What do you think?
Rate this book
The Ascetical Works #I
Preparation for Death: A Popular Abridgment
A popular abridgement of the much larger original that loses none of its punch. Shows that life is short and Hell is real. Discusses the certainty of death, the uncertainty of the time, the death of the sinner, of the negligent Christian and of the just and how different they are. Also the habit of sin, delusions of the Devil, Particular and General Judgments, the pains of Hell and its eternity, the remorse of the damned, etc. Powerful incentives to aim for Heaven! Impr. 165 pgs, .
176 pages, Kindle Edition
First published January 1, 1758
244 people are currently reading
765 people want to read
About the author
Alfonso María de Liguori
1,224 books188 followersSaint Alfonso María de Liguori, CSsR (1696–1787), was an Italian Catholic bishop, spiritual writer, composer, musician, artist, poet, lawyer, scholastic philosopher, and theologian.
He founded the Congregation of the Most Holy Redeemer (the Redemptorists). In 1762 he was appointed Bishop of Sant'Agata dei Goti. A prolific writer, he published nine editions of his "Moral Theology" in his lifetime, in addition to other devotional and ascetic works and letters. Among his best known works are "The Glories of Mary" and "The Way of the Cross", the latter still used in parishes during Lenten devotions.
He was canonized in 1839 by Pope Gregory XVI and proclaimed a Doctor of the Church by Pope Pius IX in 1871. One of the most widely read Catholic authors, he is the patron saint of confessors.
He founded the Congregation of the Most Holy Redeemer (the Redemptorists). In 1762 he was appointed Bishop of Sant'Agata dei Goti. A prolific writer, he published nine editions of his "Moral Theology" in his lifetime, in addition to other devotional and ascetic works and letters. Among his best known works are "The Glories of Mary" and "The Way of the Cross", the latter still used in parishes during Lenten devotions.
He was canonized in 1839 by Pope Gregory XVI and proclaimed a Doctor of the Church by Pope Pius IX in 1871. One of the most widely read Catholic authors, he is the patron saint of confessors.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 31 reviews
February 12, 2020
These are 36 Meditations followed by prayers which are intended for reading and reflection one at a time. It becomes clear at the very outset why this is recommended. St. Alphonsus paints some grim pictures of what happens to our bodies at death and in time afterwards. He wrote this work on request of some friends who desired “to establish themselves in virtue and to advance in a spiritual life.” A short answer to that is prayers and petitions for grace. These are most necessary. (p. 27) St. Alphonsus collected most suitable thoughts of many authors on this endeavor to encourage the will to seek obtaining eternal salvation. He recommends to read these “Considerations” one at a time and follow each by quiet reflection to take their effect. Each meditation consists of three points. The first point is the meditation. It is followed by “Affection” or an expression of love and warmth towards God and then a Prayer.
The first thought about death that comes naturally is fear. This work attempts to remove this fear. There are three ways to defuse terror: resign ourselves to God’s will and love Him; humble sorrow for our sins; conforming to God’s will brings peace.
This work is full of maxims collected from many saints and Holy Scripture intended to help in advancing in spiritual life. St. Alphonsus selected those he considered most suitable “to move the will.” (p. 29) The prayers are there to help in persevering in our petitioning for divine love.
The number of meditation topics here is quite prodigious and more than once fearful and distressing. But you may come across one that brings some consolation to this harangue stirring fear and worry. The one for me was Consideration XXX “Efficacy of Prayer.”
St. Alphonsus tells us that Holy Scripture tells us “Ask, and it shall be given you; for every one that asketh, receiveth.” (Luke 11.9-19) “This is repeated in a thousand places.” (p. 260) He quotes a dozen or more saints in this chapter who assure as in different ways of the need, obligation, and gifts of praying:
“St. John Climacus used to say that prayer in a certain manner forces God to grant us whatsoever we ask of him. ‘Prayer piously offers violence to God.’ (Scala spir. gr. 28). But it is, as St. Tertullian says, a violence which is dear to him, and which he desires from us.” (p. 260)
“Augustine says, God has a greater desire to give us his graces, than we have to receive them.” (p. 260)
“Magdalene de Pazzi used to say, that God feels as it were under an obligation to the soul that prays to him;” (p. 261)
“Redeemer appears to have complained one day to his disciples. Hitherto you have not asked anything in My name: ask, and you shall receive, that your joy may be full.” (John 16. 24).
“The princes of the earth, says St. Chrysostom, give audience only to a few, but God gives audience to all who wish for it." (p. 261)
St. Augustine teaches that God gives us the grace of perseverance. Prayer is necessary for salvation. Theologians teach that neglecting prayer for a month becomes a mortal sin.
Conditions of prayer are humility and confidence. God does not lie if he promises to hear us: “why, adds the same St. Augustine, should the Lord so earnestly exhort us to ask his graces, if he did not wish to bestow them upon us?” (p. 265) Jesus said God He does not distinguish between sinners and everyone who prays receives.” (Matt. 7. 8) Perseverance in prayer is all that we need.
Another appealing meditation and a hard one was Consideration XXX:
“It is necessary, after rising in the morning, to make the Christian acts of thanksgiving, love, oblation, and a purpose of avoiding sin, along with a prayer to Jesus and Mary that they may preserve you from sin during the day: you should afterward make your meditation, and hear Mass. During the day you ought to make a spiritual reading, visit the Blessed Sacrament and an image of the divine Mother. In the evening, say the Rosary, and make an examination of conscience. Go to Communion several times in the week, according as your director may advise: you should ordinarily go to confession to the same confessor. It would also be very profitable to make the spiritual exercises in some religious house. It is likewise necessary to honor the Most Holy Mary by some special devotion—such as by fasting on Saturdays. She is called the Mother of perseverance, and she promises to obtain it for all who serve her. They that work by me shall not sin (Ecclus. xxiv, 30). Above all, it is necessary to ask of God holy perseverance, and especially in the time of temptation, invoking then more frequently the names of Jesus and Mary as long as the temptation continues. If you act in this manner, you will certainly be saved; if not, you will certainly be lost.” (p. 278)
The most appealing meditation and one that corrected some of my previous understanding was the last one (XXXVI):
“The crosses that happen to us are called evils, because we call them so, and because we make them evils; if we accepted them as we ought, with resignation, from the hands of God, they should prove to us, not evils, but blessings.”
And the Third Point of this Consideration:
He who is united with the divine will, enjoys, even in this life, a perpetual peace. Whatsoever shall befall the just man, it shall not make him sad (Prov. xii, 21).
If loss of property, persecution, or sickness befall him, he says: I wish to be miserable, to be persecuted, to be sick, because such is the will of God.
This is the peace which, according to the Apostle, surpasseth all understanding (Phil. iv, 7)
But the just man is like the sun, always the same, and uniformly tranquil in whatever happens; for his peace consists in conforming himself to the divine will.
The third petition of the Lord's prayer be dear to us: Thy will be done on earth as it is in heaven.”
