The Firebugs: A Morality Without a Moral, A Play

by Max Frisch, Michael Bullock (Translator)

Gottlieb Biedermann, a German businessman, tries to ignore the fact that the two men in his attic are arsonists, in hopes of preventing them from burning down his house

Genres: Classics, Plays, German Literature, Fiction, School, Drama, Theatre

96 pages, Paperback

First published January 1, 1958

About the author

Max Rudolph Frisch was born in 1911 in Zurich; the son of Franz Bruno Frisch (an architect) and Karolina Bettina Frisch (née Wildermuth). After studying at the Realgymnasium in Zurich, he enrolled at the University of Zurich in 1930 and began studying German literature, but had to abandon due to financial problems after the death of his father in 1932. Instead, he started working as a journalist and columnist for the Neue Zürcher Zeitung (NZZ), one of the major newspapers in Switzerland. With the NZZ he would entertain a lifelong ambivalent love-hate relationship, for his own views were in stark contrast to the conservative views promulgated by this newspaper. In 1933 he travelled through eastern and south-eastern Europe, and in 1935 he visited Germany for the first time.

Some of the major themes in his work are the search or loss of one's identity; guilt and innocence (the spiritual crisis of the modern world after Nietzsche proclaimed that "God is dead"); technological omnipotence (the human belief that everything was possible and technology allowed humans to control everything) versus fate (especially in Homo faber); and also Switzerland's idealized self-image as a tolerant democracy based on consensus — criticizing that as illusion and portraying people (and especially the Swiss) as being scared by their own liberty and being preoccupied mainly with controlling every part of their life.

Max Frisch was a political man, and many of his works make reference to (or, as in Jonas und sein Veteran, are centered around) political issues of the time.

information was taken from
http://en.wikipedia.org/wiki/Max_Frisch

Reviews

[leynes · Rating 5 out of 5]

REVIEW (December 2024):
Just spent the last three hours reading various stories out loud to my mother. This play was one of them. I wanted to show it to her for ages and now that we did a spontaneous reading session it was the perfect opportunity. I initially wanted to just read the first scene to her but then we both got so hooked that I read the play in its entirety. IT IS A MASTERPIECE! I did different voices for all the characters and got really into it, it was so much fucking fun! (I would play a mean Biedermann, man. To anyone planning on staging this play, hit me up.)

REVIEW (June 2024):

"Wissend auch du, wie brennbar die Welt ist, Biedermann Gottlieb, was hast du gedacht?"

Simply brilliant. Perfect for fans of Dürrenmatt's Die Physiker and Der Besuch der alten Dame. I really wouldn't have thought it, but Max Frisch has made it onto the list of authors I absolutely have to read more of. We read Homo Faber in 8th grade and rarely have I learned to hate a book so much. My 14-year-old self would have been perfectly happy never to have to pick up a Frisch novel again. Now, at age 28, I'm ready to declare him a genius. I willwork my way through his plays bit by bit... and maybe I'll give Faber another chance at some point.

The play Biedermann und die Brandstifter is about a citizen called Biedermann who takes two arsonists into his house, even though they make it clear from the start that they are going to set it on fire. Frisch took up the Biedermann theme several times in his work. A first prose sketch was written in 1948 under the impression of the Communist takeover in Czechoslovakia. Frisch later adapted the material into a radio play and a play for the stage. Alongside Andorra, it is Max Frisch's best-known drama.

Who, in order to know what is imminent, / Reads newspapers, / Daily for breakfast indignant about a distant event, / Daily supplied with interpretation, / Which spares him his own thinking, / Experiencing daily what happened yesterday, / He hardly sees through what is happening / Under his own roof*

The play is a burlesque - a mixture of comic and macabre elements with a dark theme and ending. However, it is not a tragic play, because the protagonist Biedermann does not consciously and compulsively walk into a catastrophe for the sake of a sublime value, but suffers an avoidable fate out of cowardice, stupidity and blindness.

Of all the various Frisch dramas, Biedermann und die Brandstifter is the most concise and consistent. The drama knows no digressions or digressions. Throughout the story, the Biedermanns are portrayed as cowardly hangers-on who have neither imagination nor steadfastness. It is only their bourgeois opportunism that makes it possible for the arsonists to carry out their work and achieve their goal without much trouble.

In the radio play, the setting is a modernized Seldwyla, a fictional town in Switzerland. In the theatre play, however, there is no specific reference to time or place. The drama can therefore be interpreted against different historical backgrounds. The initially one-sided anti-communist reception of the play did not correspond to Frisch's intentions: "Although Gottlieb Biedermann exposes himself in his speeches, [...] the bourgeoisie of Zurich did not find it a laughing matter, but applauded seriously: this is what happens, yes, this is what happens when you let communists into your house! To stop this convenient misinterpretation, I wrote a sequel for the German stages: Herr Biedermann as a German bourgeois fraternizing with the Nazis." In two months of work, starting in June 1958, an epilogue to the play was created for the German premiere, which places Biedermann and his wife in hell, where they once again encounter Eisenring and Schmitz. Frisch later deleted the epilogue again, "as it relates the parable to the past and to a specific country, thus canceling out the parable as such". The multi-layered levels of interpretation nevertheless remain.

