώς την αίσθηση ότι διαβάζω κείμενο μεταφρασμένο από τα αγγλικά (και δυστυχώς, όχι και τόσο καλογραμμένο κείμενο). Επιπλέον όλα, από τις δράσεις των χαρακτήρων μέχρι τις περιγραφές του χώρου και των συναισθημάτων, θύμιζαν περισσότερο σενάριο παρά λογοτεχνικό κείμενο. Πολλές φορές, ένιωθα λες και διάβαζα μια λίστα με bullet points που απαριθμούσε τις πράξεις και τα λόγια των ηρώων, ειδικά στις σκηνές δράσης. Ακόμα και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, συχνά ήταν λίστα, πχ "Ένιωθε μπερδεμένη, φοβισμένη, απελπισμένη." Θα γίνω ίσως γραφική, αλλά οφείλω να αναφέρω τον κανόνα 'show, don't tell'. Νιώθω ότι αυτό ήταν και το μεγαλύτερο μειονέκτημα του κειμένου: ολόκληρη η ιστορία, από την αρχή ως το τέλος, ήταν ξεκάθαρο telling. Μας έλεγε το κείμενο πως ένιωθαν οι χαρακτήρες αντί να τους δούμε να βιώνουν το συναίσθημα, μας έλεγε πως έδειχνε ένα μ��ρος χωρίς όμως να παίρνει ποτέ ζωή το τοπίο ή τα αντικείμενα, και ου τω καθεξής. Δεν με έπεισε κανένας από τους χαρακτήρες ότι 'υπήρχε', και ειδικά η πρωταγωνίστρια.
Το ύφος του γραψίματος με μπέρδεψε πολύ. Τόσο που, τουλάχιστον μέχρι το κεφάλαιο 8, αναρωτιόμουν αν είχα στα χέρια μου παιδικό βιβλίο. Δεν έφταιγαν αυτά που συνέβαιναν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ήταν γραμμένα. Πήγα, μάλιστα, να ελέγξω ίνσταγκραμ, goodreads και κριτικές για να σιγουρευτώ ότι δεν είχα μπερδευτεί, και ότι το βιβλίο ήταν για ενήλικες, ή έστω Young Adult. Από τα σκηνικά που συνέβησαν στον Πύργο κι ύστερα, έγινε σαφές (κυρίως λόγω περιεχομένου), ότι δεν ήταν παιδικό το βιβλίο, αλλά δυστυχώς το ύφος της γραφής συνέχισε να μου δίνει αυτή την εντύπωση ως το τέλος. Πέρα απ' αυτό, δεν υπήρχε ιδιαίτερη δημιουργικότητα στη χρήση της γλώσσας, κι εμφανίζονταν συνεχώς κοινότυπες φράσεις και παρομοιώσεις χωρίς γούστο κι ενδιαφέρον.
Οι διάλογοι ήταν εξαιρετικά αφύσικοι και 'στημένοι', έως ξύλινοι σε σημεία. Η επαναλαμβανόμενη χρήση των dialogue tags με κούρασε πολύ γρήγορα, κι ακόμα περισσότερο με κούρασε η παράθεση περιγραφικών ρημάτων όπως 'αντέτεινε', 'εξήγησε', 'ανταπάντησε', 'σχολίασε', 'διαβεβαίωσε', 'συμφώνησε' κ.ά. Θα έπρεπε όλα αυτά να γίνονται σαφή μέσα από τον τρόπο που μιλούν οι χαρακτήρες, όχι μέσω της περιγραφής. Τουλάχιστον οι μισές 'ταμπέλες' στις ατάκες των χαρακτήρων ('είπε η Δάφνη', 'επιβεβαίωσε η Άννα') ήταν περιττές.
Κι αυτό με οδηγεί σ' ένα άλλο από τα προβλήματα των διαλόγων. Όλοι οι χαρακτήρες, ανεξαρτήτως υπόβαθρου, χαρακτήρα, μορφώσεως κλπ., μιλούσαν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Μου ήταν αδύνατον να ξεχωρίσω τη φωνή ενός χαρακτήρα από αυτή ενός άλλου. Δαίμονες, μάγοι, τελώνια, άνθρωποι, ταξιτζήδες, όλοι μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο, χωρίς να ξεχωρίζουν - και χωρίς οι φωνές των χαρακτήρων να διαφοροποιούνται από την αφήγηση. Μόνο κάπως προς το τέλος απέκτησε κάπως περισσότερο χαρακτήρα η φωνή του Άλφα. Δυστυχώς, ήταν και ένας τρόπος ομιλίας που δεν ταίριαζε ούτε με τους χαρακτήρες, και συχνά ούτε με την ένταση των δράσεων. Βρήκα να ταιριάζει πραγματικά μόνο στο τέλος, στον βασιλιά Φοίνιξ: ήταν ο μόνος που ο διάλογος πάνω του δεν φαινόταν αφύσικος.
Όσων αφορά τους ήρωες... Ας ξεκινήσω από την πρωταγωνίστρια, την Άννα. Δυστυχώς, για μένα αυτή ήταν και ο χειρότερος χαρακτήρας του βιβλίου. Στην αρχή μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα 6χρονο, αλλά καθώς το βιβλίο προχωρούσε, κατέληξα πως ήταν περισσότερο σαν ένα πολύ, πολύ, πολύ κακομαθημένο 14χρονο (σίγουρα όχι μια 23χρονη, παντως...) Ακόμα κι αυτό δεν θα με πείραζε αν είχε γίνει συνειδητά, αν ήταν ένα από τα κακά του χαρακτήρα της, το οποίο θα άλλαζε όσο αυτή ωρίμαζε μες στην ιστορία. Δεν άλλαξε όμως. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν ο εσωτερικός της κόσμος αρμόζει σε παιδί ή σε έφηβο. Ειρωνεύεται πολύ τους άλλους και κάνει εριστικά σχόλια, πολλές φορές χωρίς αιτία κι αφορμή, πράγμα το οποίο την κάνει απλώς αντιπαθή. Πχ, λαμβάνει μια ουδέτερη απάντηση από έναν χαρακτήρα (όχι αγενή ή υποτιμητική, απλά... ουδέτερη) κι η Άννα δαγκώνεται για να μην βρίσει και γκρινιάζει μες στο μυαλό της. Γενικά, γκρινιάζει. Πολύ, συνέχεια, και κυρίως χωρίς αιτία. Δεν είναι και πολύ ευχάριστο να παρακολουθείς μια ιστορία μέσα από τα μάτια ενός τέτοιου χαρακτήρα.
Και, το κυριότερο, η Άννα δεν είχε καμία συνοχή. (Αυτό ήταν γενικότερο πρόβλημα του γραψίματος κι όχι μόνο της Άννας.) Στην καλύτερη, η Άννα ήταν κυκλοθυμική, με τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά της σπάνια να έχουν λογική συνέχεια. Στην μια αράδα του κειμένου ήταν χαρούμενη, στην επόμενη έκλαιγε, στην μεθεπόμενη τσαντιζόταν και γκρίνιαζε. Το κάθε συναίσθημα διαρκούσε όσο η αράδα η οποία το ανέφερε, και στην επόμενη γραμμή είχε σταματήσει να υφίσταται. Και δυστυχώς, πολλά πράγματα του χαρακτήρα της διήρκησαν όσο το κομμάτι του κειμένου που τα ανέφερε, και μετά ξεχάστηκαν για πάντα.
Τρανό παράδειγμα αυτό στη σελ. 43. Εκεί, μεταξύ άλλων, η Άννα λέει το εξής:
Η Άννα για ένα πράγμα ήταν πάντοτε σίγουρη. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν. Αυτή την προσωπική παραδοχή ακολουθούσε με πίστη.
