Jump to ratings and reviews
Rate this book

Prieks

Rate this book
Jaunākā romāna galvu reibinošie panākumi aizveduši tā varoni ceļojumā pa pasauli. Taču šajā ceļojumā viņam ir divas sejas: publiskā, kuru varonis uzliek, kad tiekas ar lasītājiem, un intīmā, kuru viņš uzliek ikreiz, kad paliek viens, lai atkal un atkal meklētu patiesību. Patiesību, kurā jāatrod gaisma pēc vecāku nāves, paša šķiršanās un kopdzīvē ar jaunu sievu, tajā dzīvē, kurā viņa bērni kļūst par stūrakmeņiem, virs kuriem sagriežas virpulī neatliekama vajadzība pēc prieka.

Romānā, kas atrodas kaut kur pa vidu starp grēksūdzi un autofikciju, autors piedāvā stāstu, kas, izlauzies no pagātnes, traucas pretī tam, kas vēl nav noticis. Cerību caurstrāvoti prieka meklējumi.

Manuels Vilass ir slavens spāņu dzejnieks un rakstnieks. Latviešu valodā izdots arī viņa daļēji autobiogrāfiskais darbs “Ordesa”, kas ieguvis literāro kritiķu starptautisku atzinību. Par romānu “Prieks” M. Vilass 2019. gadā ieguvis prestižo godalgu Premio Planeta.

368 pages, Hardcover

Published January 1, 2022

141 people are currently reading
1184 people want to read

About the author

Manuel Vilas

67 books270 followers
Narrador y poeta nacido en Barbastro (Huesca) en el año 1962. También ha publicado numerosos artículos en diarios como el Heraldo de Aragón, ABC, El País, El Mundo, Público y El día de Aragón, amén de suplementos literarios como ABC Cultural y Babelia.

En sus inicios publicó poesía en títulos como El rumor de las llamas o El mal gobierno, sin embargo, si bien ha continuado publicando libros de poesía, su salto a un público más amplio se produjo tras la publicación de las novelas España y Aire Nuestro, lanzada por Alfaguara. Mediante la conocida editorial de narrativa también público Los inmortales, El luminoso regalo y el volumen de relatos Setecientos millones de rinoceronte. En 2016, a través del sello Malpaso, lanzó Lou Reed era español.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
230 (15%)
4 stars
407 (27%)
3 stars
479 (32%)
2 stars
235 (15%)
1 star
121 (8%)
Displaying 1 - 30 of 223 reviews
Profile Image for José Alfredo.
422 reviews202 followers
December 23, 2019
Otro año que los Premios Planeta me defraudan. Yo creía que los libros premiados debían ser originales, se conoce que tenemos diferente concepto de 'original' Planeta y yo. Este libro es un añadido, una segunda parte, un apéndice... llamarlo como queráis, de Ordesa, el anterior libro del autor. Más de lo mismo. Mi crítica, la misma que Ordesa, se libra porque el autor escribe muy bien, pero es muy cansino y depresivo adentrarse en su cerebro, se conoce que escribiendo estas cosas ahorra en psicoanálisis, porque 'vargame er señó'. Estas reflexiones y sentimientos en una persona de 80 años son creíbles, en una de cincuenta y tantos, como que no ...

En fin, con Ordesa me hubiera bastado.

Profile Image for Karla.
1,053 reviews171 followers
November 19, 2019
" Me importa bien poco la literatura, yo quiero el amor de la gente, por eso me hice escritor. Porque descubrí algo, descubrí que las palabras enamoran y sirven para no estar solos."
Profile Image for Claudia.
345 reviews207 followers
June 10, 2020
A meio do livro já estava a pedir que acabasse. Tem algumas coisas interessantes, mas não me impressionou. Aliás, aborreceu-me de morte. Detesto dar duas estrelas aos livros, mas não posso tentar enganar-me. Não gostei e senti que foi tempo perdido.
Profile Image for Federica Rampi.
701 reviews230 followers
August 6, 2020
“Quanto abbiamo bisogno noi esseri umani di sentirci speciali.”

Il libro di Vilas è un viaggio a due velocità, una storia circolare che passa dalla dimensione pubblica a quella privata, dall’essere figlio e poi padre, di uno scrittore che viaggia e riflette sulla gioia.
La memoria è il mezzo per attraversare i ricordi e le incognite che conducono ad essa (amore, bellezza e bontà) anche quando la gioia è ingannevole.
La memoria reinterpretata, è il motore per evolvere, per tenere vivo chi non c’è più cercando la bellezza, nutrendo l’anima nel passato, celebrando l’autenticità del quotidiano nello scorrere del tempo.
I passaggi della vita sono complicati, dolorosi, contraddittori è faticoso rielaborare e saper guardare avanti, ma fa parte del mistero dell’esistenza in cui tutto è connesso.
“La gioia, all’improvviso” prende slancio nel passato per guardare a ciò che non è ancora accaduto: è un ponte ideale tra il prima, i suoi genitori, il presente, lui, e il futuro, i suoi figli.
Il romanzo, tra confessione e autobiografia non tralascia nulla, nemmeno quell’ombra sulla gioia desiderata che si addensa dentro di lui...
Vilas soffre di depressione e alla depressione ha dato ha un nome illustre : Arnold Schönberg, il fondatore della musica dodecafonica, il punto di rottura con tutto ciò che la musica significava prima.
Arnold , lo chiama solo per nome, è il padrone della sua confusione, della sua instabilità emotiva di quell’apatia che non se ne vuole andare.
“Arnold mi regala le sue frecce più rare. Arnold mi mette in testa le equazioni morali più oscure(..)
Arnold sono i rumori”
“Arnold, re del mondo”

Nel raccontarsi, Vilas non nasconde nulla e ogni stato d’animo ogni sintomo e segnale sono trattati nel modo più poetico che si possa immaginare,snza filtri, senza autoindulgenza.
Siamo ciò che siamo, nel bene e nel male.
Siamo il frutto dell’educazione ricevuta , dei gesti che abbiamo assimilato, di ciò che ci scorre nel sangue.
Viviamo assorbendo ogni stimolo, facendo nostra ogni sensazione

“Se la mia solitudine fosse una città, sarebbe Chicago.”

