Mehmed Uzun (1953 – October 10, 2007) was a contemporary Zaza-Kurdish writer and novelist. He was born in Siverek, Şanlıurfa Province, Turkey. Although the Kurdish language was outlawed in Turkey from 1920 to 1990, he started to write in his mother tongue. As a writer, he achieved a great deal towards shaping a modern Kurdish literary language and reviving the Kurdish tradition of storytelling. From 1977 to 2005 he lived in exile in Sweden as a political refugee. During his time in Scandinavia, he became a prolific writer, author of a dozen Kurdish language novels and essays, which have made him a founding member of modern Kurdish literature in Kurmanji dialect. In June 2005 he returned to Istanbul, Turkey. He was a member of the PEN club and the Swedish writers association. On May 29, 2006, it was revealed that Uzun had been diagnosed with cancer.[1] Following treatment at the Karolinska University Hospital of Stockholm, in Sweden he returned to Diyarbakir, Turkey, where he died, aged 54. (Wikipedia)
Dema min beşa 3'an qedand, min careke din jî famkir ku Mehmed Uzun mîna "Kalê rind", mîna "Osman Sebrî", mîna "Cegerxwîn", mîna "Ehmedê Xanê", mîna "Melayê Cizîrî" û hwd rinde... rindekî xwedîye hevokan, gotinan û tîpan e. Min careke dinê jî famkir ku ew, bi hebûna xwe ve helbestî bûye... Ewî berîya nivîsandinê de, zimanê xwe û pênûsa xwe li ser dilê xwe de şewirandîye û paşê nivîsîye...
Ên ku li pey rindîtîyê, baştîyê ketine, ên ku li pey jîyanek aramdar, jîyanek birûmet ketine, bila werin guhê xwe bidin kalê rind. Kalê rindê ku çavên wi di şewqa dilê wî de ne... Kalê, bi serpêhatîyên xwe ve, bi zanetîya xwe ve rêya bextewarîya cîhanê nîşan dide...
Pirtûk li ser mêrek bi navê Serdar û kalmêrekî rind e , serdar sirgûnî siwêdê dibe û dema dike tixûb derbas bike rastî kalekî dibe ku bandorekî mezin li ser Serdar dike , gelekî kêfa min ji romanê re hat , têkilîyê dike navbera jiyan û xewnan de , ev roman bêkêmasî ye ji alîyê rêziman ve …..
Kitêban alîkariya min kir ku ez însanên û însanetiyên xwe binasim Wan ji min re deriyên nû vekirin Yek ji wan deriyên nû jî Riya rindîtiyê vebû
Mirina kalekî rind romana duwemîn e ku ez ji nivîskar Mihemed Uzun re dixwînim
Ev roman behsa biografiya "sîret" Uzun dike dema ew li Stockholm bar kir piştî sê sal li zindana Amedê qedand
Di riya koçberiyê de li ber sînorê dîdarî kalekî kor bitenha xwe dibe Jê dipirse çima ew li vî gundî dijî kalê rind dibersive
Tu dizanî ....... Dinya guherî Hêvî daxwazî evîn ecibandin dan û standin qise û kelîme Ev tişt ew çend guherîne Ku dastan çîrok cin pîrhebok melayike jî hatin qetlkirin Şeytan hat kuştin Yanê hîs xeyal û serfiraziya manewî hat qetlkirin Her tişt bûn hesabên qurişan Min dê li wan bajaran di nav însanên wisa de çi bikira !!!