Παρόλα αυτά, το μόνο που κάνει σε όλο το βιβλίο είναι να εμπιστεύεται τυφλά. Δεν θα μιλήσω για πιο μετά στο σενάριο, που μπορείς να πεις ότι γνώρισε τους άλλους ήρωες και είναι δικαιολογημένη η εμπιστοσύνη, θα μιλήσω για την αρχή. Τα δέχεται όλα παθητικά (με γκρίνια μες στο κεφάλι της, και συχνά και φωναχτά, αλλά τα δέχεται). Ακολουθεί την Δάφνη χωρίς να είναι σίγουρη για το που την πάει ή γιατί. Ενώ την γνωρίζει μόλις για μερικές ώρες, της λέει την ιστορία της ζωής της, το πρώτο της φιλί κλπ. Ανησυχεί για τη Δάφνη, την αγκαλιάζει κλπ. Όταν μπαίνουν στον τομέα των νεράιδων, η Άννα αποκοιμιέται μες στη βάρκα με τη Δάφνη. Ένα άτομο που παθολογικά δεν εμπιστεύεται κανέναν, δεν υπήρχε περίπτωση να χαλάρωνε τόσο ώστε να κοιμηθεί δίπλα σε έναν ξένο. Συν το ότι θα είχε προσπαθήσει να το σκάσει τουλάχιστον μία φορά ως τότε. Και δεν θα άφηνε τη Δάφνη, την Ιρένε και τις νεράιδες να κάνουν πάνω της ένα εντελώς άγνωστο σ' αυτή ξόρκι. Δεν θα εμπιστευόταν τον Αρίων έτσι απλά (οκέι, για τον Αρίων έχω τους ενδοιασμούς μου, υποψιάζομαι ότι χειραγώγησε κάπως τα συναισθήματά της). Αλλά ακόμα κι όταν ο Αριών της λέει πως όχι, δεν ήταν αυτός που είχε δει να την παρακολουθεί στο δάσος, η Άννα απλά το πίστεψε, χωρίς καμία καχυποψία. Και γενικά όλο αυτό περί εμπιστοσύνης ξεχάστηκε τελείως μετά από εκείνη τη σελίδα. Τις μόνες φορές που αναρωτήθηκε αν έπρεπε να εμπιστευτεί κάποιον, ήταν τις φορές που ηταν τέτοια αυτά που συνέβαιναν που θα υποψίαζαν τον οποιονδήποτε έχει ένα braincell. Σημειωτέον, θα μπορούσε να ακολουθεί τη δράση χωρίς να εμπιστεύεται καθόλου ούτε τη Δάφνη, ούτε κανέναν άλλον, αλλά αυτό θα έπρεπε να το δείξει το κείμενο. Να δείξει ότι πχ προσποιείται τη φιλική για να αποσπάσει πληροφορίες. Ότι ακολουθεί αλλά ταυτόχρονα παρατηρεί τοπίο κι αντιδράσεις ώστε να καταστρώσει σχέδιο διαφυγής. Ότι οι αγκαλιές και η ανησυχία προς τη Δάφνη είναι απλά θέατρο. Και πάει λέγοντας. (Πλάκα πλάκα, ίσως έτσι έβγαζαν και περισσότερο νόημα ως αντιδράσεις, διότι κανένας δεν δένεται τόσο με κάποιον μέσα σε δυο ώρες).
Άλλο το οποίο ξεχάστηκε ήταν η υψοφοβία της. Είχε υψοφοβία για μια περίπου σελίδα, μάλλον ώστε να υπάρχει αφορμή να αγκαλιάσει λίγο πιο σφιχτά τον Αριών. Δεν την ενόχλησε το ύψος πριν απ' αυτό, ούτε μετά (πχ δεν την ενοχλησε το πόσο ψηλά ήταν το δεντρόσπιτο της Ιρένε, αντιθέτως χάζευε το τοπίο).
Τη μια απαιτούσε να της εξηγήσουν πράγματα, αλλά όταν της απαντούσαν ξεφυσούσε κι έλεγε ότι δεν την ενδιαφέρει το 'μάθημα ιστορίας'. Τη μια ήταν απαθής ή κριτικάριζε πικρόχολα τα πράγματα που έβλεπε, και την άλλη μάλωνε τους άλλους ήρωες κι έλεγε "Πως μπορείς να είσαι τόσο πεζή;" ή "τόσο απαθής;".
Στη σελ 125 λέει "ώστε αυτό είναι το συναίσθημα για το οποίο έχουν γραφτεί άπειρες αράδες;" μιλώντας για τον έρωτα. Ξέρουμε όμως ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ερωτεύεται. Μας έχει ήδη πει για τον Άγγελο, το μονο - υποτίθεται - άτομο που εμπιστεύτηκε ποτέ. Ξέχασε η Άννα για τον Άγγελο;
(Επίσης, προς το τέλος, στη σελ. 463, η Άννα λέει ότι ποτέ στη ζωή της δεν είχε εμπιστευτεί κανέναν πέρα από τους γονείς της. Μάλλον ξέχασε πάλι την ιστορία με τον Άγγελο, και όοοολους όσους εμπιστεύτηκε από την αρχή της ιστορίας.)
Και φυσικά... ο Πύργος.
Στην πόρτα του παρελθόντος, μαθαίνουμε ότι η Άννα είναι 'τρελή'. Ότι από μικρή δημιουργεί κόσμους μες στο κεφάλι της όποτε θέλει να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα, και ότι αυτό έγινε τόσο μεγάλο πρόβλημα ώστε οδήγησε, έμμεσα, στο τροχαίο των γονιών της. Αυτό δεν το δείχνει πουθενά αλλού το ίδιο το κείμενο. Ούτε μια φορά η Άννα δεν το κάνει αυτό μέσα στην ιστορία, ούτε καν για να ξεγελάσει τον εαυτό της όταν βρισκόταν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Και, εφόσον αυτό ήταν κάτι το πολύ αποτελεσματικό, ούτε μια φορά δε σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να μείνει στον Υπόκοσμο αλλά να προβάλλει μες στο κεφάλι της την παλιά της ζωή και τον πραγματικό κόσμο, και να ζήσει για πάντα έτσι μες στο κεφάλι της. Ή κάτι τέτοιο. Ή ούτε μία φορά δεν σκέφτηκε ότι 'ουάου, ούτε στις ιστορίες που έπλαθα στο κεφάλι μου δεν είχα φανταστεί ότι θα πετάξω στην αγκαλιά ενός αγερικού' ή 'θα μιλούσα με δαίμονες' ή κάτι παρόμοιο. Γενικά, ήταν μια πληροφορία που ήρθε από το πουθενά και ξεχάστηκε τελείως.
Στο ίδιο δωμάτιο, η Άννα δηλώνει ότι δε νιώθει "τίποτα. Ούτε οίκτο, ούτε συμπόνια, ούτε χαρά. Τί-πο-τα." Παρόλα αυτά, λίγο πριν μπει στον Πύργο, είχε φωνάξει με δάκρυα στα μάτια στη θέα ενός τελωνίου που το βασάνιζαν, και μετά είχε κατηγορήσει τη Δάφνη ότι είναι κυνική. Ακόμη πιο πριν απ' αυτό, είχε ανησυχήσει επανειλλημένα για τη Δάφνη, είχε συμπαθήσει την Ιρένε, είχε ερωτευτεί - ήδη - τον Αριών, και είχε νιώσει ένα σωρό άλλα συναισθήματα. Για να μη μιλήσω για όλα τα συναισθήματα που ακολούθησαν. Γενικά, αυτή της η δήλωση δεν είχε καμία λογική και καμία βάση, ήταν από άλλο βιβλίο.
