What do you think?
Rate this book
داها
رمان «داها» مرور دوران کودکی است، دورانی که برای «غازا»، شخصیت اصلی رمان، شیرینی و سادگیاش را، پیچیده در رنجهای بیشمار و بیدلیل، از دست داد.
غازا هنوز سنی نداشت که جهان پیشرویش جلوههایی از ناامیدی و بیرحمی نشان داد. او، بدون آنکه خودش بخواهد، میان روزهایی قرار گرفت که هنوز قدرتی برای تغییر آنها نداشت و از تکرار هر روزهٔ آنهمه ستم میترسید. او در ساحل دریایی زندگی میکرد که محل فرار و عبور غیرقانونی مهاجران بود. به همین دلیل شاهد اتفاق هولناک قاچاق انسان و همینطور چیزهایی بود که پیرامون این ماجرا میچرخید. غازا تمام تلخیها را میدید و نمیتوانست چیزی بگوید.
در بخشهایی از داستان، مهربانی و معصومیت کودکانهاش، تبدیل به نقطهٔ امنی میشد که مهاجران را تسلی میبخشید. او برای آوارگان غذا میآورد و حواسش را به دغدغههای آنها میداد. به آنها گوش میسپرد و برای زندگی ازدسترفتهشان غمگین میشد. مهاجران که از فقر و جنگ و بیپناهی میگریختند، هر کدام سرنوشت تلخ خود را داشتند. غازا گاه آن سرنوشتهای عجیب و اندوهبار را میشنید و در تضاد با جهان معصومانهٔ کودکانهاش، بیشتر از قبل در خود فرو میرفت و باورهایش تغییر میکردند.
او، که خود را همکار پدرش میدانست، راوی سرگذشتهایی است که برایش باورناپذیر ماندند.
هاکان گوندای در سال ۲۰۰۰ اولین رمانش را به نام «کینیاس و کایرا» نوشت و با این رمان در مسیر ادبیات زیرزمینی ترکیه گام برداشت. او گویی دریچهای تازه به جهان ادبیات ترکیه گشود.
بعد از آن گوندای بهمرور زبان و لحن خاص خودش را یافت و در نوشتههایش اغلب خشونت و سختی کلمات، پیچیده در احساسات متفاوت انسانی، به چشم میخورد. او جهانی متفاوت در دل بیرحمیها میسازد که در آن اتفاقها میتوانند در کنار وحشت، زیبایی عجیبی هم بیافرینند. رمان داها در سال ۲۰۱۳ منتشر شد و در سال ۲۰۱۵ برنده جایزه «مدیسی فرانسه» شد.
گوندای در سال ۱۹۷۶ متولد شد و به دلیل شغل پدر و شرایط زندگیاش در گذشته، با زبانهای دیگر بهویژه زبان فرانسه آشنایی کامل دارد. آشنایی او با نویسندگان و ادبیات فرانسه، انگار برایش تجربهای بینظیر بود، چرا که با «لویی فردینان سلین»، این نویسندهٔ توانای فرانسوی، آشنا شد و خیلی زود خود را تحتتأثیر او یافت.
رنجی که همیشه مهاجران و آوارگان جنگزده از بیپناهی میبرند، تنهایی عمیق انسان که با سرگردانی همراه میشود و معلق بودنِ مدام، میان مرگ و زندگی، از مضامین اصلی رمانهای هاکان گوندای است.
او به خوبی دست بر نقطهای میگذارد که احساسات خواننده در جهانی خالی از رؤیا و امید و در مرور خاطراتی یکدست سیاهوسفید، برانگیخته شود و قصه را تا پایان دنبال کند.
غازا هنوز سنی نداشت که جهان پیشرویش جلوههایی از ناامیدی و بیرحمی نشان داد. او، بدون آنکه خودش بخواهد، میان روزهایی قرار گرفت که هنوز قدرتی برای تغییر آنها نداشت و از تکرار هر روزهٔ آنهمه ستم میترسید. او در ساحل دریایی زندگی میکرد که محل فرار و عبور غیرقانونی مهاجران بود. به همین دلیل شاهد اتفاق هولناک قاچاق انسان و همینطور چیزهایی بود که پیرامون این ماجرا میچرخید. غازا تمام تلخیها را میدید و نمیتوانست چیزی بگوید.
در بخشهایی از داستان، مهربانی و معصومیت کودکانهاش، تبدیل به نقطهٔ امنی میشد که مهاجران را تسلی میبخشید. او برای آوارگان غذا میآورد و حواسش را به دغدغههای آنها میداد. به آنها گوش میسپرد و برای زندگی ازدسترفتهشان غمگین میشد. مهاجران که از فقر و جنگ و بیپناهی میگریختند، هر کدام سرنوشت تلخ خود را داشتند. غازا گاه آن سرنوشتهای عجیب و اندوهبار را میشنید و در تضاد با جهان معصومانهٔ کودکانهاش، بیشتر از قبل در خود فرو میرفت و باورهایش تغییر میکردند.
او، که خود را همکار پدرش میدانست، راوی سرگذشتهایی است که برایش باورناپذیر ماندند.
هاکان گوندای در سال ۲۰۰۰ اولین رمانش را به نام «کینیاس و کایرا» نوشت و با این رمان در مسیر ادبیات زیرزمینی ترکیه گام برداشت. او گویی دریچهای تازه به جهان ادبیات ترکیه گشود.
بعد از آن گوندای بهمرور زبان و لحن خاص خودش را یافت و در نوشتههایش اغلب خشونت و سختی کلمات، پیچیده در احساسات متفاوت انسانی، به چشم میخورد. او جهانی متفاوت در دل بیرحمیها میسازد که در آن اتفاقها میتوانند در کنار وحشت، زیبایی عجیبی هم بیافرینند. رمان داها در سال ۲۰۱۳ منتشر شد و در سال ۲۰۱۵ برنده جایزه «مدیسی فرانسه» شد.
گوندای در سال ۱۹۷۶ متولد شد و به دلیل شغل پدر و شرایط زندگیاش در گذشته، با زبانهای دیگر بهویژه زبان فرانسه آشنایی کامل دارد. آشنایی او با نویسندگان و ادبیات فرانسه، انگار برایش تجربهای بینظیر بود، چرا که با «لویی فردینان سلین»، این نویسندهٔ توانای فرانسوی، آشنا شد و خیلی زود خود را تحتتأثیر او یافت.
رنجی که همیشه مهاجران و آوارگان جنگزده از بیپناهی میبرند، تنهایی عمیق انسان که با سرگردانی همراه میشود و معلق بودنِ مدام، میان مرگ و زندگی، از مضامین اصلی رمانهای هاکان گوندای است.
او به خوبی دست بر نقطهای میگذارد که احساسات خواننده در جهانی خالی از رؤیا و امید و در مرور خاطراتی یکدست سیاهوسفید، برانگیخته شود و قصه را تا پایان دنبال کند.
480 pages, Paperback
First published January 1, 2013
190 people are currently reading
4028 people want to read
About the author
Hakan Günday
24 books1,201 followersHakan Günday was born in Rhodes in 1976. He finished his primary education in Brussels. After attending Ankara Tevfik Fikret High School, he studied at the Department of French Translator in the Faculty of Literature of Hacettepe University. He then transferred to Université Libre de Bruxelles. Günday continued his study in the Faculty of Political Sciences at Ankara University. He published his first novel, Kinyas ve Kayra, in 2000.
He is also a playwright and working in cooperation with DOT company- İstanbul (http://go-dot.org/).
His play Mandrel did its premiere at the 17th International İstanbul Theatre Festival (2010). (http://tiyatro.iksv.org/en/program/27)
He is also a playwright and working in cooperation with DOT company- İstanbul (http://go-dot.org/).
His play Mandrel did its premiere at the 17th International İstanbul Theatre Festival (2010). (http://tiyatro.iksv.org/en/program/27)
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 329 reviews
August 1, 2023
در رمان داها هاکان گوندای کوشیده که به عمق تاریک جامعه پرداخته و و موضوعاتی مانند فقر، خشونت، رنج ، غم ، مشکلات خانوادگی ، فساد و قاچاق انسان و اثرات آن بر زندگی انسان از نوجوانی را بررسی کند . .قهرمان داستان او که در یک روستای کوچک ترکیه در نزدیکی مرز سوریه رخ داده غازا، پسرنوجوانی است که در دنیای قاچاق انسان، فحشا ، قتل ، دروغ و خلافهای بسیار دیگر بزرگ می شود .
با پیشرفت داستان، غازا به طور فزاینده ای درگیر حرفه غیر قانونی پدرش می شود که گرچه تقریبا بیشتر فعالیت های غیر مجاز را شامل می شده اما مهارت و چیرگی پدر را باید در سازماندهی عملیات قاچاق انسان دانست . گوندای تلاش کرده تصویری تکان دهنده و البته دلخراش از بحران پناهجویان و آوارگان سوری نشان داده و پیامدهای ویرانگر درگیری سوریه را بر زندگی افرادی که مستقیماً تحت تأثیر قرار گرفته اند را برجسته کند .
داها چهار فصل دارد که هر فصل با عنوانی از یک تکنیک از چهار تکنیک اصلی نقاشی در دوران رنسانس نامگذاری شده. نویسنده کوشیده این چهار تکنیک که اسفوماتو، کانگیاته، کیاروسکورو و یونیون نام دارد را در ارتباط تکنیکی و مفهومی با فصل مورد نظر قرار دهد و این گونه یک تصویر کلی برای مخاطب پدید آورد .
گوندای هر بلایی که خواسته و یا توانسته بر غازا آورده ، تجاوز ، زندگی در دارالتادیب ، اعتیاد ، دیوانگی و تیمارستان .همین امر سبب شده که غازا به سرعت از قهرمان به ضد قهرمان تبدیل شده و همدلی خواننده را از دست بدهد . در حقیقت غازا ، معصومیت خود را چنان از دست می دهد که گویی هیچ وقت خیری در او وجود نداشته و او همواره شر بوده است . غازا نگون بخت همواره میان خیر و شر ، زندگی و مرگ ، سرگردان و حیران است .
گرچه گوندای کوشیده با طرح موضوعاتی مانند مهاجرت و قاچاق انسان ، بخشی از تاریخ پر رنج خاورمیانه و مردمانش و تلاش ستودنی آنان را برای بقا بیان کند اما کتاب او را به سختی می توان دارای خط داستانی مشخص دانست . هدف و منظور نویسنده را بیشتر باید مسائل فلسفی و یافتن پاسخی برای آنان دانست تا چرایی مهاجرت و یا قاچاق انسان .
داها را باید کتابی پرحرف دانست ، پر حرفی راوی داستان که گاهی تبدیل به وراجی هم شده ، پس از چندی لطف خود را از دست داده و تا پایان داستان برای خواننده تکراری ، خسته کننده و شاید هم آزاردهنده می شود . همین طور داها کتابی خشن ، با زبانی تلخ و گزنده است و گوندای ابایی از بیان خشونت ، تجاوز و دیگر صحنه های آزار دهنده نداشته است .
هاکان گوندای را باید نویسنده ای با سبک و روشی خاص دانست که شیوه نوشتن او طرفداران زیادی هم به ویژه درترکیه دارد .