I capitoli sono brevi, quasi come gli appunti di un diario imbevuti dei più piccoli dettagli, di cui Vilas è ossessionato, perché senza non si riesce a trasmettere nulla: la gioia che cerchiamo è capire tutte le sfaccettature della bellezza.
È la gioia che traccia i confini.

Non c'è euforia in questo libro, né ottimismo.
C’è amore, tanto, accettazione di sé, umiltà e speranza come antidoto alla disperazione.
“La gioia, all’improvviso” è una commovente lezione di sopravvivenza.
E in un modo o nell’altro, siamo un po’ tutti Manuel Vilas.
18 reviews9 followers
November 7, 2019

Nunca ha sido tan necesaria la literatura como hoy. En esta época de gritos y sinsentido, de prisas y consumo, necesitamos narraciones que nos ayuden a entender qué está pasando. Manuel Vilas lleva años ayudándonos, más si cabe en sus últimos libros, Ordesa y Alegría, en los que consigue articular una forma de expresión que consigue tocar el corazón de los lectores. Lo hace compartiendo su carne y su sangre, de esa forma que solo es posible a los resucitados. Porque él resucitó de entre los muertos al traspasar su profundo hundimiento. Al emerger de los infiernos, los renacidos adquieren un nuevo resplandor, un brillo que atrae a todos aquellos que aún caminan en penumbra. Vilas nos cuenta sus evoluciones por hoteles y ciudades como Dante lo hizo en su dia de la mano de Virgilio. Cambian los decorados pero a fin de cuentas seguimos buscando una salida al laberinto de existir. Convierte su vida en una road movie en la que convive con su pasado y su futuro, con sus padres muertos y sus hijos vivos. Nos da una lección cervantina de cómo el discurrir de la vida, pese a todas sus sombras, nos ofrece una oportunidad para el heroísmo y la alegría. Ese es el sentido de la vida que nos desvela el texto. Cuando nos regalan una obra que además de bien escrita nos hace bien al alma solo podemos sonreír agradecidos. Es posible reconciliarse con el pasado, con los padres, con los fantasmas, con heridas, pérdidas y errores. Manuel Vilas ha incendiado el panorama literario con un fuego feroz que lo devorará todo y que quizá, si le dejamos, nos deje un poso de esperanza.



Joy, Manuel Vilas' last book. A life lesson.


Literature has never been so necessary as it is today. In this age of shouting and nonsense, of haste and consumption, we need narratives that help us understand what is happening. Manuel Vilas has been helping us for years, even more so in his latest books, Ordesa and Alegría, in which he manages to articulate a form of expression that touches the hearts of readers. He does so by sharing his flesh and blood, in such a way that it is only possible for those who have been resurrected. Because he rose from the dead by piercing their deep sinking. As they emerge from hell, the reborn acquire a new radiance, a radiance that attracts all those who still walk in darkness. Vilas tells us about his evolutions through hotels and cities as Dante did in his day by the hand of Virgil. The decorations change but finally we continue searching a way out of the labyrinth of existence. He turns his life into a road movie in which he lives with his past and his future, with his parents dead and his children alive. It gives us a lesson, like Cervantes did, in how the passage of life, despite all its shadows, offers us an opportunity for heroism and joy. That is the meaning of life that the text reveals to us. When we are given a text that, in addition to being well written, does us good for the soul, we can only smile gratefully. It is possible to reconcile with the past, with parents, with ghosts, with wounds, losses and errors. Manuel Vilas has set the literary panorama on fire with a fierce flame that will devour everything and that perhaps, if we leave him, will leave us with a glimmer of hope.


喬伊,曼努埃爾·維拉斯的最後一本書人生一課

文學從來沒有像今天這樣必要過。在這個大喊大叫、胡說八道、匆忙消費的時代,我們需要有助於我們理解正在發生的事情的敘述。曼努埃爾·維拉斯多年來一直在説明我們,在他最新的著作《Ordesa》和《阿萊格裡亞》中,他更是如此,他設法表達出一種觸動讀者心靈的表達形式。他這樣做的方式是分享他的血肉,只有那些復活的人才有可能。因為他從死裡復活,刺穿了他們深深的下沉。當他們從地獄中出來時,重生者獲得了一種新的光芒,一種光芒吸引著所有仍然在黑暗中行走的人。維拉斯告訴我們他通過酒店和城市的演變,就像但丁在維吉爾的手下的日子一樣。裝飾改變,但最後我們繼續尋找出路的迷宮的存在。他把自己的生活變成了一部公路電影,他與他的過去和未來生活在一起,父母死了,孩子還活著。它給我們上了一堂課,就像賽凡提斯一樣,生命如何流逝,儘管它有著陰影,卻給我們提供了一個英雄主義和歡樂的機會。這就是文本向我們揭示的生命的意義。當我們得到一個文本,除了寫得很好,對我們的靈魂有好處,我們只能感激地微笑。與過去、父母、鬼魂、傷口、損失和錯誤相協調是可能的。曼努埃爾·維拉斯用猛烈的火焰點燃了文學的全景,它將吞噬一切,如果我們離開他,也許將給我們留下一線希望。