Knowing how combustible the world is, Biedermann Gottlieb, what were you thinking?

[Before we get serious again: Please take a look at this quote. How good is that please? I kid you not, I'm crying because it's so good. BIEDERMANN GOTTLIEB, WHAT WERE YOU THINKING???? I'm screaming. I legit have goosebumps right now. Max, you goddamn genius.]

The drama is a prime example of political stupidity on the part of the citizen. Biedermann is too comfortable and too scared to take on the more powerful because he is terrified of the possible consequences. At first, Biedermann refuses to give Schmitz shelter, but he succumbs to a combination of subtle threats of violence and flattery, with which the unemployed heavyweight wrestler Schmitz skillfully uses Biedermann's egotism, mistrust and guilty conscience to his own advantage. Once he has let him into his house, he openly admits what he is up to and explains his plan precisely to Biedermann. But he pretends that all the preparations for the arson are jokes or tests of courage and tolerates them. Biedermann seems to assume that what must not be will not be, because it would never happen to him that someone he has taken in so devotedly would set fire to his house. In this sense, Biedermann can be seen as an example of the credulity, complacency, cowardice and lack of foresight of many Germans who actively or passively supported National Socialism.

Frisch himself commented on his protagonist: "If you ask me, I don't find this Gottlieb a villain, even if he is dangerous as a contemporary. In order to have a clear conscience - and he needs that to have peace of mind - he simply lies to himself. [...] Gottlieb wants to appear as a good person. He even believes that he is: by not coming clean to himself.”

Biedermann is an average citizen whose dilemma is that he wants to be good without changing anything.

The play and its meaning have not lost their significance to this day. In view of the devastating election results of the AfD and the brutalization of our debate culture for more than 10 years now, it seems to be gaining more relevance by the hour: "Blind as blind is the fearful man, / Trembling with hope that it is not evil / Friendly he receives it, / Defenseless, oh weary of fear, / Hoping for the best... / Until it's too late." We are running into a catastrophe with our eyes wide open. And it makes me feel like Biedermann: "I'm not shouting at you, Babette, I'm shouting in general." Yes, I'm also shouting in general.

[*I translated all of the quotes myself, as I don't have a copy of the English text. My translations suck. Firsch rules. Read it in the original if possible. "Wissend auch du, wie brennbar die Welt ist, Biedermann Gottlieb, was hast du gedacht?" – STILL NOT OVER IT!!!!]

[Faranak_hsz · Rating 4 out of 5]

در سال۱۹۶۱ یه روانشناس اجتماعی به اسم استنلی میلگرام و همکارانش یکی از جنجالی ترین آزمایش های قرن ۲۰ رو راجع به رفتارهای اخلاقی آدما انجام دادن هدفشون سنجش میزان اطاعت اشخاص عادی بود از اقتدار و اتوریته در انجام کارهایی که مغایر با وجدان شخصی بود.
زمینه آزمایش تا حدی با اتفاقات هولوکاست مرتبط بود می خواست بفهمه مردم چه جوری می تونند در فاجعه های مثل اون چه که نازی ها مرتکب شدند شریک بشن .
هدف اصلی آزمایش، به شرکت کننده ها گفته نشد و اونا فکر میکردن تو یه آزمایش و تحقیقی که مربوط به یادگیری و حافظه هست شرکت کردن .افراد عادی به عنوان آموزگار شرکت میکردن و فکر میکردن که باید به یه شاگرد ( که در واقع همدست محقق بود ) چیز یاد بدن .
هر جواب غلط =شوک الکتریکی قوی تر ( ۱۵ تا ۴۵۰ ولت) در حالی که هیچ شوک واقعی وجود نداشت .
ازمایشگر با اقتدار میگفت " لطفا ادامه بده ضروریه که ادامه بدی"
فکر می کنین نتیجه چی بود ؟
جالبه که خود میلگرام قبل آزمایش از گروه های مختلف از دانشجوهای روانشناسی گرفته تا روان‌شناس‌ها و روانپزشک های یه مدرسه و حتی یه مرکز پزشکی مشهور میخواد تا نتیحه رو حدس بزنن .تنها یک تا سه درصد اون افراد معتقدبودن که معلما حاضرن بیش ترین شوک ممکن رو بدن و حتی گفتن وقتی شاگرد درخواست کمک کنه خیلی ها آزمایش و متوقف میکنن .
نتیجه اینکه که حدود ۶۵ درصد افراد تا آخرین شوک رفتند !!!حتی وقتی شاگرد جیغ میکشید و التماس میکرد.با اینکه اکثریت شدیدا مضطرب شده بودن ولی نمی تونستن که اتوریته و مقام علمی پژوهنده رو رد کنن.
نتایج این آزمایش درسال ۱۹۶۳ تو یه مجله و بعدها در سال ۷۷ با جزئیات در کتاب " اطاعت از اتوریته ، یک مشاهده تجربی " منتشر شده و توسط پژوهشگر های زیادی در حوزه های مختلف بهش استناد شد .

