aftermath-violence_and_the_remaking_of_a_self

by susan-j-brison

Used book in good condition, due to its age it could contain normal signs of use

Genres: Philosophy, Nonfiction, Psychology, Feminism, Memoir, Academic, Theory

Hardcover

First published January 1, 2001

Reviews

[Saman · Rating 4 out of 5]

در مورد یک کتاب مهم

کتاب پسافاجعه، خشونت و بازساختن خود یک کتاب تقریبا کم حجم ولی فشرده و گاهی سخت خوان و صد البته مهم و خواندنی است. خانم برایسون که استاد فلسفه دانشگاه است در دهه نود مورد تجاوز و اقدام به قتل قرار می‌گیره. ایشون از این حادثه جان سالم به در می‌بره و حدود ده سال پس از اون واقعه این کتاب رو منتشر می‌کنه.. او در این کتاب پس از تعریف کردن اون اتفاق دهشتناک با دید فلسفی به کند و کاو قضیه می‌پردازه.. کتاب چند وجهی است و موضوعات گوناگونی رو در برمی‌گیره. خانم برایسون سعی کرده از ابعاد گوناگون قضیه رو بررسی کنه.کتابی است که باید آرام و با طمانینه خوانده بشه.من مطمئنم در دفعات بعدی مطالعه این کتاب می‌تونم مطالب بیشتری رو بفهمم و حرف تازه‌ای رو متوجه بشم.

خانم برایسون در این کتاب پس از گفتن و شرح دادن از حس و حال قربانی بودن و تاکید به دیدن و شنیدن قربانی به روایت از این قضیه تاکید می‌کنه.او معتقده روایت‌های اول شخصی که از تروماها گفته میشه با رعایت شرایطی بسیار حائز اهمیته و میتونه در روند بازسازی شخص کمک شایانی بکنه. شاید اینجا برای ما این تلنگر زده بشه که به عنوان نه قربانی، بلکه کسی که نزدیکی یا عزیزی از ما دچار تروما بشه، حاضر به شنیدن و گوش جان سپردن به روایت تلخ او هستیم؟ یا سریعا شروع به پیدا کردن ریشه تقصیر این اتفاق تلخ در فرد و شماتت و نکوهش او می‌پردازیم؟ آیا همون اندازه که فرد قربانی مورد سرزنش قرار میگیره که اگر بهتر لباس میپوشیدی، و مثلا جین تنگ نمی‌پوشیدی اتفاقی برات می‌افتاد متوجه این قضیه هستیم که اون فرد نیاز به شنیده شدن داره؟ تو جامعه خودمون یکی از تاسف برانگیزترین مسائلی که میبینم و میشنوم اینه که حرف از نکوهش متجاوز کمتر زده میشه.انگار که تجاوز یک فعل عادی است که به هر حال رخ میده و بهتره فرد مورد تجاوز گرفته مراقب باشه..بحث مراقبت و آگاهی سر جاش ولی انگشت شماتت و نکوهش باید به سمت متجاوز باشه نه کسی که درگیر تروما شده و حالا میخواد ادامه زندگی‌اش رو با این ترومای دهشتناک سپری کنه. خانم برایسون هم اشاره می‌کنه که انگار هویت انسان تغییر می‌کنه. با توجه به چند وجهی بودن مطالب که خانم برایسون در کتاب بهشون اشاره کرده، معتقدم این کتاب برای همه است.نه فقط کسی که دچار تروما شده و نیاز به بازسازی داره.اونی هم که این تجربه رو پشت شر نگذاشته، اونی هم که اطرافیانش دچار شدند و هر کسی که در این دنیای بی قاعده زندگی می‌کنه این کتاب میتونه براش مفید باشه. البته من دوست داشتم در بحث تجاوز طوری حرف زده نشه که فقط زنها مورد تجاوز قرار می‌گیرند.به نظرم اینکه بیشتر، زنها مورد تجاوز قرار می‌گیرند گزاره درست تری هست؛ در واقع هستند پسرهایی که مورد تجاوز قرار می‌گیرند و اتفاقا برای اونها حرف زدن از این اتفاق سخت تر هم هست.


از متن کتاب :
اکنون درباره‌ی ان جمله راهنمای گروه حمایتی تجاوزم که گفته بود « تو هرگز مثل قبل نمیشوی، اما می‌توانی بهتر از قبل بشوی» چه می‌اندیشم؟ فکر کنم باید با آن موافق باشم. نه « بهتر» به این معنی که زندگی سازگارتر، تحت کنترل و پیش‌بینی پذیرتری دارم؛ « بهتری» که حاصل این است که پذیرفته‌ام زندگی داستانی در حال گفتن و بازگفتن است و فرد می‌تواند تا حدی کنترل بر آن داشته باشد.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

هیس! دخترها فریاد نمی‌زنند.
یا
چگونه مردسالاری سکوت را به اسم حیا به جهان قالب کرد.

کمتر زن و دختری هست که یک نوعی از تجاوز و آزار جنسی رو تجربه نکرده باشه؛ از شنیدن متلک جنسی و بدون اجازه لمس شدن تا رابطه جنسی ناخواسته با همسر و انواع شدیدتر. اما اغلب این آزارها هیچوقت گزارش نمیشن و حرفی ازشون زده نمیشه، به همین خاطر و بخاطر عدم ارائه تعریف دقیق از تجاوز، هیچ آمار رسمی و معتبری از قربانیان وجود نداره. بنابراین با تعداد زیادی قربانی تراماتایز شده طرفیم که نه تنها به درمان دسترسی ندارند بلکه اصلا قادر به روایت آنچه که به سرشون اومده و شکایت از متجاوز هم نیستن.