داها را هم باید کتابی خاص دانست که طرفداران زیادی پیدا کرده و به سرعت به کتابی محبوب تبدیل شده ، تا جایی که فیلمی از آن هم ساخته شد ، با این حال، خواندن این کتاب برای کسانی که به سبک نوشتاری گوندای علاقهای ندارند، کار سختی خواهد بود
با پیشرفت داستان، غازا به طور فزاینده ای درگیر حرفه غیر قانونی پدرش می شود که گرچه تقریبا بیشتر فعالیت های غیر مجاز را شامل می شده اما مهارت و چیرگی پدر را باید در سازماندهی عملیات قاچاق انسان دانست . گوندای تلاش کرده تصویری تکان دهنده و البته دلخراش از بحران پناهجویان و آوارگان سوری نشان داده و پیامدهای ویرانگر درگیری سوریه را بر زندگی افرادی که مستقیماً تحت تأثیر قرار گرفته اند را برجسته کند .
داها چهار فصل دارد که هر فصل با عنوانی از یک تکنیک از چهار تکنیک اصلی نقاشی در دوران رنسانس نامگذاری شده. نویسنده کوشیده این چهار تکنیک که اسفوماتو، کانگیاته، کیاروسکورو و یونیون نام دارد را در ارتباط تکنیکی و مفهومی با فصل مورد نظر قرار دهد و این گونه یک تصویر کلی برای مخاطب پدید آورد .
گوندای هر بلایی که خواسته و یا توانسته بر غازا آورده ، تجاوز ، زندگی در دارالتادیب ، اعتیاد ، دیوانگی و تیمارستان .همین امر سبب شده که غازا به سرعت از قهرمان به ضد قهرمان تبدیل شده و همدلی خواننده را از دست بدهد . در حقیقت غازا ، معصومیت خود را چنان از دست می دهد که گویی هیچ وقت خیری در او وجود نداشته و او همواره شر بوده است . غازا نگون بخت همواره میان خیر و شر ، زندگی و مرگ ، سرگردان و حیران است .
گرچه گوندای کوشیده با طرح موضوعاتی مانند مهاجرت و قاچاق انسان ، بخشی از تاریخ پر رنج خاورمیانه و مردمانش و تلاش ستودنی آنان را برای بقا بیان کند اما کتاب او را به سختی می توان دارای خط داستانی مشخص دانست . هدف و منظور نویسنده را بیشتر باید مسائل فلسفی و یافتن پاسخی برای آنان دانست تا چرایی مهاجرت و یا قاچاق انسان .
داها را باید کتابی پرحرف دانست ، پر حرفی راوی داستان که گاهی تبدیل به وراجی هم شده ، پس از چندی لطف خود را از دست داده و تا پایان داستان برای خواننده تکراری ، خسته کننده و شاید هم آزاردهنده می شود . همین طور داها کتابی خشن ، با زبانی تلخ و گزنده است و گوندای ابایی از بیان خشونت ، تجاوز و دیگر صحنه های آزار دهنده نداشته است .
هاکان گوندای را باید نویسنده ای با سبک و روشی خاص دانست که شیوه نوشتن او طرفداران زیادی هم به ویژه درترکیه دارد .
داها را هم باید کتابی خاص دانست که طرفداران زیادی پیدا کرده و به سرعت به کتابی محبوب تبدیل شده ، تا جایی که فیلمی از آن هم ساخته شد ، با این حال، خواندن این کتاب برای کسانی که به سبک نوشتاری گوندای علاقهای ندارند، کار سختی خواهد بود
September 25, 2022
YouTube kitap kanalımda Hakan Günday'ın bütün kitapları ve kitaplarını okuma sırası hakkında bilgi edinebilirsiniz:
https://youtu.be/uqCotb6in_0
Nere kaçarsan kaç felek bulur kaçanı
Kitlidir ambarlar sanki insan kapanı. *
Peyk
Hakan Günday'ın kitaplarında ön söz bulunmaz, çünkü hayatın da bir ön sözü yoktur.
SFUMATO
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Renk ve tonların buharlaşarak birbirine karışmasını ve böylece konturların görünmez olmasını sağlayan, buğulu bir gölgelemeyi ifade eder. Çoğunlukla aydınlıktan karanlığa geçişlerde kullanılır.
Doğup büyümeyi, ebeveynlerimizi, yaşayacağımız o ilk evi seçemediğimiz o ilk anda anamızın rahminden çıkarken karanlıktan aydınlığa doğru yol aldığımızı sanırdık. Aydınlık bir kariyerin, şanslı bir coğrafyanın ve yaşam şartlarının bizi beklediğini düşünürdük. Fakat karanlık tarafta kalmayı tercih edenler için Yin-Yang'daki Yang kelimesi hiçbir şey ifade etmezdi. Çünkü insanın o ilk anındaki karanlıktan aydınlığa doğru atılış, hayatın içinde aydınlıktan karanlığa doğru bir Sfumato olarak tezahür edebilirdi. Renk ve tonlar gibi mülteciler, evsizler, ardında pek çok insan bırakan canlar da buharlaşarak birbirine karışır, bir nevi görünmezlik kumaşına bürünürlerdi.
CANGIANTE
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Gölgelendirme sırasında bir rengin daha açık ya da daha koyu tonuna gidilemediği ya da gidilmesinin tercih edilmediği durumlarda farklı bir renge geçişi ifade eder. Ani bir renk değişimidir.
Hayatta çoğu zaman hangi yolun doğru ya da yanlış olduğu bize söylenmeden çeşitli seçimlerle başbaşa bırakılırdık. Daha açık insan ilişkilerine ya da daha koyu, yoğun meslek hayatlarına gitmeyi tercih etmediğimiz durumlarda da ani bir renk değişimi ihtiyacı duyardık. Ani renk değişimi yaşadığımız o geçiş aşamalarında, sınırsız itaat sorgulamalarını, kimlik ve benliğimizin arayışını, zorunlu seçimler yerine kendimizle başbaşa kalabilmeyi öğrenirdik.
Baş karakter Gaza, mağara, hastane, yurt, Cambridge hayali derken Gölbaşı'nda başka bir psikoterapi hastanesinde ani renk değişimlerinde gözlerini açarken, bizler de her günkü gibi klasik beyaz yakalar olarak gözlerimizi aynı renkte kalmaya mahsur kalmaya adanmış bir dünyaya açardık. Cangiante bizim sığ ve hedonist hayatlarımızı anlatan bir teknik değildi.
CHIAROSCURO
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Aydınlık ve karanlığın, olabildiğince vurgulanarak, keskin biçimde birbirinden ayrılışını ifade eder. Işık ile gölge arasındaki zıtlığın öne çıkarılması, üçüncü bir boyut vererek biçimlere hacim kazandırma amacını taşır.
Bazen yaşanmış olanlarla, yaşanacak olanlarımız arasındaki o keskin ayrımı fark ettiğimiz anlara tanıklık ederdik, böyle anlarda zaman skalasında tam olarak bir tahta kurdu taklidi yapardık. İleri, geri, ileri, geri... Işık ve gölgenin keskin ayrımı gibi, psikolojimize iyi ve kötü gelen olgulardan beslendiğimizin idrakine varınca bu sefer hayattaki rolümüzün de bilincine varırdık, bu da bir üçüncü boyut olan kimliğimizin hayattaki hacmini belirlerdi. Böylece Cangiante'deki kararsızlık Chiaroscuro'da yerini net ve kesin ayrımlarla birlikte kimlik arayışının, ışık ve gölge Mostar şehrinin iki yakası olarak düşünüldüğünde Mostar Köprüsü'nün bulunma zorunluluğu kadar bizi hayattaki üçüncü boyutluluğumuzun farkına vardırırdı. Çünkü ışık ve gölgeyi birleştirmenin insani yolu aynı aydınlık ve karanlığın ilişkisi gibi bizden geçerdi.
UNIONE
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Sfumato'da olduğu gibi, renk ve tonlar, buharlaşarak birbirine karışır. Ancak, Sfumato'dan farklı olarak, kullanılan renk ve tonlar daima parlak ve canlıdır.
O kadar yaşam gailesine rağmen yine de yaşanmış olan ve yaşanacak olanlarımız buharlaşmaktan kendini kurtaramazdı. Kullanılan renk ve tonların parlak ve canlı olması gibi, Unione, artık istediğini elde etmişlik ve silik, amaçsız, birilerinin boyunduruğunda olmayan renklerin oluşturduğu bir kimlik oluşturulduğunu ifade ederdi, her şeye rağmen.
Rönesans, gerek sanatta gerekse mimaride insan proporsiyonlarının baz alındığı, Ortaçağ'ın aristokrasiyi besleyen fikirlerine karşı getirilen bir eleştiri kültürüydü. Ortaçağ Miraç Çağrı Aktaş, Hikmet Anıl Öztekin, Nilgün Bodur'du. Edebi Rönesans ise yaşadığını inkar etmeyeni yazabilmeyi başaran, anlatacağı bir şeylerin her zaman olacağı, bilinmeyen, önemsenmeyen insanların karanlıkta kalmış hayatlarına edebi bir fener tutan Hakan Günday sayesinde daha insani bir proporsiyon kazanıyordu.
Kitap bitti, kapağı kapandı, akıldan geçen milyon tane düşünce ve son cümleden sonra ağzımdan çıkan tek kelime: "Daha?"
*Epigrafta bahsi geçen şarkı : https://www.youtube.com/watch?v=v86NT...
https://youtu.be/uqCotb6in_0
Nere kaçarsan kaç felek bulur kaçanı
Kitlidir ambarlar sanki insan kapanı. *
Peyk
Hakan Günday'ın kitaplarında ön söz bulunmaz, çünkü hayatın da bir ön sözü yoktur.
SFUMATO
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Renk ve tonların buharlaşarak birbirine karışmasını ve böylece konturların görünmez olmasını sağlayan, buğulu bir gölgelemeyi ifade eder. Çoğunlukla aydınlıktan karanlığa geçişlerde kullanılır.
Doğup büyümeyi, ebeveynlerimizi, yaşayacağımız o ilk evi seçemediğimiz o ilk anda anamızın rahminden çıkarken karanlıktan aydınlığa doğru yol aldığımızı sanırdık. Aydınlık bir kariyerin, şanslı bir coğrafyanın ve yaşam şartlarının bizi beklediğini düşünürdük. Fakat karanlık tarafta kalmayı tercih edenler için Yin-Yang'daki Yang kelimesi hiçbir şey ifade etmezdi. Çünkü insanın o ilk anındaki karanlıktan aydınlığa doğru atılış, hayatın içinde aydınlıktan karanlığa doğru bir Sfumato olarak tezahür edebilirdi. Renk ve tonlar gibi mülteciler, evsizler, ardında pek çok insan bırakan canlar da buharlaşarak birbirine karışır, bir nevi görünmezlik kumaşına bürünürlerdi.
CANGIANTE
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Gölgelendirme sırasında bir rengin daha açık ya da daha koyu tonuna gidilemediği ya da gidilmesinin tercih edilmediği durumlarda farklı bir renge geçişi ifade eder. Ani bir renk değişimidir.
Hayatta çoğu zaman hangi yolun doğru ya da yanlış olduğu bize söylenmeden çeşitli seçimlerle başbaşa bırakılırdık. Daha açık insan ilişkilerine ya da daha koyu, yoğun meslek hayatlarına gitmeyi tercih etmediğimiz durumlarda da ani bir renk değişimi ihtiyacı duyardık. Ani renk değişimi yaşadığımız o geçiş aşamalarında, sınırsız itaat sorgulamalarını, kimlik ve benliğimizin arayışını, zorunlu seçimler yerine kendimizle başbaşa kalabilmeyi öğrenirdik.