چرا این آزمایش آوردم به خاطر این که مکس فریش نمایشنامه نویس و نویسنده سوئیسی چندین سال قبلِ این آزمایش، همین مضمون رو دستمایه این نمایش خودش قرار داد ؛

" آدمای عادی می تونن تو شرایط خاص کارهای وحشتناکی انجام بدن"

متن سراسر حاوی اسپویل ⚠️

*خلاصه ی داستان
گوت لایت بیدرمن، صاحب یه کارخونه لوسیون مو هست که تو شهر متوسطی زندگی میکنه. تو شهر شایعه شده که یه عده آتش افروز به بهانه بی‌خانمان بودن به خونه افراد شهر مراجعه میکنن و شبانه عمدا خونه ها رو به آتش میکشن .وقتی یه روز این افراد به خونه بیدرمن میرن با اینکه از اول بهشون مضنون و بعد مطمئن میشه اینا همون آتش افروزان هستن ولی به خاطر ترس از پیامدهاش، بی مسئولیتی و ساده لوحی نه تنها مقابله نمیکنه و بیرونشون نمیکنه بلکه به طور غیر مستقیم باهاشون همراه میشه و سعی میکنه این تهدید رو با ریختن طرح دوستی رفع و رجوع کنه و خونه خودش و شهر و نجات بده. اوج تراژیک - کمدی قطعا اونجاست که خودش کبریت رو میده دست آتش افروزان ها و تو جا دادن بشکه ها بنزین کمکشون میکنه !! و در نهایت بوووووووم . نمایش یه بخش اپیلوگ هم داره که اوضاع بیدرمن و زنش رو تو جهنم نشون میده جالب اینجاست که بیدرمن حتی بعد ترکیدن و جزغاله شدن، تو جهنم هم مسئولیت خطاش رو نمی پذیره . کارکنان و شیاطین جهنم هم اعتصاب میکنن آتش نشان ها میان آتیش جهنم و خاموش میکنن و بعد همگی با هم میان رو زمین !!! که احتمالا میخواست بگه با وجود بیدرمن ها دیگه مرزی بین زمین و جهنم نمی مونه و جهنم واقعی همین جا روی زمینه .

*ماکس فریش و سبک ش
فریش مفهوم " درام اندیشه" و عقلانیت انتقادی به جای سرگرمی محض رو از برنارد شاو ، ضد رئالیسم و شکستن توهم واقعیت را از تورنتون وایلدر و در نهایت تئاتر اپیک را از برتولت برشت وام گرفت تا در نهایت سبک ویژه خودش رو بسازه . اون با کمدی سیاه ، یه درام اخلاقی و آموزشی مدرن خلق کرده که هم سرگرم کننده باشه هم هشدار های اخلاقی و اجتماعی لازم رو بدهد و برای این کار ناگزیر بوده از تئاتر اپیک برشت و مشخصا از تکنیک " فاصله گذاری" استفاده کنه . چون نمیخواد که مثل نمایش های کلاسیک یا رئالیست، تماشاگر تو زندگی شخصیت ها غرق بشه و با اونها همذات پنداری کنه برعکس میخواد که تماشاگر از شخصیت ها و نمایش فاصله بگیره و دائم بهش یادآوری بشه که در حال تماشای تئاتر هست تا واکنش های احساسی و هیجانی ش مثل ، ترس اضطراب... جایگزین تفکر منطقی و انتقادی ش نشه چون تئاتر اپیک بر خلاف تئاتر رئال که میگه
"جهان رو همون طور که هست ببین و با آدم ها همذات پنداری کن ‌."

شعارش این هست که ؛
جهان پیچیده ست ، فاصله بگیر ، فکر کن و قضاوت کن
.
ولی برخلاف برشت جای یه جور انتقاد سیاسی مستقیم ،بیشتر رو مسئولیت فردی و اخلاقی دست گذاشته و انگار میخواد آینه بگیره جلو رو تماشگر و بگه اگه حواست نباشه بیدرمن بودن خیلی دور از ذهن نیست .

*بعضی از اِلِمان های تئاتر اپیک و استفاده ازشون در این نمایش؛

۱-نریشن مستقیم به تماشاگر ؛ یعنی شکستن دیوار چهارم ( fourth wall) و حرف زدن مستقیم شخصیت ها با تماشاگر .بیدرمن و گروه همسرایان که تو نمایش گاهی مستقیم با ما حرف میزنن و میخوان ما خودمون جای اونا بذاریم.