(pp. 318-326)
The first thought about death that comes naturally is fear. This work attempts to remove this fear. There are three ways to defuse terror: resign ourselves to God’s will and love Him; humble sorrow for our sins; conforming to God’s will brings peace.
This work is full of maxims collected from many saints and Holy Scripture intended to help in advancing in spiritual life. St. Alphonsus selected those he considered most suitable “to move the will.” (p. 29) The prayers are there to help in persevering in our petitioning for divine love.
The number of meditation topics here is quite prodigious and more than once fearful and distressing. But you may come across one that brings some consolation to this harangue stirring fear and worry. The one for me was Consideration XXX “Efficacy of Prayer.”
St. Alphonsus tells us that Holy Scripture tells us “Ask, and it shall be given you; for every one that asketh, receiveth.” (Luke 11.9-19) “This is repeated in a thousand places.” (p. 260) He quotes a dozen or more saints in this chapter who assure as in different ways of the need, obligation, and gifts of praying:
“St. John Climacus used to say that prayer in a certain manner forces God to grant us whatsoever we ask of him. ‘Prayer piously offers violence to God.’ (Scala spir. gr. 28). But it is, as St. Tertullian says, a violence which is dear to him, and which he desires from us.” (p. 260)
“Augustine says, God has a greater desire to give us his graces, than we have to receive them.” (p. 260)
“Magdalene de Pazzi used to say, that God feels as it were under an obligation to the soul that prays to him;” (p. 261)
“Redeemer appears to have complained one day to his disciples. Hitherto you have not asked anything in My name: ask, and you shall receive, that your joy may be full.” (John 16. 24).
“The princes of the earth, says St. Chrysostom, give audience only to a few, but God gives audience to all who wish for it." (p. 261)
St. Augustine teaches that God gives us the grace of perseverance. Prayer is necessary for salvation. Theologians teach that neglecting prayer for a month becomes a mortal sin.
Conditions of prayer are humility and confidence. God does not lie if he promises to hear us: “why, adds the same St. Augustine, should the Lord so earnestly exhort us to ask his graces, if he did not wish to bestow them upon us?” (p. 265) Jesus said God He does not distinguish between sinners and everyone who prays receives.” (Matt. 7. 8) Perseverance in prayer is all that we need.
Another appealing meditation and a hard one was Consideration XXX:
“It is necessary, after rising in the morning, to make the Christian acts of thanksgiving, love, oblation, and a purpose of avoiding sin, along with a prayer to Jesus and Mary that they may preserve you from sin during the day: you should afterward make your meditation, and hear Mass. During the day you ought to make a spiritual reading, visit the Blessed Sacrament and an image of the divine Mother. In the evening, say the Rosary, and make an examination of conscience. Go to Communion several times in the week, according as your director may advise: you should ordinarily go to confession to the same confessor. It would also be very profitable to make the spiritual exercises in some religious house. It is likewise necessary to honor the Most Holy Mary by some special devotion—such as by fasting on Saturdays. She is called the Mother of perseverance, and she promises to obtain it for all who serve her. They that work by me shall not sin (Ecclus. xxiv, 30). Above all, it is necessary to ask of God holy perseverance, and especially in the time of temptation, invoking then more frequently the names of Jesus and Mary as long as the temptation continues. If you act in this manner, you will certainly be saved; if not, you will certainly be lost.” (p. 278)
The most appealing meditation and one that corrected some of my previous understanding was the last one (XXXVI):
“The crosses that happen to us are called evils, because we call them so, and because we make them evils; if we accepted them as we ought, with resignation, from the hands of God, they should prove to us, not evils, but blessings.”
And the Third Point of this Consideration:
He who is united with the divine will, enjoys, even in this life, a perpetual peace. Whatsoever shall befall the just man, it shall not make him sad (Prov. xii, 21).
If loss of property, persecution, or sickness befall him, he says: I wish to be miserable, to be persecuted, to be sick, because such is the will of God.
This is the peace which, according to the Apostle, surpasseth all understanding (Phil. iv, 7)
But the just man is like the sun, always the same, and uniformly tranquil in whatever happens; for his peace consists in conforming himself to the divine will.
The third petition of the Lord's prayer be dear to us: Thy will be done on earth as it is in heaven.”
(pp. 318-326)
March 5, 2019
Probably the most important book I've read in my life. While we all read books that we want to say "everybody should read this." I think this book takes it to a whole new level.
January 18, 2021
This is an abridgement of a much longer text (St. Alphonsus is wont to write tomes) but one that is an especially powerful companion to Fr. Martin Van Cochem's The Four Last Things. In this text St. Alphonsus recalls through various arguments and proofs the importance of preparing ourselves for death now, especially since we never know when it may come for us.
(quoting St. Basil) "Go to the grave and see if thou canst there discover who has been servant and who master." (p. 10)
"Look, then, at those corpses, each of which says to you, 'Yesterday for me, to-day for thee.'" (p. 25)
"Every one knows that he must die; but the evil is, that many regard death as so distant, that they lose sight of it." (p. 29)
"But some will say: Who knows? It is possible I may then be converted and saved. But would you throw yourself into a well, saying: Who knows? It may be that throwing myself into it I may live, and not be killed...When the body is concerned, men speak like sages; when the soul is concerned, like madmen." (p. 34)
"St. Augustine had to combat for twelve years to overcome his bad habits." (p. 37)
(quoting Ecclesiasticus iii.27) "A hard heart shall fare evil at the last; and he that loveth danger shall perish in it." (p. 39)
"The just punishment of the sinner, says St. Augustine, will be that, having forgot God in his lifetime, he shall forget himself in death: 'He is most justly struck, who having forgotten God in his lifetime, dies forgetful of himself.'" (p. 42)
"How shall we covet in death that time which now we squander away!" (p. 46)
"It is necessary, if we wish to be saved, that some period of penance should intervene between a life of disorder and death." (p. 47)
"I implore of Thee to make me more sensible of the evil I have committed in despising Thee, and of the evil I have committed in despising Thee, and of the love which Thy infinite goodness deserves." (p. 56)
"The judgments of God excite fear in all; but where sinners pass from fear to despair, the saints pass from fear to confidence." (p. 60)
(on those who love God) "'He lives with patience, he dies with delight.'" (p. 64)
"Peace comes from God alone; and God gives it to His friends, not to His enemies." (p. 77)
"As the swine that rolls in the mire perceives not the stench, so is it with the habitual sinner; that stench, which is perceived by all others, is unnoticed by him alone." (p. 86)
"Know, that through this delusion, 'I will confess afterwards,' the devil has carried off thousands and thousands of Christians to hell." (p. 91)
"'Those whom He waits for the longest, He punishes the most severely.'" (p. 94)
(quoting St. Basil) "Go to the grave and see if thou canst there discover who has been servant and who master." (p. 10)
"Look, then, at those corpses, each of which says to you, 'Yesterday for me, to-day for thee.'" (p. 25)
"Every one knows that he must die; but the evil is, that many regard death as so distant, that they lose sight of it." (p. 29)
"But some will say: Who knows? It is possible I may then be converted and saved. But would you throw yourself into a well, saying: Who knows? It may be that throwing myself into it I may live, and not be killed...When the body is concerned, men speak like sages; when the soul is concerned, like madmen." (p. 34)
"St. Augustine had to combat for twelve years to overcome his bad habits." (p. 37)
(quoting Ecclesiasticus iii.27) "A hard heart shall fare evil at the last; and he that loveth danger shall perish in it." (p. 39)
"The just punishment of the sinner, says St. Augustine, will be that, having forgot God in his lifetime, he shall forget himself in death: 'He is most justly struck, who having forgotten God in his lifetime, dies forgetful of himself.'" (p. 42)
"How shall we covet in death that time which now we squander away!" (p. 46)
"It is necessary, if we wish to be saved, that some period of penance should intervene between a life of disorder and death." (p. 47)
"I implore of Thee to make me more sensible of the evil I have committed in despising Thee, and of the evil I have committed in despising Thee, and of the love which Thy infinite goodness deserves." (p. 56)
"The judgments of God excite fear in all; but where sinners pass from fear to despair, the saints pass from fear to confidence." (p. 60)
(on those who love God) "'He lives with patience, he dies with delight.'" (p. 64)
"Peace comes from God alone; and God gives it to His friends, not to His enemies." (p. 77)
"As the swine that rolls in the mire perceives not the stench, so is it with the habitual sinner; that stench, which is perceived by all others, is unnoticed by him alone." (p. 86)
"Know, that through this delusion, 'I will confess afterwards,' the devil has carried off thousands and thousands of Christians to hell." (p. 91)
"'Those whom He waits for the longest, He punishes the most severely.'" (p. 94)
June 23, 2019
I had seen this book at a friends house and the title enticed my curiosity enough that I bought myself a copy. I am so glad I did. It was an honest, sobering, convicting and encouraging reminder that this life is a temporary gift and that the more we spend it preparing for eternity the less we shall fear death.