حرف زدن از تروما و تجربه تراماتیک، برای اغلب افراد، به خاطر ترس از قضاوت شدن، بد فهمیده شدن، درک نشدن و یا نادیده گرفته شدن، دشوارترین بخش گذار از پی تی اس دی هستش. چه این تجربه ناشی از تصادف باشه، یا در اثر مرگ عزیزان، و یا به دنبال تجاوز و خشونت جنسی اتفاق بیفته، در هر صورت، قربانی برای گذار از بحران نیاز داره تا درباره آنچه که تجربه کرده، احساس کرده، دیده و شنیده، صحبت کنه تا بوسیله این بازتعریف کردن وقایع، تکه پاره های وجود خودش رو پیدا، به هم متصل و خودش رو بازسازی کنه. این فرایند بازگشت به خود و ترمیم روحی، جز با روایت تجربه تراماتیک امکان پذیر نیست.
اما این روایت کردن، برای قربانیان تجاوز و خشونت جنسی، به خاطر آنچه که بالاتر گفته شد دشوارتره؛ علاوه بر اینکه این افراد اغلب در چنین مواردی، بزرگترین سرزنشگر و بزرگترین مانع بهبودی خود هستند.

در کتاب «پسافاجعه»، خانم «سوزان برایسون»، با روایت تجربه خودش از مورد تجاوز واقع شدن، تقریبا کشته شدن، و مراحل گذار از بحران روحی و جسمی پس از این فاجعه، بر تاثیر شفابخش «روایت کردن » و ارزش «باز تعریف کردن تجربه تروماتیک» تاکید می‌کنه.
«پسافاجعه» کتابیه که با روایتی عمیق و همدلانه به بررسی تاثیرات مخرب و ماندگار خشونت و فجایع بر افراد، به‌ویژه زنان، می‌پردازه. خانم برایسون (مدرس فلسفه و مطالعات جنسیت) با ترکیب روایت‌های شخصی خودش و تحلیل‌های فلسفی، سعی کرده به درک روان‌شناختی و اجتماعی تجربه‌ قربانیان خشونت برسه و به خوانندگان کمک می‌کنه تا درک دقیق‌تری از این تجربه‌ها داشته باشن. او با صداقتی باورنکردنی به واکنش‌های روانی و بحران‌های هویتی خودش پس از فاجعه ای که از سر گذرونده پرداخته و نشون می‌ده که چگونه درد و رنج، می‌تونه فرد رو به سمتی سوق بده که دست به بازنگری خود و ارزش‌هاش بزنه.
سبک نگارش برایسون، صریح، صادقانه و احساسیه و بر پایه‌ تجربه‌های واقعی و دردناک خود بنا شده.
این کتاب از نظر فمینیستی هم ارزش ویژه داره، چون به عمق تجربه‌های زیسته‌ زنان قربانی خشونت پرداخته و تلاش می‌کنه صدای اونا رو در جامعه‌ای که اغلب این تجربه‌ها رو نادیده می‌گیره، به گوش برسونه. برایسون با تأکید بر مسائلی مثل تجاوز، خشونت خانگی، و بحران‌های هویتی که به دنبال این فجایع برای زنان ایجاد می‌شه، ساختارهای اجتماعی و فرهنگی رو که قربانیان رو به انزوا و سکوت مجبور کرده، نقد میکنه. به همین دلیل این کتاب نقش مهمی در مطرح‌ کردن مسئله‌ خشونت جنسیتی و پیامدهای روانی و اجتماعی اون داره.
از دیدگاه فمینیستی، پسافاجعه ارزش‌هایی مثل توانمندسازی و بازیابی قدرت شخصی زنان پس از تجربه‌ خشونت رو مطرح می‌کنه. برایسون برخلاف بسیاری از روایت‌های معمول که قربانیان رو افرادی ضعیف و بی‌دفاع تصویر می‌کنن، به پتانسیل و قدرت درونی اونها برای بازسازی خود تأکید داره و زنان رو از قالب قربانیان منفعل به افرادی پویا و توانمند تغییر می‌ده. این نگاه فمینیستی به توانمندسازی، ارزش این کتاب رو در ادبیات فمینیستی و جنبش‌های حقوق زنان بیشتر می‌کنه.
همچنین ایشون به تحلیل ساختارهای قدرت و روابط اجتماعی ای می‌پردازه که به خشونت علیه زنان دامن می‌زنن. او با نگاهی انتقادی به ساختارهای مردسالارانه جامعه نگاه می‌کنه که اغلب با سکوت و یا بی‌توجهی به درد و رنج زنان، به بازتولید خشونت کمک می‌کنن.
برایسون با استفاده از روایت‌هایی از زنان قربانی، به تحلیل عمیق‌تری از مفهوم بدن و تأثیرات خشونت بر حس خود و هویت فرد می‌پردازه و نشون می‌ده که تجاوز و خشونت چطور می‌تونه تصور از بدن و هویت فرد رو تغییر بده.

