What do you think?
Rate this book
Χριστουγεννιάτικα διηγήματα
Διαβάζοντας Παπαδιαμάντη στις μέρες μας, γνωρίζουμε όχι μόνο έναν κόσμο που φεύγει, αν δεν έχει κιόλας φύγει, αλλά προπάντων μια στάση ζωής, έναν τρόπο ένα βλέπουμε γεγονότα, ανθρώπους και καταστάσεις στην κάθε φορά επίκαιρη πραγματικότητα.
Πώς βιώνεται π.χ. η μετοχή στην ανθρώπινη κοινότητα, η συμπάθεια στη σχέση των ανθρώπων με τα ποικίλα δεινά τους, η διάκριση και επιλογή ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο.
Μια στάση ζωής σμιλεμένη μέσα από αιώνες παράδοσης και πολιτισμού, στέρεη και πάντα πολύτιμη. Θησαυρός που μπορούν να τον ανακαλύψουν και οι καινούριες γενιές μέσα στις ιστορίες του μεγάλου μας συγγραφέα και να χαρούν την κριτική και ποιητική συνάμα σκέψη του, το χιούμορ και την απαράμιλλη εκφραστική του τέχνη.
Πώς βιώνεται π.χ. η μετοχή στην ανθρώπινη κοινότητα, η συμπάθεια στη σχέση των ανθρώπων με τα ποικίλα δεινά τους, η διάκριση και επιλογή ανάμεσα στο αληθινό και στο ψεύτικο.
Μια στάση ζωής σμιλεμένη μέσα από αιώνες παράδοσης και πολιτισμού, στέρεη και πάντα πολύτιμη. Θησαυρός που μπορούν να τον ανακαλύψουν και οι καινούριες γενιές μέσα στις ιστορίες του μεγάλου μας συγγραφέα και να χαρούν την κριτική και ποιητική συνάμα σκέψη του, το χιούμορ και την απαράμιλλη εκφραστική του τέχνη.
138 pages, Paperback
First published January 1, 1912
15 people are currently reading
153 people want to read
About the author
Alexandros Papadiamantis
37 books199 followersAlexandros Papadiamantis (Greek: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) was an influential Greek novelist and short-story writer.
He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.
He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; furthermore he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia.
He was born in Greece, on the island of Skiathos, in the western part of the Aegean Sea. The island would figure prominently in his work. His father was a priest. He moved to Athens as a young man to complete his high school studies, and enrolled in the philosophy faculty of Athens University, but never completed his studies.
He returned to his native island in later life, and died there. He supported himself by writing throughout his adult life, anything from journalism and short stories to several serialized novels. From a certain point onwards he had become very popular, and newspapers and magazines vied for his writings, offering him substantial fees. Papadiamantis did not care for money, and would often ask for lower fees if he thought they were unfairly high; furthermore he spent his money carelessly and took no care of his clothing and appearance. He never married, and was known to be a recluse, whose only true cares were observing and writing about the life of the poor, and chanting at church: he was referred to as "kosmokalogeros" (κοσμοκαλόγερος, "a monk in the world"). He died of pneumonia.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 26 of 26 reviews
May 28, 2021
Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω τα Χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη. Για την ακρίβεια αυτή είναι η τέταρτη ανάγνωση τους. Την αρχή την έκανα στο δημοτικό όταν έλαβα το βιβλίο ως δώρο. Πιο πολύ με εντυπωσίασε όμως το πράσινο χοντρό εξώφυλλο παρά οι ιστορίες. Και αυτό γιατί τα πάντα φαίνονταν να έχουν ζωή: από το εκκλησάκι στη γωνία και τον γέρο που σέρνει τον φορτωμένο με ξύλα γάιδαρο στο χιόνι μέχρι το βλέμμα του Παπαδιαμάντη που τοποθετημένος στο κέντρο είναι σαν να παρατηρεί τα πάντα. Μέχρι και σήμερα το εξώφυλλο αυτό των εκδόσεων Άγκυρα θεωρείται για μένα ένα από τα αγαπημένα μου. Τα διηγήματα τώρα προσπάθησα να τα διαβάσω και ήθελα να μου αρέσουν αφού όλοι γύρω μου έλεγαν τα καλύτερα αλλά η προσπάθεια έπεσε στο κενό αφού η γλώσσα μου φαίνονταν ξένη. Έτσι τα παράτησα. Μέχρι το Λύκειο. Τότε έφτασα μία ανάσα πριν την ολοκλήρωση του βιβλίου αλλά και πάλι η γλώσσα κατάφερε να με κάνει να το κλείσω νωρίτερα. Το καλό όμως ήταν πως οι ιστορίες που κατάφερα να διαβάσω μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες. Έτσι φτάσαμε στο 2016 και σε μια αναδιοργάνωση της βιβλιοθήκης του πατρικού μου. Το βιβλίο ήρθε ξανά στα χέρια μου και αυτή τη φορά μπόρεσα να το τελειώσω! Του έβαλα 4 αστεράκια γράφοντας εδώ μια θετική κριτική. Το 2016 ήταν η πρώτη χρονιά που η γλώσσα του Παπαδιαμάντη άρχισε στα μάτια μου να γίνεται κατανοητή. Φέτος δεν σχεδίαζα να τον διαβάσω. Όταν όμως έφτασα στο σπίτι των γονιών μου για τις διακοπές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, άρχισα να κοιτώ τα βιβλία της παιδικής μου ηλικίας και το βλέμμα μου έπεσε στη ράχη του πράσινου εξώφυλλο ήξερα πως τη φετινή χρονιά θα την έκλεινα με αυτόν που ο Καβάφης αποκάλεσε «η κορυφή των κορυφών».
Στην κατοχή μου έχω τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα των εκδόσεων Άγκυρα την επιμέλεια των οποίων είχε η Αναστασία Παπαδημητρίου Μπιρμπίλη με το καταπληκτικό εξώφυλλο να ανήκει στον Μ. Βενετούλια. Στην πρώτη σελίδα συναντάμε το ποίημα του Βερίτη, αφιερωμένο στον συγγραφέα, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το σημείωμα του εκδότη και η εισαγωγή του Διονύση Μπατιστάτου με τίτλο «Κυνηγώντας τον ήλιο!». Από εκεί και πέρα τις 146 σελίδες γεμίζουν 15 διηγήματα τα οποία συνδυάζουν γραφή και εικόνες σε μια προσπάθεια να κερδίσουν το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών και να κάνουν αυτή τους την εμπειρία πιο ευχάριστη. Κατά τον εκδότη το παρών βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από παιδιά και νέους αλλά με το χέρι στην καρδιά δεν πιστεύω πως είναι το πιο εύκολο και ελκυστικό βιβλίο εκεί έξω για τα μικρά παιδιά. Η γλώσσα του είναι δύσκολη και σε μεγάλο ποσοστό μη κατανοητή για τον Έλληνα του 2019. Οι άγνωστες λέξεις είναι πολλές με τους ιδιωματισμούς και τη ντοπιολαλιά των νησιωτών να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου κάποιες λέξεις μεταφράζονται αλλά αρκετές φορές σταμάτησα την ανάγνωση για να ψάξω στο διαδίκτυο λέξεις που δεν μεταφράζονταν. Επιπλέον οι προτάσεις είναι μεγάλες και συντακτικά έτσι δοσμένες που δεν θυμίζουν τον σημερινό τρόπο ομιλίας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με σελίδες ολόκληρες αφιερωμένες σε λεπτομερείς περιγραφές ενός τοπίου, μιας εκκλησίας, τους παρελθόντος ενός χαρακτήρα ή ενός εθίμου που στις μέρες μας μπορεί και να είναι άγνωστο με κάνουν να σκέφτομαι πως οι σημερινοί ανήλικοι όσο καλή διάθεση κι αν έχουν να γνωρίσουν τον Παπαδιαμάντη δεν θα τα καταφέρουν. Κι αν η μαμά ή ο μπαμπάς τα ρωτήσει γιατί δεν το ολοκλήρωσαν περιμένω να πουν ότι είπε και η μικρή Μαριάννα: «Αυτά δεν είναι ελληνικά». Φυσικά αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει έναν γονέα να δωρίσει το βιβλίο στο παιδί του. Απλώς δε χρειάζεται να απογοητευθεί αν εκείνο δεν του δώσει την απαραίτητη σημασία. Στην περίπτωση μου έπρεπε να το διαβάσω τέσσερις φορές για να καταφέρω να προσεγγίσω τον συγγραφέα και να δω τη γλώσσα, τις περιγραφές και τον γενικότερο τρόπο γραφής όχι ως εμπόδιο αλλά ως κίνητρο γνωριμίας και ανακάλυψης ενός παρελθόντος που κατάλοιπα του συναντάς στις μέρες μας και για να συνειδητοποιήσω πως το μήνυμα των διηγημάτων αφορά και τους σημερινούς αναγνώστες.
Τα 15 διηγήματα αυτής της συλλογής συμβαίνουν στη Σκιάθο. Δύο όμως γίνονται στην Αθήνα. Ο συγγραφέας δεν κρύβει την προτίμηση του για τη ζωή στην επαρχία. Αυτή της πρωτεύουσας τον θλίβει. Για αυτό και μέσω της γραφής του ξεφεύγει επιστρέφοντας εκεί που θα ήθελε πραγματικά να βρίσκεται.