May 4, 2023
Excellent book. Instrumental for all of us struggling Catholics to conquer sin and to always have our last ends in mind.
My favorite quote in the book, would be a quote of St. Paul, "Nothing in life is more certain than death. And there is nothing that is more uncertain than the time of our death." Therefore, prepare oneself!
My favorite quote in the book, would be a quote of St. Paul, "Nothing in life is more certain than death. And there is nothing that is more uncertain than the time of our death." Therefore, prepare oneself!
June 7, 2011
Love St. Alphonsus... He puts everything so simple.
September 5, 2019
This was a very long and challenging endeavor. That being said, St. Alphonsus' words re: Death and the Last Things are very powerful and spiritually enlightening.
One of the biggest emphasized points is on the aspect of time in our lives. Life in the world is so short, and Liguori notes that man "passes time" every which way and treat time cheaply. Thus, Liguori reiterates that time is a precious grace from God, and cannot be taken lightly. The time of our daily lives should be given in earnest to God so that, in Death and Judgment, we will have used our time in this life well so that we may enjoy the time of eternity in Heaven with God in Happiness.
This is a spiritual classic. I will refer back to this book regularly.
One of the biggest emphasized points is on the aspect of time in our lives. Life in the world is so short, and Liguori notes that man "passes time" every which way and treat time cheaply. Thus, Liguori reiterates that time is a precious grace from God, and cannot be taken lightly. The time of our daily lives should be given in earnest to God so that, in Death and Judgment, we will have used our time in this life well so that we may enjoy the time of eternity in Heaven with God in Happiness.
This is a spiritual classic. I will refer back to this book regularly.
May 16, 2020
I've been using this as a meditation aid for at least a month, so I think I am qualified to give it a review.
It's really powerful stuff, especially if you're having a problem with ego. It'll certainly displace that. One thing I would say is that you'll want to vary out the sections you go through in the book because If you read too much of the hellfire and brimstone parts it can get depressing.
The one issue I have is that the book itself is full of spelling errors. People do not repent of their "gins" unless that constitutes sins.
It's really powerful stuff, especially if you're having a problem with ego. It'll certainly displace that. One thing I would say is that you'll want to vary out the sections you go through in the book because If you read too much of the hellfire and brimstone parts it can get depressing.
The one issue I have is that the book itself is full of spelling errors. People do not repent of their "gins" unless that constitutes sins.
May 30, 2025
Każdego z nas czeka śmierć i wszystko się kiedyś skończy (…) Co byś powiedział o kimś, kto mając przed sobą pojedynek lub konkurs o katedrę uniwersytecką zwlekałby do ostatniej chwili z przygotowaniem się do tego?
Czego może nas nauczyć dzieło autora żyjącego w tak odległej epoce, w całkowicie nam już obcej kulturze? Z pewnością jest to człowiek wolny od dominujących myśli współczesności, który w poszukiwaniu prawdy stawia wiele ciekawych tez, prowadzących do odkrycia możliwości dobrej śmierci.
- Śmierć
Autor rozpoczyna tezą, że w znaczeniu pozabiologicznym nie ma śmierci „obojętnej”, neutralnej – jest dobra lub zła. Ostatni dzień (naszej śmierci) został przed nami ukryty; jest nam nieznany, „aby baczyć na wszystkie dni”.
- Dobra śmierć
Antystenes zapytany, co byłoby na tym świecie największym szczęściem, odpowiedział, że dobra śmierć. Co pojąć możemy jako dobrą śmierć?
Dobra lub zła śmierć zależy od dobrego lub złego życia - śmierć jest (w założeniu pozabiologicznym) ostatecznym, nieodwołalnym wyborem, aktem świadomym, który ma swoje konsekwencje.
Dobrych uczuć podczas śmierci nie będzie miał ten, kto nie praktykował ich za życia. (…) Dobrze umierają Ci, którzy w czasie śmierci są już oderwani wewnętrznie od tych dóbr, od których śmierć oderwie ich siłą.
Dobrze osądza więc rzeczywistość i kieruje swoimi sprawami ten, kto patrzy na wszystko z perspektywy śmierci. Pamięć o niej powoduje utratę pociągu do wszelkich ziemskich rzeczy. Autor podkreśla również wymiar duchowy przeżywania takiego końca:
Śmierć widziana oczami ciała przeraża i trwoży, ale widziana oczami wiary pociesza i pociąga (…) świętym godna miłości i cenna (…) jako koniec trudów, ukoronowanie zwycięstwa, brama do życia.
Błogosławieni, którzy gdy śmierć do nich przychodzi, są już umarli dla uczuć tego świata! Tacy się jej nie boją, ale jej pragną i witają z radością, bo ona, zamiast ich odrywać od dóbr, które ukochali, jednoczy ich z Najwyższym Dobrem, jakie jedynie ukochali i które uczyni ich szczęśliwymi na zawsze.