Δυστυχώς, αυτή η έλλειψη συνοχής έπληξε κι άλλους χαρακτήρες, όπως τη Δάφνη. Κάποια στιγμή αναφέρεται ότι η Άννα είχε καταλάβει ότι η Δάφνη είχε πρόβλημα με τη σωματική εγγύτητα, και με έκανε να ρωτήσω, πότε;; Δεν έδειξε ποτέ τίποτα τέτοιο η Δάφνη, ούτε καν στην αρχή. Θα μπορούσε να είχε υποδηλωθεί είτε ξεκάθαρα, με λόγια (τύπου να πει η Δάφνη ένα κοφτό "Μη μ' αγγίζεις" όλες τις φορές που η Άννα την αγκάλιαζε ή κρυβόταν πίσω της), ή πιο διακριτικά, πχ στη βάρκα που τους οδήγησε στον τομέα των νεράιδων, η Δάφνη να αποτραβιόταν όσο πιο μακριά μπορούσε από την Άννα, παρόλο που ο χώρος δεν της επέτρεπε και πολλά, να καθόταν με τα χέρια τυλιγμένα γύρω από τον κορμό της και να γέρνει μακριά της. Ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων, οτιδήποτε.
Παρόλα αυτά, το καστ είναι ενδιαφέρον. Να αναφέρω εδώ πως είμαι ξεκάθαρα team Αλφα, και δεν εμπιστεύομαι τον Αριών. 😛 Αν εξαιρέσουμε αυτό που ανέφερα πριν για τους διαλόγους τους, που ακούγονται όλοι το ίδιο, μου άρεσε το καστ, ιδιαίτερα προς το τέλος.
Η ιστορία, όπως είπα και στην αρχή, έχει πολύ ενδιαφέρον. Μου άρεσε πάρα πολύ το κόνσεπτ, και ιδιαίτερα στο τελευταίο 1/3 του βιβλιου. Μπορώ να πω πως δυστυχώς η ιστορία δεν ξεκινάει πολύ δυνατά, αλλά από τον Πύργο και μετά το απόλαυσα περισσότερο. Σίγουρα δεν λείπουν τα κλισέ από την πλοκή, και πολλά γεγονότα ήταν προβλέψιμα, αλλά φαίνεται ότι έχει μπει αγάπη στη δημιουργία αυτού του κόσμου. Προς το τέλος, με είχε συνεπάρει και ήθελα να μάθω τι απέγινε η Δάφνη και ο Εμά. (Και ο Άλφα...)
Δεν μ' άρεσε πολύ, όμως, η επιμονή του να μην λένε στην Άννα τίποτα επειδή 'όσο λιγότερα ξέρει, τόσο το καλύτερο', και ούτε κι εξηγήθηκε ποτέ ικανοποιητικά το γιατί το έκαναν αυτό.
Οι δαίμονες και οι άγγελοι ήταν τα πιο συναρπαστικά στοιχεία. Η μορφή τους, όπως περιγραφόταν, ήταν τόσο ενδιαφέρουσα - και κανενός η μορφή δεν έμοιαζε με τον άλλον. Απόλαυσα πολύ τη φαντασία της συγγραφέως σε αυτά τα σημεία. Αξίζει να αναφερθώ στην Αφ, με τη φωνη μικρού κοριτσιού, και στον δαίμονα με τα πολλά πρόσωπα. (Βέβαια δε κατάλαβα γιατι στην αρχή ο Ανακριτής ήταν μια μικροκαμωμένη, κουκουλοφορεμένη φιγούρα... ειδικά εφόσον αυτή ήταν μια μορφή που δεν ξαναπήρε ποτέ). Επίσης γέλασα πολύ όταν μάθαμε ότι τα δύο τελώνια τα λέγανε !
Νομίζω θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα, αλλά ήδη αυτή η κριτική έχει γίνει πολύ μεγάλη. Παρόλα τα στοιχεία που ανέφερα πως με ενόχλησαν εμένα προσωπικά (διότι να μην ξεχνάμε πως κάποιος άλλος μπορεί να έχει τελείως διαφορετική γνώμη από εμένα), στο τέλος το σύμπαν αυτό με συνεπήρε και θα ήθελα να διαβάσω το επόμενο βιβλίο της σειράς.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 6, 2023
Τι υπάρχει μετά τον Θάνατο; Η Κόλαση; Ο Παράδεισος; Αν ναι, πώς είναι; Ερωτήματα που απασχόλησαν πολλούς οδηγώντας σε διάφορες θεωρίες και επιστήμες. Το “Σημάδι από Στάχτη”, πρώτο μέρος της σειράς “Σκοτεινά Όντα”, δίνει τη δική του εκδοχή σε αυτούς τους προβληματισμούς. Σύμφωνα με αυτήν, ο Θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή του Εφιάλτη. Ποιου εφιάλτη; Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Η 23χρονη Άννα βιώνει ένα ατύχημα και βρίσκεται στον Υπόκοσμο. Όχι τη μαφία, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε κάποιες φορές, αλλά έναν κόσμο πέρα (ή μάλλον κάτω) από τον δικό μας, όπου συμβιώνουν με εύθραυστες ισορροπίες και λυκοφιλίες πέντε ράτσες: οι Μάγοι, οι Νεράιδες, τα Τελώνια, οι Σκιεροί και οι Λύκοι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ίδια πολύ σύντομα πληροφορείται πως δεν ανήκει σε καμία από αυτές. Πέρα λοιπόν από τη δυσκολία να αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει πλέον ως οντότητα, αλλά η ψυχή της μεταφέρθηκε σε έναν κόσμο με όντα και κανόνες που ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δε γνώριζε, έχει να διαχειριστεί και το γεγονός ότι δεν ανήκει πουθενά. Βρέθηκε εκεί από λάθος. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι διαφορετικός, να μην ξέρεις που ανήκεις και να είναι όλοι εναντίον σου.
Σύντομα δέχεται τη φιλία της Μάγισσας Δάφνης και της Νεράιδας Ιρένε, νιώθει προσωρινή ανακούφιση, αλλά το χειρότερο έρχεται κατά την τελετή μύησής της ως Μάγισσα (δεν είναι, αλλά πρέπει να διαβάσετε το γιατί). Όλοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό της την Εκλεκτή, εκείνη που πρόκειται να εκπληρώσει την Προφητεία, σύμφωνα με την οποία θα τους οδηγήσει στην Απελευθέρωση.
Η ίδια βέβαια, όχι μόνο δεν αποδέχεται αυτόν τον ρόλο, αλλά νιώθει ανίσχυρη και ευάλωτη. Πέρα αυτών πρέπει να κατανοήσει σε ποιον/α ανήκει η φωνή που της μιλάει μέσα στο μυαλό της όλο αυτό το διάστημα. Η ροή των γεγονότων όμως θα την οδηγήσουν να αποδεχτεί αυτόν τον ρόλο παρ’ όλους τους ενδοιασμούς της, να δημιουργηθούν παράδοξες φιλίες και όλοι μαζί να πολεμήσουν ενάντια στον ηγέτη του Υπόκοσμου και στους Αγγέλους του Θανάτου.