«پسافاجعه» به دلایل زیادی کتاب مهم و ارزشمندیه. از جمله اینکه:
این کتاب در حوزه فمینیسم صدایی تازه و هم‌دلانه برای زنان فراهم کرده و بر این نکته تأکید می‌کنه که شنیدن و درک تجربیات زیسته‌ زنان قربانی خشونت برای ایجاد تغییرات اجتماعی ضروریه.
همچنین منبعی ارزشمند برای کسانیه که به مطالعه درباره حقوق زنان، فمینیست، روانشناسی تروما، و جامعه شناسی علاقمند ان و مفیده برای هر کس که به دنبال درکی عمیق‌تر از خشونت جنسیتی و فرآیند بازیابی باشه.
این کتاب رو میشه هم اثری آگاهی‌بخشی و هم متنی الهام‌بخش در نظر گرفت که به قدرت درونی افراد برای بازسازی هویت‌شون پس از تجربه‌های سخت تاکید داره. و کتابیه که خوانندگان علاقه‌مند به موضوعات روان‌شناختی، فمینیسم و مطالعات اجتماعی رو همزمان و جداگانه راضی نگه میداره.
شاید برای برخی از خوانندگان، این کتاب به خاطر تمرکز زیاد بر احساسات و جزئیات عاطفی، کمی کند و تکراری بنظر بیاد اما در عین حال، دیدگاه‌های انتقادی اش نسبت به ساختارهای اجتماعی و نهادهای حمایتی از جمله خانواده، دوستان، سازمان های دولتی، می‌تونه تامل‌برانگیز و درنتیجه تغییر آفرین باشه.
این کتاب همچنین در بحث‌های مربوط به حقوق بشر و سیاست‌های اجتماعی دیدگاه خاصی داره. خانم برایسون با تاکید بر اهمیت شنیده شدن صدای قربانیان و توجه به آسیب‌های روانی و اجتماعی اونها، نهادهای اجتماعی رو به چالش میکشه. اون معتقده که جامعه باید به‌جای سرزنش قربانیان، به بازسازی شون کمک کنه. این نگاه نقادانه، می‌تونه کتاب رو به مرجعی برای بحث‌های سیاست‌گذاری اجتماعی و نهادهای حمایتی تبدیل کنه.

و اگر بخوام به علت اینکه چرا با تمام این ویژگی ها بهش پنج ستاره نمیدم هم اشاره کنم؛ باید بگم به این خاطره که بنظرم برایسون درگیر یک نوع از کلیشه جنسیتی درمورد تجاوز شده که نگاه اون رو به جنسیت متجاوز و قربانی محدود کرده. به طوری که بنظر میرسه از نظر ایشون، متجاوز فقط می‌تونه یک مرد استریت و قربانی یک زن باشه.
......
در پایان از علی عزیز برای همخوانی و هم صحبتی پربار و صبوریش تشکر میکنم و به همه خیلی پیشنهاد میکنم این کتاب رو توی برنامه مطالعه شون قرار بدن.

[Sana · Rating 3 out of 5]

فکر نمیکردم یک روزی کتابی از تجاوز بخونم
واقعا کتابی غمگینی هست.
جالبه خوندن این کتاب مصادف شد با دیدن سریال هندی که به یک دختر ��جاوز شده. و اینکه این سریال از روی یک پرونده ساخته شده .

[Ali · Rating 3 out of 5]

تصورش رو بکنید تو یه روز قشنگ دارید تو یه جاده روستایی قدم می‌زنید و همه چیز قشنگه. موقعیت خوبی دارید، همسر خوبی دارید، زندگی روال قشنگ و روشنی داره و دارید از روزتون لذت می‌برید. موقع پیاده‌روی و غرق شدن توی زیبایی روز یه دفعه یکی از پشت شما رو می‌گیره و می‌زنه. می‌بره یه گوشه و بهتون تجاوز می‌کنه. کتکتون می‌زنه و قصد کشتن شما رو داره. وقتی به خیال خودش انقدر شما رو انقدر زده که دیگه امیدی به زنده موندنتون نیست شما رو یه گوشه ول می‌کنه و فرار می‌کنه ولی شما زنده می‌مونید. شما بلند می‌شید و گیج و داغون وحشت‌زده دنبال کمک می‌گردید.
تصورش کردید؟ اگه تا اینجاش رو تصورش کردید، حالا تصور کنید چطوری می‌خواید ادامه بدید؟ چطوری زندگی می‌کنید؟ زندگی‌تون چه شکلی میشه؟ رابطه‌تون با افراد، دیدتون نسبت آدما چه مدلی میشه؟ به عواقب این حادثه فکر کنید.

پسافاجعه یه کتاب کوتاه از سوزان جی. برایسونه که توی اون از تجربه‌ی خودش در مورد تعرض میگه.
سوزان برایسون یه استاد فلسفه بوده که توی یه روستا در فرانسه اون حادثه‌ای که بالا نوشتم براش اتفاق میوفته و بعد از چند سال تلاش و چنگ زدن به زندگی، کتاب پسافاجعه رو می‌نویسه و از تجربه‌ی زیسته خودش میگه. از اینکه چه احساسی داشته و چطوری تونسته کم کم، کمی به زندگی برگرده.