۲- نمادگرایی و ساده سازی شخصیت ها در حد سمبل یا تیپ اجتماعی تا تماشاچی خیلی خودشو به اونا نزدیک نبینه و درگیر شون نشه تا راحت تر بتونه فکر کنه و قضاوت کنه
تو این نمایش ؛
- بیدرمن ؛ نماد بورژوازی منفعل و محافظه کار مثل اروپای قرن ۲۰ که ظهور و خطر فاشیسم و نازیسم و حتی کمونیسم رو دیدن اما کاری نکردن و حتی غیر مستقیم همراه شدن . در سطح کلان بیدرمن افراد میان مایه ، راحت طلب و ترسو

- آتش افروزان ؛نیروهای مخرب سیاسی و ایدئولوژیک و هر جنبش توتالیتر و ویرانگر که ممکنه عادی ، شوخ و بی خطر به نظر بیاد .

- آتش نشان ها یا همون دسته همسرایان گروه کر یونان؛ نیروهای رسمی و اجتماعی و نهاد ها که آگاهند ولی عملا هیچ کار مفیدی نمیکنند پس آگاهی بدون تعهد اخلاقی وعملی جلو بروز فاجعه رو نمیگیره.

- دکتر فلسفه ؛روشنفکر فرصت طلب که با زبان نظریه جنایت رو توجیه میکنه و حتی چارچوب نظری براش می‌سازه و تنها وقتی خطر واقعی رو حس کرد کک به تومبون میشه و خودش کنار میکشه چون از خشونت عریان وحشت میکنه .

۳-ساختار اپیزودیک و پراکنده صحنه ها ؛ تا به مخاطب اجازه بده هر صحنه رو جدا تحلیل کنه
.

خوندن این نمایشنامه تجربه خوبی بود کلی چیز یاد گرفتم و از فریش احتمالا آثار بیشتری خواهم خوند .

امتیازم به کتاب ۴ از ۵ هست .

[Manybooks · Rating 4 out of 5]

So with regard to Max Frisch's 1958 Biedermann und die Brandstifter, it does appear to me that a rather goodly majority of criticism and analyses of the play (and also of author Max Frisch's so-called intentions) generally seem very keen on demonstrating and claiming that Biedermann und die Brandstifter is primarily a negatively accusatory portrait of collective guilt. And yes, this type of critical assessment does in my opinion rather hearken back to WWII and to Nazism and is probably as such also somewhat understandable, even relatable, considering the publication date of Biedermann und die Brandstifter, that 1958 is only thirteen years after the end of WWII.

However (and even though I do in fact agree that there are multiple currents regarding both individual and collective guilt present and featured in Biedermann und die Brandstifter), for me Max Frisch is with Biedermann und die Brandstifter also showing us and in my opinion actually considerably more so than with regard to questions of guilt the massive importance and absolute necessity of practicing social and personal responsibility and of being a universally good citizen. For yes, the eponymous Gottlieb Biedermann (the Everyman) should most definitely have taken the responsibility of reporting the budding arsonists to the police, to the proper authorities (but he does not, he thinks he can somehow deal with the arsonists by himself, and with predictable and horrifying results).

And I guess that while Gottlieb Biedermann might also be deemed as being guilty of not properly reporting the arsonists and their nefarious plans (prior to their fruition), his lack of gumption, his not wishing to to tell on the arsonists, that Biedermann obviously does not want to rock the proverbial boat, that he desires primarily to not get too involved with the police, this lack of taking charge when it is indeed necessary, this is in my opinion the most overt and the most important message present and featured in Biedermann und die Brandstifter, and is something that (to and for me) was as necessary for Max Frisch to point out in 1958 as it indeed is today and perhaps even more so with our current societal scenarios (since the culture of "me first" and of "do not get involved" this indeed is an often to be encountered issue and tendency in the 21st century and around the world at that).

Highly recommended and with a wonderful but yes also very darkly comedic and satirical content is Biedermann und die Brandstifter, penned of course entirely in German, but yes, because it is a play, if you have a solid intermediate and beyond reading fluency, you should probably be able to easily handle, to sufficiently understand Biedermann und die Brandstifter in German with not too many language issues. And yes, Biedermann und die Brandstifter has also been translated into English (with according to the Goodreads database, two separate editions, one being called The Arsonists and the other The Firebugs, something that I for one do find a trifle problematic, as yes indeed, Gottlieb Biedermann's name should in my opinion also have been mentioned in both English language book titles, for it is certainly and definitely Biedermann's, the Everyman's passivity and his refusal to warn the police that basically and totally enables the arson attacks).

[Μαρία Γεωργιάδου · Rating 4 out of 5]

Ένα αλληγορικό θεατρικό έργο για την άνοδο του φασισμού και την αδράνεια του μέσου ανθρώπου (αστού για την ακρίβεια) που έβλεπε τον κίνδυνο να πλησιάζει, αλλά εθελοτυφλούσε. Η ιστορία έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Αρθούρο Ούι του Μπρεχτ και κυρίως κοινή βάση, την δυνατότητα ανάσχεσης του φασισμού, με τη διαφορά ότι ο Μπρεχτ εστιάζει στην κοινωνία, ενώ ο Φρις στο άτομο. Προσωπικά, μου άρεσε περισσότερο από τον Ούι, κατά κύριο λόγο επειδή το επικό θέατρο του Μπρεχτ δεν είναι και το καλύτερό μου.