Τα 7 από τα 15 διηγήματα αφορούν τα Χριστούγεννα, 2 την Πρωτοχρονιά και 1 τα Φώτα. Τα υπόλοιπα 3 τοποθετούνται μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων. Ο εκδότης φρόντισε να συγκεντρώσει ιστορίες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια τριών μεγάλων για τη Χριστιανοσύνη εορτών. Ο συγγραφέας απευθύνονταν στον γραμματισμένο κόσμο της εποχής που του άρεσε το διάβασμα εμφανίζοντας του καθημερινές σκηνές που ήξερε πως συνέβαιναν δίπλα του. Αυτές τις ενώνει με τα ήθη και τα έθιμα των εορτών χωρίς όμως να έχει ως πρόθεση την απλή περιγραφή τους. Με αριστοτεχνικό τρόπο τα εντάσσει στη ζωή απλοϊκών και -στις περισσότερες περιπτώσεις- αγράμματων ανθρώπων που παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση. Αυτοί που λάμπουν στις ιστορίες του είναι οι χαρακτήρες του. Αυτούς θέλει να αναδείξει. Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Γιατί στο έργο του πρωταγωνιστούν και οι καλοί και οι κακοί χαρακτήρες, μικροί και μεγάλοι. Πηγαίνουμε από τον άγιο παπά-Φραγκούλη, στην κακιά πεθερά Καντάκαινα του χριστόψωμου και μετά στην γλυκιά Ουρανία που προσεύχεται να έρθει ο πατέρας της ζωντανός για να περάσουμε στον μπάρμπα - Στέργιο που το πάθος του σκότωσε το παιδί του και από εκεί να συναντήσουμε τη μικρή Βασώ που φοβάται τους Καλικάντζαρους. Με την παρουσίαση όλων αυτών δεν επιδιώκει να διδάξει, να ζητήσει τη συμπάθεια των μορφωμένων ή να προσηλυτίσει. Θέλει να θυμίσει το νόημα των γιορτών γράφοντας σε ένα τόνο ρεαλιστικό, σκληρό, ειρωνικό, επικριτικό, κριτικό και κάποιες φορές χιουμοριστικό. Για τον Παπαδιαμάντη οι γιορτές δεν παίρνουν μακριά τις πίκρες και δεν σε κάνουν αυτομάτως χαρούμενο ή πλούσιο. Δεν σου αλλάζουν τον χαρακτήρα και δεν σε κάνουν άγγελο. Και δεν θα εμποδίσουν τον θάνατο να συμβεί αν είναι να συμβεί. Χαρά και η θλίψη συνυπάρχουν στη γραφή του αφού είναι μέρος της ζωής. Αυτό που όμως κυρίως θέλει να υπενθυμίσει είναι πως σημασία τις μέρες αυτές δεν έχουν τα δώρα και τα υλικά αγαθά αλλά η αγάπη σε όλες τις μορφές της, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και η χαρά που πρέπει να νιώθουν οι Χριστιανοί για τη γέννηση του Ιησού. Πράγματα που ο κόσμος φαίνεται να ξεχνά.
Πιο συγκεκριμένα τώρα τα διηγήματα είναι:
1. Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη: (Ακρόπολις,1896). Αθηναϊκό διήγημα σε χιουμοριστικό και ειρωνικό τόνο που περιλαμβάνει την περίφημη φράση του συγγραφέα με την οποία δηλώνει από τη μια τη νοσταλγία του για τις ευλαβικές γιορτές στο νησί του και από την άλλη την κατακραυγή στις επιδερμικές εορταστικές εκδηλώσεις της πρωτεύουσας: «Κι έπειτα άντε να γράφεις αθηναϊκά διηγήματα!».
2.Στου Χριστού το κάστρο: (Εστία,1892). Ένα από τα πιο γνωστά και μεγάλα σε έκταση θρησκευτικά διηγήματα που έχει ως πρωταγωνιστή έναν από τους πιο συμπαθητικούς και γενναίους που με τη συμπεριφορά του θυμίζει στους αναγνώστες το αληθινό νόημα των γιορτών: τον παπά- Φραγκούλη. Διακρίνεται για τις λεπτομερείς του περιγραφές όσον αφορά τον ναό, τη λειτουργία και το γεύμα μετά το τέλος της.
3.Ο Αμερικάνος: (Άστυ, 25/11/1891). Η ιστορία που περισσότερο με συγκίνησε, με γοήτεψε και ζωντάνεψε μπροστά μου. Αυτή που διάβασα μονορούφι. Θέμα της; Η ξενιτιά. Παρουσιάζεται τόσο από την οπτική εκείνων που έφυγαν προς αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας όσο και εκείνων που έμειναν πίσω στηρίζοντας τη ζωή τους σε μια υπόσχεση επιστροφής. Μιλά ακόμα για το έθιμο των καλάντων και το στόχο των παιδιών να μαζέψουν λεφτά και όχι γλυκά. Ένα κοινό που έχουν τα διηγήματα είναι ο χρόνος διεξαγωγής των περισσότερων εθίμων. Γίνονταν αργά το βράδυ. Η λειτουργία γίνονταν ξημερώματα -και τώρα χτυπά η καμπάνα στις 5 ή στις 6 ανάλογα με τον παπά, αλλά τότε χτυπούσε ακόμα πιο νωρίς- και τα παιδιά έβγαιναν για τα κάλαντα το βράδυ, όχι το πρωί της παραμονής.
4.Φώτα Ολόφωτα: (Ακρόπολις,6/1/1894). Η μοναδική ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο των Φώτων. Πρωταγωνίστρια της είναι η γριά Πλανταρού που φοβάται πως την ίδια μέρα θα χάσει γιο, νύφη και εγγονό. Η αγωνία της μάνας, ο φόβος, η απελπισία, οι προσευχές της αλλά και η εμφάνιση της ζηλόφθονης πλευράς ενός ανθρώπου μπλέκονται άριστα σε μια ιστορία που στο τέλος σε γεμίζει ελπίδα και ανακούφιση.
5.Οι φιλόστοργοι: (Ακρόπολις, 25/12/1895). Το δεύτερο Αθηναϊκό διήγημα της συλλογής που στέκεται στην υιοθεσία και στο τί σημαίνει πραγματικός γονιός. Είναι το μοναδικό που ο συγγραφέας κάνει εμφανή την παρουσία του. Συμμετέχει σε αυτό, συνομιλεί και περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο. Η εικονογράφηση εδώ είναι εξαιρετική.
6.Η Υπηρέτρα: (Εφημερίς, 25/12/1888). Διαδραματίζεται στις 24 και 25 του Δεκέμβρη και τρία είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν: η ανεμοδαρμένη θάλασσα, ο φόβος μην πάρει στα βάθη της ένα ακόμα ναυτικό και η Χριστουγεννιάτικη λειτου��γία.
7.Ο Χαραμάδος: (Άστυ 25/12/1904). Χριστουγεννιάτικο διήγημα από αυτά που φέτος κατάφερα να εκτιμήσω. Στέκεται στην υποτίμηση των Εβραίων και σε εκείνους τους ναυτικούς που πήγαιναν στις μεγάλες πόλεις αψηφώντας πολλές φορές τη φουρτούνα για να φέρουν προμήθειες στο νησί ώστε να κάνουν ευτυχισμένα Χριστούγεννα οι κάτοικοι.
8.Το άνθος του γιαλού: (Εστία, 24/12/1906). Το διήγημα της συλλογής που θυμίζει παραμύθι. Στέκεται στις δοξασίες, τις δεισιδαιμονίες και τους μύθους της εποχής.
9.Το Χριστόψωμο: (Εφημερίς, 26/12/1887). Το πιο γνω��τό στους Νεοέλληνες διήγημα του Παπαδιαμάντη. Γίνεται αναφορά στο έθιμο του χριστόψωμου και στη λειτουργία. Ποιος δεν γνωρίζει τη γριά Καντάκαινα και την κακία της προς τη νύφη της που όμως γύρισε εναντίον της και τη δάγκωσε πικρά. Η κακία της τη μετέτρεψε σε δολοφόνο χρονιάρες μέρες.
10.Τα λιμανάκια: (Περιοδικό Νέα Ζωή, Ιανουάριος 1907). Πρωτοχρονιάτικο θαλασσινό διήγημα που στέκεται στις παραγγελίες των κατοίκων προς τους ναυτικούς για τα όσα θα ήθελαν να έχουν στις γιορτές στα σπίτια τους, στις προσπάθειες των ναυτικών να εκπληρώσουν όλες τις επιθυμίες αλλά και στη χαρά τους που θα βρίσκονται σπίτια τους στις γιορτές.
11.Η Γλυκοφιλούσα: (Ακρόπολις, 26-27/12/1894). Θρησκευτικό διήγημα που συνδυάζει την πίστη με την περιπέτεια. Ένας βοσκός προσπαθεί να σώσει από το γκρεμό τα δύο του κατσικάκια. Η περιπετειώδη ατμόσφαιρα μπλέκεται με τη θρησκευτική μέσω των περιγραφών της εικόνας της Παναγίας. Εξαιρετικές επίσης είναι οι περιγραφές της φύσης με έντονο τον λυρισμό και την ποιητικότητα στη γλώσσα.
12.Το κρυφό μανδράκι: (Αλήθεια, 25/12/1906). Ένα από τα πιο παρεξηγημένα διηγήματα για μένα που δεν το καταλάβαινα αφού θεωρούσα πως είναι μια απλή, καθημερινή ιστορία. Τί το ιδιαίτερο έχει;; Τις περιγραφές. Τον τρόπο που ο Παπαδιαμάντης παρουσιάζει τον φόβο ενός μικρού παιδιού για τους Καλικάντζαρους με το χρέος ενός ενήλικα να μην απογοητεύσει στις γιορτές τους συγχωριανούς του.
13.Η Ντελυσυφέρω: (Μεταρρύθμιση, 25/12/1904). Από τα πιο χιουμοριστικά και ρεαλιστικά διηγήματα που μου θύμισαν το σήμερα. Η γιαγιά που σηκώνεται αξημέρωτα και τρέχει στην εκκλησία να πιάσει το στασίδι που είναι δικό της και αλίμονο αν το πιάσει κάποια άλλη, το δίδυμο των αντρών που κάνουν πλάκα με τον ψάλτη, η λειτουργία και η περιγραφή της τα πάντα όλα θύμισαν αντιδράσεις ανθρώπων που τις έζησα φέτος στη λειτουργία των Χριστουγέννων.