در زمینه‌ی حسن‌ها و عیب‌های کتاب چند تا نکته هست که دوست دارم بهشون اشاره کنم:

اول از همه خوبی‌ها
این کتاب، کتاب تکان‌دهنده‌ایه
جوری که شما رو مستقیم می‌بره به دل تجربیاتی که فرد مورد تجاوز قرار گرفته حسش کرده. از بی اعتمادی به دنیای اطراف میگه. از اینکه زندگی کردن عادی هم واست سخت میشه و باید برای هر چیزی چنگ بزنی و تلاش کنی تا فقط بتونی به روتین عادی برگردی. اونم اگه بتونی.
پس از این جهت کتاب تاثیرگذاریه.

در مورد عیب‌های کتاب میشه به این قضیه اشاره کرد که نویسنده بیشتر از روایت خودش چیزی ارائه نمیده. در واقع همه‌‌ی جنبه‌ها رو پوشش نمیده و همین باعث میشه کتاب بیشتر به روایت‌نگاری فردی شبیه باشه تا یه اثر در مورد تجاوز و اثرات اون. و خب راه‌حل‌هایی هم که مطرح می‌کنه خوب هستن ولی وقتی پای تجاوز مطرح میشه قضیه جور دیگه‌ایه و نمیشه صرفا به همین راه‌حل‌هایی که میده اکتفا کرد(کلاس دفاع شخصی و تهیه سرویس مخصوص برای بانوان و امثال هم).
و البته که کل کتاب فقط متمرکز روی تجاوز مرد به زنه و چیزی راجع تجاوز زن به مرد یا مرد به مرد یا زن به زن نداره. من می‌تونم درک کنم چرا توی چنین کتابی به این موضوع‌ها نپرداخته ولی قضیه جوریه که انگار از نظر نویسنده این تجاوزها وجود نداره و فقط تجاوز مرد به زنه که وجود داره.

در کل کتاب خوبیه برای شروع مطالعه توی این زمینه و البته کمی امیدبخش.
ممنونم از رویا که کتاب رو خوند و راجعش بحث کردیم و توی خیلی چیزا روشنم کرد.

یه چیزی هم بگم آخر ریویو
تجاوز فقط سکس زوری نیست
هر چیزی که طرف مقابل رو اذیت کنه و ازش راضی نباشه تجاوزه.
اینکه یکی رو دستمالی کنی
اینکه جور خاصی با یه نفر دست بدی
حتی اینکه یکی رو جور خاصی نگاه کنی هم تجاوزه
شاید الان با خودت بگی خیلی سخت‌گیرانه‌س. حداقل مورد آخرش. قبول دارم ولی باید سختگیرانه باشه. تجاوز موضوع ساده‌ای نیست و باید در موردش همه جوره سخت‌گیری باشه.

[Zahra Naderi · Rating 3 out of 5]

این کتاب و خوندم تا ببینم دیگران چطور با مشکلاتشون کنار میان و الگو بگیرم، اگه یه روزی مورد تجاوز واقع شدم آگاهی بیشتری داشته باشم، و اگه یکی از نزدیکانم دچار این حادثه شد بهتر بتونم درکش کنم.
چیز جالبی که از کتابه یاد گرفتم: ما خودمون و تا آخرین نفس سرزنش می‌کنیم، چون می‌ترسیم با حقیقت مواجه بشیم. این حقیقت که رابطه علیت و نظم و عدالت، اونطوری که انتظارشو داشتیم توی جهان وجود نداره. وقتی اتفاق ناخوشایندی برامون میفته، دنبال یه سوراخی می‌گردیم که خودمونو مقصر بدونیم، که اگه اینطوری می‌کردیم اون فاجعه رخ نمی‌داد، یه جوری خیال خودمونو راحت کنیم که افسار زندگی و آینده دست خودمونه و دیگه نمی‌ذاریم اینطور اتفاقات تکرار شه. همین یکی از دلایلی هست که باعث می‌شه که یه عده از قربانیان تجاوز، تا مدت‌ها حتی نمی‌تونن از دست متجاوزشون عصبانی باشن و خودشونو سرزنش می‌کنن.
برام جالب بود که نویسنده بزرگوارانه به این نکته اعتراف کرد که شرایطش به مراتب بهتر از یه زن ساهپوست، معتاد یا فاحشه ای که مورد تجاوز واقع شده هست و ممکنه یه آدم دو زبانه در اثر تروما توانایی صحبت به یکی از زبان‌هاشو (و نه هردورو) از دست بده.

[Nilo0 · Rating 5 out of 5]

پسافاجعه کتابیه که مثل اسمش حاوی وقایع وحشتناکه. تجاوز و اقدام به قتل نویسنده که جون سالم به در برده اما ترومای حاصل از این تجربه تلخ و دردناک و تاثیرش همیشه تو زندگیش باقی مونده و در این کتاب از دیدگاه فلسفی تجربه خودش و در کل تروما رو بررشی کرده.
یه کتاب غنی، پربار و آگاهی‌بخش از بخشی از خشونت جامعه که تمایل داریم نادیده بگیریم تا بتونیم در این توهم که در دنیا عدالت وجود داره به زندگیمون ادامه بدیم. غافل از اینکه اتفاقات وحشتناک هر روز رخ می‌دن و راه کنار اومدن تروما، بازگو کردنشه و فرد ترومادیده نیاز داره شنیده شه تا کنترل روایت رو به دست بگیره که بخشی از کنترل زندگی آینده‌شه.
ملموس بودن تجربه سوزان این‌قدر کتاب رو عمیق و باورپذیر کرده که در عمق فاجعه رخ‌داده فرومی‌ریم و دردورنجش رو حس می‌کنیم. همین تجربه شخصیشه که کتاب رو ارزشمند کرده که بدونیم این اتفاقات وحشتناک هر روز رخ می‌دن و نیاز به آگاهی بیشتر و گفته شدن و شنیده شدن دارن.
خیلی تلخ بود اما عمیقا تاثیرگذار بود و از اون کتاباس که دلم می‌خواد همه بخونن و بدونن و روایت کنن.