Ντεμπούτο της συγγραφέως με μια ιστορία που ανήκει στο Είδος Young Adults Fantasy. Τολμηρό θα το χαρακτήριζα, αφού οι περισσότεροι συγγραφείς που διακρίνονται σε διαγωνισμούς διηγημάτων (όπως η ίδια) ξεκινούν αρχικά με την έκδοση συλλογής διηγημάτων τους ή κάποιου αυτοτελούς μυθιστορήματος. Η Νέλλη βούτηξε απευθείας στα βαθιά με μια σειρά (Τριλογία ίσως;) συστήνοντάς μας τον Υπόκοσμο και τα Σκοτεινά Όντα της σε μια ιστορία γεμάτη απρόσμενες περιπέτειες, ανατροπές, μάχες, έρωτα και φιλίες. Τι άλλο θέλετε για να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας;
Η 23χρονη Άννα βιώνει ένα ατύχημα και βρίσκεται στον Υπόκοσμο. Όχι τη μαφία, όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε κάποιες φορές, αλλά έναν κόσμο πέρα (ή μάλλον κάτω) από τον δικό μας, όπου συμβιώνουν με εύθραυστες ισορροπίες και λυκοφιλίες πέντε ράτσες: οι Μάγοι, οι Νεράιδες, τα Τελώνια, οι Σκιεροί και οι Λύκοι. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ίδια πολύ σύντομα πληροφορείται πως δεν ανήκει σε καμία από αυτές. Πέρα λοιπόν από τη δυσκολία να αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει πλέον ως οντότητα, αλλά η ψυχή της μεταφέρθηκε σε έναν κόσμο με όντα και κανόνες που ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δε γνώριζε, έχει να διαχειριστεί και το γεγονός ότι δεν ανήκει πουθενά. Βρέθηκε εκεί από λάθος. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι διαφορετικός, να μην ξέρεις που ανήκεις και να είναι όλοι εναντίον σου.
Σύντομα δέχεται τη φιλία της Μάγισσας Δάφνης και της Νεράιδας Ιρένε, νιώθει προσωρινή ανακούφιση, αλλά το χειρότερο έρχεται κατά την τελετή μύησής της ως Μάγισσα (δεν είναι, αλλά πρέπει να διαβάσετε το γιατί). Όλοι αναγνωρίζουν στο πρόσωπό της την Εκλεκτή, εκείνη που πρόκειται να εκπληρώσει την Προφητεία, σύμφωνα με την οποία θα τους οδηγήσει στην Απελευθέρωση.
Η ίδια βέβαια, όχι μόνο δεν αποδέχεται αυτόν τον ρόλο, αλλά νιώθει ανίσχυρη και ευάλωτη. Πέρα αυτών πρέπει να κατανοήσει σε ποιον/α ανήκει η φωνή που της μιλάει μέσα στο μυαλό της όλο αυτό το διάστημα. Η ροή των γεγονότων όμως θα την οδηγήσουν να αποδεχτεί αυτόν τον ρόλο παρ’ όλους τους ενδοιασμούς της, να δημιουργηθούν παράδοξες φιλίες και όλοι μαζί να πολεμήσουν ενάντια στον ηγέτη του Υπόκοσμου και στους Αγγέλους του Θανάτου.
Ντεμπούτο της συγγραφέως με μια ιστορία που ανήκει στο Είδος Young Adults Fantasy. Τολμηρό θα το χαρακτήριζα, αφού οι περισσότεροι συγγραφείς που διακρίνονται σε διαγωνισμούς διηγημάτων (όπως η ίδια) ξεκινούν αρχικά με την έκδοση συλλογής διηγημάτων τους ή κάποιου αυτοτελούς μυθιστορήματος. Η Νέλλη βούτηξε απευθείας στα βαθιά με μια σειρά (Τριλογία ίσως;) συστήνοντάς μας τον Υπόκοσμο και τα Σκοτεινά Όντα της σε μια ιστορία γεμάτη απρόσμενες περιπέτειες, ανατροπές, μάχες, έρωτα και φιλίες. Τι άλλο θέλετε για να περάσετε ευχάριστα τον χρόνο σας;
September 23, 2025
<ΣΗΜΆΔΙ ΑΠΌ ΣΤΆΧΤΗ >~ΣΚΟΤΕΙΝΆ ΌΝΤΑ [ΒΙΒΛΙΟ 1]
ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ:ΝΕΛΛΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ:Bookstagram Editions
ΣΕΛΊΔΕΣ: 518📖
⭐️⭐️⭐️⭐️/5!
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.
Ο θάνατος είναι η αρχή.
Η αρχή του εφιάλτη.
🖤Η Άννα μετά το τροχαίο δυστύχημα που θα κοστίσει τη ζωή της καταλήγει σε έναν άλλον κόσμο που βασιλεύουν η παράνοια και τα βασανιστήρια. Είναι το μέρος που εγκλωβίζονται οι ψυχές των σκοτεινών όντων, καταδικασμένες να υπηρετούν τους πιο τρομακτικούς δαίμονες .Σύντομα θα ανακακαλύψει ότι βρίσκεται στον Υπόκοσμο, ένα ζοφερό και φρικτό κόσμο που τα πλάσματα που κατοικούν μοιάζουν χειρότερα και από Κόλαση..
Πώς βρέθηκε όμως εκείνη..ένας άνθρωπος εκεί;Από λάθος; Η απόδρασή της φαντάζει μονόδρομος. Για να το καταφέρει θα πρέπει να δημιουργήσει επισφαλείς και απρόσμενες συμμαχίες, να δοκιμάσει την αντοχή της και μία σειρά βασανιστικών δοκιμασιών..και όλα αυτά υπό το πρίσμα μιας αρχαίας Προφητείας που μάλλον την αφορά..
Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Θα αντέξει όλα όσα ανακαλύψει στην πορεία;
💙Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας και η πρώτη επαφή με την συγγραφέα και ομολογώ μου άρεσε πολύ. Η γραφή της, η ατμόσφαιρα και η κοσμοπλασία και εννοείται οι χαρακτήρες της. Από την πρώτη στιγμή το βιβλίο ξεκινάει δυνατά. Δεν μπορείς να το αποχωριστείς..μπροστά στα μάτια σου ανοίγεται ένας άλλος κόσμος , πιο σκοτεινός και αποτρόπαιος, αλλά συνάμα και γοητευτικός. Θες να ζήσεις δίπλα στην Άννα τις περιπέτειές της όσο κι αν το μέλλον της φαντάζει αδιέξοδο και δυσοίωνο.
Δαίμονες, τελώνια, σκιεροί, μάγοι, βρικόλακες, λύκοι, άγγελοι, νεράιδες και άνθρωποι απαρτίζουν τον Υπόκοσμο.
Θα σε παρασύρουν και θα σε γεμίσουν έντονα συναισθήματα..Η αγωνία στο ζενίθ της , οι ίντριγκες και οι ανατροπές έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις..
Απόκοσμο. Ατμοσφαιρικό. Αγωνιώδες. Ανατρεπτικό.Με ακαταμάχητους χαρακτήρες που εξελίσσονται.
Προσωπικά αγάπησα αυτή την αλλόκοτη παρέα, όσο διαφορετικοί κι αν ήταν ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Αδυναμία ξεκάθαρα στον Άλφα και στη Δάφνη( αν και συμπαθώ κι άλλους).
Και με έναν επίλογο αφοπλιστικό που παραπαίει ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό και σίγουρα σε προϊδεάζει για την ανατρεπτική και σκοτεινή συνέχεια της ιστορίας.
Γιατί όπως λέει και η συγγραφέας το ταξίδι της Άννας και της παράξενης παρέας της δεν τελειώνει εδώ, αντίθετα τώρα αρχίζει...
Αν το προτείνω; Αν αγαπάτε τα βιβλία φαντασίας σίγουρα ναι!!
ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ:ΝΕΛΛΗ ΚΟΥΡΚΟΥΛΗ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ:Bookstagram Editions
ΣΕΛΊΔΕΣ: 518📖
⭐️⭐️⭐️⭐️/5!
Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.
Ο θάνατος είναι η αρχή.
Η αρχή του εφιάλτη.
🖤Η Άννα μετά το τροχαίο δυστύχημα που θα κοστίσει τη ζωή της καταλήγει σε έναν άλλον κόσμο που βασιλεύουν η παράνοια και τα βασανιστήρια. Είναι το μέρος που εγκλωβίζονται οι ψυχές των σκοτεινών όντων, καταδικασμένες να υπηρετούν τους πιο τρομακτικούς δαίμονες .Σύντομα θα ανακακαλύψει ότι βρίσκεται στον Υπόκοσμο, ένα ζοφερό και φρικτό κόσμο που τα πλάσματα που κατοικούν μοιάζουν χειρότερα και από Κόλαση..