14.Τα συχαρίκια: ( Ακρόπολις, 1/1/1894). Πρωτοχρονιάτικο διήγημα που μιλά για τα αρραβωνιάσματα μιας κοπέλας και τα ήθη και έθιμα γύρω από το γεγονός αυτό. Ένα ακόμα διήγημα που μου θύμισε τις διηγήσεις των γιαγιάδων μου για τους δικούς τους αρραβώνες.
15. Ο Πολιτισμός εις το χωρίον: (Εφημερίς, 25/12/1891). Από τα πιο σκληρά διηγήματα που τοποθετούνται μέσα στις γιορτές χωρίς όμως να ξέρουμε το πότε. Η συλλογή ξεκινά με γέλια και κλείνει με θυμό και θλίψη. Θυμό προς τους ανθρώπους και την απανθρωπιά τους και θλίψη γιατί πολλά παιδάκια τότε χάθηκαν άδικα εξαιτίας των λίγων μέσων, της άγνοιας αλλά και της σκληρότητας των ανθρώπων. Θλίψη ακόμα για εκείνη την ανήμπορη μάνα που στήριξε όλες τις ελπίδες της στον γιατρό και στον άντρα της, στους γραμματισμένους του χωριού της για να σώσουν το μοναδικό ζωντανό της παιδί. Ο Παπαδιαμάντης κατακρίνει την χαρτοπαιξία και τις συνέπειες της.
Τελικά ισχύει αυτό που λένε πως υπάρχει η πιθανότητα σε αυτή τη ζωή κάτι που στο παρελθόν δεν εκτιμούσες στο παρόν να σου αρέσει και να γίνεις ο μεγαλύτερος του θαυμαστής. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με εμένα και το έργο του Παπαδιαμάντη. Η πρώτη γνωριμία μαζί του δεν ήταν καλή και τον διάβαζα για το σχολείο και τους βαθμούς. Στη συνέχεια όμως όσο μεγάλωνα με τη βοήθεια εκείνων των εμπειριών που με ωρίμαζαν και μου άλλαζαν την οπτική σε κάποια ζητήματα άρχισα να τον προσεγγίζω διαφορετικά. Όλο αυτό με οδήγησε στη σημερινή κριτική και σε ένα πετυχημένο αναγνωστικό κλείσιμο για το 2019. Δεν αγαπώ τις λεπτομερέστατες περιγραφές που καταλαμβάνουν ολόκληρες σελίδες αλλά υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι ταλαντούχοι συγγραφείς που αυτή μου την αποστροφή καταφέρνουν να την μετατρέψουν έστω και μόνο για το δικό τους έργο σε θαυμασμό. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο οποίος πέτυχε και κάτι ακόμα. Να θέλω να μελετήσω τη γλώσσα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι ήδη το κάνω. Ειδικά εκείνες τις λέξεις, τις εκφράσεις ή τους ιδιωματισμούς που πλέον δεν χρησιμοποιούνται και μόνο βιβλία σαν αυτά του Παπαδιαμάντη μας θυμίζουν πως κάποτε χρησιμοποιούνται καθημερινά. Αν έχετε όρεξη να γνωρίσετε μια άλλη μακρινή εποχή που στοιχεία της όμως θυμίζουν τη σημερινή, αν θέλετε να έρθετε σε επαφή με τα ήθη και τα έθιμα μιας Ελλάδας στα τέλη του 1800 και να συναντήσετε χαρακτήρες στα πρόσωπα στο πρόσωπο των οποίων δείτε τον παππού ή τη γιαγιά, αν θέλετε να διαβάσετε ρεαλιστικούς, ζωντανούς διαλόγους και περιγραφές σε μια γλώσσα που εξελίσσεται στο χρόνο κι αν έχετε ανάγκη σε μια εποχή που κανάλια, εφημερίδες, διαφημίσεις, διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ σε βομβαρδίζουν με τη φράση «τα δώρα των γιορτών/ τα ψώνια των γιορτών» να θυμηθείτε το νόημα των Χριστουγέννων τότε διαβάστε τη συλλογή αυτή. Θα την ευχαριστηθείτε!
Στην κατοχή μου έχω τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα των εκδόσεων Άγκυρα την επιμέλεια των οποίων είχε η Αναστασία Παπαδημητρίου Μπιρμπίλη με το καταπληκτικό εξώφυλλο να ανήκει στον Μ. Βενετούλια. Στην πρώτη σελίδα συναντάμε το ποίημα του Βερίτη, αφιερωμένο στον συγγραφέα, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί το σημείωμα του εκδότη και η εισαγωγή του Διονύση Μπατιστάτου με τίτλο «Κυνηγώντας τον ήλιο!». Από εκεί και πέρα τις 146 σελίδες γεμίζουν 15 διηγήματα τα οποία συνδυάζουν γραφή και εικόνες σε μια προσπάθεια να κερδίσουν το ενδιαφέρον των μικρών αναγνωστών και να κάνουν αυτή τους την εμπειρία πιο ευχάριστη. Κατά τον εκδότη το παρών βιβλίο μπορεί να διαβαστεί από παιδιά και νέους αλλά με το χέρι στην καρδιά δεν πιστεύω πως είναι το πιο εύκολο και ελκυστικό βιβλίο εκεί έξω για τα μικρά παιδιά. Η γλώσσα του είναι δύσκολη και σε μεγάλο ποσοστό μη κατανοητή για τον Έλληνα του 2019. Οι άγνωστες λέξεις είναι πολλές με τους ιδιωματισμούς και τη ντοπιολαλιά των νησιωτών να δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Στο τέλος κάθε κεφαλαίου κάποιες λέξεις μεταφράζονται αλλά αρκετές φορές σταμάτησα την ανάγνωση για να ψάξω στο διαδίκτυο λέξεις που δεν μεταφράζονταν. Επιπλέον οι προτάσεις είναι μεγάλες και συντακτικά έτσι δοσμένες που δεν θυμίζουν τον σημερινό τρόπο ομιλίας. Όλα αυτά σε συνδυασμό με σελίδες ολόκληρες αφιερωμένες σε λεπτομερείς περιγραφές ενός τοπίου, μιας εκκλησίας, τους παρελθόντος ενός χαρακτήρα ή ενός εθίμου που στις μέρες μας μπορεί και να είναι άγνωστο με κάνουν να σκέφτομαι πως οι σημερινοί ανήλικοι όσο καλή διάθεση κι αν έχουν να γνωρίσουν τον Παπαδιαμάντη δεν θα τα καταφέρουν. Κι αν η μαμά ή ο μπαμπάς τα ρωτήσει γιατί δεν το ολοκλήρωσαν περιμένω να πουν ότι είπε και η μικρή Μαριάννα: «Αυτά δεν είναι ελληνικά». Φυσικά αυτό δεν πρέπει να αποτρέψει έναν γονέα να δωρίσει το βιβλίο στο παιδί του. Απλώς δε χρειάζεται να απογοητευθεί αν εκείνο δεν του δώσει την απαραίτητη σημασία. Στην περίπτωση μου έπρεπε να το διαβάσω τέσσερις φορές για να καταφέρω να προσεγγίσω τον συγγραφέα και να δω τη γλώσσα, τις περιγραφές και τον γενικότερο τρόπο γραφής όχι ως εμπόδιο αλλά ως κίνητρο γνωριμίας και ανακάλυψης ενός παρελθόντος που κατάλοιπα του συναντάς στις μέρες μας και για να συνειδητοποιήσω πως το μήνυμα των διηγημάτων αφορά και τους σημερινούς αναγνώστες.
Τα 15 διηγήματα αυτής της συλλογής συμβαίνουν στη Σκιάθο. Δύο όμως γίνονται στην Αθήνα. Ο συγγραφέας δεν κρύβει την προτίμηση του για τη ζωή στην επαρχία. Αυτή της πρωτεύουσας τον θλίβει. Για αυτό και μέσω της γραφής του ξεφεύγει επιστρέφοντας εκεί που θα ήθελε πραγματικά να βρίσκεται.
Τα 7 από τα 15 διηγήματα αφορούν τα Χριστούγεννα, 2 την Πρωτοχρονιά και 1 τα Φώτα. Τα υπόλοιπα 3 τοποθετούνται μεταξύ Χριστουγέννων και Φώτων. Ο εκδότης φρόντισε να συγκεντρώσει ιστορίες που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια τριών μεγάλων για τη Χριστιανοσύνη εορτών. Ο συγγραφέας απευθύνονταν στον γραμματισμένο κόσμο της εποχής που του άρεσε το διάβασμα εμφανίζοντας του καθημερινές σκηνές που ήξερε πως συνέβαιναν δίπλα του. Αυτές τις ενώνει με τα ήθη και τα έθιμα των εορτών χωρίς όμως να έχει ως πρόθεση την απλή περιγραφή τους. Με αριστοτεχνικό τρόπο τα εντάσσει στη ζωή απλοϊκών και -στις περισσότερες περιπτώσεις- αγράμματων ανθρώπων που παλεύουν για την καθημερινή τους επιβίωση. Αυτοί που λάμπουν στις ιστορίες του είναι οι χαρακτήρες του. Αυτούς θέλει να αναδείξει. Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα τους. Γιατί στο έργο του πρωταγωνιστούν και οι καλοί και οι κακοί χαρακτήρες, μικροί και μεγάλοι. Πηγαίνουμε από τον άγιο παπά-Φραγκούλη, στην κακιά πεθερά Καντάκαινα του χριστόψωμου και μετά στην γλυκιά Ουρανία που προσεύχεται να έρθει ο πατέρας της ζωντανός για να περάσουμε στον μπάρμπα - Στέργιο που το πάθος του σκότωσε το παιδί του και από εκεί να συναντήσουμε τη μικρή Βασώ που φοβάται τους Καλικάντζαρους. Με την παρουσίαση όλων αυτών δεν επιδιώκει να διδάξει, να ζητήσει τη συμπάθεια των μορφωμένων ή να προσηλυτίσει. Θέλει να θυμίσει το νόημα των γιορτών γράφοντας σε ένα τόνο ρεαλιστικό, σκληρό, ειρωνικό, επικριτικό, κριτικό και κάποιες φορές χιουμοριστικό. Για τον Παπαδιαμάντη οι γιορτές δεν παίρνουν μακριά τις πίκρες και δεν σε κάνουν αυτομάτως χαρούμενο ή πλούσιο. Δεν σου αλλάζουν τον χαρακτήρα και δεν σε κάνουν άγγελο. Και δεν θα εμποδίσουν τον θάνατο να συμβεί αν είναι να συμβεί. Χαρά και η θλίψη συνυπάρχουν στη γραφή του αφού είναι μέρος της ζωής. Αυτό που όμως κυρίως θέλει να υπενθυμίσει είναι πως σημασία τις μέρες αυτές δεν έχουν τα δώρα και τα υλικά αγαθά αλλά η αγάπη σε όλες τις μορφές της, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και η χαρά που πρέπει να νιώθουν οι Χριστιανοί για τη γέννηση του Ιησού. Πράγματα που ο κόσμος φαίνεται να ξεχνά.