[Bryan Kibbe · Rating 5 out of 5]

This is a deeply felt and philosophically sophisticated account of Brison's process of recovery following the trauma of rape and attempted murder. Brison does an excellent job of drawing on the strength of her own first person narrative while also situating her insights inside of more general analysis of trauma, sexual assault, narrative, the self, and the process of recovery. I especially appreciated Brison's analysis of the function of narrative in the process of recovery, and the ways in which the conditions, mechanisms, and content of narrative can give some coherence to the diverse understandings of self and accordingly the different ways in which individuals are deeply wounded following a traumatic event. The polemic lurking within this text is the way in which as a society (and perhaps especially men), we are not good at listening to, acknowledging, and being revolted by the horror and frequent occurrence of sexual assault against women especially. Brison's book is well worth reading, and I highly recommend it.

[Sadra Kharrazi · Rating 3 out of 5]

" درک حقیقیِ دردِ دیگری، می‌تواند کاری کند که آدم احساس کند کمتر حق دارد که خودش درد داشته باشد... "

هر چند که اصولا نسبت به این‌جور کتاب‌ها سختگیرم، پسافاجعه اما نکات مثبتی داره که باعث میشه که به یک اثر خوب و با کیفیت تبدیل بشه

در وهله اول این‌که از زبان یک قربانی واقعی تعرض روایت میشه، نه یک قربانی‌نما.
دوم اینکه این فرد قربانی یک آدم عادی نیست بلکه کسیه که با فلسفه سر و کار داره
و در نهایت، نویسنده سعی می‌کنه که حتی‌الامکان از کلیشه دوری بکنه.

با این‌که که کتاب خیلی چیز جدیدی به دانسته‌هام اضافه نکرد، ولی جالب بود برام؛ علی الخصوص که نقل قول‌های خوبی از نویسنده‌ها و فلاسفه مهم میاره

[6655321 · Rating 3 out of 5]

Ok, as a much younger they this was like *a really important book* in my development, especially the discussion of how sometimes self rebuilding is a project of destroying your own guilt over wanting to kill your abuser. Way before triggers, this is a book that pretty intelligently broke down questions of *why* triggering experiences exist. Also, implicitly Brison asks really adroitly the question of "whom am i speaking for when i speak as a victim" and very clinically delves into questions of speaking and representation. In things i am more ambivalent about: Brison talks a lot about narrative which is something i am just so ill equip to talk about i will just quietly brush it under the rug (i think its interesting i guess? i just really have nothing to say about it). In sum, i *still* think this is an important book, and probably the only one like it, but some limitations in Brison's work are *really* disquieting to me. Firstly, I think there isn't really a polite way to say that Brison is a gender essentialist and she talks pretty uncritically about the idea that there are men and women in ways that certainly throw red flags about (but it was like the 90s and that is a thing). I think the bit that really sits in my marrow and i feel more *uncomfortable* with in some ways in Brison's tacit acceptance of the criminal justice system and her inability to just question why in response to things, including really horrible things (i am trying to evade using trigging language when talking about a super triggering book that talks about triggers which i guess is ironic in some way?) we lock people in boxes? Or like, what doing justice for a victim really would mean is something Brison seems almost unwilling to talk about (her narrative ends with a conviction and then moves immediately into a discussion of trauma) and while she talks about learning that she could defend herself or that it is quite possible to want to kill your assailant and to not be a bad person, she never really asks if there is any point to her trial (other than being rather bemused with some elements of a trial). IDK, i think if you don't mind being triggered to oblivion (for a barely 120 page book this takes me a long time to finish comparatively because there is a lot of triggering elements to it) it is a really rewarding read although i'm maybe not as gung ho about this as i was in 2002?

[MiNa Sal · Rating 5 out of 5]

بنظرم خواندنش برای همه واجبه: اول به دلیل اینکه یا خشونت رو تجربه کردیم یا کسی از اطرافیان‌مون این تجربه رو داشته و در هر دو حالت باید این مسأله رو بشناسیم؛بدونیم چطور بشنویم، چطور روایت کنیم و چطور تاب بیاریم. دوم اینکه بدونیم نادیده گرفتن این امر از سوی جامعه، سکوت و صدا ندادن به فردی که خشونت، تعرض یا تجاوز رو تجربه کرده چه هزینه‌هایی خواهد داشت.
همه ما فرض امنیت رو فرضی پیشینی می‌دونیم، وابسته به بدنمندی اما وقتی امنیت مون بواسطه بدن از دست بره، حتی اگر زنده بمونیم، چطور آدمی می‌شیم؟

[Cledwyn · Rating 5 out of 5]

Probably the most engaging treatment of trauma I've ever read. Not for the squeamish, but the perspective that can be gained from the author's unfolding experiences is priceless.