自動翻譯,我為錯誤道歉。

https://www.doctorcasado.es/2019/11/a...
Profile Image for Mientras Leo.
1,777 reviews202 followers
December 27, 2019
Confundir contar una historia cercana con enlazar trivialidades a las que colocar un prota escritor creemos que otorgan más interés no merece más puntuación
Profile Image for Patricia Ayuste.
Author 0 books296 followers
January 25, 2025
🗨️ “Cuántas cosas ocurren en mi vida que no puedo compartir con nadie, y eso me está matando. Me está matando esta soledad, esta enfermedad.”

📗 “Alegría”, finalista del Premio Planeta 2019, es una autoficción en la que su principal protagonista busca la unión con sus hijos, ya mayores e independizados. Cada página es una invitación a reflexionar sobre temas tan universales como son la familia, la paternidad, la búsqueda de identidad, la muerte o el sentido de la vida, entre otros.

🔝 Puntos fuertes:
- Invitación a la reflexión y el tratamiento de temas universales a través de un protagonista que busca ser amado.
- Novela introspectiva e intensa para leer con calma.
Profile Image for David Carrasco.
Author 1 book146 followers
December 8, 2025
¿Se puede ser feliz sin sentir que traicionamos a quienes hemos perdido?

En la reseña de uno de los libros que forman la serie Mi lucha, de Knausgård, advertía de la necesidad de que algunos libros incorporen un aviso, una alerta, como las cajetillas de cigarrillos, que explicite que ese libro no es adecuado para todo el mundo.

Y los libros de Manuel Vilas seguramente deberían entrar en esa categoría. Porque no son libros para todos. No lo son. Y entonces uno lee críticas despiadadas masacrando una obra literaria simplemente porque, quizá, el lector esperaba otra cosa.

Y ahí está el problema: ¿qué esperaba ese lector? Una historia bien construida, personajes desarrollados, un conflicto claro, una progresión narrativa que le llevara de la mano del punto A al punto B. O tal vez esperaba una autoficción contenida, de esas que juegan con la ambigüedad entre realidad y ficción, pero que no se deshacen en una espiral de obsesiones y recuerdos. Esperaba una novela en el sentido más tradicional, o al menos, un relato que no se sintiera como una confesión escrita en estado febril.

Pero eso no es Vilas.

Las novelas de Vilas son otra cosa. Son un flujo de conciencia con la intensidad de una resaca emocional. Son monólogos que no tienen problema en repetirse, divagar y clavarse en las mismas heridas una y otra vez. No construyen una historia en el sentido convencional; construyen un estado de ánimo. Y ese estado de ánimo, para algunos, es agotador. Para otros, una revelación.

Los libros de Vilas no son novelas diseñadas para el lector que busca evasión o estructura. Son relatos de una mente que se resiste a dar forma definitiva a su propio caos. Son literatura entendida como desahogo, como ajuste de cuentas con la memoria y con el tiempo. Su escritura no se detiene a ordenar la experiencia: la vomita, la repite, la exprime hasta el último aliento.

Y claro, a muchos esto les parece una sarta de bobadas. Que a quién le interesa. Que por qué habríamos de leer sobre sus obsesiones personales, su padre, su madre, su juventud, sus hijos, su miedo a la muerte, su vértigo ante la vejez. Que por qué habríamos de soportar páginas y páginas de un tipo dándole vueltas a lo mismo.

Bueno, la respuesta es sencilla: a él le interesa. Y no lo oculta. Vilas escribe sobre lo que le importa a él. No nos dora la píldora, no nos diseña un relato atractivo ni nos coloca señales de tráfico para que entendamos por dónde nos lleva. No pretende gustar. No escribe para complacer ni para acomodarse a nuestras expectativas. Su literatura es un espejo en el que se mira a sí mismo, y si queremos asomarnos, lo hacemos bajo sus propias reglas. Se abre en canal y se expone. Luego, nosotros lo tomamos o lo dejamos.

Y aquí viene lo incómodo: cuando alguien se muestra de esta manera, no todo lo que dice va a caerte bien. Habrá ideas, actitudes o confesiones que te provoquen rechazo, que te hagan arquear una ceja o incluso fruncir el ceño. Estoy pensando, por ejemplo, en ese peloteo a los reyes de España que llega incluso a causar sonrojo. Pero ese es el punto. Que algo te incomode no significa que no valga la pena. Uno no tiene por qué compartir todo lo que piensa alguien que se desnuda de esta forma para poder sacar algo de su confesión. Es más, seguramente sea justo eso lo que refuerza su valor: porque en esa exposición, en esa falta de tamiz, hay algo genuino. Algo que no está diseñado para caerte simpático, sino para ser verdad.

Pero juzgar sus libros como si fueran otra cosa es como reprocharle a un poema que no tenga argumento.