Πώς βρέθηκε όμως εκείνη..ένας άνθρωπος εκεί;Από λάθος; Η απόδρασή της φαντάζει μονόδρομος. Για να το καταφέρει θα πρέπει να δημιουργήσει επισφαλείς και απρόσμενες συμμαχίες, να δοκιμάσει την αντοχή της και μία σειρά βασανιστικών δοκιμασιών..και όλα αυτά υπό το πρίσμα μιας αρχαίας Προφητείας που μάλλον την αφορά..
Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;
Θα αντέξει όλα όσα ανακαλύψει στην πορεία;
💙Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας και η πρώτη επαφή με την συγγραφέα και ομολογώ μου άρεσε πολύ. Η γραφή της, η ατμόσφαιρα και η κοσμοπλασία και εννοείται οι χαρακτήρες της. Από την πρώτη στιγμή το βιβλίο ξεκινάει δυνατά. Δεν μπορείς να το αποχωριστείς..μπροστά στα μάτια σου ανοίγεται ένας άλλος κόσμος , πιο σκοτεινός και αποτρόπαιος, αλλά συνάμα και γοητευτικός. Θες να ζήσεις δίπλα στην Άννα τις περιπέτειές της όσο κι αν το μέλλον της φαντάζει αδιέξοδο και δυσοίωνο.
Δαίμονες, τελώνια, σκιεροί, μάγοι, βρικόλακες, λύκοι, άγγελοι, νεράιδες και άνθρωποι απαρτίζουν τον Υπόκοσμο.
Θα σε παρασύρουν και θα σε γεμίσουν έντονα συναισθήματα..Η αγωνία στο ζενίθ της , οι ίντριγκες και οι ανατροπές έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις..
Απόκοσμο. Ατμοσφαιρικό. Αγωνιώδες. Ανατρεπτικό.Με ακαταμάχητους χαρακτήρες που εξελίσσονται.
Προσωπικά αγάπησα αυτή την αλλόκοτη παρέα, όσο διαφορετικοί κι αν ήταν ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον. Αδυναμία ξεκάθαρα στον Άλφα και στη Δάφνη( αν και συμπαθώ κι άλλους).
Και με έναν επίλογο αφοπλιστικό που παραπαίει ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό και σίγουρα σε προϊδεάζει για την ανατρεπτική και σκοτεινή συνέχεια της ιστορίας.
Γιατί όπως λέει και η συγγραφέας το ταξίδι της Άννας και της παράξενης παρέας της δεν τελειώνει εδώ, αντίθετα τώρα αρχίζει...
Αν το προτείνω; Αν αγαπάτε τα βιβλία φαντασίας σίγουρα ναι!!
February 12, 2025
ΣΗΜΑΔΙ ΑΠΟ ΣΤΑΧΤΗ
Συγγραφέας Νέλλη Κουρκούλη
Μυθιστόρημα
Λογοτεχνία Φαντασίας
Εκδόσεις #bookstagram
📖💙📖💙📖💙📖💙📖
Τελειώνοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ...τα συναισθήματα που νιώθω είναι τέτοια που δεν περιγράφονται με λόγια,ειδικά από μια νοικοκυρά μανούλα...(δεν έχω σχέση με κριτική βιβλίων)
Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο,το πρώτο που κάνω είναι να ξεφυλλίσω σελίδες του μυρίζοντάς το,μετά το αγκαλιάζω,το χαϊδεύω και εύχομαι να κάνουμε καλή παρέα να με ταξιδέψει....
Πρώτη φορά αγκάλιασα λοιπόν ένα βιβλίο που ανήκει στην λογοτεχνία του φανταστικού...
Δεν ήξερα τι να υποθέσω όταν διάβασα την πρώτη σελίδα του άρχισε κάτι μαγικό να συμβαίνει .....
Διακτινίστηκα!!!!!!Ναι η Άννα με πήρε μαζί της....βίωσα τον ξαφνικό θάνατό της,την έλευσή της σε έναν κόσμο που ονομάζουμε κόλαση θα πω απλά....όμως η συγγραφέας άνοιξε καινούριες εικόνες στο οπτικό μου πεδίο για το τι ήξερα και το τι ζούσα με την Άννα της...
Μαγικός κόσμος ή όντως υπάρχει,,,,,,;,,;;
Τελώνια,μάγισσες, νεράιδες, λύκοι, σκιεροί,δαίμονες,Άγγελοι....
Και αέναη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού ξεκινά....
Μια παλιά προφητεία ζητά εκπλήρωση, ζητά δικαίωση...
Με μαεστρία η συγγραφέας δεν αφήνει κανέναν ήρωά της χωρίς να του δώσει την πρέπουσα προσοχή...γρήγοροι διάλογοι έξυπνοι με χιούμορ...γραφή κατανοητή με υπόβαθρο που δεν άφηνε απορίες... Έχει μελετήσει καλά πριν γράψει το οτιδήποτε...
Περνάει μηνύματα....Ο καθένας μας ίσως τα δει με διαφορετικά μάτια. ...
Ας αναγεννηθεί η ελπίδα μας μέσα από τις στάχτες όπως ο Φοίνικας...τίποτα δεν τελειώνει με έναν θάνατο....
Δεν θέλω να πω περισσότερα φίλοι μου μόνο σας καλώ να το διαβάσετε αξίζει πραγματικά...
Όλοι μας σκεφτόμαστε πώς είναι όταν πεθαίνει κάποιος...τι κουβαλά και στον άλλον κόσμο...χάνεται η καλοσύνη μιας φωτεινής ψυχής.....;;;
Χωρίς να θέλω να σας κουράσω....θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο...όταν παίρνουμε ένα βιβλίο ας μη το διαβάζουμε μηχανικά ας του δίνουμε το χρόνο που του αξίζει...
Οι συγγραφείς κάνουν και χρόνια ίσως να αποτυπώσουν με λόγια αυτά που θέλουν να μοιραστούν μαζί μας ...ας διαβάζουμε προσεκτικά τι θέλουν να μας πούνε..
Συγγραφέας Νέλλη Κουρκούλη
Μυθιστόρημα
Λογοτεχνία Φαντασίας
Εκδόσεις #bookstagram
📖💙📖💙📖💙📖💙📖
Τελειώνοντας το συγκεκριμένο βιβλίο ...τα συναισθήματα που νιώθω είναι τέτοια που δεν περιγράφονται με λόγια,ειδικά από μια νοικοκυρά μανούλα...(δεν έχω σχέση με κριτική βιβλίων)
Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο,το πρώτο που κάνω είναι να ξεφυλλίσω σελίδες του μυρίζοντάς το,μετά το αγκαλιάζω,το χαϊδεύω και εύχομαι να κάνουμε καλή παρέα να με ταξιδέψει....
Πρώτη φορά αγκάλιασα λοιπόν ένα βιβλίο που ανήκει στην λογοτεχνία του φανταστικού...
Δεν ήξερα τι να υποθέσω όταν διάβασα την πρώτη σελίδα του άρχισε κάτι μαγικό να συμβαίνει .....
Διακτινίστηκα!!!!!!Ναι η Άννα με πήρε μαζί της....βίωσα τον ξαφνικό θάνατό της,την έλευσή της σε έναν κόσμο που ονομάζουμε κόλαση θα πω απλά....όμως η συγγραφέας άνοιξε καινούριες εικόνες στο οπτικό μου πεδίο για το τι ήξερα και το τι ζούσα με την Άννα της...