[Le_Suti · Rating 5 out of 5]

Was tun, wenn’s brennt? Diese Frage stellt sich auch für Herrn Biedermann, der in der Zeitung von immer neuen, immer dreisteren Brandstiftungen liest. Dass er schließlich selbst Opfer von Brandstiftern wird, will er so lange nicht wahrhaben, bis es zu spät ist. Die beiden Hausierer Schmitz und Eisenring müssen sich gar nicht besonders verstellen, denn allein ihre unverhohlen zur Schau gestellte Bedrohlichkeit, mit der sie ihr zündelndes Geschäft betreiben, verschafft ihnen bei Biedermann so viel Respekt, dass er nur eine Möglichkeit sieht: alle Warnungen in den Wind schlagen und sich „anbiedern“. Er lässt die Brandstifter in sein Haus, lädt sie zu einem üppigen Gastmahl ein und stellt sich taub und blind, wenn er mit der bevorstehenden Katastrophe konfrontiert wird. Biedermann ist Opfer und Helfershelfer zugleich, ein Opportunist bar jeder Zivilcourage, dem es nur darum geht, seine eigene Haut zu retten. Das ironische Stück wurde 1958 uraufgeführt und bedeutete für den als Romanschriftsteller bereits erfolgreichen Max Frisch den Durchbruch als Bühnenautor. Der einfache Aufbau, der bitterböse Humor, die Zeitlosigkeit des Sujets und nicht zuletzt der Titel, der zum geflügelten Wort wurde, verhalfen dem „Lehrstück ohne Lehre“ zu großer Popularität.

[D.M. · Rating 4 out of 5]

The best way to deceive someone is to tell them the truth they are not prepared to beleive. This I learned from Max Frisch years ago. This play, which I saw at the old Guthrie theater, is about these two arsonists, and a muted intellectual radical who aides them, that burn down the houses of the wealthy. Those in power have already decided who their enemies are. If you present yourself as something they do not fear, you can take/distroy whatever you like.

[Eslam Awwad · Rating 4 out of 5]

مسرحية جميلة
ربما تلخص ما نحن فيه الأن
1-مشعلوا حرائق يتلذذون بذلك ... يمكنك رؤيتهم الأن في أشخاص يعملون "ثورجية" ليس لهم مصدر رزق و لا أسلوب حياة ألا هذا

.
2-دكتور فلسفة يشارك في أشعال الحرائق لهدف أسمي و ليس لمجرد الأستمتاع و لم يدري بأن من معه مجرد يتمتعون بالحرائق و لا يبحثون عن هذف أسمي ... يمكنك رؤية تلك النوعية في أغلب الشباب المؤيد للحريق الأن
.
3-بيدرمن :صاحب الدار المحترقة الأحمق الذي ساعدهم في الحريق حتي لا يتهموه أنه طبقي /عدائي/ليس عنده رحمة/ ليس عنده ضمير.... ربما تراه في كثير من رجال حزب الكنبة المؤيدين لما يحدث في أحراق بلدهم حتي لا يتم أتهامهم بأنهم مع النظام
.
4-الزوجة : من تتشكك في الأمر و تصارح الزوجها المغفل فلا يهتم و يتهمها هي بالحماقة
.
5- الكورس: رجال المطافي يعلمون و لكنهم عاجزين عن التغيير ..ربنا يفوقهم من سكرتهم

[Ο σιδεράς · Rating 4 out of 5]

Επτά χαρακτήρες, συν ο χορός:

Οι δύο λύκοι που οσμίζονται τη μυρωδιά της αδυναμίας και του φόβου και γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικοί. 

Ο Μπίντερμαν, ο ανθρωπιστής: προς τι οι συγκρούσεις; Όλοι αδέλφια είμαστε, οι όποιες διαφορές στους δικηγόρους μου. 

Ο καθηγητής - χρήσιμος ηλίθιος που θεωρεί ότι προορίζεται να διαμορφώσει  τη νέα κατάσταση (ο Φρις μάλλον αναφέρεται στον Καρλ Σμιτ). 

Η Άννα, η υπηρέτρια και η σύζυγος - οι survivors: θα περάσει κι αυτό.. 

Το κοινό -εμείς- στο οποίο απευθύνει αυτή την ερώτηση ο Μπίντερμαν: "Όμως πέστε μου την αλήθεια, κύριοι, εσείς τι στο διάολο θα κάνατε στη θέση μου, και πότε θα το κάνατε;" σ. 90

Και μετά από αυτή την αρχική τους θέση, όλα ακολουθούν την προδιαγεγραμμένη πορεία προς το παρανάλωμα..

..Είπε - (Ο Θεός):  δεν θα τα καταστρέψω (τα Σόδομα) αν βρεθούν δέκα δίκαιοι ανάμεσα τους..  ΓΕΝΕΣΙΣ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18:23

John Martin: The Destruction of Sodom -

https://artuk.org/discover/artworks/t...

Funny Games (2007) Trailer Remastered HD - YouTube https://m.youtube.com/watch?v=dT2fS--...