Por eso, leer a Vilas es aceptar sus reglas o dejarlo a un lado. Y está bien si decides lo segundo, por supuesto. Pero si lo que esperabas era algo distinto, tal vez la decepción no sea culpa del libro, sino de la idea equivocada con la que llegaste a él. Se atribuye a John Updike —lo encontraréis por internet en muchos sitios— una lista de cinco mandamientos para juzgar una obra literaria. Este es el primero: “Intenta entender qué es lo que el autor deseaba hacer y no lo culpes por no lograr lo que nunca intentó.”

Y es que Manuel Vilas no escribe libros, escribe exorcismos. Y Alegría es la confesión febril de un hombre que ha rozado el abismo y ahora se enfrenta a su peor enemigo: la posibilidad de ser feliz. Porque sí, amigos, la alegría es un campo de batalla. Se nos dice que deberíamos anhelarla, pero ¿y si no sabemos qué hacer con ella cuando llega? Vilas nos lleva de la mano por una novela que es al mismo tiempo una meditación sobre la memoria, una carta a los muertos y un ajuste de cuentas con la vida.

Porque, ¿qué haces cuando la felicidad te persigue, pero tú sigues huyendo de ella?

Vale, todo esto está muy bien, me dirás, pero… ¿de qué va la novela? Pues mira. En síntesis. El narrador de Alegría es un escritor español de éxito que viaja de hotel en hotel, de país en país, acumulando premios y aplausos. En apariencia, ha alcanzado lo que cualquier persona desearía: reconocimiento, estabilidad económica, la posibilidad de recorrer el mundo. Pero su mente está atrapada en un torbellino de recuerdos y preguntas que lo persiguen sin tregua. Entre conferencias literarias y habitaciones de hotel, su monólogo interno se convierte en un duelo entre la culpa, la melancolía y esa felicidad que asoma pero que no termina de agarrar con firmeza. Su voz es intensa, confesional, a ratos delirante, y en ella resuenan los ecos de la orfandad, el amor perdido y el miedo al futuro.
“Da igual dónde yo esté, siempre están conmigo todos mis fantasmas. Si viajo, viajan ellos.”

Como he dicho antes, este no es un libro de ficción en el sentido convencional. Vilas practica una autoficción radical, una literatura que funciona como espejo deformante pero profundamente honesto. La historia que cuenta es, en gran medida, su propia historia: el éxito tardío, el divorcio, los viajes interminables, la reconstrucción sentimental con una nueva pareja, el amor por sus hijos y el miedo a perderlos, no por una tragedia, sino por la distancia, por los silencios, por el tiempo que erosiona los vínculos.

El Vilas de Alegría es un hombre que se ha reinventado, pero la alegría que intenta abrazar convive con la culpa de haber dejado atrás una vida que ya no existe. Aquí es donde la novela se vuelve más humana: ¿cómo se gestiona la felicidad cuando está construida sobre los escombros de lo que fuiste? ¿Cómo se es padre cuando se siente que la vida ha dado tantas vueltas que ya no se sabe qué significa serlo?

Leer a Vilas es como sentarse con alguien que, después de un par de copas, decide abrirte su alma para que husmees a ver qué hay ahí dentro. Su prosa es torrencial, obsesiva, cargada de repeticiones que parecen latidos de una mente que no puede detenerse. A diferencia de Ordesa (ver reseña aquí), donde el dolor lo empapaba todo, aquí hay un intento de luz, pero no una luz ingenua, sino una que se gana a pulso, a base de confrontación y vértigo.

La estructura de la novela es fragmentaria, como si estuviera escrita al ritmo del pensamiento. No hay una trama tradicional, sino una serie de reflexiones, recuerdos, momentos de vida que se entrelazan como un diario emocional. Vilas domina el arte del monólogo interior, ese que parece que te habla directamente al oído, y que, sin que te des cuenta, te tiene subrayando frases como si fueran revelaciones.

Si Ordesa era la elegía de un hombre devastado, Alegría es su respuesta: la pregunta de si es posible seguir adelante sin traicionar el dolor que nos ha definido. Vilas no abandona sus temas centrales —la familia, la ausencia, la identidad, la necesidad de ser amado—, pero aquí los enfrenta con otro tono, menos devastador, más irónico incluso. Si tuviéramos que buscarle primos literarios, podríamos pensar en Knausgård y su capacidad para hacer de lo íntimo algo universal.

La alegría es un estado inestable, un equilibrio precario que se tambalea con cada recuerdo. Vilas lo sabe y lo narra con lucidez. El protagonista no solo lidia con su éxito presente, sino con todo lo que ha perdido en el camino: sus padres muertos, su vida pasada, el país que ya no es el que conoció. Hay un duelo constante entre el hombre que fue y el que es, entre la España de ayer y la de hoy, entre el amor y la soledad.

Pero Alegría también es un libro sobre las relaciones que sobreviven a pesar del tiempo y la distancia. El narrador, como Vilas, se enfrenta a la paternidad con una mezcla de amor y miedo. Sus hijos ya no son niños, y él sabe que la relación con ellos ya no es la de antes. ¿Cómo mantener ese vínculo cuando ya no se comparte el día a día? ¿Cómo estar presente cuando la vida te ha llevado por otro camino? En este sentido, la novela no es solo una reflexión sobre la felicidad, sino sobre el miedo a perder lo que más importa.

¿Se puede ser feliz sin sentir que traicionamos a quienes hemos perdido? Esa es la pregunta que Vilas deja flotando en el aire. Alegría es un libro que incomoda porque pone en evidencia algo que todos intuimos: la felicidad no es un premio, es un reto. Y, a veces, lo más fácil es seguir huyendo de ella.