Kluczem do dobrego przyjęcia śmierci jest akceptacja tej rzeczywistości:
Śmierć nadaje największy blask koronie wybranych, ponieważ chyba właśnie wtedy zbiera się najwięcej zasług, przyjmując śmierć wraz z jej cierpieniami, z poddaniem się i miłością.
- Z perspektywy śmierci wszystko wydaje się marnością
Widział szaleńców dotkniętych różnymi rodzajami szaleństwa. Wszyscy mieli wspólne to, że cierpieli wielki głód, ale różnie próbowali go zaspokoić. Jedni jedli ziemię; był to obraz chciwców. Drudzy powietrze; to obraz ubiegających się o zaszczyty. Inni stojąc obok pieca, łapali do ust ulatujące zeń iskry; oznaczało to porywczych, skłonnych do złości. (…) Zwrócił się do nich: „Wy głupcy, czy nie widzicie, że te rzeczy potęgują jeszcze bardziej wasz głód, zamiast go łagodzić?”
Wszyscy na ziemi poszukujemy pokoju, dobra, szczęścia, piękna… tworzymy, podróżujemy, korzystamy, bawimy się i jesteśmy, bo radość, której możemy tu doświadczyć stanowi permanentnie próbę zaspokojenia nas.
Niestety, „ziemskie dobra przepływają na zewnątrz serca. (…) Są to wody, które nie wpływają tam, gdzie jest źródło pragnienia. (…) Ziemskie dobra to dobra pozorne, dlatego nie mogą one nasycić ludzkiego serca.”
Śmierć otwiera zresztą oczy na to, czego nie widzą Ci, którzy zadurzyli się w dobrach świata. „Najbardziej pożądane bogactwa, najzaszczytniejsze stanowiska, najwspanialsze zwycięstwa tracą cały swój blask, gdy się na nie patrzy z perspektywy łoża śmierci. Wyobrażenia jakichś fałszywych pomyślności, któreśmy sobie utworzyli, zamieniają się wtedy w niesmak z powodu własnej głupoty.”
Czy wiele jest zatem warta radość oparta na złudzeniach?
Szczęście życia doczesnego nazwał Dawid snem budzącego się (…) „Sen”, bo przy uśpionych zmysłach małe rzeczy wydają się wielkie; „po przebudzeniu”, bo te wrażenia szybko znikają.
- Do grobu nic nie zabieramy
Grób ukazuje dwie rzeczywistości – po pierwsze śmierć nie pozwala nam zabrać nic ze sobą ; po drugie wszystko ze sobą zrównuje.
„Saladyn, który podbił wiele państw w Azji, umierając, nakazał, by podczas niesienia jego zwłok do miejsca pochówku na czele pochodu szedł ktoś z jego koszulą zawieszoną na drągu i wołał: Oto wszystko, co zabiera ze sobą Saladyn do grobu!”
Czy możemy nazwać dobrem i polegać na tym, co zniknie wraz z naszą śmiercią? Jeśli życie pozagrobowe istnieje, to zostaną nam tylko cnoty, które wypracujemy za życia.
Rodzimy się nierówni, umieramy równi – powiadał Seneka. Śmierć zrównuje nas wszystkich ( „Przyglądaj się grobom; czy zdołasz rozpoznać, kto tam był sługą, a kto panem?” ), ukazując marność materialności.
„Dlaczego wysilasz swój umysł i poświęcasz lata swego życia na to, by stać się wielkim na tym świecie? Kiedyś przyjdzie śmierć, a wtedy skończy się cała twoja wielkość i przepadną wszystkie twoje zamierzenia.”
Materialność jednakże pociąga, a namiętność, która może mieć znaczący wpływ na działanie (praxis) człowieka, przedstawia ziemskie dobra w złudnej, nierzeczywistej postaci. „Śmierć je demaskuje i ukazuje je takimi, jakimi w rzeczywistości są, a są dymem, błotem, marnością i nędzą.”
„Świat jest zdrajcą, który przyrzeka, ale nie dotrzymuje. A nawet gdyby dotrzymał, to nie zaspokoiłoby to twojego serca. A nawet gdyby zaspokoiło, to jak długo trwałoby twoje szczęście? Czy mogłoby trwać dłużej niż twoje życie?
Śmierć większości zada to zasadnicze pytanie – czy jest coś później, czy można liczyć na życie pozagrobowe? Czy spotkamy się z bliskimi? A jeśli tak, to kim tam będę? Co będę miał do dyspozycji?
„W godzinę śmierci wspomnienie wszystkich zaznanych w ciągu życia rozkoszy, wszystkich odebranych honorów do niczego się nam nie przyda – chyba tylko do powiększenia bólu i obawy, czy osiągniemy zbawienie wieczne.”
Wydaje się zatem, że właściwą postawą nie jest zdobywanie bogactw, ale miłość, budowanie relacji i osiąganie cnót.
„Świętych nie martwi konieczność porzucenia dóbr tej ziemi, bo już je wcześniej porzucili w sercu. (…) Nie żal porzucić zaszczytów, ponieważ już wcześniej nimi wzgardzili i uznali je (całkowicie słusznie) za dym i marność; to jedynie za zaszczyt uważali, by kochać (…).”
Jaki jest więc cel?
„Z całą pewnością Bóg nie umieścił nas na tej ziemi, byśmy zdobywali bogactwa i zaszczytne stanowiska, ale byśmy sobie zapracowali na życie wieczne. I tylko osiągnięcie tego celu powinno być dla nas ważne.”
Autor jako środek do jego osiągnięcia poddaje do namysłu fundamentalne pytanie:
„A potem? A potem?”
Filip Neri spotkał w Rzymie Franciszka Zazzerę, utalentowanego młodzieńca, bardzo przywiązanego do świata, i tak się doń odezwał: „Mój synu, zrobisz świetną karierę, zostaniesz wziętym adwokatem, później prałatem, później może kardynałem, a w końcu – kto wie? – może nawet samym papieżem. A potem? A potem?... Idź – i rozmyślaj nad tymi dwoma ostatnimi słowami.
- Pustka w kształcie nieosiągalnego
Blaise Pascal, ale w sumie może każdy filozof, odwołuje się do pustki, która jest wpisana w naturę człowieka, pustki, w którą kolejne rzeczy, wpadając, nikną po chwili. Ma ona kształt tego, czego tu na ziemi z pewnością nie możemy zaznać. Ale czy jest tym Bóg? Nie mamy pewności, pozostaje zaledwie i aż wiara.
„W życiu doczesnym wszyscy ludzie trudzą się, by znaleźć pokój. (…) Świat wraz ze wszystkimi swoimi dobrami nie może zaspokoić ludzkiego serca, ponieważ człowiek został stworzony nie dla tych dóbr, ale tylko dla Boga, więc tylko On może go zadowolić.”
- Wartość czasu
Seneka mówił, że nie ma ceny odpowiadającej wartości czas: „Czas nie ma ceny”.