Μαγικός κόσμος ή όντως υπάρχει,,,,,,;,,;;
Τελώνια,μάγισσες, νεράιδες, λύκοι, σκιεροί,δαίμονες,Άγγελοι....
Και αέναη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού ξεκινά....
Μια παλιά προφητεία ζητά εκπλήρωση, ζητά δικαίωση...
Με μαεστρία η συγγραφέας δεν αφήνει κανέναν ήρωά της χωρίς να του δώσει την πρέπουσα προσοχή...γρήγοροι διάλογοι έξυπνοι με χιούμορ...γραφή κατανοητή με υπόβαθρο που δεν άφηνε απορίες... Έχει μελετήσει καλά πριν γράψει το οτιδήποτε...
Περνάει μηνύματα....Ο καθένας μας ίσως τα δει με διαφορετικά μάτια. ...
Ας αναγεννηθεί η ελπίδα μας μέσα από τις στάχτες όπως ο Φοίνικας...τίποτα δεν τελειώνει με έναν θάνατο....
Δεν θέλω να πω περισσότερα φίλοι μου μόνο σας καλώ να το διαβάσετε αξίζει πραγματικά...
Όλοι μας σκεφτόμαστε πώς είναι όταν πεθαίνει κάποιος...τι κουβαλά και στον άλλον κόσμο...χάνεται η καλοσύνη μιας φωτεινής ψυχής.....;;;
Χωρίς να θέλω να σας κουράσω....θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο...όταν παίρνουμε ένα βιβλίο ας μη το διαβάζουμε μηχανικά ας του δίνουμε το χρόνο που του αξίζει...
Οι συγγραφείς κάνουν και χρόνια ίσως να αποτυπώσουν με λόγια αυτά που θέλουν να μοιραστούν μαζί μας ...ας διαβάζουμε προσεκτικά τι θέλουν να μας πούνε..
September 24, 2023
Πως θα σου φαινόταν, αν ο θάνατος σου, ήταν η γέννησή σου; Σίγουρα, θα σε προβληματίσει, αλλά σίγουρα θα μειδιάσεις και θα πεις, πως αυτά υπάρχουν μόνο στην φαντασία. Ακριβώς! Το σημάδι από στάχτη κατατάσσεται στην κατηγορία του Φανταστικού έργου και ξεκινάει δυναμικά μια πλοκή, σε έναν άλλον κόσμο, τον Υπόκοσμό. Θα μου πεις, τι μπορεί να έχει ο υπόκοσμός και απλά θα σου απαντήσω, πως το “Υπό” είναι αυτό που διευκρινίζει τα χαρακτηριστικά είδη πλασμάτων που υπάρχουν και πορεύονται σε εκείνο τον “κόσμο”.
Κάπως έτσι η ΄Αννα, η ηρωίδα μας, ξεκινάει την νέα της ζωή και μαζί με την Δάφνη, θα ανακαλύψουν μαζί τους λόγους που εκείνη βρέθηκε στον υπόκοσμο. Μέσα σε μια άγνωστη και αχαρτογράφητη περιοχή η Άννα θα μας ξεναγήσει σε μέρη που η βλάστηση είναι ανθηρή και ζωντανή και άλλοτε σε μέρη που μυρίζει “θάνατο”. Αίμα, να κυλάει, και ο τρόμος να σε καταδυναστεύει σε κάθε λέξη και κίνηση που εξιστορείτε μέσα από τις σελίδες του φανταστικού έργου.
Το δυνατό του σημείο ήταν οι μάχες, πέρα από τις όμορφες εικόνες που αντικρίσαμε και τους έξυπνους διαλόγους που διαβάσαμε. Πέρα από τους ιδιαίτερους χαρακτήρες, με τα ασυνήθιστα ιδιώματά τους, που όχι δε θα αναφέρω τι ήταν ο καθένας. Θα σας πω, όμως ότι λάτρεψα τον χαρακτήρα του Demetrius και χάρηκα για εκείνο το αιμοβόρο πλάσμα. Χάρηκα γιατί έχει μια σαγήνη και ένα μυστήριο που ολοένα ήθελα να τον ανακαλύψω περισσότερο.
Εύχομαι στο επόμενο, μέρος να έχει περισσότερο από εκείνον, γιατί θα ήθελα να συστηθώ μαζί του!
Σε όλο το βιβλίο υπάρχει μια κλιμακωτή αγωνία, μια κατάσταση page turner, που ήθελες να μάθεις την επόμενη συνέχεια της ιστορίας. Κάθε σελίδα και κάτι συγκλονιστικό σε καθήλωνε για να συνεχίσεις. Μια εξαιρετική ιστορία, με μια ατέρμονη μάχη στον κόσμο των Σκοτεινών όντων.
Από καρδιάς, εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και ανυπομονώ εναγωνίως για το επόμενο μέρος..
Κάπως έτσι η ΄Αννα, η ηρωίδα μας, ξεκινάει την νέα της ζωή και μαζί με την Δάφνη, θα ανακαλύψουν μαζί τους λόγους που εκείνη βρέθηκε στον υπόκοσμο. Μέσα σε μια άγνωστη και αχαρτογράφητη περιοχή η Άννα θα μας ξεναγήσει σε μέρη που η βλάστηση είναι ανθηρή και ζωντανή και άλλοτε σε μέρη που μυρίζει “θάνατο”. Αίμα, να κυλάει, και ο τρόμος να σε καταδυναστεύει σε κάθε λέξη και κίνηση που εξιστορείτε μέσα από τις σελίδες του φανταστικού έργου.
Το δυνατό του σημείο ήταν οι μάχες, πέρα από τις όμορφες εικόνες που αντικρίσαμε και τους έξυπνους διαλόγους που διαβάσαμε. Πέρα από τους ιδιαίτερους χαρακτήρες, με τα ασυνήθιστα ιδιώματά τους, που όχι δε θα αναφέρω τι ήταν ο καθένας. Θα σας πω, όμως ότι λάτρεψα τον χαρακτήρα του Demetrius και χάρηκα για εκείνο το αιμοβόρο πλάσμα. Χάρηκα γιατί έχει μια σαγήνη και ένα μυστήριο που ολοένα ήθελα να τον ανακαλύψω περισσότερο.
Εύχομαι στο επόμενο, μέρος να έχει περισσότερο από εκείνον, γιατί θα ήθελα να συστηθώ μαζί του!
Σε όλο το βιβλίο υπάρχει μια κλιμακωτή αγωνία, μια κατάσταση page turner, που ήθελες να μάθεις την επόμενη συνέχεια της ιστορίας. Κάθε σελίδα και κάτι συγκλονιστικό σε καθήλωνε για να συνεχίσεις. Μια εξαιρετική ιστορία, με μια ατέρμονη μάχη στον κόσμο των Σκοτεινών όντων.
Από καρδιάς, εύχομαι να είναι καλοτάξιδο και ανυπομονώ εναγωνίως για το επόμενο μέρος..
October 31, 2025
Ένα δυνατό και φρέσκο μυθιστόρημα φαντασίας, με εντυπωσιακή κοσμοπλασία, έντονη δράση και ασταμάτητα γεγονότα και ανατροπές.