Baş karakter Gaza, mağara, hastane, yurt, Cambridge hayali derken Gölbaşı'nda başka bir psikoterapi hastanesinde ani renk değişimlerinde gözlerini açarken, bizler de her günkü gibi klasik beyaz yakalar olarak gözlerimizi aynı renkte kalmaya mahsur kalmaya adanmış bir dünyaya açardık. Cangiante bizim sığ ve hedonist hayatlarımızı anlatan bir teknik değildi.
CHIAROSCURO
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Aydınlık ve karanlığın, olabildiğince vurgulanarak, keskin biçimde birbirinden ayrılışını ifade eder. Işık ile gölge arasındaki zıtlığın öne çıkarılması, üçüncü bir boyut vererek biçimlere hacim kazandırma amacını taşır.
Bazen yaşanmış olanlarla, yaşanacak olanlarımız arasındaki o keskin ayrımı fark ettiğimiz anlara tanıklık ederdik, böyle anlarda zaman skalasında tam olarak bir tahta kurdu taklidi yapardık. İleri, geri, ileri, geri... Işık ve gölgenin keskin ayrımı gibi, psikolojimize iyi ve kötü gelen olgulardan beslendiğimizin idrakine varınca bu sefer hayattaki rolümüzün de bilincine varırdık, bu da bir üçüncü boyut olan kimliğimizin hayattaki hacmini belirlerdi. Böylece Cangiante'deki kararsızlık Chiaroscuro'da yerini net ve kesin ayrımlarla birlikte kimlik arayışının, ışık ve gölge Mostar şehrinin iki yakası olarak düşünüldüğünde Mostar Köprüsü'nün bulunma zorunluluğu kadar bizi hayattaki üçüncü boyutluluğumuzun farkına vardırırdı. Çünkü ışık ve gölgeyi birleştirmenin insani yolu aynı aydınlık ve karanlığın ilişkisi gibi bizden geçerdi.
UNIONE
Rönesans resmindeki dört temel teknikten biridir. Sfumato'da olduğu gibi, renk ve tonlar, buharlaşarak birbirine karışır. Ancak, Sfumato'dan farklı olarak, kullanılan renk ve tonlar daima parlak ve canlıdır.
O kadar yaşam gailesine rağmen yine de yaşanmış olan ve yaşanacak olanlarımız buharlaşmaktan kendini kurtaramazdı. Kullanılan renk ve tonların parlak ve canlı olması gibi, Unione, artık istediğini elde etmişlik ve silik, amaçsız, birilerinin boyunduruğunda olmayan renklerin oluşturduğu bir kimlik oluşturulduğunu ifade ederdi, her şeye rağmen.
Rönesans, gerek sanatta gerekse mimaride insan proporsiyonlarının baz alındığı, Ortaçağ'ın aristokrasiyi besleyen fikirlerine karşı getirilen bir eleştiri kültürüydü. Ortaçağ Miraç Çağrı Aktaş, Hikmet Anıl Öztekin, Nilgün Bodur'du. Edebi Rönesans ise yaşadığını inkar etmeyeni yazabilmeyi başaran, anlatacağı bir şeylerin her zaman olacağı, bilinmeyen, önemsenmeyen insanların karanlıkta kalmış hayatlarına edebi bir fener tutan Hakan Günday sayesinde daha insani bir proporsiyon kazanıyordu.
Kitap bitti, kapağı kapandı, akıldan geçen milyon tane düşünce ve son cümleden sonra ağzımdan çıkan tek kelime: "Daha?"
*Epigrafta bahsi geçen şarkı : https://www.youtube.com/watch?v=v86NT...
February 4, 2014
Önceki Hakan Günday romanlarını okumadım. Remzi Kitabevi gazetesindeki bir yoruma güvenerek okumaya karar verdim. Yazarın her konuda söyleyecek bir sözü olması ve bu sözü roman kahramanına söyletmesi itici geldi. Kahramanın profili ile 'etiği söz' örtüşmüyor, bu da gerçeklik duygusunu sarsıyor. Görsel sanatlardaki espas kurallarına edebiyatta da uymakta yarar var. Olaylar ve figürler ile romanın çerçevesi arasında okura nefes aldıran boş alanlar olmalı. Yazar her konuda çözümleyici fikirlerini yazınca bu boşluklar oluşmuyor. Daha az telaşlı metinler bana edebi lezzet anlamında daha çok hitap ediyor. Yerli yazarların çoğunda 30 yaş altındaki kadın ve 40 yaş altı erkek yazarlara özgü bir tamamlanmamış tekamül süreci oluyor. Durum sanki biraz öyle. İzlenimlerinin ve tecrübelerinin 'ruhun demirbaşı' haline gelmediğini düşünüyorum. Belki biraz kendini demlendirmesi ve okurunu dinlendirmesi gerek. Yazdığı sıklık çok verimli bir yazar olduğunu gösteriyor. Yine de daha seyrek, daha iyi de bir seçenek olabilir. Emeği ve özeni saygıya değer. Belki de ben bu roman için iyi bir okur değilimdir. Ten uyuşması meselesi. Bu da bir romanı / romancıyı iyi ya da kötü yapmaz.
July 12, 2023
فکر میکنم کتابی با موضوع اصلیِ پناهندگی و مهاجرت و قاچاق انسان(که خود این موضوعها هزار تا زیرمجموعهی ریز تر داره که دربارهی هرکدوم هزاران کتاب مینویسن) باید خیلی بیشتر از اینها دیده میشد! دزدی، خشم، تجاوز، قتل، تنهایی، ترس از مرگ، افسردگی و.... همه وقتی وارد موضوع قاچاق انسان و پناهندگی میشی بی شک هستن، و این خیلی کتتب رو شلوغ میکنه.
داستان کلی تقریبا قابل پیشبینیه و آدم رو درگیر معما نمیکنه.
کتاب خیلی پرحرف و پر سخنرانیه، انگار اول یه کتاب ناداستان انسانشناسی و جامعهشناسی پراز فلسفهبافیهای نویسنده بوده، بعدش توی داستان چپونده باشهش. با این حال برای من خستهکننده و حوصلهسربر نبود. و وقتهایی از خوندن میایستادم که نفس کم میاوردم، راوی خیلی بمببارون طور حرف میزنه با خودش و بین اتفاقها و مرحله ها فرصت برای نفس کشیدن نمیده، و حتی توی جریان اتفاقات(مثلا اتفاقات توی دره، یا سیلیزدنها) اونقد کش میده و جزییات رو توصیف میکنه انگار که انگشتهاش رو فرو کرده توی کله و مغزت رو فشار میده. آدمها همه هم ظالمان و هم مظلوم، سیاه و سفید مطلق نداریم. محور کتاب هم روی پناهنده میچرخه و هم قاچاقچیها.
با اینکه چندینبار درباره زنها صحبت شد اما بهجز مادر غازا (یعنی تنها کاری که توی کتاب بهش نسبت داده شده) بقیهی زنها همه منفعلان و هیچ نقش زنی توی کتاب نیست!!
*شاید اسپویل کنم*
اما دردناک بودن کتاب برای من صحنههای خشن و اتفاقاتش نبود، واقعی بودنِ همهی اونها بود.این که هیچجا با خودت نمیگی خوب این که داستانه! چه بخوای خود اتفاقات و آدمها رو در نظر بگیری چه نمادین ببینی و ملتها و حاکمان و جوامع مختلف رو توی هر صحنه تطبیق بدی. همونطور که خودش دربارهی آزمایشگاهش یا لینچ کردن مفصل میگه. یا این که همیشه میگه "اجناس قاچاق"، بهشون به عنوان آدم نگاه نمیکنه!فقط جنس و ابزارکارن!
بهطور کلی انگار که داره مسیر دنیا رو از اول تا آخر مرور میکنه، از کودک بیگناه بیخبر از همهچی تا کمکم سیاه شدن، درگیر شدن و تیم شدن قدرتها با هم و علیه هم، و این که در نهایت تنها راه نجات بشر اینه که تا ته دره بره و با تمام سیاهیها و جسدهایی که به جا گذاشته سر کنه تا بتونه کمکم به مسیر درست برگ��ده و تازه درست موقعی که فکر میکنه دیگه دارم به اوج قدرتم میسم(اتاق وزیر)،تازه شروع کنه که زجر بهبود رو بکشه. (راه حل لینچ کردن آدمفضاییها)
و در نهایت هم با ۱۵ سالهی آخرین صفحه (همسن غازا در یکی از نقاط عطف داستان) میگه که "هر زندگی ارزش زیستن دارد، اگر در انتها معنای خود را پیدا کند."
واقعا دارد؟
پ.ن. خیلی قاطی و در هم نوشتم فقط میخواستم بلافاصله بعد از تموم شدن کتاب مغزم رو خالی کنم بریزم بیرون.شاید بعدا تصحیح کردم
داستان کلی تقریبا قابل پیشبینیه و آدم رو درگیر معما نمیکنه.
کتاب خیلی پرحرف و پر سخنرانیه، انگار اول یه کتاب ناداستان انسانشناسی و جامعهشناسی پراز فلسفهبافیهای نویسنده بوده، بعدش توی داستان چپونده باشهش. با این حال برای من خستهکننده و حوصلهسربر نبود. و وقتهایی از خوندن میایستادم که نفس کم میاوردم، راوی خیلی بمببارون طور حرف میزنه با خودش و بین اتفاقها و مرحله ها فرصت برای نفس کشیدن نمیده، و حتی توی جریان اتفاقات(مثلا اتفاقات توی دره، یا سیلیزدنها) اونقد کش میده و جزییات رو توصیف میکنه انگار که انگشتهاش رو فرو کرده توی کله و مغزت رو فشار میده. آدمها همه هم ظالمان و هم مظلوم، سیاه و سفید مطلق نداریم. محور کتاب هم روی پناهنده میچرخه و هم قاچاقچیها.
با اینکه چندینبار درباره زنها صحبت شد اما بهجز مادر غازا (یعنی تنها کاری که توی کتاب بهش نسبت داده شده) بقیهی زنها همه منفعلان و هیچ نقش زنی توی کتاب نیست!!
*شاید اسپویل کنم*
اما دردناک بودن کتاب برای من صحنههای خشن و اتفاقاتش نبود، واقعی بودنِ همهی اونها بود.این که هیچجا با خودت نمیگی خوب این که داستانه! چه بخوای خود اتفاقات و آدمها رو در نظر بگیری چه نمادین ببینی و ملتها و حاکمان و جوامع مختلف رو توی هر صحنه تطبیق بدی. همونطور که خودش دربارهی آزمایشگاهش یا لینچ کردن مفصل میگه. یا این که همیشه میگه "اجناس قاچاق"، بهشون به عنوان آدم نگاه نمیکنه!فقط جنس و ابزارکارن!