[Disaster! · Rating 3 out of 5]

"recovery no longer seems to consist of picking up the pieces of a shattered self (or fractured narrative). It's facing the fact that there never was a coherent self (or story) there to begin with." -116

[Celeste · Rating 5 out of 5]

This is an incredible book, and very difficult to classify. Susan Brison is a philosopher who was out for a walk in Southern France when she was attacked from behind strangled, raped, hit in the head with a rock, strangled again and left for dead in a ditch. This book, written ten years after the attack, is at one's a survivor's narrative, an argument for the use of personal narrative in philosophical writing, and a philosophical treatise on the nature of the self. It is profoundly moving at times when you least expect it to be.

[Caleb · Rating 4 out of 5]

This book traces the author's process of healing after extreme trauma, specifically focusing on what that experience tells us about the nature of the self and the power and function of narrative. It is very much worth reading for people from all areas of philosophy and outside the discipline, as well. The first half of the book is a bit hampered by Brison's focus on debunking analytic philosophical conceptions of the self—she is clearly right in her critiques, it's just that the accounts of the self to which she is responding are so impoverished that it feels like her insights could be put to better use. (Hopefully people in mainstream analytic philosophy read this book and take seriously her criticisms...I know it is widely read in continental philosophy and feminist philosophy of all stripes.)

I read the book with a red pen, looking at the operative notions of self as controlling agent, as inviolable, as undetermined by others, and so forth. My eye was toward how Brison focuses on rebuilding autonomous subjectivity to the exclusion of other aspects of life. In the first chapters, there was ample fodder for me; she seemed to posit the importance of reestablishing control without acknowledging at all the illusory nature of that ideal of total control. However, as I progressed through the book, I realized that her writing itself was an enactment of her journey. If the early chapters overemphasize control and absolute autonomy, it is because they are closer to the traumatic event itself. In retrospect, I think Brison enacts four distinct stages, which I take to be a progression on the path to becoming a subject capable of truly ethical encounter:
1. The need to reestablish control over the world and one's place in it, pursued by establishing new bodily behaviors and struggling against PTSD/traumatic memory.
2. The need to reconnect with humanity, pursued through sharing the narrative. An unspoken tension arises between that reconnection and the need for control pursued from stage 1.
3. The tension becomes explicit, the connection with humanity is retained while control is permitted to soften and be acknowledged as a myth.
4. The certainty of the self is called into question by the other with the suicide of her brother. The dangers of total control become evident.

[Annie · Rating 5 out of 5]

"I felt like a pawn-- a helpless, passive victim--- caught up in a ghastly game in which some men ran around trying to kill women and others went around trying to save them." (p.90)
Compelling. Brilliant.

[Rees · Rating 5 out of 5]

Powerful and sharp but quite philosophically dense at times which made it not the easiest read

[Isaac · Rating 4 out of 5]

While this book is great and can play an important role in understanding how the self responds to trauma, I ran into a few major problems with it. First, it falls into the same gender essentialist trap that many other 90s trauma theory books do, in which Brison assumes all rape victims are women and all prepetrators are heterosexual men. Like other 90s books, she switches to a gender neutral analysis or wartime trauma frequently, but never entertains the thought that someone who is not a woman can be raped and experience that same trauma. While it is fair to say many (or most) rape victims are women, simplifying the complex topic of rape to a dichotomy of men vs women does not help theory nor individual survivors.

Secondly, her understanding of rape does not take into account rapes which are not violent stranger attacks. This is another problem we can blame the 90s for, but it means that her suggestions of self defense classes are somewhat a moot point when the majority of rape victims know their attackers, and were not assaulted in the manner she was.

Overall, this book is very good. It is very personal and telling, and is a good example of how our own experiences impact how we write theory and philosophy. It can also be a very helpful tool in understanding how your own trauma works. However, it is not for the faint of heart, and as any older book should be, its messages should be taken with a grain of salt.

[Kate · Rating 5 out of 5]

Brilliant. The philosophical aspect of psychological treatment is overlooked far too often. This book has served the basis for countless papers and projects I've engaged in throughout my required coursework.

[Chiara Jannotta · Rating 4 out of 5]

4.5/5 very theoretical, very very powerful

[Jebediah · Rating 5 out of 5]

This is brilliant and powerful. Clear, articulate, and accessible.

[Max]

I'm not sure how to rate this one. It was certainly cathartic on one level to read about trauma (and especially sexual violence) discussed so frankly and in an academic fashion, but there are also some things about this book that troubled me, politically. (Another reviewer has pointed out, for example, the gender essentialism and the tacit trust in the police, prisons, and the criminal justice system in general.) I guess in general I just disagree with Brison about various things, but I also don't want to discount how useful her discussion of narratives and the self in the face of trauma can be. Not much in here was new to me, but hey, I've probably read more theory on trauma than the average bear - and I think this book could be very helpful to some people, especially if they take certain aspects of it with a grain of salt.

(Oh, and on an academic level, I don't know enough about philosophy to really critique Brison there, but as far as psychology goes I found some of her theory wanting. Especially the way she assumed trauma works the same for all people and - well, I try not to use pathologizing psych terms to discuss trauma and survivors, but I think a lot of what she writes might not hold up super well if she had delved into C-PTSD a little more than just a passing mention of how multiple personalities sometimes arise from child abuse. Again, not that I think she's entirely wrong! Just that things could have been a little more robust. Then again, this was written in the 90s.)

[Bobbie · Rating 4 out of 5]

Wow. What can I say? A woman is raped, beaten near death, and left to die. Aftermath is the sharing of her experience after that ordeal. I can't even imagine. I don't want to imagine. However, thanks to Susan J Brison, I feel I will be a better listener in case anyone in my life - or myself - ends up in a similar situation.