Pero claro, aquí entra el dilema: juzgar si Vilas consigue o no su objetivo. Si la novela está a la altura de lo que nos mostró en Ordesa. ¿Segundas partes nunca fueron buenas? Es una frase hecha, y como todas las frases hechas, en el fondo no es más que una puerta abierta a la duda. Alegría intenta hacer algo raro: ser una continuación sin querer serlo. El problema está en que el autor, al no abandonar del todo el terreno de Ordesa, se queda atrapado entre dos mundos: el de la nostalgia de lo vivido y el del intento de encontrar algo nuevo. Es un libro de pensamientos dispersos, recuerdos perdidos, y reflexiones sobre la familia que no logran encajar. Vilas juega a la búsqueda de la alegría, pero como quien busca la salida de un laberinto sin tener claro por dónde entró. Y aunque tiene destellos de prosa brillante, uno se pregunta: ¿no era esto lo que ya habíamos visto? A veces parece que el autor se empeña en buscar el sol en las sombras, y el resultado es que la luz nunca nos llega. Es difícil no pensar que Alegría es en cierto modo un libro hecho por encargo, como esos discos que el grupo saca para cumplir contrato.

Así que: ¿es este un libro para ti? Mira: si buscas una historia estructurada, un relato con principio, nudo y desenlace, lo más probable es que Alegría te frustre. Si esperas una autoficción medida, sin desbordes ni arrebatos, puede que te exaspere. Pero si lo que quieres es meterte en la mente de alguien que disecciona su propia existencia con una mezcla de lucidez y vértigo, si te interesa una literatura que no se moldea para encajar sino que se desborda, que se repite porque así funciona la memoria, que no teme hundirse en la obsesión, entonces, sí: este libro puede ser para ti.
Profile Image for JoseManuel.
101 reviews3 followers
December 11, 2019
Me resulta complejo dar una valoración a esta novela porque, al igual que ha habido partes que he disfrutado, ha habido otras que me han resultado soporíferas. En primer lugar, diré que no he leído Ordena (lo haré, sin duda, pero con un enfoque distinto a ésta) y también diré que ha sido la primera novela de Manuel Vilas.

Referente al escritor... me parece formidable. Es un escritor que me ha hecho disfrutar con su escritura y admitiré que ha habido partes en las que el contenido me ha dado exactamente igual... porque su prosa (con grandes tintes poéticos) me ha cautivado y, precisamente eso, me ha permitido llegar a la página final.

Referente al libro... leí alguna crítica que decía que era una segunda parte de Ordesa, pero esta vez dedicada a sus hijos. Cierto es que sus hijos tienen un papel relevante en la historia... pero el motor, sin duda, siguen siendo sus padres. Y creo que el problema que yo le veo a la novela es que el autor no busca entretener al lector (definitivamente no). El autor crea una historia que no avanza... que sólo gira en círculos y que resulta repetitiva. Las primeras 200 hojas del libro me han encantado... las he devorado... pero a partir de ahí tenía la sensación que lo que me contaba... ya lo había leído. Las anéctotas eran distintas... pero la conclusión siempre es la misma... (la melancolía, el constante recuerdo de sus padres) y se me hizo muy pesado. Creo que la novela es un exceso de introspección tal... que el autor deja de entretener y aporta su prosa como único elemento cautivador al lector.

Por otro lado, en lo que se refiere al protagonista, he pasado de la empatía al rechazo. Insisto, en las primeras 200 hojas se hace querer... en las 150 últimas... se hace tedioso.

Finalmente, si me permiten el consejo. Den una oportunidad a la novela (el autor es un escritor formidable) pero... no hagan como yo... tómenla en pequeñas dosis (como si se tratara de un buen vino). No la lean del tirón porque les resultará repetitiva. Así es como yo afrontaré Ordesa... en pequeñas dosis... mientras compagino su lectura con alguna otra. Si ponen toda su atención en la novela... y lo hacen con sus cinco sentidos... es muy probable que, como a mí... les supere su exceso de introspección... ah... y una última cosa: no sé si el título Alegría es una broma, una recomendación de la editorial o una improvisación... pero, particularmente, en los más de 100 capítulos de la novela... la mayor parte de ellos carecen de alegría... más bien la alegría brilla por su ausencia y las veces que el autor la menciona... a mí me resultó muy poco creíble.
Profile Image for Javi.
47 reviews7 followers
January 26, 2020
Menudo comienzo de esta novela, empezar el año con Romance y a la vez Erotica, cambie para este titulo, solo puedo decir gracias.
En primer lugar quiero decir que me he quedado sorprendido para bien, aunque la gente hayan puesto criticas negativas de que son frases de Coelho entre otros celebres, de este titulo que he leido no es asi porque cada frase que ha escrito ha sido de puño de su sangre, por cada palabra que escribe, no se explicarlo sin duda. Añade a su mujer, hijo, madre, padre entre otros personajes.
Es una novela escrita a primera persona, no es como las historias que leemos normalmente, cuando empece a leerlo me resulto diferente de lo que suelo leer, capitulos super cortos pero ahí es la cuestion tiene 107 capitulos en cada uno de ellos, cuenta sus historias, y te metes en el papel del mismo escritor.
Este libro fue galordonado a el premio finalista del año pasado. Quedo 2° pero aún asi es un premio gordo. Quiero animarles a cada uno de vosotr@s, leerlo si quereis otra historia en el cual se lee muy rapido, fue mi caso que pasaba horas y ya tenia que ir a trabajar o a descansar y me quedaba con ganas de más.
- Mi valoracion final 5/5
Quiero dar las gracias a un amigo mio que me invito a Alibrate, ya que yo llevo hace unos meses y he conocido gente genial que tambien son como yo, que les gusta un buen libro. Mil gracias
Profile Image for Luís Queijo.
322 reviews26 followers
January 25, 2024
Depois de o “abandonar”, fui ler algumas críticas e fiquei mais descansado (mentirinha...) ao perceber que não fui só eu quem se sentiu defraudado ao ponto de não acabar um livro nomeado para um importante prémio literário Espanhol.
Esta suposta novela/história enquadra-se na autoficção, género do qual não desgosto, partindo do princípio de que os autores têm alguma coisa interessante para contar. Não é o caso.
Perdido nos devaneios existenciais do narrador que se sente acabado aos cinquenta e qualquer coisa anos e que faz “flashbacks” até à criancice ou aos anos “de ouro” é absolutamente intragável e quase deprimente... isto nas primeiras 150 páginas... seria bom se melhorasse para o final, mas já não consegui lá chegar.
Para quem leu “Ordessa”, dizem que é mais do mesmo. Eu, pelos vistos, tive a sorte de não o ler.
Salva-se, pelo menos, a escrita do autor...
Profile Image for Dany Salvatierra.
Author 11 books182 followers
December 6, 2019
Vilas logró superarse a sí mismo, porque lo que tenemos delante es peor que “Ordesa”. Las primeras 50 páginas y sus reflexiones y consejos sobre “la vida” parecen escritas por Paulo Coelho.
Profile Image for Hugo Marroquín.
Author 3 books227 followers
January 21, 2020
Escuché el audiolibro de Alegría, la obra finalista del Premio Planeta de Manuel Vilas, narrado por Israel Elejalde, actor español que en 2014 fue nominado a los Premios Goya como mejor actor revelación.