بهطور کلی انگار که داره مسیر دنیا رو از اول تا آخر مرور میکنه، از کودک بیگناه بیخبر از همهچی تا کمکم سیاه شدن، درگیر شدن و تیم شدن قدرتها با هم و علیه هم، و این که در نهایت تنها راه نجات بشر اینه که تا ته دره بره و با تمام سیاهیها و جسدهایی که به جا گذاشته سر کنه تا بتونه کمکم به مسیر درست برگ��ده و تازه درست موقعی که فکر میکنه دیگه دارم به اوج قدرتم میسم(اتاق وزیر)،تازه شروع کنه که زجر بهبود رو بکشه. (راه حل لینچ کردن آدمفضاییها)
و در نهایت هم با ۱۵ سالهی آخرین صفحه (همسن غازا در یکی از نقاط عطف داستان) میگه که "هر زندگی ارزش زیستن دارد، اگر در انتها معنای خود را پیدا کند."
واقعا دارد؟
پ.ن. خیلی قاطی و در هم نوشتم فقط میخواستم بلافاصله بعد از تموم شدن کتاب مغزم رو خالی کنم بریزم بیرون.شاید بعدا تصحیح کردم
January 14, 2024
“Se potessi sottrarre il mio odio da questa vita e vedere cosa resta, sarebbe la fine di tutta la storia.
Perché resterebbe soltanto la vita quotidiana...
E, forse, un po' di solfato di morfina.”
La vita come una tavolozza:
se guardi con attenzione i particolari noti come ogni sua parte sfrutti una differente tecnica che mette in risalto un effetto piuttosto che un altro.
Sono quattro i momenti fatali nel destino di Gaza, il protagonista; quattro come le tecniche pittoriche rinascimentali, le quattro parti di questo romanzo.
Si comincia con lo “sfumato” dove scompaiono i contorni i una graduale fusione dei colori.
Si prosegue con il “cangiante”: un improvviso cambio di tinta, una svolta sconvolgente.
Il terzo momento è quello del “chiaroscuro” con la sua determinazione di ciò che è ombra e ciò che è luce.
lI quarto è il momento finale, l'”unione”: i colori si fanno più intensi e le forme sembrano prendere vita...
”La differenza tra l’Oriente e l’Occidente è la Turchia”, terra di passaggio dove Gaza cresce imparando l'alfabeto del male essendo lui stesso figlio della malvagità:
”Se mio padre non fosse stato un assassino, io non sarei mai nato...”
Non un bambino qualunque che gioca, va a scuola di Corano, al luna park...
Gaza a 10 anni comincia ad aiutare suo padre nel lavoro: “ospitare” profughi in attesa di trasportarli sulla prima carretta disponibile verso il loro incerto futuro.
Un capannone che custodisce all'interno una cisterna sotteranea.
Un luogo di sofferenza e potere che diventa scuola di vita.
«Daha», dicono i disperati usando l'unica parola in turco che conoscono e tendendo le mani verso acqua e cibo.
«Daha», «Ancóra».
Un mantra che si ripete in continuazione.
Gaza, tuttavia, è immune ad ogni sensibilità.
Mastica odio e diventa carnefice non tollerando quella stessa passività che lui stesso quotidianamente mette in atto.
Con questo secondo romanzo tradotto in Italia (grazie Marcos y Marcos!!!), Hakan Günday torna a sconvolgere.
Una visione labirintica della vita: muri che celano il percorso, vicoli ciechi ed un'unica uscita che porta alla salvezza.
Come in “A con ZetaA con Zeta” Günday colpisce per la crudezza ed un messaggio di speranza: ogni vita vale la pena di essere vissuta se alla fin fine scova il suo significato... [https://www.goodreads.com/review/show...]
Trovo che Gunday sia da annoverare tra i migliori autori in grado di esprimere la contemporaneità.
Immagino che chi sostiene di non riuscire a leggerlo perché è troppo “forte” faccia parte di quel gruppo (massa?) di persone che guarda tranquillamente le scene di un telegiornale.
Penso sia positivo che uno scrittore riesca laddove mamma tv ha ormai fallito intraprendendo la strada dell'anestesia collettiva.
********************************
Epìgrafe: ”Ai vicoli che si imboccano lungo la storia definita umanità
alle Vite sepolte vive con una cerimonia di Stato>/i>
Perché resterebbe soltanto la vita quotidiana...
E, forse, un po' di solfato di morfina.”
La vita come una tavolozza:
se guardi con attenzione i particolari noti come ogni sua parte sfrutti una differente tecnica che mette in risalto un effetto piuttosto che un altro.
Sono quattro i momenti fatali nel destino di Gaza, il protagonista; quattro come le tecniche pittoriche rinascimentali, le quattro parti di questo romanzo.
Si comincia con lo “sfumato” dove scompaiono i contorni i una graduale fusione dei colori.
Si prosegue con il “cangiante”: un improvviso cambio di tinta, una svolta sconvolgente.
Il terzo momento è quello del “chiaroscuro” con la sua determinazione di ciò che è ombra e ciò che è luce.
lI quarto è il momento finale, l'”unione”: i colori si fanno più intensi e le forme sembrano prendere vita...
”La differenza tra l’Oriente e l’Occidente è la Turchia”, terra di passaggio dove Gaza cresce imparando l'alfabeto del male essendo lui stesso figlio della malvagità:
”Se mio padre non fosse stato un assassino, io non sarei mai nato...”
Non un bambino qualunque che gioca, va a scuola di Corano, al luna park...
Gaza a 10 anni comincia ad aiutare suo padre nel lavoro: “ospitare” profughi in attesa di trasportarli sulla prima carretta disponibile verso il loro incerto futuro.
Un capannone che custodisce all'interno una cisterna sotteranea.
Un luogo di sofferenza e potere che diventa scuola di vita.
«Daha», dicono i disperati usando l'unica parola in turco che conoscono e tendendo le mani verso acqua e cibo.
«Daha», «Ancóra».
Un mantra che si ripete in continuazione.
Gaza, tuttavia, è immune ad ogni sensibilità.
Mastica odio e diventa carnefice non tollerando quella stessa passività che lui stesso quotidianamente mette in atto.
Con questo secondo romanzo tradotto in Italia (grazie Marcos y Marcos!!!), Hakan Günday torna a sconvolgere.
Una visione labirintica della vita: muri che celano il percorso, vicoli ciechi ed un'unica uscita che porta alla salvezza.
Come in “A con ZetaA con Zeta” Günday colpisce per la crudezza ed un messaggio di speranza: ogni vita vale la pena di essere vissuta se alla fin fine scova il suo significato... [https://www.goodreads.com/review/show...]
Trovo che Gunday sia da annoverare tra i migliori autori in grado di esprimere la contemporaneità.
Immagino che chi sostiene di non riuscire a leggerlo perché è troppo “forte” faccia parte di quel gruppo (massa?) di persone che guarda tranquillamente le scene di un telegiornale.
Penso sia positivo che uno scrittore riesca laddove mamma tv ha ormai fallito intraprendendo la strada dell'anestesia collettiva.
********************************
Epìgrafe: ”Ai vicoli che si imboccano lungo la storia definita umanità
alle Vite sepolte vive con una cerimonia di Stato>/i>
November 14, 2017
İkinci kere okunacak kadar iyidir onun edebiyatı.
October 13, 2025
«داها» داستان پسربچهای است که در میان جنگ و خشونت بزرگ میشود و با نگاه کودکانهاش واقعیتهای تلخ را تجربه میکند. هاکان گوندای با قلمی خشن و در عین حال ظریف، قصهای تکاندهنده و انسانی روایت میکند. ترجمهی فارسی کتاب نیز فوقالعاده روان و دلنشین است، طوری که حس و حال اصلی متن را به زیبایی منتقل میکند. «داها» کتابی است که هم تکاندهنده است، هم پر از انسانیت و ماندگار در ذهن خواننده.
August 5, 2016
AZ gibi başlayan bir roman bu; ilginç karakterleri ve kurgusu olan, anlatımı ile afallatan, hazmı zor, aforizmaları ve betimlemeleri ile büyüleyen..
İlk 180 sayfa şahane ilerleyen kitap sonra birden nedense Kinyas ve Kayra'ya bağlıyor.
Sonra biraz toparlar gibi oluyor, sonra yine bir n'oluyoruz diyor okur.
Uzun lafın kısası kitabın yarısı 5 yıldız, diğer yarısı da 2 yıldızın geri alınması olarak özetlenebilir. Neden yaptın bunu bize Günday, neden?
İlk 180 sayfa şahane ilerleyen kitap sonra birden nedense Kinyas ve Kayra'ya bağlıyor.
Sonra biraz toparlar gibi oluyor, sonra yine bir n'oluyoruz diyor okur.
Uzun lafın kısası kitabın yarısı 5 yıldız, diğer yarısı da 2 yıldızın geri alınması olarak özetlenebilir. Neden yaptın bunu bize Günday, neden?
May 21, 2019
4,2
Öncəliklə qeyd etməliyəm ki, həyatımda oxuduğum ən fərqli əsərlərdən biri idi. Bu oxuduqlarım həm olduqca real görünür, həm də sanki bu dünyada belə şeylər mümkün deyilmiş kimi😕🙄
Əsər 4 hissəyə bölünüb və yazar bu hissələrin adını intibah dövründə rəssamlıqda istifadə olunan latınca sözlərlə ifadə edib və hər bir termin həmin hissədə nələr olacağına işarə edir.
Əsərdə miqrant qaçaqçılığı ilə məşğul olan Əhəd adlı bir adam var və o, oğlu Qəza'nı 9 yaşından bəri öz işlərinə alət edir. Burada biz hadisələri Qəza'nın dilindən oxuyuruq. Qəza'nın "atam qatil olmasaydı" deyə başlayan cümlələri ilə dolu ilk bir neçə səhifə ürəyimi sıxmışdı. Aşırı dramatikləşdirilmiş bir əsər oxuyacağım fikrinə qapılmışdım(həmin hissəni oxuyanda niyə belə dediyimi anlayacaqsız). Amma yanıldım. Qəza'nın yaşadıqları, çəkdiyi acılar, o uşaq gözləri ilə gördükləri, başına gələnlər, atasının münasibəti, eləcə də insanların ona münasibəti... hər şey o qədər dəhşətli idi ki. Ən dəhşətlisi isə onun dönüşdüyü insan oldu.
Uşaqlıq insanın elə bir dövrüdür ki, bu dövrdə yaşadıqları hər zaman onda iz buraxır, şəxsiyyətinin formalaşması, insanlara qarşı ilkin təssüratları, həyat haqqında düşüncələri bu dövrdə formalaşır. Qəza kimi bir mühitdə böyüyən və bu qədər dəhşətli şeylər görən uşağı həqiqətən yaxşı şeylər gözləyərdimi?! O qədər qəzəbləndirir və dəhşətə gətirir ki bu əsər məni.
Əsərdə o qədər də bəyənmədiyim bir neçə məqam da oldu. Daha doğrusu altının doldurulmadığını düşündüyüm yerlər. Məsələn sonluğun belə bitməsi. Tam olaraq pis sonluq deyildi, əksinə gözlənilən bir sonluq idi. Sadəcə olaraq, ən azından o sonluğa qədər Qəza'nın xarakterində daha bir çox şeyin irəli aparılmasının lazım olduğunu düşünürəm. Bir neçə səhnə oxudum məsələn; onlarda da necə olur ki, belə olur deyərək məntiqsiz gördüm(spoiler səbəbindən deyə bilməyəcəm hansı səhnələr).