Would be a good book for anyone to read - male or female. And I hope no one ever needs to use the lessons learned from the author sharing.

[Lulu Cao · Rating 5 out of 5]

Brison is a potent author. Her writing has incredible clarity. I admire that she always backs up and explains her arguments with lots of details. I often fall short of this when I write, as I often struggle to find the vocabulary to describe what I want to say or to possess clarity of what I want to say.

Brison also offers unique insights into familiar philosophers’ thinking. For example, when she discusses Descartes’ usage of first-person perspectives as an argumentative strategy, she compares her forced annihilation of all her previous assumptions with Descartes’ imaginative annihilation of all previous assumptions. The former is forced upon by trauma, while the latter is a thought experiment.

Brison’s discussion of universal truth and subjective knowledge is very interesting to me. I’ve long been drawn to the idea of universal truths during my school days. Yet, when I learned about the idea that all accounts are one’s autobiographical narratives, I also deeply agreed. I didn’t reflect on how I held on to these two competing ideas for so long. But after Brison pointed out how conflicting they are to each other, I think that, for many philosophers and for me, we dreamt of finding universal truths and yet had to realize that these truths don’t exist. So, we can only try to get our prejudices and predilections out of our opinions.

Chapter 3 starts with thought-provoking questions about the self and identity. It makes one wonder how traditional philosophy leaves out those real traumatic experiences of the self. Brison argues that this is because traditional philosophy always tries to reach imaginative experiences, but traumatic experiences are hard to imagine and thus fall beyond the realm of imagination. But another explanation is that philosophers try to study paradigm cases or the most common experiences to develop their theories first and then try to accommodate the extreme cases. But in some cases, these extreme cases become outliers as their patterns are so different from the common patterns so the discussions of these extreme cases are left out.

Brison uses an empirical and interdisciplinary approach to discuss the self and identity, citing the clinical and philosophical literature. She has convincing arguments for the embodied self - that the self is situated in the body; mind and body are not separate entities.

Brison argues that the fact that trauma survivors’ recovery depends so much on the patiently listening others reveals that the self is fundamentally relational. 63 In fact, even the self’s autonomy is built on the interdependence with others. When one fears for invasion, one fears for the damage from such invasion to their way of connecting with others. 61 While for me personally, I agree that my self is fundamentally relational. But as I observe how some of the people around me live their lives, I don’t think their selves are fundamentally relational. Also, thinking back on those who went to Chinese borderline cities for super low living costs in 《逃走的人》, they are content with living alone and barely contacting anyone. Their lives also don't look relational to me. I think the fact that trauma survivors are so dependent on the listening others is because of the respect, care, and trust that others show them. This empowers the survivors, as it gives them what they lack most during the trauma experience - the respect and care from the abusers. But these are just for human-inflicted trauma. There is also trauma caused by natural disasters. So far, Brison’s trauma examples seem to be mostly human-inflicted trauma, which leaves it a little wanting without more verdicts from victims of naturally inflicted trauma.

[Jessica · Rating 4 out of 5]

Grateful for so much discussion on the importance of narrative, but, in particular, the philosophical focus on what a narrative even is and whether it is or should be "consistent" and what this has to do with trauma. Grateful for any text dealing with trauma that addresses the messiness of living a life that has been touched so intensely by trauma, the messiness of "healing," the trickiness of "hope" and despair. Towards the end she writes more about periods of overwhelming and joyful days/ months/ even years, in and out of wellness, and after a good streak, hearing that her brother had killed himself. She writes about rethinking his old high school yearbook quote "I am the master of my fate; / I am the captain of my soul." --

"My brother's death also made me rethink the importance of regaining control in recovering from trauma. Maybe the point is to learn how to relinquish control, to learn by going where we need to go, the replace the clenched, repetitive acting out with the generativity of working through. The former, although uncontrollable, is, paradoxically, obsessed with control, with the soothing, numbing safety of the familiar. The latter is inventive, open to surprise, alive to improvisation.

Recovery no longer seems to consist of picking up the pieces of a shattered self (or fractured narrative). It's facing the fact that there was never a coherent self (or story) there to begin with. No wonder I can't seem to manage to put myself together again. I'd have to put myself, as the old gag goes, "together again for the first time."

Maybe recovery is reestablishing the illusory sense of the permanence of hope, learning how to be, once again, "crazy-human with hope." As irrational as it is, I want to believe that, just as there is such a thing as irreparable damage, there might be such a thing as irreversible repair. Hope, like despair, can feel permanent. But more likely, the entropy of emotional life--governed by some inexorable law of psychodynamics--makes this impossible. Of course, the belief that things can, once and for all, be made right, makes no more sense than the belief (which takes hold of me, on average, once every few months), that everything is totally, irreparably, ruined. But does it make any less sense? For me, anyway, the illusion that hope with perch permanently in my heart is psychologically untenable--I just can't hold that happy thought for more than a day or two. But objectively--whatever that means--it's just as plausible, just as rational, as my more obdurate belief in psychic entropic doom.