Το πρώτο μέρος της σειράς μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις, με ώριμη γραφή και ξεκάθαρο όραμα για τον κόσμο που θέλει να δημιουργήσει. Το βιβλίο ξεχωρίζει για την πλούσια και καλοδουλεμένη κοσμοπλασία του· η συγγραφέας δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο με πολλά και διαφορετικά πλάσματα, που δένουν άριστα μεταξύ τους. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι συνέχεια κάτι γίνεται και με την γρήγορη πλοκή του, ζωντανεύει σαν κινηματογραφικό έργο που σου κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Ενώνοντας σαν μικρά κομμάτια στοιχεία από τη μυθολογία, τη θρησκεία και τη καθαρή φαντασία. Οι χαρακτήρες επίσης και οι προσωπικές τους ιστορίες πειστικές μέχρι το τέλος, όπως και τα κίνητρα τους.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας προσεγγίζει την έννοια του καλού και του κακού. Στον σκοτεινό κόσμο που περιγράφει, τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ενώ η Άννα, η πρωταγωνίστρια μας, σιγά-σιγά αντιλαμβάνεται τις δυνατοτήτες της και αναζητά τη θέσης της στον Υπόκοσμο και στον ευρύτερο κόσμο. Οι μάχες και οι δοκιμασίες διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι το φινάλε που σε αφήνει με ένα μυστήριο: σε ποιον κόσμο θα δούμε την Άννα στα επόμενα βιβλία και τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Παρά την γρήγορη πλοκή που μου αρέσει, κάποιες φορές ένιωσα την Άννα να πέφτει κατευθείαν στα βαθιά και να ξεπερνάει λίγο πιο γρήγορα απ' όσο θα ένιωθα ότι θα συνέβαινε στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ζοφερά που συναντούσε.
Πρόκειται συνολικά για ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που αξίζει να διαβαστεί και προδιαθέτει για ακόμα πιο ώριμα έργα και εξίσου ενδιαφέρουσα συνέχεια στα επόμενα βιβλία.
Το πρώτο μέρος της σειράς μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις, με ώριμη γραφή και ξεκάθαρο όραμα για τον κόσμο που θέλει να δημιουργήσει. Το βιβλίο ξεχωρίζει για την πλούσια και καλοδουλεμένη κοσμοπλασία του· η συγγραφέας δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο με πολλά και διαφορετικά πλάσματα, που δένουν άριστα μεταξύ τους. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι συνέχεια κάτι γίνεται και με την γρήγορη πλοκή του, ζωντανεύει σαν κινηματογραφικό έργο που σου κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Ενώνοντας σαν μικρά κομμάτια στοιχεία από τη μυθολογία, τη θρησκεία και τη καθαρή φαντασία. Οι χαρακτήρες επίσης και οι προσωπικές τους ιστορίες πειστικές μέχρι το τέλος, όπως και τα κίνητρα τους.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του βιβλίου είναι ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας προσεγγίζει την έννοια του καλού και του κακού. Στον σκοτεινό κόσμο που περιγράφει, τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ενώ η Άννα, η πρωταγωνίστρια μας, σιγά-σιγά αντιλαμβάνεται τις δυνατοτήτες της και αναζητά τη θέσης της στον Υπόκοσμο και στον ευρύτερο κόσμο. Οι μάχες και οι δοκιμασίες διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι το φινάλε που σε αφήνει με ένα μυστήριο: σε ποιον κόσμο θα δούμε την Άννα στα επόμενα βιβλία και τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Παρά την γρήγορη πλοκή που μου αρέσει, κάποιες φορές ένιωσα την Άννα να πέφτει κατευθείαν στα βαθιά και να ξεπερνάει λίγο πιο γρήγορα απ' όσο θα ένιωθα ότι θα συνέβαινε στην πραγματικότητα όλα αυτά τα ζοφερά που συναντούσε.
Πρόκειται συνολικά για ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που αξίζει να διαβαστεί και προδιαθέτει για ακόμα πιο ώριμα έργα και εξίσου ενδιαφέρουσα συνέχεια στα επόμενα βιβλία.
April 14, 2023
Είναι το δεύτερο βιβλίο φαντασίας που διαβάζω. Εγώ σαν λάτρης των αισθηματικών και ρομαντικών ιστοριών, είπα να κάνω κάποια βήματα και σε άλλα είδη. Η φαντασία θα ήταν το τελευταίο που θα πήγαινα. Αλλά ίσως η αγάπη μου για το μεταφυσικό με τράβηξε να ανακαλύψω τον κόσμο αυτό.
Η Άννα η ηρωίδα του βιβλίου εγκλωβίζεται σε έναν κόσμο διαφορετικό, πεθαίνει και παραμένει κάπου στην μέση. Ξαφνικά δεν ανήκει πουθενά. Υπάρχει άραγε αυτό που ζει ή είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο θα ξυπνήσει σύντομα.
Ο υπόκοσμος είναι μπροστά της, πρέπει να μάθει να ζεί σε αυτόν. Όλα εκεί είναι διαφορετικά. Τελικά η πραγματική της ζωή ήταν κόλαση ή τώρα ξεκινάει;
Ένα βιβλίο που με ταξίδεψε, με έκανε να νιώσω ότι ειλικρινά υπάρχει αυτό το μέρος. Είναι τόσο προσεκτικά δοσμένο, όλοι οι χαρακτήρες είναι προσεγμένοι με κάθε λεπτομέρεια, που είναι σαν να τους βλέπεις μπροστά σου.
Οι σκηνές φοβερές, τόσο δυνατές που ειλικρινά ήταν σαν να έβλεπα όλο το βιβλίο στην οθόνη. Μέσα σε όλες τις μάχες ήμουν μαζί με την Άννα, ίσως ένιωθα μέσα της.
Ένα βιβλίο τόσο καλογραμμένο, δοσμένο με χιούμορ όπου χρειάζεται, με συναίσθημα και μια φαντασία που καλπάζει. Η πρώτη προσπάθεια της Νέλλης συγγραφικά είναι κάτι παραπάνω από καλή. Η γραφή της απλή, σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει σε φανταστικά μονοπάτια, μήπως όμως υπάρχει και μια αλήθεια σε όλα αυτά;
Μόλις έφτασα στο τέλος ήθελα κι άλλο, έμεινα για πολύ ώρα να κοιτάζω το ταβάνι.
Καλοταξιδο Νέλλη, περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια, βασικά σαν τρελή θα πω...
Η Άννα η ηρωίδα του βιβλίου εγκλωβίζεται σε έναν κόσμο διαφορετικό, πεθαίνει και παραμένει κάπου στην μέση. Ξαφνικά δεν ανήκει πουθενά. Υπάρχει άραγε αυτό που ζει ή είναι ένας εφιάλτης από τον οποίο θα ξυπνήσει σύντομα.
Ο υπόκοσμος είναι μπροστά της, πρέπει να μάθει να ζεί σε αυτόν. Όλα εκεί είναι διαφορετικά. Τελικά η πραγματική της ζωή ήταν κόλαση ή τώρα ξεκινάει;
Ένα βιβλίο που με ταξίδεψε, με έκανε να νιώσω ότι ειλικρινά υπάρχει αυτό το μέρος. Είναι τόσο προσεκτικά δοσμένο, όλοι οι χαρακτήρες είναι προσεγμένοι με κάθε λεπτομέρεια, που είναι σαν να τους βλέπεις μπροστά σου.
Οι σκηνές φοβερές, τόσο δυνατές που ειλικρινά ήταν σαν να έβλεπα όλο το βιβλίο στην οθόνη. Μέσα σε όλες τις μάχες ήμουν μαζί με την Άννα, ίσως ένιωθα μέσα της.
Ένα βιβλίο τόσο καλογραμμένο, δοσμένο με χιούμορ όπου χρειάζεται, με συναίσθημα και μια φαντασία που καλπάζει. Η πρώτη προσπάθεια της Νέλλης συγγραφικά είναι κάτι παραπάνω από καλή. Η γραφή της απλή, σε παίρνει από το χέρι και σε πηγαίνει σε φανταστικά μονοπάτια, μήπως όμως υπάρχει και μια αλήθεια σε όλα αυτά;
Μόλις έφτασα στο τέλος ήθελα κι άλλο, έμεινα για πολύ ώρα να κοιτάζω το ταβάνι.