„Czas to skarb, jaki można znaleźć tylko w tym życiu.”
„Nie ma niczego nad czas droższego, lecz i niczego mniej cenionego (Bernard z Clairvaux).”
Czas wydaje się więc najcenniejszym, czego może doświadczyć człowiek – ale czas, nakierowany na dobro, na to, by nie żałować zmarnowanej możliwości, by kochać.
„Słuszną to będzie karą nie móc uczynić tego dobrego, co się obecnie chce, dla takiego – kto przedtem mogąc, nie chciał czynić dobrze” (Augustyn).
„O, jakże byłem głupi! O czasie zmarnowany! O moje życie stracone! O roztrwonione lata, w których mogłem się uświęcić, ale tego nie zrobiłem; a teraz nie ma już na to czasu!” Ale na co się zdadzą te lamenty i wzdychania, gdy spektakl już się kończy, światła gasną, a umierający wkracza w tę wielką chwilę, od której zależy jego wieczność?
Co zyskamy z tylu przeżytych lat?
- Nie zatracić duszy
Wszystko się zatem kiedyś skończy; natomiast zatracenie duszy będzie oznaczało utratę wszystkiego. Gdzie jest i gdzie w godzinie śmierci będzie nasza dusza?
„Dziś rano jeszcze żyję, a wieczorem mogę już być martwy! Dzisiaj jestem w tym pokoju, a jutro będę już w grobie! A gdzie będzie moja dusza?”
Wydaje się, że należy przyznać rację ewangelicznemu pytaniu: „Cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?”
Człowiek, posiadający przecież duszę, może doprowadzić do jej utracenia: „Mądry był król Henryk VIII w sztuce utrzymania się na tronie po tym, jak zerwał z Kościołem, ale ostatecznie, widząc, że stracił duszę, wyznał: „Straciłem wszystko”.”
W tej perspektywie, dla umierającego, który w czasie życia nie zabiegał o dobro swojej duszy, wszystkie rzeczy, jakie mu się przypomną i z jakimi będzie miał do czynienia, mogą stać się cierniami. „Cierniem będzie pamięć przeżytych zabaw, zwycięstw w walce, wygód, jakie go otaczały; cierniami będą odwiedzający go przyjaciele oraz wszystko, co mu przypomną (…) cierniem stanie się dlań nawet umieszczony w pobliżu krucyfiks, bo w wizerunku Ukrzyżowanego odczyta swój niewłaściwy stosunek do miłości tego Boga, który umarł dla jego zbawienia.”
Warto więc troszczyć się o swoją duszę i nie zgubić z nią kontaktu. Człowiek z „wywróconą” duszą pośród dóbr tego świata (…) będzie jadł, pił, bawił się, nosił kosztowne szaty, otrzymywał zaszczytne stanowiska, nabywał posiadłości, ale nigdy nie zazna pokoju.
Śmierć obnaży prawdę o naszej duszy. Będzie bezlitosna, jak to prawda ma w zwyczaju:
„Gdzie pada ścięte drzewo? Pada tam, gdzie się skłania. Gdzie więc Ty się skłaniasz?”
- Życie pozagrobowe
My umieramy, a chwilkę po nas nasza nadzieja. Ona może nam towarzyszyć do końca, przypominając, że jest szansa, że spotkamy się w jakiejś formie życia pozagrobowego. Rozważania o tym nie deprecjonują życia doczesnego. Dowodzą raczej, że traktujemy je poważnie. Jeśli wierzymy w jakąś formę sądu – sprawiedliwości, miejmy na uwadze:
Osąd Boży nie jest czymś zewnętrznym wobec człowieka, nie jest skazywaniem go na to, czego on nie chce. Bóg akceptuje ten wybór, jakiego człowiek dokonywał przez całe swoje życie: kto Go wybierał, będzie miał wieczność z Nim (…) człowiek sam dokonuje osądu nad sobą, a Bóg ten osąd zatwierdza (…) swoją suwerenną decyzją.
Wszystko szybko mija i kończy się, możemy jedynie starać się, aby służyło nam do osiągnięcia życia wiecznego.
- Przygotowanie do śmierci
Jaka jest więc recepta na przygotowanie się do dobrej śmierci?
1. Warto zacząć już.
„Co byś powiedział o kimś, kto mając przed sobą pojedynek lub konkurs o katedrę uniwersytecką zwlekałby do ostatniej chwili z przygotowaniem się do tego?”
2. Warto nabrać dystansu wobec świata.
„Traktuj każdy dzień tak, jakby to był ostatni dzień twego życia, każde działanie tak, jakby to było twoje ostatnie dzieło (…) o, jakże bardzo pomoże ci ta myśl do dobrego postępowania i do nabrania dystansu wobec świata!”
3. Warto traktować każdy dzień jako skończoną całość, mającą kierować ku dobru.
„Jakiegoż pokoju może człowiek doznać większego niż ten, gdy może sobie wieczorem powiedzieć: „jeśli tej nocy przyjdzie śmierć, spodziewam się umrzeć w łasce?”
4. Nie warto czekać z niczym do jutra.
Nie czekaj do jutra z tym, co możesz zrobić dzisiaj, ponieważ dzień dzisiejszy minie i już nigdy nie wróci, a jutro może przyjść śmierć, która niczego już Ci zrobić nie pozwoli.
5. Warto działać.
Jeśli chcesz stać się mądry, to nie wystarczy ci poznanie ważności celu twego życia, ale musisz też przedsięwziąć środki odpowiednie do jego osiągnięcia.
„Czymże jest długie życie, jeśli nie długim cierpieniem? Pyta Augustyn.
Życie doczesne nie jest nam dane dla odpoczynku, ale do wysiłku, przez który zasługuje się na życie wieczne (Ambroży).”
6. Pragnienie dobrej śmierci może być najlepszą afirmacją życia. Warto myśleć o śmierci – ale nie chcąc jej wyprzedzić swoim własnym działaniem, bo dobrą śmierć może być tylko wtedy, gdy jest dana z góry i odebrana przez przygotowanego człowieka.
Tym umieram, że umrzeć nie mogę (Teresa Wielka).
Taka jest śmierć dla świętych.
Czego może nas nauczyć dzieło autora żyjącego w tak odległej epoce, w całkowicie nam już obcej kulturze? Z pewnością jest to człowiek wolny od dominujących myśli współczesności, który w poszukiwaniu prawdy stawia wiele ciekawych tez, prowadzących do odkrycia możliwości dobrej śmierci.
- Śmierć
Autor rozpoczyna tezą, że w znaczeniu pozabiologicznym nie ma śmierci „obojętnej”, neutralnej – jest dobra lub zła. Ostatni dzień (naszej śmierci) został przed nami ukryty; jest nam nieznany, „aby baczyć na wszystkie dni”.
- Dobra śmierć
Antystenes zapytany, co byłoby na tym świecie największym szczęściem, odpowiedział, że dobra śmierć. Co pojąć możemy jako dobrą śmierć?