Πραγματικά κατατοπιστικός ο πρόλογος του μεταφραστή Νάσου Βαγενά. 

[Joy · Rating 4 out of 5]

Another post-war German language piece that is ridiculously relevant to the Trump-era US. [Yes, Frisch is Swiss.] I should send every Republican congressperson a copy of this play. Equally upsetting/insightful was the depiction of the Doctor of Philosophy - ouch.
For future reference, these were my two favorite lines:
“I’m not shouting at you, I’m just shouting in general.” p20
“If I report them to the police, I know I’ll be making enemies of them. What good’s that going to do us? One spark could set the whole house ablaze. What good’s that going to do us? Whereas, if I go up and invite them to supper - assuming they accept my invitation ... then they’ll be our friends.” p46

[Amin Kadiri · Rating 5 out of 5]

Ich halt mich kurz: lesed das theaterstück, ihr werdeds guet finde. Wenn nöd, lesets irgendwenn nomal und denn werded ers guet finde.
Ich han wük 1-2 mal während em lese müsse lache, (eimal im zug, isch chli akward gsi) und es het mich au suscht mega packt (sind zwar nur 95 siite, aber ja).
Isch au sicher nöd s'letschte buech vom max frisch gsi, wo ich lese wird.

[David · Rating 4 out of 5]

A dark hilarious play with a powerful message that has absolutely no applicability to today. At all. Move along. Nothing to see here. Everything is fine. No applicability at all.

[Sarah Hörtkorn · Rating 4 out of 5]

Lange Zeit humoresk, bekommt das Stück durch den finalen Chorus-Auftritt einen bitteren Beigeschmack. Biedermann ist Jedermann...

[Rahel · Rating 5 out of 5]

Das war SO SO GUT!! Ich zitiere meinen Lieblingssatz: „Wissend auch du, wie brennbar die Welt ist, Biedermann, was hast du gedacht?“ Die Sätze in diesem Drama sind pures Feuer. Außerdem fand ich es unfassbar lustig.
Der Chor ist außerdem sprachlich und rhythmisch so fantastisch geschrieben, dass mein kleines Spoken Word-Herz geglüht hat, Freunde.
Alles in allem Zündstoff der zeitlosen Sorte 🔥🔥🔥

[Nemanja · Rating 4 out of 5]

Eine absurde, schwarze Komödie, ein Lehrstuck ohne Lehre, in dem sich der naive Biedermann, ein Vertreter der Bourgeoisie und auch Jedermann, so präsentieren will, wie er eigentlich nicht ist, um seinen Ruf zu bewahren. Er akzeptiert einen verdächtigen Mann aus Mitleid auf Unterkunft, während er seinen Kollegen ganz und gar anders behandelt und nur seinen eigenen Nutzen acht, wo wir tatsächlich sein wahres, scheinheiliges Gesicht sehen künnen. Er lebt auch in ständiger Angst um sein materielles Wohlergehen, weil in der Stadt häufig Brandstiftungen stattfinden, und obwohl er vermutet, dass dieser Mann ein Brandstifter ist, wagt er nicht, ihn zu melden, und hofft auf ein anderes Ergebnis und tut nichts, um die Situation zu seinen Gunsten zu verändern. Er ist untätig, er sieht nicht, dass er ausgenutzt wird, selbst wann der Kumpel des Brandstifters ankommt, und sie zusammen Benzinfässer beginnen zu stapeln. Biedermann täuscht sich selbst, dass er Ärger vermeiden kann, wenn sie alle Freunde werden. Brandstifter handeln nicht wie erwartet und sprechen über ihre Pläne und führen sie offen aus. Hier haben wir schwarzen Humor, Absurdität sowie die typischen Merkmale des epischen Theaters, in dem die Reaktion des Publikums erwartet wird, Verfremdungsefektte und sogar den Chor. Die Themen sind die Heuchelei der Bourgeoisie, die Sorge um das materielles Wohlergehen mehr als die Sorge um den Mitmenschen und die Kritik am Verhalten des Vertreters einer respektabeln Soziale Schicht, die nicht auf die offene Bedrohung durch totalitäre Regime reagieren und ihnen sogar Streichhölzer geben dh. die Macht.

Апсурдна, црна комедија, морална драма без поуке, у којој наивни Бидерман (частан, угледан човек), представник буржоазије, а исто тако и сваког човека (Jedermann), жели да се прикаже какав није заиста да би очувао репутацију. Прима сумњивог човека на смештај из сажаљења, док се према свом колеги понаша дијаметрално супротно и гледа само сопсвену корист, где заправо видимо његово право, лицемерно, лице. Такође живи у константном страху за своје материјално добро, јер су у граду чести подметнути пожари, и док сумња да је тај човек пироман, али не сме да га пријави, нада се другачијем исходу, те ништа не чини да ситуацију преокрене у своју корист. Он је учмао, не увиђа да га искоришћавају, чак и кад му се придружи и пајташ, па заједно нагомилавају буриће с бензином, себе обмањује да ако се спријатељи, може избећи неприлике. Пиромани се не понашају сходно очекивањима и отворено говоре и спроводе своје планове. Имамо црни хумор, апсурд, као и типичне одлике епског позоришта, где се очекује реакција публике, зачудне елементе, те и хор. Као теме заступљене су хипокризија буржоазије, брига за материјално добро, више од бриге за људе, као и критика понашања представника угледног слоја друштва, који не реагују на отворену претњу тоталитарних режима, чак им дају и шибице, тј. моћ.