Perhaps the goal of recovery is, simply, to go on. But--go one with what? With the series of my days, the pattern of my life? What pattern? The pattern to which it would have conformed without the assault? Who knows what that would have been? The pattern before the assault? Who know what that was? Some days there seems to be no pattern--just the odd refrain, a reprise, a recurring motif. My life and its old jingles. No meaning but the melody, the major or minor mode, the tune that carries me through until the lyrics come back . . . The truth is, I'm not luck or unlucky. I'm just alive. Breathing in and out. "

[Kieran Saucedo · Rating 4 out of 5]

Good book.
-The discussion of how traumatic events impact someone's identity was really interesting. Brison defines identity from three perspectives — embodied, narrative, and autonomous selves — and then outlines how trauma (particularly the violent rape/attempted murder she experienced) destroys certain important criteria from these perspectives. On the narrative self, identity is crafted through the narratives people make for themselves — a semi-continuous strand of self-selected "stories" that define a person. On the autonomous self, identity is chosen, to some extent, by the stories people choose to define themselves with and the decisions they make. (This is reminiscent of Norbert Wiley's neo-pragmatist concept of identity as the discussion between a person's past, present, and future.) Trauma destroys ones sense of self by drastically changing how they see themselves (thereby disrupting their narrative account of themselves), how they interact with themselves over time (disrupting a sense of continuity of their narrative story), how they choose to outline their narrative (by forcefully incorporating a harmful memory into their sense of self), and how they make choices (by disrupting said choices through involuntary flashbacks and re-livings triggered by things outside the person's control). Brison calls special attention to how trauma victims frequently talk about how they died on the day of their traumatic event — clearly demonstrating the disruption of a person's sense of self.
-The other really important discussion Brison had was in how people recover from trauma — which makes sense since this is a somewhat optimistic account of her own recovery from trauma. Her emphasis on the relational nature of identity (that peoples' identities change through social interaction, and aren't set in stone), and how it describes why people often recover through telling their stories to others in support groups and such (thereby crafting a new narrative, autonomously, for themselves despite the disruption of trauma), made a lot of sense.
-She also broadly outlines the political and sociological impacts of rape. The belief that rape, writ large, is a tactic by which men suppress women (i.e. only SOME men rape (women), but that fact means ALL women need to take special precautions to avoid rape that men don't — this is simplified, but broadly the argument) is something I hadn't thought of before, and makes a lot of sense.

[Tat Wei · Rating 5 out of 5]

I first encountered this book as part of a class on Trauma and Culture Theory, and although the rest of my college journey focused on a different tradition of philosophy, this book remains one of the most impactful reads I've had in college.

Susan Brison takes us through her journey as a survivor of sexual assault, and how that event had thrown into upheaval the past and future. As a survivor, the trust in the world which had thus far maintained one's ability to coexist in society is fractured – and the future is compromised by this irreparable event.

The rare perspective she offers us as a trained philosopher attempting to make sense of the world after, is one of my biggest takeaways I've had from a class. This was a particularly important read for me, as a male student whose engagement with the issue of rape and sexual assault was that of disgust and objection. Try as I might, I couldn't do much else except support friends from a distance, or offer condemnation – again from afar – in such crimes.

It is impossible to empathize with the vulnerability that comes with having another identity – be it gender, ethnicity, socioeconomic – in a broken and inequitable society like ours today. But this book has helped me grapple with that as an outsider looking in – and at times, certainly helped me understand my own response to traumas of my own.

This is not pop philosophy – it is sophisticated yet accessible, but also wraps itself up with a powerfully personal account of a survivor who has gone through the painful process of remaking a self, and wants to guide others to heal as well.

This is a must-read for anyone who wants to better understand the impact of sexual assault on individuals, but finds that current literature only allows them to oppose and conceptualize through rationality. Brison's book helps (to the extent possible) introduce readers to the visceral effect it has on individuals.

[Elizaveta · Rating 5 out of 5]

I don’t know whether you can say that you’ve __liked__ this book. It burns you — not only because of the narrative and the occasional slip from the academic-y voice of the non-impersonal narrator to the boiled down humane feeling: of anger, sadness, despair. I’ve tried not to overanalise it from the point of how the book is “done”: I think it defies the point, and I was willing to reject the academic ideal of false objectivity and impersonality. I don’t think it’s a book I’d wholeheartedly recommend to anyone, but I suspect that many of my future conversations will be filled with snippets of ideas from this book.

[Paigeforeman · Rating 5 out of 5]

One of the most moving and profound works of philosophy that I have read. This is a brave book. I read the chapter "Outliving Oneself" for a feminist philosophy course and promised myself that I would read the entire book someday. It made me cry, it helped me make sense of my own trauma, and it made me a better listener. Reading about narrative as a way to heal from trauma was healing to me. Now I feel better equipped as an oppressed person and a future minister.

[Lisa Martinelli]

Avevo scritto una recensione lunghissima ma ho deciso, a differenza dell'autrice, di essere breve: libro noioso, pretenzioso e ripetitivo fino alla nausea. Le uniche parti interessanti sono quelle delle esperienze dell'Olocausto (riportate da altri scrittori), peccato che il libro sia sullo stupro. Arrivata al penultimo capitolo, dopo mesi e mesi di forzatura e travaglio, ho deciso di abbandonare la lettura.

[Bree Pye · Rating 5 out of 5]

Powerful.

In a way I don't quite have the words to try to describe. I read this in grad school while studying literature from both past and present which shapes our contemporary understanding of human rights. When I read it again (and I will), I'll have something more articulate and meaningful to say.

For now - I highly, HIGHLY recommend the read.