Od połowy lat sześćdziesiątych teksty Białoszewskiego zaczęły układać się w serie przypominające raptularz, kronikę domową lub dziennik. Stopniowo przechodziły one w „małe narracje”, niekiedy o charakterze pospiesznych notatek, kiedy indziej w formy bliskie dykteryjce, anegdocie lub noweli, by wreszcie przybrać postać rozbudowanych kompozycji prozaiczno-narracyjnych. Podobnie jak w poezji, również w prozie opowiadającej stara się on znajdować możliwie najbliżej naturalnych tendencji języka potocznego i mówionego.
Miron Białoszewski – polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.
Debiutował w krakowskim "Życiu Literackim" w 1955 w ramach Prapremiery pięciu poetów obok wierszy m.in. Herberta, a pierwszy tom jego wierszy, Obroty rzeczy, ukazał się rok później. Następnie wydał tomy poetyckie: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961) oraz Było i było (1965). W 1970 zasłynął jako prozaik - po wydaniu tomu Pamiętnik z powstania warszawskiego, w którym 23 lata po koszmarach wojennych spisał swe przeżycia powstańcze. Niebawem ukazały się dalsze tomy prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy zlepy, ciągi (1976) oraz Zawał (1977).