[Uralte Morla · Rating 5 out of 5]

Sie haben es von Anfang an gesagt, er hat es von Anfang an gewusst. Und am Ende brennt das Haus trotzdem. Ein kleines, aber feines Stück hat Max Frisch hier geschrieben. Eines, das noch immer aktuell ist und das zeigt, wie sehr Menschen gewillt sind, das Offensichtliche zu verdrängen, wenn sie es einfach nicht wahrhaben wollen.
Gerade in Zeiten wie diesen eine Leseempfehlung von mir.

[riri.⋆ᥫ᭡ · Rating 3 out of 5]

habe ehrlich gesagt nicht die energie da um eine meinung zu entwickeln. buch für die schule ist halt buch für die schule.

[Daniel Carbone · Rating 5 out of 5]

Wow... Just, wow. This is a short play, only about 80 pages long (Only takes about an hour to read), but it manages to accomplish more in its short 80 pages of dialogue than any novel I have read in a long, long time. I read this for a Holocaust Literature class but the text itself stands on its own and is as relevant today as it was then. The story is too short to talk about without ruining so I will leave you with this; read this play. Read it now. I Highly recommended this text as both an entertaining piece of literature and as a philosophical and moral study.

[Florin · Rating 5 out of 5]

fand ich gut; die Parallelen zur Machtergreifung und zum heutigen Rechtsruck sind ja offenkundig, hat mich dann aber trotzdem aus dem Konzept gebracht als explizit angesprochen wurde dass er den Fehler mit Gutstellen zum eigenen Nutzen (und/oder aus Gutmütigkeit) schonmal "bei der Partei" gemacht hat

[Luba · Rating 4 out of 5]

leider witzig

[Sabrina · Rating 5 out of 5]

Unglaublich komisch!! Ich habe selten so gelacht! Allerdings wäre für meinen Geschmack das erst viel später hinzugefügte Nachspiel nicht nötig gewesen! Der Schluss ist wirklich sehr intelligent und muss deshalb auch nicht metaphysisch aufgeklärt werden.

[Noah · Rating 3 out of 5]

Bro was clueless!!!!!!!

[Anna · Rating 2 out of 5]

Für eine Lektüre, die wir in der Schule lesen, ist „ Biedermann und die Brandstifter „ ja doch ganz interessant. Jedoch würde ich das niemals freiwillig lesen und auch die Charaktere handeln sehr fragwürdig.
Die Lehre hinter diesem Stück ist klar und gut verpackt, aber eine Geschichte in Theaterstückform zu lesen mag ich dann doch nicht…

[Gilfschnitte · Rating 4 out of 5]

There is destruction waiting and while trying to be appeasing you inadvertedly let it in and get ravaged yourself. You can interpret any kind of rot and decay into the characters of Sepp and Willi: personal, societal, political... but they all come with a charismatic smile and very open intentions. But you can't possibly take them seriously, right? They must just be making crude jokes, right? And that's how they get you right up until the moment they burn down your life. Next thing you know you end up in hell contemplating where you made the wrong turn: too much goodwill seems to be the answer. You were not critical enough and deservedly got lit up.

I think it is a very hard call to make between letting people be and shutting down dangerous behaviour. It can slowly creep up on you and in the next moment you are already caught up in something horrible. It is exhausting to always stay on your feet and think critically but that's the price to pay for freedom. And it is a fair price, I think.

[Arta · Rating 3 out of 5]

3.5 ☆

[Brad · Rating 4 out of 5]

Sometimes a playwright's own words are best left to speak for themselves:

"If the thought of a radical change
Scares you more than the thought of disaster,
What can you do
To stop the disaster?"

(And if you need context ... find this play and give it a read.)

[mia mathilda · Rating 4 out of 5]

fürs theater gelesen. irgendwie ein interessantes konzept im bezug auf sprache und wie ernst sie gemeint ist… gutgläubigkeit, vertrauen und menschenkenntnis werden hier ordentlich erprobt! bin gespannt was wir dann auf der bühne draus machen!