Dobra lub zła śmierć zależy od dobrego lub złego życia - śmierć jest (w założeniu pozabiologicznym) ostatecznym, nieodwołalnym wyborem, aktem świadomym, który ma swoje konsekwencje.
Dobrych uczuć podczas śmierci nie będzie miał ten, kto nie praktykował ich za życia. (…) Dobrze umierają Ci, którzy w czasie śmierci są już oderwani wewnętrznie od tych dóbr, od których śmierć oderwie ich siłą.
Dobrze osądza więc rzeczywistość i kieruje swoimi sprawami ten, kto patrzy na wszystko z perspektywy śmierci. Pamięć o niej powoduje utratę pociągu do wszelkich ziemskich rzeczy. Autor podkreśla również wymiar duchowy przeżywania takiego końca:
Śmierć widziana oczami ciała przeraża i trwoży, ale widziana oczami wiary pociesza i pociąga (…) świętym godna miłości i cenna (…) jako koniec trudów, ukoronowanie zwycięstwa, brama do życia.
Błogosławieni, którzy gdy śmierć do nich przychodzi, są już umarli dla uczuć tego świata! Tacy się jej nie boją, ale jej pragną i witają z radością, bo ona, zamiast ich odrywać od dóbr, które ukochali, jednoczy ich z Najwyższym Dobrem, jakie jedynie ukochali i które uczyni ich szczęśliwymi na zawsze.
Kluczem do dobrego przyjęcia śmierci jest akceptacja tej rzeczywistości:
Śmierć nadaje największy blask koronie wybranych, ponieważ chyba właśnie wtedy zbiera się najwięcej zasług, przyjmując śmierć wraz z jej cierpieniami, z poddaniem się i miłością.
- Z perspektywy śmierci wszystko wydaje się marnością
Widział szaleńców dotkniętych różnymi rodzajami szaleństwa. Wszyscy mieli wspólne to, że cierpieli wielki głód, ale różnie próbowali go zaspokoić. Jedni jedli ziemię; był to obraz chciwców. Drudzy powietrze; to obraz ubiegających się o zaszczyty. Inni stojąc obok pieca, łapali do ust ulatujące zeń iskry; oznaczało to porywczych, skłonnych do złości. (…) Zwrócił się do nich: „Wy głupcy, czy nie widzicie, że te rzeczy potęgują jeszcze bardziej wasz głód, zamiast go łagodzić?”
Wszyscy na ziemi poszukujemy pokoju, dobra, szczęścia, piękna… tworzymy, podróżujemy, korzystamy, bawimy się i jesteśmy, bo radość, której możemy tu doświadczyć stanowi permanentnie próbę zaspokojenia nas.
Niestety, „ziemskie dobra przepływają na zewnątrz serca. (…) Są to wody, które nie wpływają tam, gdzie jest źródło pragnienia. (…) Ziemskie dobra to dobra pozorne, dlatego nie mogą one nasycić ludzkiego serca.”
Śmierć otwiera zresztą oczy na to, czego nie widzą Ci, którzy zadurzyli się w dobrach świata. „Najbardziej pożądane bogactwa, najzaszczytniejsze stanowiska, najwspanialsze zwycięstwa tracą cały swój blask, gdy się na nie patrzy z perspektywy łoża śmierci. Wyobrażenia jakichś fałszywych pomyślności, któreśmy sobie utworzyli, zamieniają się wtedy w niesmak z powodu własnej głupoty.”
Czy wiele jest zatem warta radość oparta na złudzeniach?
Szczęście życia doczesnego nazwał Dawid snem budzącego się (…) „Sen”, bo przy uśpionych zmysłach małe rzeczy wydają się wielkie; „po przebudzeniu”, bo te wrażenia szybko znikają.
- Do grobu nic nie zabieramy
Grób ukazuje dwie rzeczywistości – po pierwsze śmierć nie pozwala nam zabrać nic ze sobą ; po drugie wszystko ze sobą zrównuje.
„Saladyn, który podbił wiele państw w Azji, umierając, nakazał, by podczas niesienia jego zwłok do miejsca pochówku na czele pochodu szedł ktoś z jego koszulą zawieszoną na drągu i wołał: Oto wszystko, co zabiera ze sobą Saladyn do grobu!”
Czy możemy nazwać dobrem i polegać na tym, co zniknie wraz z naszą śmiercią? Jeśli życie pozagrobowe istnieje, to zostaną nam tylko cnoty, które wypracujemy za życia.
Rodzimy się nierówni, umieramy równi – powiadał Seneka. Śmierć zrównuje nas wszystkich ( „Przyglądaj się grobom; czy zdołasz rozpoznać, kto tam był sługą, a kto panem?” ), ukazując marność materialności.
„Dlaczego wysilasz swój umysł i poświęcasz lata swego życia na to, by stać się wielkim na tym świecie? Kiedyś przyjdzie śmierć, a wtedy skończy się cała twoja wielkość i przepadną wszystkie twoje zamierzenia.”
Materialność jednakże pociąga, a namiętność, która może mieć znaczący wpływ na działanie (praxis) człowieka, przedstawia ziemskie dobra w złudnej, nierzeczywistej postaci. „Śmierć je demaskuje i ukazuje je takimi, jakimi w rzeczywistości są, a są dymem, błotem, marnością i nędzą.”
„Świat jest zdrajcą, który przyrzeka, ale nie dotrzymuje. A nawet gdyby dotrzymał, to nie zaspokoiłoby to twojego serca. A nawet gdyby zaspokoiło, to jak długo trwałoby twoje szczęście? Czy mogłoby trwać dłużej niż twoje życie?
Śmierć większości zada to zasadnicze pytanie – czy jest coś później, czy można liczyć na życie pozagrobowe? Czy spotkamy się z bliskimi? A jeśli tak, to kim tam będę? Co będę miał do dyspozycji?
„W godzinę śmierci wspomnienie wszystkich zaznanych w ciągu życia rozkoszy, wszystkich odebranych honorów do niczego się nam nie przyda – chyba tylko do powiększenia bólu i obawy, czy osiągniemy zbawienie wieczne.”
Wydaje się zatem, że właściwą postawą nie jest zdobywanie bogactw, ale miłość, budowanie relacji i osiąganie cnót.
„Świętych nie martwi konieczność porzucenia dóbr tej ziemi, bo już je wcześniej porzucili w sercu. (…) Nie żal porzucić zaszczytów, ponieważ już wcześniej nimi wzgardzili i uznali je (całkowicie słusznie) za dym i marność; to jedynie za zaszczyt uważali, by kochać (…).”
Jaki jest więc cel?
„Z całą pewnością Bóg nie umieścił nas na tej ziemi, byśmy zdobywali bogactwa i zaszczytne stanowiska, ale byśmy sobie zapracowali na życie wieczne. I tylko osiągnięcie tego celu powinno być dla nas ważne.”
Autor jako środek do jego osiągnięcia poddaje do namysłu fundamentalne pytanie:
„A potem? A potem?”