Estoy feliz de haber descubierto este libro. De haber cerrado el 2019 con él y haber iniciado el 2020 también con él. Me ha dejado mirando al vacío de mi habitación más de una vez o he debido detenerme al caminar para tomar un respiro, para mirar al cielo.

Encontré en Alegría momentos de melancolía, nostalgia, tristeza, añoranza, reflexión y como lo promete su título, de alegría.

Alegría es una suerte de auto ficción en la que Vilas recuerda y reflexiona sobre el sentido de la vida a través de las memorias de su amor tan grande por sus padres, con sus hijos, su esposa e incluso aquello que detona su depresión. Su viajes, aquellos lugares donde —diría Chavela— amó la vida, los espacios, los silencios, los sabores, sus ilusiones, sus fracasos.

Todo ello para descubrir que después de todo, subsiste la alegría, que es eso lo que hemos de encontrar. Definitivamente un llamado alentador en un mundo que tantas veces nos roba la esperanza.

Manuel Vilas nos entrega una obra madura, sólida, rica y profunda. Estoy seguro que la mantendré cerca de mí para volver a ella cuando sienta que nada tiene sentido o que todo vale poco, cuando la alegría se esconde en los lugares más oscuros de mi corazón.

Te bastará leer su primer párrafo para saber que necesitas leerlo. Y la última línea, te dejará sin aliento por la belleza que encapsula.

Profile Image for Vera Sopa.
742 reviews73 followers
June 20, 2020
O que torna este romance arrebatador é a proximidade com o leitor que, apesar de tudo acaba por se identificar com um protagonista tão complexo mas verdadeiro, que dá nome a sentimentos e emoções que nem sempre conseguimos definir. A lucidez é inebriante. A busca da verdade e de si mesmo também. O amor que se perpetua de pais para filhos, testemunho de vida é o tema circular que Manuel Vilas não deixa cair, com rasgos de brilhantismo quando expande a sua análise para os outros. Política, sociedade, natureza humana são assuntos sobre o qual reflete.

Ele é atormentado pela escuridão mas busca a luz. O sofrimento de que tomou consciência quando escreveu um romance. Em "E, de repente, a alegria" há 107 capítulos de apego aos fantasmas do passado e à vida como ela era para abraçar o presente numa prosa delicada.

"Uma esperança à qual umas vezes chama beleza, e outras, alegria, e há que ter fé na alegria, porque sem ela a vida humana não prevalecerá." (pag.239)
Profile Image for Lee  Imagina Sueña  .
606 reviews408 followers
August 25, 2022
Alegría es un libro de no ficción con un analisis introspectivo del autor sobre su vida, sus padres, su esposa, hijo, y como los momentos de convivencia generan alegría al recordarlos.

A pesar del tema y del nombre del libro, el tono es algo austero, poco alegre por decirle de algún modo

Para mí es un libro de 3.5 estrellas
Profile Image for Juan Camilo Velandia Quijano .
615 reviews3 followers
October 31, 2021
Me sorprendieron las malas críticas sobre este libro. Sí, soy el que lee lo que han escrito desconocidos para ver si el libro vale la pena o no. Claro, no me confío de cualquiera, especialmente cuando es un libro recomendado en una de mis librería favoritas y es finalista del Premio Planeta... Claro que los de Planeta no siempre aciertan...