Καλοταξιδο Νέλλη, περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια, βασικά σαν τρελή θα πω...
January 12, 2025
🧌 Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο; Νομίζω πως τα κομπλιμέντα που θα του έκανα, θα ξεπερνούσαν σε ποσότητα και τη λίστα του σούπερ μάρκετ, όταν τη φτιάχναμε το 2015 γιατί τώρα δεν τολμάμε να αγοράσουμε πάνω από δυο μπάμιες!
🧌Η Άννα που είναι η κεντρική μας ηρωίδα πεθαίνει και η ψυχή της μεταφέρεται σε μία διάσταση που ούτε στην πιο τρελή της φαντασία δεν θα έπλαθε. Τον Υπόκοσμο. Το μέρος όπου παγιδεύονται μετά τον θάνατό τους όλα τα σκοτεινά όντα, δηλαδή οι μάγοι, οι βρικόλακες,οι λυκάνθρωποι τα τελώνια και οι αγαπημένες μου νεράιδες. Η Άννα όμως είναι άνθρωπος και μοιάζει να μην ανήκει πουθενά. Είναι ο θάνατός της το τέλος ή η αρχή για μία παράδοξη αναγέννηση;
🧌Νομίζω πως αν κάτι με ξετρέλανε σε σημείο να εκθειάζω κάθε τρεις και λίγο τη συγγραφέα είναι η απίστευτη φαντασία της, με αποτέλεσμα να έχει πετύχει μια κοσμοπλασία καλύτερη και από χολυγουντιανή ταινία. Οι εικόνες, οι μάχες η αγωνία είναι χτισμένα όλα με απίστευτη μαεστρία! Υποκλίνομαι. Δημιούργησες έναν κόσμο, πήρες πλάσματα γνώριμα μα τους έδωσες μία πνοή πολύ ξεχωριστή.
🧌Οι θυσίες μας κυνηγούν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, το καλό και το καλό είναι εγκλωβισμένα σε μία σχετικότητα ενώ η αγωνία φθάνει μέχρι και την τελευταία λέξη του επιλόγου σε σημείο που πραγματικά δεν μπορώ να μαντέψω τη συνέχεια!
Το λάτρεψα και το συστήνω ανεπιφύλακτα!
🧌Η Άννα που είναι η κεντρική μας ηρωίδα πεθαίνει και η ψυχή της μεταφέρεται σε μία διάσταση που ούτε στην πιο τρελή της φαντασία δεν θα έπλαθε. Τον Υπόκοσμο. Το μέρος όπου παγιδεύονται μετά τον θάνατό τους όλα τα σκοτεινά όντα, δηλαδή οι μάγοι, οι βρικόλακες,οι λυκάνθρωποι τα τελώνια και οι αγαπημένες μου νεράιδες. Η Άννα όμως είναι άνθρωπος και μοιάζει να μην ανήκει πουθενά. Είναι ο θάνατός της το τέλος ή η αρχή για μία παράδοξη αναγέννηση;
🧌Νομίζω πως αν κάτι με ξετρέλανε σε σημείο να εκθειάζω κάθε τρεις και λίγο τη συγγραφέα είναι η απίστευτη φαντασία της, με αποτέλεσμα να έχει πετύχει μια κοσμοπλασία καλύτερη και από χολυγουντιανή ταινία. Οι εικόνες, οι μάχες η αγωνία είναι χτισμένα όλα με απίστευτη μαεστρία! Υποκλίνομαι. Δημιούργησες έναν κόσμο, πήρες πλάσματα γνώριμα μα τους έδωσες μία πνοή πολύ ξεχωριστή.
🧌Οι θυσίες μας κυνηγούν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, το καλό και το καλό είναι εγκλωβισμένα σε μία σχετικότητα ενώ η αγωνία φθάνει μέχρι και την τελευταία λέξη του επιλόγου σε σημείο που πραγματικά δεν μπορώ να μαντέψω τη συνέχεια!
Το λάτρεψα και το συστήνω ανεπιφύλακτα!
October 26, 2025
Δυστυχώς δεν με έπεισε καθόλου. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα οπως και ο θάνατος της Άννας. Η πλοκή προχωράει πηγαίνοντας από κάποιο άτομο σε κάποιο άλλο που δίνει τις εξηγήσεις. Ή από τομέα σε τομέα. Το λιγότερο πειστικό ήταν το insta-love/connection με τον Αρίωνα σε μία τόσο ζοφερή πραγματικότητα, όσο κι αν παρουσιάζεται "ανεξηγητο". Μια πραγματικότητα, που την περίμενα πιο σκοτεινή και με πιο γλαφυρές περιγραφές. Ξεχνάς ότι όλα ξεκίνησαν με τον θάνατο, που και σαν ιδέα την έχεις ξανασυναντησει, έτσι περίμενα μια δυνατή οπτική. Τέλος και οι φυλές με μπέρδεψαν, λύκοι, μάγοι στον Υπόκοσμο, ενώ υπήρχαν πά��α πολλές ακόμα και με πολύ μικρή επεξήγηση για την ιστορία τους. Δεν μπόρεσα να ταυτιστώ με κανέναν χαρακτήρα, ούτε με την πρωταγωνίστρια που έβγαζε κάτι μονο αντιπαθητικό.
November 27, 2024
Ένα βιβλίο που με έβγαλε από ένα μεγάλο reading slumb και που το λάτρεψα, πάνε λίγοι μήνες που το διάβασα αλλά παραμένει πολύ έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου. Αν θέλετε να ξεκινήσετε να διαβάζετε ελληνικά βιβλία φαντασίας αυτή η σειρά είναι μία καλή αρχή. Τα σκηνικά είναι πολύ ζωντανά και παραστατικά, η Κουρκούλη έχει δημιουργήσει έναν κόσμο ο οποίος έχει δική του πνοή. Αγάπησα πάρα πολύ όλους τους χαρακτήρες, αλλά οι μεγάλες μου αδυναμία ήταν ο Ντιμίτρι και η Ιρένε. Ανυπομονώ για τη συνέχεια! Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
October 2, 2023
Αν και συγγραφέας ενός αισθηματικού μυθιστορήματος μαγεύομαι από ανθρώπους που μπορούν να φανταστούν ένα διαφορετικό κόσμο από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Νέλλη το κάνει με ένα μοναδικό τρόπο. Ταξίδεψα στα δαιδαλώδη μονοπάτια του υποκόσμου παρέα με τα "σκοτεινά όντα" της. Πλούσια περιγραφή και φανταστικές εικόνες το έκαναν όλο αυτό να μοιάζει πραγματικό. Πολλά συγχαρητήρια, περιμένουμε την συνέχεια με αγωνία.
March 9, 2023
Το "Σημάδι από στάχτη" κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι και το τέλος, σε μια περιπέτεια μέσα στον "υπόκοσμο" με πολύ δράση, μάχες ανάμεσα σε μάγισσες, βαμπίρ και δαίμονες!
Περιμένουμε την συνέχεια!!
Περιμένουμε την συνέχεια!!
January 12, 2025
Πολύ αξιόλογη η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της συγγραφέως! Ένας υπέροχος φανταστικός και σκοτεινός κόσμος, που με κράτησε μέχρι το τέλος με τις ζωντανές (αν και μιλάμε για νεκρούς) περιγραφές του και τους ξεχωριστους χαρακτήρες του!
May 6, 2023
Γνώρισε την μάγισσα Δάφνη, ώστε να σε ξεναγήσει στον υπόκοσμο. Σε περιμένουν μεγάλες εκπλήξεις. Ίσως ερωτευτείς και ένα ξωτικό.
January 24, 2024
4.5 🌟 Αναλυτική κριτική στο προσεχώς μέλλον.
Displaying 1 - 20 of 20 reviews