Qəza belə bir mühitdə yaşamasına baxmayaraq yenə də cəhd göstərirdi. Özünü irəli aparmağa çalışırdı. Bir də əsər boyu onun çox kitab oxuduğu anlışılırdı. Durmadan adını çəkdiyi mövzuları görəndə necə də çox məlumatlı biridir deyə qəribə görsəm də, yenə də onun onsuzda kitab oxumağı sevən, daha doğrusu öz yaşadıqları ilə beynində təkbətək qalmamaq üçün durmadan kitablar oxumağa çalışan biri olması qeyd olunur bir neçə yerdə. Ona görə də hardasa anlaşılandı. Həm də o öz yaşıdlarından daha çox şey yaşamış və daha erkən bir yaşda böyümək məcburiyyətində buraxılmışdı(yenə də bir çox fikirlər var idi ki, onları bu yaşda birinin düşünüb dərk etməsi qəribə idi).
Kaş ki, dünyada belə şeylər olmasa... Uşaqların o məsumluğu əllərindən alınmasa... Ata və anasından lazımi sevgini görə biləsələr kaş ki...
Əsərdə yazarın obraz vasitəsilə düşüncəsini qeyd etdiyi bir çox məqam var idi. Altını xəttlədiyim yerlər çox oldu. Hətta xüsusilə bir fikri ilə çox razıyam yazarın. Yaşamaq uğrunda hər şeyin hər şeyi yeməsi ilə bağlı bir məqam var idi ki, mən də həmişə bu cür düşünürəm.
Qısacası, əsəri oxumağınızı tövsiyə edirəm.(Əgər 18 yaşdan yuxarısınızsa, çünki istər baş verən hadisələrlə, istərsə də məzmunu ilə əsər sizə təsir edəcək). Kitabın filmi də var, bu yaxınlarda onu da izləməyi düşünürəm. Türkiyədə çəkilən ən yaxşı filmlərdən biri olduğunu deyirlər👍📚
İllər əvvəl oxuduğum lazımsız bir kitabdakı bircə lazımlı cümlə bu idi: "İnsanın istifadə etdiyi ilk alət başqa bir insan olub"
Öncəliklə qeyd etməliyəm ki, həyatımda oxuduğum ən fərqli əsərlərdən biri idi. Bu oxuduqlarım həm olduqca real görünür, həm də sanki bu dünyada belə şeylər mümkün deyilmiş kimi😕🙄
Əsər 4 hissəyə bölünüb və yazar bu hissələrin adını intibah dövründə rəssamlıqda istifadə olunan latınca sözlərlə ifadə edib və hər bir termin həmin hissədə nələr olacağına işarə edir.
Əsərdə miqrant qaçaqçılığı ilə məşğul olan Əhəd adlı bir adam var və o, oğlu Qəza'nı 9 yaşından bəri öz işlərinə alət edir. Burada biz hadisələri Qəza'nın dilindən oxuyuruq. Qəza'nın "atam qatil olmasaydı" deyə başlayan cümlələri ilə dolu ilk bir neçə səhifə ürəyimi sıxmışdı. Aşırı dramatikləşdirilmiş bir əsər oxuyacağım fikrinə qapılmışdım(həmin hissəni oxuyanda niyə belə dediyimi anlayacaqsız). Amma yanıldım. Qəza'nın yaşadıqları, çəkdiyi acılar, o uşaq gözləri ilə gördükləri, başına gələnlər, atasının münasibəti, eləcə də insanların ona münasibəti... hər şey o qədər dəhşətli idi ki. Ən dəhşətlisi isə onun dönüşdüyü insan oldu.
Uşaqlıq insanın elə bir dövrüdür ki, bu dövrdə yaşadıqları hər zaman onda iz buraxır, şəxsiyyətinin formalaşması, insanlara qarşı ilkin təssüratları, həyat haqqında düşüncələri bu dövrdə formalaşır. Qəza kimi bir mühitdə böyüyən və bu qədər dəhşətli şeylər görən uşağı həqiqətən yaxşı şeylər gözləyərdimi?! O qədər qəzəbləndirir və dəhşətə gətirir ki bu əsər məni.
Əsərdə o qədər də bəyənmədiyim bir neçə məqam da oldu. Daha doğrusu altının doldurulmadığını düşündüyüm yerlər. Məsələn sonluğun belə bitməsi. Tam olaraq pis sonluq deyildi, əksinə gözlənilən bir sonluq idi. Sadəcə olaraq, ən azından o sonluğa qədər Qəza'nın xarakterində daha bir çox şeyin irəli aparılmasının lazım olduğunu düşünürəm. Bir neçə səhnə oxudum məsələn; onlarda da necə olur ki, belə olur deyərək məntiqsiz gördüm(spoiler səbəbindən deyə bilməyəcəm hansı səhnələr).
Qəza belə bir mühitdə yaşamasına baxmayaraq yenə də cəhd göstərirdi. Özünü irəli aparmağa çalışırdı. Bir də əsər boyu onun çox kitab oxuduğu anlışılırdı. Durmadan adını çəkdiyi mövzuları görəndə necə də çox məlumatlı biridir deyə qəribə görsəm də, yenə də onun onsuzda kitab oxumağı sevən, daha doğrusu öz yaşadıqları ilə beynində təkbətək qalmamaq üçün durmadan kitablar oxumağa çalışan biri olması qeyd olunur bir neçə yerdə. Ona görə də hardasa anlaşılandı. Həm də o öz yaşıdlarından daha çox şey yaşamış və daha erkən bir yaşda böyümək məcburiyyətində buraxılmışdı(yenə də bir çox fikirlər var idi ki, onları bu yaşda birinin düşünüb dərk etməsi qəribə idi).
Kaş ki, dünyada belə şeylər olmasa... Uşaqların o məsumluğu əllərindən alınmasa... Ata və anasından lazımi sevgini görə biləsələr kaş ki...
Əsərdə yazarın obraz vasitəsilə düşüncəsini qeyd etdiyi bir çox məqam var idi. Altını xəttlədiyim yerlər çox oldu. Hətta xüsusilə bir fikri ilə çox razıyam yazarın. Yaşamaq uğrunda hər şeyin hər şeyi yeməsi ilə bağlı bir məqam var idi ki, mən də həmişə bu cür düşünürəm.
Qısacası, əsəri oxumağınızı tövsiyə edirəm.(Əgər 18 yaşdan yuxarısınızsa, çünki istər baş verən hadisələrlə, istərsə də məzmunu ilə əsər sizə təsir edəcək). Kitabın filmi də var, bu yaxınlarda onu da izləməyi düşünürəm. Türkiyədə çəkilən ən yaxşı filmlərdən biri olduğunu deyirlər👍📚
İllər əvvəl oxuduğum lazımsız bir kitabdakı bircə lazımlı cümlə bu idi: "İnsanın istifadə etdiyi ilk alət başqa bir insan olub"
October 29, 2013
"Kısırdöngü asla yok olmaz. Sadece genişler, sonra da kendini unutturur. Niye? Çünkü döngü dediğin, bildiğin daire. Üstünde tam tur atmak o kadar uzun sürer ki, aynı noktadan ikinci kez geçtiğini anlayamazsın bile. Hatta bazen, kısırdöngü öyle bir genişler ki başladığın yere dönmeye ömrün bile yetmez. İnsan da, kör bir at gibi koşturur üstünde. Düz gittiğini zanneder. İlerlediğini. Hatta ilerlerken öldüğünü düşünüp son nefesini bile huzurla verir! Ama kör olmak şart, tabii! Yoksa anlarsın aynı yerde dönüp dolaştığını. Onun için yaşlıların gözleri bozulur, anlıyor musun? Aynı yerden tekrar geçtiklerini anlamasınlar diye. Kısırdöngüye karşı doğal bir savunmadır aslında, körleşme. Mekanik bir tepkidir yani! Hayatın kendisi gibi... Hatta bu yüzden hayat da bu kadar sıkıcı! Çünkü hayat da sadece bir tepki. Şimdi, bak şu çevrene! Her şey hayatın düşmanı! Yediğin, içtiğin, ne bileyim, aldığın her nefes, her şey! Hayat da işte, buna karşı bir tepkiden ibaret! Tabii en başta da ölüme karşı! Okulda öğretmişlerdir. Nedir bilimin temeli? Etki ve tepki, değil mi? Ne demek, biliyor musun? Doğadaki inatlaşma demek! Her şey bir inat meselesi. Özellikle de yaşamak. İşte bu yüzden de hayat, maçın kendisini şeref golü sayan, inatçı bir asalaklar takımını izlemek kadar sıkıcı. Dolayısıyla bir umut ya da bir amaca gerek yok, hayatta kalmak için. Öleceğini bilmek yeter. Hayattasın çünkü tehlikedesin. Hayattasın çünkü her saniye ölüyorsun. O kadar. Hayatın anlamı işte bu: Ölüm korkusu! Anlıyor musun beni?"
May 12, 2018
Trigger warnings: basically everything. Certainly rape, violence, incest, death, murder, human trafficking, refugee stories, drug abuse, death of a child, death of a parent, drowning, possibly animal cruelty, and a bunch of other stuff I can't remember because there were SO MANY TRIGGERS IN THIS BOOK.
I was super intrigued when I stumbled across this at my local library. It's translated from Turkish. It's largely set in Turkey. And it was described as a bildungsroman about a young boy whose father is a people smuggler, a story that's one of the firs tto deal with the current refugee crisis. All of which ticked boxes I was interested in.
Unfortunately, this was mostly just brutal. Gaza is a fairly intolerable character for the majority of the story. The story is...horrifying a lot of the time. Gaza barely sees the refugees as people, instead seeing them as objects that he can manipulate and abuse at his whim. And while his own story is just as brutal as the stories of the people they're smuggling into Europe, it doesn't excuse any of his behaviour.
In short: this book was depressing af and it sent me into a reading slump.
I was super intrigued when I stumbled across this at my local library. It's translated from Turkish. It's largely set in Turkey. And it was described as a bildungsroman about a young boy whose father is a people smuggler, a story that's one of the firs tto deal with the current refugee crisis. All of which ticked boxes I was interested in.
Unfortunately, this was mostly just brutal. Gaza is a fairly intolerable character for the majority of the story. The story is...horrifying a lot of the time. Gaza barely sees the refugees as people, instead seeing them as objects that he can manipulate and abuse at his whim. And while his own story is just as brutal as the stories of the people they're smuggling into Europe, it doesn't excuse any of his behaviour.
In short: this book was depressing af and it sent me into a reading slump.
August 14, 2018
Gaza is not a nice guy who lacks compassion and empathy. Enlisted into his father's people trafficking business at the age of nine. They transfer people from Afghan and Syria through Turkey into Greece. He is a victim of a rape, becomes a rapist, is threatened by his father and manipulates people in weird experiments for his own pleasure. He carries a ghost of one Afghan refugee who he caused the death of. Murder, corruption and extortion are all part of his world.
After a road accident where he spends 13 days trapped under the bodies of the people they were trafficking Gaza spirals into mental disarray, drugs and institutions.
The only people who show any kindness are the refugees who cling to hope and their possessions in a plastic bag. This difference between those who are escaping and those who profit for them is the essence of this dark novel.
After a road accident where he spends 13 days trapped under the bodies of the people they were trafficking Gaza spirals into mental disarray, drugs and institutions.
The only people who show any kindness are the refugees who cling to hope and their possessions in a plastic bag. This difference between those who are escaping and those who profit for them is the essence of this dark novel.