Πιο συγκεκριμένα τώρα τα διηγήματα είναι:
1. Τα Χριστούγεννα του Τεμπέλη: (Ακρόπολις,1896). Αθηναϊκό διήγημα σε χιουμοριστικό και ειρωνικό τόνο που περιλαμβάνει την περίφημη φράση του συγγραφέα με την οποία δηλώνει από τη μια τη νοσταλγία του για τις ευλαβικές γιορτές στο νησί του και από την άλλη την κατακραυγή στις επιδερμικές εορταστικές εκδηλώσεις της πρωτεύουσας: «Κι έπειτα άντε να γράφεις αθηναϊκά διηγήματα!».
2.Στου Χριστού το κάστρο: (Εστία,1892). Ένα από τα πιο γνωστά και μεγάλα σε έκταση θρησκευτικά διηγήματα που έχει ως πρωταγωνιστή έναν από τους πιο συμπαθητικούς και γενναίους που με τη συμπεριφορά του θυμίζει στους αναγνώστες το αληθινό νόημα των γιορτών: τον παπά- Φραγκούλη. Διακρίνεται για τις λεπτομερείς του περιγραφές όσον αφορά τον ναό, τη λειτουργία και το γεύμα μετά το τέλος της.
3.Ο Αμερικάνος: (Άστυ, 25/11/1891). Η ιστορία που περισσότερο με συγκίνησε, με γοήτεψε και ζωντάνεψε μπροστά μου. Αυτή που διάβασα μονορούφι. Θέμα της; Η ξενιτιά. Παρουσιάζεται τόσο από την οπτική εκείνων που έφυγαν προς αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας όσο και εκείνων που έμειναν πίσω στηρίζοντας τη ζωή τους σε μια υπόσχεση επιστροφής. Μιλά ακόμα για το έθιμο των καλάντων και το στόχο των παιδιών να μαζέψουν λεφτά και όχι γλυκά. Ένα κοινό που έχουν τα διηγήματα είναι ο χρόνος διεξαγωγής των περισσότερων εθίμων. Γίνονταν αργά το βράδυ. Η λειτουργία γίνονταν ξημερώματα -και τώρα χτυπά η καμπάνα στις 5 ή στις 6 ανάλογα με τον παπά, αλλά τότε χτυπούσε ακόμα πιο νωρίς- και τα παιδιά έβγαιναν για τα κάλαντα το βράδυ, όχι το πρωί της παραμονής.
4.Φώτα Ολόφωτα: (Ακρόπολις,6/1/1894). Η μοναδική ιστορία που διαδραματίζεται την περίοδο των Φώτων. Πρωταγωνίστρια της είναι η γριά Πλανταρού που φοβάται πως την ίδια μέρα θα χάσει γιο, νύφη και εγγονό. Η αγωνία της μάνας, ο φόβος, η απελπισία, οι προσευχές της αλλά και η εμφάνιση της ζηλόφθονης πλευράς ενός ανθρώπου μπλέκονται άριστα σε μια ιστορία που στο τέλος σε γεμίζει ελπίδα και ανακούφιση.
5.Οι φιλόστοργοι: (Ακρόπολις, 25/12/1895). Το δεύτερο Αθηναϊκό διήγημα της συλλογής που στέκεται στην υιοθεσία και στο τί σημαίνει πραγματικός γονιός. Είναι το μοναδικό που ο συγγραφέας κάνει εμφανή την παρουσία του. Συμμετέχει σε αυτό, συνομιλεί και περιγράφει σε πρώτο πρόσωπο. Η εικονογράφηση εδώ είναι εξαιρετική.
6.Η Υπηρέτρα: (Εφημερίς, 25/12/1888). Διαδραματίζεται στις 24 και 25 του Δεκέμβρη και τρία είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν: η ανεμοδαρμένη θάλασσα, ο φόβος μην πάρει στα βάθη της ένα ακόμα ναυτικό και η Χριστουγεννιάτικη λειτου��γία.
7.Ο Χαραμάδος: (Άστυ 25/12/1904). Χριστουγεννιάτικο διήγημα από αυτά που φέτος κατάφερα να εκτιμήσω. Στέκεται στην υποτίμηση των Εβραίων και σε εκείνους τους ναυτικούς που πήγαιναν στις μεγάλες πόλεις αψηφώντας πολλές φορές τη φουρτούνα για να φέρουν προμήθειες στο νησί ώστε να κάνουν ευτυχισμένα Χριστούγεννα οι κάτοικοι.
8.Το άνθος του γιαλού: (Εστία, 24/12/1906). Το διήγημα της συλλογής που θυμίζει παραμύθι. Στέκεται στις δοξασίες, τις δεισιδαιμονίες και τους μύθους της εποχής.
9.Το Χριστόψωμο: (Εφημερίς, 26/12/1887). Το πιο γνω��τό στους Νεοέλληνες διήγημα του Παπαδιαμάντη. Γίνεται αναφορά στο έθιμο του χριστόψωμου και στη λειτουργία. Ποιος δεν γνωρίζει τη γριά Καντάκαινα και την κακία της προς τη νύφη της που όμως γύρισε εναντίον της και τη δάγκωσε πικρά. Η κακία της τη μετέτρεψε σε δολοφόνο χρονιάρες μέρες.
10.Τα λιμανάκια: (Περιοδικό Νέα Ζωή, Ιανουάριος 1907). Πρωτοχρονιάτικο θαλασσινό διήγημα που στέκεται στις παραγγελίες των κατοίκων προς τους ναυτικούς για τα όσα θα ήθελαν να έχουν στις γιορτές στα σπίτια τους, στις προσπάθειες των ναυτικών να εκπληρώσουν όλες τις επιθυμίες αλλά και στη χαρά τους που θα βρίσκονται σπίτια τους στις γιορτές.
11.Η Γλυκοφιλούσα: (Ακρόπολις, 26-27/12/1894). Θρησκευτικό διήγημα που συνδυάζει την πίστη με την περιπέτεια. Ένας βοσκός προσπαθεί να σώσει από το γκρεμό τα δύο του κατσικάκια. Η περιπετειώδη ατμόσφαιρα μπλέκεται με τη θρησκευτική μέσω των περιγραφών της εικόνας της Παναγίας. Εξαιρετικές επίσης είναι οι περιγραφές της φύσης με έντονο τον λυρισμό και την ποιητικότητα στη γλώσσα.
12.Το κρυφό μανδράκι: (Αλήθεια, 25/12/1906). Ένα από τα πιο παρεξηγημένα διηγήματα για μένα που δεν το καταλάβαινα αφού θεωρούσα πως είναι μια απλή, καθημερινή ιστορία. Τί το ιδιαίτερο έχει;; Τις περιγραφές. Τον τρόπο που ο Παπαδιαμάντης παρουσιάζει τον φόβο ενός μικρού παιδιού για τους Καλικάντζαρους με το χρέος ενός ενήλικα να μην απογοητεύσει στις γιορτές τους συγχωριανούς του.
13.Η Ντελυσυφέρω: (Μεταρρύθμιση, 25/12/1904). Από τα πιο χιουμοριστικά και ρεαλιστικά διηγήματα που μου θύμισαν το σήμερα. Η γιαγιά που σηκώνεται αξημέρωτα και τρέχει στην εκκλησία να πιάσει το στασίδι που είναι δικό της και αλίμονο αν το πιάσει κάποια άλλη, το δίδυμο των αντρών που κάνουν πλάκα με τον ψάλτη, η λειτουργία και η περιγραφή της τα πάντα όλα θύμισαν αντιδράσεις ανθρώπων που τις έζησα φέτος στη λειτουργία των Χριστουγέννων.
14.Τα συχαρίκια: ( Ακρόπολις, 1/1/1894). Πρωτοχρονιάτικο διήγημα που μιλά για τα αρραβωνιάσματα μιας κοπέλας και τα ήθη και έθιμα γύρω από το γεγονός αυτό. Ένα ακόμα διήγημα που μου θύμισε τις διηγήσεις των γιαγιάδων μου για τους δικούς τους αρραβώνες.
15. Ο Πολιτισμός εις το χωρίον: (Εφημερίς, 25/12/1891). Από τα πιο σκληρά διηγήματα που τοποθετούνται μέσα στις γιορτές χωρίς όμως να ξέρουμε το πότε. Η συλλογή ξεκινά με γέλια και κλείνει με θυμό και θλίψη. Θυμό προς τους ανθρώπους και την απανθρωπιά τους και θλίψη γιατί πολλά παιδάκια τότε χάθηκαν άδικα εξαιτίας των λίγων μέσων, της άγνοιας αλλά και της σκληρότητας των ανθρώπων. Θλίψη ακόμα για εκείνη την ανήμπορη μάνα που στήριξε όλες τις ελπίδες της στον γιατρό και στον άντρα της, στους γραμματισμένους του χωριού της για να σώσουν το μοναδικό ζωντανό της παιδί. Ο Παπαδιαμάντης κατακρίνει την χαρτοπαιξία και τις συνέπειες της.