Filip Neri spotkał w Rzymie Franciszka Zazzerę, utalentowanego młodzieńca, bardzo przywiązanego do świata, i tak się doń odezwał: „Mój synu, zrobisz świetną karierę, zostaniesz wziętym adwokatem, później prałatem, później może kardynałem, a w końcu – kto wie? – może nawet samym papieżem. A potem? A potem?... Idź – i rozmyślaj nad tymi dwoma ostatnimi słowami.
- Pustka w kształcie nieosiągalnego
Blaise Pascal, ale w sumie może każdy filozof, odwołuje się do pustki, która jest wpisana w naturę człowieka, pustki, w którą kolejne rzeczy, wpadając, nikną po chwili. Ma ona kształt tego, czego tu na ziemi z pewnością nie możemy zaznać. Ale czy jest tym Bóg? Nie mamy pewności, pozostaje zaledwie i aż wiara.
„W życiu doczesnym wszyscy ludzie trudzą się, by znaleźć pokój. (…) Świat wraz ze wszystkimi swoimi dobrami nie może zaspokoić ludzkiego serca, ponieważ człowiek został stworzony nie dla tych dóbr, ale tylko dla Boga, więc tylko On może go zadowolić.”
- Wartość czasu
Seneka mówił, że nie ma ceny odpowiadającej wartości czas: „Czas nie ma ceny”.
„Czas to skarb, jaki można znaleźć tylko w tym życiu.”
„Nie ma niczego nad czas droższego, lecz i niczego mniej cenionego (Bernard z Clairvaux).”
Czas wydaje się więc najcenniejszym, czego może doświadczyć człowiek – ale czas, nakierowany na dobro, na to, by nie żałować zmarnowanej możliwości, by kochać.
„Słuszną to będzie karą nie móc uczynić tego dobrego, co się obecnie chce, dla takiego – kto przedtem mogąc, nie chciał czynić dobrze” (Augustyn).
„O, jakże byłem głupi! O czasie zmarnowany! O moje życie stracone! O roztrwonione lata, w których mogłem się uświęcić, ale tego nie zrobiłem; a teraz nie ma już na to czasu!” Ale na co się zdadzą te lamenty i wzdychania, gdy spektakl już się kończy, światła gasną, a umierający wkracza w tę wielką chwilę, od której zależy jego wieczność?
Co zyskamy z tylu przeżytych lat?
- Nie zatracić duszy
Wszystko się zatem kiedyś skończy; natomiast zatracenie duszy będzie oznaczało utratę wszystkiego. Gdzie jest i gdzie w godzinie śmierci będzie nasza dusza?
„Dziś rano jeszcze żyję, a wieczorem mogę już być martwy! Dzisiaj jestem w tym pokoju, a jutro będę już w grobie! A gdzie będzie moja dusza?”
Wydaje się, że należy przyznać rację ewangelicznemu pytaniu: „Cóż za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł?”
Człowiek, posiadający przecież duszę, może doprowadzić do jej utracenia: „Mądry był król Henryk VIII w sztuce utrzymania się na tronie po tym, jak zerwał z Kościołem, ale ostatecznie, widząc, że stracił duszę, wyznał: „Straciłem wszystko”.”
W tej perspektywie, dla umierającego, który w czasie życia nie zabiegał o dobro swojej duszy, wszystkie rzeczy, jakie mu się przypomną i z jakimi będzie miał do czynienia, mogą stać się cierniami. „Cierniem będzie pamięć przeżytych zabaw, zwycięstw w walce, wygód, jakie go otaczały; cierniami będą odwiedzający go przyjaciele oraz wszystko, co mu przypomną (…) cierniem stanie się dlań nawet umieszczony w pobliżu krucyfiks, bo w wizerunku Ukrzyżowanego odczyta swój niewłaściwy stosunek do miłości tego Boga, który umarł dla jego zbawienia.”
Warto więc troszczyć się o swoją duszę i nie zgubić z nią kontaktu. Człowiek z „wywróconą” duszą pośród dóbr tego świata (…) będzie jadł, pił, bawił się, nosił kosztowne szaty, otrzymywał zaszczytne stanowiska, nabywał posiadłości, ale nigdy nie zazna pokoju.
Śmierć obnaży prawdę o naszej duszy. Będzie bezlitosna, jak to prawda ma w zwyczaju:
„Gdzie pada ścięte drzewo? Pada tam, gdzie się skłania. Gdzie więc Ty się skłaniasz?”
- Życie pozagrobowe
My umieramy, a chwilkę po nas nasza nadzieja. Ona może nam towarzyszyć do końca, przypominając, że jest szansa, że spotkamy się w jakiejś formie życia pozagrobowego. Rozważania o tym nie deprecjonują życia doczesnego. Dowodzą raczej, że traktujemy je poważnie. Jeśli wierzymy w jakąś formę sądu – sprawiedliwości, miejmy na uwadze:
Osąd Boży nie jest czymś zewnętrznym wobec człowieka, nie jest skazywaniem go na to, czego on nie chce. Bóg akceptuje ten wybór, jakiego człowiek dokonywał przez całe swoje życie: kto Go wybierał, będzie miał wieczność z Nim (…) człowiek sam dokonuje osądu nad sobą, a Bóg ten osąd zatwierdza (…) swoją suwerenną decyzją.
Wszystko szybko mija i kończy się, możemy jedynie starać się, aby służyło nam do osiągnięcia życia wiecznego.
- Przygotowanie do śmierci
Jaka jest więc recepta na przygotowanie się do dobrej śmierci?
1. Warto zacząć już.
„Co byś powiedział o kimś, kto mając przed sobą pojedynek lub konkurs o katedrę uniwersytecką zwlekałby do ostatniej chwili z przygotowaniem się do tego?”
2. Warto nabrać dystansu wobec świata.
„Traktuj każdy dzień tak, jakby to był ostatni dzień twego życia, każde działanie tak, jakby to było twoje ostatnie dzieło (…) o, jakże bardzo pomoże ci ta myśl do dobrego postępowania i do nabrania dystansu wobec świata!”
3. Warto traktować każdy dzień jako skończoną całość, mającą kierować ku dobru.
„Jakiegoż pokoju może człowiek doznać większego niż ten, gdy może sobie wieczorem powiedzieć: „jeśli tej nocy przyjdzie śmierć, spodziewam się umrzeć w łasce?”
4. Nie warto czekać z niczym do jutra.
Nie czekaj do jutra z tym, co możesz zrobić dzisiaj, ponieważ dzień dzisiejszy minie i już nigdy nie wróci, a jutro może przyjść śmierć, która niczego już Ci zrobić nie pozwoli.
5. Warto działać.
Jeśli chcesz stać się mądry, to nie wystarczy ci poznanie ważności celu twego życia, ale musisz też przedsięwziąć środki odpowiednie do jego osiągnięcia.