November 25, 2024
کتاب خیلی خوب شروع شد ،روان بود و واقعا تا پایان قسمت دوم برام کشش داشت،اما قسمت سوم زیادی برام پرگویی میکرد که باعث میشد خیلی جاها خسته شم...اما با همهی تیرگی و سیاهی که کتاب داشت ، جریانات به قدری واقعی هستند که واقعا آدمو بهت زده میکنه...اولین کتابی که از گوندای خوندم و دوست دارم باز هم بخونم اما به نظرم قلمش ،قلم خاصی و مورد پسند خیلیا نیست ...
January 15, 2018
Wow. I've just finished reading the critically-acclaimed More: A Novel, by Turkish author Hakan Günday, and throughout my entire time reading it, I was absolutely dumbstruck – with shock, disgust, and wonder. I barely know how to rate it, let alone write a review.
More is an absolutely brutal novel: pretty much every crime, torment, and horror you can imagine is visited upon or inflicted by various characters. This is not a book for the faint of heart; if you are sensitive or easily triggered, I cannot in good conscience recommend it to you. In fact, I'm kind of on the fence about it even if you think you're not, because it's just that disturbing. (Unfortunately, I'm unable to disclose more about the aforementioned travesties, as they'd spoil too much of the plot.)
Am I glad I read it? Yes. It's one of those books that stays with you, and the more time passes, the more the subtle layers of meaning and metaphor (in this most decidedly unsubtle work) reveal themselves. But those layers just delve more into the bleak and devastating truths living on the surface, so reader beware.
However, since the reality of the refugee crisis going on in the world actually is bleak and devastating, then there is benefit in facing it head on. It isn't easy, but it will open your heart, if you let it.
I received finished copies of this book at no cost from the publisher, Skyhorse, via Goodreads Giveaways.
More is an absolutely brutal novel: pretty much every crime, torment, and horror you can imagine is visited upon or inflicted by various characters. This is not a book for the faint of heart; if you are sensitive or easily triggered, I cannot in good conscience recommend it to you. In fact, I'm kind of on the fence about it even if you think you're not, because it's just that disturbing. (Unfortunately, I'm unable to disclose more about the aforementioned travesties, as they'd spoil too much of the plot.)
Am I glad I read it? Yes. It's one of those books that stays with you, and the more time passes, the more the subtle layers of meaning and metaphor (in this most decidedly unsubtle work) reveal themselves. But those layers just delve more into the bleak and devastating truths living on the surface, so reader beware.
However, since the reality of the refugee crisis going on in the world actually is bleak and devastating, then there is benefit in facing it head on. It isn't easy, but it will open your heart, if you let it.
I received finished copies of this book at no cost from the publisher, Skyhorse, via Goodreads Giveaways.
September 1, 2023
3.5 🌟
📝 داها -برای من- شروع معرکهای داشت؛ به قدری معرکه که دلم خواست علاوه بر خوندنش برای خودم، با صدای بلند هم -البته باز برای خودم- ضبطش کنم؛ گرچه خودم تنها شنوندهش نبودم. تاثیرگذاری متن توی صفحات اولش به شدت بالا و گیراییش به شدت قوی بود. مخاطب رو درگیر خودش میکرد، و باعث همدلی خواننده برای راوی پرحرف و آشفتهی ماجرا میشد. اما اینطوری باقی نموند، گرچه تا آخر داستان هرگز به نقطهای نرسید که بخوام نصفه رهاش کنم، اما به جاهایی میرسید که احساس کنم کافیه، بسه، و بهتره یه کم کمحرفتر باشی غازا. بله. غازا. پسربچهای که ماجرای خودش رو از جایی نزدیک به تولد روایت میکنه، و توی این زندگیِ ماجراجویانهی اجباری، بلایی نیست که بر سرش نیاد. پسربچهای که اول داستان قلبت براش میتپه و هرچی جلوتر میره ازش دورتر میشی و به جاهایی میرسه که اصلن نمیفهمیش و تمام این ارتباطهای عاطفی قطع میشه. پسربچهای که قهرمان قصهی این دنیای کوچیکه و در جریان اتفاقات و روزمرگیهای زندگیش، جوری تبدیل به ضدقهرمان میشه که فراموش میکنی یه لحظههایی دوستش داشتی و نگران و ناراحتش بودی. که طرفدار خیلی از کسانی میشی که در مقابلش قرار دارن، و این بچهی آسیبدیدهی ماجراست که آزارشون میده. قصه، قصهی رنج مردم خاورمیانه است، توی بلبشوی دنیایی که هرجاییش میشه ناراضی پیدا کرد، و ماجرای کودکی که در بطن اتفاق «قاچاق انسان» نفس میکشه و جزیی از این زندگیه. گرچه اون انسجامی که باید رو توی این بُعد از روایت نداره ولی همچنان واقعی بودن تمام این مسیرها و اتفاقات آزارت میده. نمیدونم، دستکم شاید برای مایی که حداقل یکبار توی زندگیمون به اینکه همهچیز رو ول کنیم و راهی بشیم فکر کردیم این سِیر اتفاقات ملموس و واقعیه؛ انگار یکبار از سر گذروندی و حالا شاهد اتفاقها از دیدِ اون سمتِ ماجرایی، کسی که قراره کمکت کنه تا راهی بشی...
یه سوال توی کل ماجرا گنگ باقی میمونه و هیچوقت به جواب نمیرسه و بیجواب موندنش برای من آزاردهنده بود. یک ستاره بابت این و یک ستاره بابت پرحرفیهای بیحدومرز راوی از جمع ستارهها برمیدارم ولی لذتم بیشتر از سه ستاره بود. شاید نه چهار ستاره اما از سه ستاره بیشتر بود. از هاکان گوندای باز هم میخونم اما مطمئن نیستم کتاب بعدی کتاب آخر باشه یا نه. گوندای دراماتیک مینویسه و به جایی توی اعماق دلت نفوذ میکنه، سادهترین اتفاقها رو زیبا و در عین حال غمگین به تصویر میکشه، اما قدرت حفظ این درام رو توی تمام روایت نداره. دستکم توی «داها» که اینطور بود. ترجمه هم گرهی خاصی نداشت و احتمالن کتاب بعدی رو هم با همین ترجمه بخونم.
📚 #داها
✍🏽 #هاکان_گوندای
🖋 #عارف_جمشیدی
🖨 #نشر_افق
📝 داها -برای من- شروع معرکهای داشت؛ به قدری معرکه که دلم خواست علاوه بر خوندنش برای خودم، با صدای بلند هم -البته باز برای خودم- ضبطش کنم؛ گرچه خودم تنها شنوندهش نبودم. تاثیرگذاری متن توی صفحات اولش به شدت بالا و گیراییش به شدت قوی بود. مخاطب رو درگیر خودش میکرد، و باعث همدلی خواننده برای راوی پرحرف و آشفتهی ماجرا میشد. اما اینطوری باقی نموند، گرچه تا آخر داستان هرگز به نقطهای نرسید که بخوام نصفه رهاش کنم، اما به جاهایی میرسید که احساس کنم کافیه، بسه، و بهتره یه کم کمحرفتر باشی غازا. بله. غازا. پسربچهای که ماجرای خودش رو از جایی نزدیک به تولد روایت میکنه، و توی این زندگیِ ماجراجویانهی اجباری، بلایی نیست که بر سرش نیاد. پسربچهای که اول داستان قلبت براش میتپه و هرچی جلوتر میره ازش دورتر میشی و به جاهایی میرسه که اصلن نمیفهمیش و تمام این ارتباطهای عاطفی قطع میشه. پسربچهای که قهرمان قصهی این دنیای کوچیکه و در جریان اتفاقات و روزمرگیهای زندگیش، جوری تبدیل به ضدقهرمان میشه که فراموش میکنی یه لحظههایی دوستش داشتی و نگران و ناراحتش بودی. که طرفدار خیلی از کسانی میشی که در مقابلش قرار دارن، و این بچهی آسیبدیدهی ماجراست که آزارشون میده. قصه، قصهی رنج مردم خاورمیانه است، توی بلبشوی دنیایی که هرجاییش میشه ناراضی پیدا کرد، و ماجرای کودکی که در بطن اتفاق «قاچاق انسان» نفس میکشه و جزیی از این زندگیه. گرچه اون انسجامی که باید رو توی این بُعد از روایت نداره ولی همچنان واقعی بودن تمام این مسیرها و اتفاقات آزارت میده. نمیدونم، دستکم شاید برای مایی که حداقل یکبار توی زندگیمون به اینکه همهچیز رو ول کنیم و راهی بشیم فکر کردیم این سِیر اتفاقات ملموس و واقعیه؛ انگار یکبار از سر گذروندی و حالا شاهد اتفاقها از دیدِ اون سمتِ ماجرایی، کسی که قراره کمکت کنه تا راهی بشی...
یه سوال توی کل ماجرا گنگ باقی میمونه و هیچوقت به جواب نمیرسه و بیجواب موندنش برای من آزاردهنده بود. یک ستاره بابت این و یک ستاره بابت پرحرفیهای بیحدومرز راوی از جمع ستارهها برمیدارم ولی لذتم بیشتر از سه ستاره بود. شاید نه چهار ستاره اما از سه ستاره بیشتر بود. از هاکان گوندای باز هم میخونم اما مطمئن نیستم کتاب بعدی کتاب آخر باشه یا نه. گوندای دراماتیک مینویسه و به جایی توی اعماق دلت نفوذ میکنه، سادهترین اتفاقها رو زیبا و در عین حال غمگین به تصویر میکشه، اما قدرت حفظ این درام رو توی تمام روایت نداره. دستکم توی «داها» که اینطور بود. ترجمه هم گرهی خاصی نداشت و احتمالن کتاب بعدی رو هم با همین ترجمه بخونم.
📚 #داها
✍🏽 #هاکان_گوندای
🖋 #عارف_جمشیدی
🖨 #نشر_افق
February 18, 2017
BAŞTAN DİYORUM, yazılanların tüm olası mantıksızlığına, gülünçlüğüne veya saçmalığına rağmen bu romanın kurgusu gerçekten güzel. mantıksız, gülünç veya saçma bile olsa, ki bence DEĞİL, çok güzel.
günday'ın en şiddetli kitabı okuduklarım içinde.
şiddeti yalın düşünmeyin; acının, kaybolmuşluğun, nefretin, aşağılamanın, insanın ne kadar aşağılık olduğunun, baba olmanın, çocuk olmanın, kadın olmanın, anne sütünün, hiç olmanın, cesetten bir odanın, arkana yasladığın kayanın, kamyonetin, mahzenin, ölmenin, adaletin, inancın, insan haklarının, insan olmanın şiddeti olarak özümseyin satırları.
_____kitabın sonunun şiddetinden bahsetmek bile istemiyorum.
kimilerce, kitap mültecilerin, bir çocuk, gazâ tarafından maruz bırakıldığı "oyun" teşbihi ile az politik az psikolojik az sosyolojik az bla bla bla anlatmak istemiş geri kalanı da basit öykü olarak görülebilir. evet, gündaycığım yapmış olabilir (yapmış, araya onu da sokuşturmuş) ama aslolanın bu olduğunu düşünmüyorum. "şiddet" ile "daha" ile "gazâ" olmanın/yapmanın ne olduğu var burada.