[lön liest · Rating 5 out of 5]

putting the lit in literature

[Arezoo Johari · Rating 5 out of 5]

نمایشنامه ی "بیدرمن و آتش افروزان" در نه پرده یکی از برجسته ترین نمایشنامه های آبزوردیسم و متاثر از سبک برشت است.
طرح نمایشنامه از نقش حکومت های اروپایی پس از جنگ جهانی دوم در حوادث چکسلواکی و استعفای "بنه"و از بین رفتن دولت ائتلافی الهام گرفته شده است،هر چند به ترس و حماقت ملل غربی در هنگام ظهور حکومت فاشیسم هیتلر نیز قابل تعمیم است.
پرسوناژ اصلی داستان بیدرمن است،برگرفته از معنای بیدرمن در زبان آلمانی؛ بیدرمن مردی است خرده بورژواماب و درستکار.
پرسوناژی جهان شمول و نماینده ی قشر متوسط متمدن که علی رغم شعارهای بسیار در لحظه ی عمل جبون و ضعیف است و آتش افروزان را به خانه ی خویش پناه می دهد و با مهربانی خوش بینانه ی خویش از آتش افروزان که نماد دشمنان هستند فاجعه را تسریع می کند.
بیدرمن نماد ملتی است که با مسامحه و با بی فکری خویش باعث به کار آمدن حکومت های توتالیتر و دیکتاتورهای دوران می شوند و در این نمایشنامه ی تمثیلی، نمادی از به قدرت رسیدن هیتلر و حکومت فاشیستی رایش سوم اشاره می کند.
نمایشنامه با بهره گرفتن از کمدی سیاه به پارادوکسهای برجسته ای اشاره می کند،علی رغم اینکه خود بیدرمن به ماهیت خطرناک آتش افروزان واقف است و در محافل به مردم آگاهی می دهد،اما خود به آتش افروزان پناه می دهد و کبریت ابراز فاجعه را به آنها تقدیم می کند.
در بخشی از نمایشنامه با افکار ضد ماکیاولیستی ماکس فریش مواجهیم که با کنایه های خود به حکومت خودکامه اشاره می کند که برای نیل به قدرت،ترس را در وجود مردم ترزیق می کند.

مساله دیگری که در کتاب بدان پرداخته شده است،افکار مارکس و تضاد طبقاتی است آتش افروزانی که قربانیان این نظام هستند در بخش پایانی کتابی در قالب ادبیات گروتسک به بهشتی اشاره می کند که عاملان کشتار دسته جمعی و قشر بورژوآ در طبقه ی ایده آلی از بهشت جای دارند!
جهت گیری فلسفی ماکس فریش زمانی اوج می گیرد که "بیدرمن مبدل به "اوری من"می شود بدون در نظر گرفتن مرز جغرافیایی قابل تعمیم به همه ی ملتهاست که مطیعانه از قدرتمندان اطاعت می کنند و تا زمانی بیدرمن ها در دنیا وجود دارندچرخه ی تسلیم در مقابل آتش افروزان در جهان حاکم است.
گروه همسرایان مشابه تراژدی های یونانی در هر صحنه بیدرمن را آگاه می کنند، اما بیدرمن یک انسان مدرن و پرمدعاست و در جامعه ای که به ظلم عادت کرده اند و به مرز بی تفاوتی رسیده اند زندگی می کند،در بخشی از نمایشنامه هم سرایان می خوانند:
او که از تغییر
بیش از مصیبت بیمناک است،
چگونه می تواند بجنگد
وقتی که مصیبتی در شرف تکوین است؟

آرزو جوهری_اردیبهشت ۱۴۰۱

[Elisabeth G. Wolfe · Rating 5 out of 5]

I don't think any of the plays we read in my German Drama class provoked anywhere close to the discussions we had over Biedermann und die Brandstifter. Fans of Flannery O'Connor's grotesques will most likely enjoy Frisch and his contemporary Dürrenmatt. I didn't find Biedermann particularly funny, but it's very absorbing and really makes you think, especially when you look at the tactics the arsonists use to manipulate Biedermann into helping them. "If you're a good Christian, you'll do X"--how many times do we hear that nowadays, and how often do people uncritically go along for the same reasons Biedermann does? The same is true of the idea that if you want to deceive someone, you should tell the unvarnished truth because it will never be believed. Plus, there's the whole question of whether there can ever be such a thing as an innocent bystander... a question that's inspiring part of my next novella.
Brilliant, brilliant play. I'd recommend it to anyone.

[Michael · Rating 4 out of 5]

Damit fing alles an.
Ich erinnere mich als wäre es heute, wie mein Deutschlehrer Dr. Galda der Klasse aus BIEDERMANN vorlas und dabei Tränen lachte. Das kannte man von Lehrer nicht, das hätte man nicht erwartet, dass Literatur Spaß machen kann. Jeder, der älter als 30 war, war sowieso peinlich, Eltern und Lehrer im Quadrat. Und Spaß und Schule, das schloss sich gegenseitig aus. Es hat dann eine Zeit gedauert, bis ich mir allen inneren Widerständen zum Trotz das Buch besorgt und es in peinlichkeitsfreier Zone gelesen habe. Verdammt, der Pauker hatte recht: Das Buch war komisch (stellenweise, würde heute mein kritischeres Ich einschränken)! Es war mehr, es war gut geschrieben, ich mochte es.
Seitdem habe ich das Buch (bildhaft gesprochen) nicht mehr aus der Hand gelegt.
Eine objektivere Review ist von mir für dieses Buch leider nicht zu erwarten, und falls doch, nicht vor meiner Pensionierung.