Τελικά ισχύει αυτό που λένε πως υπάρχει η πιθανότητα σε αυτή τη ζωή κάτι που στο παρελθόν δεν εκτιμούσες στο παρόν να σου αρέσει και να γίνεις ο μεγαλύτερος του θαυμαστής. Κάτι τέτοιο συμβαίνει με εμένα και το έργο του Παπαδιαμάντη. Η πρώτη γνωριμία μαζί του δεν ήταν καλή και τον διάβαζα για το σχολείο και τους βαθμούς. Στη συνέχεια όμως όσο μεγάλωνα με τη βοήθεια εκείνων των εμπειριών που με ωρίμαζαν και μου άλλαζαν την οπτική σε κάποια ζητήματα άρχισα να τον προσεγγίζω διαφορετικά. Όλο αυτό με οδήγησε στη σημερινή κριτική και σε ένα πετυχημένο αναγνωστικό κλείσιμο για το 2019. Δεν αγαπώ τις λεπτομερέστατες περιγραφές που καταλαμβάνουν ολόκληρες σελίδες αλλά υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι ταλαντούχοι συγγραφείς που αυτή μου την αποστροφή καταφέρνουν να την μετατρέψουν έστω και μόνο για το δικό τους έργο σε θαυμασμό. Ένας από αυτούς είναι και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο οποίος πέτυχε και κάτι ακόμα. Να θέλω να μελετήσω τη γλώσσα σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι ήδη το κάνω. Ειδικά εκείνες τις λέξεις, τις εκφράσεις ή τους ιδιωματισμούς που πλέον δεν χρησιμοποιούνται και μόνο βιβλία σαν αυτά του Παπαδιαμάντη μας θυμίζουν πως κάποτε χρησιμοποιούνται καθημερινά. Αν έχετε όρεξη να γνωρίσετε μια άλλη μακρινή εποχή που στοιχεία της όμως θυμίζουν τη σημερινή, αν θέλετε να έρθετε σε επαφή με τα ήθη και τα έθιμα μιας Ελλάδας στα τέλη του 1800 και να συναντήσετε χαρακτήρες στα πρόσωπα στο πρόσωπο των οποίων δείτε τον παππού ή τη γιαγιά, αν θέλετε να διαβάσετε ρεαλιστικούς, ζωντανούς διαλόγους και περιγραφές σε μια γλώσσα που εξελίσσεται στο χρόνο κι αν έχετε ανάγκη σε μια εποχή που κανάλια, εφημερίδες, διαφημίσεις, διαδίκτυο από το πρωί μέχρι το βράδυ σε βομβαρδίζουν με τη φράση «τα δώρα των γιορτών/ τα ψώνια των γιορτών» να θυμηθείτε το νόημα των Χριστουγέννων τότε διαβάστε τη συλλογή αυτή. Θα την ευχαριστηθείτε!
December 27, 2020
Βιβλίο: Διηγήματα για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά - Εκδόσεις Μίνωας (παιδικό βιβλίο)
Είναι ένα πολυσέλιδο υπέροχο σκληρόδετο παιδικό βιβλίο γεμάτο κλασικές παραδοσιακες χριστουγεννιάτικες ιστορίες για μικρούς και μεγάλους! Το διάβασα μέσα στις χριστουγεννιάτικες διακοπές και με γέμισε ζεστασιά και θαλπωρή! Η Γαλάζια Βιβλιοθήκη θεωρώ πως είναι αν όχι η καλύτερη τότε από τις καλύτερες σειρές παιδικών βιβλίων που μπορεί κανείς να έχει στη βιβλιοθήκη του. Εκδόσεις που χαρίζουν την αίσθηση του κλασικού επανακυκλοφορούμενου και όμορφα επιμελημένου βιβλίου γεμάτες αξίες και ιδανικά που πρέπει να γνωρίσει κάθε παιδί! Σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και σίγουρα σε βάζει στο κλίμα των Χριστουγέννων!! Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Είναι ένα πολυσέλιδο υπέροχο σκληρόδετο παιδικό βιβλίο γεμάτο κλασικές παραδοσιακες χριστουγεννιάτικες ιστορίες για μικρούς και μεγάλους! Το διάβασα μέσα στις χριστουγεννιάτικες διακοπές και με γέμισε ζεστασιά και θαλπωρή! Η Γαλάζια Βιβλιοθήκη θεωρώ πως είναι αν όχι η καλύτερη τότε από τις καλύτερες σειρές παιδικών βιβλίων που μπορεί κανείς να έχει στη βιβλιοθήκη του. Εκδόσεις που χαρίζουν την αίσθηση του κλασικού επανακυκλοφορούμενου και όμορφα επιμελημένου βιβλίου γεμάτες αξίες και ιδανικά που πρέπει να γνωρίσει κάθε παιδί! Σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή και σίγουρα σε βάζει στο κλίμα των Χριστουγέννων!! Μου άρεσε πάρα πολύ!!
January 24, 2016
" Ο τρίτος γιος της, ..., το χαμένο κορμί, ξενιτεύτηκε στην Αμερική. Παντρεύτηκε .... μια εγγλεζοπούλα, που δεν ήξερε να μιλήσει ρωμέικα. Μη χειρότερα. Μπορεί να καταραστεί το παιδί του, τα σωθικά του;"
Η Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ελλάδα το 2015. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Πόση διαφορά έχει με κλασική λογοτεχνία γαλλική, αγγλική, ρωσική ή γερμανική. Δε μου αρέσει καθόλου, ότι αυτά τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κουλτούρας που μεταφέρονται στην λογοτεχνία, τότε κυρίως αλλά λιγάκι και τώρα. Δε ζήλεψα τίποτα από εκείνη την εποχή, δε με συγκίνησε ούτε στο ελάχιστο το βιβλίο.
Η Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα, η Ελλάδα το 2015. Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Πόση διαφορά έχει με κλασική λογοτεχνία γαλλική, αγγλική, ρωσική ή γερμανική. Δε μου αρέσει καθόλου, ότι αυτά τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κουλτούρας που μεταφέρονται στην λογοτεχνία, τότε κυρίως αλλά λιγάκι και τώρα. Δε ζήλεψα τίποτα από εκείνη την εποχή, δε με συγκίνησε ούτε στο ελάχιστο το βιβλίο.
February 15, 2025
O Παπαδιαμάντης ειναι ιδέα. Υψηλή. Είναι κόνσεπτ, ειναι one of a kind και μετα το σπασανε το καλούπι.
Παπαδιαμαντη διαβαζω για τη χαρά της αναγνωσης, την απολαυση των λέξεων. δεν με νοιαζει καν αν η ιστορια θα οδηγησει κάπου ή οχι. Ειναι το ταξίδι.
Μερικές ιστοριες του ειναι τοσο συγκλονιστικές που πρεπει να σταματησω λιγο, να το σκεφτω, να συνελθω, προτου να μπορεσω να συνεχισω. Οπως το Χριστοψωμο. Οπως ο Πολιτισμός εις το χωρίον.
Τα κατηγορώ του ειναι ηχηρά σαν ηθικά σκαμπίλια, χωρις στην πραγματικοτητα να κατηγορησει με καμία του λεξη. Χρησιμοποιει εναν δοκιμασμενο χριστιανικό τροπο, τις παραβολές για να πει μια ιστορια που θα διδαξει. Που θα σε ενοχλησει και θα αναμοχλευσει την ψυχη σου να βασανιζεται μεχρι να καταλαβεις το γιατι - και να βγαλεις το δικο σου διδαγμα. Το οτι πολλες φορες δεν επερχεται η καθαρση στην ιστορια ενοχλει και ποναει και ειναι φοβερα disturbing.
Χρησιμοποιει αυτα τα φοβερα τεχνασματα οπου ο αναγνωστης ξερει αλλά οι ηρωες του δεν ξερουν, και σου ρχεται να τους φωναξεις, να τους το πεις, να τους προειδοποιησεις. Ειναι εντελως θεατρικο αυτο και διαδραστικο, ο αναγνωστης συμμετεχει ψυχικα στο δραμα των ανθρωπων μιας σκληρης κι αμειλικτης εποχης, μιας σκληρης κι ασυγχωρετης κοινωνιας. Παει μπρος πισω στον χρονο με εγκιβωτισμους που εξυπηρετουν την πλοκη του και την αγωνια που αυτη δημιουργει. Οι εικονες του, απο την φασαρια στη σιωτη, απο το πολυβουο καπηλειο στην αηχη φυση, δημιουργει οπτικοακουστκες εικονες τετοιας δυναμης που εισαι πρακτικα μεσα στην πλοκη, στην αφηγηση - το ζεις.
Στην αρχη φαινεται δυσκολη η γλωσσα, ενα εμποδιο. Με την αναγνωση ομως οπου αρχιζεις κι αποκωδικοποιεις, η πνευματικη προσπαθεια ανταμειβεται κι αρχιζουν να σκανε εντος σου (μου) πυροτεχνηματα ηχοχρωματων.
Δε ξερω να το πριγραψω καλυτερα.
Τον λατρευω. Και συνεχως σκεφτομαι ποσι φτωχοτερη θα ηταν η εθνικη μας κληρονομια χωρις τα Διαμαντια του.
___________
Και τωρα λιγη γκρινια για την εκδοση που πηρα εγω, του Πελεκανου απο τη σειρα Νεοελληνικη Γραμματεια (που δεν ειναι η εικονιζομενη*) Εκτος απο καποια λαθακια που εντοπισα και δεν το περιμενα σε μια υποτιθεται φροντισμενη εκδοση, τα διηγηματα ηταν απογοητευτικά λιγα - εξι μονο. Κι ελειπαν βασικα, οπως πχ το Ανθος του Γυαλού, ενω ειχε κι ενα μεσα που δεν ηταν χριστουγεννιάτικο, αλλά Πασχαλινό! Δηλαδη ελεος. Δεν τα διαβαζει κανεις τα ιδια τους τα εργα; Δεν υπαρχει επιμελεια;
Ειχα σκεφτει για τον λογο αυτο, που πολυ με ενοχλησε να βαλω τεσσερα αστερια, αλλά δε μου φταιει σε τιποτα ο Παπαδιαμαντης, που ειναι παντα αψογος γλωσσολογος και γλωσσοπλαστης και θαυματοποιος της γλωσσας γενικοτερα. Ενας μαγος.