Kalê rind nimûna kultûra kurdî ye da ku em ji reh û rîç ax û zimanê xwe vemeqetin Zimanê me di nav vê jiyana nexweş û neçar de kaniyên kêfxweşiya me ne
kalê rind berdewam dike Wesiyeta wî ji Serdar re ye ku eger ew dixwaze lêkolîn bike li ser zimanê kurdî divê ew li mizgefta taxa kevn ya Amedê, manastira Suryanian de li çiyayê Herekolê, di nav kitêbên kevnare yên Ayasofiyayê de, û di kitêbxana mîlî ya Ermeniyan de li Erwanê
peywest e tu her bangê mekî şubhetê nayê bê yar û mey û sazê min go nayêm ez herçî te bivêtin ji me wer can bi xwe bit cana bike fermanê vewestay im ez sed şîşî li dil da ji mihrê me mela lew her bi fîxan mîslê ney û nay im ez melayê cizîrî
Eve dönüş yolunda rind* (güzel)'e okunmuş bir ezginin eşlik ettiği ilk okumaydı. Yolculuğa çıktığım şehirlerden birer kitap almak gibi bir alışkanlık ediniyorum. Yaşlı Rind'in Ölümü'de bu kitaplardan. Gelelim kitaba, ben eve dönmekten bahsediyorken romanın baş karakter ülkesinden gitmek zorunda bırakılmış Serdar Azad'ın bir sınır köyünde karşılaştığı Yaşlı Rind'le olan hikayesini okuyoruz. Yazarın öz yaşamından parçaların olduğu metin yoğun bir anlatıya sahip. Gitmek, dönememek, koparılmak, ev, ilk hatıraların gücü, toprak... kim olduğumuza dair güçlü sorular. Bir yerden, evimizden özellikle ayrılmak zorunda kaldığımızda kim olarak gideriz, yanımızda neleri götürürüz. Serdar bahçesinden kopardığı bir gülü göğsünde taşır. Gittiği o başka ülkelerin duvarında kendini hatırlatan güçlü bir nesne olarak duvarda asılıdır. Peki Rind?. Serdar sınır köyünde gözleri Borges (ismiyle karşılaşmak mutlu etti) gibi girmeyen bilge Rind'le karşılaşır. Kavalından onu etkileyen ritimleri dinler, unutulmuş bir geçmişin peşine düşer. Yahya Kemal'in Rindlerin Ölümü şiiri de eşlik eder bize. "Ölüm asude bir bahar ülkesidir bir Rind'e, Gönlü her yerde buhurdan gibi yıllarca tüter." Rind kaybedilenlerin temsilidir. Çocukluk,kırlangıç toprak, ilk ev, başları okşayan eller...
Mehmed Uzun çok değerli bir yazar. Değer parametrelerinden biri ve belki de en önemlisi, sözcüklerin içindeki kederin(diğer duygular da elbet, ama en çok keder) okuyucuya geçmesidir. Yaşar Kemal, Saramago, Dostoyevski gibi. Yaşlı Rind'in Ölümü'nü okurken her cümlede gurbetin ağırlığını hissettim, kederi sayfalarından yankılandı. Rind nedir Rind olmak nedir ben de onunla birlikte adım adım öğrendim.
Okuduklarınızın sadece kurgu olmadığını bilmek biraz daha üzüyor insanı, işte o kadar.
Neden kendimizi, beynimizi, etrafımızı ve şeyleri birbirinden ayırıyor, topluyor, parçalıyor ve sonra "bu mu daha iyi, yoksa şu mu daha kötü?.." diye konuşuyoruz. Neden her şeyi; hayatı, zamanı, insanı ve insanlığı, aşkı, mutluluğu, derd ü kederi ve hürriyeti birbirinden ayırıyor, paramparça ediyor, sonra da kıyaslıyoruz? Bununla, yani parçalamak ve kıyaslamakla en büyük kötülüğü yapıyoruz kendimize. Sınırlar, şartlar, zorunluluklar bizi bizden, insandan ve insanlıktan uzaklaştırıyor. Böyle diyordun, evet.
Sanki daha fazlası anlatılabilirmiş de eksik bırakılmış... Bu coğrafyaya çok derin bir bağım olduğu için belki bu kadar etkilendim, bilemiyorum. Ama kitabın her sayfası derinden hissettim... Okurken zihnimde, gurbet, insanlık, kök, aidiyet, doğruluk kavramları dans etti. O köye gidip orada oturdum, baharı yaşadım sanki... Bazı yazarlar bu hissi geçirmeyi o kadar güzel başarıyor ki, Mehmet Uzun da onlardan biri...Bitince boşluğa düşüren eserlerden olmuş.
Kitabın başlarında hikâyeye dahil olmakta zorlandım sanki çeviride bir bütünlük yokmuş gibiydi başka başka kişilerin cümleleri birleştirilmiş gibi geldi bana. Sonrasında adapte olabildim. Hüzünlü bir havası vardı, umarım yarımlar tamamlanabilmiştir.. Yazarla tanışma kitabımdı belki bir kitabını daha okurum.
Mehmed Uzun bu romanda bu kez kendi hikayesinin kahramanı ve sürgününe yakından şahit olmak çok tuhaf bir his. İyi ki tanışığız, dilerim bir gün ana dilimizde de tanışırız.