„Czymże jest długie życie, jeśli nie długim cierpieniem? Pyta Augustyn.
Życie doczesne nie jest nam dane dla odpoczynku, ale do wysiłku, przez który zasługuje się na życie wieczne (Ambroży).”
6. Pragnienie dobrej śmierci może być najlepszą afirmacją życia. Warto myśleć o śmierci – ale nie chcąc jej wyprzedzić swoim własnym działaniem, bo dobrą śmierć może być tylko wtedy, gdy jest dana z góry i odebrana przez przygotowanego człowieka.
Tym umieram, że umrzeć nie mogę (Teresa Wielka).
Taka jest śmierć dla świętych.
December 4, 2025
Excellent. Jolts you awake!
March 9, 2013
Saint Alphonsus Liguori does a fantastic job of convincing us that time is short and the consequences of what we do in this life are eternal. He shows us the importance of the Catholic Church and the channels of grace we call sacraments. The holy priest places great emphasis on the sacrament of Confession and leads us through a very detailed examination of conscience. The book moves slowly at times, but the importance of the subject matter cannot be put off for another day and that urgency comes through clearly on every page.
August 13, 2013
I'm normally reserve five stars to great works of literature, and this isn't a great work of literature. I give this book 5 stars because I believe everyone should read it. His premise is we are only on this planet for a small blip of time and how we spend this small blip of time will determine how we spend eternity. Yet we live as if we will live forever. He plumbs the depths of life and of death.
November 23, 2018
Abridged version of St Alphonsus's original. If you find you're stale during periods of mental prayer, this will help focus your mind, particularly during Lent. Each meditation comes with 3 separate points and 3 separate sets of affections and colloquys.
November 8, 2019
96/100 (= 5.7/6) ≈ 5 Stars
-----------------------------------------
Magnificent. How wise it is to meditate on the eternal maxims. All the saints knew how essential this is. Hard-hitting, life-reforming truths to wake up slumbering souls! For all!
-----------------------------------------
Magnificent. How wise it is to meditate on the eternal maxims. All the saints knew how essential this is. Hard-hitting, life-reforming truths to wake up slumbering souls! For all!
July 26, 2022
Piercing, challenging, and ennobling. Must be read in the context in which it was written, but nevertheless profoundly moving and helpful still today!
April 28, 2023
There is much to commend this book for encouraging readers to stay on the narrow path. But it is unrelenting in its focus on hell through more than halfway mark of the book. It seems to me to skew the balance between God's justice and mercy far to the justice side. It seems to really mean to "scare the hell" out of you. Admittedly, the short "Affections and Prayers" sections at the end of each point, help to provide some balance, but it is still a tough go. The later sections are particularly valuable and there are quite a number of beautiful prayers toward the end. All in all, it is worth a read, but you may wish to pick and choose sections from the table of contents.
I recognize St Alphonsus is a Doctor of the Church, so I am open to developing a deeper understanding of his approach.
I recognize St Alphonsus is a Doctor of the Church, so I am open to developing a deeper understanding of his approach.
August 16, 2021
Very uplifting book overall. The prayers are profoundly simple, heartwarming, and beautiful. The understanding of sin, particularly mortal sin, is consistent with the theology of the time when the book was written. That God would damn a person who did not get to confession before an accidental death, even if the person is sincerely sorrowful for the sin, is legalistic and is not consistent with the image of our heavenly Father who sent His only begotten Son to give His life for us. This great saint suffered from extreme scrupulosity, partially because of such legalistic view of God. The idea that a human being could be condemned for ever so easily also does not sound right either. God must be looking for a reason to save us, and not the other way around!
May 17, 2017
This was absolutely beautiful and so full of wisdom. St. Alphonsus Liguori's writings are so deep and at the same time simple enough for all to understand. One must change his or her if after reading this work.
October 7, 2025
I wish we talked like this more these days. It seems like we ignore death as much as possible and do not give much thought to how we can enter into death virtuously. I can’t remember the last time I even heard a priest preach on this.
January 24, 2019
Excellent, so much food for thought on a subject most would rather not think of at all! Very short but packed with great meditations, prayers, etc.
December 10, 2019
My priest said that if a person reads this book, he will become a saint. It is a perfect work.
January 12, 2023
Excellent
Every Catholic needs to read and would give a better perspective on what everyone should be doing. People need to be more Christ like.
Every Catholic needs to read and would give a better perspective on what everyone should be doing. People need to be more Christ like.
November 20, 2023
O melhor livro que li na vida.
February 27, 2024
Uno dei migliori libri mai letti
September 25, 2024
Required lots of thinking.
May 13, 2025
Piękna książka. Niestety w posoborowym wydaniu "Homo Dei" brakuje rozdziału o karach piekielnych.
May 24, 2025
Now I'm ready!!
Must read!! Questions asked and answered.and fears allied. St. Liguori with a straight forward approach is ethical and spiritual. Well done.
Must read!! Questions asked and answered.and fears allied. St. Liguori with a straight forward approach is ethical and spiritual. Well done.
August 17, 2016
One of my strongest points of criticism against our culture today is that we keep death as far from our minds as possible, even though we will admit that it could happen unexpectedly, and it will certainly happen eventually.
We rarely see the elderly on television, except for daytime TV, and a celebrity's career normally depends on his/her youthfulness. The death that we do see in media is cartoonish or fictionalized in movies, video games, and comic books.
Therefore, it's good to actual contemplate this reality we otherwise avoid. To do so is not morbid, but realistic; what does death mean for each of us? Especially to ask this question while looking through the lens of Faith, since we are most able to contemplate death with faith in eternal life.
St. Alphonsus Liguori was one of the most popular authors of his day, perhaps *the* most popular. And one reason is he has an extremely direct style, which does not flinch when expression hard truths, and he thinks in a very orderly manner, so each topic is examined within its scope, and then he moves fluidly on to the next. Also, Ligouri's grasp of scripture is so strong, rarely a paragraph goes by without reference to it.
We rarely see the elderly on television, except for daytime TV, and a celebrity's career normally depends on his/her youthfulness. The death that we do see in media is cartoonish or fictionalized in movies, video games, and comic books.
Therefore, it's good to actual contemplate this reality we otherwise avoid. To do so is not morbid, but realistic; what does death mean for each of us? Especially to ask this question while looking through the lens of Faith, since we are most able to contemplate death with faith in eternal life.
St. Alphonsus Liguori was one of the most popular authors of his day, perhaps *the* most popular. And one reason is he has an extremely direct style, which does not flinch when expression hard truths, and he thinks in a very orderly manner, so each topic is examined within its scope, and then he moves fluidly on to the next. Also, Ligouri's grasp of scripture is so strong, rarely a paragraph goes by without reference to it.
December 18, 2014
Beautiful, even if a little sad. I haven't seen anything Liguori I didn't like!
January 21, 2021
What begins with repeated stern warnings for our redemption ends with a great message of love. An essential book for my spiritual journey.
Displaying 1 - 30 of 31 reviews