*παλιοτερα που το γκουντριντς δεν ειχε τοσο χειροτερεψει τα διορθωνα αυτα, ως Βιβλιοθηκαριος (librarian) προσθετα την σωστη εκδοση στην πλατφορμα, οπως εχω προσθεσει πολλά παλια και νεα βιβλιία. Τ
Τωρα πια ομως δεν μπορεις και γενικα απογοητευση. Συχνα φλερταρω ��ε το να φυγω απο εδω, αλλα τι θα γινουν ολες αυτες οι κρτικες;
December 26, 2020
Χριστούγεννα μιας άλλης εποχής!
December 22, 2015
Ένα βιβλιαράκι με συγκεντρωμένα α διηγήματα του Παπαδιαμάντη που δημοσιεύονταν σε εφημερίδες και περιοδικά κατά την περίοδο των Εορτών. Πολύ γλυκά και όμορφα διηγήματα με πρωταγωνιστές απλούς ανθρώπους και με τοπία τα λιμάνια, τις ακτές και τα σπίτια της Σκιάθου (αν και κάποια διηγήματα είναι αθηναϊκά). Δεν χρειάζεται να σχολιάσω την γραφή του και την πανέμορφη γλώσσα του, είναι γνωστή στους φίλους του. Αγαπημένα μου τα «Ο Χριστός στο Κάστρο», «Ανθός του Γιαλού» και «Το Χριστόψωμο».
Ό,τι πρέπει για τις Γιορτές γιατί δεν είναι διηγήματα εμπορικά γεμάτα με «χαρά» για την περίοδο των εορτών μα ιστορίες ανθρώπων βασανισμένων και κατατρεγμένων.
Ό,τι πρέπει για τις Γιορτές γιατί δεν είναι διηγήματα εμπορικά γεμάτα με «χαρά» για την περίοδο των εορτών μα ιστορίες ανθρώπων βασανισμένων και κατατρεγμένων.
December 15, 2018
Πόσο έχει αγαπηθεί τούτο το μυθιστόρημα. Ο Παπαδιαμάντης, διαχρονικός, έχει αγαπηθεί από χιλιάδες Ελληνες αναγνώστες που απολαμβάνουν την ιδιαίτερη γραφή του. Είναι αυτός που δίνει αξία στην διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας μέσα από την παρέλευση των χρόνων και την ισοπέδωση λόγου και γραφής.
April 17, 2020
Τα ξεκίνησα Χριστούγεννα και τα τελείωσα λίγο πριν το Πάσχα (ενδιάμεσα διάβαζα κι άλλα βιβλία). Τι να πει κανείς για τον Παπαδιαμάντη;! Απλά, εξαιρετικός...
January 1, 2020
Το αγαπημένο μου ήταν "η σταχτομαζώχτρα" για την αλληλεγγύη και τη φτώχεια της εποχής .
Χαρακτήρες μιας μικρής νησιωτικής κοινωνίας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα προσπαθούν να επιβιώσουν και τα καταφέρνουν δύσκολα. Ακόμα κι αν όλη τους η ζωή μοιάζει σχεδόν χαμένη, ένας διαρκής αγώνας, η γιορτή των Χριστουγέννων έρχεται και τους αγκαλιάζει με το πνεύμα τους δίνοντας τους ένα λόγο παραπάνω για να χαρούν τις γιορτές.
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη ,αυτός ο συνδυασμός καθαρεύουσας με καθημερινής και οι αναπάντεχες μικρές δόσεις χιούμορ ,παρουσιάζει με ζωντάνια όλους τους χαρακτήρες των νησιών. Θα διαβάσω σίγουρα κι άλλα έργα του μέσα στο 2020.
Το αγαπημένο μου διήγημα ήταν "η σταχτομαζώχτρα" γιατί εξυμνεί ανθρώπους που αν και έφυγαν και προχώρησαν προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ,δεν λησμόνησαν ποτέ και δε σταμάτησαν στιγμή να φροντίζουν αυτούς που έμειναν πίσω στην πατρίδα. Επίκαιρο και εύστοχο όσο δεν πάει!!!
5 αστέρια εννοείται :)
Χαρακτήρες μιας μικρής νησιωτικής κοινωνίας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα προσπαθούν να επιβιώσουν και τα καταφέρνουν δύσκολα. Ακόμα κι αν όλη τους η ζωή μοιάζει σχεδόν χαμένη, ένας διαρκής αγώνας, η γιορτή των Χριστουγέννων έρχεται και τους αγκαλιάζει με το πνεύμα τους δίνοντας τους ένα λόγο παραπάνω για να χαρούν τις γιορτές.
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη ,αυτός ο συνδυασμός καθαρεύουσας με καθημερινής και οι αναπάντεχες μικρές δόσεις χιούμορ ,παρουσιάζει με ζωντάνια όλους τους χαρακτήρες των νησιών. Θα διαβάσω σίγουρα κι άλλα έργα του μέσα στο 2020.
Το αγαπημένο μου διήγημα ήταν "η σταχτομαζώχτρα" γιατί εξυμνεί ανθρώπους που αν και έφυγαν και προχώρησαν προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ,δεν λησμόνησαν ποτέ και δε σταμάτησαν στιγμή να φροντίζουν αυτούς που έμειναν πίσω στην πατρίδα. Επίκαιρο και εύστοχο όσο δεν πάει!!!
5 αστέρια εννοείται :)
January 2, 2018
Ο Παπαδιαμάντης ήταν για μένα μια θολή ανάμνηση από τα σχολικά μου χρόνια, κι από το σχολείο (της 8χρονης κόρης) επέστρεψε στη ζωή μου σαν χριστουγεννιάτικη εργασία. Στην καθαρεύουσα, γιατί διάλεξα το βιβλίο από το εξώφυλλο και τη μυρωδιά και γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν είχα φαντασθεί ότι υπήρχε απόδοση στη νεοελληνική.
Ήταν μια πολύ, πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μου άρεσε ο τρόπος γραφής του, το κείμενο ρέει (ακόμα και για το 8χρονο!), στήνει πολύ παραστατικά τις σκηνές του και τους ανθρώπους και σε μεταφέρει σε άλλες, πιο δύσκολες, πιο απλές χριστουγεννιάτικες εποχές.
Ήταν μια πολύ, πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μου άρεσε ο τρόπος γραφής του, το κείμενο ρέει (ακόμα και για το 8χρονο!), στήνει πολύ παραστατικά τις σκηνές του και τους ανθρώπους και σε μεταφέρει σε άλλες, πιο δύσκολες, πιο απλές χριστουγεννιάτικες εποχές.
December 28, 2013
Ό,τι πρέπει λόγω ημερών... Βουτιά στο παρελθόν της παιδικής μας ηλικίας αλλά και μακροβούτι στη σκληρότητα της ζωής την περίοδο περί της δεκαετίας του 1860 με φόντο τη Σκιάθο. 11 διηγήματα που όλα λαμβάνουν χώρα παραμονές Χριστουγέννων. Τα αγαπημένα μου είναι τα 2 πρώτα με τη σειρά που τα αναφέρω:
1. Η Σταχομαζώχτρα: πόσο τραγικά προσπαθεί η θεια-Αχτίτσα να μεγαλώσει τα 2 της εγγόνια, το Γέρο και την Πατρώνα. Μέχρι που της έρχεται ένα γράμμα από την Αμερική από το ξενιτεμένο της παιδί με μια συναλλαγματική για 10 αγγλικές λίρες. Ένας Συριανός έμπορας σώζει τη γιαγιά από την παρ' ολίγο εκμετάλλευσή της από τον έμπορο του χωριού Μαργαρίτη (αλλιώς Φατσέα).
2. Ο Αμερικάνος: Ένας "ξένος" έρχεται στο νησί. Πρόκειται για το Γιάννη που επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια από την Αμερική για να προσκυνήσει το ερειπωμένο πατρικό του και να μάθει αν η μνηστή του τον περίμενε ή παντρεύτηκε άλλον. (Τον περίμενε...)
3. Το Χριστόψωμο: Η ιστορία μιας κακιάς πεθεράς, της γριάς Καντάκαινας, που άθελά της έγινε παιδοκτόνος. Η νύφη, αν και καλή και αγία, ήταν στείρα, οπότε η πεθερά βάλθηκε με το χριστόψωμο που ήταν δηλητηριασμένο να τη σκοτώσει. Το έφαγε, όμως, από λάθος ο γιος της...
4. Στο Χριστό στο Κάστρο: Δυο ξυλοκόποι αποκλείστηκαν χρονιάρες μέρες και 16 άτομα με πρωτοβουλία του παπα-Φραγκούλη ξεκίνησαν με αντίξοες καιρικές συνθήκες να σαλπάρουν, να τους βρουν και να λειτουργηθούν εκεί. Η φωτιά που άναψαν μπροστά στο ναό του Χριστού για να ζεσταθούν στάθηκε και η αιτία να σωθεί ένα πλοίο από τη φουσκοθαλασσιά και τον άνεμο...
5. Υπηρέτρα: Η 18χρονη Ουρανιώ περιμένει τον πατέρα της να επιστρέψει με τη βάρκα του, την Υπηρέτρα. Φήμες, όμως, λένε ότι αυτός πνίγηκε και το κορίτσι βαλαντώνει. Θαλασσινός αυτός από τα 12 του χρόνια όντως ναυάγησε αλλά σώθηκε από ένα τρεχαντήρι και επέστρεψε στην κόρη του...
6. Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη: Ο μαστρο-Παύλος, εκδιωγμένος από γυναίκα, πεθερά, παιδί και κουνιάδο πάει στην ταβέρνα να πιει ρούμι για να ζεσταθεί. Είναι οπαδός του ραχατιού, λεφτά δεν έχει, νοίκια χρωστάει αλλά στην επιθυμία του να φάει γαλοπούλα και να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του, παραπλανεί το παιδί που έφερε την παραγγελία γαλοπούλας στον κυρ Θανάση και η γαλοπούλα καταλήγει στο τσουκάλι του σπιτιού του. Και γαλοπούλα στο τέλος δεν έφαγε και λογίδριο για την κατάστασή του έλαβε από την κυρα-Στρατίνα τη σπιτονοικοκυρά του σπιτιού. Δρόμο και δουλειά!
7. Της Κοκκώνας το σπίτι: Το σπίτι που έχτιζε ο καπετάν Γιαννάκος για την καλή του δεν τελείωσε ποτέ γιατί αυτή πέθανε πριν το γάμο. Έγινε, λοιπόν, κάτι σα στοιχιωμένο σπίτι του χωριού. Ο Γιάννης ο Παλούκας ντύθηκε σαν καλικάντζαρος και με ορμητήριο το σπίτι της Κοκκώνας επιτίθετο στα παιδιά που γυρνούσαν από τα κάλαντα. Το κόλπο πέτυχε μόνο στην αρχή γιατί τα παιδιά στο τέλος τον κατάλαβαν και τον πήραν με τις πέτρες...
8. Το κρυφό Μανδράκι: Από τον μπαρμπα-Στάθη τον Γρούτσο περίμεναν οι άνθρωποι στο χωριό να φάνε αρνιά για τα Χριστούγεννα. Θα πήγαινε με τη βάρκα του και το γιο του το Στεφανή μέχρι την ακτή του Πηλίου και πίσω. Όμως, η κακοκαιρία δεν τους άφησε να πάνε μακριά. Κι έτσι βρήκαν καταφύγιο σε μιαν έρημη ακτή που ζούσε ο γερο-Ντανάκιας με την κόρη του. Χτύπησαν την πόρτα την ίδια ώρα που έλεγαν για καλικάντζαρους (ατμοσφαιρικό). Μιας και ο γέρος είχε και αρνιά, το "ταξίδι" δεν είχε και τόσο άδοξο τέλος...
9. Άνθος του Γιαλού: Ο Μάνος αποφάσισε μέσα στη νύχτα να βγει με τη βάρκα του να εντοπίσει ένα φως ακίνητο, στο οποίο δεν υπήρχε τίποτα τη μέρα. Άδικα, όμως, το φως, το οποίο το έβλεπε μόνο αυτός, συνεχώς απομακρυνόταν όσο το πλησίαζε. Ήταν άπιαστο. Ο Κόκογιας έριξε φως στο φως λέγοντας την ιστορία της προέλευσής του. Το Καλύβι της Λουλούδως (στο οποίο και έδενε τη βάρκα του ο Μάνος) ήταν στοιχιωμένο. Κάποτε εκεί ζούσε η όμορφη Λουλούδω. Ένα ξένο βασιλόπουλο την αγάπησε και της υποσχέθηκε ότι άμα νικήσει τους βαρβάρους, τη μέρα που θα γεννηθεί ο Χριστός θα γυρίσει για να τη στεφανωθεί. Το βασιλόπουλο, όμως, αιχμαλωτίστηκε. Η Λουλούδω εκεί που έκλαψε φύτρωσε το άνθος του γιαλού και η ψυχή του αγαπημένου της έρχεται τα Χριστούγεννα σα σπίθα για να φυλάξει τον όρκο του.
10. Τ'Μπούφ' του Π'λι: Ο καπετάν Στέφος είχε πάντα την τύχη με το μέρος του. Όλα του έρχονταν βολικά. Από μικρό τον φώναζαν μάπα και ως μεγάλο μπούφο. Όλες οι επιχειρήσεις του Στέφου του πήγαιναν σαν το στόμα του μπούφου. Ο μπούφος επειδή είναι ανίκανος να κυνηγάει στέκεται με ανοιχτό το στόμα και τα άλλα πουλιά μπερδεύονται από την μαυρίλα και πέφτουν μέσα του. Ένας ζωγράφος απεικόνισε πάνω ��το κατάρτι μιας σκούνας ένα ανθρωπόμορφο μπούφο, με ηλίθιο χαμόγελο και στόμα που έχασκε σαν Άδης...Ο καπετάν Στεφος τον επαίνεσε...
11. Ο Χαραμάδος: Δυστυχισμένη χρονιά έπεσε στους χωρικούς εκείνα τα Χριστούγεννα χωρίς τρόφιμα, κρασί, ψόφια ζώα και τρομερό κρύο. Ευτυχώς, όμως, γι αυτούς που η Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης τα τσούγκρισε με τον καπετάν Ηρακλή όταν την πρηγούμενη χρονιά είχε επιμείνει ένας εβραίος υπάλληλός του να ξεφορτώσει τα εμπορεύματα Σάββατο και τώρα δεν τον άφηναν να αράξει καθόλου. Ώσπου ο άνεμος τον έφερε σε κείνο το ��όρειο θαλασσοδαρμένο χωριό και όπου ξεφόρτωσε τυριά κρέατα και κρασιά και οι άνθρωποι έκαναν καλά Χριστούγεννα...
1. Η Σταχομαζώχτρα: πόσο τραγικά προσπαθεί η θεια-Αχτίτσα να μεγαλώσει τα 2 της εγγόνια, το Γέρο και την Πατρώνα. Μέχρι που της έρχεται ένα γράμμα από την Αμερική από το ξενιτεμένο της παιδί με μια συναλλαγματική για 10 αγγλικές λίρες. Ένας Συριανός έμπορας σώζει τη γιαγιά από την παρ' ολίγο εκμετάλλευσή της από τον έμπορο του χωριού Μαργαρίτη (αλλιώς Φατσέα).
2. Ο Αμερικάνος: Ένας "ξένος" έρχεται στο νησί. Πρόκειται για το Γιάννη που επιστρέφει μετά από είκοσι χρόνια από την Αμερική για να προσκυνήσει το ερειπωμένο πατρικό του και να μάθει αν η μνηστή του τον περίμενε ή παντρεύτηκε άλλον. (Τον περίμενε...)
3. Το Χριστόψωμο: Η ιστορία μιας κακιάς πεθεράς, της γριάς Καντάκαινας, που άθελά της έγινε παιδοκτόνος. Η νύφη, αν και καλή και αγία, ήταν στείρα, οπότε η πεθερά βάλθηκε με το χριστόψωμο που ήταν δηλητηριασμένο να τη σκοτώσει. Το έφαγε, όμως, από λάθος ο γιος της...
4. Στο Χριστό στο Κάστρο: Δυο ξυλοκόποι αποκλείστηκαν χρονιάρες μέρες και 16 άτομα με πρωτοβουλία του παπα-Φραγκούλη ξεκίνησαν με αντίξοες καιρικές συνθήκες να σαλπάρουν, να τους βρουν και να λειτουργηθούν εκεί. Η φωτιά που άναψαν μπροστά στο ναό του Χριστού για να ζεσταθούν στάθηκε και η αιτία να σωθεί ένα πλοίο από τη φουσκοθαλασσιά και τον άνεμο...
5. Υπηρέτρα: Η 18χρονη Ουρανιώ περιμένει τον πατέρα της να επιστρέψει με τη βάρκα του, την Υπηρέτρα. Φήμες, όμως, λένε ότι αυτός πνίγηκε και το κορίτσι βαλαντώνει. Θαλασσινός αυτός από τα 12 του χρόνια όντως ναυάγησε αλλά σώθηκε από ένα τρεχαντήρι και επέστρεψε στην κόρη του...
6. Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη: Ο μαστρο-Παύλος, εκδιωγμένος από γυναίκα, πεθερά, παιδί και κουνιάδο πάει στην ταβέρνα να πιει ρούμι για να ζεσταθεί. Είναι οπαδός του ραχατιού, λεφτά δεν έχει, νοίκια χρωστάει αλλά στην επιθυμία του να φάει γαλοπούλα και να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του, παραπλανεί το παιδί που έφερε την παραγγελία γαλοπούλας στον κυρ Θανάση και η γαλοπούλα καταλήγει στο τσουκάλι του σπιτιού του. Και γαλοπούλα στο τέλος δεν έφαγε και λογίδριο για την κατάστασή του έλαβε από την κυρα-Στρατίνα τη σπιτονοικοκυρά του σπιτιού. Δρόμο και δουλειά!
7. Της Κοκκώνας το σπίτι: Το σπίτι που έχτιζε ο καπετάν Γιαννάκος για την καλή του δεν τελείωσε ποτέ γιατί αυτή πέθανε πριν το γάμο. Έγινε, λοιπόν, κάτι σα στοιχιωμένο σπίτι του χωριού. Ο Γιάννης ο Παλούκας ντύθηκε σαν καλικάντζαρος και με ορμητήριο το σπίτι της Κοκκώνας επιτίθετο στα παιδιά που γυρνούσαν από τα κάλαντα. Το κόλπο πέτυχε μόνο στην αρχή γιατί τα παιδιά στο τέλος τον κατάλαβαν και τον πήραν με τις πέτρες...
8. Το κρυφό Μανδράκι: Από τον μπαρμπα-Στάθη τον Γρούτσο περίμεναν οι άνθρωποι στο χωριό να φάνε αρνιά για τα Χριστούγεννα. Θα πήγαινε με τη βάρκα του και το γιο του το Στεφανή μέχρι την ακτή του Πηλίου και πίσω. Όμως, η κακοκαιρία δεν τους άφησε να πάνε μακριά. Κι έτσι βρήκαν καταφύγιο σε μιαν έρημη ακτή που ζούσε ο γερο-Ντανάκιας με την κόρη του. Χτύπησαν την πόρτα την ίδια ώρα που έλεγαν για καλικάντζαρους (ατμοσφαιρικό). Μιας και ο γέρος είχε και αρνιά, το "ταξίδι" δεν είχε και τόσο άδοξο τέλος...