En fin. Desde la primera frase yo quedé enamorado del libro. Puede ser porque es la primera vez que leo a Manuel Vilas y me encanta su forma de escribir. Pero también es porque me llega, me toca su forma de decir las cosas, lo entiendo y lo siento. He leído críticas que dicen que "no pasa nada" y que "es repetitivo". ¡La vida misma es repetitiva! ¡Hay días en que "no pasa nada"! ¡Hay gente que vive de "nada" y de "repetir"! Y acá se narra con pasión, con maestría, con sentimiento, con una invitación a la reflexión.

Y no es cierto que no pase nada, al menos en mi opinión. No es una perorata, es una verborrea emocional que nace del contemplar, del reflexionar, del ver la vida y entender dónde está la alegría, de dónde nace... Para mí, el libro atrapa, yo no quería soltarlo, quería seguir conociendo y escuchando a este protagonista que pone los apodos según el compositor clásico al que más se le parezca. Quería leer más de su honestidad, de lo que piensa de la vida y cómo me voy identificando con muchas de sus ideas.

Todo es una invitación a la reflexión. Sobre lo efímero del tiempo, la paternidad, el pasado, el valor de los pequeños momentos. Tal vez a mí me afectó tanto porque tengo recuerdos parecidos de colegio y de momentos que comparto con este personaje, en diferentes épocas pero con las mismas sensaciones.

Si es un poco agotador, debo reconocerlo. Para la página 200 ya no podía más y tuve que dejarlo por unos días, no sé si me sentí abrumado por meterme tanto en su vida o necesitaba un descanso, pero sí lo dejé en la mesa de noche por unos días. Al final, es la reflexión de un hombre sobre su vida, sobre lo que ama, lo que le da alegría, de lo que se trata su vida... Y definitivamente puede ser largo y agotador, pero al final es SU vida y uno decide si se queda a compartirla con él o no.

"Todo aquello que amamos y perdimos, que amamos sin saber que un día nos sería hurtado, todo aquello que, tras su pérdida, no pudo destruirnos, y bien que insistió con fuerzas sobrenaturales y buscó nuestra ruina con crueldad y empeño, acaba, tarde o temprano, convertido en alegría."
Profile Image for David Villar Cembellín.
Author 5 books23 followers
December 3, 2019
Buen libro, continuación de “Ordesa” en cuanto a estilo, no así en cuanto a tono, más optimista.

La exégesis y beatificación de Felipe González, también hay que decirlo, no era necesaria. Parece de encargo.

Seguiré leyendo a Vilas y su literatura del yo. Me gusta.

————————————-

«Claro que ya sé que Dios no existe. Pero hay belleza en la idea de que un ser omnipotente te ame. Que te ame quien sea, pero que te ame alguien. Es mejor que te ame un ente de ficción a que no te ame nadie».

(le aplaudo y le discrepo, Sr. Vilas)
Profile Image for Viviana López.
69 reviews3 followers
April 4, 2022
4.5/5.0
Es un libro para reflexionar de temas tan cotidianos como los zapatos, la comida, los paisajes, hasta de temas más profundos como la muerte, el sentido de la vida, la familia, las amistades, la motivación, las despedidas, el daño causado a otros y por supuesto el significado tan amplio y profundo de la alegría. Me gustó cómo el autor personifica al miedo y a la ansiedad que todos hemos sentido.
17 reviews2 followers
December 19, 2019
Las aburridas neuras de un neurótico. Aburridísimo. No lo pude acabar. ¿Realmente le puede interesar esto a alguien?
Profile Image for Oswaldo.
32 reviews4 followers
May 31, 2021
Este libro ha sido el mejor descubrimiento, y compañía, luego de la muerte de mi padre.
Profile Image for Laura Montoya.
148 reviews135 followers
November 10, 2023
Este libro me hizo sentir miedo de que mis papás se mueran y de no tener a quien contarle todo lo que sucede en mi vida.
Sentí miedo de sus miedos que se parecen a los míos y que en papel a veces parecen tan irracionales.
Pero ese miedo no lo sentiría si no me hubiera tocado el placer de disfrutar una familia tan INCREIBLE como la mía, eso es lo raro de tener, que te hace sentir miedo a perderlo.
Un libro lleno de nostalgia, de amor y dolor, de presencias y ausencias.
Profile Image for Cindy.
653 reviews18 followers
February 27, 2020
Voy a empezar diciéndoles que abandoné este libro. Y antes de que me reclamen, que por qué lo califiqué con dos estrellas, si ni siquiera lo terminé; es que en Goodreads no sé si hay alguna opción cuando se abandona un libro. Si alguien la conoce que me lo diga por favor. O hay que decirles a los creadores de esta red social que pongan esa opción.
Ahora, hablando de la calificación (solo llegué al capítulo 46, sé que no es la mitad, pero ya no pude más), le dí esta porque a mi parecer era un libro muy depresivo y negativo, y pues al empezar a leerlo yo estaba con muy buen ánimo de mis lecturas anteriores y este libro que lo presentan como una novela y son más bien reflexiones del autor, porque no tiene una trama como tal (en el sentido de que al abandonarlo no me quedo con la duda de como concluye, porque no lleva los elementos de una historia de introducción, desarrollo, nudo, etc.) me empezó a bajar el ánimo y los capítulos aunque eran cortos se me hacían eternos.
Por el otro lado debo admitir que el autor pone reflexiones en forma de frases que son interesantes (esta es la razón, por la que no le dí una estrella nada más) y también tuene buena redacción que eso se lo agradezco mucho como lectora.
Profile Image for Luis De Sousa Moniz.
144 reviews4 followers
March 14, 2020
Es un libro fantástico. El autor se desnuda en sus miedo más profundos y vemos cómo la mente y ese enano que te habla sabotea cada momento de la vida. Cómo la imaginación de situaciones y afectos te aleja del concepto principal del ser humano... ser feliz

Una reflexión interesante para que paremos esos juicios hacia nosotros mismos y seamos felices. Todos merecemos que la alegría este en nuestras vidas en cada momento y cada situación por pequeña que sea.