"gazâ" çünkü anlamı din (islam) uğrana savaş, kutsal savaş. savaşmanın ne demek olduğunun anlatıldığı bir kitap. bu savaşı gazâ da verdi, mülteciler de, babası da, asker de, esnaf da ve öteki de. hepsi verdi. bu savaşı birbirlerine karşı, hayata karşı, hükumetlere karşı, halka karşı, tüm bunları bırakınız, özellikle kendilerine ve varoluşlarına karşı verdiler. "ne olmak", "ne yaratmak", "neye dönüşmek". işte bu kitap.
günday'ın en şiddetli kitabı okuduklarım içinde.
şiddeti yalın düşünmeyin; acının, kaybolmuşluğun, nefretin, aşağılamanın, insanın ne kadar aşağılık olduğunun, baba olmanın, çocuk olmanın, kadın olmanın, anne sütünün, hiç olmanın, cesetten bir odanın, arkana yasladığın kayanın, kamyonetin, mahzenin, ölmenin, adaletin, inancın, insan haklarının, insan olmanın şiddeti olarak özümseyin satırları.
_____kitabın sonunun şiddetinden bahsetmek bile istemiyorum.
kimilerce, kitap mültecilerin, bir çocuk, gazâ tarafından maruz bırakıldığı "oyun" teşbihi ile az politik az psikolojik az sosyolojik az bla bla bla anlatmak istemiş geri kalanı da basit öykü olarak görülebilir. evet, gündaycığım yapmış olabilir (yapmış, araya onu da sokuşturmuş) ama aslolanın bu olduğunu düşünmüyorum. "şiddet" ile "daha" ile "gazâ" olmanın/yapmanın ne olduğu var burada.
"gazâ" çünkü anlamı din (islam) uğrana savaş, kutsal savaş. savaşmanın ne demek olduğunun anlatıldığı bir kitap. bu savaşı gazâ da verdi, mülteciler de, babası da, asker de, esnaf da ve öteki de. hepsi verdi. bu savaşı birbirlerine karşı, hayata karşı, hükumetlere karşı, halka karşı, tüm bunları bırakınız, özellikle kendilerine ve varoluşlarına karşı verdiler. "ne olmak", "ne yaratmak", "neye dönüşmek". işte bu kitap.
«belki biraz da morfin sülfat.»
xoxo
iko
April 4, 2018
„Prvo oruđe kojim se čovjek koristio bio je drugi čovjek. “
Surova i zastrašujuća istina o trgovini ljudima. No, ova knjiga nije samo to. To je roman i o krijumčarima i o emigrantima . Nitko nije bez grijeha. Jesu li ljudi humana bića ili gledaju samo sebe? „Ostavi ljude bez igdje ičega, i oni će od ljudskih organa napraviti raketu!“
To je filozofski i psihološki roman o uvjetima odrastanja jednog natprosječno inteligentnog dječaka koji ga pretvaraju u psihopatu i ovisnika. U kolikoj mjeri uvjeti života oblikuju karakter čovjeka? Glavni lik je uživao u svojim „djelima“ sve dok se sam nije našao licem u lice sa smrću. Od tada ga proganjaju slike prošlosti. „Na kraju krajeva, čovjek je napravljen od kosti i kože. Ili će se smežurati ili će se putem slomiti.“
Čine li nedjela ljude sretnima ili ih peče savjest i mori grizodušje?
Krug se zatvara kada se glavni akter iz mučitelja pretvara u žrtvu i postaje emigrant spreman na žrtvu da zaštiti nepoznato biće. Treba li ga zbog toga žaliti? Treba li mu zbog toga oprostiti?
Odlična knjiga vrijedna čitanja.
Surova i zastrašujuća istina o trgovini ljudima. No, ova knjiga nije samo to. To je roman i o krijumčarima i o emigrantima . Nitko nije bez grijeha. Jesu li ljudi humana bića ili gledaju samo sebe? „Ostavi ljude bez igdje ičega, i oni će od ljudskih organa napraviti raketu!“
To je filozofski i psihološki roman o uvjetima odrastanja jednog natprosječno inteligentnog dječaka koji ga pretvaraju u psihopatu i ovisnika. U kolikoj mjeri uvjeti života oblikuju karakter čovjeka? Glavni lik je uživao u svojim „djelima“ sve dok se sam nije našao licem u lice sa smrću. Od tada ga proganjaju slike prošlosti. „Na kraju krajeva, čovjek je napravljen od kosti i kože. Ili će se smežurati ili će se putem slomiti.“
Čine li nedjela ljude sretnima ili ih peče savjest i mori grizodušje?
Krug se zatvara kada se glavni akter iz mučitelja pretvara u žrtvu i postaje emigrant spreman na žrtvu da zaštiti nepoznato biće. Treba li ga zbog toga žaliti? Treba li mu zbog toga oprostiti?
Odlična knjiga vrijedna čitanja.
July 3, 2015
"Randevu ile mi geldin dünyaya, a... k....! Ne randevusu! Ne geç kalması! Ne erkeni! Varsa bir yolun, yürü! Yoksa da otur, öyle dur! Bilir misin lotus çiçeğini?"
September 15, 2019
İlk kez Hakan Günday okudum ve çok sevdim. Sayfalarca anlattığı acı, çaresizlik, haksızlık, kötülük resmen içime işledi ve çok sevdim.
December 18, 2016
At what point in your life, being raised by a monster who trains you to take on his vocation, do you become a monster yourself? Gaza, whose mother died in childbirth, enters his father's refugee transport business when he is 9. They help to move people within Turkey, people who are destined mostly for the slave trade, not for a better life far from their country of birth.
Is he a monster at 10, when he has a childish tantrum against his father that leads to a serious consequence for one of the refugees? Is he a monster at 15, when he abuses and manipulates refugees to satisfy both adolescent urges and his thwarted dreams of higher education (in sociology)? Can he ever atone?
It is these questions that haunt Gaza himself in this disturbingly detailed novel. A few pages ramble with his inner thoughts, and others describe things so awful I contemplated putting the book down for good. Overall, the book is well done and unique (in its particulars, if not its theme). I alternated between pity and contempt for the main character but ultimately found the story inside his head worth sticking around for.
Is he a monster at 10, when he has a childish tantrum against his father that leads to a serious consequence for one of the refugees? Is he a monster at 15, when he abuses and manipulates refugees to satisfy both adolescent urges and his thwarted dreams of higher education (in sociology)? Can he ever atone?
It is these questions that haunt Gaza himself in this disturbingly detailed novel. A few pages ramble with his inner thoughts, and others describe things so awful I contemplated putting the book down for good. Overall, the book is well done and unique (in its particulars, if not its theme). I alternated between pity and contempt for the main character but ultimately found the story inside his head worth sticking around for.
July 24, 2018
Bu kitap ile birlikte bütün Günday serisini okumuş bulunuyorum. Az ve Ziyan'dan kesinlikle daha dolu bir kitap. Aforizma kasması çok rahatsız etmedi. Yazar ilk kitaplarındaki yaratıcılığı bırakmış yeraltı edebiyatının çöpünü karıştırarak kitlesini kaybetmemeye çalışıyor. Batının mültecilere karşı bakış açısını düşündüğümüzde sanki ödül almak için zorlama yazılmış hissi uyandırdı. Karakterler de aynı şekilde doğal bir yaratım sürecinde oluşmamış, formüle uygun seçilmiş. Konu kendi kuyruğunu kovalayan kedi gibi amaçsız. Bu da tercih belli ama bunu da samimi bulmaktan ziyade yaratıcılığın yetersizliği olarak görüyorum.
Özetlemem gerekirse: Formülize edilmiş bir eser.
Özetlemem gerekirse: Formülize edilmiş bir eser.
October 16, 2019
təsəvvüfdə bir əhvalat var; bir gün sərçə qaf dağında əzəmətli simurq quşu olduğunu öyrənir, onun yanına getmək istəyir. balaca qanadlarıyla, min bir itin zülmüynən gedib dağa çıxır, görür simurq quşu özü olub. bu romanda da balaca sərçəmiz gaza dönüb əfqanıstanda heykəlləri dağıdılan buddaya çevrilir. dahiyanədi
March 13, 2023
Άλλο περίμενα και άλλο μου βγήκε τελικά. Έχει αρκετές ενδιαφέρουσες στιγμές αλλά έχει και άλλες τόσες όπου ο συγγραφέας παίρνει φόρα και μιλά για κάποια θέματα που ο ίδιος θέλησε να θίξει μέσα στο μυθιστόρημα (όπως η δημοκρατία, οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ανθρώπους και άλλα τέτοια). Δε λέω, βρήκε έναν ωραίο τρόπο και συνέδεσε την πλοκή με τις σκέψεις του, δεν είναι άσχετες οι αναλύσεις με την ιστορία, εγώ όμως δεν ήθελα να διαβάσω κάτι τέτοιο, όχι σε τόσο μεγάλη έκταση τέλος πάντων. Το καλό είναι ότι αυτές (οι αναλύσεις) είναι διάσπαρτες μέσα στο κείμενο (όχι συνεχόμενες) και όλη η υπόλοιπη πλοκή είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Τέλος πάντων, μόνο το πρώτο μέρος του βιβλίου αφορά τους λαθρομετανάστες, και το λέω αυτό επειδή δεν φαίνεται από το οπισθόφυλλο. Ο Γκαζά με κάποιον τρόπο φεύγει από το "επάγγελμα" και από εκείνη τη στιγμή και μετά ο συγγραφέας εμβαθύνει περισσότερο στην ανάλυση της ψυχολογίας του και μας περιγράφει πιο πολύ τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Στην ουσία παρακολουθούμε μεγάλο μέρος της ζωής του Γκαζά και το πώς αλλάζει ο χαρακτήρας του αφενός λόγω του τρόπου που τον μεγάλωσε ο πατέρας του αλλά και αφετέρου λόγω της επαφής του με τους λαθρομετανάστες και το κύκλωμα διακινητών.
Δεν μετανιώνω που το διάβασα, λέει αρκετά ωραία πράγματα μέσα, δεν είναι όμως τόσο συναισθηματικό όσο περίμενα (και πώς να είναι, αφού όταν κατά τη γνώμη μου ο συγγραφέας θα έπρεπε να εμβαθύνει στο συναίσθημα, αναλύει τις σχέσεις των ανθρώπων που επικρατούν σε μια κοινωνία). Επίσης, βρίσκω ότι κάποιες φορές ξεφεύγει από τα όρια της αληθοφάνειας, γίνεται θα έλεγα λίγο υπερβολικό ως προς την πλοκή χωρίς να υπάρχει λόγος, και αυτό επίσης δεν μου πολυάρεσε.
https://kiallovivlio.blogspot.com/
Τέλος πάντων, μόνο το πρώτο μέρος του βιβλίου αφορά τους λαθρομετανάστες, και το λέω αυτό επειδή δεν φαίνεται από το οπισθόφυλλο. Ο Γκαζά με κάποιον τρόπο φεύγει από το "επάγγελμα" και από εκείνη τη στιγμή και μετά ο συγγραφέας εμβαθύνει περισσότερο στην ανάλυση της ψυχολογίας του και μας περιγράφει πιο πολύ τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Στην ουσία παρακολουθούμε μεγάλο μέρος της ζωής του Γκαζά και το πώς αλλάζει ο χαρακτήρας του αφενός λόγω του τρόπου που τον μεγάλωσε ο πατέρας του αλλά και αφετέρου λόγω της επαφής του με τους λαθρομετανάστες και το κύκλωμα διακινητών.