9. Άνθος του Γιαλού: Ο Μάνος αποφάσισε μέσα στη νύχτα να βγει με τη βάρκα του να εντοπίσει ένα φως ακίνητο, στο οποίο δεν υπήρχε τίποτα τη μέρα. Άδικα, όμως, το φως, το οποίο το έβλεπε μόνο αυτός, συνεχώς απομακρυνόταν όσο το πλησίαζε. Ήταν άπιαστο. Ο Κόκογιας έριξε φως στο φως λέγοντας την ιστορία της προέλευσής του. Το Καλύβι της Λουλούδως (στο οποίο και έδενε τη βάρκα του ο Μάνος) ήταν στοιχιωμένο. Κάποτε εκεί ζούσε η όμορφη Λουλούδω. Ένα ξένο βασιλόπουλο την αγάπησε και της υποσχέθηκε ότι άμα νικήσει τους βαρβάρους, τη μέρα που θα γεννηθεί ο Χριστός θα γυρίσει για να τη στεφανωθεί. Το βασιλόπουλο, όμως, αιχμαλωτίστηκε. Η Λουλούδω εκεί που έκλαψε φύτρωσε το άνθος του γιαλού και η ψυχή του αγαπημένου της έρχεται τα Χριστούγεννα σα σπίθα για να φυλάξει τον όρκο του.
10. Τ'Μπούφ' του Π'λι: Ο καπετάν Στέφος είχε πάντα την τύχη με το μέρος του. Όλα του έρχονταν βολικά. Από μικρό τον φώναζαν μάπα και ως μεγάλο μπούφο. Όλες οι επιχειρήσεις του Στέφου του πήγαιναν σαν το στόμα του μπούφου. Ο μπούφος επειδή είναι ανίκανος να κυνηγάει στέκεται με ανοιχτό το στόμα και τα άλλα πουλιά μπερδεύονται από την μαυρίλα και πέφτουν μέσα του. Ένας ζωγράφος απεικόνισε πάνω ��το κατάρτι μιας σκούνας ένα ανθρωπόμορφο μπούφο, με ηλίθιο χαμόγελο και στόμα που έχασκε σαν Άδης...Ο καπετάν Στεφος τον επαίνεσε...
11. Ο Χαραμάδος: Δυστυχισμένη χρονιά έπεσε στους χωρικούς εκείνα τα Χριστούγεννα χωρίς τρόφιμα, κρασί, ψόφια ζώα και τρομερό κρύο. Ευτυχώς, όμως, γι αυτούς που η Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης τα τσούγκρισε με τον καπετάν Ηρακλή όταν την πρηγούμενη χρονιά είχε επιμείνει ένας εβραίος υπάλληλός του να ξεφορτώσει τα εμπορεύματα Σάββατο και τώρα δεν τον άφηναν να αράξει καθόλου. Ώσπου ο άνεμος τον έφερε σε κείνο το ��όρειο θαλασσοδαρμένο χωριό και όπου ξεφόρτωσε τυριά κρέατα και κρασιά και οι άνθρωποι έκαναν καλά Χριστούγεννα...
December 24, 2020
Ωραίες ιστορίες που σε μεταφέρουν στον 19ο αιώνα στην επαρχία. Αν εξαιρέσουμε τις 2-3 που είχαν άδοξο τέλος, οι υπόλοιπες ταιριάζουν στο Χριστουγιεννιάτικο κλίμα.
February 27, 2024
Οι ιστορίες αγγίζουν την καρδιά μας και μας συγκινούν.
Είναι διαφορετικό από τα βιβλία που συνήθως διαβάζουμε σήμερα αλλά αξίζει να του δώσουμε μια ευκαιρία.
Ολόκληρη η άποψή μου στην ιστοσελίδα μου.
https://www.eleannasdiary.gr/xristoug...
Είναι διαφορετικό από τα βιβλία που συνήθως διαβάζουμε σήμερα αλλά αξίζει να του δώσουμε μια ευκαιρία.
Ολόκληρη η άποψή μου στην ιστοσελίδα μου.
https://www.eleannasdiary.gr/xristoug...
January 2, 2020
Αν και στην δημοτική προσαρμοσμένα, τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη είναι απαράμιλλα... Δεν υπάρχουν Χριστούγεννα δίχως Στον Χριστό στο Κάστρο....
February 11, 2025
Dacă sunteți în căutarea unui ADVENT CALENDAR cu povești, această carte e ceea ce căutați! 24 de povestiri extraordinare, într-o singură carte. Oare ce poate fi mai frumos?
December 28, 2020
Λίγο πριν ή λίγο μετά τα Χριστούγεννα, εντός του Δωδεκαμέρου, με χιονόπτωση, φουρτούνα και μαινόμενους βοριάδες, συνήθως τη νύχτα (στο λυκόφως, στο μεσονύχτι ή στο λυκαυγές), νοικοκυρές, ψαράδες, βαρκάρηδες, καφενόβιοι και παιδιά που τραγουδούν τη γέννηση του Θείου βρέφους αγωνίζονται σε πείσμα του εαυτού και των καιρών τους. Ιστορίες αγάπης αλλά και μοχθηρίας, ανάμεσα στη στέρηση και την ολιγάρκεια, την υπομονή και την παραίτηση, αποτυπώνουν -ανοίγοντας τη συνείδηση των χαρακτήρων- την αγωνία της επιβίωσης, την υποδοχή του θανάτου και την εναπόθεση της ελπίδας στην ουράνια παρέμβαση που μαλακώνει τη σκληρότητα των δεσμών και το αβίωτο του βίου. Το Χριστόψωμο, η Σταχομαζώχτρα, η Ντελησυφέρω, ο Αμερικάνος και η ακολουθία στο Χριστό στο Κάστρο μεταφέρουν συμπυκνώνοντας αριστουργηματικά τον Πολιτισμό εις το Χωρίον.
January 25, 2022
Papadiamantis bu kitabında, kendi memleketi Skiathos’ta, kar fırtınası esnasında geçen bir noeli anlatıyor. Ne alıştığımız Ege hikâyelerine ne de benzerlerini duyduğumuz Noel hikâyelerine benziyor. Orijinal ismi “Sto Kristo sto kastro” yani “Kaledeki Hz. İsa Kilisesi’e doğru” olan öyküde, bir kar fırtınası sebebiyle adanın kuzeyinde mahsur kalmış köylülerini kurtarmak için yola çıkan bir papaz, ona eşlik eden bir kaptan ve de bir grup insanın başından geçen o inanılmaz yolculuk anlatılıyor. Direkt bir mucizeden bahsediliyor olmasa da, okurken ister istemez kalbindeki inançla “Kim bilir…” diye düşüncelere dalıyor insan...
December 26, 2020
Με δυσκόλεψε λίγο η γλώσσα, έκανε την ανάγνωση πιο αργή, αλλά το απόλαυσα. Είναι μια υπέροχη σειρά από φωτογραφίες της Ελλάδας του Παπαδιαμάντη, με μοναδικά ψυχογραφήματα. Το διάβασα πριν τα Χριστούγεννα και με έβαλε μοναδικό τρόπο στο πνεύμα της γιορτής, σε μια ιδιαίτερη χρόνια όπως αυτή που ζούμε.
December 24, 2019
The world is unfair...too sad for Christmas time
January 10, 2023
Λατρεμένος Παπαδιαμάντης! Τα διηγήματα αυτά τα άκουσα σε audiobook τις μέρες αυτές των εορτών, η καλύτερη συντροφιά στις μετακινήσεις μου!
December 10, 2024
This is a genre of writing missing today; engaging yet spiritual.
December 28, 2017
Χαρακτήρες μιας μικρής νησιωτικής κοινωνίας στην Ελλάδα του 19ου αιώνα προσπαθούν να επιβιώσουν και τα καταφέρνουν δύσκολα. Ακόμα κι αν όλη τους η ζωή μοιάζει σχεδόν χαμένη, ένας διαρκής αγώνας, η γιορτή των Χριστουγέννων έρχεται να φέρει ένα μικρό θαύμα στη ζωή καθενός από τους πρωταγωνιστές.
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, αυτός ο συνδυασμος μιας καθαρεύουσας με χιούμορ και δεικτικότητα και μιας ολοζώντανης τοπικής διαλέκτου, ζωντανεύει το νησί και τους χαρακτήρες.
Και μόνο για αυτή την γλώσσα και την αισιοδοξία που φέρνει κάθε διήγημα αξίζει να διαβάσει κάνεις το βιβλίο, κι ας μην είναι Χριστούγεννα.
Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη, αυτός ο συνδυασμος μιας καθαρεύουσας με χιούμορ και δεικτικότητα και μιας ολοζώντανης τοπικής διαλέκτου, ζωντανεύει το νησί και τους χαρακτήρες.
Και μόνο για αυτή την γλώσσα και την αισιοδοξία που φέρνει κάθε διήγημα αξίζει να διαβάσει κάνεις το βιβλίο, κι ας μην είναι Χριστούγεννα.
August 15, 2017
15 χριστουγεννιάτικα διηγήματα συνδεδεμένα με τον θάνατο το χιόνι την θάλασσα τις ανθρώπινες αδυναμίες και την θεία ελπίδα που μόνο ο Παπαδιαμάντης μπορεί να συνδιάσει. Η γλώσσα υψηλού επιπέδου με πολλούς ιδιωματισμούς της Σκιάθου.
August 17, 2011
Lovely and unique stories!
May 4, 2014
Ωραιότατα, γιορτινά, απλά, παιδικά διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Πολλές μικρές, ιστορίες δημοσιευμένες σε διάφορά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής συγκεντρώνονται σε ένα βιβλίο.
December 22, 2015
Τα 'Σκιαθίτικα' διηγήματα είναι καταπληκτικά, σε αντίθεση με τα 'Αθηναΐκά'
Displaying 1 - 26 of 26 reviews