Súper recomendado y mas que merecido ser el finalista del Premio planeta, es más para mi debió ser el ganador
88 reviews2 followers
April 13, 2020
No he conseguido leer más del 15% del libro, cuando he llegado al momento que, de adolescentes, hasta hacer un avión de papel y hacerlo volar lleva al protagonista a ''filosofear'' y, en ese momento, darse cuenta de que ''es humano'', ''que así es también la muerte,'' porque está mirando lo bien que vuela el avión, ¡Por favor! ¡Qué levante la mano quien ha pensado eso mientras hacía un avión de papel! O se iba al río de niño con sus padres y amigos y también ahí se pone a hacer filosofía. Una estrella porque le reconozco su buen español.
Profile Image for fabiulino.
103 reviews
January 10, 2021
La forza di questo libro sono sicuramente le parole: intelligenti, belle, che fanno riflettere.
Purtroppo, però, le parole non bastano per rendere un libro indimenticabile, bello.
Avrei apprezzato di più se fosse stato più corto, se alcune riflessioni non fossero ripetute fino allo sfinimento.
Ho trovato pochissimo dell’autore che mi ha spiazzato con “In tutto c’è stata bellezza”.
Peccato, ma aspetto pazientemente il prossimo.
Profile Image for Juan.
264 reviews2 followers
September 25, 2020
Una novela llena de reflexiones y recuerdos especialmente de los padres, adorados. Recuerdos de toda la vida, junto a sus padres y de cómo el protagonista desde su madurez los comprende ahora. También piensa cómo sus hijos le verán a él dentro de años, si ocurrirá lo mismo que le pasa a él.

Lectura entretenida pero sin más.
Profile Image for Plano Nacional de Leitura 2027.
345 reviews552 followers
Read
January 16, 2021
Se no livro anterior ( ( Em Tudo Havia Beleza) Manuel Vilas se centrava nos pais, neste, e apesar de a matéria-prima ser a mesma, a memória, o foco recai nos filhos. Num registo também poético, este livro revela-nos quão atormentada e esperançosa pode ser a natureza humana. O que realmente amamos é o que mais nos fragiliza mas pode ser também a nossa maior fonte de felicidade.
[Resumo da responsabilidade do Plano Nacional de Leitura 2027]

ISBN: 978-989-665-974-5
CDU: 821.134.2-31

Livro recomendado PNL2027 - Literatura - maiores 18 anos
Profile Image for Dana.
199 reviews49 followers
July 28, 2024
Manuel Vilas ne invită în „Bucurie” să explorăm un teritoriu plin de nostalgie și reflecții filosofice, oferindu-ne o biografie ficționalizată despre trecut, părinți și micile momente de bucurie care ne modelează existența.
Cartea este un mozaic de amintiri, unde naratorul își revede viața, alegând momente aparent aleatorii, dar pline de sens. Rămășițele copilăriei sunt îngropate în noi și ce bucurie ar fi să le poți retrăi, să readuci la viață senzațiile acelea demult pierdute.
Pe măsură ce te cufunzi în lectură, te încearcă un sentiment copleșitor de intimitate, ești parte din explorările interioare ale naratorului precum:
• Anumite scene și obiecte care ne rămân impregnate în creier și ale căror amintire provoacă melancolie
• Semnificația pe care o depozităm în anumite obiecte prin care facem un salt în timp, înapoi la eul nostru din trecut
• Angoasa sfâșietoare care îl macină toată viața. Un fel de stream of consciusness, gândurile îl acaparează într-o ordine aleatorie
• Senzația de gol atunci când descoperă ceva nou în absența părinților deoarece absența lor anulează toată bucuria momentului
• Memoria comună întreținută de relațiile de familie, verișori, unchi, mătuși, acel univers magic sau comunitate intimă care trăiește doar în spațiul intern ar câtorva membri.

„Bucurie” te face să vrei să fii mai prezent în propria viață, să vrei să te bucuri mai mult de clipele care nu se vor mai întoarce niciodată.
Profile Image for Vicente.
128 reviews12 followers
December 29, 2019
"Alegría" seria um livro muito melhor se não existisse "Ordesa". Por este motivo, a mais recente obra de Manuel Vilas perde o efeito surpresa e a originalidade do estilo narrativo que já conhecemos em "Ordesa". Para além disso, "Ordesa" é uma obra com uma solidez que já não encontramos em "Alegría", que não é mais do que a repetição de um processo narrativo. Contudo, não deixa de ser Manuel Vilas, e isso é, e sempre será, um factor positivo.
Profile Image for Marta Guz.
23 reviews
April 24, 2025
Alegría me ha dado acabarme este libro lento, melancólico y lúgubre.

Como quien lee el diario de una persona depresiva, con sus continuos diálogos autodestructivos y batallas internas.

La verdad es que no me entra en la cabeza cómo ha podido ser finalista del premio Planeta.Tampoco entiendo en qué momento decide Vilas titularlo "alegría". En fin, no merece ni una reseña larga.

Resumen: no lo leáis.
Displaying 1 - 30 of 223 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.