Δεν μετανιώνω που το διάβασα, λέει αρκετά ωραία πράγματα μέσα, δεν είναι όμως τόσο συναισθηματικό όσο περίμενα (και πώς να είναι, αφού όταν κατά τη γνώμη μου ο συγγραφέας θα έπρεπε να εμβαθύνει στο συναίσθημα, αναλύει τις σχέσεις των ανθρώπων που επικρατούν σε μια κοινωνία). Επίσης, βρίσκω ότι κάποιες φορές ξεφεύγει από τα όρια της αληθοφάνειας, γίνεται θα έλεγα λίγο υπερβολικό ως προς την πλοκή χωρίς να υπάρχει λόγος, και αυτό επίσης δεν μου πολυάρεσε.
https://kiallovivlio.blogspot.com/
March 31, 2024
«داها»
این کتاب حقیقتا از همه نظر خوب بود. چه نوع روایت و نگارش. چه شخصیتسازیهایی که گوندای داشت. به وضوح یک زندگی تلخ و پر از بدبختی، خلاف هر کتابی که با خوشی شروع و با خوشی تموم میشه رو به تصویر کشیده بود.
این کتاب حقیقتا از همه نظر خوب بود. چه نوع روایت و نگارش. چه شخصیتسازیهایی که گوندای داشت. به وضوح یک زندگی تلخ و پر از بدبختی، خلاف هر کتابی که با خوشی شروع و با خوشی تموم میشه رو به تصویر کشیده بود.
November 16, 2013
Diyor ya Aşık Veysel, 'iki kapılı bir han' diye ? Ondan cereyan yapıyor bu hayat! Onun için üşüyorum hep.
June 24, 2018
I am reviewing the English language kindle version of Hakan Gunday's 'More: A Novel' which is the translation of the Turkish language original 'Daha'.
This is a book that people seem to love or hate but whichever way the opinion falls, it's not a book that you'll forget in a hurry. It tells of a teen-aged boy, Gaza, whose mother died giving birth to him (or did she?) and whose father is a murderer. Gaza is smart and has done well at school but his father won't let him leave to get an education. He has to stay and support the family business - smuggling desperate people (mostly Afghans) into Europe.
The book moves in several phases. The first examines the depravity of the people trafficking trade. Gaza and his father have a large underground reservoir where they 'store' their 'goods' prior to export. Left alone to look after 30-something prisoners, Gaza experiments on them, exploring power and corruption with his human rats.
The second phase - particularly icky - sees Gaza trapped under a pile of dead and decaying bodies (you'll have to read to find out how and why), the third sees him in a children's home preparing for a great future, the fourth sees him falling apart and becoming an addict, until the final part brings him opportunities to either spread his evil or to redeem himself.
Gaza is fascinating. He has moments of what can only be considered evil, but also times of deep regret and introspection. He is a self-made monster who holds nothing back from the readers. There's layer upon layer of depravity to wade through in 'More' and yet a part of me still wanted things to work out for him. What chance would any kid have being brought up the way he was? Why wouldn't he have built a hard shell of self-protection after all he's lived through. But that doesn't make him a nice person.
There are some errors in the book. The bridge across the Bosphorus is said to be 1000 times longer than it actually is, and there's a character whose name fluctuates between Maxime and Maxine multiple times. But honestly, does any of that matter?
I had assumed - incorrectly - that the book was set during the recent immigration crisis in the Mediterranean but I was completely wrong. There was no time available for Gaza to have grown up and developed if these events had been so recent. It dawned slowly that this was all set around the war in Afghanistan and not the aftermath of the Syria crisis.
When Gaza mentions the destruction of the Afghan Buddhas of Bamiyan, it hit home that this was a different conflict from which his father and his colleagues were profiting. That said, it makes the events no more or less harrowing than if it had been more recent.
It's a very long time since I read either book, but Gaza reminds me of Patrick Suskind's protagonist in 'Perfume' with shades of Bret Easton Elli's serial-killer in 'American Psycho' - both people you can't forget whilst being horrified by their activities.
Do I recommend it? Ouch - tough question. It's not an easy or a comfortable read at all but I think More pays back on the efforts that you make. For about the first third I found myself thinking 'very clever but where is this really going?' as it just seemed to navel gaze for a long time.
Watch out for Gaza's intriguing theory of spiral democracy. Anybody who's ever worked for a company with a seriously dysfunctional management structure will find that absolutely fascinating.
This is a book that people seem to love or hate but whichever way the opinion falls, it's not a book that you'll forget in a hurry. It tells of a teen-aged boy, Gaza, whose mother died giving birth to him (or did she?) and whose father is a murderer. Gaza is smart and has done well at school but his father won't let him leave to get an education. He has to stay and support the family business - smuggling desperate people (mostly Afghans) into Europe.
The book moves in several phases. The first examines the depravity of the people trafficking trade. Gaza and his father have a large underground reservoir where they 'store' their 'goods' prior to export. Left alone to look after 30-something prisoners, Gaza experiments on them, exploring power and corruption with his human rats.
The second phase - particularly icky - sees Gaza trapped under a pile of dead and decaying bodies (you'll have to read to find out how and why), the third sees him in a children's home preparing for a great future, the fourth sees him falling apart and becoming an addict, until the final part brings him opportunities to either spread his evil or to redeem himself.
Gaza is fascinating. He has moments of what can only be considered evil, but also times of deep regret and introspection. He is a self-made monster who holds nothing back from the readers. There's layer upon layer of depravity to wade through in 'More' and yet a part of me still wanted things to work out for him. What chance would any kid have being brought up the way he was? Why wouldn't he have built a hard shell of self-protection after all he's lived through. But that doesn't make him a nice person.
There are some errors in the book. The bridge across the Bosphorus is said to be 1000 times longer than it actually is, and there's a character whose name fluctuates between Maxime and Maxine multiple times. But honestly, does any of that matter?
I had assumed - incorrectly - that the book was set during the recent immigration crisis in the Mediterranean but I was completely wrong. There was no time available for Gaza to have grown up and developed if these events had been so recent. It dawned slowly that this was all set around the war in Afghanistan and not the aftermath of the Syria crisis.
When Gaza mentions the destruction of the Afghan Buddhas of Bamiyan, it hit home that this was a different conflict from which his father and his colleagues were profiting. That said, it makes the events no more or less harrowing than if it had been more recent.
It's a very long time since I read either book, but Gaza reminds me of Patrick Suskind's protagonist in 'Perfume' with shades of Bret Easton Elli's serial-killer in 'American Psycho' - both people you can't forget whilst being horrified by their activities.
Do I recommend it? Ouch - tough question. It's not an easy or a comfortable read at all but I think More pays back on the efforts that you make. For about the first third I found myself thinking 'very clever but where is this really going?' as it just seemed to navel gaze for a long time.
Watch out for Gaza's intriguing theory of spiral democracy. Anybody who's ever worked for a company with a seriously dysfunctional management structure will find that absolutely fascinating.
June 13, 2018
Bütün bu şiddete, tecavüze, istismara rağmen başarılıydı. Kafamın içine etti, bu bir gerçek ama daha önce okuduğum hiçbir şeye benzemiyordu. Hakan Günday'dan okuduğum ilk kitap, dili çok iyiydi öncelikle. Okuduğum her paragrafın altını çizebileceğim şekile betimlemelere sahipti. Her yaşa uymadığını bilsem de baş karakterin çok genç olması ve yine de bunları yaşamış olması hem korkunç hem de ilginç bir kurgu çıkarıyordu ortaya. Işkence çekenlerin neler yaşadıklarını düşünür ve asla onların yerinde olmak istemeyiz, fakat işkenceyi yapan insan hakkında pek bir fikrimiz yoktur ruh hastası olması dışında. Ana karakterimiz Gaza'nın yetiştiği yer gereği sağlıklı bir birey olmaması haricinde, onu yetiştirmiş olan insanlardan bile daha kötü olabileceğini okumak kan dondurucuydu. Sayfalar aktıkça eylemleri gerçekleştiren şahsın bir çocuk olması fikri aşırı korkutucu ve sinir bozucuydu. Hikaye gerçek olabilecek kadar gerçek detaylarla dolu olsa da gerçek olmasını istemeyeceğim ve inanmama engel olacak birçok karakterle de doluydu. Çok vahşiydi.
Kitabın ilk yarısı daha akıcıydı çünkü olaylara daha odaklıydı her şey. Karakterin gelişimindeki etkenlere odaklıydı yani, hayat hikayesiyle uğraşıyordu daha çok. Diğer yarısı ise biraz daha zor okunan, fikirden fikire şu gibi geçiş yapan ve bazen da anlam veremediğim sayfalardan ibaretti. Daha az kurgu daha çok tespit diyebilirim.
Yıllar sonra tekrar okuduğumda daha net anlayabileceğim düşünceleri barındırıyordu... Umuyorum ki de öyle olur.
March 28, 2017
I won this book in a Goodreads giveaway listed by Skyhorse Publishing. And I am glad I did.
Holy Moly, this book. It was relentless, brutal and epic. I loved every minute of it. Hakan Günday does not let the reader off the hook. He will dig into the most difficult of scenes and describe those scenes in a way that will make you squirm. You want those scenes to end but he keeps going. It's like he's sticking a finger on a bruise. Even though you're wincing, the story is too well-written to push away. On top of this, Günday devilishly endears you to the main character to a point where you feel like you are him and this is your story. The problem is you don't realize until it's too late that you're on the side of a psychopath. The story is a saga that will weasel itself into being YOUR saga. In the end, after all the angst, you will feel perfectly satiated.
I'm almost positive this will be my favorite book of 2017 because it's my favorite book in many, many years. I wish everyone knew about it.
Holy Moly, this book. It was relentless, brutal and epic. I loved every minute of it. Hakan Günday does not let the reader off the hook. He will dig into the most difficult of scenes and describe those scenes in a way that will make you squirm. You want those scenes to end but he keeps going. It's like he's sticking a finger on a bruise. Even though you're wincing, the story is too well-written to push away. On top of this, Günday devilishly endears you to the main character to a point where you feel like you are him and this is your story. The problem is you don't realize until it's too late that you're on the side of a psychopath. The story is a saga that will weasel itself into being YOUR saga. In the end, after all the angst, you will feel perfectly satiated.
I'm almost positive this will be my favorite book of 2017 because it's my favorite book in many, many years. I wish everyone knew about it.
February 7, 2016
Kitabı sevdim mi sevmedim mi gerçekten bilmiyorum. Ama karaktere kesinlikle ısınamadığımı söyleyebilirim. Zaten karakterin okurlar sevsin diye oluşturulduğunu da zannetmiyorum. Böyle bir karaktere sempati besleyen varsa... Gaza'nın yaşı yaşadığı olaylara göre çoooook küçüktü bence. Kafama oturtamadım bir türlü. Öyle sahneler vardı ki ben her şeyi unutup karakteri 30 küsür yaşlarında hayal ediyordum, ama oysa ki 15 yaşındaydı. Bunu aklım almadı yani bir türlü. Bir de kitabın ilk yarısı daha akıcıydı diyebilirim. İlk yarıda bir olay örgüsü vardı, sürükleyiciydi. İkinci yarıda ise psikolojik ve sosyolojik gözlemler, aforizmalar vardı daha çok. Hakan Günday okumaya devam ederim. Ama biraz ara vereceğim sanırım. Ha bir de ne yalan söyleyeyim Fransa'da ödül almış bir kitabın daha iyi olmasını bekliyordum.
Displaying 1 - 30 of 329 reviews